W KRĘGU MIELECKICH HUMANISTÓW, kwartalnik dla nauczycieli wydawany przez Stowarzyszenie Nauczycieli Polonistów w Mielcu od 2000 r. do 2009 r. (34 numery). W piśmie o profilu merytoryczno-metodycznym omawiane były tematy z życia szkół i problemy zawodowe nauczycieli. Autorzy artykułów opisywali swoje doświadczenia, podawali przykładowe konspekty lekcji i montaże słowno-muzyczne na różne uroczystości szkolone. Redakcja mieściła się w Gimnazjum nr 1, ul. E. Biernackiego 6. Redaktorem naczelnym była Ewa Aleksiej.
WABEX S.C. (WABEX SP. Z O.O.), firma powstała w latach 90. z przekształcenia zakładu mechanicznego prowadzonego przez Wacława Burkiewicza od 1969 r. Jej siedziba znajduje się przy ul. J. Korczaka. Produkuje m.in.: formy wtryskowe i inne przyrządy, części zamienne do maszyn i urządzeń działających w przemyśle spożywczym oraz elektrozawory pneumatyczne do autobusów. Od lat 90. znaczna część produkcji jest eksportowana do krajów europejskich (Bułgaria, Holandia, Litwa, Niemcy) i na inne kontynenty. Dostarczano też części do maszyn produkujących ziarno kakaowe firmom z obu Ameryk. Produkowane są także części na rynek krajowy, a odbiorcami są m.in. „Autosan” i „Peksan” w Sanoku, „Polmozbyt” w Jelczu, „Gamrat” w Jaśle, „Zelmer” w Rzeszowie i „Wawel” w Krakowie. W 2019 r. firma Wabex Sp. z o.o. zaprezentowała się na prestiżowych targach w Norymberdze (Niemcy).
WACŁAWIK PAWEŁ GRZEGORZ, urodzony 27 IV 1976 r. w Rabce Zdroju, syn Andrzeja i Haliny z domu Łach. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Eugeniusza Romera w Rabce. Maturę zdał w 1995 r. Pracę zawodową rozpoczął w 1999 r. w Radio Plus Małopolska jako DJ i prezenter. W 2000 r. ukończył Policealne Studium Zawodowe – Krakowską Szkołę Hotelarską. Od 2001 r. do 2003 pracował w Radio Puls FM Mielec jako DJ, dziennikarz i reporter. W 2004 r. został zatrudniony w Coca-Cola HBC Polska Oddział Rzeszów na stanowisku specjalisty ds. rozwoju rynku, od 2006 r. był specjalistą ds. rozwoju kluczowych klientów, a w latach 2010-2011 pełnił funkcję kierownika Zespołu Sprzedaży. Równocześnie studiował marketing i komunikację wizualną na Wydziale Ekonomii i Zarządzania Uniwersytetu Zielonogórskiego i w 2009 r. uzyskał tytuł magistra. W okresie od VII 2012 r. do VIII 2014 r. był kierownikiem obszaru sprzedaży w JTI Polska Sp. z o.o. Oddział Tarnów, Rzeszów i Przemyśl. W grudniu 2014 r. podjął pracę w Stowarzyszeniu Piłki Ręcznej Stal Mielec na stanowisku specjalisty ds. marketingu i promocji, a w grudniu 2015 r. został dyrektorem klubu SPR Stal Mielec. Po przekształceniu SPR Stal Mielec w spółkę akcyjną w lipcu 2016 r. objął funkcję dyrektora klubu, a następnie został wybrany na prezesa Zarządu SPR Stal Mielec SA. Równocześnie intensywnie kształcił się na kursach i szkoleniach, uzyskując certyfikaty. M.in. ukończył kurs spikera imprez sportowych w