ABCZYŃSKI JAN, urodzony 27 X 1912 r. w Trąbinie, powiat rypiński, syn Ludwika i Stanisławy z Gockowskich. Ukończył gimnazjum, a następnie Politechnikę Warszawską i w 1939 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W latach 1931-1932 pracował jako robotnik w PZI „Ursus”, w latach 1937-1938 był technikiem w przedsiębiorstwie „LOT”, a w latach 1938-1939 młodszym konstruktorem w PZL Wytwórnia Płatowców w Warszawie. Do 1939 r. należał do OMS „Życie”. Brał udział w II wojnie światowej; w latach 1939-1940 był oficerem technicznym (w randze porucznika) w Lyonie, w latach 1940-1942 pracował na lotnisku w Ankarze, a w okresie 1942-1946 służył jako oficer-nawigator w lotnictwie na terenie Anglii. Do Polski wrócił w 1946 r. i od 1 XI podjął pracę w Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego w Warszawie jako kierownik uruchamiania produkcji. Od 6 II 1948 r. do 14 IX 1949 r. pracował w WSK Mielec jako szef produkcji, a od 15 IX 1949 r. do 25 X 1951 r. pełnił funkcję dyrektora technicznego tego przedsiębiorstwa. Pełnił także społeczną funkcję wiceprezesa Aeroklubu Mieleckiego. Z dniem 26 XI 1951 r. został przeniesiony do WSK Warszawa Okęcie na stanowisko szefa produkcji. Dalsze losy nieznane.
ABLEWICZ JERZY (ksiądz), urodzony 1 XI 1919 r. w Krośnie nad Wisłokiem, syn Aleksandra i Emilii z domu Ekiert. Absolwent krośnieńskiego gimnazjum. Studia teologiczne odbył w Przemyślu, Brzozowie-Anatolówce i w Brzozowie. Święcenia kapłańskie przyjął 5 II 1943 r. Pracował jako wikariusz w Trzcieńcu i Przeworsku, a następnie jako proboszcz w Pnikucie. W 1949 r. uzyskał doktorat z filozofii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W latach 1949-1962 był prefektem, a następnie wicedyrektorem Seminarium Duchownego w Przemyślu. 26 II 1962 r. został mianowany przez papieża Jana XXIII biskupem diecezjalnym w Tarnowie. Konsekracja odbyła się 20 V 1962 r., a ingres do Katedry 27 V 1962 r. W Konferencji Episkopatu był m.in. członkiem Komisji Duszpasterskiej, członkiem Komisji d/s KUL i Komisji d/s Budowy Kościołów. W 1987 r. papież Jan Paweł II nadał mu godność arcybiskupa. Wielokrotnie wizytował nasze miasto. Utworzył w Mielcu dekanaty: Mielec- Południe i Mielec- Północ (1986) oraz dwie nowe parafie: Ducha Świętego (1981) i Trójcy Przenajświętszej (1987). Patronował budowom nowych kościołów – pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Ducha Świętego i Trójcy Przenajświętszej. Zmarł 30 III 1990 r. w Tarnowie. Pochowany został w krypcie bazyliki katedralnej w Tarnowie.
ABŁAMOWICZ ANDRZEJ MARIAN, urodzony 15 V 1929 r. w Krakowie, syn Adama i Marii z Michałowskich. W czasie okupacji hitlerowskiej, mimo młodego wieku, pracował fizycznie w odlewni żeliwa w Krakowie. Równocześnie uczęszczał do szkoły rzemieślniczej i zdobył zawód ślusarza, a następnie uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych i uzyskał małą maturę w 1945 r. Należał do Szarych Szeregów. W 1947 r. ukończył liceum matematyczno-fizyczne w Krakowie i zdał maturę. Od dzieciństwa interesował się lotnictwem, m.in. uczestniczył w krajowych zawodach modelarskich (1938). Po szkoleniu szybowcowym w Bodzowie k. Krakowa w 1945 r. otrzymał kategorie A i B, a w następnym roku w Lisich Kątach zdobył kategorię C pilota szybowcowego. W 1947 r. uzyskał uprawnienia instruktora szybowcowego. Także w 1947 r. odbył szkolenie w pilotażu samolotowym (z wyróżnieniem) i m.in. akrobacji dla instruktorów szybowcowych w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników w Ligotce Dolnej. W 1948 r. przeszedł szkolenie w pilotażu bez widoczności w szkole szybowcowej na Żarze oraz uzyskał srebrną odznakę szybowcową. Od 1948 r. pracował w Aeroklubie Podkarpackim w Krośnie jako instruktor szybowcowy i będąc zawodnikiem tego Aeroklubu startował z sukcesami w krajowych zawodach szybowcowych. W maju 1950 r. został zatrudniony w Głównym Instytucie Lotnictwa w Warszawie i pracował w nim do przejścia na emeryturę w styczniu 1985 r. Pełnił funkcje: asystenta pilota doświadczalnego, pilota doświadczalnego, kierownika sekcji pilotów, kierownika sekcji samolotów, kierownika Zakładu Badań w Locie II oraz szefa personelu latającego Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Silnikowego PZL. Równolegle od 1950 r. doskonalił umiejętności pilotażowe, uzyskując kolejno uprawnienia pilota doświadczalnego szybowcowego, samolotowego i śmigłowcowego. W 1955 r. odbył wojskowe szkolenie na myśliwskich samolotach odrzutowych, a w 1956 r. ukończył kurs dla pilota doświadczalnego na samolotach odrzutowych Lim-5 (MiG). W dniu 10 VII 1956 r. w czasie lotu nad lotniskiem w Mielcu na myśliwskim samolocie odrzutowym MiG-17F wyprodukowanym w WSK Mielec – jako pierwszy Polak osiągnął prędkość naddźwiękową (Ma>1), wywołując po raz pierwszy w Mielcu niesamowity efekt „gromu dźwiękowego”. Uczestniczył w próbach w locie prawdopodobnie wszystkich typów samolotów odrzutowych i innych samolotów produkowanych wówczas w Polsce, głównie w WSK Mielec: MiG-15, MiG-15bis, MiG-17F, LiM-5M, LiM-6, TS-8 Bies, TS-11 Iskra i M-18 „Belphegor”. W czasie lotów doświadczalnych ustanowił szereg rekordów krajowych i światowych, m. in. na samolotach wyprodukowanych w WSK Mielec: 1956 r. – na samolocie TS-8 Bies rekord świata w wysokości lotu (7 084,5 m) w kl. C-1e, grupa I, 1957 – na TS-8 Bies rekord świata w odległości lotu w obwodzie zamkniętym (2 884,5 km) w kl. C-1d, grupa I, 1964 – na samolocie TS-11 Iskra rekord świata w prędkości w obwodzie zamkniętym (715,691 km/h) w kl. C-1d, grupa III). Wielokrotnie brał udział w międzynarodowych pokazach lotniczych. W czasie salonów lotniczych w Paryżu i Hanowerze demonstrował wyprodukowane w WSK Mielec samoloty: TS-8 Bies, TS-11 Iskra i M-18 „Belphegor”. Ogółem wykonał 13 023 lotów na 152 typach samolotów odrzutowych i tłokowych, śmigłowców, szybowców i motoszybowców w łącznym czasie 8 103 godziny. Uznano go za jednego z najlepszych polskich pilotów doświadczalnych i wybitnych specjalistów w dziedzinie aerodynamiki i mechaniki lotu. Był pierwszym polskim pilotem, który otrzymał tytuł Mistrza Sportu w sporcie samolotowym. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Był m.in.: przewodniczącym Głównej Komisji Badania Wypadków Lotniczych przy Ministerstwie Komunikacji, członkiem Państwowej Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej Ministerstwa Komunikacji, członkiem Prezydium Zarządu Sekcji Lotniczej SIMP, przewodniczącym Komisji Akrobacji Lotniczej, skarbnikiem i członkiem Prezydium Zarządu Głównego Aeroklubu PRL oraz członkiem zarządu i wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Federacji Lotniczej FAI (CIVA). Z jego inicjatywy rozpoczęto organizowanie międzynarodowych zawodów w akrobacji szybowcowej. Był sędzią klasy międzynarodowej i członkiem jury zawodów rangi mistrzowskiej w akrobacji samolotowej, m.in. pełnił funkcję sędziego głównego na Mistrzostwach Świata w Akrobacji Lotniczej w 1984 r. na Węgrzech. Popularyzował lotnictwo w środkach masowego przekazu, napisał książki: „Akrobacja szybowcowa” (1953), „Lotnicze przyrządy pokładowe i aparaty tlenowe” (1953), „Akrobacja lotnicza” (1954), „Pilotaż bez widoczności” (1956), „Aerodynamika i mechanika lotu” – wspólnie z W. Nowakowskim (1970), Akrobacja” (1979) i „Podstawy aerodynamiki i mechaniki lotu” (1980). Napisał też wspomnienia „Nikogo nie zestrzeliłem” (nagroda w konkursie Wojsk Lotniczych) i „Z notatnika pilota doświadczalnego”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Odznaką Honorową SIMP, dyplomem im. Paula Tissandiera (FAI), „Błękitnymi Skrzydłami” redakcji „Skrzydlatej Polski” oraz odznaką i tytułem Honorowego Pilota Wojskowego PRL I klasy. Zmarł 2 III 1985 r. Spoczywa w kwaterze lotników na cmentarzu komunalnym na Powązkach w Warszawie.
ABRAKADABRA, dziecięcy zespół piosenki i ruchu Samorządowego Centrum Kultury (wcześniej Robotniczego Centrum Kultury) w Mielcu, utworzony w 1983 r. Jego pierwszymi prowadzącymi byli Lucyna Masłowiec i Leszek Kramarz, a konsultantem Emilia Drabik. Później zespół przejęły Marzena Gawrońska, Alicja Skopińska i Małgorzata Leśniak. Uczestniczył wielokrotnie w przeglądach dziecięcych zespołów artystycznych, zdobywając nagrody i wyróżnienia. Koncertował w kraju i za granicą (Francja, Słowacja), prezentując urozmaicony repertuar piosenek i obrazków tanecznych o zróżnicowanej tematyce. W latach 2004-2012 zespół miał w swym repertuarze polskie tańce narodowe (polonez, krakowiak, kujawiak i oberek), suity tańców regionalnych (lubelskich, śląskich, łowickich, rzeszowskich, lasowiackich) i tańce towarzyskie prezentowane w kategorii formacji tanecznych. Twórcą wymienionych układów tanecznych, choreografem i instruktorem zespołu była nadal Alicja Skopińska, a akompaniatorem Małgorzata Leśniak. Opracowania muzycznego większości suit regionalnych dokonał Sławomir Stan. Zespół tworzyły 2 grupy taneczne (młodsza i starsza) oraz ognisko taneczne. W zespole tańczyło średnio 60 dzieci (ognisko taneczne to ok. 40 dzieci) w wieku od 6 do 16 lat, a w ognisku ćwiczyło średnio 40 dzieci. Ważniejsze sukcesy: *2007 r.: I miejsce w Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Kaczucha“ w Krośnie ( formacja tańca towarzyskiego); *2009 r.: Nagroda za tańce lasowiackie na XVII Ogólnopolskim Festiwalu Folklorystycznym „Drewniany klepok“ w Baranowie Sandomierskim; *2010 r.: I miejsce za krakowiaka w Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Kaczucha” w Krośnie, I miejsce w Wojewódzkim Przeglądzie Zespołów Folklorystycznych w Głogowie Małopolskim; *2011 r.: III miejsce w Międzywojewódzkim Przeglądzie Zespołów Tańca Ludowego w Przemyślu, Nagroda na XX Międzynarodowym Festiwalu Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Folklorystycznych „Krakowiak” w Krakowie (za wykonanie krakowiaka); *2012 r.: Brązowy Laureat XVIII Ogólnopolskich Konfrontacji Zespołów Tanecznych w Małogoszczy, Nagroda specjalna w III Międzynarodowym Przeglądzie „Folklor świata“ w Zduńskiej Woli (za suitę lasowiacką), II miejsce w VI Wojewódzkim Przeglądzie Zespołów w Głogowie Małopolskim, I nagroda na Międzynarodowym Festiwalu „Świat, Sztuka i Morza“ Złote Piaski-2012 w Bułgarii (za suitę łowicką i krakowiaka), II nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Złote Piaski-2012 w Bułgarii dla pary tańca narodowego w formie towarzyskiej (za prezentację krakowiaka), koncert w Pałacu Młodzieży we Lwowie w ramach obchodów Dnia Niepodległości (9-12 XI 2012). *2013 r.: Nagroda Główna „Złota Kaczka” w 25. Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Kaczucha” w Krośnie. *2014 r.: występ na II Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym St. Stroica w Ohrid (Macedonia); *2016 r. – Grand Prix V Międzynarodowego Dziecięco-Młodzieżowego Festiwalu „Świat, sztuka i morze” w Złotych Piaskach (Bułgaria), Grand Prix Ogólnopolskiego Przeglądu Dziecięcych Zespołów Folklorystycznych „Folklor na Bank” w Brańsku, 1. miejsce w kat. 12-18 lat w Festiwalu Dziecięcych i Młodzieżowych Zespołów Folklorystycznych w Toruniu. *2018 r. – 2. miejsce w XXX Międzywojewódzkim Przeglądzie Zespołów Tanecznych „Kaczucha 2018” w Krośnie, 1. miejsce w V Międzywojewódzkim Festiwalu Tańca w Bieczu. *2019 r. – Międzynarodowy certyfikat na Międzynarodowym Festiwalu Summer Music Festival – St. Stefani, Budva (Czarnogóra). W 2017 r. zespół przyjął nową nazwę: Dziecięcy Zespół Tańca „”Ziemia Mielecka – Abrakadabra”. Składa się z dwóch grup: młodszej i starszej. Prowadzący: Alicja Skopińska-Parys (choreograf), Małgorzata Leśniak (muzyk – do 2021 r.) i Kazimierz Kozioł (muzyk – od 2021 r.).
ABRAMOWICZ KATARZYNA, urodzona 2 VII 1982 r. w Mielcu, córka Mirosława i Hanny z Orzechowskich. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, matura w 2001 r. Wychowanka Klubu Piłki Siatkowej „Stal” Mielec, zawodniczka I-ligowej drużyny „Melnox- Autopart- Lobo” Mielec, która w sezonie 1998/1999 zdobyła III miejsce w Polsce (brązowy medal) i 1999/2000 – tytuł wicemistrza Polski (srebrny medal). W następnym sezonie zrezygnowała z uprawiania sportu wyczynowego. Od 2023 roku jest zawodniczką.
ABRAMOWICZ MIROSŁAW, urodzony 27 IX 1958 r. w Ełku, syn Tadeusza i Ireny Malinowskich. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Ełku. Karierę sportową rozpoczął w miejscowym klubie „Mazur” Ełk. W latach 1980-1983 był zawodnikiem ekstraklasowej drużyny piłki nożnej „Stal” Mielec. W jej barwach rozegrał w ekstraklasie 18 spotkań i strzelił 1 bramkę. Później grał m.in. w „Polonii” Warszawa i „Igloopolu” Dębica. Po kilku latach powrócił do Mielca i pracował w WSK „PZL-Mielec” do 1999 r. Zmarł 7 IV 2017 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ABRAMOWICZ TOMASZ, urodzony 15 II 1979 r. w Ełku, syn Mirosława i Hanny z Orzechowskich. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 2000 r. Wychowanek sekcji piłki nożnej FKS „PZL- Stal” Mielec. Zawodnik I-ligowej FKS „PZL- Stal” Mielec, a później II-ligowej (po jej degradacji w 1996 r.), aż do momentu jej wycofania z rozgrywek w 1997 r. W 1998 r. podjął treningi w nowo utworzonym Mieleckim Klubie Piłkarskim (MKP) i grał w V lidze, a następnie (po awansie w 1999 r.) w IV lidze. Grał także w amerykańskich klubach polonijnych, a ponadto występował w barwach „Zagłębia” Sosnowiec (na warunkach wypożyczenia ze „Stali”) i „Pogoni” Leżajsk.
ACHTYL JAN, urodzony 3 IV 1907 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Podolskich. Uczęszczał do mieleckiego gimnazjum. W okresie międzywojennym pracował jako sekretarz w kancelarii adwokackiej w Mielcu. W 1939 r. przeniósł się do działu finansowego nowo powstałej Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Od 1948 r. kierował Spółdzielnią Pracy „Przewoźnik” w Mielcu – filią SP „Przewoźnik” w Dębicy. W późniejszych latach był długoletnim urzędnikiem miejskim w Mielcu, m.in.: sekretarzem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (1950-1951) i kierownikiem Wydziału Ogólno-Administracyjnego (1951-1972). W tym okresie przyczynił się do unowocześnienia i usprawnienia pracy MRN. Był działaczem szeregu organizacji społecznych, m.in.: Miejskiego Komitetu Odbudowy Stolicy, Polskiego Czerwonego Krzyża, Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej i Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem XV-lecia PRL, Medalem 1000-lecia Państwa Polskiego i Odznaką „Zasłużony Pracownik Rad Narodowych”. Na emeryturę przeszedł w 1972 r. Zmarł 21 II 1989 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ACHTYL PIOTR, urodzony 29 III 1896 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z Podolskich, z zawodu rymarz. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów i został przydzielony do VI batalionu I Brygady. Uczestniczył w I wojnie światowej, m.in. w bitwach pod Brzechowem, Laskami i Krzywopłotami (XI 1914 r.), w której został ranny. Po zaleczeniu ran służył m.in. w intendenturze, a w czerwcu 1917 r. został skierowany do VI batalionu 1. pułku piechoty. W rezultacie kryzysu przysięgowego wysłany został na front włoski. Po powrocie do kraju od 1 XI 1918 r. służył w żandarmerii Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej. Posiadał stopień plutonowego. Po wojnie służył w Policji Państwowej w Pilźnie i Mielcu. Odznaczony został m.in. Krzyżem Niepodległości, Medalem 10-lecia, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką I Brygady „Za wierną służbę”, odznaką Honorową „Orlęta” i Krzyżem Legionowym. W 1938 r. zrezygnował ze służby i założył sklep tekstylny przy ul. T. Kościuszki 1. Prowadził go (także w czasie okupacji hitlerowskiej) do 1950 r., kiedy to sklep uspołeczniono. Zatrudniony został wówczas w biurze Cechu Rzemiosł i tam pracował do emerytury. Zmarł 29 III 1985 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
AC TERMINAL Sp. z o.o., agencja celna w Mielcu funkcjonująca od 2002 r. Ma siedzibę przy ul. Wojska Polskiego 2a, w bezpośrednim sąsiedztwie Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK MIELEC. Prowadzi skład celny i magazyn czasowego składowania. Wykonuje odprawy celne w ramach procedury uproszczonej. Posiada ponad 500 zarejestrowanych upoważnień do przedstawicielstwa przed Urzędem Celnym w Przemyślu.
Prezes: Eugeniusz Niedbała.
ADAM, pierwszy znany z imienia cyrulik (fryzjer posiadający także umiejętności lekarskie) w Rzochowie, działający w XVII w.
ADAMCZAK STANISŁAW, urodzony 28 IX 1929 r. w Jeziorach k/ Tarnobrzega, syn Franciszka i Heleny z domu Przybyś. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy. Do Mielca przybył w 1952 r. i podjął pracę w WSK. W czasie długoletniej pracy zgłosił kilkadziesiąt wniosków racjonalizatorskich. Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza Klubu Techniki i Racjonalizacji. Otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień, m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji” i Złotą Odznaką „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”. Od 1991 r. przebywał na emeryturze. Zmarł 24 XII 1994 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ADAMCZAK-KIEPIEL ZUZANNA, urodzona 28 VII 1936 r. w Winnicy k/Połańca, córka Mariana i Walerii z domu Machniak. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Klimontowie, maturę zdała w 1954 r. Studia wyższe na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1960 r. i uzyskała tytuł lekarza medycyny. W 1960 r. rozpoczęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. W 1967 r. uzyskała specjalizację z zakresu pediatrii w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. Poza pracą w Szpitalu Powiatowym (od 1975 r. Rejonowym) pełniła funkcję kierownika Poradni Dziecięcej w Przychodni Rejonowej Nr 1. Od 1996 r. przebywa na emeryturze. Prowadzi praktykę prywatną. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego.
ADAMCZYK ANNA (z domu HYJEK), urodzona 25 IX 1973 r, w Mielcu, córka Zdzisława i Zofii z domu Trela. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu z maturą w 1992 r. oraz Szkoły Policealnej Pracowników Służb Społecznych w Krakowie w 1995 r. W dniu 3 IV 1995 r. została zatrudniona w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu na stanowisku pracownika socjalnego. 2 XI 1998 r. została awansowana na stanowisko kierownika Działu Pomocy Środowiskowej. Podjęła studia na Wydziale Filozoficznym (kierunek – socjologia) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i po ich zakończeniu w 2000 r. uzyskała tytuł magistra. W następnym roku ukończyła studia podyplomowe w zakresie organizacji i metod pomocy społecznej, także na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie. 1 III 2018 r. powierzono jej stanowisko zastępcy dyrektora ds. pomocy środowiskowej MOPS, a 27 X 2020 r. – pełniącej obowiązki dyrektora MOPS w Mielcu. Z dniem 1 IV 2021 r. została powołana na stanowisko dyrektora MOPS w Mielcu.
ADAMCZYK ANNA ANETA (z domu BUZIAK), urodzona 25 VII 1978 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Krystyny z domu Litwin. Absolwentka (z wyróżnieniem) Technikum Gastronomicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu z maturą w 1997 r. Od 1998 r. do 2004 r. pracowała w Szkole Podstawowej w Podleszanach jako referent – intendent. Równocześnie studiowała w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania (specjalność: finanse i rachunkowość) w Rzeszowie (licencjat w 2000 r.), na Wydziale Ekonomicznym (specjalizacja: zarządzanie przedsiębiorstwem) Politechniki Radomskiej (magister, 2002 r.) oraz na Politechnice Rzeszowskiej (studia podyplomowe w zakresie przygotowania pedagogicznego, 2003 r.). Ukończyła też szereg kursów specjalistycznych. W latach 2004-2005 była księgową w Ośrodku Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczym w Mielcu. Od 2005 r. do 2014 r. pracowała na stanowisku głównej księgowej w Medycznej Szkole Policealnej w Mielcu, a od 2014 r. do 2016 r. była nadal główną księgową w tejże placówce, przekształconej w Medyczno-Społeczne Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego. W tym okresie ukończyła kolejne studia podyplomowe: „rachunkowość i finanse” na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie (2009 r.) oraz „zarządzanie w oświacie” i „zintegrowana edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna” w Instytucie Studiów Podyplomowych w Warszawie (2013 r.). W 2016 r. została mianowana dyrektorem Centrum Obsługi Jednostek Powiatu Mieleckiego i pełniła tę funkcję do 31 III 2018 r. Ponadto była wykładowcą na studiach podyplomowych w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Wydział Ekonomiczny w Mielcu.
ADAMCZYK EMIL JULIAN, urodzony 5 XI 1931 r. w Górkach Mieleckich, pow. mielecki, syn Romana i Marii z domu Morytko. W 1953 r. ukończył Liceum Leśne w Zwierzyńcu, woj. lubelskie. W latach 1953-1964 pracował w Nadleśnictwie Wojtkówka (Bieszczady) – najpierw w Leśnictwie Trzcianiec, a następnie w Leśnictwie Arłamów. W 1964 r. przeszedł do pracy w Bazie Remontowo-Sprzętowej HYDROBUDOWY 10 w Solinie na stanowisko starszego technika rozliczeń. W 1968 r. uzyskał dyplom mistrzowski w rzemiośle ślusarstwo ogólne w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. W latach 1970-1976 prowadził rozliczenia w bazie transportowej firmy DŹWIG Rzeszów – Placówka w Dębicy. Od 1976 r. do przejścia na emeryturę w 1996 r. pracował na stanowisku mistrza warsztatu mechanicznego i prowadził dział utrzymywania ruchu w mieleckiej firmie POLGAZ. W tym czasie ukończył kursy specjalistyczne w zakresie przemysłu chemicznego w Oświęcimiu i Policach. Od lat dziecięcych interesował się pszczelarstwem i pomagał ojcu w prowadzeniu pasieki. Od 1970 r. samodzielnie prowadził pasiekę w Górkach Mieleckich, a następnie w Ujściu. Aktualnie prowadzi pasieki w Wylowie Kądziołkach (92 rodziny) i w Bieszczadach (20 rodzin). Od wielu lat współpracuje z Oddziałem Pszczelnictwa w Puławach Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach oraz Zakładem Unasienniania Zwierząt w Czerminie, pow. mielecki, w zakresie rozwoju rodziny pszczelej. Bada i dokumentuje m.in. przystosowywanie się matek pszczelich i ich rodzin do środowiska, łagodność, nierojowość i pożytek. Jest uczestnikiem konferencji pszczelarskich. Na wniosek Oddziałów Pszczelnictwa w Puławach i Krakowie otrzymał okolicznościowe wyróżnienie w czasie uroczystego spotkania środowiska pszczelarskiego z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, zorganizowanego 8 X 2005 r. w Poznaniu przez Krajowe Centrum Hodowli Zwierząt w ramach obchodów XXX-lecia Hodowli Pszczół w Polsce, a następnie wziął udział w Forum Pszczelarskim. W 2006 r. zajął II miejsce w konkursie „Najlepsza Pasieka Podkarpacia 2006” w kategorii pasiek amatorskich. Należy do Rejonowego Koła Pszczelarzy w Mielcu i od kilku kadencji jest przewodniczącym komisji rewizyjnej.
ADAMCZYK JANUSZ ANTONI (ksiądz), urodzony 19 II 1968 r. w Szczawnicy, syn Antoniego i Marii z domu Ligas. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Żeromskiego w Krościenku nad Dunajcem z maturą w 1987 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1993 r. z tytułem magistra i w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1997 r. uzyskał licencjat na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Od 1993 r. pracował jako wikariusz w parafiach: Koszyce Wielkie, Brzesko – par. pw. św. Jakuba, Nowy Sącz – par. pw. Matki Bożej Niepokalanej i Mielec – par. Ducha Świętego (2004-2010). W latach 2011-2021 był rekolekcjonistą w Centrum Formacyjno-Rekolekcyjnym Diecezji Tarnowskiej „Arka” w Gródku nad Dunajcem. Posiada stopień nauczyciela dyplomowanego. Członek Diecezjalnej Komisji Kaznodziejskiej. Autor 2 książek: „Ba!ranek Paschalny i callejeros de la fe” (2015) i „ … Materiały na Pieszą Pielgrzymkę Tarnowską”. Wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2021 r. został mianowany proboszczem parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Mielcu i objął ten urząd 15 VIII 2021 r. W grudniu 2022 r. otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej pw. św. Mateusza w Mielcu.
ADAMCZYK KRZYSZTOF, urodzony 13 IV 1959 r. w Mielcu, syn Ludwika i Zofii z domu Brzdęk. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Wychowanek „Stali” Mielec, zawodnik drużyny siatkówki „Stali”, która w roku 1975 zdobyła tytuł mistrza Polski juniorów. W 1977 r. awansował do drużyny seniorów grającej w I lidze. Zatrudniono go wówczas w WSK Mielec. W połowie lat 80. zakończył występy w II-ligowej już wtedy „Stali”. Przez krótki okres pracował w WSK i następnie wyjechał do Szwecji.
ADAMCZYK LECH WIKTOR, urodzony 6 III 1947 r. w Mielcu, syn Antoniego i Marii z domu Balbuza. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. W okresie szkolnym należał do ZHP i posiadał stopień przewodnika. Później jako nauczyciel był społecznym instruktorem harcerskim. Po maturze pracował przez rok w WSK Mielec jako kreślarz. W 1966 r. podjął naukę w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie (kierunek: wychowanie plastyczne i techniczne). Po ukończeniu SN w 1968 r. został zatrudniony w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 w Mielcu (później II LO), jako nauczyciel plastyki i techniki. W 1976 r. ukończył równocześnie studia na Politechnice Krakowskiej z tytułem inżyniera mechanika i w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie z tytułem magistra techniki. Poza zajęciami szkolnymi udzielał się w społecznym ruchu kulturalnym. Był m.in. członkiem DKF „Donald” w ZDK WSK, propagatorem sztuki wśród młodzieży (organizował zbiorowe wycieczki na wystawy i inne imprezy związane ze sztuką) i popularyzatorem wiedzy o regionie, głównie wśród młodzieży. Organizował także różne formy zimowego i letniego wypoczynku młodzieży. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. 31 VIII 2002 r. przeszedł na emeryturę. Zajmował się fotografią. Zmarł 3 VIII 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ADAMCZYK MAREK, urodzony 24 X 1957 r. w Mielcu, syn Józefa i Stanisławy z domu Sulik. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Wychowanek sekcji siatkówki „Stali” Mielec i zawodnik drużyny, która zdobyła tytuł mistrza Polski juniorów w 1975 r. Do I-ligowej drużyny seniorów awansował w 1977 r. i został zatrudniony w WSK Mielec. W czasie odbywania zasadniczej służby wojskowej (1979-1981) występował w „Wawelu” Kraków. Po powrocie do Mielca grał w „Stali” ( II liga) do 1989 r. W latach 90. pracował najpierw w firmie „TRANSVOLT”, a od 1997 r. w BRW (na terenie SSE EURO-PARK MIELEC).
ADAMCZYK PAWEŁ JAN, urodzony 24 VI 1983 r. w Mielcu, syn Jana i Marii z domu Warjas. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Po maturze w 2002 r. studiował w Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Rzeszowie (kierunek – administracja) w latach 2002-2005, na Uniwersytecie Rzeszowskim (kierunek – prawo) w latach 2005-2007 i w Wyższej Szkole Zarządzania w Rzeszowie (kierunek – zarządzanie) w latach 2007-2011, uzyskując tytuł licencjata. Ukończył też szereg kursów specjalistycznych. Równocześnie pracował. Rozpoczął od pracy wakacyjnej w 2002 r. w amerykańskich klubach sportowych. W latach 2003-2004 pracował w firmie Idekom Tomasz Szady Autoryzowany Dealer PTK Centertel jako doradca klienta, a w latach 2004-2006 był koordynatorem operacyjnym w firmie 4-Air Airlines Sp. z o.o. W lutym 2006 r. został wiceprezesem Zarządu i dyrektorem Aeroklubu Mieleckiego. Funkcje te pełnił do czerwca 2007 r. Od 2007 r. prowadzi własną działalność gospodarczą pod nazwą GA System, zajmującą się usługami konsultingowymi w lotnictwie. Także od 2007 r. pełni funkcję prezesa Zarządu FLY Polska Sp. z o.o. – mieleckiej firmy prowadzącej m.in. sprzedaż samolotów nowych i używanych. W 2003 r. ukończył podstawowe szkolenie szybowcowe w Aeroklubie Mieleckim, a w 2008 r. podstawowe szkolenie samolotowe w FTO FLY Polska, zaś w 2010 r. uzyskał licencję pilota samolotowego PPL(A). Posiada uprawnienia na samoloty Cessna 152 i PA-28R Piper Arrow. Aktualny (25 IV 2011 r.) nalot ogólny na samolotach – 85h. Był współorganizatorem pierwszego Rajdu Samolotowego na Słowację (2-3.04.2011 r.), na trasie: Mielec – Svidnik – Zilina – Mielec.
ADAMCZYK PIOTR (ksiądz), urodzony 22 VIII 1972 r. w Krynicy Zdroju, syn Jana i Józefy z domu Michalik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. mjr. H. Sucharskiego w Krynicy, maturę zdał w 1991 r. Studia teologiczne w Papieskiej Akademii Teologicznej WSD w Tarnowie ukończył z tytułem magistra w 1997 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w parafiach w Wierzchosławicach (1997–2000) i Ostrowie (1999 – 2000), a od 2000 r. był wikariuszem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu i katechetą w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Od początku pracy kapłańskiej głównie zajmował się kształceniem i wychowaniem religijnym młodzieży. Od 1998 r. jest przewodnikiem grup Pieszej Pielgrzymki Tarnowskiej do Częstochowy; od 2000 r. była to grupa młodzieży i dorosłych z Mielca i okolic – grupa 17 św. Rafała. Pełnił funkcję dekanalnego i parafialnego duszpasterza młodzieży, opierając się na młodzieży i gronie nauczycielskim II LO w Mielcu. Zorganizował m.in. wyjazdy młodzieży z Mielca na Europejskie Spotkanie Młodych w Barcelonie (2000/2001, 100 osób) i Budapeszcie (2001/2002 – 98 osób), Ogólnopolskie Spotkanie Młodzieży Lednica 2000 (2003, 2004, 2005) oraz coroczne pielgrzymki maturzystów na Jasną Górę w Częstochowie. We wrześniu 2004 r. przygotował i prowadził spotkanie dla młodych ludzi z całej diecezji tarnowskiej (ok. 2000 osób). Szczególnie wiele czasu poświęcał przygotowaniom z młodzieżą i nauczycielami różnych spektakli artystycznych o tematyce religijnej, najczęściej według własnych scenariuszy, m.in. „Jasełek”, „Wielkanocnego Misterium” i „Misterium Paschalnego”, które są wielokrotnie prezentowane publicznie. Był także autorem scenariuszy dekanalnych spotkań młodzieży na podstawie Apokalipsy Św. Jana Apostoła, „Małego Księcia” A. de S. Exupery’ego i „Królowej Śniegu”. Współpracował też z nauczycielami i młodzieżą przy organizacji obchodów świąt i rocznic państwowych i lokalnych, w tym 50-lecia II LO im. M. Kopernika w Mielcu. Od 2000 r. systematycznie publikował artykuły związane z wychowaniem młodzieży w parafialnym piśmie „Ikona”, a od 2004 r. był redaktorem naczelnym tego pisma. Od 2000 r. organizował i prowadził apostolskie grupy młodzieżowe. Opiekował się też stałą formacją młodych ludzi, przez co tygodniowe spotkania prowadzone wg własnego programu. W okresie Wielkiego Postu prowadził wraz z młodzieżą Drogi Krzyżowe (na podstawie tekstów własnych bądź przemyśleń młodzieży). Od maja 2005 r. organizował w każdą pierwszą sobotę miesiąca specjalne nabożeństwo, w którym przybliżał wraz z młodzieżą nauczanie Jana Pawła II. (Młodzi ludzie często sami szukają tekstów, układają muzykę i aranżują spotkania.) Corocznie 2 kwietnia przy pomocy SCK, nauczycieli i młodzieży organizował nabożeństwa – misteria o charakterze religijnym upamiętniające śmierć Jana Pawła II. Pomagał młodzieży w przygotowaniu się do konkursów przedmiotowych i artystycznych. Spośród startujących m.in. Agnieszka Babiec została finalistką XII Olimpiady Wiedzy Religijnej (2002/2003), Jakub Boryczka – finalistą XVIII Olimpiady Filozoficznej (2005/2006), Alicja Zawrzykraj zdobyła I miejsce w Podkarpackim Konkursie Poezji Religijnej przez Alicję Zawrzykraj, a Beata Kapinos uzyskała wyróżnienie w XVI Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim „Sacrum w literaturze” (2006/2007). W 2003 r. został wyróżniony nominacją na funkcję prefekta, a w 2004 r. powołano go na członka Rady Kapłańskiej Diecezji Tarnowskiej. W grudniu 2008 r. otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. W 2010 r. został przeniesiony do Diecezjalnego Centrum Pielgrzymowania im. Jana Pawła II w Starym Sączu, gdzie powierzono mu funkcję rekolekcjonisty. 26 VI 2018 r. biskup ordynariusz diecezji tarnowskiej dr Andrzej Jeż powierzył mu stanowisko dyrektora diecezjalnej rozgłośni RDN Małopolska, w 2020 r. – koordynatora Centrum Duchowości im. św. Andrzeja Boboli w Blecharce, a 2021 r. mianował go proboszczem parafii Jodłowa od 15 VIII 2021 r.
ADAMCZYK STANISŁAW, urodzony 4 III 1942 r. w Rzędzianowicach, syn Jana i Marii z domu Lichy. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1959 r. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie (Wydział Geodezji) ukończył w 1967 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera geodezji. Od 1960 r. pracował w WSK Mielec, a od 1967 r. w zawodzie geodety. W latach 1970-1973 pracował we Włodawie i Janowie Lubelskim, a od 1973 r. nieprzerwanie w Mielcu na stanowiskach kierowniczych, kolejno w Powiatowym Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych, Rejonowym Oddziale Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych oraz Filii Wojewódzkiego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Od 1999 r. pełnił funkcję dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Starostwa Powiatowego oraz Geodety Powiatowego. Ukończył szereg kursów specjalistycznych oraz Studium Podyplomowe z zakresu szacowania nieruchomości (Politechnika Krakowska, 2001). Uczestniczył w konferencjach naukowo technicznych SGP. W 2001 r. Od 1971 r. jest biegłym sądowym z zakresu geodezji. W kadencji Rady Miejskiej 1994-1998 był społecznym członkiem Komisji Gospodarki i Finansów. Należy do Stowarzyszenia Geodetów Polskich (od 1968 r.), jest prezesem Koła Nr 8 w Mielcu i członkiem Zarządu Oddziału w Rzeszowie. Podjął wiele cennych inicjatyw w środowisku geodezyjnym, m.in. wdrażał nowoczesne technologie i sprzęt oraz mobilizował do podnoszenia jakości prac i usług. W 2001 r. zainicjował budowę informatycznego systemu informacji o terenie POWIAT dla powiatu mieleckiego, jednego z nielicznych w kraju i pierwszego w województwie. W 2011 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Za Zasługi w Dziedzinie Geodezji i Kartografii, Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Geodetów Polskich, Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i Srebrną Odznaką Honorową NOT.
ADAMCZYK WŁADYSŁAW, urodzony 18 IV 1930 r. w Miętnem koło Garwolina, syn Bolesława i Anieli z domu Tomasik. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnych kompletach gimnazjalnych, od 1944 r. był łącznikiem AK, ps. „Puszczyk”. W 1950 r. ukończył Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych w Warszawie – Bemowie. W tym samym roku rozpoczął pracę jako strzelec pokładowy i radiotelegrafista w 7 pułku lotnictwa bombowo-rozpoznawczego w Poznaniu, ale po ujawnieniu AK-owskiej przeszłości, w 1952 r. został zwolniony. Następnie przybył do Mielca i został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego na Wydziale Startu. W Aeroklubie Mieleckim ukończył kurs pilotażu na samolotach tłokowych. Otrzymał też uprawnienia instruktora samolotowego i udzielał się w Aeroklubie jako instruktor społeczny. W następnych latach zdobywał kolejne szczeble pilotażu. Równocześnie ukończył zaocznie Technikum Mechaniczne w Mielcu (kierunek: budowa płatowców) i zdał maturę. Od 1960 r. do 1970 r., jako pilot WSK Mielec, latał na samolotach An-2 i TS-11 „Iskra”, a w latach 1970-1990 był pilotem Zakładu Usług Agrolotniczych w Mielcu. (Z wyjątkiem 1982 r., kiedy przez pół roku pozostawał bez pracy z powodu działalności w NSZZ „Solidarność”.) Brał udział w wielu misjach agrolotniczych, najczęściej jako lider i kierownik ekipy, głównie w Afryce (Sudan, Egipt, Etiopia, Libia). Latał wówczas na samolotach: An-2, Dromader i Kruk. Angażował się politycznie i społecznie. Należał do NSZZ „Solidarność”, Koła Światowego Związku Armii Krajowej w Mielcu i Ruchu Odbudowy Polski (1996-2000), a w 2001 r. został mianowany pełnomocnikiem Prawa i Sprawiedliwości na powiat mielecki. Zmarł 27 I 2018 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Pośmiertnie został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
ADAMIAK RYSZARD, urodzony 5 VIII 1953 r. w Żyrardowie, syn Mieczysława i Barbary ze Słomińskich. Uzyskał wykształcenie średnie techniczne (technik elektronik). W 1975 r. przybył z Żyrardowa do Mielca i zasilił II-ligową drużynę siatkówki „Stal”. Przyczynił się do zdobycia przez nią Pucharu Polski w 1976 r. oraz awansu do I ligi w 1977 r. W 1978 r. wyjechał z Mielca do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie grał w I-ligowej „Lechii”.
ADAMSKI JERZY WOJCIECH, urodzony 23 IV 1944 r. w Warszawie, syn Tadeusza i Marii z Chmielewskich. Lekkoatleta „Stali” Mielec w latach 60, specjalizował się w biegach długich. Zwyciężył w młodzieżowym biegu na 3 km w czasie Memoriału Janusza Kusocińskiego (Warszawa – 1965 r.). Reprezentant Polski juniorów w latach 60. Wielokrotnie zwyciężał w mistrzostwach okręgu rzeszowskiego w biegach długich. W latach 70. pracował jako instruktor, a później trener lekkoatletyki w „Stali” Mielec. W 1978 r. wyjechał z Mielca do Kielc. Ukończył Zaoczne Studia Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1985 r.)
ADAMSKI MIECZYSŁAW, urodzony 22 XI 1921 r. w Lesznowoli, powiat Piaseczno, województwo warszawskie. W 1936 r. rozpoczął naukę w I Miejskiej Szkole Rzemieślniczej im. M. Konarskiego w Warszawie i ukończył ją w 1939 r., uzyskując świadectwo czeladnicze. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik leśny w Lasach Państwowych Borowina (powiat grójecki), skąd w 1940 r. został skierowany przez Urząd Pracy do Fabryki Silników Lotniczych na Okęciu i zatrudniony w charakterze mechanika silników lotniczych. Uczestniczył w sabotowaniu remontowanych samolotów Luftwaffe, odpowiednio uszkadzając instalację hydrauliczną. Po wojnie podjął pracę w Fabryce Maszyn Rolniczych „UNIA” w Grudziądzu, w charakterze ślusarza narzędziowego. W 1951 r. ukończył Państwowe Liceum Mechaniczne im. T. Duracza w Łodzi, uzyskując tytuł mechanika, a następnie studiował na Politechnice Krakowskiej i w 1967 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Jako specjalista lotniczy otrzymał nakaz pracy w WSK PZL-Mielec, gdzie został zatrudniony jako konstruktor przyrządów montażowych. W 1955 r. awansował na stanowisko zastępcy kierownika działu do spraw konstrukcyjnych, a w 1965 r. powierzono mu funkcję kierownika działu konstrukcji przyrządów. Od 1975 r. pracował jako główny specjalista do spraw konstrukcji oprzyrządowania. W 1978 r. uzyskał specjalizację zawodową inżyniera I stopnia. Stworzył polską szkołę konstruowania przyrządów montażowych i stanowisk badawczych. Pod jego kierunkiem powstały przyrządy do wszystkich wyrobów (nie tylko lotniczych), jakie produkowano w mieleckiej WSK. W tych przyrządach wykonano m.in. samoloty (MIG-17, An-2, M-18, M-15), elementy aerobusu IŁ-86 i 96, drzwi Boeinga 757. W kierowanym przez niego biurze konstrukcyjnym opracowano także m.in. drzwi do sejfów bankowych, przyrząd do ćwiczeń „Atlas”, unikalną maszynę do spęczania rur popychaczy, maszyny dla przemysłu spożywczego i wysokiej jakości narzędzia specjalistyczne. Wiele z tych opracowań zostało opatentowanych. Wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i wieloma odznaczeniami resortowymi. Zmarł 8 V 1989 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ADAMSKI PIOTR, urodzony 26 IX 1897 r. w Bidzinach, syn Joachima i Barbary z domu Binczak. Ukończył Instytut Nauczycielski. Od 1 IX 1918 r. pracował jako nauczyciel w Ruszkowie oraz społecznie pełnił funkcję prezesa tamtejszego Ogniska ZNP. W latach 1932-1937 był podinspektorem szkolnym w Chrzanowie, a w latach 1937-1939 sprawował funkcję inspektora szkolnego w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie pracował jako nauczyciel Szkoły Powszechnej Żeńskiej w Mielcu. Równocześnie przewodniczył konspiracyjnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Mielcu. Był także współorganizatorem tajnego nauczania na terenie byłego powiatu mieleckiego i łącznikiem pomiędzy Okręgowym Biurem Szkolnym w Krakowie i terenowymi organizacjami tajnego nauczania. Sam prowadził komplet tajnego nauczania w zakresie szkoły powszechnej i średniej Po II wojnie światowej organizował sieć szkolną w powiecie mieleckim. W latach 50. był pierwszym dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Mielcu. W roku 1957 przeszedł na emeryturę, ale jeszcze w latach 60. uczył – w niepełnym wymiarze godzin – w mieleckim Liceum Pedagogicznym. Wyróżniony został wysokimi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 24 III 1973 r. Pochowany na jednym z cmentarzy we Wrocławiu.
ADAMSKI WŁODZIMIERZ, urodzony 24 V 1948 r. w Grudziądzu, syn Mieczysława i Wandy z Żyżyńskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1967 r. oraz w 1973 r. Politechnikę Śląską w Gliwicach z tytułem magistra inżyniera. Do pracy w OBR WSK „PZL-Mielec” przyjęty w 1973 r. Od 1976 r. pełnił stanowiska kierownicze w: sekcji programowania geometrii samolotu, pracowni numerycznego odwzorowania geometrii i wydziale odwzorowania geometrii, a w latach 1988-1990 był zastępcą dyrektora OBR ds. rozwoju technik wytwarzania. Od 1990 r. do 1994 r. kierował służbą wdrażania technik komputerowych, a ponadto był wykładowcą Politechniki Rzeszowskiej. W latach 1994-1998 pełnił funkcję Głównego Informatyka Zakładu Lotniczego „PZL-Mielec”, a od 1998 r. jest kierownikiem Działu Informatycznego Polskich Zakładów Lotniczych. Kontynuował działalność pedagogiczną – w latach 1995-1999 był wykładowcą w Mieleckiej Szkole Biznesu. W 1997 r. obronił pracę doktorską na Politechnice Rzeszowskiej. Uzyskał też specjalizację zawodową inżynierów I i II stopnia. Niemal od początku pracy w Mielcu dążył do wprowadzania nowatorskich rozwiązań technicznych z użyciem technik komputerowych, np. w 1976 r. zastosował mało wówczas znaną technikę projektowania i wytwarzania wspomaganego komputerem CAD/ CAM. (Od tego czasu polskie wyroby lotnicze powstają z użyciem technik komputerowych.) Zaprojektował numeryczny kształt wielu samolotów, w tym wszystkich mieleckich, za co otrzymał (wspólnie z zespołem) kilkanaście nagród NOT oraz Nagrodę Główną SUSI na Międzynarodowych Targach CAD/CAM /95. Za opracowanie i wdrożenie oprogramowania obrabiarek sterowanych numerycznie SPO został uhonorowany Nagrodą Rady Stołecznej NOT MICROLAUR-1988 r. Ponadto jest autorem szeregu unikalnych rozwiązań technicznych, z których kilka zostało opatentowanych. Prowadzi działalność naukowo-publicystyczną na łamach fachowych czasopism polskich i zagranicznych – opublikował łącznie kilkadziesiąt prac. Obok pracy zawodowej i naukowej angażował się w działalność organizacji społecznych. Był członkiem pierwszej Rady Pracowniczej WSK „PZL-Mielec” (1980 r.), przewodniczącym Koła Zakładowego SIMP PZL Mielec, wiceprzewodniczącym ZW SIMP w Rzeszowie oraz członkiem szeregu stowarzyszeń związanych z użytkowaniem technik komputerowych w przemyśle. Uprawia czynnie żeglarstwo i jest członkiem Zarządu Klubu Żeglarskiego „Orkan” w Mielcu. W 1998 r. został wybrany do Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 1998-2002. W 2005 r. zdobył Główną Nagrodę „Złoty Laur Teleinfo” za najlepszy system informatyczny w Polsce. W 2006 r. otrzymał (wspólnie ze Zbysławem Szwajem i Maksymilianem Szwajem) Nagrodę I stopnia NOT za Zaprojektowanie i techniczne przygotowanie produkcji samochodu „Leopard” za pomocą systemu CAD/CAM. Zdobył I miejsce w kraju w kategorii „Najlepsze osiągnięcie techniczne roku 2007” za Opracowanie i wdrożenie Komputerowej Linii Technologicznej Części Samolotu DREAMLINER Boeing 787 z Wykorzystaniem High Speed Machining. W 2012 r. napisał monografię naukową Wybrane problemy projektowania i wytwarzania CAD/CAM w przemyśle maszynowym i na podstawie tej pracy w 2014 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego na Politechnice Rzeszowskiej. Pełni liczne funkcje: prezesa Stowarzyszenia Techników i Mechaników Polskich przy „PZL-Mielec”, wiceprezesa SIMP Oddział Rzeszów oraz wiceprezesa Głównej Komisji Rewizyjnej SIMP w Warszawie i dyplomowanego rzeczoznawcy SIMP, członka Komitetu Naukowego-Technicznego FSNT-NOT Polityki Techniczno-Gospodarczej w Warszawie, członka międzynarodowego stowarzyszenia The International Association for Computational Mechanics IASM, a także eksperta Narodowego Centrum Badań i Rozwoju NCBiR, eksperta Polskiej Agencji Rozwoju Przemysłu PARP i Urzędu Marszałkowskiego w Rzeszowie oraz członka Rady Naukowej czasopisma naukowo-technicznego „STAL Metale&Nowe Technologie”. W 2010 r. otrzymał godność członka honorowego SIMP za wybitne zasługi w rozwoju systemów projektowania i wytwarzania wspomaganych komputerem CAD/CAM w nauce i polskim przemyśle. Jako członek Zarządu Stowarzyszenia Promocji Polskiego Lotnictwa „PROMLOT” w Mielcu i stowarzyszenia PROCAX aktywnie występuje o umocnienie rangi mieleckiej wytwórni samolotów. W związku z rozpoczętą realizacją programów Krajowej Inteligentnej Specjalizacji, został powołany przez Ministerstwo Gospodarki na członka Grupy Roboczej ds. automatyzacji i robotyki procesów technologicznych. Wykładowca Politechniki Rzeszowskiej, Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Uniwersytetu Techniczno Humanistycznego w Radomiu i Politechniki Warszawskiej. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Diamentowym Odznaczeniem NOT, statuetką LEONARDO w kategorii „nauka” oraz tytułem „Złoty Inżynier 2022” w kategorii; Infotechnologie podczas gali w siedzibie FSNT-NOT w Warszawie.
ADAMUS EUGENIUSZ KAZIMIERZ, urodzony 2 XI 1913 r. w Krzemienicy, powiat mielecki, syn Stefana i Anny z domu Gacek. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1931 r. Był jednym z najzdolniejszych uczniów okresu międzywojennego. Ukończył Akademię Medyczną w Krakowie i otrzymał tytuł doktora medycyny. W czasie studiów pełnił funkcję skarbnika Akademickiego Koła Mieleczan w Krakowie. Był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r. w randze podporucznika, a później więźniem niemieckiego obozu jenieckiego w Altengrabow. Po II wojnie światowej został zatrudniony w mieleckiej służbie zdrowia. Przez wiele lat kierował Przychodnią Rejonową Nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (aktualnie ul. Sandomierska). Otrzymał odznaczenia państwowe i resortowe. Zmarł 9 IV 1970 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ADWOKATURA, ADWOKACI, zawodowe zastępstwo procesowe w Polsce znane było od XIII w. Pierwszych adwokatów działających w Mielcu wymieniały informatory w latach 60. XIX w. Poza pracą zawodową angażowali się w działalność społeczną na rzecz miasta. Byli radnymi Rady Gminnej. Uczestniczyli w powoływaniu stowarzyszeń, m.in. Ochotniczej Straży Pożarnej i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Bogate tradycje społecznej działalności kontynuowały kolejne pokolenia adwokatów w okresie międzywojennym i po II wojnie światowej. Wyrazem uznania dla tych poczynań było m.in. powierzenie funkcji burmistrza miasta Mielca Antoniemu Drobie (1944-1948) i wybór Władysława Bieńka na prezydenta miasta Mielca (1990-1994).
Adwokaci w latach 1868-1918: Szymon Berman, Henryk Brandt, Mieczysław Brzeski, Wojciech Buś, Oskar Isenberg, Józef Jezierski, Konrad Łojasiewicz, Stanisław Kazimierz Nowaczyński, Julian Plutyński, Julian Wronka.
Adwokaci w latach 1918-1939: Aleksander Atlas, Antoni Droba, Andrzej Dziadyk, Józef Fink, Oskar Isenberg, Józef Jezierski, Stanisław Murkociński, Stanisław Nowaczyński, Zygmunt Neustein, Józef Pflaster, Witold Rymanowski, Jakób Tafler, Józef Umiński, Wojciech Weryński, Julian Wronka.
Adwokaci w latach 1944-2017: Stanisław Augustyn, Jan Bal, Władysław Bieniek, Marcin Błach, Leszek Bochenek, Urszula Bochenek, Zbigniew Bochenek, Andrzej Brzeziński, Radosław Budziński, Marta Dolot, Krzysztof Dolot, Antoni Droba, Stanisław Frask,Jacek Kopacz, Feliks Kralisz, Władysław Krawczyk, Jerzy Kupiec, Robert Łabuda, Michał Mędryk, Antoni Eugeniusz Myjak, Karolina Pazdan, Piotr Pietryka, Antoni Put, Bartosz Rybak, Izydor Śnieszek, Wojciech Weryński, Roman Winsch, Janina Włoszkiewicz, Marian Włoszkiewicz, Mieczysław Wojnarowski, Katarzyna Wyka, Edward Zagraba, Przemysław Ziomek, Stefan Ziomek, Wanda Ziomek.
Adwokaci i radcy prawni mający siedzibę zawodową na obszarze właściwości Sądu Rejonowego w Mielcu w 2021 r.: 1. Lista A (adwokaci uprawnieni do obrony w postępowaniu karnym, deklarujący gotowość udzielania oskarżonym pomocy prawnej z urzędu): Magdalena Adamczyk, Grzegorz Bieniek, Marcin Błach, Leszek Bochenek, Zbigniew Bochenek, Łukasz Boroń, Milena Borowiec, Karol Flisek, Tomasz Gajda, Artur Hill, Anita Jarząbek-Borek, Iwona Kasprzyk, Marek Kotarba, Wojciech Kozioł, Aleksander Krężel, Kacper Kulupa, Magdalena Lasota-Oleksiak, Robert Łabuda, Paweł Łaszyca, Agnieszka Maziarz, Joanna Mielnik-Musiał, Karolina Pazdan, Magdalena Piętal, Urszula Podobińska-Bochenek, Michał Polak, Katarzyna Pryga-Miras, Katarzyna Skoczylas, Wiktoria Trela, Joanna Tyter, Katarzyna Wojtaszek, Paweł Wojtaszek, Przemysław Ziomek. 2. Lista B (pozostali adwokaci i radcy prawni): Katarzyna Bieniek, Agnieszka Bieniek-Kusak, Andrzej Brzeziński, Katarzyna Działo, Łukasz Karaś, Daniel Król, Bartosz Rybak, Waldemar Ryś, Agnieszka Skiba.
AERO AT SP. Z O.O., firma produkująca samoloty AT (nazwa od nazwiska i imienia głównego konstruktora i prezesa firmy – Antoniewskiego Tomasza). Powstała w 1994 r. w celu zaprojektowania, certyfikacji i wdrożenia do produkcji niewielkiego samolotu szkolno-turystycznego, dostępnego cenowo dla klientów i ekonomicznego w używaniu. Pierwszym wyrobem firmy był jednoosobowy samolot AT-1, konstrukcji Tomasza Antoniewskiego (praca dyplomowa na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w 1990 r.). Wyprodukowany egzemplarz uczestniczył m.in. w lotach patrolowych (głównie przeciwpożarowych) i pokazach lotniczych. Drugą konstrukcją był egzemplarz prototypowy samolotu AT-2, wykonany w 1996 r., głównie dla celów badawczych. W latach 1997-1998 skonstruowano i wyprodukowano dwa samoloty AT-3 i po przeprowadzeniu pełnego zakresu badań i prób oraz uzyskaniu potrzebnych certyfikatów i świadectw w 2000 r. rozpoczęto produkcję seryjną tego samolotu. Istotny wpływ na rozwój działalności miały też wysokie kompetencje zatrudnionej kadry oraz zaprojektowanie i wykonanie własnej kompletnej linii produkcyjnej. W 2002 r. uzyskano Certyfikat GILC o zdolności do produkcji oraz sprzedano pierwsze pięć egzemplarzy AT-3 do Aeroklubu Polskiego i Aeroklubu Warszawskiego. Kolejne zamówienia realizowano wyłącznie dla zagranicy, m.in. Malezji i Korei Południowej. W 2007 r. wyprodukowano i oblatano samolot Aero AT-4, wersję AT-3 zmodyfikowaną dla potrzeb rynku amerykańskiego. Sprzedano dotąd ponad 100 egzemplarzy samolotów AT-3 i AT-4, m.in. do Anglii, Francji, Korei Południowej, Malezji, Tunezji i USA. Firma uczestniczy w targach lotniczych, m.in. AERO 2011 w Friedrichshafen (Niemcy). Od początku 2012 r. siedziba firmy znajduje się w nowo wybudowanym obiekcie Inkubatora Nowoczesnych Technologii In-Tech przy lotnisku w Mielcu. W sierpniu 2012 r. w ramach obchodów Święta Lotnictwa w Mielcu przekazano samolot AT-3 R100 mieleckiemu ośrodkowi lotniczemu FLY Polska dla szkolenia pilotów, jako pierwszemu użytkownikowi w Polsce samolotów tego typu.
AEROKLUB MIELECKI, regionalny klub sportów lotniczych i spadochroniarskich w Mielcu. Jeden z najbardziej zasłużonych klubów sportowych w dziejach Mielca. Wniósł duży wkład w rozwój sportu polskiego. W sposób systematyczny i wymierny popularyzował lotnictwo poprzez wyszkolenie wielu pilotów samolotowych i szybowcowych oraz spadochroniarzy, a także zorganizowanie kilkuset imprez.
H i s t o r i a AM powstał 1 IX 1946 r. Jego członkami – założycielami oraz pierwszym Zarządem byli: pilot Mirosław Komisarczyk (prezes), dyrektor techniczny Zakładów Lotniczych Marian Suszycki (wiceprezes), Kazimierz Tyrlik (sekretarz), Bolesław Szymborski (kierownik techniczny) i Mieczysław Działowski (członek). Od początku działalności AM korzystał z lotniska zakładowego, a także zajmował Blok nr 15, gdzie mieścił się zarząd i pracownia modelarska. Dla działalności szkoleniowej wyremontowano społecznie dwa samoloty „Piper-Cub”, samolot „PO-2” oraz dwa szybowce: „SG-38” i „Grunau Baby”. Pierwsze po wojnie pokazy lotnicze zorganizowano 5 X 1947 r. Wzięły w nich udział samoloty z wielu polskich aeroklubów. Szybowce startowały z Góry Cyranowskiej przy pomocy lin gumowych. 1 VIII 1948 r. odbyły się drugie pokazy lotnicze z liczną obsadą samolotów z całego kraju. Przy tej okazji Aeroklubowi przekazano wyremontowany hangar lotniczy. (Odtąd pokazy lotnicze organizowane są – z niewielkimi wyjątkami – kilka razy w roku, a ich zwieńczeniem jest sierpniowe Święto Lotnictwa.) Po raz pierwszy w zawodach krajowych AM wystartował 15 VIII 1948 r. w Łodzi, a trzy mieleckie załogi uplasowały się w drugiej dziesiątce. Od 1949 r., po reorganizacji aeroklubów i weryfikacji personelu latającego, działalność AM znacznie osłabła, a na początku lat 50. niemal całkowicie wygasła. Wiosną 1952 r. utworzono Komitet Organizacyjny Reaktywowania Działalności Aeroklubu Mieleckiego z prezesem Franciszkiem Waliczkiem na czele. W rezultacie starań tego zespołu 11 IV 1953 r. powstał „Aeroklub Robotniczy II Ligi Lotniczej przy WSK Mielec”. Jego siedzibą był lokal w Bloku nr 40 na Osiedlu Fabrycznym. Prezesem został Tadeusz Gołębiewski, który równocześnie pełnił funkcje: instruktora samolotowego i spadochronowego oraz instruktora modelarstwa lotniczego. Wznowiono szkolenie, organizowano pokazy lotnicze i uczestniczono w zawodach. Wkrótce zmieniono nazwę na „Aeroklub Robotniczy Ligi Przyjaciół Żołnierza przy WSK Mielec”, a Aeroklub podporządkowano Lidze Przyjaciół Żołnierza. W 1955 r. przydzielono mu cały parter Bloku nr 63, a jesienią tego roku – nowo wybudowany hangar. Poszerzona baza zaowocowała wyraźnym rozwojem działalności wszystkich sekcji: samolotowej, szybowcowej, spadochronowej i modelarskiej. Coraz częściej mieleccy piloci i skoczkowie spadochronowi liczyli się w zawodach wyczynowych.
Pierwszy w historii Aeroklubu rekord Polski ustanowił Stefan Furmaniak, który 22 IX 1956 r. w nocnym skoku z opóźnionym otwarciem spadochronu osiągnął 2760 m wolnego spadania. W 1957 r., w związku z powstaniem Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i usamodzielnieniem aeroklubów terenowych, powrócono do nazwy Aeroklub Mielecki. Istotnym wydarzeniem było oddanie do użytku nowego budynku na terenie lotniska, co znacząco usprawniło funkcjonowanie Aeroklubu. W pokazie lotniczym, zorganizowanym 15 IX 1957 r., zaprezentowała się m.in. pierwsza w Mielcu kobieta-pilot Maria Granacka, a T. Gołębiewski zademonstrował nowo zbudowany w Mielcu prototyp samolotu „Kania-2”. Jeszcze w tym samym roku Roman Straburzyński wywalczył pierwszy tytuł wicemistrza Polski w modelarstwie lotniczym, a Stefan Furmaniak ustanowił pierwszy rekord świata w nocnym skoku z natychmiastowym otwarciem spadochronu z wysokości 4100 m. Oprócz sukcesów zdarzały się wypadki. W 1958 r. rozbił się samolot „Junak-2” oraz dwa szybowce startujące na dwuholu. W obu przypadkach piloci nie odnieśli większych obrażeń. 2 V 1959 r. rozpoczęto organizację zawodów balonowych „Mały Gordon Bennett”. (Impreza ta organizowana była później corocznie przez szereg lat i cieszyła się dużym zainteresowaniem dzieci.) W 1960 r. pierwszy mielecki pilot – Paweł Dzida – zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. Lata 60. to dalsza intensyfikacja szkolenia we wszystkich sekcjach, co zaowocowało m.in. wyszkoleniem kilkudziesięciu pilotów samolotowych i szybowcowych oraz skoczków spadochronowych. Nową formą były wprowadzone (od 1962 r.) obozy szkolenia podstawowego dla młodych kandydatów na pilotów szybowcowych. Wprowadzono także coroczne Klubowe Zawody Samolotowe. W uznaniu zasług AM dla rozwoju sportów samolotowych Aeroklub PRL powierzał mielczanom coraz częściej organizację ogólnopolskich zawodów, najczęściej modelarskich. Liczące się sukcesy odnosili piloci Zbigniew Nowakowski i Stanisław Wasil – reprezentanci Polski w akrobacji samolotowej. Dotkliwym ciosem był natomiast wypadek samolotu „Junak-2”, w którym zginęła pracownica AM Maria Ryzak, a Stefan Furmaniak odniósł ciężką kontuzję. S. Furmaniak był jedynym instruktorem sekcji spadochronowej, toteż zawieszono jej działalność i reaktywowano ją dopiero w 1967 r. Drugą tragedią był śmiertelny wypadek samolotowy Tadeusza Kulpy – wiceprezesa AM (31 V 1964 r.). Od 1965 r., po centralnie zarządzonej likwidacji 8 etatów (pozostało 5) Aeroklub znacznie zawęził działalność, a ciężar wielu obowiązków przerzucono na działaczy społecznych, co chwilowo niekorzystnie odbiło się na wynikach sportowych i efektach szkoleniowych. Po dostosowaniu się do nowych warunków aktywność Aeroklubu zaczęła znów rosnąć. W dniach 5 – 9 X 1966 r. był on organizatorem
I Rzeszowskiego Rajdu Samolotowego Pilotów i Dziennikarzy, w 1967 r. reaktywowano sekcję spadochronową oraz wymyślono i zorganizowano pierwsze ogólnopolskie zawody w „nowoczesnym pięcioboju spadochronowym”. Organizowane później corocznie w Mielcu przekształciły się w 1979 r. w Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym. Rok 1968 zapisał się najpierw sukcesami sekcji szybowcowej, a następnie tragicznymi wypadkami pilota Tadeusza Stępczyka i pilota Zbigniewa Słonowskiego, prezesa Zarządu Aeroklubu. Jubileusz 25-lecia działalności w 1971 r. uczczono m.in. uzyskaniem przez trzech pilotów szybowcowych: Stefana Daneckiego, Zygmunta Ossaka i Andrzeja Tomczyka Złotych Odznak Szybowcowych z trzema diamentami, a następnie uroczystą akademią (27 XI), w czasie której zasłużeni działacze i zawodnicy otrzymali odznaczenia APRL i inne wyróżnienia. Wydarzeniem 1972 r. była wystawa osiągnięć polskiej techniki lotniczej, eksponowana w Mielcu podczas VI Ogólnopolskiego Nowoczesnego Pięcioboju Spadochronowego. Honorowymi gośćmi imprezy byli legendarni polscy piloci Pelagia Majewska i Michał Scipio del Campo. Kolejne lata 70. wpisywały się do historii głównie sukcesami pięcioboistów spadochronowych i modelarzy. Wyrazem uznania dla tych osiągnięć było dwukrotne przyznanie mieleckim działaczom organizacji Mistrzostw Polski Modeli Zdalnie Sterowanych (1974, 1977). W 1976 r., z okazji 30-lecia AM, oddano do użytku nowy hangar, który znacznie poprawił warunki przechowywania samolotów, sprzętu i urządzeń. Rok jubileuszowy uczczono uroczystą akademią, w czasie której wyróżniający się działacze i zawodnicy otrzymali odznaczenia państwowe, lotnicze i regionalne. Wyjątkową uroczystością w roku 1977 była ceremonia zawarcia małżeństwa na lotnisku, przy samolocie „Wilga”, przez pilotów Izabellę Wasil i Zbigniewa Świerczyńskiego (ceremonię prowadziła Krystyna Skopińska – kierownik USC w Mielcu). W 1978 r. organizowano wiele imprez z okazji 40-lecia WSK „PZL-Mielec” oraz utworzono sekcję lotniarską, a w następnym roku przeprowadzono szereg zawodów i pokazów z okazji 35-lecia PRL. Liczącym się sukcesem było zajęcie VI miejsca przez Wiesława Starca – jako reprezentanta Polski – w Międzynarodowym Wieloboju Spadochronowym w Kijowie. Początek lat 80. zaznaczył się pewnym spadkiem aktywności dotychczas funkcjonujących sekcji. Żywotną kazała się natomiast kolejna nowa sekcja amatorów-konstruktorów. Impulsem do poprawy sytuacji było zdobycie przez Lidię Wusatowską tytułu szybowcowej wicemistrzyni Polski w 1981 r., a następnie kolejne sukcesy pięcioboistów spadochronowych i modelarzy. W 1983 r. wyjątkowo uroczyście obchodzono Święto Lotnictwa (23-25 IX), łącząc je z 45-leciem przemysłu lotniczego na Rzeszowszczyźnie. W czasie akademii w hali sportowo-widowiskowej wśród odznaczonych wysokimi odznaczeniami państwowymi znaleźli się także członkowie AM. Wyjątkowym sukcesem mielczan zakończyły się VI Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym (1-8 VII 1984 r.), bowiem Wiesław Starzec i drużyna AM wywalczyli tytuły mistrzowskie. Atmosferę radości tonował jednak wcześniejszy (23 VI) tragiczny wypadek lotniczy, w którym zginął skoczek spadochronowy Grzegorz Krakowski, liczący ledwie 18 lat. Głównymi imprezami 1985 r. na mieleckim lotnisku były: Ogólnopolskie Zawody w Akrobacji Samolotowej, VII Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym i tradycyjne „Dni Lotnictwa” z udziałem członków rządu. W akrobacji samolotowej uczestniczyli zawodnicy AM, wykonując akrobacje na nowo zakupionych samolotach. W roku jubileuszowym 40-lecia Aeroklubu odbyło się szereg znaczących imprez, m.in.: Ogólnopolskie Zawody w Akrobacji Samolotowej „Mielec-86”, VIII Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym, Święto Lotnictwa, Akademia z okazji 40-lecia AM i Pokazy Lotnicze „Mielec-86”. Zawodnicy AM, zwłaszcza młodzi, odnieśli szereg sukcesów. W wieloboju spadochronowym mistrzem Polski juniorów został Robert Antoń, wicemistrzem Marian Bienias, wicemistrzynią juniorek Bożena Ryś, a drużyna juniorów zdobyła brązowe medale. Mistrzostwo Polski juniorów w akrobacji samolotowej zdobył Tadeusz Jakubiec, a II wicemistrzem został Andrzej Zawierucha. Kilku mielczan powołano do kadry narodowej. Rozwijały się modelarnie, w których pracowało około 600 młodych modelarzy. Organizowano dla nich m.in. zawody „Młodzi modelarze na start”. Powodzeniem wśród dzieci cieszyły się zawody balonowe „Mały Gordon Bennett”. Przy końcu roku (9 XII) powstał przy AM Mielecki Klub Seniorów Lotnictwa, którego przewodniczącym wybrano K. Tyrlika. Materialnym osiągnięciem 40-lecia był zakup 9 szybowców „Jantar”. Rok 1987 r. przyniósł także liczące się sukcesy, m.in. w zorganizowanych w Mielcu IX Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym wicemistrzem juniorów został Marian Bienias, w Mistrzostwach Polski w Akrobacji Samolotowej wicemistrzostwo seniorów wywalczył T. Jakubiec, a II wicemistrzem został Marek Chmiel. (W wieloboju spadochronowym dominowali mielczanie, ale w związku z odbywaniem służby wojskowej występowali w barwach wojskowych klubów.) Dużym sukcesem było mistrzostwo Polski juniorów Bogusława Miodunki (Klub Modelarstwa Lotniczego „Ikar” w ODK MSM) w klasie modeli swobodnie latających. W 1988 r. najważniejszą imprezą były Centralne Pokazy Lotnicze z okazji 50-lecia WSK, 60-lecia polskiego przemysłu lotniczego i 70-lecia polskiego lotnictwa, zorganizowane na mieleckim lotnisku przy dużym udziale AM. W X Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu II wicemistrzem Polski seniorów został Karol Koźbiel. Liczące się sukcesy odnieśli modelarze, m.in. B. Miodunka (KML „Ikar”) ponownie zdobył tytuł mistrza Polski juniorów w klasie modeli swobodnie latających. Ten sam zawodnik reprezentował Polskę na Mistrzostwach Świata juniorów i zdobył drużynowo tytuł mistrza świata w kategorii modeli szybowców i indywidualnie 9. miejsce. Mieleccy piloci uczestniczyli m.in. w Rajdzie Samolotowym Dziennikarzy
i Pilotów. Sezon lotny 1989 r. rozpoczęto Centralnymi Zawodami Modeli Balonów o Puchar Małego Gordon Bennetta. W XI MP w Wieloboju Spadochronowym w Mielcu drużyna AM wywalczyła tytuł wicemistrza Polski. W październiku 1989 r. minister finansów podjął decyzję o zaprzestaniu z dniem 1 I 1990 r. dotowania aeroklubów, co w znacznym stopniu ograniczyło możliwości ich działania. (M.in. wypowiedziano pracownikom warunki pracy i płacy.) W tym czasie aktywnie działało 5 sekcji: szybowcowa ( szkolenie pilotów, udział w zawodach, zdobywanie odznak), sekcja samolotowa (szkolenie pilotów), spadochronowa (szkolenie skoczków, udział w zawodach), modelarska (6 klubów modelarstwa lotniczego, udział w zawodach) i lotniowa (szkolenie), a ponadto czynny był Mielecki Klub Seniorów Lotnictwa. Rok 1990, już w nowych uwarunkowaniach finansowych, był okresem przejścia na samodzielność i samofinansowanie. Wiązało się to z wprowadzeniem dużych oszczędności, toteż zrezygnowano z organizacji kosztownych imprez, m.in. corocznych Mistrzostw Polski w Wieloboju Spadochronowym i szeregu innych zawodów. Wprowadzono płatne przeloty pasażerskie nad miastem i opłaty za wszelkiego rodzaju kursy. Sporym osiągnięciem było zorganizowanie (wspólnie z firmą „Full Contakt”) Międzynarodowych Akrobacji Spadochronowych „AIR DANCE ’90 w Ośrodku Wypoczynkowym WSK w Rzemieniu, z udziałem skoczków z Belgii, Danii, RFN, USA i Polski. Wydarzeniem roku 1991 było ponowne zorganizowanie Międzynarodowych Akrobacji Spadochronowych „AIR DANCE ‘91” w Rzemieniu, tym razem z udziałem kilkudziesięciu skoczków z Belgii, Danii, Holandii i Polski. Skakali oni z jednego z największych ówcześnie śmigłowców transportowych na świecie Mi-26 z Uthy na Syberii (ZSRR). Kolejne lata 90. były trudnym okresem, w którym działacze i zawodnicy AM walczyli o przetrwanie, angażując się społecznie do organizacji imprez i utrzymując działalność – choć znacznie zawężoną – wszystkich sekcji. Zarabiano m.in. na przelotach pasażerskich także poza Mielcem (Przybisławice w woj. tarnobrzeskim, Zawada koło Dębicy), uczestniczono w imprezach organizowanych przez inne aerokluby, miasta i inne miejscowości. Kontynuowano pracę szkoleniową, szkoląc pilotów szybowcowych i skoczków spadochronowych. Organizacyjnym popisem sprawności było nadal doroczne Święto Lotnictwa na mieleckim lotnisku (sierpień lub wrzesień), każdorazowo z pokazami lotniczymi, gromadzące wielotysięczną widownię nie tylko z Mielca i okolic, ale także z różnych stron Polski. W 1992 r. główną atrakcją pokazów były popisy mistrzów akrobacji samolotowej. Innym wydarzeniem tego roku były Mistrzostwa Polski w Klasie Modeli Zdalnie Sterowanych, zorganizowane na mieleckim lotnisku. Rok 1993 zapisał się Wielkim Festynem Lotniczym „Mielec-93”, zorganizowanym w dniach 11-12 IX z okazji 55-lecia WSK „PZL-Mielec”. Mimo wielu trudności dysponowano sporą ilością sprzętu; w roku 1994 AM posiadał m.in.: 12 samolotów różnych typów i przeznaczenia (w tym: AN-2, „Zlin”, „Gawron”, „Wilga”), 10 sprawnych szybowców 1- i 2-miejscowych (w tym: „Jantar”, „Junior”, „Pirat”, „Kobra”, „Bocian”, „Puchatek”, Puchacz”) i 150 spadochronów. Z okazji 50-lecia Aeroklubu i 25-lecia Zakładu Usług Agrolotniczych 21 i 22 IX 1996 r. zorganizowano na lotnisku pokazy lotnicze i wystawę statyczną oraz koncerty zespołów artystycznych. W 1997 r. zorganizowano Mistrzostwa Polski Juniorów Modeli Swobodnie Latających (28-29 VI), a w dniach 30-31 VIII 1997 r. AM był współorganizatorem największej w latach 90. imprezy w Mielcu – Centralnych Uroczystości Święta Lotnictwa Polskiego – Air Show Mielec 97. Sukcesy te nie powstrzymały postępującego kryzysu, głównie finansowego, związanego m.in. z głębokim kryzysem WSK. Ratowania Aeroklubu podjęła się grupa działaczy skupiona wokół Wiesława Ceny, któremu powierzono funkcje prezesa zarządu i dyrektora. Obok niego do Zarządu AM weszli m.in. Stanisław Hodor, Ryszard Królikowski, Zdzisław Nowakowski, Marek Pustułka, Zdzisław Rączka, Daniel Romański, Roman Róg, Wiesław Ruman i Andrzej Strigl. Wydarzeniem nr 1 w roku 1998 r. był Festyn Lotniczy (19-20 IX), w którym wzięło udział około 20 tysięcy osób. W 1999 r., mimo licznych przeszkód, a zwłaszcza postawienia WSK w stan upadłości, organizowano sobotnio-niedzielne pikniki lotnicze, mając m.in. na celu pokazanie, że Mielec jest wciąż „miastem lotniczym”. Odbyły się IX Mistrzostwa Polski w Akrobacji Szybowcowej (VI), a kulminacyjną imprezą roku był Wielki Festyn Lotniczy z okazji 80-lecia Aeroklubu Polskiego i Święta Lotnictwa. Równie ciekawy był następny – 2000 r.; 30 IV odbył się „Wielki Piknik Motoryzacyjno-Lotniczy”, z okazji Światowego Zjazdu Mielczan – 2000 (24-25 VI) zorganizowano festyn lotniczy (pokazy, wystawa, występy zespołów muzycznych), a 27 VIII – Wielki Festyn „Aeroplany i Automobile”, w którym uczestniczył prezydent RP Aleksander Kwaśniewski. W lipcu 2001 r. na mieleckim lotnisku odbyły się m.in. Mistrzostwa Polski w Akrobacji Samolotowej i Szybowcowej (29 VII – 4 VIII) oraz Mistrzostwa Polski Modeli Swobodnie Latających (30 VI – 1 VII). W Mistrzostwach Polski juniorów w Inowrocławiu i Mielcu modelarze wywalczyli 2 medale. Rok 2002 także przyniósł sporo ważnych wydarzeń. Zorganizowano kolejne pokazy lotnicze. Sukcesy odnieśli modelarze reprezentujący Mieleckie Stowarzyszenie Modelarzy Lotniczych i Aeroklubu, zdobywając tytuły mistrza i II wicemistrza Polski juniorów oraz szereg czołowych lokat na Mistrzostwach Polski w Lesznie (11-15 IX). Dominantą 2003 r. był Wielki Festyn Lotniczy, zorganizowany w dniach 3-4 V, z okazji 100-lecia światowego lotnictwa.
Mimo problemów finansowych Aeroklub utrzymał działalność w sekcjach: samolotowej, szybowcowej, spadochronowej, modelarskiej, lotniowej i konstruktorów amatorów.
* Prezesi (przewodniczący) Zarządu: Mirosław Komisarczyk, Tadeusz Gołębiewski, Józef Szeptycki, Zbigniew Winnicki, Stanisław Wasil, Kazimierz Tyrlik, Marian Piłat, Zdzisław Tkaczyk, Jerzy Belczak, Bogusław Biernacki, Marek Woszczyński, Zdzisław Rączka i Wiesław Cena.
* Prezesi Honorowi: Julian Łysoń (1954), Mieczysław Gronek (1960), Tadeusz Ryczaj (1967).
* Inni działacze, instruktorzy i pracownicy (w układzie alfabetycznym): Jan Abczyński, Władysław Adamczyk, Władysław Bajorek, Ludwik Bis, Jan Błachowicz, Stefan Bodziony, Feliks Borodzik, Józefa Braszkiewicz, Henryk Bronowicki, Franciszek Bujacz, Eugeniusz Bula, Edward Burek, Krystyna Bystrek, Ernest Cena, Stanisław Ciach, Eugeniusz Chlebowski, Halina Czerw, Stefan Danecki, Mieczysław Dąbkowski, Stanisław Dernoga, Feliks Drozdowski, Roman Dryja, Janina Dudek, Hubert Duszkiewicz, Józef Duszkiewicz, Kazimierz Dziadzio, Feliks Działo, Mieczysław Działowski, Zbigniew Działowski, Paweł Dzida, Kazimierz Dziewit, Eugeniusz Ebenrytter, Julian Fidziński, Tadeusz Franaszczuk, Stefan Furmaniak, Jan Gawron, Stanisław Gawron, Włodzimierz Gąsior, Renata Górska, Stanisław Górski, Stanisława Górska, Maria Granacka, Bogdan Grochocki, Adam Gruba, Maria Gruba, Tadeusz Grzybowski, Bolesław Gudz, Bolesław Guła, Ryszard Hasiak, Stanisław Hodor, Urszula Hyjek-Kośla, Henryk Hyla, Józef Janiak, Andrzej Jankowski, Marian Jasiaczyk, Andrzej Jasiński, Kazimierz Jasiński, Mieczysław Jaszczak, Piotr Kaczorek, Wiesław Kalinowski, Rene Kamos, Leszek Karczewski, Kazimierz Kasprzak, Jan Kerz, Zbigniew Kędziorek, Adam Kiełczewski, Stefan Kmon, Waldemar Kochmański, Cezary Kończyk, Henryk Kopecki, Zygmunt Korab, Piotr Korpal, Krzysztof Kosiba, Tadeusz Kostia, Władysław Kotulski, Maria Kozak, Andrzej Kret, Ryszard Królikowski, Jerzy Krupa, Tadeusz Kuc, Stefan Kucharski, Witold Kuliński, Tadeusz Kulpa, Bogusław Kuśnierz, Tadeusz Kuzaj, Zofia Kuziemska, Kazimierz Kuziemski, Bronisław Kwiatkowski, Stanisław Kwiek, Roman Lato, Ludwik Lech, Mieczysław Lewandowski, Roman Lewandowski, Edmund Liwoch, Tadeusz Ługowski-Mackiewicz, Jan Madej, Wacław Majcher, Stanisław Maksym, Jerzy Mamcarz, Zbigniew Mardzyński, Józef Mączka, Mirosław Mikołajczyk, Stanisław Milczarek, Włodzimierz Mielniczenko, Mieczysław Miłosz, Krzysztof Mirski, Jan Mycek, Agnieszka Nasternak, Mieczysław Nickowski, Stanisław Niedbała, Wincenty Niedużak, Anna Nosek, Józef Nowak, Michał Nowak, Zbigniew Nowakowski, Zdzisław Nowakowski, Jan Ogłobin, Jan Olejnik, Janusz Olenderek, Zygmunt Osak, Tadeusz Ostapiak, Henryk Ostromęcki, Tadeusz Pakuła, Andrzej Pamuła, Józef Pańtak, Alfred Pasternak, Maria Pasternak, Jan Petrykowski, Stanisław Pietras, Jerzy Pietrzak, Michał Polek, Janusz Pondo, Joanna Porada, Tadeusz Prożych, Michał Przywara, Marek Pustułka, Bronisław Ratajczak, Stanisław Ratusiński, Tadeusz Ratyński, Andrzej Remiszewski, Józef Roguz, Daniel Romański, Józef Romański, Jarosław Rozwód, Roman Róg, Janusz Rudzki, Wiesław Ruman, Włodzimierz Ryba, Grażyna Rymanowska-Franaszczuk, Władysław Ryś, Maria Ryzak, Jan Rzepka, Jerzy Rzewuski, Adam Saj, Karol Sądel, Józef Schab, Stanisław Schab, Zbigniew Słonowski, Witold Sroczyński, Janusz Stachura, Wiesław Starzec, Andrzej Stec, Roman Straburzyński, Andrzej Strigl, Władysław Strokoń, Małgorzata Studzińska, Tadeusz Szabłowski, Jan Szobak, Leszek Szwakop, Bolesław Szymborski, Józef Ściora, Eugeniusz Ślęczkowski, Tadeusz Śliwa, Zbigniew Świerczyński, Kazimierz Świętoń, Antoni Tokarz, Józef Trela, Ryszard Trela, Idzi Trybus, Marian Turzeniecki, Krzysztof Tylutki, Urszula Tyrlik, Marian Urbański, Zbigniew Usiatycki, Franciszek Waliczek, Wacław Wasiak, Kazimierz Wiącek, Stanisław Wiśniewski, Witold Wiśniewski, Ryszard Wolak, Arnold Wyleżoł, Franciszek Zalewski, Stanisław Zalewski, Mieczysław Zieliński.
Najważniejsze osiągnięcia:
1) Rekord świata: * 1957 r. – S. Furmaniak – nocny skok z natychmiastowym otwarciem spadochronu – 4100 m.
2) Rekordy Polski: *22 IX 1956 r. – S. Furmaniak – nocny skok z opóźnionym otwarciem spadochronu – 2760 m (wolnego spadania); *18 X 1959 r. – S. Furmaniak, H. Hyla, W. Ryś, F. Bujacz – skok grupowy z natychmiastowym otwarciem spadochronu – 5350 m; *VI 1960 r. – S. Furmaniak, W. Ryś, F. Bujacz – skok grupowy z natychmiastowym otwarciem spadochronu z 1500 m – 80,06 m; *10 X 1961 r. – W. Ryś – skok na celność lądowania z wysokości 600 m z opóźnionym otwarciem spadochronu w nocy – 11,3 m; *26 X 1968 r. – W. Ryś, Józef Duszkiewicz, Andrzej Słomba, Czesław Hyliński, Kazimierz Skowron – długotrwałość opóźnionego otwarcia spadochronu – 3560 m.
3) Medaliści Mistrzostw Świata juniorów: *1988 r. (Leszno) MŚ w Modelarstwie Lotniczym – B. Miodunka – złoty (drużynowo) w kategorii modeli szybowców; *2000 r. (Czechy) MŚ w Modelarstwie Lotniczym – srebrny (drużynowo) w klasie modeli szybowców swobodnie latających (F-1-A), *2002 r. (Słowacja) MŚ w Modelarstwie Lotniczym – Tomasz Burek – brązowy w klasie modeli swobodnie latających.
4) Medaliści Mistrzostw Polski seniorów: *1957 r. (Leszno) MP Modeli Latających – Roman Straburzyński – srebrny w klasie modeli szybowców A-2; R. Straburzyński, Stanisław Górski, Wiesław
Kalinowski – srebrny zespołowo w klasie modeli szybowców A-2; *1958 r. (Krosno) MP Modeli Latających – R. Straburzyński, Tadeusz Ratyński – srebrny zespołowo w klasie modeli szybowców A-2; *1961 r. (Ciechanów) MP Modeli Latających – T. Ratyński – brązowy w klasie modeli z napędem silnikowym; *1974 r. (Mielec) MP Modeli Motoszybowców Zdalnie Sterowanych – Jan Olejnik – złoty w klasie standart F3D/M, Józef Schab – srebrny w klasie otwartej F3B/M; *1978 r. (Kraków) MP Modeli Motoszybowców Zdalnie Sterowanych – Józef Schab – brązowy w klasie modeli motoszybowców F3B; *1979 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – Wiesław Starzec – srebrny, zespół: W. Starzec, Kazimierz Dziewit, Andrzej Karcz – srebrny; *1980 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – W. Starzec, Tadeusz Sajek, A. Karcz – brązowy zespołowo; *1981 r. MP Szybowcowe Kobiet – Lidia Wusatowska – srebrny; (Toruń) MP Modeli Kosmicznych – Janusz Gorzkowicz – brązowy w klasie rakiet ze spadochronem S3A; (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – W. Starzec, Marek Kłosiński, Krzysztof Zwierzyk – srebrny zespołowo, *1982 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – W. Starzec – brązowy, W. Starzec, M. Kłosiński, K. Zwierzyk – brązowy zespołowo; *1983 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – M. Kłosiński – brązowy, M. Kłosiński, W. Starzec, Karol Koźbiel – srebrny zespołowo; *1984 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – W. Starzec – złoty, W. Starzec, K. Koźbiel, M. Kłosiński – złoty zespołowo; (Lisie Kąty) MP Modeli Kosmicznych – Krzysztof Jania – srebrny w klasie rakiet z taśmą S6A; *1985 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – Ewa Dul – brązowy, M. Hyliński, Tadeusz Pazdro, Robert Antoń – srebrny zespołowo; *1986 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – brązowy zespołowo; *1987 r. (Mielec) MP w Akrobacji Samolotowej – T. Jakubiec – srebrny, Marek Chmiel – brązowy; *1988 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – Karol Koźbiel – brązowy; *1989 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – srebrny drużynowo.|
5) Medaliści Mistrzostw Polski juniorów: *1960 r. (Gniezno) MP Modeli Latających – Tadeusz Ostapiak – złoty w klasie modeli szybowców A-2, Michał Zbigniew Nowak – brązowy w klasie modeli z napędem gumowym, Waldemar Utracki – srebrny w klasie modeli z napędem silnikowym, T. Ostapiak, M. Nowak, W. Utracki – złoty zespołowo; *1961 r. (Ciechanów) MP Modeli Latających – M. Nowak – brązowy w klasie modeli z napędem gumowym; *1964 r. (Ciechanów) MP Modeli Latających – Włodzimierz Zając – srebrny w klasie modeli szybowców; *1965 r. (Żary) MP Modeli Swobodnie Latających – Waldemar Kochmański – srebrny w klasie modeli z napędem silnikowym F1C, Janusz Strokoń – złoty w klasie modeli z napędem gumowym F1B; *1984 r. (Lisie Kąty) MP Modeli Kosmicznych – Ryszard Skotarski – brązowy w klasie rakietoplanów S4C; *1985 r. (Piotrków Trybunalski) MP Modeli Kosmicznych – R. Skotarski – srebrny w klasie rakietoplanów; (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – Marek Hyliński – złoty; *1986 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – Robert Antoń – złoty, Marian Bienias – srebrny, Bożena Ryś – srebrny; (Radom) MP w Akrobacji Samolotowej – Tadeusz Jakubiec – złoty, Andrzej Zawierucha – brązowy; *1987 r. (Mielec) MP w Wieloboju Spadochronowym – M. Bienias – złoty; (Mielec) MP Modeli Swobodnie Latających – Bogusław Miodunka – złoty w kategorii szybowców, *1988 r. (Lubień Kujawski) MP Modeli Swobodnie Latających – Bogusław Miodunka – złoty w kategorii szybowców; *2001 r. (Inowrocław) MP Modeli Zdalnie Sterowanych – Paweł Guła – srebrny w klasie modeli szybowców F3J; (Mielec) MP Modeli Swobodnie Latających – Michał Borowiec – brązowy w kategorii F1H, modele szybowców – małe formy; * 2002 r. (Leszno) MP Modeli Swobodnie Latających – Tomasz Burek – złoty w klasie modeli z napędem silnikowym (F1J), Jakub Zachariasz – brązowy w klasie szybowców; (Morzychno) MP Modeli Zdalnie Sterowanych – Jakub Olszówka i Hubert Szawliński – złoty w klasie modeli zdalnie sterowanych z napędem elektrycznym (FSD); *2003 (Radzymin) MP – Rafał Schab – brązowy w klasie modeli samochodów.
6) Członkowie kadry narodowej w kategorii seniorów: Robert Antoń, Wiesław Starzec (wielobój spadochronowy), Karol Koźbiel (wielobój spadochronowy), Janusz Gorzkowicz (modele kosmiczne), Zbigniew Nowakowski, Stanisław Wasil (akrobacja samolotowa).
7) Członkowie kadry narodowej w kategorii juniorów: Robert Pietracha (samolotowe zawody rajdowo-nawigacyjne), Andrzej Zawierucha (dwubój samolotowy), Piotr Jackowski, Maciej Cena (szybowce), Arkadiusz Sandowicz (szybowce), Bogusław Miodunka (modelarstwo), Tomasz Burek (modelarstwo), Jakub Zachariasz (modelarstwo), Radosław Rumszewicz (akrobacja samolotowa).
Po 2005 r. działalność podstawową prowadzono w 6 sekcjach specjalistycznych: szybowcowej, samolotowej, spadochronowej, modelarskiej, historycznej i mikrolotowej. Na podstawie certyfikatów, wydanych przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, prowadzono też szkolenia specjalistyczne samolotowe, szybowcowe i spadochronowe. Aeroklub był współorganizatorem szeregu imprez popularyzujących sporty lotnicze, m.in. Święta Lotnictwa i Dni Mielca oraz w 2008 r. Mistrzostw Polski Modeli z Napędem Elektrycznym kl. F5B (motoszybowce) w Tuszowie Narodowym koło Mielca i Mistrzostw Polski w modelarstwie (Laszki koło Jarosławia). W czasie Walnego Zgromadzenia 28 II 2009 r. podjęto uchwałę o nadaniu nowej nazwy: Aeroklub Mielecki im. Braci Działowskich. W związku z przejęciem lotniska przez Gminę Miejską Mielec i przeznaczeniem południowej części lotniska na cele Mieleckiego Parku Przemysłowego – w 2013 r. Aeroklub przeniesiono do nowego budynku przy ul. Lotniskowej 14 (północna część lotniska). W 2015 r. sekcja modelarska odłączyła się i utworzyła Stowarzyszenie Akademia Umiejętności Technicznych „Leonardo”. 11 IX 2016 r. zorganizowano piknik lotniczy z okazji 70-lecia Aeroklubu. Także w 2016 r. reaktywowano jednostkę OSP przy Aeroklubie. Prezesem jednostki został Paweł Świerczyński, a wiceprezesem i komendantem – Mariusz Mazur. Za bogaty w wydarzenia rok 2016 Aeroklub Mielecki otrzymał w 2017 r. Nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego „NGO Wysokich lotów”. Dla popularyzacji dorobku i bieżącej działalności organizowano „Dni otwarte AM”, m.in. z okazji 75-lecia (2021 r.). Inna cykliczną imprezą są zawody na celność lądowania. W 2021 r. odbyła się ich XXXVIII edycja. Ponadto od 2016 r. AM czyni usilne starania w sprawie zorganizowania w Mielcu Podkarpackiego Muzeum Przemysłu Lotniczego i Lotnictwa.
Ważniejsze sukcesy: *2007 r.: MŚ Seniorów w Modelarstwie Lotniczym (Odessa): Edward Burek – srebrny medal drużynowo w klasie F1C (modele z napędem silnikowym), MP Juniorów w Modelarstwie Lotniczym: Łukasz Napieracz – srebrny medal w klasie szybowców, drużyna AM – brązowy medal w klasie modeli silnikowych, XXXII Międzynarodowe MP w Szybownictwie w klasie otwartej (Leszno): Karol Staryszak na szybowcu Jantar 2B – srebrny medal, Szybowcowe ME (Issound, Francja): Karol Staryszak – srebrny medal; *2008 r.: MP Modeli Swobodnie Latających (Świebodzice): Edward Burek – brązowy medal w klasie F1C, drużyna Edward Burek i Łukasz Napieracz – srebrny medal w klasie F1C, MP Juniorów Modeli Swobodnie Latających (Suwałki): Łukasz Napieracz – złoty medal w klasie F1P; *2010 r.: MP Modeli Kosmicznych (Lisie Kąty koło Grudziądza): Grzegorz Goryczka – brązowy medal w klasie modeli S7; ME Modeli Swobodnie Latających – klasa modeli z napędem silnikowym (Turcja): Edward Burek – brązowy medal drużynowo; *2011 r.: PŚ w Modelarstwie Lotniczym (cykl zawodów): Edward Burek (I miejsce w Słowacji, III miejsce w Czechach i Rumunii), MP w Modelarstwie Kosmicznym (Lisie Kąty koło Grudziądza): Grzegorz Goryczka – złoty medal w klasie S1B (496,2 m); Puchar Świata w Modelarstwie Kosmicznym (Kraków): Grzegorz Goryczka – brązowy medal w klasie S1B; XXXVI Szybowcowe Mistrzostwa Polski (Częstochowa): Karol Staryszak – złoty medal w klasie otwartej; *2012 r.: Mistrzostwa Polski Modeli Kosmicznych (Lisie Kąty koło Grudziądza): Grzegorz Goryczka – złoty medal w kategorii makiet S7; Puchar Świata w Modelarstwie Kosmicznym (Kraków) – Grzegorz Goryczka – srebrny medal w kategorii makiet S7.
Prezesi: Wiesław Cena (do 14 VI 2005), Paweł Świerczyński (15 VI 2005-nadal).
AGENCJA CELNA PRZEDSIĘBIORSTWO KRAJOWO-ZAGRANICZNE „PERIBA” Sp. z o.o. założona w 1989 r., jedna z pierwszych w Polsce (Zezwolenie nr 15 Prezesa Głównego Urzędu Ceł). Mielecki Oddział AC „Periba” powstał w 1993 r. z inspiracji Anny Gortadt, która została jego kierownikiem. Agencja jest specjalistyczną instytucją pośredniczącą pomiędzy osobami zajmującymi się obrotem towarowym z zagranicą a organami celnymi, m.in. poprzez dokonywanie zgłoszeń celnych. Siedzibą mieleckiego Oddziału jest budynek przy ul. Wojska Polskiego 3.
AGENCJA INFORMACYJNO – REKLAMOWA „AIR – PRESS”, Sp. z. o. o. – patrz: AGENCJA WYDAWNICZO-REKLAMOWA „KORSO”.
AGENCJA INFO-MARKET-SERVICE, powstała 2 II 1998 r. Jej założycielem i właścicielem jest Marek Patyk. Początkowo zajmowała się reklamą i pośrednictwem handlowym. Pod koniec 1998 r. zaczęła wydawać własne pismo „Mieleckie Echa” (miesięcznik) rozprowadzany na terenie powiatu mieleckiego. Od lutego 1999 współpracowała z dziennikiem „Super Nowości”, a od lipca tego roku wydawała informator o tematyce motoryzacyjnej „Moto Serwis” (dwutygodnik). W czerwcu 2000 r. rozszerzyła ofertę o multimedialne opracowania komputerowe na nośniku CD. Pierwszym tego typu wydawnictwem był „Multimedialny Mielec” przygotowany na Światowy Zjazd Mielczan, a następnie „Mielec 2001” oraz „Katalog firm produkcyjnych”.
AGENCJA MARKETINGOWA MARKET SERVICE, powstała w listopadzie 1995 r. Jej właścicielem jest Mieczysław Przebieglec. Początkowo wydawała tygodniki: „Wizjer Regionalny”, „Regionalny Informator Przetargowy” i „Wizjer Dębicki”, ale z czasem ograniczyła się do „Wizjera Regionalnego”, w którym co pewien czas zamieszczała wkładki tematyczne, m.in. o harcerstwie oraz Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu.
AGENCJA OCHRONY „BEZPOL”, sp. z. o.o. – Rzeszów, Oddział w Mielcu. Mielecki Oddział powstał w 1995 r. Świadczy usługi w zakresie ochrony osób, rzeczy i mienia. Adres: ul. B. Głowackiego 10.
AGENCJA OCHRONY MIENIA I OSÓB „KOBRA”, sp. z. o.o. z siedzibą w Mielcu, powstała w 1993 r. Wykonuje usługi ochrony mienia i osób oraz usługi detektywistyczne. Jej siedzibą był początkowo budynek WSK przy ul. Chopina 20, następnie budynek przy ul. H. Sienkiewicza, a później budynek przy ul. T. Kościuszki 61A.
AGENCJA REKLAMY „EDMA ART”, powstała w 1996 r. Jej założycielem i właścicielem jest Edward Małek. Wykonuje reklamy zewnętrzne, stacjonarne plany miast m.in. w Mielcu, Dębicy, Stalowej Woli, Kolbuszowej, Przemyślu i Tomaszowie Lubelskim, duże plansze reklamowe, reklamy na pojazdach, przewieszki nad ulicami, proporczyki oraz różne usługi plastyczne i poligraficzne. Początkowo jej siedziba znajdowała się przy ul. S. Żeromskiego 19 – biurowiec Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego, a następnie została przeniesiona do Rzeszowa.
AGENCJA RESTRUKTURYZACJI I MODERNIZACJI ROLNICTWA, powstała w 1994 r. na mocy ustawy z 29 XII 1993 r., jako państwowa jednostka prawna, nad którą nadzór merytoryczny sprawuje Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a w zakresie gospodarki finansowej i gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej – Minister Finansów. Przejęła środki finansowe i inne mienie po Funduszu Restrukturyzacji i Oddłużania Rolnictwa oraz jego wszystkie zobowiązania i wierzytelności finansowe. W latach 1994-2004 Agencja realizowała m.in.: dopłaty do oprocentowania kredytów inwestycyjnych, wsparcie dla zarządów gmin w formie współfinansowania infrastruktury technicznej wsi, wspomaganie działań w zakresie poprawy i rozwoju edukacji na wsi, uruchamianie preferencyjnych pożyczek na tworzenie nowych miejsc pracy, wspieranie budowy i modernizacji wiejskich dróg gminnych oraz wspieranie budowy wodociągów, kanalizacji i dróg gminnych. W 2000 r., w ramach przygotowań do przyszłych funkcji płatniczych oraz obsługi programu SAPARD, utworzono 16 oddziałów regionalnych, w tym Podkarpacki Oddział Regionalny. W 2002 r. utworzono w kraju 314 biur powiatowych, w tym Biuro Powiatowe w Mielcu. Siedzibą BP ARiMR jest budynek przy ul. H. Sienkiewicza 1 (niegdyś „Kazanówka”). Agencja realizuje zadania wynikające z Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Sektorowego Programu Operacyjnego, m.in.: renty strukturalne, wspieranie gospodarstw niskotowarowych, wspieranie działalności na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych, zalesianie gruntów rolnych, dostosowanie gospodarstw do standardów UE i płatności bezpośrednie do gruntów rolnych. W rezultacie tych działań rolnicy powiatu mieleckiego otrzymali w okresie 2004-2006 wsparcie finansowe w wysokości ponad 90 milionów złotych. Biuro prowadzi też identyfikację i rejestrację zwierząt na terenie powiatu: bydła, owiec i kóz oraz trzody chlewnej, co np. w przypadku wystąpienia choroby pozwala szybko zlokalizować jej ognisko. Ostatnio priorytetowym zadaniem jest zapoznanie rolników z Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, tworzącym dużą szansę dalszego rozwoju powiatu mieleckiego i subregionu gospodarczego.
Kierownicy Biura Agencji: Jarosław Lis (1994-2004), Antoni Bryk (2004-2008), p.o. Stanisław Kagan, Wiesław Krupa, Zbigniew Działowski (2008-2016), Stanisław Kagan (2016-nadal).
AGENCJA ROZWOJU PRZEMYSŁU W WARSZAWIE SA. – ODDZIAŁ W MIELCU, pełni funkcję zarządzającego mielecką SSE na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 IX 1995 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej w Mielcu. Oddział ARP S.A. w Mielcu został utworzony przez Agencję Rozwoju Przemysłu w Warszawie we wrześniu 1995 r. do pełnienia funkcji bieżącego zarządzania SSE EURO-PARK MIELEC. Dyrektorem Oddziału mianowany został Mariusz Błędowski, który pełnił tę funkcję do 30 VI 2014 r. Siedzibę ulokowano w zmodernizowanym budynku przy ul. Partyzantów 25. Główne działania Oddziału to: promowanie strefy w celu pozyskiwania inwestorów krajowych i zagranicznych (przygotowanie materiałów promocyjnych – katalogów, folderów, filmów, strony internetowej, CD w kilku wersjach językowych, prezentacja strefy na konferencjach, targach, bezpośrednie kierowanie ofert do potencjalnych inwestorów, udział w spotkaniach gospodarczych); tworzenie przyjaznych warunków do inwestowania w strefie (reinwestowanie środków ze sprzedaży gruntów i budynków inwestorom w strefie w rozwój infrastruktury przeznaczonej dla przedsiębiorców i wchodzących do SSE, udział kapitałowy i nadzór właścicielski ARP w spółkach infrastrukturalnych zapewniających inwestorom niezakłóconą dostawę mediów i konkurencyjne ceny, uzyskanie uprawnień do wydawania przez Oddział ARP S.A. w Mielcu pozwoleń na budowę – co znacznie przyspiesza rozpoczynanie procesów inwestycyjnych w strefie, podjęcie działalności developerskiej – budowa „pod klucz” obiektów produkcyjnych i magazynowych dla inwestorów); przeprowadzanie rokowań i przetargów na udzielanie zezwoleń na prowadzenie działalności w strefie wraz z procedurą udostępniania nieruchomości inwestorom, kontrola przedsiębiorców, administrowanie strefą (terenem o powierzchni 627 ha, wcześniej zajmowanym głównie przez WSK „PZL-Mielec”). *Efekty działań Oddziału (do 2003 r.): 87 wydanych zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w strefie; osiągnięcie strategicznego celu strefy – określonego w 1996 r. w „Planie Rozwoju Strefy” – utworzenie 7 tysięcy nowych miejsc pracy w latach 2006-2010; przedsiębiorcy posiadający zezwolenie na działalność w strefie utworzyli 7500 nowych miejsc pracy (według stanu na 30 IX 2003 r.), ponadto powstało kilkaset miejsc pracy w firmach usługowych na terenie strefy i kilka tysięcy w jej otoczeniu (transport, kooperacja i inne usługi); czterokrotne przekroczenie zakładanego w w/w „Planie” (500 mln zł) poziomu inwestycji do wielkości 2 mld zł (stan na 30 IX 2003 r.), w tym 70 % stanowi kapitał zagraniczny; poniesienie przez zarządzającego strefą nakładów w wysokości ponad 50 mln zł na budowę, rozbudowę i modernizację infrastruktury na terenie strefy (drogi, parkingi oraz sieci elektryczne, wodociągowe, kanalizacyjne i centralnego ogrzewania.*Likwidacja stref mazowieckiej i częstochowskiej spowodowała w 2001 r. powiększenie obszaru zarządzanego przez Oddział ARP w Mielcu o 122,2 ha (podstrefy w Chełmie, Dębicy, Gorlicach oraz nowy teren w Mielcu na osiedlu Wojsław). W związku z wejściem Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. i m.in. dzięki staraniom ARP zwiększono limit łącznego obszaru stref, co stworzyło dla silniejszych polskich SSE możliwości tworzenia kolejnych podstref. Zarządzający mielecką SSE Oddział ARP w Mielcu był w latach 2001-2012 współorganizatorem podstref w 4 województwach: podkarpackim (12), lubelskim (4), małopolskim (1) i zachodniopomorskim (1). *Efekty działalności Oddziału (stan na 31 XII 2012 r.): *administrowanie 1 strefą z 20 podstrefami o łącznym obszarze 1246 ha; *wydanie 231 zezwoleń na działalność gospodarczą w SSE (140 w Mielcu); *miejsca pracy – 20 934 (w Mielcu – 12 928); *wartość inwestycji zrealizowanych – 5 636 584 745 zł (w tym w Mielcu – 3 536 834 797 zł). *Efekty działalności Oddziału (stan na 31 XII 2014 r.): 1 strefa z 25 podstrefami o łącznym obszarze ok. 1 363 ha; wydanych zezwoleń ogółem – 298 (w Mielcu – 156); zezwoleń ważnych ogółem – 207 (w Mielcu – 100); miejsca pracy ogółem – 26 763 (w Mielcu – 14 159); wartość inwestycji zrealizowanych ogółem – 6,65 miliarda zł (w Mielcu – 3,92 mld zł). Od września 2018 r. został wdrożony program Polska Strefa Inwestycji, w ramach którego zarządzający obszarem, będącym we właściwości zarządzającego SSE EURO-Park MIELEC, wydaje decyzję o wsparciu, uprawniającą do zwolnienia z podatku dochodowego. Obszar obejmuje 17 powiatów w woj. podkarpackim: bieszczadzki, brzozowski, dębicki, jarosławski, jasielski, kolbuszowski, krośnieński, leski, leżajski, lubaczowski, łańcucki, mielecki, przeworski, ropczycko-sędziszowski. rzeszowski, sanocki i strzyżowski oraz dwa miasta na prawach powiatu: Krosno i Rzeszów, a także trzy powiaty w woj. lubelskim: lubartowski, lubelski i świdnicki oraz miasto na prawach powiatu – Lublin. Podstawowe dane statystyczne wg stanu na 8 XII 2021 r.: decyzje o wsparciu: 111, deklarowane nakłady inwestycyjne – 4,1 mld zł, deklarowane do utworzenia nowe miejsca pracy – 1,7 tys. 11 VI 2021 r. zorganizowano w Zamku w Baranowie Sandomierskim uroczystość 25-lecia SSE i 30-lecia ARP w Warszawie. (Opóźnienie uroczystości o rok było spowodowane obostrzeniami ws. spotkań w warunkach pandemii COVID-19.) W czasie uroczystości podano aktualne dane z mieleckiej SSE: powierzchnia – ok. 1723,97 ha w 33 podstrefach w 5 województwach: podkarpackim, lubelskim, małopolskim, śląskim i zachodniopomorskim; nakłady inwestycyjne – 11,6 mld zł; utworzenie 35,9 tys. miejsc pracy; główne dziedziny produkcji: lotnictwo, obróbka metali, tworzywa sztuczne i motoryzacja; kapitał polski – 67 %; przeważają przedsiębiorstwa średnie i małe.
Dyrektorzy: Mariusz Błędowski (1995 – 30 VI 2014 r.), Krzysztof Ślęzak (1 VII 2014 r. – 16 III 2020 r.), Waldemar Barnaś (16 III 2020 r. – nadal).
AGENCJA ROZWOJU REGIONALNEGO „MARR” S.A. w MIELCU, powstała 16 XII 1991 r. i była jedną z pierwszych tego typu agencji w Polsce. Od początku działalności jej podstawowymi zadaniami są: inicjowanie, inspirowanie, organizowanie i wspieranie restrukturyzacji oraz rozwoju gospodarczego subregionu mieleckiego oraz jego wszechstronna promocja. W 1992 r. otrzymała grant finansowy od japońskiego rządu w wysokości 1.400.000 USD i utworzyła z niego Fundusz Restrukturyzacji Regionu Mieleckiego. Efektem materialnym tej pomocy było wsparcie szeregu inwestycji, m.in.: Stacji Uzdatniania Wody, Stacji Diagnostycznej, Inkubatora Przedsiębiorczości „IN-MARR” (1992) i uruchomienie Zakładu Poligraficznego „GRAF-MARR” (1994). W 1994 r. agencji powierzono funkcję Regionalnej Jednostki Zarządzającej Programem Pomocowym Unii Europejskiej PHARE-STRUDER. Innymi ważniejszymi przedsięwzięciami były: organizowanie Mieleckich Targów Wielobranżowych (od 1995), powołanie Centrum Promocji Gmin, utworzenie Centrum Transferu Technologii (1998), zarządzanie programami pomocowymi Unii Europejskiej, m.in. „PHARE-STRUDER”, „PHARE-RAPID”, PHARE 2000 oraz programem „Firma 2000” finansowanym przez USAID (Agencja Stanów Zjednoczonych do Spraw Rozwoju). Agencja była też współorganizatorem szeregu prestiżowych zjazdów i konferencji w Mielcu, m.in.: VI Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” (1994 r.), dwóch Ogólnopolskich Konferencji Informatycznych dla Nauczycieli oraz corocznych Wojewódzkich Konferencji Ekologicznych (od 2000 r.). W ramach porozumienia z Jersey Farmers Union organizowała pracę dla osób bezrobotnych z powiatu mieleckiego u farmerów na wyspie Jersey, np. w 2002 r. zatrudnienie znalazły 853 osoby. „MARR” jest członkiem ważnych w Polsce i liczących się poza granicami instytucji: Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w Warszawie, Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Organizatorów Ośrodków Innowacji i Przedsiębiorczości w Poznaniu, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej oraz Krajowej Sieci Usług. Pierwszym prezesem był Władysław Ortyl (1991-1998), a od 1998 r. do 2015 r. funkcję tę sprawował Zdzisław Klonowski. W latach 2003-2008 pełniła funkcję Regionalnej Instytucji Finansującej (RIF). Ważniejsze nowe projekty realizowane po 2004 r.: *Budowa Inkubatora Nowych Technologii In-Tech wraz z rozbudową Mieleckiego Parku Przemysłowego“ w ramach Działania I.3. Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej 2007-2013. *“Testowanie i wdrożenie usługi pilotażowej w zakresie ochrony środowiska“ w ramach Poddziałania 2.2.1 Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki na lata 2007-2013 „Poprawa jakości usług świadczonych przez instytucje wspierające rozwój przedsiębiorczości i innowacyjności“. *Projekt dotyczący produkcji samochodu elektrycznego, pojazdów użytkowych oraz infrastruktury ich ładowania w ramach Priorytetu V Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka – Dyfuzja innowacji, działanie 5.1 „Wspieranie rozwoju powiązań kooperacyjnych o znaczeniu ponadregionalnym”. Z okazji 10-lecia Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w 2010 r. mielecka Agencja MARR została uhonorowana prestiżową statuetką za wieloletnią wyróżniającą się współpracę. W latach 2011-2012 oddano do użytku IN-TECH, a jedną z pierwszych imprez w Inkubatorze Nowych Technologii INTECH przy ul. Wojska Polskiego 9 był pierwszy w Mielcu Festiwal Nauki i Techniki (7-8 X 2011 r.). W kwietniu 2012 r., po wyremontowaniu i modernizacji budynku przy ul. F. Chopina 18, przeniesiono doń na powrót główną siedzibę Agencji, czasowo przebywającą w budynku po byłej szkole podstawowej przy ul. Wolności.
Od 2015 r. Agencja jest operatorem zarządzającym Mieleckiego Inkubatora Przedsiębiorczości, wybudowanego przez Gminę Miejską Mielec przy zbiegu ulic: Przemysłowej i Wojska Polskiego oraz Regionalnego Centrum Edukacji Zawodowej i Nowoczesnych Technologii w Strzyżowie w zakresie przeprowadzania specjalistycznych szkoleń. W 2016 r. Ministerstwo Rozwoju przyznało Agencji akredytację w zakresie świadczenia usług proinnowacyjnych dla MŚP i umieściło ją na liście Akredytowanych Ośrodków Innowacji. W latach 2016-2018 zrealizowała 2 duże projekty dotacyjne skierowane do osób bezrobotnych. Po przeprowadzonych szkoleniach 151 osób założyło własną działalność gospodarczą. Od 12 VI 2018 r. MARR pełni rolę partnera operacyjnego projektu „Platforma startowa – Start in Podkarpackie, wspierającego innowacyjne przedsiębiorstwa typu startup. W ramach projektu utworzono 47 przedsiębiorstw typu startup i objęto je pełnym procesem akceleracji. Od 2019 r. Agencja realizuje Projekt „Twój kierunek rozwoju – finansowanie usług rozwojowych w subregionie tarnobrzeskim. Do końca września 2021 r. objęto wsparciem 353 MŚP. Od 1 III 2020 r. rozpoczęto realizację Projektu „Pakiet na start”, skierowanego do osób bezrobotnych. Efektem było utworzenie 70 firm. Z dniem 1 VII 2020 r. Agencja rozpoczęto realizację Projektu „Akademia Kompetencji Menadżera – makroregion 3: woj. małopolskie, świętokrzyskie i podkarpackie”, współpracując w tym zakresie z Ośrodkiem Promowania i Wspierania Przedsiębiorczości Rolnej z siedzibą w Sandomierzu. Od 1 IV 2021 r. Agencja rozpoczęła realizację projektu „Pakiet na start dla Młodych”, adresowanego do osób biernych zawodowo lub bezrobotnych niezarejestrowanych w urzędzie pracy. Po szkoleniu doradczym 42 osoby założyły działalność gospodarczą.Fundusze na wymienione projekty pozyskiwano głównie ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i budżetu państwa w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego. Ponadto kontynuowano i rozwijano prowadzoną od 2003 r. formę pomocy sektorowi MŚP i osobom zainteresowanym uruchomieniem działalności gospodarczej w postaci pożyczek inwestycyjnych i obrotowych z Funduszu Pożyczkowego. Środki na cel pozyskiwano m.in. z Banku Gospodarstwa Krajowego. Przykładowe programy pożyczkowe wspierające przedsiębiorczość: pożyczka płynnościowa POIR, mikropożyczka na rozpoczęcie działalności gospodarczej, pożyczka standardowa, pożyczka standardowa-innowacyjna, pożyczka na rozwój turystyki, pożyczka mała, pożyczka duża i pożyczka szerokopasmowa. 28 III 2023 r. Zarząd podpisał Umowę Operacyjną z Bankiem Gospodarstwa Krajowego na kwotę 20 mln zł, mającą na celu udzielania Pożyczek Płynnościowych w ramach Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój 2014-2020 na region podkarpacki. 26 I 2024 r W siedzibie Ministerstwa Funduszy i Polityki Regionalnej w Warszawie Zarząd Agencji Rozwoju Regionalnego MARR SA w Mielcu podpisał umowę z Bankiem Gospodarstwa Krajowego na ustanowienie i zarządzanie instrumentem finansowym „Pożyczka na rozwój turystyki” i tym samym ARR MARR w Mielcu została operatorem finansującym pożyczki na rozwój turystyki na terenie województwa podkarpackiego.
Prezesi: Władysław Ortyl (1991-1998), Zdzisław Klonowski (1998-2015), Józef Tadeusz Twardowski (2015-2018), Antoni Górski (2018-2021), Łukasz Gajdowski (2021-nadal).
AGENCJA WYDAWNICZO – REKLAMOWA „DRACO”, powstała w 1997 r. Wykonuje usługi z zakresu reklamy i poligrafii. Jej założycielem i właścicielem jest Paweł Czajowski. Od 2001 r. była wydawcą bezpłatnego miesięcznika informacyjno-reklamowego miasta Mielca „Wasze Miasto” w nakładzie 20 000 egzemplarzy.
AGENCJA WYDAWNICZO-REKLAMOWA „KORSO” SP. z O.O., powstała w Mielcu 17 VI 1991 r. pod nazwą: AGENCJA INFORMACYJNO – REKLAMOWA „AIR – PRESS” sp. z. o. o. Wykonywała kompleksowe usługi wydawnicze i poligraficzne oraz wydawała Tygodnik Mielecki „Korso”, katalogi firm, plany miasta i foldery. Od 1 I 1999 r. została przemianowana na AGENCJĘ WYDAWNICZO-REKLAMOWĄ „KORSO” z poszerzonym – w stosunku do poprzedniczki – zakresem działalności wydawniczej. Jej podstawowym produktem pozostaje Tygodnik Regionalny „Korso”. Siedzibą od początku istnienia jest budynek przy ul. Biernackiego 1. W 2008 r. uruchomiono także wydanie tygodnika „Korso” w Kolbuszowej (początkowo jako „Korso Regionalne”, a później „Korso Kolbuszowskie”), Busku Zdroju (2010 – I 2012) i Sanoku (od 11 IX 2014 r., początkowo jako „Gazeta Sanocka”, a następnie „Korso Gazeta Sanocka”). Wydawano także książki, m.in. cztery tomy niniejszej „Encyklopedii miasta Mielca” (2004, 2008, 2009 i 2013 r.) oraz przewodnik „Ziemia Mielecka”. Od 2017 r. jest administratorem strony internetowej: www.encyklopedia.mielec.pl. Agencja była inicjatorem i głównym organizatorem popularnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. „Korsomania” i „Piknik Country” oraz plebiscytów z finałowymi galami: „Miss Mielca”, „Mielczanin Roku” i „Sportowiec Roku”. W 2020 r. wprowadzono nowe portale: KORSO24.pl (podkarpacie), KORSO.pl (mieleckie), KORSO.pl (kolbuszowskie) i KORSO.pl (sanockie).
Prezes wydawnictwa: Bogdan Rojkowicz.
Dyrektor wydawnictwa: Iwona Żyła (2012-2015), Anna Mokrzycka (2015-2018), Artur Turoczy (2018-2019), Grzegorz Darłak (2019-)
Biuro reklamy i ogłoszeń: Anna Czajkowska, Anna Duszkiewicz (do 2015), Marcin Serafin, Katarzyna Skrzyniarz (2015). Sekretariat: Dominika Wilk (do 2015), Sylwia Klekocińska (2015-2017), Grażyna Szaflińska (2017-2018), Edyta Surowiec (2018-). Webmaster: Tomasz Pawęzka.
AGENCJA WYDAWNICZA „PROMOCJA”, powstała w 1991 r. Jej założycielem i właścicielem był Włodzimierz Gąsiewski. Kilkakrotnie zmieniała nazwę, ostatnią od 1998 r. Początkowo wydawała Czasopismo Społeczno-Kulturalne „Wieści z Gminy” (powstałe w 1990 r.), które w 1996 r. zmieniło nazwę na „Wieści Regionalne”. Ponadto od 1994 r. wydawała Regionalny Magazyn Reklamowy „Strefa”. Wykonywała usługi z zakresu poligrafii i reklamy. Posiadała Art. Studio-Galerię i antykwariat. W ostatnim kwartale 2003 r. rozpoczęła wydawanie Ogólnopolskiego Kwartalnika Społeczno-Kulturalnego „Nadwisłocze”. W 2007 r. rozszerzyła działalność wydawniczą o czasopismo naukowe „Studia Regionalne”. Do 2010 r. jej siedziba i galeria znajdowały się w budynku przy ul. A. Mickiewicza 7. W latach 2010-2011 przeniesiono siedzibę, sklep i galerię do budynku przy ul. Jana III Sobieskiego 1. Była współorganizatorem Ogólnopolskiego i Polonijnego Turnieju Poetyckiego o „Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca”. Od 2011 r. wydała m.in. książki: Włodzimierz Gąsiewski, „Polskie Gniazdo”, Mielec 2011; Włodek Gąsiewski, Krystyna Gargas Gąsiewska, „Bieszczadzkie szlaki ikon. Droga do Łopienki”, Łopienka – Cisna 2015, Mielec 2019; Włodzimierz Gąsiewski, „Pamięć i świadomość. Mielecka gimnazjalno-licealna lista katyńska”, Mielec 2020; Włodzimierz Gąsiewski, „Sprawiedliwi i nie tylko ziemi mieleckiej i okolic”, Mielec 2021; Krystyna Gargas Gąsiewska i Włodek Gąsiewski, „Natchnieni Kazimierzem – album nie tylko rodzinny”, Mielec 2021. Z dniem 31 XII 2021 r. Agencja Wydawnicza „Promocja” zakończyła działalność gospodarczą.
AGMAR TELECOM Sp. z o.o., firma powstała w latach 80. pod nazwą Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „Agmar”, a w roku 1994 przekształciła się w spółkę z o.o. pod nazwą „Agmar Telekom”. Jej właścicielem i prezesem zarządu jest Jacenty Rączka. Zezwolenie na działalność na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 25 IV 1996 r. Wytwarza aparatury, części i podzespoły dla potrzeb telekomunikacji, m.in. łączówki i zespoły łączówkowe różnych typów, przełącznice MDF, przełącznice światłowodowe ODF, szafy, skrzynki i puszki kablowe aluminiowe, obudowy metalowe i z tworzyw sztucznych oraz słupki rozdzielcze. Niektóre z produktów wykonuje jako jedyna firma w kraju. Wysoka jakość wyrobów potwierdzona została certyfikatem zgodności z wymaganiami ISO 9001, wydanym przez RW TUV. Produkowany sprzęt spełnia także wymagania norm Telekomunikacji Polskiej SA, poparte Świadectwami Homologacji Ministra Łączności oraz opiniami Zakładu Doświadczalnego Budownictwa Łączności. Produkuje na rynek krajowy i za granicę. Oprócz produkcji firma wykonuje szeroki zakres usług na zewnątrz. Siedziba: ul. Wojska Polskiego 3.
„AGRAFCOM” SC, firma powstała w 1994 r. w Mielcu. Wykonuje nadruki reklamowe na przedmiotach i obróbkę galanteryjną papieru. Jej siedziba znajduje się przy ul. Cyranowskiej 49a.
AGREGATY CHŁODNICZE BS-4SE i BS-5, wyroby mieleckiej WSK produkowane na podstawie dokumentacji opracowanej przez Zakład Doświadczalny WSK na początku lat 70.
AIR SHOW ’97; Centralne Uroczystości Święta Lotnictwa Polskiego Air Show Mielec ’97 zorganizowane zostały na lotnisku w dniach 30 i 31 VIII 1997 r. W pierwszym dniu czynne były wystawy: nowoczesnych samolotów (m.in. F-16, F/A 18, MIRAGE 2000-5, JAS-39 GRIPEN), samolotów An-2 (światowy zlot), balonów i motolotni oraz ekspozycje firm lotniczych. W zamku w Przecławiu odbyły się spotkania Krajowej Rady Lotnictwa oraz polskich producentów lotniczych. Drugi dzień zdominowały pokazy akrobacji i pilotażu, m.in. wymienionych samolotów amerykańskich, francuskiego i brytyjsko-szwedzkiego oraz samolotów produkowanych w Polsce, a zwłaszcza w Mielcu. Uzupełnieniem pokazów były występy zespołów artystycznych. Według szacunkowych danych w imprezie uczestniczyło około 50 tysięcy osób.
AISTON KEVIN, urodzony 25 V 1969 r. w Londynie (dzielnica Chelsea) w Wielkiej Brytanii. W młodości służył w Royal Navy (Królewskiej Marynarce Wojennej). Absolwent Catering College Ealing, Hammersmith & West London (Szkoła Gastronomii w Londynie). Przez pewien czas był także fotoreporterem BBC London. W 1991 r. przybył do Polski i pozostał w naszym kraju na stałe. Pracował jako nauczyciel języka angielskiego, był współzałożycielem biura tłumaczeń The English Office. Po wygraniu castingu do programu TVP2 „Europa da się lubić” (2002 r.) występował w tym programie w latach 2003-2008. Ta rola przyniosła mu dużą popularność. M.in. prowadził program „Kevin sam w Polsce” w Programie III Polskiego Radia, pracował w Radiu dla Ciebie. Był jednym z prowadzących program „Euroquiz”, aktorem w serialach „Święta wojna” (Andy), „Na dobre i na złe” (strażak Sam) i „Codzienna 2 m. 3” (Richard Peacock). Gościł w programie TVP1 „Ziarno”. W 2004 r. był jednym z laureatów Telekamery „Tele Tygodnia” w kategorii: Osobowość w rozrywce. Autor podręcznika „Angielski z Kevinem” (2007 r.). Udziela się w akcjach charytatywnych na rzecz dzieci z domów dziecka. (Sam był wychowankiem domu dziecka.) W TVR prowadzi program autorski „Strażak z OSP”. Należy do m.in.: Międzynarodowego Stowarzyszenia Komendantów i Dowódców w Waszyngtonie (DC, USA), Ochotniczej Straży Pożarnej w Radzyminie i KSRG (od 2005 r.), Polskiego Czerwonego Krzyża (jest Honorowym Dawcą Krwi i ratownikiem medycznym). Bierze udział w akcjach ratowniczych i prewencyjnych. Od 2012 r. jest ambasadorem Ogólnokrajowej Kampanii w Wielkiej Brytanii „Fire Kills” („Ogień zabija”), a w Polsce – ambasadorem Akcji „Jedziesz. Nie klikaj”. Jego wielką pasją, zgodnie z wykształceniem, jest gotowanie. Przez pewien czas prowadził własną restaurację w Warszawie na Saskiej Kępie. Bierze udział w Międzynarodowych Targach Żywności na stanowisku Polski, gotując polskie dania dla obcokrajowców. Z kolei dla Polaków gotuje angielskie i amerykańskie dania w celu zachęcenia do korzystania z innych kuchni i smaków z różnych stron świata. Jest oficjalnym „Szefem Kuchni” BPCC (Brytyjsko-Polskiej Izby Handlowej). Otrzymał dwie nagrody na Targach WorldFood w EXPO XXI w Warszawie. Prowadzi pokazy kulinarne w różnych krajach europejskich. Na specjalnych pokazach gotował z polskimi asami kuchni, m.in. Jeanem Bosem, Robertem Sową, Karolem Okrasą, Andrzejem Polanem, Robertem Makłowiczem i Adamem Gesslerem. Jest posiadaczem (wspólnie z firmą Idealy.eu) rekordu Guinnessa w ugotowaniu największego na świecie pieroga ruskiego (94 kg). Współautor książek kucharskich: „Europa w kuchni” i „Ugryźć świat”. Obecnie pisze trzecią: Kevin sam w kuchni – nie tylko fish&chips. Od lipca 2019 r. prowadzi w Mielcu restaurację „Kuchnia Kevina”. Angażuje się w miejscowe akcję, m.in. w styczniu 2020 r. uczestniczył w mieleckim Finale Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Wyróżniony m.in. Medalami „Za Zasługi dla Pożarnictwa” polskimi i brytyjskimi, Medalem za Zasługi dla Bezpieczeństwa (od Głównej Komendy Policji w Wielkiej Brytanii), Złotym Medalem Rycerskim Przyjaźni (za zasługi dla pożarnictwa Wielkiej Brytanii i Polski).
„A – JAK ALINA”, kryptonim altany – magazynu broni i amunicji zorganizowanego w 1940 r. przez harcerską Drużynę im. Jeremiego Wiśniowieckiego w Mielcu przy ul. Zacisze i czynnego w czasie okupacji hitlerowskiej oraz w pierwszych latach po II wojnie światowej (do 1951 r.).
AKACJOWA (ULICA), niewielka (164 m) uliczka na Osiedlu Borek, boczna ul. Wspólnej. Nazwę otrzymała 18 I 1987 r. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik z jednej strony. Po jednej stronie (od północy) wybudowane są domy jednorodzinne w zabudowie szeregowej (tzw. „szeregówki”), a po drugiej (od południa) znajduje się teren rekreacyjny. Po wybudowaniu ulicy Władysława Jagiełły (2006 r.) stanowi połączenie tejże z ul. Wspólną.
AKADEMIA GÓRNICZO-HUTNICZA IM. ST. STASZICA W KRAKOWIE ZAMIEJSCOWY OŚRODEK DYDAKTYCZNY MIELEC (ZOD), placówka szkolnictwa wyższego funkcjonująca w Mielcu od 2009 r. Powstała w celu systematycznego kształcenia kadry inżynierskiej dla potrzeb mieleckiego ośrodka przemysłowego i podobnych ośrodków przemysłowych w rejonie Polski południowo-wschodniej. W pierwszych latach XXI w. samorząd miejski, po konsultacjach z miejscowymi firmami przemysłowymi i samorządem powiatowym, zainicjował starania o utworzenie w Mielcu filii wyższej uczelni technicznej. Zainteresowanie mielecką inicjatywą wyraziła AGH im. St. Staszica w Krakowie – od powstania w 1919 r. jedna z najlepszych uczelni technicznych w kraju i instytucja naukowo-badawcza wielce zasłużona dla nauki polskiej. 19 XI 2008 r. w Mielcu uroczyście podpisano „Porozumienie o współpracy pomiędzy Akademią Górniczo-Hutniczą im. St. Staszica w Krakowie oraz miastem Mielec i powiatem mieleckim”. Na podstawie tego porozumienia utworzono w Mielcu Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny AGH, a początkiem działalności dydaktycznej była inauguracja roku akademickiego 2009/2010 w dniu 26 IX 2009 r. w sali widowiskowej SCK w Mielcu. Indeksy z rąk prorektora AGH prof. Jerzego Lisa i dziekana Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki prof. Janusza Kowala odebrało ponad 60 studentów kierunku Mechanika i Budowa Maszyn. Wykład inauguracyjny na temat znaczenia mechaniki wygłosił prof. Zbigniew Engel – doktor h.c. AGH i Politechniki Krakowskiej. Inauguracja drugiego roku akademickiego odbyła się 9 X 2010 r. Na studia na kierunkach Mechatronika oraz Inżynieria Mechaniczna i Materiałowa przyjęto 63 studentów. Zajęcia prowadzono w Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli przy ul. S. Wyspiańskiego oraz w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika przy ul. S. Żeromskiego. 21 II 2011 r. samorządowe władze miasta Mielca przekazały na działalność ZOD AGH wyremontowany i zmodernizowany budynek przy ul. M. Skłodowskiej-Curie. Kierownikiem ZOD AGH jest dr hab. inż. Bolesław Karwat – prof. AGH. Wykłady dla studentów prowadzi kadra AGH, a w prowadzeniu ćwiczeń, laboratoriów i zajęć projektowych pomagają jej mieleccy nauczyciele. W 2013 r. wypromowano pierwszą grupę inżynierów studiujących w mieleckim ZOD. Od roku akademickiego 2015/2016 uruchomiono dzienne bezpłatne studia na Wydziale Inżynierii Wytwarzania. W związku ze zmianami wprowadzonymi w ustawie „Prawo o szkolnictwie wyższym”, a następnie decyzjami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, po zakończeniu roku akademickiego 2016/2017 Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie została zmuszona do likwidacji ZOD-u w Mielcu. W latach 2009-2017 wypromowano 140 inżynierów, a 30 spośród nich ukończyło studia magisterskie. Po opuszczeniu budynku przez uczelnię część budynku przy ul. M. Skłodowskiej-Curie przejęła Szkoła Podstawowa nr 7. AGH nie zerwała jednak całkowicie z Mielcem. Ustalono z władzami miasta, że będzie kontynuowana współpraca badawczo-rozwojowa, kształcenie poprzez zamawiane kursy i studia podyplomowe oraz wspólne projekty z mieleckimi firmami.
AKADEMIA PIŁKARSKA PIŁKARSKIE NADZIEJE, klub sportowy założony 31 I 2013 r. w Mielcu z inicjatywy mieleckich trenerów piłki nożnej Pawła Mrozika i Jacka Cyganowskiego, przy współpracy z Miejskim Ośrodkiem Sportu i Rekreacji w Mielcu. Jego głównym celem jest: „zaszczepianie w dzieciach zdrowego trybu życia poprzez czynne uprawianie sportu, promowanie zasad fair-play oraz umiejętności współpracy w zespole”. Specjalizuje się w piłce nożnej. Formami realizacji programu są: treningi, obozy letnie i zimowe, udział w rozgrywkach ligowych i turniejach krajowych i zagranicznych oraz imprezy okolicznościowe i spotkania integracyjne. Program szkolenia sportowego oparty jest na Narodowym Modelu Gry, programie szkolenia Akademii Młodych Orłów oraz programie szkolenia Ajaxu Amsterdam, mającego wybitne osiągnięcia w szkoleniu młodzieży. Do Akademii przyjmowane są dzieci (dziewczynki i chłopcy) w wieku od 4 lat. W związku z dużym zainteresowaniem tą formą szkolenia piłkarskiego w okolicznych miejscowościach, Akademia uruchomiła swoje oddziały w Wadowicach Górnych, Radomyślu Wielkim, Maliniu, Chorzelowie, Tuszowie Narodowym, Tuszymie, Borowej, Padwi Narodowej, Cmolasie, Kolbuszowej i Nowej Dębie. Sukcesy w turniejach krajowych i zagranicznych zwróciły nań uwagę środowiska piłkarskiego, a wymownym tego dowodem było rozpoczęcie od 18 IV 2015 r. współpracy z Cracovią Kraków – jednym z najbardziej utytułowanych i zasłużonych klubów w historii polskiej piłki nożnej. W celu wzmocnienia organizacyjnego i lepszej integracji dzieci z klubem – w 2016 r. Akademia doprowadziła do powołania Mieleckiej Szkoły Podstawowej Mistrzostwa Sportowego Piłkarskie Nadzieje w Mielcu oraz Mieleckiego Gimnazjum Mistrzostwa Sportowego Piłkarskie Nadzieje w Mielcu. (Na skutek reformy szkolnictwa w 2017 r. Gimnazjum zakończyło działalność, a ostatnie klasy dokończyły naukę w strukturach Szkoły Podstawowej przemianowanej na ośmioklasową.) Organem prowadzącym są trenerzy Paweł Mrozik i Jacek Cyganowski.
Ważniejsze sukcesy: *2013 r. – 1. miejsce w turnieju Pitea Summer Games w Laponii (Szwecja); 1. miejsce rocznika 2005 w ogólnopolskim turnieju „Hary Cup 2013” w Łodzi; *2015 r. – 1. miejsce i mistrzostwo Podkarpacia rocznika 2007 w ramach ogólnopolskiego turnieju „O Puchar Tymbarka 2015”; 1. miejsce rocznika 2006 w turnieju OTP Bank Cup na Węgrzech; 1. miejsce rocznika 2006 i 3. miejsce rocznika 2003 w turnieju Upper Austria Cup 2015 w Wels (Austria); 1. miejsce rocznika 2007 w turnieju Christmas Cup 2015 w Debreczynie (Węgry); *2016 r. – 3. miejsce rocznika 2006 w turnieju w Manchesterze (Anglia); 1. miejsce rocznika 2006 w turnieju świątecznym Wembey Christmas Cup 2016 w Londynie; 1. miejsca roczników 2007 i 2008 w turnieju Aura Cup w Turku (Finlandia); *2017 r. – 1. miejsce rocznika 2006 w Dana Cup 2017 w Hjorring (Dania) oraz mistrzostwa województwa podkarpackiego roczników 2006 i 2007. *2019 r. – 6. miejsce w finale Turnieju o Puchar Tymbarku w Warszawie; Wyróżnienie Złotym Certyfikatem PZPN. *2020 r. – 1. miejsce rocznika 2011 w międzynarodowym turnieju w Stropkowie (Słowacja); 4. miejsce w Mistrzostwach Polski U-14 (Lubawa). *2022 r. – Po raz pierwszy w histoprii Pucharu Tymbarka, największego w Europie turnieju dla dzieci, organizowanego od 22 lat przez PZPN, Piłkarskie Nadzieje wygrały w woj. podkarpackim w kategorii dziewcząt i chłopców. Ponadto w rozgrywkach seniorskich uczestniczyła drużyna APPN Mielec, prowadzona przez Jacka Cyganowskiego. W sezonie 2017/2018 wygrała rozgrywki w kl. B, w sezonie 2018/2019 zajęła 1. miejsce w rozgrywkach klasy A (26 72 100-20) i awansowała do ligi okręgowej. W sezonie 2019/2020 grała w lidze okręgowej i po rundzie jesiennej zajmowała w grupie 16. drużyn 13. miejsce (15 14 27-35). Z powodu pandemii choroby COVID-19 w 2020 r. nie wznowiono rozgrywek, a tabelę z rundy jesiennej uznano za końcową. Przed sezonem 2020/2021 APPN wycofała się z rozgrywek. *2023 r. – 9. miejsce w finale Mistrzostw Polski w Futsalu U15 w Ustce.
AKADEMICKIE KOŁO MIELECZAN W KRAKOWIE, organizacja mieleckiej młodzieży studiującej w Krakowie. Powstało 18 X 1925 r. z inicjatywy Piotra Wójcika, zakończyło działalność w lecie 1939 r. Statut AKM zatwierdził Senat Uniwersytetu Jagiellońskiego 8 XI 1927 r. Głównymi celami Koła były: samopomoc koleżeńska, praca kulturalno-oświatowa, organizacja życia towarzyskiego oraz utrzymywanie łączności między młodzieżą akademicką a starszym społeczeństwem. Udzielano subwencji i pożyczek, pomagano przy załatwianiu stancji. W latach 30. wspólnie z lwowskim Kołem Mieleczan organizowano w Mielcu w czasie ferii zimowych i letnich wakacji spektakle teatralne, koncerty, zabawy i dancingi. Dochody ze sprzedaży biletów przeznaczano zwykle na cele charytatywne. Dużym osiągnięciem Koła było zorganizowanie i prowadzenie jazz-bandu, który wielokrotnie występował w Mielcu z dużym powodzeniem. Do wyróżniających się działaczy Koła należeli: Władysław Uzar (przewodniczący), Kazimierz Jan Antoni Leyko (wiceprezes), Józef Napieracz (wiceprezes), Michał Wojciechowski (sekretarz), Eugeniusz Adamus (skarbnik), Jadwiga Korpantówna, Zofia Jasińska, Leon Rachwał, Włodzimierz Śmiałowski i Stefan Pawłowski.
AKADEMICKIE KOŁO MIELECZAN WE LWOWIE, organizacja mieleckiej młodzieży studiującej we Lwowie, sekcja Zrzeszenia Akademickiej Młodzieży Prowincjonalnej. Powstało 29 XI 1931 r. i działało do lata 1939 r. Jego założycielami byli: Edward Dudek, Stanisław Kobylański, Kazimierz Schab, Tadeusz Schab, Kazimierz Śmiałowski i Franciszek Wanatowicz. Pierwszym przewodniczącym Zarządu został K. Śmiałowski. Głównymi celami działalności były: pogłębianie i podnoszenie poczucia państwowości polskiej w społeczeństwie, wspólne akcje kulturalno-oświatowe, społeczne i towarzyskie, wzajemna pomoc w dokształcaniu i w urabianiu charakterów, niesienie wzajemnej pomocy materialnej, reprezentowanie mieleckiej młodzieży akademickiej studiującej we Lwowie i obrona jej interesów zarówno w Mielcu jak i we Lwowie. Lwowskie AKM od początku działalności współpracowało z AKM w Krakowie, a efektem tej współpracy było m.in. wystawianie sztuk teatralnych oraz organizowanie zabaw tanecznych i letnich dancingów. Sporym osiągnięciem było przygotowanie i wydrukowanie w marcu 1933 r. we Lwowie wydawnictwa „Mieleczanin”, w którym przedstawiono historię i współczesność Mielca oraz działalność obu AKM. Obok wcześniej wymienionych wyróżniającymi się działaczami Koła byli: Danuta Dziadykówna (wiceprzewodnicząca), Stanisław Kryczyński (sekretarz), Edward Cieśla, Józef Kosiński i Marian Toczyński.
AKADEMICKI ZWIĄZEK SPORTOWY, mielecki klub sportowy działający od 4 I 1933 r. do wybuchu II wojny światowej (1 IX 1939 r.). Podstawowymi celami jego działalności były: umożliwienie młodzieży uprawiania sportu, upowszechnianie masowej kultury fizycznej i organizowanie imprez sportowych. Posiadał sekcje: piłki nożnej, siatkówki i koszykówki. Korzystał ze sportowych obiektów gimnazjalnych i stadionu przy ul. Warszawskiej.
AK (ARMIA KRAJOWA), konspiracyjna polska organizacja wojskowa działająca na terenach okupowanego państwa polskiego w czasie II wojny światowej. Powstała 14 II 1942 r. w rezultacie przekształcenia Związku Walki Zbrojnej. W ramach terenowej sieci organizacyjnej utrzymano mielecki Obwód (powołany w czasie tworzenia ZWZ) i nadano mu kryptonimy: „Mleko”, „Fa” i „1/12”. Obwód (były powiat mielecki) składał się z 7 placówek: Mielec, Padew-Tuszów, Borowa, Czermin, Wadowice Górne, Radomyśl Wielki i Przecław. W czerwcu 1944 r. przeprowadzono reorganizację Obwodu, tworząc 4 placówki: Nr 1, ps. „X”, krypt. „Fa 1” (funkcjonowała na terenach północno-zachodnich powiatu, Nr 2, ps.”Adam”,krypt. „Fa 2” (obejmowała północną część powiatu), Nr 3, ps. „Michał”, krypt. „Fa 3” (działała w południowo-wschodniej części powiatu) i Nr 4 , ps. „Andrzej”, krypt. „Fa 4” (organizowała działalność na zachodnich terenach powiatu). Zgodnie z instrukcją rządu londyńskiego skupiono się przede wszystkim na pracach organizacyjnych i przygotowawczych do Akcji „Burza” i przejęcia władzy po wyparciu okupantów hitlerowskich. Nie zaniechano jednak akcji bojowych i dywersyjno-sabotażowych oraz rozpowszechniania prasy konspiracyjnej. W czasie Akcji „Burza” w lecie 1944 r. mieleckie oddziały AK uczestniczyły w wyzwalaniu ziemi mieleckiej, a jeden z oddziałów wkroczył razem z wojskiem radzieckim do wyzwolonego Mielca 6 VIII 1944 r. AK została rozwiązana 19 I 1945 r. przez Komendanta Głównego gen. Leopolda Okulickiego. Komendantami Obwodu Mielec byli: kpt. Józef Antoni Kogut ps. „Kruszyna”, „Mścisław” (luty 1942 – luty 1944) i kpt. Konstanty Łubieński, ps. „Zbigniew”, „Ignacy”, „Marcin”, „Sosna” (maj 1944 – luty 1945). W okresie od lutego do maja 1944 r. obowiązki komendanta pełnił por. Antoni Bogdan ps. „Kruk”.
AKCJA AB, planowe likwidowanie inteligencji polskiej przez okupantów hitlerowskich w 1940 r. W Mielcu 10 III tegoż roku gestapo (w tym byli uczniowie mieleckiego gimnazjum Oscar Jeck i Rudolf Zimmermann) aresztowało 7 profesorów gimnazjalnych i kilku mieszczańskich liderów życia kulturalno-oświatowego, a następnie wywieziono ich do obozów koncentracyjnych.
AKCJA „BURZA”, przedsięwzięcie zbrojne Armii Krajowej w 1944 r., polegające na atakowaniu i likwidowaniu oddziałów niemieckich cofających się na zachód pod naporem wojsk radzieckich. Ponadto w Mielcu celem „Burzy” było opanowanie miasta i lotniska. Początkowo współpraca oddziałów AK z wojskiem radzieckim układała się pomyślnie. Zdobyto miasto i lotnisko, a miejscowi dowódcy AK przejęli kontrolę nad kompletnie zdewastowaną fabryką samolotów. Rychło jednak stosunki popsuły się, a po nakazie podporządkowania się AK nowej władzy – Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego (PKWN) – w sierpniu 1944 r. oddziały AK w mieleckim Obwodzie zostały rozwiązane.
AKCJA KATOLICKA, organizacja świeckich katolików, jedna z form katolickiego apostolatu świeckich, powołana przez papieża Piusa XI w latach 20. XX w. W Polsce, także w Mielcu, działała w latach 1926-1939. Wznowienie jej działalności nastąpiło w latach 1995 – 1997. Wtedy to niemal przy każdej parafii, również w Mielcu, utworzono oddziały Akcji Katolickiej.
AKSIUTO GRAŻYNA (z domu NAJUCH), urodzona 3 VIII 1954 r. w Dębicy, córka Stanisława i Marii z domu Socha. Absolwentka Liceum Sztuk Plastycznych w Sędziszowie Małopolskim, egzaminy maturalne zdała w 1974 r. Pracowała w pracowniach plastycznych WSK, Miejskiego Ośrodka Kultury i Osiedlowego Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Prowadziła dziecięce i młodzieżowe koła plastyczne. Przez pewien okres czasu była właścicielką Zakładu Plastycznego „UNIGRAF” w Mielcu. Od wielu lat jest społeczną dekoratorką kościoła Ducha Świętego w Mielcu. Pisze ikony oraz maluje martwe natury i pejzaże. Prace te wystawia jednak bardzo rzadko. W latach. 80. eksponowała je na wystawie indywidualnej w Miejskim Ośrodku Kultury w Mielcu, a w 1999 r. w Klubie „Tchnienie” Katolickiego Ośrodka Kultury przy Parafii Ducha Świętego. Przez wiele lat pracowała jako plastyk w Domu Kultury Samorządowego Centrum Kultury w Mielcu, a następnie przeszła na emeryturę. Jest członkiem Klubu Środowisk Twórczych TMZM im. W. Szafera.
AKSIUTO PIOTR, urodzony 26 V 1955 r. w Mielcu, syn Franciszka i Władysławy z domu Maziarz. Uczęszczał do Zespołu Szkół Zawodowych nr 1. Absolwent Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu z maturą w 1981 r. Pracował w WSK „PZL-Mielec” jako fotochemik. Wykonał wiele zdjęć Mielca z lotu ptaka oraz fotografii technicznych i reportaży. W latach 1974-1979 był członkiem Aeroklubu Mieleckiego i jego sekcji spadochronowej. W X Ogólnopolskim Nowoczesnym Pięcioboju Spadochronowym (Mielec 1976), startując w drużynie Aeroklubu Mieleckiego, zdobył 2 miejsce w klasyfikacji zespołowej. Za osiągnięcia w spadochroniarstwie otrzymał prestiżową Złotą Odznakę FAI. W 2015 r. przeszedł na emeryturę.
AKTA MIASTA MIELCA, dokumenty z różnych dziedzin życia Mielca w całej jego historii. Znajdują się m.in. w archiwach krakowskich, warszawskich, lwowskich i tarnowskich, Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Rzeszowie i jego oddziałach, Muzeum Regionalnym w Mielcu i Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu.
AKT LOKACYJNY MIASTA MIELCA, dokument wystawiony 18 XI 1470 r. w Mielcu przez właścicieli – Jana i Bernardyna Mieleckich, synów Jana Mieleckiego, który otrzymał w 1457 r. od króla Kazimierza Jagiellończyka zgodę na założenie miasta. W dokumencie założycielskim określono zasady funkcjonowania miasta według prawa magdeburskiego oraz prawa i obowiązki jego mieszkańców. Oryginał aktu nie został dotychczas odnaleziony. Kopia papierowa z XVI w. z pełnym tekstem w języku łacińskim znajduje się w Muzeum Regionalnym w Mielcu. Na język polski przetłumaczył go mielczanin Stanisław Brekiesz, nauczyciel łaciny. Brzmi on następująco: „W imię Pana amen. Dzieła ludzi śmiertelnych na świecie wymagają pamięci. Wypada, ażeby zostały pewnymi pismami trwałymi zabezpieczone. Stąd my Jan i Bernardyn bracia rodzeni niedzielni, dziedzice Mielca, niniejszym czynimy wiadome obecnym i przyszłym, którym to wiedzieć należy, że chcąc nasze dobra dziedziczne rozszerzyć i pomnożyć o bogatsze pożytki, za zgodą, wolą i wiedzą najjaśniejszego księcia pana, pana Kazimierza z łaski Bożej króla Polski, wielkiego księcia Litwy, Rusi, Prus etc., pana naszego najłaskawszego, erygujemy, lokujemy, od nowa budujemy miasto zwane Mielec na surowym korzeniu w naszych borach, lasach oraz ostępach i rolach wymagających karczunku. Najpierw wszystkim mieszczanom i mieszkańcom, mającym się osiedlić i przybywającym z zewnątrz od dnia dzisiejszego dajemy i darowujemy wolniznę dwudziestu lat. Po wygaśnięciu wolnizny dwudziestu lat, powinni płacić nam i naszym spadkobiercom, każdy mieszczanin w rynku od szczytu (dachu) każdego domu, po pięć groszy monety zwykłej, a przy ulicach po trzy grosze rocznie, zaś z każdego ogrodu po groszu na każde święto Św. Marcina Wyznawcy i Biskupa; z pól, które w borach i zaroślach zostały i zostaną wykarczowane przy granicy inaczej przy Błoniach aż do miejsca zwanego Góra Krzemienicza, po osiem skojców. Dla gospodarstw rolnych (mieszkańców) wymienionego miasta oddajemy wieś naszą zwaną Nową Górą na prawie i wolniźnie pod warunkiem, że po upływie lat zawarowanych w przywileju poprzednim dla wymienionej wsi i po dodaniu sześć lat, winni płacić nam po czternaście skojców z każdego łanu. Owe łany winny zostać wykarczowane aż do brzegu rzeki zwanej Trześnica. Winni płacić też na rzecz rektora kościoła parafialnego w Mielcu, na każde święto Św. Mikołaja Wyznawcy, po cztery grosze monety zwykłej z każdego łanu wykarczowanego, tak w borach jak w lasach. Kierując się specjalną życzliwością, dajemy mieszczanom i mieszkańcom wymienionego miasteczka, prawo zaopatrywania się spokojnie w lasach naszych dóbr dziedzicznych w belki i drewno dębowe, dla zbudowania i wzniesienia przez nich domów. Na targ tygodniowy w tym naszym mieście (wyznaczamy) sobotę, na którym wszyscy przybywający będą mogli swobodnie i bez przeszkód sprzedawać przywiezione rzeczy swoje, własne towary i inne, po uiszczeniu jednak opłaty rynkowej zwanej targowym, zwyczajem innych miast. Natomiast jarmarków czyli targów rocznych (nadajemy) dwa w roku. Jeden na święto Świętej i Nierozdzielnej Trójcy, drugi na święto św. Mateusza Ewangelisty w jesieni (21 IX). Wszystkich mieszczan i mieszkańców rzeczonego miasta Mielca uwalniamy wreszcie od wszelkich robót, danin i powinności dla nas, oprócz naprawy dróg i mostów w granicach wspomnianego miasta, dla jego wygody i przyjeżdżających gości. Chcemy mieć również w rzeczonym mieście naszym Mielcu wszelkiego rodzaju rękodzieła, na które może się tylko zdobyć przemyślność ludzka, a więc krawców, siodlarzy, tkaczy, kupców, bednarzy, kołodziejów, stelmachów, sukienników, cieśli i kowali. Z tych każdy, wyjąwszy tylko rzeźników i piekarzy, winien płacić rocznie po groszu. Ci natomiast, którzy będą dzierżawili jatki, zobowiązani są nam uiszczać czynsz. Dla wypasu bydła mieszczańskiego nadajemy połowę łanu między polami wykarczowanymi oraz trzy części łanu w lesie zwanym Krzemieniczy, ciągnące się od wzniesienia do Wielkiego Boru. Z tej przyczyny, że lasy w naszych włościach dziedzicznych rodzą także żołędzie i bukwy, zezwalamy wymienionym mieszczanom na wolny i spokojny wypas w nich świń i wieprzów. W miejscu dogodnym winniśmy zbudować dla potrzeb mieszczan łaźnię, z której czynsz będziemy ściągać od łaziebnika, który w danym czasie będzie. Ponadto dajemy i z przyjacielską życzliwością darowujemy po wieczne czasy wójtowi tegoż miasta, który będzie w danym czasie, władzę sądzenia, wyrokowania, karcenia i karania w sprawach tak wielkich, jak i małych, według zwyczaju ziemi, tak jak przewiduje i określa prawo magdeburskie we wszystkich punktach i artykułach, warunkach i wyrokach, ażeby mieszkańcy rzeczonego miasta naszego osiągnęli tym łatwiejszy i bardziej owocny wzrost zamożności. Przeto my Jan i Bernardyn rzeczoną lokację i nadanie przywileju według zwyczaju i rozumnie przeprowadzoną, uznajemy za słuszną, ważną (prawo)mocną, aprobujemy i zatwierdzamy i przyrzekamy utrzymać po wieczne czasy. Na świadectwo tej rzeczy zostały przywieszone wobec świadków nasze pieczęcie. Działo się w Mielcu w niedzielę najbliższą po święcie Św. Marcina Biskupa w roku Pańskim tysięcznym czterechsetnym siedemdziesiątym, w obecności urodzonych i szlachetnych panów dziedziców Jana z Podgrodzia, Mikołaja i Piotra z Latoszyna, Stanisława z Prochny, Abrahama z Chotowej, Gerarda z Sulisławic, Macieja Gryfa sołtysa z Cmolasu i innych licznych, wiarygodnych świadków, zwołanych do niniejszego aktu.”
AKUSZERKI, osoby wykształcone w zakresie położnictwa i pomagające kobietom przy prawidłowym porodzie wymieniane były w Szematyzmach Galicji już w latach 60. XIX w. Porody odbywały się wówczas w domach, toteż osoba odbierająca poród cieszyła się dużym autorytetem w środowisku. Pierwszą znaną akuszerką była Teofila Landes, żona lekarza miejskiego, pracująca w Mielcu w latach 60. XIX w. i zatrudniona przez samorząd miejski po jego powstaniu w 1867 r. W związku z rozwojem miasta w latach 70. zatrudniono kolejne: Sarę Fischbein, Beatrykę Winiarz i Teklę Olszańską. Do I wojny światowej na etatach miejskich pracowały 2 – 4 akuszerki. Były to kolejno: Sara Most, Theib Reisie, Klementyna Ferenz, Mariem Brückner, Anna Ryniewicz, Sara Majer, Salat Pessel, Dwojra Majer i Franciszka Górska. W latach 20. pracowały: Sabina Aret, Franciszka Górska, Honorata Kubala, Bronisława Kozik, Janina Kozik i Anna Ryniewicz. Ponadto w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej akuszerkami były: Stanisława Brzezińska i Maria Winiarzowa. One też oraz Zofia Kazanowa, nazywane w dokumentach położnymi, zostały zatrudnione w powojennej mieleckiej służbie zdrowia. Dołączyła do nich od 1 VI 1947 r. przybyła z Wrocławia Maria Gregorczyk oraz w 1948 r. Helena Sieprawska, która powróciła z Niemiec. W późniejszych latach porody odbywały się coraz częściej w mieleckim szpitalu, gdzie utworzono specjalny oddział. Zdarzały się jednak porody w domu, a kolejną wyróżniającą się w latach 50. akuszerką była Helena Ciach.
ALBERSKI ADOLF, urodzony 4 VI 1934 r. w Ropczycach, syn Jana i Wiktorii z domu Kosydar. Absolwent Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Ropczycach, egzamin dojrzałości zdał w 1952 r. Studia wyższe na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego im. B. Bieruta ukończył w 1956 r. i uzyskał tytuł magistra fizyki. 1 X 1956 r. rozpoczął pracę w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD (później Liceum Ogólnokształcące Nr 27 i II LO im. M. Kopernika) w Mielcu i jako nauczyciel fizyki pracował w niej nieprzerwanie do przejścia na emeryturę. W pracy pedagogicznej odnosił liczne sukcesy, m.in. jego uczniowie uzyskali zaszczytne tytuły laureata ogólnopolskich Olimpiad Fizycznych (Lesław Kilian w 1974 r. i Jerzy Gierałt w 1982 r.) oraz wielokrotnie uczestniczyli w finałach. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej otrzymał dwukrotnie Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania (stopnia drugiego w 1973 r. i specjalną w 1985 r.). Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Na emeryturę przeszedł w 1994 r. Zmarł w 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ALD-80, domowa szafka chłodnicza (lodówka) typu absorbcyjnego, produkt WSK Mielec od 1954 r. W latach 1954-1966 wyprodukowano około 148 tysięcy sztuk ALD-80 i jej następczyni SLD-100. Niezawodność mieleckich lodówek chwalili użytkownicy w listach do mieleckiego Tygodnika „Korso” jeszcze w połowie lat 90, a jedna służy do dziś pracownikom Domu Kultury SCK.
ALEJA DUCHA ŚWIĘTEGO, główna i najdłuższa (1100 m) ulica osiedla Lotników. Od niej wybiega większość ulic tego 15-tysięcznego skupiska ludności, m.in. ul. M. Pisarka, ul. J. Dąbrowskiego i ul. A. Kocjana. Łączy też dwie ulice wylotowe z Mielca: ul. H. Sienkiewicza i ul. J. Kilińskiego. Powstała w 1977 r. w czasie budowania osiedla. Po jej obu stronach znajdują się bloki mieszkalne (5 kondygnacji) i pawilony handlowe oraz przy środkowej części boiska sportowe Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 1. Pierwotnie nosiła nazwę J. Gagarina. Obecną nazwę otrzymała uchwałą Rady Miejskiej 29 XII 1995 r. W 2009 r. została gruntownie wyremontowana i zmodernizowana. Położono nową nawierzchnię asfaltową. Przebudowano chodniki (zmieniono płyty na kostkę), powstała ścieżka rowerowa oraz urządzono nowe miejsca parkingowe.
ALEJA EUGENIUSZA KWIATKOWSKIEGO, jedna z głównych ulic osiedla Cyranka i najdłuższych (2300 m) ulic w Mielcu. Jest jedną z tras dojazdowych do głównej strefy przemysłowej miasta. Łączy aleję Niepodległości z ul. Wojska Polskiego i ul. Partyzantów. Ma 4 pasy ruchu. Powstała w latach 80. i otrzymała wtedy nazwę „Fabryczna”. Aktualnego patrona nadała jej Rada Miejska w lutym 1990 r. W okolicach Góry Cyranowskiej, gdzie rozpoczyna się, przeważają domy jednorodzinne z zakładami usługowymi, ale od skrzyżowania z ul. Przemysłową do ronda na ul. Wojska Polskiego i ul. Partyzantów po obu stronach znajdują się wyłącznie zakłady przemysłowe. Efektownym obiektem przy jej końcu jest siedziba Oddziału Agencji Rozwoju Przemysłu w Mielcu, zarządzającego SSE EURO-PARK MIELEC. W 2015 r. na skrzyżowaniu z ul. Przemysłową zbudowano rondo. W 2017 r. przeprowadzono remont odcinka alei od tegoż ronda do ronda przy skrzyżowaniu z ul. Wojska Polskiego i ul. Partyzantów, a w 2018 r. wyremontowano odcinek od ronda na skrzyżowaniu z ul. Przemysłową do połączenia z ul. Przemysłową obok dawnej bazy PKS przy miniosiedlu Podgórze.
Patron ulicy EUGENIUSZ FELICJAN KWIATKOWSKI urodził się 30 XII 1888 r. w Krakowie, syn Jana i Wincenty z Moszczyńskich. W 1903 r. ukończył Gimnazjum OO Jezuitów w Bękowicach pod Chyrowem. Studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, a następnie na Wydziale Chemii Uniwersytetu w Monachium, gdzie otrzymał tytuł inżyniera chemika. Do I wojny światowej pracował w gazowniach w Łodzi, Lwowie i Lublinie. Od lat młodzieńczych uczestniczył w działalności tajnych organizacji niepodległościowych. Jako żołnierz Legionów (od 1916 r.) walczył w I wojnie światowej, a od 1917 r. należał także do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. jako komendant POW w Łukowie kierował rozbrajaniem tamtejszego garnizonu niemieckiego. W latach 1918-1921 służył (w randze porucznika) w Wojsku Polskim, pełniąc m.in. funkcję zastępcy kierownika Wydziału Sekcji VI (Chemicznej) Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii. Opublikował wówczas szereg interesujących prac z zakresu zastosowania chemii do celów gospodarczych. To w głównej mierze spowodowało, że po zakończeniu służby wojskowej został pracownikiem naukowym Politechniki Warszawskiej (docent na Wydziale Chemicznym). W latach 1923-1926 pracował na stanowisku dyrektora technicznego Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Chorzowie, a w latach 1926-1930 pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu. W tym okresie m.in. znacząco przyczynił się do rozbudowy portu w Gdyni i infrastruktury polskiego Wybrzeża oraz rozwoju floty handlowej. Od 1930 r. kierował Państwową Fabryką Związków Azotowych w Mościcach, a od 1933 r. Zjednoczonymi Fabrykami Związków Zawodowych w Chorzowie i Mościcach. W latach 1935-1939 sprawował funkcje wicepremiera i ministra skarbu. Czynił wiele dla aktywizacji gospodarczej kraju, a zwłaszcza jego uprzemysłowienia i poprawy obronności. Był współtwórcą i realizatorem budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP), w którego ramach jednym z kluczowych zakładów przemysłowych stała się wybudowana w latach 1937-1939 Wytwórnia Płatowców Nr 2 w Mielcu – Cyrance. W 1938 r. przedstawił Sejmowi piętnastoletni plan inwestycyjny, który nie został rozpoczęty z powodu wybuchu wojny. W 1939 r. został internowany i do końca wojny przebywał w Rumunii, pracując nad historią gospodarczą świata. Po wojnie kierował Delegaturą Rządu do spraw Wybrzeża oraz przewodniczył Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta. Był posłem na Sejm pierwszej kadencji i członkiem Komisji Planowania Gospodarczego. W 1948 r. został odsunięty (ze względów politycznych) od działalności politycznej i gospodarczej. Odtąd poświęcił się wyłącznie pracy naukowej, współpracując m.in. z Uniwersytetem Jagiellońskim i Komitetem Elektryfikacji PAN. Zarówno przed jak i po II wojnie światowej sporo publikował, m.in.: „Zagadnienia przemysłu chemicznego na tle Wielkiej Wojny” (1923), „Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej” (1931), „The Baltic Policy of Poland” (1933), „Budujemy nową Polskę nad Bałtykiem” (1945), „O przyszłości Polski nad morzem” (1945), „Zarys dziejów gospodarczych świata” (1947), „Zarys technologii chemicznej węgla kamiennego” (1954), „Nowoczesna chemia przemysłowa” (1957) oraz „Dzieje chemii i przemysłu chemicznego” (1962). Na początku lat 70. oficjalnie uznano jego nieprzeciętne zasługi dla Ojczyzny. Oprócz odznaczeń państwowych otrzymał m.in. tytuł doktora h.c nauk ekonomicznych Uniwersytetu Gdańskiego. Zmarł 22 VIII 1974 r. w Krakowie. Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim. Uroczystości pogrzebowej przewodniczył metropolita krakowski kardynał Karol Wojtyła, później papież Jan Paweł II).
ALEJA NIEPODLEGŁOŚCI, jedna z głównych ulic Mielca. Aktualnie jej długość wynosi 770 m. Posiada rodowód sięgający z pewnością XV w. Być może istniała jeszcze wcześniej, gdyż łączyła Mielec z Cyranką, będące odrębnymi osadami. Uruchomienie linii kolejowej w 1887 r. ograniczyło ją do tzw. szlabanu kolejowego. Miała następujące nazwy: Cyranowska, Cyrankastrasse (w czasie okupacji hitlerowskiej), A. Kędziora i 22 Lipca (od 1952 r.). Obecną nazwę otrzymała na sesji Rady Miejskiej 24 X 1990 r. Do czasu rozpoczęcia budowy osiedla fabrycznego (kolonii) Wytwórni Płatowców (1938 r.) po jej obu stronach znajdowały się wyłącznie jednorodzinne domy parterowe, w większości drewniane. Później od strony Góry Cyranowskiej rozbierano te domy i na ich miejsce budowano bloki mieszkalne (4- kondygnacyjne) oraz obiekty użytku publicznego (dom kultury, hotele). W 1982 r. przedłużono ją poprzez oddanie do użytku wiaduktu nad torami kolejowymi aż do ul. H. Sienkiewicza przy cmentarzu parafialnym. W 1986 r. rozszerzono ją do 4 pasów ruchu, a w 1988 r. zamontowano przy skrzyżowaniu z ul. Wyspiańskiego i ul. Ks. Skargi pierwszą sygnalizację świetlną. Rosnący z roku na rok ruch kołowy spowodował, że w latach 90. uruchomiono kolejne stanowiska sygnalizacji świetlnej. W latach 2011-2012 została wyremontowana i zmodernizowana, m.in. wykonano nową nawierzchnię asfaltową.
ALEJE JANA PAWŁA II, ulica na osiedlu J. Kilińskiego, jedna z najważniejszych w tej części miasta. Jest częścią trasy tranzytowej przez Mielec od strony zachodniej. Biegnie od ronda na ul. Legionów do ronda na ul. J. Kilińskiego. Ma 716 m długości, asfaltową nawierzchnię oraz chodniki i ścieżkę rowerową z kostki brukowej. Oddanie jej do użytku w 2005 r. wyraźnie odciążyło zabytkowe Śródmieście od uciążliwego ruchu kołowego, a zwłaszcza samochodów ciężarowych. Dla zminimalizowania hałasu ruchliwej ulicy po obu stronach zbudowano mur z cegieł, pełniący funkcję ekranów akustycznych oraz zasadzono zieleń.
Patron ulicy: papież JAN PAWEŁ II, Karol Józef Wojtyła (1920-2005), jeden z najwybitniejszych Polaków w historii Polski i najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła rzymskokatolickiego. W latach 30. student Uniwersytetu Jagiellońskiego i aktor dwóch teatrów krakowskich. W czasie II wojny światowej pracownik fizyczny i uczeń tajnego seminarium duchownego w Krakowie. Od 1946 r. kapłan, od 1956 r. kierownik Katedry Etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, od 1956 r. biskup, od 1963 r. arcybiskup metropolita krakowski, od 1967 r. kardynał. Uczestnik Soboru Watykańskiego II (1962-1965). 16 X 1978 r. został wybrany papieżem i przyjął imiona Jan Paweł II. Jego pontyfikat był jednym z dłuższych w dziejach Kościoła i trwał ponad 26 lat. Charakteryzował się m.in.: wielką pracą na rzecz pokoju i powszechnego dialogu z całym światem w duchu ekumenizmu, głęboką troską o czytelność nauki i świadectwo funkcjonowania Kościoła rzymskokatolickiego we współczesnym świecie, działalnością dla przywrócenia godności i praw osoby ludzkiej od chwili jej poczęcia oraz licznymi kanonizacjami. Odbył 104 pielgrzymki zagraniczne do różnych krajów na całym świecie, w tym 9 razy do Polski, stąd nazywano go papieżem – pielgrzymem”. Autor wielu rozpraw o tematyce teologicznej, encyklik i innych dokumentów papieskich. Pisał także wiersze i dramaty, a szczególne uznanie osób świeckich zdobył poematem „Tryptyk rzymski”.
ALEKSANDER JAGIELLOŃCZYK (1461-1506), król Polski w latach 1501-1506. Po zniszczeniu Mielca przez Tatarów w 1502 r., na usilną prośbę Stanisława Mieleckiego jeszcze w tym samym roku potwierdził przywileje miejskie dla Mielca i zwolnił jego mieszkańców od podatków na 10 lat.
ALEKSIEJ EWA TERESA (z domu PSZCZOŁA), urodzona 2 VI 1953 r. w Mielcu, córka Józefa i Julii z domu Setera. W 1974 r. ukończyła Liceum dla Pracujących i zdała maturę. Studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1978 r., uzyskując tytuł magistra filologii polskiej. Po studiach podjęła pracę nauczycielki języka polskiego, najpierw w Szkole Podstawowej w Łysakówku (gmina Borowa), a następnie w Szkole Podstawowej im. A. Mickiewicza w Borowej, powiat mielecki. W latach 1982–2000 pełniła funkcję prezesa Zarządu Oddziału ZNP w Borowej. W 1995 r. powierzono jej funkcję nauczyciela – doradcy języka polskiego. W 2000 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu mierzenia jakości pracy szkoły. Od roku szkolnego 2000/2001 uczyła języka polskiego w Gimnazjum nr 1 w Mielcu. Ukończyła studium przedmiotowo – metodyczne z języka polskiego w Rzeszowie. Uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej oraz tytuł nauczyciela dyplomowanego. Uczestniczyła też w wielu innych formach doskonalenia zawodowego. Była inicjatorką konkursów powiatowych: polonistycznego, historycznego, literackiego i czytelniczego dla szkół podstawowych oraz gimnazjów i do dziś jest ich współorganizatorką. Z powodzeniem przygotowywała uczniów do konkursów przedmiotowych, literackich i recytatorskich. Pełniła funkcje egzaminatora, eksperta komisji kwalifikacyjnych ds. awansu zawodowego i koordynatora zespołów egzaminatorów części humanistycznej egzaminu gimnazjalnego przy Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie. W 2000 r. zainicjowała utworzenie Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów Oddział Mielec i została jego przewodniczącą. W czerwcu 2005 r. wybrano ją przewodniczącą Zarządu Głównego SNaP z siedzibą w Mielcu. W 2006 r. przeszła na emeryturę, ale kontynuowała działalność w Stowarzyszeniu. Pełniła funkcję redaktora naczelnego kwartalnika „W kręgu mieleckich humanistów”, wydawanego przez Stowarzyszenie. Ponadto współredagowała „Zeszyt Nauczycielski” – czasopismo wydawane przez Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. Była współorganizatorem ogólnopolskich konferencji „Literatura kresowa oczami współczesnego Polaka”, „Ocenianie zewnętrzne – problem czy wyzwanie”; „Ludzie, których warto poznać, miejsca, które warto zobaczyć”, spotkań z wydawnictwami, warsztatów, biesiad poetyckich, konkursów, spotkań z artystami i literatami. Współorganizowała sesje popularnonaukowe z udziałem pracowników naukowych wyższych uczelni oraz wyjazdy edukacyjne: „Śladami A. Mickiewicza”, „Śladami bohaterów Trylogii H. Sienkiewicza”, „Ukraina Zachodnia” i „Kraje nadbałtyckie”. Współpracowała z portalami edukacyjnymi. W 2008 r. była współorganizatorem Ogólnopolskiej Konferencji „Edukacja XXI wielu. Szkoła Przyjaźnie Wspomagająca” w Warszawie pod patronatem MEN, z udziałem minister edukacji narodowej Katarzyny Hall. W latach 2006-2010 pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Głównego Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów, a od 2010 r. była wiceprzewodniczącą ZG. Była inicjatorem i współorganizatorem powiatowych konkursów dla szkół podstawowych i gimnazjów: literackiego „Tu wszędzie jest moja ojczyzna” i czytelniczego „Kto czyta, żyje wielokrotnie …”. Współpracowała ze Stowarzyszeniem Ojczyzny Polszczyzny, które jest organizatorem Ogólnopolskiego Konkursu „Słowo Daję” i pełniła funkcję koordynatora rejonowego. Była także współorganizatorem imprez o zasięgu ogólnopolskim i regionalnym: konferencji, seminariów i sesji. Kierowała realizacją projektu „ta ziemia od innych jest droższa” (promocja zdolnej i utalentowanej młodzieży powiatu mieleckiego), przez Starostwo Powiatowe w Mielcu. Współpracuje z placówkami oświatowymi i kulturalnymi, m.in. prowadziła zajęcia przygotowujące uczniów do matury z języka polskiego na poziomie podstawowym i rozszerzonym w latach 2008-2011. Jest organizatorem wycieczek zagranicznych. Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP.
ALENIA, międzynarodowy program kooperacyjny w zakresie produkcji lotniczej. Nazwa programu pochodzi od nazwy jednej z fabryk włoskich „AERITALIA-ALENIA”. W ramach tego programu WSK „PZL-Mielec” wytwarzała w latach 90. około 400 części (detali) do kadłuba samolotu pasażerskiego ATR 42 i 72, eksploatowanego także przez Polskie Linie Lotnicze „LOT”.
„ALPEX”, grupa taneczna założona i prowadzona przez Halinę Kozak. Działała w latach 70. w świetlicy Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego przy ul. S. Żeromskiego.
ALPHA TECHNOLOGY SP. Z O.O., SP. K-A., firma z siedzibą główną w Krakowie. Powstała w 1977 r. pod nazwą Przedsiębiorstwo Zagraniczne Alpha i była jedną z pionierskich firm polonijnych w Polsce. Jej pierwszymi produktami były zamki błyskawiczne. W następnych latach rozwijała bazę i rozszerzała asortyment, m.in. w 1990 r. przystąpiła do produkcji ciągników transportu wewnętrznego, mini samochodów z napędem spalinowym i zamiatarek (dla firmy Kärcher). Od 2003 r. wytwarzała wyroby metalowe, wykorzystując nowoczesne technologie, m.in. wycinanie laserowe i gięcie numeryczne (CNC). 31 XII 2010 r. PZ Alpha została włączona do firmy Alpha Technology Sp. z o.o. Sp. Komandytowa w Krakowie, która 1 VI 2012 r. przekształciła się i przyjęła nazwę Alpha Technology Sp. z o.o. Sp. Komandytowo-Akcyjna. W SSE EURO-PARK MIELEC uruchomiła Zakład Laserowej Obróbki Metali. Posiadała wiele certyfikatów oraz nowoczesny system zarządzania ISO 9001:2008. Współpracowała z licznymi firmami polskimi i zagranicznymi, m.in. Alfred Kärcher GmbH & Co, CNH Polska Sp. z o.o., Fakro PP Sp. z o.o., Grupa Valeo, HILTI AG, HSK Data Ltd. Sp. z o. o., Magna Automotive Poland, Plastmot Sp.j., Polskie Autobusy Sp. z o. o., Poschmann Industrie Plastic, Proseat Sp. z o.o., Roto Frank AG, Schmidt Polska Sp. z o. o., Siegenia Aubi KG, TRI Poland. Wykreślenie z rejestru przedsiębiorstw nastąpiło 5 VII 2012 r.
„ALUKON” Spółka z o.o., firma ta po uzyskaniu zezwolenia na działalność gospodarczą w SSE EURO-PARK MIELEC rozpoczęła funkcjonowanie w grudniu 2000 r. Produkowała wyroby z aluminium i stali dla przemysłu lotniczego, energetycznego, kolejnictwa i motoryzacji, m.in. obudowy aluminiowe, kadzie transformatorowe, kontenery, pomosty załadunkowe, zbiorniki paliwowe i drzwi antywłamaniowe. Drugim rodzajem produkcji były urządzenia dla celów reklamowych, m.in. wolnostojące i wiszące reklamy świetlne. Wysoką jakość wyrobów poświadczały „Certyfikat Zdolności do Produkcji Lotniczej Wspólnych Przepisów Lotniczych JAR-21 Podczęść G” oraz wdrażany system zarządzania jakością zgodny z wymaganiami normy ISO 9001:2000. Wyroby „Alukonu” znajdowały nabywców w kraju i za granicą (Szwajcaria, Indie). Z przyczyn nieznanych postępowanie upadłościowe Spółki, prowadzone przez Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu, zakończono 16 XII 2008 r. Wykreślenie z rejestru przedsiębiorstw nastąpiło 10 II 2009 r., a uprawomocnienie wykreślenia z KRS – 25 II 2009 r.
AMBROZIAK MAREK, urodzony 19 VII 1959 r. w Mielcu, syn Henryka i Zofii z Tokarzów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, egzaminy maturalne zdał w 1979 r. Należał do harcerstwa. Studia na Akademii Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1985 r. i otrzymał tytuł magistra ekonomii. Po studiach zatrudniony został w Wydziale Handlu i Usług Urzędu Miejskiego w Mielcu. W latach 1985-1986 odbył służbę wojskową, a po powrocie z wojska pracował jako przewodniczący Miejskiej Komisji Planowania (1987-1990), kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (1990-1997) i kierownik Referatu Lokalowego (od 1997 r.).
AMBROŻY, pierwszy znany z imienia kotlarz mielecki, wzmiankowany w księdze wójtowsko-ławniczej w 1599 r.
AMBULANSE FIAT/MIELEC-DIESEL, produkty Wytwórni Silników „PZL-Mielec” Sp. z o.o.. W latach 1994-1995 zawarto umowy z kooperantami i przygotowano produkcję. Prototyp wykonano w 1996 r. Rodzaje produkowanych ambulansów: 1) FIAT DUCATO 14 – duża karetka reanimacyjna, wypadkowa lub neonatologiczna, 2) FIAT DUCATO 10 TD – duża karetka wypadkowa lub transportowa (produkowana od 1998 r.), 3) FIAT SCUDO – karetka transportowa produkowana od 1999 r. Wyposażenie medyczne wykonywano w uzgodnieniu z nabywcą. Ambulanse spełniają wymogi norm europejskich, Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej. Posiadają polską homologację. Do połowy roku 2000 wyprodukowano około 80 ambulansów, wyłącznie na potrzeby krajowe.
AN-2 (odmiany: T, R, M, TD, TP, P, PD, G, PF, PR, RA), samolot wielozadaniowy konstrukcji radzieckiej (Biuro Olega Konstantinowicza Antonowa w Kijowie), produkowany przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego (WSK) w Mielcu od 1958 r. Podstawowe dane: załoga – 2 osoby, ilość pasażerów – 12, moc startowa – 1000 KM, masa startowa – 5500 kg, masa użyteczna – 2150 kg. Prowadzenie konstrukcyjne serii: Zygmunt Szczeciński, Zdzisław Sobolewski, Kazimierz Gocyła, Tadeusz Kijanka, Andrzej Gałaś, Elżbieta Hohol. Pierwszy lot egzemplarza wykonanego w Mielcu odbył się 23 X 1960 r., a wykonał go pilot Tadeusz Gołębiewski. Ogółem w mieleckiej fabryce powstało 11 881 sztuk tego samolotu, w tym 7 786 wersji rolniczej, 1 586 – transportowo-pasażerskiej, 1405 – transportowo-desantowej, 837 – pasażerskiej, 148 – wodnej oraz innych wersji – 119. Odbiorcami byli: ZSRR – 10 583 sztuk, Polska – 460, Bułgaria – 222, Rumunia – 132, Węgry – 119, Korea Północna – 115, Jugosławia – 63, Czechosłowacja – 49, Mongolia – 47, NRD – 20, Turcja – 15, Wietnam Północny – 14, Irak – 13, Anglia – 10, Wenezuela – 9 i inne kraje – 10. W 1987 r. z okazji 50. rocznicy pierwszego lotu prototypu An-2 (wtedy nazwanego SCh – 1) w ZSRR oraz imprezy lotniczej AIR SHOW–97 w Mielcu – rzeszowski pilot Waldemar Miszkurka, drugi pilot Andrzej Szymański i mechanik pokładowy, mielczanin Bogdan Gajek odbyli na samolocie AN–2 lot dookoła świata. W 2003 r. jeden z egzemplarzy AN-2 – z napisami „Mielec wita” i „Do zobaczenia” – umieszczono na specjalnej konstrukcji przy wjeździe do Mielca od strony zachodniej.
AN – 28, lekki samolot pasażerski krótkiego startu i lądowania z silnikami turbośmigłowymi TW-DIOB, konstrukcji radzieckiej (konstruktor główny O. K. Antonow), przeznaczony do przewozu pasażerów (do 17 osób) lub ładunku o ciężarze do 1 500 kG. Jego produkcję w WSK Mielec uruchomiono na podstawie umowy Polski z ZSRR z 29 XII 1978 r. Pierwszy lot mieleckiego samolotu nastąpił 22 VII 1984 r., a wykonali go piloci Tadeusz Pakuła i W. Tierskij. W latach 1984-1991 wyprodukowano 155 tych samolotów. (Silniki dostarczyły PZL Rzeszów i PZL Kalisz.) Rozwinięciem tej produkcji są samoloty An-28 „Bryza” przeznaczone do ratownictwa morskiego, wytwarzane w Mielcu od 1994 r. Konstruktorem prowadzącym tej wersji był mielczanin Tadeusz Oleksiak.
ANCORA, dziecięcy zespół tańca nowoczesnego założony w 1990 r. i prowadzony przez nauczycielkę wychowania fizycznego Małgorzatę Wojtalę w Szkole Podstawowej Nr 9 w Mielcu. Uczestniczył w przeglądach zespołów artystycznych, zdobywając szereg wyróżnień. Wystąpił kilkadziesiąt razy w Mielcu, najczęściej w czasie imprez sportowych, a także w kraju i za granicą (Austria).
ANDERS ROMAN, urodzony 3 III 1886 r. w Przebendowie k/Wadowic Górnych, powiat mielecki, syn Antoniego i Marii z domu Massapust. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Tarnowie z maturą w 1905 r. Pracował jako nauczyciel w szkołach powszechnych w Woli Wadowskiej, Białym Borze, Gawłuszowicach i Wampierzowie. Wziął udział w założycielskim zjeździe związku zawodowego nauczycieli we Lwowie oraz w Zjazdach w 1907 i 1912 r. Był współorganizatorem Oddziału Powiatowego KZNP w Mielcu w 1911 r. i członkiem jego Zarządu do 1939 r. Walczył w I wojnie światowej i został ranny w jednej z bitew na Lubelszczyźnie. W 1939 r., na początku okupacji hitlerowskiej, został zwolniony z pracy za odmowę podpisania Volkslisty. W sierpniu 1944 r. przeniósł się do Mielca. Pracował w Starostwie Powiatowym na stanowisku kierownika Działu Rolnictwa i Żywności, a w 1946 r. został kierownikiem Referatu Opieki nad Dziećmi przy Inspektoracie Szkolnym, a ponadto pełnił społeczną funkcję sekretarza Zarządu Powiatowego PCK. W latach 1951-1953 był nauczycielem w mieleckiej szkole podstawowej męskiej, a następnie przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in. Złotą Odznaką ZNP. Zmarł 5 X 1971 r. w Mielcu. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ANDRUSIEWICZ EUGENIUSZ, urodzony 6 VII 1954 r. w Nowej Dębie, syn Józefa i Stanisławy z Jakubowskich. Absolwent Zespołu Szkół Górniczych Przemysłu Siarkowego MPCH Wydział Elektryczny w Tarnobrzegu. Po maturze w 1975 r. podjął pracę w firmie „Elektromontaż – Rzeszów” S.A. KGR Tarnobrzeg. W latach 1976-1978 odbył służbę wojskową. Ukończył szkołę podoficerską w Nysie w stopniu kaprala i był zastępcą dowódcy plutonu. Od wiosny 1978 r. powrócił do „Elektromontażu – Rzeszów” na stanowisko majstra w KGR Mielec. W 1981 r. został delegowany do Libii, gdzie brał udział w budowie fabryki opon w Trypolisie jako kierownik robót elektrycznych do końca 1982 r. Od początku stycznia 1983 r. powrócił do kraju i pracował na stanowiskach kierownika budowy (do 1984 r.) i kierownika grupy robót. W 1986 r. ponownie wyjechał do Libii i do końca 1989 r. uczestniczył w realizacji kontraktu na budowę farm jako główny energetyk. Od 1990 r. do 1997 r. pracował w Tarnowie i Krakowie na stanowisku kierownika KGR Tarnów. W 1997 r. został przeniesiony do Mielca i powierzono mu kierownictwo tutejszego KGR. Funkcję tę pełni do dziś. Wiele czasu poświęca działalności społecznej, m.in. w LOK (szczególne zasługi przy odbudowie strzelnicy przy ul. Partyzantów) oraz wspiera PCK, TPD i mieleckich modelarzy. Posiada stopień starszego sierżanta oraz uprawnienia ratownika wodnego i sternika motorowodnego. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony dla Budownictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla LOK”. Za duże zaangażowanie w rozwiązywanie wielu problemów społecznych w Mielcu i okolicy otrzymał tytuł „Mielczanin Roku 2014”. Z dniem 30 IV 2021 r. przeszedł na emeryturę.
ANDRUSIKIEWICZ ROMAN ALEKSANDER, urodził się w 1837 r., syn Jana Kantego Józefy z Hiomelskich. W latach 70. XIX w. był kierownikiem szkoły ludowej 4-klasowej męskiej i od 1878 r. mieszanej w Mielcu. W czasie jego pracy w Mielcu szkoła otrzymywała bardzo dobre oceny. W uznaniu wzorowej pracy nauczycielskiej w 1878 r. został awansowany na stanowisko okręgowego inspektora szkół ludowych w Gorlicach. Zmarł w 1914 r.
ANDRYCHOWSKA-BIEGACZ JADWIGA (z domu STĘPCZYK), urodzona 4 IV 1958 r. w Mielcu, córka Tadeusza i Teresy z domu Kammer. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1977 r. Jako reprezentantka II LO w Mielcu zdobyła wyróżnienie w I Olimpiadzie Muzycznej w Warszawie (1977). Studiowała wychowanie muzyczne na Uniwersytecie Łódzkim w Łodzi i w 1982 r. uzyskała tytuł magistra. W latach 1982-1986 pracowała jako terapeuta w Śląskim Ośrodku Rehabilitacji w Rabce oraz równocześnie jako nauczyciel muzyki w Studium Wychowania Przedszkolnego w Rabce. W tym czasie ukończyła studium pedagogiczne z zakresu pedagogiki specjalnej terapeutycznej (1986). Od X 1986 r. do I 1989 r. była kierownikiem Muzeum Biograficznego „Orkanówka” w Porębie Wielkiej, a od IX 1989 r. do VIII 1990 r. pełniła funkcję dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w Niedźwiedziu. (w Gorcach). Od roku szkolnego 1990/1991 do końca 1994/1995 pracowała jako nauczyciel w Zespole Szkół Specjalnych w Mielcu, a następnie od roku szkolnego 1995/1996 do VIII 2005 r. jako nauczyciel muzyki w Szkole Podstawowej nr 3 w Krakowie. W 2007 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą. W czasie pracy pedagogicznej z młodzieżą wielokrotnie przygotowywała, w oparciu o własne scenariusze, przedstawienia teatralne i uczestniczyła z nimi w festiwalach lub prezentowała je w różnych placówkach wychowawczych i opiekuńczych. Jest autorem lub współautorem (wspólnie z mężem Dariuszem – dyrektorem firmy poligraficznej w Krakowie) książek: Wesoły duszek muzyczny, Kraków 1996 (nauka gry na instrumentach klawiszowych dla dzieci młodszych), Gry i zabawy rozwijające dla dzieci młodszych, Rzeszów 2000 (z zakresu terapii kreatywnej, II wydanie w 2006 r.), Sztuka. Klasa I. Poradnik metodyczny dla nauczycieli nauczania początkowego, Kraków 2002 (do przedmiotu: sztuka zintegrowana), Hymny, flagi, godła. Unia Europejska, członkowie i kandydaci, Rzeszów 2004 oraz Śpiewajmy z Andersenem, Kraków 2005. Książka ta została wydana pod patronatem konsula honorowego Danii w Krakowie i Radia Kraków, a jej premiera odbyła się w 100-lecie urodzin Andersena na Rynku Głównym w Krakowie. Ponadto napisała Gorce z okna Orkanówki, Kraków 2005 – przewodnik po muzeum biograficznym W. Orkana. W latach 90. była współautorem cotygodniowych audycji radiowych Muzykoterapia, które prowadził w IV programie PR znany muzykoterapeuta Maciej Kierył. Jest członkiem – założycielem i członkiem zarządu Stowarzyszenia Wikimedia Polska, autorem szeregu artykułów tworzonych w ramach międzynarodowego projektu Wikipedia, opiekunem komisji Wikikonkursu (wspierającego finansowo projekty wiki), organizatorem zjazdu Wikimedian polskich w Krakowie w 2005 r. oraz opiekunem z ramienia zarządu Stowarzyszenia wydania Wikipedii na płycie DVD, wspólnie z wydawnictwem „Helion” w 2007 r. Z mężem (Dariuszem Biegaczem) napisała książkę „Skarbnica pomysłów na odświętne okazje wraz z płytą CD” (Kraków 2008), będącą zbiorem piosenek (napisała muzykę do teksów męża), wierszy i wierszowanych życzeń, wzorów prac plastycznych do samodzielnego wykonania. Rok później opublikowała „Śladami żubra” (Kraków 2009) – przewodnik po Puszczy Białowieskiej, którą napisała wspólnie z mężem i Agnieszką Kwiecień. Osoby te były współorganizatorami konferencji Stowarzyszenia Wikimedia Polska w Białowieży, organizowanej przez Stowarzyszenie Wikimedia Polska. Od 2010 r. zajmuje się projektami unijnymi, początkowo w dwóch dużych projektach jako trener technik szybkiego uczenia się, a od 2011 r. poprzez własną firmę consultingową pomagającą w pozyskiwaniu funduszy unijnych, prowadzeniu i rozliczaniu projektów PO KL.
ANDRZEJ Z RZOCHOWA, pierwszy znany z imienia sukiennik rzochowski, żył w XVII w. Był jednym z bogatszych mieszczan rzochowskich i ławnikiem miejskim w latach 1636-1645.
ANDRZEJ Z MIELCA (MIELECKI), jeden z synów Jana (III) Mieleckiego, współzałożyciela miasta Mielca. Data urodzenia nieznana, zmarł w 1529 r.
ANKOL, Firma Techniczno-Handlowa zajmująca się obrotem specjalnym w zakresie sprzętu lotniczego na rynku krajowym i zagranicznym. Powstała w 1991 r., a jej siedziba znajdowała się w Woli Mieleckiej. Założona została przez właściciela Czesława Kolisza. W 1993 r. przeniesiono jej siedzibę do lokalu przy ul. Drzewieckiego 31/7. W 1998 r. zakupiono tereny po dawnej Spółdzielni Kółek Rolniczych w Chorzelowie. Po gruntownym zmodernizowaniu istniejących obiektów, wybudowaniu nowych oraz urządzeniu otoczenia przeprowadzono firmę w latach 1999-2000 z Mielca do Chorzelowa. Główne jej obiekty to: stacja paliw, Salon Samochodowy KIA, budynek administracyjny i Bosch Serwis. W 2001 r. otrzymała Certyfikat Systemu Jakości (Nr JW-3/1/2001) w zakresie obrotu z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym z zachowaniem kryteriów Wewnętrznego Systemu Kontroli oraz sprzedaży i serwisu samochodów. Od 2006 r., po przekształceniu w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, Firma pozostawała dostawcą wyrobów różnego asortymentu dla polskiego MON i sił powietrznych kraju, ale też systematycznie umacniała pozycję na rynku światowym w zakresie dostaw części dla lotnictwa wojskowego i cywilnego. W rezultacie intensywnych działań marketingowych rozwinięto kontakty handlowe z Afryką, Azją i obiema Amerykami. W 2011 r. stosunek sprzedaży krajowej do sprzedaży eksportowej wynosił 58:42. W ciągu 20 lat działalności (1992-2012) dostarczono towary do 55 odbiorców instytucjonalnych w 34 krajach na całym świecie. O pozycji ANKOLU świadczy wybór ( wśród ponad 30 innych firm) do grona dostawców dla rosyjskiego programu budowy supernowoczesnego samolotu pasażerskiego SUPER JEET 100. W planach na przyszłość zakłada się dalsze zwiększanie eksportu. Poza handlem w branży lotniczej firma prowadzi salon samochodowy w siedzibie własnej w Chorzelowie koło Mielca. 16 III 2007 r. firma otrzymała w Warszawie Srebrny Certyfikat Programu „Solidna Firma” za udział w Programie w latach 2004-2006 i wypełnienie wszystkich warunków dla laureata. W 2010 r. w czasie VIII Kongresu Eksporterów Polskich prezes Zarządu Czesław Kolisz otrzymał I nagrodę i statuetkę. Za politykę projakościową firma została odznaczona m.in. Międzynarodową Koroną Jakości 2010 w Londynie, wyróżnieniem Diamond Quality Summit Award 2011 (Szczyt Jakości) w Paryżu, tytułem Światowy Lider Biznesu (The Bizz) w kategorii Inspirująca Firma w Rzymie w 2011 r., wyróżnieniem „Gazela Sukcesu” przyznanego przez dziennik Puls Biznesu i wywiadowni gospodarczej Coface Poland (2012 r.), tytułem The Bizz – Światowy Lider Biznesu, Brązowym Medalem i Certyfikatem w kategorii Inspirująca Firma (ranking Światowej Konfederacji Przedsiębiorców, wręczenie nagród odbyło się w czasie gali „Bizz Arabic 2012” w Doha – stolicy Kataru). Także w 2012 r., na Konwencji Business Initiative Directions (BID) w Nowym Jorku, ANKOL otrzymał prestiżową nagrodę za doskonałość i prestiż w biznesie – International Award for Excellence and Business Prestige, a w Warszawie – Medal Lider Polskiego Eksportu przyznany przez Stowarzyszenie Eksporterów Polskich. W 2014 r. został laureatem VI Konkursu dla Przedsiębiorców „Ambasador Polskiej Gospodarki”, organizowanego przez Bussiness Centre Club (BCC) w kategorii eksport. Otrzymał też prestiżowe wyróżnienie – statuetkę „Be a legend award” i certyfikat „Inspirational company 2014” Światowej Konfederacji Przedsiębiorców WORLDCOB w Honolulu. W 2017 r. wyróżniono firmę m.in. Orłem Wprost (tygodnika) w Rzeszowie, Nagrodą „Firma Dobrze Zarządzana” w Warszawie i prestiżową statuetką Arch of Europe for Quality and Technology (Europejski Łuk za Jakość i Technologię) w kategorii Diamentowej we Frankfurcie. W 2018 r. ANKOL został uhonorowany kolejnymi nagrodami, m.in.: The BIZZ PINACLE (Szczyt Biznesu 2018), INSPIRATIONAL COMPANY i WORLD BUSSINESS LEADER. Ponadto w 2018 r. Europejskie Stowarzyszenie Biznesu przedłużyło Annie Kolisz licencję Medalu QUEEN VICTORIA na okres do 2022 r. Wyróżnienia w 2019 r.: 26 I – Trzeci Diament do Złotej Statuetki Lidera Polskiego Biznesu (przyznany przez BCC); 30 III – statuetka Sukces Roku 2019, Człowiek Sukcesu 2019 dla Anny Kolisz; 12 IV – Międzynarodowa Nagroda Sukcesu dla Anny Kolisz (przyznana przez EBA z siedzibą w Oksfordzie); 2 VII – mianowanie Anny Kolisz na Ambasadora Biznesu EBA w Polsce. Wyróżnienia w 2021 r.: akredytacja TRACE International; 5 Diament do Złotej Statuetki Lidera Polskiego Biznesu 2021. W tym roku firma przeżyła wielką tragedię – zgon jej założyciela i prezesa Czesława Kolisza (24 VI 2021 r.). Wyróżnienia w 2022 r.: prezes Anna Kolisz odebrała 5 Diament do Złotej Statuetki Lidera Polskiego Biznesu 2021 (uroczystość przesunięto na 2022 r. z powodu ograniczeń pandemicznych). To wyróżnienie BCC przyznawane jest firmom, które osiągają najlepsze wyniki ekonomiczne, angażują się w rozwój gospodarczy kraju, przestrzegają zasad etyki prowadzenia biznesu oraz prowadzą działalność społeczną charytatywną. W związku z aneksją Krymu przez Rosję i sankcjami Uni Europejskiej wobec tego państwa – w 2014 r. ANKOL zamroził kontakty z rosyjskimi podmiotami gospodarczymi. Sytuację pogorszyła agresja Rosji na Ukrainę w 2022 r. i kolejne sankcje UE. W rewanżu jesienią 2022 r. Rosja nałożyła sankcje na 74 podmioty gospodarcze w krajach NATO, w tym na ANKOL.
ANKWICZ – ANDRZEJ Z PASŁAWIC, proboszcz mieleckiej parafii św. Mateusza w 2 połowie XVIII w., wzmiankowany m.in. w dokumencie z 1767 r.
ANNA (I), córka Rafała z Michnowa, herbu Rawa, matka rodu Mieleckich. Urodzona w ostatnim ćwierćwieczu XIV w., zapewne w Michnowie. Wyszła za mąż za Jana (nazwijmy go umownie I) Trestkę (Żuka), herbu Gryf, z Giedczyc, od 1405 r. właściciela Mielca i innych miejscowości nad dolną Wisłoką. Z tego małżeństwa ok. 1410 r. narodził się Jan (II) z Mielca. Anna została wdową ok. 1416 r. i przy pomocy rodziny wychowywała syna. (Tenże w 1457 r. wystarał się u króla Kazimierza Jagiellończyka o zezwolenie na lokację miasta, później nazwanego Mielcem.) Zmarła ok. 1430 r.
ANNA (II), córka Jana (III) z Mielca, wnuczka Jana (II). Urodzona ok. 1470 r. W 1492 r. wyszła za mąż za Mikołaja Firleja z Dąbrowicy, herbu Lewart, hetmana wielkiego koronnego w latach 1515-1526. Urodziła prawdopodobnie 4 dzieci: Piotra (późniejszy wojewoda ruski), Mikołaja (zginął w bitwie z Tatarami pod Sokalem w 1519 r.), Katarzynę (po mężu Tarnowską) i Barbarę (po mężu Słupecką). Data śmierci nieznana.
ANNA (III) z Dalejowa, córka Jana Koli, hetmana polnego. Urodziła się ok.1520 r. W 1539 r. wyszła za mąż za Jana (IV) Mieleckiego, wojewodę podolskiego i wkrótce (w 1540 r.?) urodziła syna Mikołaja, późniejszego hetmana wielkiego.
ANTAS BOGUSŁAW, urodzony 22 III 1969 r. w Jaśle, syn Edwarda i Anny z Bartkowskich. Absolwent Liceum Zawodowego (profil mechaniczny) w Jaśle z maturą w 1988 r. Studiował w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu (kierunek ogólno-inżynieryjny) i w 1992 r. uzyskał tytuł inżyniera. Po studiach został skierowany do 1 Brygady Saperów w Brzegu na stanowisko dowódcy plutonu saperów (1992-1995), a następnie służył w 3 Pułku Saperów w Dębicy jako dowódca kompanii remontowej, starszy oficer sekcji materiałowej Służby Inżynieryjnej i szef zaopatrzenia w środki bojowe (1995-2001). W 2001 r. został przeniesiony do Dowództwa 2 Korpusu Zmechanizowanego w Krakowie, gdzie jako oficer Oddziału Logistyki G-4 pracował do 2008 r. W tym czasie ukończył studia na Wydziale Socjologii Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie (2006 r., magister socjologii) i studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji (kierunek – administracja publiczna) Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (2008 r.) W latach 2008-2016 był oficerem Wydziału Planowania Mobilizacyjnego i Administrowania Rezerwami w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Jaśle, a w latach 2016-2019 pracował na stanowisku szefa Wydziału Rekrutacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Jarosławiu. Od 2019 r. pełnił funkcję wojskowego komendanta uzupełnień w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu. Posiada stopień podpułkownika. Wyróżniony m.in.: Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”, Odznaką „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego” i Odznaką „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”. Z końcem sierpnia 2021 r. zakończył służbę w mieleckiej WKU.
ANTENY SATELITARNE „ARCOM”, produkt WSK „PZL-Mielec” na początku lat 90. Prezentowano je m.in. na Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1992 r.
ANTONOW OLEG KONSTANTINOWICZ, urodzony 7 II 1906 r. Od lat młodzieńczych pasjonował się konstrukcjami lotniczymi. W 1924 r. zbudował szybowiec „Gołąb” (Gołub). Od 1926 r. studiował w Instytucie Politechnicznym w Leningradzie i nadal projektował szybowce. Po studiach został zatrudniony w Moskiewskiej Fabryce Szybowców jako główny konstruktor. W 1938 r. przeniósł się do biura konstrukcyjnego Aleksandra Jakowlewa i pracował nad lekkimi samolotami i szybowcami. Po wojnie utworzył biuro konstrukcyjne, które skonstruowało rodzinę samolotów pasażerskich i transportowych An (od nazwiska głównego konstruktora): An-2 i An-28 (produkowane później przez wiele lat przez WSK Mielec) oraz An-8, An-10, An-12, An-14, An-24, An-26, An-124 („Rusłan” – lądował na lotnisku w Mielcu) i An-225 „Mrija”, który przez wiele lat był największym samolotem na świecie. W czasie II wojny światowej skonstruował też szybowiec-czołg KT (T-60), który mimo pomyślnej próby nie został skierowany do walki. Wyróżniony m.in. Orderem Lenina (3 razy), Orderem Rewolucji Październikowej, Orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy i Medalem „Sierp i Młot”. Zmarł 4 IV 1984 r.
ANTONOW STANISŁAW, urodzony 24 VI 1928 r w Pełtewie, województwo złoczowskie (aktualnie Ukraina), syn Józefa i Anieli z domu Bomerzbach. Do Mielca przybył w 1953 r. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, pracując równocześnie w WSK na stanowisku mechanika, potem mistrza. W latach 1954-1978 opracował 85 projektów wynalazczych i otrzymał 5 patentów na wynalazek. Wdrożenie wielu z nich przyniosło duże oszczędności, a ich autor został wpisany na prestiżową listę „racjonalizatorów milionerów”. Był długoletnim członkiem Klubu Techniki i Racjonalizacji WSK Mielec. Za wyróżniająca się pracę został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką „Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji”. Od 1991 r. przebywa na emeryturze.
ANTOŃ MARIA (z domu GRUSZECKA), urodzona 21 III 1963 r. w Padwi Narodowej, powiat mielecki, córka Bolesława i Marii z Jasińskich. Ukończyła Zasadniczą Szkołę Zawodową Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu (1980) i zdała egzamin czeladniczy w zawodzie fryzjer. W latach 1982-1992 pracowała w zakładach fryzjerskich „Praktyczna Pani” WSS Rzeszów Oddział w Mielcu. W 1992 r. uruchomiła wspólnie z mężem Zbigniewem Salon Fryzjerski „Figaro” w Hali Targowej (3 VI) oraz uzyskała dyplom mistrzowski w zawodzie fryzjer (23 VI) i ukończyła kurs pedagogiczny w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. W tym czasie zgłosiła akces do Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. W 1996 r. także wspólnie z mężem otwarła drugi salon przy ul. ks. P. Skargi. Uczestniczyła w wielu formach doskonalenia zawodowego, m.in. w festiwalach fryzjerskich w Katowicach i Poznaniu oraz kursach w Gdańsku i Rzeszowie. Ponadto dorywczo praktykowała w niemieckich salonach fryzjerskich, m.in. w Heilbronn i Stuttgarcie oraz uczestniczyła w międzynarodowych imprezach fryzjerskich w Niemczech. Od kilku lat współpracuje z mieleckimi organizatorami imprez, m.in. przygotowuje fryzury uczestniczek imprezy „Miss Mielca” i demonstruje sztukę fryzjerską w ramach Targów Ślubnych w Hotelu Polskim. W 2012 r. prowadzony przez nią Salon Fryzjerski „Figaro”, na podstawie opinii klientów i anonimowych weryfikatorów, otrzymał prestiżową nagrodę „Brylantową Gwiazdę Clients` Choice Awards 2011” oraz status salonu trzygwiazdkowego w rankingu Princess Polska Investment Sp. z o.o. pod patronatem czasopisma „Existence Magazine Niezależny Magazyn dla Niezależnych Kobiet”, a kryterium oceny stanowiły m.in.: dbałość o komfort i zadowolenie klientów, kompetencje zawodowe, jakość usługi, uczciwość i cierpliwość.
ANTOŃ ROBERT, urodzony 13 IX 1966 r. w Mielcu, syn Bronisława i Zofii z Piękosiów. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Członek Aeroklubu Mieleckiego i skoczek spadochronowy od 1982 r. W Mistrzostwach Polski w wieloboju spadochronowym, zorganizowanych w Mielcu w 1985 r., wywalczył drużynowy tytuł wicemistrza Polski. W 1987 r. zdobył tytuł mistrza krajów socjalistycznych w konkurencji na celność lądowania w ramach pięcioboju spadochronowego, zorganizowanego w Korei Północnej. Po ukończeniu szkoły pracował w WSK „PZL-Mielec”, a w latach 90. przeszedł do firmy „RAWIX”. Od 2001 r. pracuje w firmie UNILEVER POLSKA S.A. jako przedstawiciel handlowy. W 2003 r. startował (w barwach ZPS Mielec) w Mistrzostwach Polski w Wieloboju Spadochronowym w Tomaszowie Mazowieckim. Zwyciężył w dwóch konkurencjach i zdobył 4. miejsce. w klasyfikacji wielobojowej.
ANTOSZ-JASIŃSKA STEFANIA KAROLINA WŁADYSŁAWA, urodzona 1 XI 1906 r. w Mielcu, córka Walentego i Marianny z domu Mysor. Absolwentka Prywatnego Seminarium Nauczania Żeńskiego im. E. Platerówny w Mielcu. Należała do harcerstwa. Pracę nauczycielską otrzymała na Wileńszczyżnie. Tam również wyszła za mąż za Władysława Jasińskiego, także mocno związanego z Mielcem. Od początku okupacji hitlerowskiej mieszkała z synem Andrzejem w Tarnobrzegu, a następnie towarzyszyła mężowi, założycielowi i legendarnemu dowódcy oddziału partyzanckiego „Jędrusie”, w trudach walki podziemnej. Pomagała poszkodowanym i więźniom obozów koncentracyjnych. Po II wojnie światowej długo i ciężko chorowała. Zmarła 28 IV 1983 r. Spoczywa na cmentarzu w Sulisławicach, obok męża i innych partyzantów z oddziału „Jędrusie”.
ANUSZEWSKI ANTONI, urodzony w 1897 r. w Borowej. Był działaczem ruchu ludowego i spółdzielczego. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Spółdzielni „Społem” w Mielcu. Uczestniczył w zakładaniu spółdzielni spożywców na terenie ziemi mieleckiej i kolportował prasę podziemną. Po II wojnie światowej został wybrany na przewodniczącego Powiatowego Zarządu Stronnictwa Ludowego w Mielcu, a w 1945 r. został członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. W późniejszych latach pracował w spółdzielczości, m.in. w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Mielcu. Zmarł w 1975 r. w Borowej. Pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.
APARATURA WTRYSKOWA DO SILNIKÓW WYSOKOPRĘŻNYCH na licencji firmy Friedmann i Maier, jeden z głównych produktów WSK „PZL-Mielec” od 1965 r., a po restrukturyzacji WSK w 1993 r.- Wytwórni Aparatury Wtryskowej „PZL-Mielec” Sp. z o.o. Produkowane były: pompy wtryskowe rządowe, wtryskiwacze i rozpylacze do silników, rozpylacze wielootworowe oraz zespoły i podzespoły pomp wtryskowych. Wyroby te sprzedawano na rynku krajowym i za granicą. Eksportowano je m.in. do Austrii, Czechosłowacji, Bułgarii, Egiptu, Grecji, Jugosławii i Węgier.
APOTEKARIUS JAN, jeden z pierwszych znanych z nazwiska aptekarzy w historii miasta. Żył na przełomie wieków XVI i XVII.
APTECZNA (ULICA), niewielka (108 m), kręta uliczka na osiedlu T. Kościuszki w obrębie tzw. „Starówki”, boczna ul. A. Mickiewicza. Powstała prawdopodobnie w okresie pierwszej zabudowy miasta. Nazwę otrzymała na początku lat 20. XX w., bowiem w dokumentach Rady Miasta z 1922 r. wzmiankowana jest jako „Aptekarska”. Nazwano ją tak zapewne dlatego, że biegła obok posesji z dworkiem – apteką Pawlikowskich. Po wybudowaniu boiska sportowego dla I Liceum Ogólnokształcącego jest teraz uliczką „ślepą” i kończy się na ogrodzeniu tegoż boiska.
APTEKA „POD KORONĄ”, jedna z najstarszych aptek w mieście, otwarta ok. 1910 r. przez Piotra Gardulskiego w kamienicy przy Rynku i ul. Legionów. Potem prowadził ją Tadeusz Gardulski, syn Piotra. 8 I 1951 r. upaństwowiona ją, a jej dotychczasowy właściciel został w niej zatrudniony. Aktualnie prowadzona jest przez CEFARM.
APTEKA „POD OPATRZNOŚCIĄ”, najstarsza z aktualnie funkcjonujących w mieście aptek. Otwarta pod koniec XIX w. przez Romana Pawlikowskiego w dawnym dworku Suchorzewskich przy ul. Kościuszki. W 1951 r. została upaństwowiona, a w 1992 r. wróciła w prywatne ręce. W 2009 r. zakończyła działalność i wyprowadziła się z dworku przy ul. T. Kościuszki 5.
APTEKI, pierwsze wzmianki o aptece Wojciecha Pharmacopoli w Mielcu pochodzą z lat 1588-1605, a następną była zapewne apteka Jana Apotekariusa w latach 1608-1620. W XVII w. aptekarstwem i cyrulictwem zajmowali się m.in. Stanisław Konował, Katarzyna Konowałka, Adam Cyrulik i Jan Czajkiewicz z Rzochowa. W I poł. XIX w. apteki w Mielcu prowadzili: Engelbert Gokert, wymieniany w dokumentach w latach 1820-1841 i Jan Listkiewicz, pochodzący z Przemyśla, który zmarł 28 X 1840 r. W latach 1842-1851 aptekę prowadził aptekarz Leon Wojciech Jamrugiewicz. Po jego śmieci w 1851 r. właścicielką apteki została wdowa po nim Henryka Jamrugiewicz (z domu Rudisch). W 1864 r. wyszła za mąż za aptekarza z Rudnika Władysława Satkowskiego, który przejął prowadzenie apteki. Satkowski zdobył w Mielcu tak duży autorytet, że został wybrany na burmistrza Mielca w kadencji 1867-1870, a później był radnym miejskim. Pełnił także funkcje powiatowe. Zmarł w 1877 r., a aptekę prowadzili aż do 1900 r. jego spadkobiercy. W 1901 r. Andrzej Pawlikowski urządził aptekę „Pod Opatrznością” w dworku po Suchorzewskich, a ok. 1910 Piotr Gardulski otworzył aptekę „Pod Koroną” Kolejne apteki powstawały wraz z poszczególnymi osiedlami. Najwięcej jednak otwarto tych placówek w latach 90. Na początku XXI w. czynnych było 17 aptek z następującymi adresami: al. Ducha Świętego 38, Al. Niepodległości 1, „CEFARM Rzeszów” S.A. przy Al. Niepodległości 9, „Remedium” przy ul. T. Chałubińskiego, „Pasaż” przy ul. Dworcowej 4, ul. T. Kościuszki 5, ul. ks. P. Skargi 4, „CEFARM Rzeszów” S.A. przy ul. ks. P. Skargi 9, „Borek” przy ul. M. Pisarka 14, „CEFARM Rzeszów” S.A. przy Rynku 1, „Alfarm” przy ul. Szerokiej 6, „Alma” przy ul. Warneńczyka 5, ul. Wojska Polskiego 3, „Pod Orłem” przy ul. Wolności 2, ul. Wolności 66 a, ul. P. Wysockiego 4, ul. S. Wyspiańskiego 4 i ul. S. Żeromskiego 19. W 2012 r. na terenie Mielca funkcjonowało 28 aptek: Apteka Szpitalna Szpitala Powiatowego – ul. S. Żeromskiego 22, Apteka prywatna – al. Ducha Świętego 38, Apteka prywatna – ul. M. Pisarka 14, Apteka prywatna – ul. ks. P. Skargi 4, Apteka prywatna „Pod Orłem” – ul. Wolności 2a, Apteka prywatna – ul. Wysockiego 4, Apteka prywatna – ul. S. Wyspiańskiego 4, Apteka prywatna „Pasaż” – ul. Dworcowa 4, Apteka prywatna „Alfarm” S.C. – ul. Szeroka 6, Apteka prywatna „Remedium” S.J. – ul. T. Chałubińskiego 6, Apteka prywatna „Alma” – ul. Władysława Warneńczyka 5, Apteka „Cefarm Rzeszów” S.A. – ul. ks. P. Skargi 9, Apteka „Cefarm Rzeszów” S.A. – Rynek 1, Apteka „Cefarm Rzeszów S.A. – al. Niepodległości 9, Apteka prywatna „Milenium” S.J. – Rynek 26, Apteka prywatna „Milenium” S.J. – ul. M. Pisarka 1b, Apteka prywatna – ul. Wolności 66a, Apteka prywatna „Centrum” – ul. S. Batorego 20, Apteka prywatna „Pod Różą” – ul. A. Kocjana 2, Apteka prywatna „Arnika” – al. Niepodległości 9, Apteka prywatna – ul. M. Skłodowskiej – Curie 8a, Apteka prywatna „Centrum” – ul. Wolności 27c, Apteka prywatna „Euro-Apteka” Sp. z o.o. – ul. S. Żeromskiego 15, Apteka prywatna „Milenium” S.J. – ul. S. Żeromskiego 19a, Apteka „Prolek” – ul. Piaskowa 2, Inter-Apteka – ul. Biernackiego 2 (Galeria Aura), Apteka Galen – ul. Zygmuntowska 7 (Galeria VIVA), Apteka – ul. M. Raciborskiego 7. W kolejnych latach sieć aptek zmieniała się – otwierano nowe, ale też kilka zakończyło działalność. Stan w 2021 r.
ARBEITSAMT, niemieckie biuro pracy funkcjonujące w czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944). W Mielcu mieściło się w budynku starostwa przy ul. Piłsudskistrasse. (Aktualnie jest to budynek przy ul. Mickiewicza 34.)
ARBEITSLAGER, obóz przymusowej pracy w czasie okupacji hitlerowskiej. Zbudowany był na terenie Cyranki. Zgrupowani w nim Polacy i Żydzi zmuszani byli do niewolniczej, ciężkiej pracy w Flugzeugwerk Mielec (Zakłady Lotnicze) i na wojskowym poligonie. Zlikwidowany został w lipcu 1944 r., a więzionych w nim Polaków i Żydów (ok. 3 tys. osób) wywieziono w nieznanym kierunku.
ARCHEOLOGICZNE WYKOPALISKA; dotychczas przeprowadzone przez rzeszowskich archeologów badania powierzchniowe na terenach współczesnego Mielca wykazały ślady celowej działalności człowieka w okresie neolitu (4500-1800 lat p.n.e.) i kultury przeworskiej (II wiek p.n.e. – V wiek n.e.). *W 1961 r. na terenie Wojsławia, w czasie wydobywania gliny dla cegielni, natrafiono na przedmioty z kamienia (m.in. siekierki). Powiadomieni o tym znalezisku naukowcy przeprowadzili badania, w rezultacie których określono ich pochodzenie z okresu neolitu. *Wyniki innych badań, prowadzonych w okolicach Mielca w 1961 r., potwierdziły obecność osadnictwa neolitycznego w Dąbiu, Grądach, Jaślanach, Józefowie, Kębłowie, Otałęży, Przecławiu, Przykopie, Szafranowie, Tuszowie Narodowym, Zachwiejowie, Zarówniu i Ziempniowie. *W latach 60. kontynuowano badania archeologiczne na terenie ziemi mieleckiej. Wśród 12 stanowisk osadnictwa kultury przeworskiej – 2 stanowiska odkryto na terenie miasta Mielca. Były to znaleziska ułamków ceramiki. *W 1967 r. kąpiący się w Wisłoce mieszkańcy Rzochowa zauważyli wystające z odsłoniętej ziemi olbrzymie kości. Prace wykopaliskowe podjęła ekipa badawcza z Zakładu Paleozoologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie i udało się jej wydobyć niemal kompletny szkielet mamuta. Wiek tego rewelacyjnego znaleziska określono na około 20 000 – 40 000 lat p.n.e. *W latach 1992-1993 archeolog Piotr Mitura z Rzeszowskiego Ośrodka Archeologicznego przeprowadził (przy pomocy pracowników Muzeum Regionalnego w Mielcu) badania na Porębach Wojsławskich, w rezultacie których zlokalizowano 40 obiektów nieruchomych z różnych okresów: subneolitu (ceramika) i kultury pucharów lejkowych z 2. poł. 4 tysiąclecia p.n.e., kultury przeworskiej (jamy zasobowe, paleniska, prawdopodobnie obiekt mieszkalny), kultury trzcinieckiej z około 1500 lat p.n.e. (2 jamy z przedmiotami ceramicznymi i wyrobami krzemiennymi, być może z innych kultur), grupy tarnobrzeskiej kultury łużyckiej z około 1300 lat p.n.e. (2 jamy, 8 dołków posłupowych, garnek z dziurkami, fragmenty garnków o chropowaconych powierzchniach i talerze-placki) oraz wczesnego średniowiecza (2 obiekty, w których znajdowały się garnki i talerz-pokrywka). *Część wymienionych znalezisk znajduje się w Muzeum Regionalnym w Mielcu.
ARCZEWSKIEGO HENRYKA (ULICA), niewielka (98 m) ulica na osiedlu Niepodległości, przebiega obok kościoła MBNP, łączy ulice F. Chopina i S. Żeromskiego Została wydzielona z ul. A. Fredry i otrzymała patrona uchwałą Rady Miejskiej w lutym 1990 r. W 2018 r. przebudowano jej skrzyżowanie z ul. S. Żeromskiego na rondo.
ARCZEWSKI HENRYK (ksiądz), urodzony 18 VII 1914 r. w Kupieninie koło Dąbrowy Tarnowskiej, w rodzinie chłopskiej Stanisława Babiarza i Zofii z domu Zawada. Absolwent Gimnazjum Klasycznego im. K. Brodzińskiego w Tarnowie (1934 r.) Studia w Wyższym Seminarium Duchownym odbył także w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 25 VI 1939 r. Od 1 VIII 1939 r. był wikariuszem w Pilźnie, od 30 XII 1941 r. wikariuszem w tarnowskiej katedrze, a od 1 IX 1945 r. prefektem tarnowskiego Seminarium Duchownego. Do Mielca został skierowany 6 IX 1946 r. z misją utworzenia nowej parafii na osiedlu fabrycznym. Po miesiącu doprowadził do zakończenia i poświęcenia prowizorycznego kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, budowanego w latach 1945-1946. 8 maja 1947 r. został mianowany pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii MBNP. Swoją charyzmą, ofiarną posługą kapłańską, wielokierunkową pracą duszpasterską, wrażliwością na ludzką biedę, kłopoty i cierpienia oraz nieugiętą postawą wobec ówczesnych władz, wrogo ustosunkowujących się do Kościoła katolickiego, zdobył sobie w środowisku niekwestionowany autorytet, a z czasem także uznanie władz miasta i powiatu. W latach 1964-1970 doprowadził do wybudowania plebanii, a w latach 1974-1977 – domu katechetycznego i nowej świątyni Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 5 VIII 1978 r. zrezygnował z funkcji proboszcza ze względu na nasilającą się chorobę i odtąd rezydował w swojej parafii. Wyróżniony został: EC (expositorum canonicale), RM (rokieta i mantolet) i kapelanią Ojca Świętego Zmarł 11 II 1983 r. w Mielcu. Spoczywa w grobowcu kapłanów na mieleckim cmentarzu komunalnym. W 1990 r. ulica biegnąca obok kościoła MBNP otrzymała za patrona ks. H. Arczewskiego. W ramach uroczystości 50-lecia Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, zorganizowanych w maju 1997 r., biskup tarnowski dr Wiktor Skworc odsłonił i poświęcił tablicę upamiętniającą życie i dzieło ks. Henryka Arczewskiego. W 1997 r. i 2005 r. wydano dwutomową książkę „Ksiądz Arczewski” autorstwa Katarzyny Bojarskiej.
ARKA, Poradnia Specjalistyczna przy Parafii MBNP w Mielcu. Działalność rozpoczęła 8 III 1998 r. Ma charakter ogólnodostępny. Porad udzielają: duszpasterz, prawnik, lekarz, psycholog, doradca do spraw uzależnień alkoholowych, doradca do spraw wychowania.
ARKADA Sp. z o.o, firma budowlana w Mielcu. Powstała w 1996 r. jako spółka cywilna. Jej założycielami i współwłaścicielami są Zenon Nykiel i Andrzej Padykuła. Specjalizuje się w budownictwie mieszkaniowym, przemysłowym i usługowym. Ważniejsze wybudowane obiekty to: bloki mieszkalne przy ul. Drzewieckiego 31, ul. Pisarka 1A i ul. Kard. Stefana Wyszyńskiego, „szeregówki” na osiedlach Smoczka i Borek, hale na terenie SSE EURO-PARK MIELEC dla firm: EUROCAST, MELNOX, GEYER-HOSAJA i COBI, biurowiec dla firmy ORGANIKA, a także kilka dalszych obiektów na terenie powiatu mieleckiego. W pierwszym dziesięcioleciu XXI w., już po przekształceniu na spółkę z ograniczona odpowiedzialnością (1 III 2002 r.), rosła renoma firmy. Wykonywała coraz więcej prac budowlanych i remontowych na terenie województwa podkarpackiego. Ważniejsze realizacje: budowa budynków mieszkalnych Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej na osiedlu Smoczka, budowa hali sportowej Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu, budowa kilku hal przemysłowych na terenie SSE EURO-PARK Mielec, przebudowa i rozbudowa Pawilonu Zakaźnego Szpitala Powiatowego w Mielcu, budowa sali sportowej przy Szkole Podstawowej nr 1 w Przecławiu, budowa budynków mieszkalnych wielorodzinnych w Rzeszowie i Tarnobrzegu, budowa budynku Urzędu Skarbowego w Ropczycach, remont budynku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, rozbudowa i modernizacja budynków Państwowej Straży Pożarnej w Stalowej Woli i Mielcu, rozbudowa i przebudowa hali produkcyjno-magazynowej oraz budynku biurowo-socjalnego Zakładu Produkcyjnego II Kirchhoff Polska Sp. z o.o. Posiada m.in. Certyfikaty ISO 9001:2000 i ISO 9001 oraz Certyfikat „Złoty Płatnik”, a także nagrody i wyróżnienia, m.in.: Gazele Biznesu 2004 i 2005 dziennika gospodarczego „Puls Biznesu” i Podkarpacką Nagrodę Gospodarczą (2015 r.) W latach 2019-2020 zrealizowała m.in. rozbudowę hali produkcyjnej firmy STARCO Polska Sp. z o.o. w Mielcu, budowę centrum badawczo-rozwojowego dla METPOL Sp. z o.o. w Mielcu oraz rozbudowę i przebudowę hali produkcyjunej Kirchhoff Polska Sp. z o.o. w Gliwicach. Jest beneficjentem Programu Operacyjnego Polska Wschodnia 2014-2020. Siedzibą „Arkady” jest zabytkowy budynek w Mielcu przy ul. T. Kościuszki 30.
ARMATYS JAN, urodzony 17 X 1903 r. w Przecławiu, powiat mielecki, syn Józefa i Anny z domu Bukowy. Absolwent Państwowego Gimnazjum im S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1925 r. W latach 20. zdobył wykształcenie pedagogiczne. W czasie okupacji hitlerowskiej był nauczycielem tajnego nauczania w Przecławiu, a później członkiem Polskiego Komitetu Opiekuńczego w gminie Przecław. Po II wojnie światowej uczył w mieleckich szkołach. Był nauczycielem geografii w Gimnazjum i Liceum w Mielcu w końcowych latach 40. i latach 50. następnie w latach 1955-1964 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego Nr 27 w Mielcu (później II LO) i uczył historii. Zmarł 7 VIII 1971 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Przecławiu.
ARTEMIS FITNESS CLUB – klub prozdrowotny, funkcjonuje od 2007 roku przy ul. P. Skargi 9 w Mielcu. Jego założycielkami są Alicja Kwaśnik i Joanna Zacharska. W 2008 r., podczas corocznego kongresu Body Life, Artemis otrzymał certyfikat Klubu Prozdrowotnego. Propaguje zdrowy styl życia i pomaga przywracać sprawność ruchową. Posiada bogaty wybór programów terapeutycznych i funkcjonalnych oraz fitness. Przykładowe zajęcia: Walcz z osteoporozą, Szkoła kręgosłupa, Ćwiczenia dna miednicy, Program zdrowotny, Aktywnie 9 miesięcy. Nie ma ograniczeń wiekowych w uczestnictwie w zajęciach. Edukację i ćwiczenia prowadzą fizjoterapeuci, instruktorzy fitness, tancerze i trenerzy z wieloletnim stażem i doświadczeniem. W programie, jako pierwszy klub fitness w Mielcu, ma naukę salsy solo i w parach, prowadzoną przez mistrza Polski. Wspiera inicjatywy sportowe. Współpracuje m.in. ze szkołami i przedszkolami.
ARTWIŃSKI MIECZYSŁAW FLORIAN, herbu Dębno, urodzony 20 VI 1837 r., syn Wincentego i Eleonory z Gniewkowskich. Nie ma wiadomości o jego młodości i wykształceniu. Początkowo dzierżawił folwark w Skrzyszowie koło Tarnowa, a od 24 VI 1870 r. Kliszów i Gawłuszowice. W 1879 r. został właścicielem obu miejscowości. Należał do Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego – Okręg w Mielcu i był członkiem jego zarządu. Realizując program TRK, wprowadził szereg nowości w rolnictwie i sadownictwie na terenie Kliszowa i Gawłuszowic. Przejawiał też dużą aktywność polityczną, dlatego wybierano go na członka Rady Powiatowej w Mielcu, a w kadencjach 1882-1885 i 1885-1889 pełnił funkcję zastępcy prezesa Wydziału Powiatowego (wicemarszałka) w Mielcu. Zmarł w 1909 r. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Gawłuszowicach, powiat mielecki.
„AS”, PRZEDSIĘBIORSTWO PRODUKCYJNO-HANDLOWE „AS” ANDRZEJ SKOP, firma utworzona w 1974 r. w Mielcu przez Andrzeja Skopa. Początkowo posiadała nazwę „Ślusarstwo Wyrób Kaset” i produkowała dwa rodzaje kaset metalowych do przechowywania pieniędzy. Od 1989 r., po uzyskaniu lepszych warunków lokalowych przy ul. Długiej 77, rozszerzyła znacznie asortyment produkowanych kas (m.in. sejfy, skarbce, apteczki, szafki na klucze i maskownice do glazury) oraz wprowadziła realizację indywidualnych zamówień. Oprócz zakładu produkcyjnego „AS” posiada sklep firmowy przy ul. Wolności 146. Głównymi odbiorcami wyrobów są hurtownie z całego kraju i banki. Czynione są też próby sprzedaży wyrobów poza granice kraju.
ASCHEIM MOJŻESZ, jeden z najbogatszych Żydów w Mielcu w okresie międzywojennym XX w. Był właścicielem folwarków w Rżyskach i Wojsławiu oraz cegielni w Wojsławiu. Przewodniczący Żydowskiego Klubu Towarzyskiego w Mielcu, przedstawiciel gminy żydowskiej, długoletni członek Zwierzchności Miejskiej, a następnie Zarządu Miasta. W czasie II wojny światowej zaginął bez wieści.
ASNYKA ADAMA (ULICA), ulica na osiedlu Niepodległości. Ma 363 m długości. Powstała w ramach przedwojennej zabudowy osiedla fabrycznego w latach 1937-1939. Łączy ulice: F. Chopina, M. Konopnickiej i M. Skłodowskiej-Curie. Nazwę otrzymała 26 VI 1957 r., po przekazaniu przez WSK osiedla fabrycznego administracji miejskiej. Najbardziej znanym obiektem przy tej ulicy jest niepozorna przybudówka – kiedyś Klub Fabryczny (placówka kultury), a potem siedziba Komendy Hufca Związku Harcerstwa Polskiego (tzw. „harcówka”). W 2005 r. przeprowadzono jej remont. Położono nową nawierzchnię asfaltową, przebudowano chodnik z kostki i urządzono nowe miejsca parkingowe.
Patron ulicy ADAM ASNYK (1838-1897) wybitny polski poeta z 2. połowy XIX w. Studiował w Warszawie, Wrocławiu i Heidelbergu, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii (1866 r.). Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863. Pierwsze utwory opublikował w lwowskim „Dzienniku Literackim” w latach 1864-1865, a w 1869 r. wydał t.1 „Poezji”. Od 1870 r. mieszkał w Krakowie i tam wydrukowano mu t. 1 i 2 „Poezji”. W dalszych latach pisał m.in. dramaty („Cola Rienzi”, „Żyd”, „Kiejsut”), opowiadania, komedię „Przyjaciele Hioba” i liczne prace krytyczne z zakresu literatury, a w 1880 r. sfinalizował wydanie t.3 „Poezji”. W 1884 r. został wybrany do krakowskiej Rady Miejskiej, a w 1889 r. do Sejmu Krajowego Galicyjskiego. Dużo podróżował, odwiedził m.in. Włochy, północną Afrykę, Indie i Cejlon. Był członkiem kilku towarzystw oraz prezesem Towarzystwa Szkół Ludowych. W 1889 r. został redaktorem naczelnym dziennika „Reforma” (potem „Nowa Reforma”). W latach 90. stopniowo wycofywał się z funkcji publicznych, ale wydał też t.4 „Poezji”. Całym swoim życiem i bogatą twórczością potwierdził swą wielką miłość do zniewolonej Ojczyzny. Spoczywa na Skałce w Krakowie.
ASPI – AUTORSKIE STUDIO PROJEKTOWO-INWESTYCYJNE, powstało w Mielcu w 1994 r. Jego założycielem i właścicielem jest Andrzej Fałat. Specjalizuje się w projektowaniu indywidualnych domów jednorodzinnych, obiektów handlowych i produkcyjnych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Współautor (z firmą z Rzeszowa) projektów obiektów dla firm na terenie SSE „Euro-Park” Mielec: KAMAX, ZIELONA BUDKA, PRES-MEDIA. Inne większe projekty: ratusz, przychodnia zdrowia, gimnazjum i liceum w Majdanie Królewskim, stacja obsługi BIBMOT w Mielcu oraz zabudowy szeregowe budownictwa jednorodzinnego w Mielcu. Studio wykonuje też projekty wnętrz i infrastruktury technicznej. Siedziba: Aleja Niepodległości 14. Ważniejsze projekty w latach 2002-2012: nowe obiekty dla firm w SSE EURO-PARK MIELEC (Frantschach, ARP-Metalpol, Leopard, REMOG, ELROB), budynek dla firmy ANKOL w Chorzelowie i salon KIA w Chorzelowie oraz remonty i adaptacje hotelu „Stażysta” w Mielcu i dworku w Chorzelowie. Ponadto wykonano szereg projektów domów mieszkalnych indywidualnych i w zabudowie szeregowej. Siedzibę przeniesiono do lokalu przy ul. E. Biernackiego 13a/39.
ASSMAN HENRYK MARIAN, urodzony 15 VIII 1936 r. we Lwowie, syn Włodzimierza i Małgorzaty z Boraczyńskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę w 1966 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1954 r. w WSK Mielec jako tokarz (1 rok), a następnie pracował w kontroli technicznej (do 1968 r. ). Od 1968 r. do 2001 r. prowadził własną firmę „Zakład Mechaniki Pojazdowej – Ślusarstwo”. (Początkowo mieściła się ona przy ul. Jagiellońskiej, a następnie przy ul. Wojsławskiej 16.) Produkował m.in. wyroby metalowe, okucia dla budownictwa, uchwyty, pojazdy konne i wyroby wyposażenia ogrodów, m.in. wiatraki ogrodowe. Sztandarowym produktem, uznanym w Polsce i Niemczech”, były bryczki konne i riksze. W latach 90. wyprodukował ogółem około 50 bryczek różnego typu i wyeksportował je do Niemiec. Z kolei odbiorcą niektórych wyrobów metalowych była Czechosłowacja. Ukończył kurs mistrzowski w dziedzinie mechaniki pojazdowej i ślusarstwa ogólnego w Rzeszowie (1985-1986) oraz kurs pedagogiczny. Uczestniczył w kontaktach gospodarczych z Niemcami i Ukraińcami. Pomagał w załatwianiu niemieckiej pomocy humanitarnej dla mieszkańców Borowy i okolic oraz Nowego Sącza i okolic w czasie powodzi w 1997 r. oraz dla Zakarpacia (Ukraina) po wielkiej powodzi w 1999 r. i kilkakrotnie dla Zołoczowa (dawniej: Złoczów) i Lwowa. Wziął udział w budowie wykonywanej w czynie społecznym kanalizacji na terenie części Wojsławia. Jest członkiem Polskiego Związku Wędkarskiego. Od 2001 r. przebywa na emeryturze.
ATEMBORSKI HENRYK WŁADYSŁAW, urodzony 10 IV 1928 r. w Łodzi. W czasie okupacji hitlerowskiej został przyjęty do oddziału partyzanckiego na ziemi kieleckiej, a w 1944 r. pod pseudonimem „Pancerny” został żołnierzem Brygady Świętokrzyskiej Narodowych Sił Zbrojnych. W walce z Niemcami został ranny. Po wojnie był aresztowany i prześladowany. Mimo to udało mu się ukończyć studia wyższe. Został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu, a później pracował w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie. W czasie pracy w Mielcu był współzałożycielem i członkiem Oddziału Zakładowego PTTK WSK Mielec. Uzyskał kwalifikacje przewodnika i instruktora PTTK, organizował imprezy turystyczne. W 1980 r. został wybrany na członka Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność” i jako delegat uczestniczył w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Równocześnie kontynuował działalność turystyczną. Od 5 V 2002 r. do 22 IV 2003 r. podróżował samotnie rowerem dookoła Europy. Rajd ten opisał w książce „Rowerem dookoła Europy”. Za ten wyczyn Rada Miejska Nowej Sarzyny nadała mu Honorowe Obywatelstwo Miasta i Gminy Nowa Sarzyna. Był współorganizatorem imprez patriotycznych i turystycznych. Współpracował z Oddziałem Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Więźnia Politycznego, Krzyżem Semper Fidelis, Orderem Przelanej Krwi za Ojczyznę, Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa, Odznaką Weterana Walki o Niepodległość, awansem na stopień porucznika oraz Nagrodą Honorową IPN „Świadek Historii”. Zmarł w nocy z 29 na 30 XII 2021 r.
ATLANTIS, Sp. z o.o., firma utworzona przez ATLANTIS S.A. z siedzibą w Warszawie. Funkcjonuje w SSE EURO-PARK MIELEC na podstawie zezwolenia z 20 VIII 1996 r. Od IV 1998 r. produkuje płyty warstwowe (blacha stalowa z rdzeniem styropianowym) do budowy obiektów przemysłowych, gospodarczych i użyteczności publicznej, hal i pawilonów. Bardziej znane obiekty wykonane z tych płyt to: „Polski Sklep Jedynka”, „Zielona Budka” i „Spiroflex” w Mielcu, „Full Market” i „Market BOZ” w Rzeszowie, „Peugeot” w Krośnie, „Real” w Szczecinie, „Dom Korkowy” w Krakowie, „Bosta – Beton” w Warszawie oraz szereg sal gimnastycznych. Wyroby „Atlantisu” uzyskały nagrody i wyróżnienia na kilku targach krajowych. Ich jakość poświadcza m.in. „Certyfikat TUV CERT”, Aprobata Techniczna ITB oraz certyfikat zgodności z Aprobatą Techniczną. Siedziba mieleckiej firmy mieści się w obiekcie własnym (zbudowanym z produkowanych płyt) we wschodniej części SSE. Adres: ulica Wojska Polskiego 3. Centrala firmy znajduje się w Warszawie. Posiada ona zakłady i przedstawicielstwa w kilku miastach w różnych regionach kraju. Kłopoty finansowe Atlantis SA w Warszawie spowodowały w 2003 r. upadek spółek zależnych, w tym Atlantis Sp. z o.o. w Mielcu. Wykreślono ją z rejestru przedsiębiorstw 28 X 2010 r., a uprawomocnienie wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego nastąpiło 24 XI 2010 r.
ATLAS, przyrząd sportowo-treningowy dla równoczesnego treningu wielu osób. Produkowany od 1972 r. przez WSK „PZL-Mielec”, a w latach 90. przez Zakład Produkcyjno-Usługowy „PZL-Mielec” Sp. z o.o. przy ul. Żeromskiego 15.
ATLAS ALEKSANDER, urodzony 27 XI 1892 r. w Bukowsku w rodzinie żydowskiej. Po studiach prawniczych pracował jako adwokat. Od maja 1919 r. jako ochotnik służył w Wojsku Polskim w stopniu podporucznika. W latach 1919-1920 brał udział w wojnach polsko-bolszewickiej i polsko-ukraińskiej jako oficer sztabowy. Otrzymał „Medal za Wojnę 1918-1921”. W latach międzywojennych mieszkał w Mielcu, prowadził kancelarię adwokacką i był jednym z liderów społeczności żydowskiej. Kilkakrotnie wybierano go na radnego Rady Gminnej miasta Mielca. W latach 1939-1942 pełnił funkcję członka Judenratu. Po wyprowadzeniu, przez hitlerowców, Żydów z Mielca 9 III 1942 r. słuch o nim zaginął.
ATRIUM S.C. Agencja Wydawniczo-Reklamowa w Mielcu. Powstała w 1998 r. Założycielem i właścicielem jest Witold Pazdro. Opracowuje i wykonuje poligraficzne materiały promocyjne, m.in. foldery, katalogi i kalendarze, a także szeroką gamę usług w zakresie reklamy wizualnej. Siedziba: Aleja Niepodległości 14.
AUGUSTYN, jeden z pierwszych znanych z imienia mieczników mieleckich, wzmiankowany w 1641 r.
AUGUSTYN BARBARA ZOFIA (z domu LEBRYK), urodzona 6 XI 1962 r. w Dębicy, córka Edwarda i Genowefy z domu Zięba. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Pilźnie z maturą w 1981 r. W 1984 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Dąbrówce Wisłockiej. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1992 r. uzyskała tytuł magistra. W 1999 r. podjęła pracę w Gimnazjum Publicznym w Radomyślu Wielkim im. św. Jana Pawła II jako nauczycielka języka polskiego i pracuje tam nadal. Równocześnie dokształcała się, m.in. w 2001 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu informatyki w Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Poza pracą nauczycielską angażuje się społecznie. W latach 2009-2016 działała społecznie w Mieleckiej Grupie Literackiej „Słowo” przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. M.in. prowadziła spotkania literackie, składała tomiki poezji do druku i pisała recenzje. W tym okresie wydała dwa własne tomiki poezji: niby w 2010 r. i Kątem oka w 2012 r. Ponadto jej utwory poetyckie zostały opublikowane w kilku almanachach i od 2012 r. w Mieleckim Roczniku Literackim „Artefakty”. Po podziale grupy „Słowo” w 2016 r. przeszła do Mieleckiego Towarzystwa Literackiego i została wybrana do jego zarządu. Ponadto realizuje podobne prace jak w GL „Słowo” (prowadzenie spotkań, składanie tomików, recenzje). W 2018 r. opublikowała trzeci tomik poezji – Pożegnanie z arcorokiem. Wyróżniona Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
AUGUSTYN DAVIS ANETA (z domu AUGUSTYN), urodzona 21 IV 1979 r. w Mielcu, córka Bogdana i Marii z Filipowskich. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej nr 5 w Mielcu, a następnie wyjechała do Kalifornii (USA). Tam ukończyła Liceum Villa Park z maturą w 1997 r., Gimnazjum Santa Ana – wydział ogólny w kierunku muzyki, Konserwatorium Muzyczne na Universytecie Stanu Kalifornia Long Beach, studia licencjackie – kierunek operowy oraz studia magisterskie (kierunek wokalny) w Instytucie Operowym na Universytecie Boston w Massachussetts. Pobierała lekcje u renomowanych trenerów wokalnych, dyrektorów i nauczycieli, takich jak m.in.: Valery Ryvkin, Jelena Kurdina, Joan Dornemann z Metropolitan Opera, Henri Venanzi z Opery Arizona i Opery Pacific, Nocola Bowie, Maria Spacagna, Shigemi Matsumoto, Meldoy Versoza oraz Enrique Arturo Diemecke z Long Beach Orkiestra Symfoniczna. Pracowała także artystami tej miary jak m.in. Simon Estes, Phyllis Curtin, Ken Cazan, Elizabeth Futral, Suzanna Guzman, Larissa Gergieva – dyrektor artystyczny Teatru Mariinskiego Akademii w Moskwie (Rosja), Claude Corbais, Frederica Von State, Horst Günter i Julius Rudel. Jako aktywna wokalistka występuje w spektaklach operowych i koncertach oraz z recitalami na terenach południowej Kalifornii i wschodniego wybrzeża. Współpracuje z takimi uznanymi instytucjami artystycznymi jak m.in.: Opera Pasadena, Riverside Lyric Opera, Repertory Opera, Opera Royale, Opera Providence Rhode Island, Opera Nova, Opera Pacific, Tusia Operafestival w Viterbo (Włochy), Opera w Ozarks i Long Beach Orkiestra Symfoniczna. Ważniejsze role to: Lucia w Lucia di Lammermoor (artystyczny triumf w Bostonie), Mimi w La Bohème; Violetta w La Traviata; Pamina w Die Zauberflöte; Pani Blemley w nowoczesnej premierowej operze Tobermory, Pierwsza Dama w Czarodziejskim Flecie, Fiordiliga w Cosi fan tutte, Marie w La fille du régiment i Lauretta w Gianni Schicchi. Spośród występów solowych w koncertach należy wymienić: Gloria (Vivaldi), Gloria (Rutter), Msza c-moll (Mozart), Carmina Burana (Orff) i Exsultate Jubilate K. 165 (Mozart). Była profesorem na wydziale głosu w Claremont Community szkoły muzycznej w Kalifornii (do 2015 r.). Ważniejsze wydarzenia i sukcesy: *2006 r. – otrzymanie tytułu Best Female Young Artist (Najlepsza Młoda Artystka) w Operze Ozarks (Arkansas); *2008 r. – za płytę własnych nagrań operowych, została wyróżniona listem od Królowej Anglii; *2009 r. – prestiżowe nagrody i uznanie od Gerda Lissner w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym, I miejsce w Konkursie Wokalnym Iota Sigma Alpha oraz najwyższe wyróżnienie od Fundacji Młodych Muzyków (YMF); *2010 r. – udział w finale Konkursu Wokalnego Bel Canto Fundacji Stypendialnej; *2012 r. – współpraca z Reptory Opera Company, m.in. rola Pamimy w „Czarodziejskim flecie”; *2014 r. – 2016 r. – współpraca z Riverside Lyric Opera (śpiewaczka operowa, asystentka dyrektora muzycznego, asystentka dyrektora teatru operowego, pedagog z zakresu techniki i interpretacji wokalnej, reżyserie szeregu produkcji operowych, udział uczniów w prestiżowych występach m.in. w słynnej sali koncertowej Walt’a Disney’a w Los Angeles), *2014 r. – rola tytułowa w operze „Tosca*, finalistka w konkursie wokalnym David Scott Memorial w kategorii profesjonalnej; 2015 r. – rola Violetty w operze La Traviata w teatrze operowym Riverside Lyric Opera (RLO); *2019 r. – podjęcie pracy pedagoga wokalnego w Konserwatorium Muzycznym Santa Ana College, prowadzenie klasy śpiewu i emisji głosu w Liceum Artystycznym OCHA w Santa Ana, występ z Chórem i Orkiestrą Symfoniczną Santa Ana College w oratorium „Mesjasz” G. F. Haendla; *2020 r. – rola Madame Butterfly w spektaklu pod tym tytułem w produkcji Towarzystwa Miłosników Muzyki w Pomona, występ z oratorium „Mesjasz” w produkcji Kalifornijskiej Cathedral Productions w MUSCO Center of the Arts przy Uniwersytecie Chapman w Orange (najsłynniejsza sala koncertowa na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych AP). Utrzymuje prywatne studio wokalne i fortepianowe w swoim domu. Udziela się społecznie jako solistka w lokalnych kościołach, domach starców, a także jako sędzia w konkursach muzyki klasycznej. Pomaga jako doradca w szkoleniu młodych artystów. Systematycznie występuje dla Polonii, m.in. na scenie Centrum Polonijnego im. Św. Jana Pawła II w Yorba Linda. Utrzymuje kontakty z Mielcem. W Mielcu wystąpiła jako solistka na zakończenie roku 2004 w Sali Królewskiej Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia. Jej pozazawodową pasją jest malowanie i turystyka.
AUGUSTYN FRANCISZEK, urodzony 10 V 1952 r. w Rzemieniu, pow. mielecki, syn Józefa i Marii z Różyckich. Absolwent Technikum Rolniczego w Rzemieniu, maturę zdał w 1971 r. W latach 1971 został zatrudniony w Zakładzie Produkcji Drzewnej w Rzemieniu jako kierownik magazynu i na tym stanowisku pracował do 1983 r. Od 1984 r. został zatrudniony w Rzeszowskiej Fabryki Mebli w Sędziszowie Małopolskim i do 1995 r. kierował Zakładem nr 9 w Rzemieniu, a następnie do 2000 r. był kierownikiem wydziału. Od 2001 r. prowadzi własną działalność gospodarczą i jest współwłaścicielem firmy w Sędziszowie Małopolskim. Z dniem 1 XI 2017 r. przeszedł na emeryturę. Jest długoletnim działaczem społecznym. Był radnym Gminnej Rady Narodowej w Przecławiu (1 kadencja) i ławnikiem Sądu Rejonowego w Mielcu (10 lat). Szczególną jego pasją jest praca w Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1966 r. został członkiem OSP w Rzemieniu. Ukończył szkolenie II stopnia dowódców sekcji OSP. Od 1982 r. jest członkiem Zarządu Gminnego OSP w Przecławiu. W 1998 r. został wybrany prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego w Mielcu. Także na kolejnych Zjazdach Powiatowych ZOSP RP (2006, 2011, 2016, 2021) wybierano go na tę funkcję. W 2002 r. wybrano go członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP w Rzeszowie i delegatem na Zjazd Krajowy Związku OSP RP. Na zjazdach wojewódzkich w 2007 r., 2012 r. i 2017 r. był wybierany na wiceprezesa ZOW ZOSP RP w Rzeszowie, a na zjazdach krajowych – na członka Zarządu Głównego. Pełniąc te funkcje znacząco przyczynił się do rozwoju OSP w powiecie mieleckim i wzmocnienia roli OSP w środowiskach wiejskich. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Honorowym im. J. Tuliszkowskiego, Medalem Honorowym im. B. Chomicza, Złotym Znakiem Związku OSP, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” i Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”.
AUGUSTYN KRZYSZTOF KONRAD, urodzony 27 II 1987 r. w Mielcu, syn Jana i Teresy z domu Stypa. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pil. Stanisława Działowskiego w Mielcu oraz Państwowej Szkoły Muzycznej I st. im. M. Karłowicza w Mielcu. W latach licealnych trenował chód sportowy w OTG Sokół Mielec i odnosił sukcesy. M.in. zdobył złoty medal i tytuł mistrza Polski juniorów młodszych w chodzie na 5000 m w Spale (2004 r.) oraz brązowe medale na Ogólnopolskich Olimpiadach Młodzieży w Gdańsku (2003 r.) i Zielonej Górze (2004 r.) Jako reprezentant Polski startował w Mistrzostwach Europy Juniorów w Kownie (2005 r.) Po maturze w 2005 r. podjął studia na Wydziale Wychowania Fizycznego i Sportu Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie i ukończył je w 2010 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego. Pracę zawodową rozpoczął w Międzyszkolnym Ośrodku Sportowym Kraków Wschód jako nauczyciel – instruktor. W latach 2014-2017 pełnił funkcję wicedyrektora tegoż Ośrodka, ale ze względu na zwiększające się obowiązki trenerskie w sierpniu 2017 r. zrezygnował z tej funkcji i pozostał w Ośrodku jako nauczyciel – instruktor. Równocześnie ukończył studia podyplomowe w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku (tytuł managera sportu, 2011) i studia podyplomowe z zarządzania typu Executive MBA w Polsko-Amerykańskiej Szkole Biznesu w Krakowie oraz rozpoczął studia doktoranckie na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Ukończył również studia doktoranckie na AWF w Krakowie i na podstawie rozprawy pt. Struktura obciążeń treningowych a kierunek zmian wskaźników określających stan wytrenowania w rocznym cyklu szkolenia zawodników chodu sportowego uzyskał tytuł doktora. Ponadto od 2008 r. pracuje jako trener lekkoatletyki. Posiada uprawnienia trenera klasy mistrzowskiej lekkoatletyki. W latach 2008-2015 pracował społecznie w OTG Sokół Mielec, a od 2015 r. – jest społecznym trenerem w LKS Stal Mielec. W dorobku medalowym trenowanych przez niego zawodników znajduje się 56 medali Mistrzostw Polski i 6 na imprezach międzynarodowych (stan na 30 VI 2022 r.). Od X 2011 r. do IX 2014 r. był asystentem trenera kadry narodowej seniorów w chodzie sportowym, od X 2014 r. do X 2017 r. – głównym trenerem młodzieżowej kadry narodowej w chodzie sportowym, a od XI 2017 r. pełni funkcję trenera koordynatora bloku chodu sportowego w PZLA. Wielokrotnie pełnił funkcję trenera lub kierownika reprezentacji Polski w chodzie sportowym w różnych kategoriach wiekowych na Mistrzostwach Świata lub Pucharze Europy, a szczególnym wyróżnieniem była funkcja trenera chodziarzy na XXXI Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro (Brazylia) w 2016 r. Jest autorem lub współautorem kilkunastu artykułów naukowych w językach polskim i angielskim, m.in. Urazowość zawodników w lekkoatletyce – reprezentujących wysoki wynik sportowy oraz Specyfika obciążeń treningowych na różnym etapie rozwoju sportowego chodziarza – studium przypadku. W czasie studiów doktoranckich udzielał się społecznie jako m.in.: przewodniczący samorządu doktorantów AWF Kraków i członek Senatu AWF Kraków (2012-2015) oraz przewodniczący Komisji Rewizyjnej Krajowej Reprezentacji Doktorantów (2014). Jako trener uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Tokio 2020, przeprowadzonych w 2021 r. Od 1 IX 2019 r. pracuje na stanowisku dyrektora Krakowskiego Szkolnego Ośrodka Sportowego im. Szarych Szeregów w Krakowie, a od I 2022 r. pełni funkcję dyrektora sportowego Komitetu Organizacyjnego Igrzysk Europejskich Kraków – Małopolska 2023.
AUGUSTYN RAFAŁ, urodzony 14 V 1984 r. w Dębicy, syn Jana i Teresy z domu Stypa. Absolwent Technikum Gastronomicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu, maturę zdał w 2004 r. Trenowanie chodu sportowego rozpoczął w 1999 r. w OTG „Sokół” Mielec W czasie studiów na Akademii Wychowania Fizycznego im. B. Czecha w Krakowie (2004-2009) był zawodnikiem AZS AWF Kraków, a w 2009 r. powrócił do OTG Sokół Mielec i do 2015 r. był zawodnikiem tego klubu. Od 2015 r. reprezentuje barwy LKS Stal Mielec. Wielokrotny mistrz i reprezentant Polski w chodzie sportowym. Zdobył 7 medali na Mistrzostwach Polski juniorów w chodzie sportowym; w 2000 r. – złoty na dystansie 5 km (jun. młodsi), w 2001 r. – 2 srebrne na 5 i 10 km (jun. młodsi), w 2002 r. – 2 srebrne na 5 km i 10 km (jun. starsi) oraz w 2003 r – 2 złote na 5 i 10 km (jun. starsi). Jako reprezentant Polski juniorów startował m.in. w 2002 r. w międzypaństwowym meczu Polska – Francja (2. miejsce) i na Mistrzostwach Europy Juniorów w Tampere (Finlandia), a w 2003 r. w Pucharze Starego Kontynentu w Rosji. W 2003 r. awansował do kadry narodowej seniorów. Ważniejsze sukcesy: *2005 r.: Uniwersjada (Izmir, Turcja) – 13. miejsce w chodzie 20 km (1.30.56), Młodzieżowe ME (Erfurt, Niemcy) – 4 m. w chodzie 20 km (1.25.01); *2006 r.: MP (Bydgoszcz) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.24.56), PŚ (La Coruna, Hiszpania) – 26 m. w chodzie 20 km (1.23.16); *2007 r.: Uniwersjada (Bangkok, Tajlandia) – 15 m. w chodzie 20 km (1.31.46), MP (Poznań) – złoty medal w chodzie 20 km (1.23.38), MŚ (Osaka, Japonia) – 26 m. w chodzie 20 km (1.27,54); *2008 r.: HMP (Spała) – srebrny medal w chodzie 5 km (20.06.33), Dudince (Słowacja) – 2 m. w chodzie 20 km i uzyskanie minimum olimpijskiego (1.22,43), PŚ (Czeboksary) – 56 m. w chodzie 20 km (1.25.45), IO (Pekin, Chiny) – 29 m. w chodzie 20 km (1.24,25); *2009 r.: HMP (Spała) – złoty medal w chodzie 5 km (19.23,41), MP (Bydgoszcz) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.22.03), Międzynarodowy Miting (Dudince, Słowacja) – 4. m. w chodzie 50 km (3.52.16), PE (Metz, Francja) – brązowy medal w klasyfikacji drużynowej, MŚ (Berlin, Niemcy) – 22 m. w chodzie 50 km (3.58.30); *2010 r.: HMP (Spała) – srebrny medal w chodzie 5 km (19.20,73), Międzynarodowe Zawody Challenge IAAF (Dudince, Słowacja) i MP w chodzie 50 km – złoty medal (3.49.54), PŚ (Chihuahua, Meksyk) – 16. miejsce w chodzie 20 km (1.25.28), MP (Nowa Dęba) – srebrny medal w chodzie 20 km (1.25.10), ME (Barcelona) – 10. m w chodzie 20 km (1.22.40); *2011 r.: HMP (Spała) – złoty medal w chodzie 5 km (19.35,65), Międzynarodowe MP (Warszawa) – złoty medal w chodzie 20 km (1.22.01), Drużynowy PE (Olhao, Portugalia) – brązowy medal w chodzie 50 km, MŚ (Daeg, Korea Płd.) – 24. m w chodzie 20 km (1.24.47); *2012 r.: HMP (Spała) – brązowy medal w chodzie 5 km (19.30,63), Igrzyska Olimpijskie (Londyn, Wielka Brytania) – 29 m. na 20 km (1.23.17); *2013 r.: MP (Dudince, Słowacja) – brązowy medal w chodzie na 50 km (3.51.33 godz.), Puchar Europy (Dudince) – brązowy medal drużynowo w reprezentacji Polski i 8. miejsce indywidualnie w chodzie na 20 km, MŚ (Moskwa, Rosja) – 19. miejsce w chodzie na 20 km; *2014 r.: HMP (Sopot) – brązowy medal w chodzie na 5 km (19.16,51 min.), MP (Dudince) – złoty medal w chodzie na 50 km (3.45.32 godz.), MP (Szczecin) – brązowy medal w chodzie na 20 km (1.22.34), ME (Zurich, Szwajcaria) – 9. miejsce w chodzie na 50 km (3.48.15 godz.); *2015 r.: HMP (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 5 km (19.26,92 min.), MP (Dudince) – złoty medal w chodzie na 50 km (3.43.55 godz.), MP (Kraków) – brązowy medal w chodzie na 20 km (1.26.52 godz.); *2016 r.: HMP (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 5 km, MP (Dudince) – złoty medal w chodzie na 50 km, Igrzyska Olimpijskie (Rio de Janeiro) – 22. miejsce w chodzie na 50 km; *2017 r.: HMP (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 5 km (19:44,78), MŚ (Londyn) – 7. miejsce w chodzie na 50 km (3:44.18). *2018 r.: HMP (Toruń) – srebrny medal w chodzie na 5 000 m (19.44,28), MŚ Drużynowe (Taicang) – brązowy medal w chodzie na 50 km (3:48:22, 7. miejsce indywidualnie), ME (Berlin) – 6. miejsce w chodzie na 50 km (3:51.37). *2019 r. MP (Dudince) – 1. miejsce w chodzie na 50 km (3:47,4), MŚ (Doha, Katar) – 13. miejsce w chodzie na 50 km (na skutek pomyłki sędziów musiał przejść dodatkowo 2 km, ale sklasyfikowano go prawidłowo i przeproszono). *2020 r.: HMP (Toruń) – 2. miejsce w chodzie na 5 000 m (19:50.18); MP () – srebrny medal w chodzie na 20 km (), MP (Dudince) – złoty medal w chodzie na 50 km (3.47.42 godz.). *2021 r: HMP (Toruń) – złoty medal w chodzie na 5 km (19.36,85); Igrzyska Olimpijskie Tokio 2021 (przeprowadzone w 2021 r., chody w Sapporo) – z powodu kontuzji nie ukończył chodu na 50 km; *2022 r.: HMP (Rzeszów) – srebrny medal w chodzie na 5 km (20.33,48), MP (Opole) – brązowy medal w chodzie na 35 km (2.39.26). W Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” na „Sportowca Roku w Mielcu” wielokrotnie plasował się w czołówce, a w 2015 r. został wybrany „Sportowcem Roku 2014”. W 2019 r. jako pierwszy polski sportowiec znalazł się w wybranej grupie sportowców z różnych państw, którym w czasie Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce (Katar, 2019) podano elektroniczną pigułkę monitorującą sportową aktywność.
AUGUSTYN ROMAN, urodzony 1 III 1909 r. w Rzędzianowicach, powiat mielecki, syn Wojciecha i Karoliny z Mazurów. Terminował w zakładzie krawieckim Romana Łojczyka w Mielcu oraz równolegle uczył się w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej w Mielcu. Po jej ukończeniu w 1928 r. założył własny zakład krawiecki w Rzędzianowicach. 12 III 1933 r. zdał egzamin czeladniczy w Krakowie i przeniósł zakład do Mielca (przy ul. Legionów 55, a później ul. J. Piłsudskiego i Zacisze 38). 29 VI 1942 r. otrzymał zezwolenie dopuszczające zakład do kształcenia terminatorów (uczniów). Po II wojnie światowej kontynuował tę działalność. W 1964 r. otrzymał Srebrną Odznakę Mistrza za szczególne zasługi w szkoleniu i wychowywaniu młodzieży w zawodzie krawieckim. Przez wiele lat przewodniczył Komisji Egzaminacyjnej Czeladniczo-Mistrzowskiej przy Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. W 1974 r. przeszedł na emeryturę, ale zakład krawiecki prowadził do 1982 r. Zmarł 2 XI 1982 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
AUGUSTYN-GRUSZKA ELŻBIETA (z domu AUGUSTYN), urodzona 21 IV 1973 r. w Mielcu, córka Stanisława i Ireny z domu Madej. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1992 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1994 r. w Lokalnej Rozgłośni Radiowej HIT FM Mielec jako dziennikarz reporter. Równocześnie (do 2001 r.) współpracowała jako korespondent z regionalnymi rozgłośniami radiowymi: Radio Rzeszów, Radio MAKS Tarnów i Radio LELIWA Tarnobrzeg. Od 1997 r. do 2004 r. była specjalistą do spraw promocji i reklamy w Agencji Reklamy Edma Art w Mielcu. W 2004 r. została mianowana dyrektorem Miejskiego Centrum Kultury w Przecławiu i sprawowała tę funkcję do 31 VIII 2011 r., a od 1 IX 2011 r. przeniesiono ją na stanowisko dyrektora Samorządowego Domu Kultury w Tuszymie (gmina Przecław) i powierzono misję zorganizowania od podstaw tej placówki. W międzyczasie ukończyła Rzeszowską Szkołę Menedżerów (Studium Menedżerskie) specjalność – zarządzanie marketingowe oraz Wyższą Szkołę Gospodarki i Zarządzania w Krakowie Wydział Zamiejscowy w Mielcu, kierunek zarządzanie firmą (licencjat). W 2013 r. ukończyła studia na Wydziale Ekonomii Wyższej Szkoły Handlowej w Kielcach, kierunek – ekonomika i organizacja przedsiębiorstw i uzyskała tytuł magistra. Jest współorganizatorką wielu uroczystości i imprez artystycznych, a także ich prowadzącą. Współpracuje ze Szkołą Podstawową w Tuszymie, a także z organizacjami pozarządowymi, głównie z terenu Gminy Przecław. Od 2007 r. do 2009 r. była wiceprezesem Lokalnej Organizacji Turystycznej – Port Ziemia Mielecka. Po połączeniu wszystkich placówek kultury w Gminie Przecław w 2018 r. została dyrektorem Domu Kultury w Przecławiu i pełniła tę funkcję do 31 VIII 2019 r. Od 1 IX 2019 r. pełni funkcję dyrektora Samorządowego Ośrodka Kultury i Rekreacji Gminy Wadowice Górne. Po zniesieniu części ograniczeń związanych z pandemią COVID-19 doprowadziła do reaktywacji działalności kulturalnej i wprowadziła nowe jej formy.
AUGUSTYN-ROLA STANISŁAWA (z domu AUGUSTYN), urodzona 22 IV 1938 r. w Mielcu, córka Romana i Marii z domu Żola. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO), maturę zdała w 1956 r. Studia na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie ukończyła w 1961 r. z tytułem magistra inżyniera rolnika. W tym samym roku rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Szkole Przysposobienia Rolniczego w Janowcu koło Radomyśla Wielkiego. Tam też założyła zespół teatralny i taneczny, który występował w okolicznych miejscowościach. W następnym roku została oddelegowana służbowo do Zarządu Powiatowego Związku Młodzieży Wiejskiej w Mielcu i jako instruktor rolny pracowała do 1966 r. Zakładała i prowadziła Zespoły Przysposobienia Rolniczego i Zespoły Młodych Rolników oraz Wiejskie Szkoły Zdrowia. Reprezentowała ZMW w oficjalnych delegacjach za granicą – na Ukrainie (1964) i na Węgrzech (1965). W latach 1966-1972 uczyła w Szkole Przysposobienia Rolniczego w Radomyślu Wielkim, po czym została zatrudniona w Urzędzie Powiatowym w Mielcu jako inspektor oświaty rolniczej w Wydziale Rolnictwa. Brała udział w tworzeniu pozaszkolnych form dokształcania rolniczego, w tym Kursów Kwalifikowanego Rolnika. Była wykładowcą i członkiem państwowych komisji egzaminacyjnych, które przyznawały rolnikom uprawnienia do przejmowania i prowadzenia gospodarstw rolnych. Wiele czasu poświęcała rolnikom tworzącym indywidualne gospodarstwa specjalistyczne. Po likwidacji powiatów w 1975 r. podjęła pracę nauczycielską w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Rzemieniu Filia w Borowej. W 1976 r. ukończyła Pedagogiczne Studium Podyplomowe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W 1982 r. została przeniesiona do Zespołu Szkół Rolniczych w Rzemieniu i jako nauczyciel rolnictwa pracowała tam do emerytury w 1998 r. W szkołach szczególną opieką otaczała zdolnych uczniów i pomagała im w osiąganiu bardzo dobrych wyników w Olimpiadach Rolniczych i innych konkursach wiedzy rolniczej. Po przejściu na emeryturę działała w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu i prowadziła kronikę tej Sekcji. Wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Srebrną Odznaką ZMW i Odznaką Zasłużonego Pracownika Rolnictwa. Zmarła 15 II 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
AUGUSTYŃSKI JERZY LECH, urodzony 15 IX 1958 r. w Tarnowie, syn Michała i Czesławy z domu Andraszek. W latach 1967-1979 mieszkał w Mielcu. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu. Należał do mieleckiego chóru chłopięcego „Słowiki”, założonego i prowadzonego przez Stanisława Steczkowskiego. Działalność w tym zespole oraz osobowość jego dyrygenta miały decydujący wpływ na wybór drogi zawodowej J. L. Augustyńskiego. Podążył za S. Steczkowskim do Stalowej Woli i tam w Zakładowym Domu Kultury (obecnie Miejski Dom Kultury) w latach 1980-2000 był instruktorem muzyki i korepetytorem w klasach chóralnych. Równocześnie ukończył studia w Instytucie Wychowania Muzycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach (obecnie Uniwersytet Jana Kochanowskiego) oraz studia chórmistrzowskie w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Jest również absolwentem podyplomowych studiów o specjalności „Zarządzanie Kulturą w Wymiarze Europejskim” ukończonych w krakowskiej Akademii Muzycznej. Pod kierunkiem dra Roberta L. Morrisa z USA odbył warsztaty interpretacji chóralnej muzyki afroamerykańskiej. Wielokrotnie uczestniczył w kursach doskonalenia wokalnego i seminariach dla dyrygentów zarówno w kraju jak i za granicą. W lutym 1985 r. założył Chór Kameralny Zakładowego Domu Kultury w Stalowej Woli (aktualnie MDK) i prowadzi go nadal. W ciągu niemal 37 lat nieprzerwanej działalności stalowowolski chór wystąpił około 850 razy na scenach krajowych i zagranicznych, zarówno w koncertach a’capella jak też w widowiskach muzycznych, spektaklach teatralnych i koncertach wokalno-instrumentalnych. Jedenaście razy reprezentował Polskę za granicą na festiwalach muzycznych, sześciokrotnie zdobywał czołowe nagrody w konkursach ogólnopolskich i międzynarodowych oraz odbył 41 podróże koncertowe do kilkunastu krajów Europy, Azji i obu Ameryk. (Szczególnie zapamiętano najdalsze podróże do Chin i Kolumbii.) W 2010 r. jako jeden z 3 zespołów europejskich reprezentował Polskę na Światowym Festiwalu Chóralnym „Mundial de Coros” w Meksyku. W tym samym roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdan Zdrojewski uhonorował chór tytułem „Zasłużony Dla Kultury Polskiej”. W lipcu 2013 r. Chór Kameralny pod jego dyrekcją wystąpił w Chicago oraz na Idaho International Choral Festival w USA – jednym z najbardziej prestiżowych festiwali chóralnych na świecie. W 2014 r. wraz z mielecką PSM I i II stopnia im. Mieczysława Karłowicza chór odbył podróż koncertową do Belgii, a w jej ramach 11 XI w Parlamencie Europejskim w Brukseli wykonał „Rotę” i „Mazurka Dąbrowskiego”. Ponadto szczególnie ważnymi wydarzeniami były występy w III Jinan International Chorus Festival 2016 w Chinach i XVII Międzynarodowym Festiwalu Chóralnym „Jose Maria Bravo Marquez” w Medelin – 2018 (Kolumbia). Od 1984 r. do 2011 r. był nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 1 w Stalowej Woli – prowadzi zajęcia w klasach o profilu artystycznym. Od 1996 r. wielokrotnie uczestniczył w chórze Międzynarodowej Akademii Chóralnej „In Terra Pax”. Zasiada w jury wielu festiwali, konkursów i przeglądów artystycznych. Jest autorem szkolnych programów edukacyjnych z dziedziny muzyki, wykładowcą na warsztatach wokalnych oraz w stalowowolskim Uniwersytecie Trzeciego Wieku. Prowadzi też zajęcia z emisji głosu w mowie zawodowej dla nauczycieli i studentów kierunków pedagogicznych. Od 2008 r. prowadzi w MDK cykliczne koncerty „Podwieczorek przy fortepianie” z udziałem młodych solistów oraz zespołów kameralnych polskich i zagranicznych, a od 2011 r. także projektem chóralnym „Wniebogłosy”. W latach 2011-2019 prowadził zespół wokalny Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Stalowej Woli. Należy do Stalowowolskiego Towarzystwa Kulturalnego i jest członkiem zarządu stowarzyszenia „Razem w Europie”.W 2018 r. na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie otrzymał stopień naukowy doktora sztuk muzycznych w dyscyplinie dyrygentura. W 2019 r. został powolany na stanowisko wicedyrektora MDK w Stalowej Woli. Od wielu lat jest zaangażowanym działaczem samorządowym, związkowym i społecznym. M. in. był radnym Rady Powiatu Stalowolskiego (2006-2010), radnym Rady Miasta Stalowa Wola (2014-2018) i przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność (2010-2014). Jest współzałożycielem i członkiem zarządu Stowarzyszenia „Razem w Europie” i wiceprezesem zarządu Fundacji „Polonia”. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, tytułem „Zasłużony dla Miasta Stalowa Wola”, Medalem „Zasłużony dla Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Stalowej Woli”, Złotą Odznaką z Laurem Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Brązowym Medalem „Gloria Artis” – Zasłużony Kulturze, Dyplomem Ministra Kultury za całokształt działalności w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury, tytułem „Człowiek Naszego Czasu” i Nagrodą Zarządu Województwa Podkarpackiego za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki.
AURIGA RUDOLF, urodzony 22 XII 1891 r. w Kamionce Wielkiej koło Nowego Sącza. W 1910 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Krośnie. Jeszcze w tym samym roku został zatrudniony jako nauczyciel w szkole w Nowej Wsi Czudeckiej, a później pracował w szkole w Czudcu. W czasie I wojny światowej (1914-1918) służył w armii austriackiej i awansował do stopnia porucznika. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w latach 1919-1920 brał udział w wojnach (polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej) o wschodnie granice Polski. Otrzymał wówczas stopień kapitana i został odznaczony Krzyżem Walecznych. Od 1921 r. do 1935 r. pełnił funkcję kierownika szkoły powszechnej w Głogowie Małopolskim. Dzięki jego staraniom w latach 1925-1928 zbudowano okazały budynek szkolny. Organizował imprezy kulturalno-rozrywkowe, a za uzyskane zyski wyposażał szkołę w przybory i pomoce naukowe. Równocześnie dokształcał się, m.in. w 1924 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski (kierunek geograficzno-przyrodniczy) we Lwowie. Doceniając tę wyróżniającą się działalność, w 1927 r. wybrano go do Rady Szkolnej Powiatowej w Rzeszowie. W 1935 r. został przeniesiony na stanowisko kierownika Szkoły Powszechnej im. H. Sienkiewicza w Rzeszowie. Ponadto aktywnie działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego i Związku Harcerstwa Polskiego. Od początku okupacji hitlerowskiej działał w strukturach Związku Walki Zbrojnej w Rzeszowie. Był członkiem Powiatowego Komitetu Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) na Rzeszów i od 1941 r. przewodniczącym Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury. Organizował i prowadził tajne nauczanie. 18 IX 1943 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy rzeszowskiego Gestapo i uwięziony. W śledztwie był bity i torturowany, ale nie zdradził nazwisk działaczy konspiracyjnych. W odwecie za zastrzelenie przez AK-owców dwóch mieleckich policjantów granatowych w Złotnikach koło Mielca, Niemcy 3 XI 1943 r. przywieźli 10 więźniów z Rzeszowa do Złotnik (wśród nich Rudolfa Aurigę) i rozstrzelali, a zwłoki polecili zakopać w gnojowisku. 30 X 1944 r. przeprowadzono ekshumację zwłok zakładników do zbiorowej mogiły na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Dla upamiętnienia opisanej działalności patriotycznej i pedagogicznej, a następnie męczeńskiej śmierci Szkoła Podstawowej nr 24 w Rzeszowie przyjęła imię Rudolfa Aurigi.
AUTOBUSY, produkty Państwowych Zakładów Lotniczych Zakład Nr 4 w Mielcu w latach 1946-1950 wykonywane na potrzeby komunikacji krajowej, pierwsze w Polsce po II wojnie światowej. Posiadały konstrukcję metalową oraz podwozia GMC z demobilu (1946 r.), amerykańskiej firmy STUDEBAKER (1947 r.) i angielskiej firmy LEYLAND (1948 r.). Ogółem wyprodukowano około sto takich pojazdów.
AUTOGRAF, Firma Poligraficzno-Handlowa w Mielcu, powstała w 1988 r. Założycielem i właścicielem był Zbigniew Klupś. Początkowo funkcjonowała jako Zakład Kserograficzny, a potem Zakład Poligraficzny. Obecna nazwa to: Firma Poligraficzno-Handlowa Regina Klupś. Wykonuje szeroki zakres prac i usług poligraficznych, m.in. książki, plakaty reklamowe, foldery i teczki. Siedziba: ul. Gajowa 15.
AUTOMOBILKLUB MIELECKI, mielecki klub sportów samochodowych założony 11 V 1973 r. Od początku istnienia organizował imprezy samochodowe, m.in. konkursowe jazdy samochodów oraz turnieje na temat bezpieczeństwa ruchu drogowego, a w ostatnich latach jest organizatorem „Rajdu Dookoła Strefy”. Uczestniczył w imprezach wojewódzkich, regionalnych i ogólnopolskich. Najwięcej sukcesów odniosła sekcja kartingowa, której zawodnik (wychowanek) Daniel Rączka wywalczył tytuł młodzieżowego mistrza Polski w kartingu – klasie narodowej 125 (Radom – 1998) i 2. miejsce w Pucharze Polski (1999). Do 2001 r. nosił nazwę: Automobilklub Rzeszowski – Delegatura w Mielcu. 28 VIII 2001 r. zarejestrowano Automobilklub Mielecki jako odrębne stowarzyszenie. Oprócz sekcji kartingowej powołano w 2003 r. sekcję kolarską trialową. W latach 2004-2021 organizowano cykliczne lekcje i konkursy popularyzujące przepisy ruchu drogowego (Powiatowy Turniej Motoryzacyjny, Ogólnopolski Turniej Bezpieczeństwa w Ruchu Drogowym, Ogólnopolski Konkurs „Bezpieczne drogi”), imprezy sportowe (zawody z cyklu Mistrzostw Okręgu Rzeszowskiego PZM, Rajd Dookoła Strefy, Rajd Mielecki, Mistrzostwa Mielca w Sportach Samochodowych, Moto Show, „Brunetki, blondynki z Automobilklubem Mieleckim”), Super Sprint Targum, formy propagujące ratownictwo drogowe (pokazy pierwszej pomocy, Olimpiada Pierwszej Pomocy Przedmedycznej, kursy na ratownika drogowego, Zlot Ratowników Drogowych) oraz imprezy popularyzujące historię motoryzacji (Zloty Pojazdów Zabytkowych, 60 lat samochodu „Mikrus”). Członkowie AM (załogi samochodowe, ratownicy) uczestniczyli w zawodach wyczynowych i zdobywali liczące się sukcesy. Sukcesy odnosiła też młodzieżowa Sekcja Trialu Rowerowego, powołana w 2004 r. oraz Sekcja Ratowników Drogowych PZM, utworzona w 2006 r. Działalność Automobilklubu Mieleckiego była wielokrotnie nagradzana na szczeblu krajowym, m.in. w Ogólnopolskim Konkursie „Bezpieczne Drogi” w Warszawie – nagroda specjalna w 2006 r., 1. miejsce w kategorii regionalnej w 2008 r. Wyróżnieniem był także udział Automobilklubu Mieleckiego w realizacji programu II TVP „Łagodna na drodze” poświęconemu kampanii społecznej „Stop agresji na drodze” (2010 r.).
Ważniejsze osiągnięcia: *2004 r.: Samochodowe Mistrzostwa Okręgu Podkarpackiego (SMOP) – 2. załoga Karol Ziółko i Łukasz Głowacki (pilot); Ogólnopolskie Zawody Nadziei Olimpijskich w Trialu Rowerowym, Klasa OPEN (Tarnawa Dolna) – 1. Maciej Maruszak, 3.Maciej Gubernat; *2005 r. SMOP Konkursowa Jazda Samochodem (KJS) w klasie do 903 cm3 – 2. załoga Karol Ziółko i Łukasz Głowacki, Łukasz Głowacki – najlepszy pilot; *2006 r.: Wojewódzki Zjazd Ratowników Drogowych – 3. zespół: Agnieszka Sklarczyk, Andrzej Wyzga i Michał Polak, SMOP KJS w klasie do 903 cm3 – 1. załoga Karol Ziółko i Łukasz Głowacki, indywidualny mistrz okręgu kierowców do 903 cm3 – Karol Ziółko, indywidualny mistrz okręgu w kategorii pilotów – Łukasz Głowacki; *2007 r. SMOP klasa do 903 cm3 – 2. Karol Ziółko, klasa powyżej 1400 cm3 – 2. Grzegorz Dul; *2008 r.: SMOP klasa do 903 cm3 – 2. Karol Ziółko; *2009 r.: Mistrzostwa Okręgu Podkarpackiego w Ratownictwie Drogowym (MOPRD) – 2. załoga Andrzej Wyzga i Krzysztof Soboń, 2. drużyna AM: Andrzej Wyzga, Krzysztof Soboń, Michał Polak, Krzysztof Dobosz i Wacław Baran, SMOP klasa do 1300 cm3 – 1. Marcin Zacharski, IV Zlot Ratowników Drogowych PZM na Ziemi Jarosławsko-Przemyskiej – 1. załoga Andrzej Wyzga i Krzysztof Soboń, klasyfikacja generalna automobilklubów Okręgu Podkarpackiego – 3. Automobilklub Mielecki; *2010 r. Samochodowe Górskie Mistrzostwa Polski (SGMP) klasa N: 1. Grzegorz Dul (mistrz Polski), MOPRD czynności na fantomie elektronicznym – 1. załoga Andrzej Wyzga i Krzysztof Soboń; *2011 r.: SGMP klasa N – 2. Grzegorz Dul (wicemistrz Polski), MOPRD – 2. załoga Andrzej Wyzga i Krzysztof Soboń, Samochodowe Mistrzostwa Strefy Wschodniej KJS – 3. załoga Łukasz Kierys i Ryszard Chlebowski; *2012 r.: Samochodowy 69. Rajd Polski: Grzegorz Dul – II miejsce w klasie N i XIII miejsce w klasyfikacji generalnej. *2013 r.: Mistrzostwa Polski w Ratownictwie Drogowym – wicemistrzostwo Polski załogi Weronika Czerwińska i Piotr Ogorzałek. *2015 r.: XVI Mistrzostwa Podkarpacia Ratowników Drogowych PZM – 1. załoga Andrzej Wyzga i Krzysztof Czerwiec, 2. załoga Weronika Czerwińska i Ryszard Chlebowski – obie załogi z AM. *2016 r.: Klasyfikacja generalna kierowców rajdowych województwa podkarpackiego – 1. załoga Mariusz Zieliński i Ryszard Chlebowski, 2. załoga Sebastian Leśniak i Krzysztof Tomecki – wszyscy z Automobilklubu Mieleckiego, MP Ratowników PZM (Toruń) – wicemistrzostwo Polski załogi Weronika Czerwińska i Mateusz Machnik oraz drużynowe wicemistrzostwo Polski mieleckich załóg – Weronika Czerwińska i Mateusz Machnik oraz Jacek Kusek i Grzegorz Skowron. *2018 r.: XVII MP Ratowników Drogowych PZM (Legionowo) – wicemistrzostwo Polski załogi Weronika Czerwińska – Karolina Sadlej – Zdun. *2019 r. – XVIII MP Ratowników Drogowych PZM (Poznań) – dwa tytuły mistrzów Polski; załogi – 1. Andrzej Wyzga i Mateusz Machnik; klasyfikacja klubowa – 1. Automobilklub Mielecki (Andrzej Wyzga, Mateusz Machnik, Weronika Czerwińska, Karolina Sadlej-Zdun). Ponadto trzeci tytuł mistrzowski wywalczono w klasyfikacji okręgów dla Okręgu Rzeszowskiego PZM.
Prezesi: Jerzy Belczak (1973-1974), Zenon Iwanicz (1974-1976), Jan Sierżęga (1976-1987), Bronisław Malec (1987-1995), Wacław Świerczyński (1995-1999), Grzegorz Stryjski (1999-nadal).
Siedziba: Hala Sportowo-Widowiskowa MOSiR, ul. L. Solskiego 1/3, a następnie pawilon MOSiR przy ul. Sportowej.
AUTOPART Fabryka Akumulatorów, firma prywatna, która w branży motoryzacyjnej działa od 1982 r. Jej założycielem i właścicielem jest Jacek Bąk. Siedziba zlokalizowana jest przy al. E. Kwiatkowskiego 2a. Fabryka jest jednym z czołowych producentów akumulatorów w kraju, specjalizuje się w produkcji akumulatorów rozruchowych. Działalność swoją realizuje na bazie nowoczesnego wyposażenia, a wyprodukowane akumulatory spełniają wysokie wymagania zarówno rynku krajowego jak i zagranicznego. Oferuje klientom trzy podstawowe marki, tj. AUTOPART Standard, PACIFIC Mobile i OPTIMAL Power. Wszystkie trzy marki posiadają zastrzeżony znak towarowy. Zdobywane od ponad dwudziestu lat doświadczenia pozwalają oferować produkty na wysokim poziomie. Firma realizuje program systematycznego wdrażania najnowszych technologii oraz konstrukcji, stałego inwestowania w park maszynowy i infrastrukturę. Pragnąc sprostać wymaganiom rynku, firma wdraża nowoczesne metody pracy, oparte o systemy zarządzania przez jakość. AUTOPART prezentuje swoje wyroby na wystawach motoryzacyjnych, w ramach m.in. Międzynarodowych Targów Motoryzacyjnych we Frankfurcie, Międzynarodowych Targów ALT 2003 na Litwie, Międzynarodowej Wystawy AUTOSALON SIA 2003 w Kijowie, Międzynarodowych Targów Motoryzacyjnych EQUIPAUTO 03 we Francji oraz Międzynarodowych Targów Motoryzacyjnych AUTOMECHANIKA 03 w St. Petersburgu w Rosji. tego, że oferta firmy jest dostosowana do wymagań rynku zagranicznego są dyplomy i wyróżnienia przyznane dla firmy i jej produktów. Jednym z nich jest uzyskanie tytułu EUROPRODUKT dla produkowanej gamy akumulatorów OPTIMAL Power. Czołowe firmy polskie montujące akumulatory AUTOPART w wyposażeniu fabrycznym to: AUTOSAN S.A. Grupa Zasada z Sanoka (AUTOPART jest jedynym dostawcą), JELCZ S.A. Grupa Zasada z Jelcza, URSUS S.A. Zakład Produkcji Ciągników z Warszawy (AUTOPART jest jedynym dostawcą), SOLARIS – producent autobusów z Poznania, Huta Stalowa Wola S.A. z Stalowej Woli, PRONAR – Producent Ciągników Rolniczych z Narwi. Sprzedaż jest realizowana za pośrednictwem własnej sieci sklepów firmowych i przedstawicielstw handlowych jak również do wielu firm o zasięgu ogólnokrajowym. Ponadto firma może poszczycić się członkostwem w różnego rodzaju zrzeszeniach branżowych takich jak: Krajowa Izba Transportu Samochodowego i Spedycji w Warszawie, Izba Gospodarcza Komunikacji Miejskiej w Warszawie, Izba Metali Nieżelaznych w Katowicach oraz Stowarzyszenie Producentów i Importerów Akumulatorów i Ogniw w Polsce. W pierwszych latach XXI w. mielecka firma umocniła się w czołówce polskich producentów i eksporterów akumulatorów. Kilkakrotnie otrzymała „Gazelę Sukcesu” w ogólnopolskim rankingu najbardziej dynamicznie rozwijających się polskich firm według Dziennika Gospodarczego „Puls Biznesu”. Także kilkakrotnie uzyskała tytuł „Przedsiębiorstwa Fair Play”. Została wyróżniona w rankingu „Diamenty Miesięcznika Forbes 2010”, a w konkursie Podkarpackiego Klubu Biznesu zajęła 1. miejsce w aktywności eksportowej firm średnich. W XXII i XXIII Konkursie o Medal Europejski (2011, 2012) mielecka firma została laureatem i otrzymała dwukrotnie Medal Europejski. Ponadto 21 I 2012 r. uzyskała nominację w XXI edycji Konkursu Lider Polskiego Biznesu, organizowanego przez Business Centre Club. Założono drugą firmę – AUTOPART JACEK BĄK SP. Z O.O. (PPUH). W 2011 r. firma AUTOPART Sp. z o.o. otrzymała tytuł „Firma Dobrze Widziana – Supermarka CSR 2011” z rąk organizatorów Business Centre Club w Warszawie. Ponadto obie firmy otrzymały kilkakrotnie wyróżnienia w konkursie Gazele Biznesu, organizowanym przez dziennik „Puls Biznesu”. W 2013 r. firma AUTOPART SA otrzymała tytuł „Ambasadora Polskiej Gospodarki 2013” w kategorii: „Partner Firm Zagranicznych”. Dane z 2017 r. to m.in. roczna produkcja – 2,5 miliona akumulatorów i sprzedaż akumulatorów do ponad 40 krajów na całym świecie. W grudniu 2017 r. AUTOPART otrzymał certyfikat „Wiarygodna Firma Województwa Podkarpackiego” przyznany przez Izbę Przemysłowo-Handlową w Rzeszowie. Wielką tragedią dla firmy był zgon jej założyciela i długoletniego prezesa Jacka Bąka (12 VIII 2022 r.).
AVIA SPLOT (STOWARZYSZENIE SIEĆ POROZUMIENIA LOTNICZEGO), organizacja pozarządowa utworzona w sposób nieformalny 10 VII 2004 r. z inicjatywy mieleckiego Stowarzyszenia PROMLOT oraz Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu. W jej skład weszły Polskie Zakłady Lotnicze i kilkanaście małych firm lotniczych z Mielca i okolic. Jako podstawowy cel 2działalności przyjęto współpracę w zakresie rozwoju lokalnego przemysłu lotniczego. Początkowo zamierzano funkcjonować jako miniklaster lotniczy na zasadzie „hub & spoke” (oś i szprychy), z Polskimi Zakładami Lotniczymi w roli osi. Po wykupieniu Polskich Zakładów Lotniczych przez Sikorsky Aircraft Corporation – firma ta zrezygnowała ze współpracy i wycofała przedstawiciela z zarządu stowarzyszenia. Po tej zmianie stowarzyszenie AVIA SPLot usamodzielniło się, zostało zarejestrowane w Sądzie Rejestrowym w Rzeszowie i uzyskało status stowarzyszenia 27 III 2008 r. Jak dotąd, nie rozwinęło szerszej działalności, ale poprzez przyjęcie wspólnego programu stworzyło płaszczyznę do współpracy dla rozwijającego się na nowo przemysłu lotniczego w Mielcu.
Prezes zarządu: dr Zbigniew Działowski.
AVIATORS MIELEC (KLUB FUTBOLU AMERYKAŃSKIEGO), powstał w 2013 r. Utworzyli go byli zawodnicy zespołu Ravens Rzeszów: Łukasz Adamczyk, Tomasz Celiński, Jakub Gawryś i Michał Gawryś. Oni też podjęli trud spopularyzowania tej dyscypliny na terenie Mielca i okolic. Po naborze okazało się, że zainteresowanie ta mało znaną odmianą futbolu jest spore. W grudniu podjęto decyzję o zgłoszeniu drużyny do rozgrywek ośmioosobowych PLFA 8. Pierwszą próbą był mecz towarzyski z zespołem Przemyśl Bears (wicemistrzem Polski) na bocznym boisku MOSiR-Gryf przy ul. J. Kilińskiego, co prawda przegrany, ale po ambitnej walce. Pierwsze zwycięstwo w oficjalnych rozgrywkach odniesiono w drugim turnieju eliminacyjnym w Przemyślu w czerwcu 2014 r., zwyciężając zespół Silesia Re”B”els 14:6. W styczniu 2015 r. utworzono odrębną drużynę juniorską. Dwa sezony w rozgrywkach ośmioosobowym (ze zmiennym szczęściem) umocniły klub sportowo i organizacyjnie na tyle, że w grudniu 2015 r. postanowiono zgłosić się do rozgrywek jedenastoosobowych II ligi futbolu amerykańskiego (PLFA II) – grupy wschodniej w 2016 r., liczącej 5 zespołów. Rozpoczęto zwycięstwem 6:0 z zespołem Zagłębie Steelers, ale później przegrywano z bardziej doświadczonymi drużynami i efektem końcowym było 4. miejsce z 2 punktami. W sezonie 2017 r. Aviators grał w PLFA II – grupa wschodnia i zajął 5. miejsce (ostatnie). W sezonie 2018 zespół rywalizował w LFA – liga rozwojowa (odmiana dziewięcioosobowa).
Prezes i trener: Michał Gawryś.
AWF – AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO W WARSZAWIE – PUNKT KONSULTACYJNY W MIELCU, powstał staraniem mieleckiego środowiska sportowego i dyrekcji WSK w 1973 r. Kształcił kadry trenerskie na poziomie wyższym, m.in. od roku akademickiego 1976/77 – piłki nożnej. Funkcjonował do 1979 r. Jego kierownikami byli: prof. dr hab. Stefan Pilicz, dr Andrzej Mazur i dr Andrzej Głaz.
AWS – AKCJA WYBORCZA SOLIDARNOŚĆ, mielecki oddział organizacji ogólnopolskiej AWS powstały 16 IX 1996 r. Wtedy to odbyło się zebranie założycielskie, w czasie którego powołano organ do koordynacji działań AWS w rejonie mieleckim. Jego przewodniczącą została Urszula Malińska (NSZZ „Solidarność”). Organ ten, początkowo określany jako Prezydium Delegatury, a następnie Prezydium Oddziału Terenowego, ostatecznie przybrał nazwę Zespół Terenowy AWS w Mielcu, zgodnie z przyjętymi w AWS regulacjami. Siedziba: Delegatura Zarządu Rejonowego NSZZ „Solidarność” przy ul. A. Asnyka 2.
AZALIOWA (ULICA), ulica na osiedlu Wojsław, sięgacz ulicy Wojsławskiej, biegnie w kierunku wschodnim. Ma około 285 m długości. Status ulicy i nazwę, zaproponowaną przez właścicieli położonych przy niej działek, otrzymała na sesji Rady Miejskiej 17 II 2011 r.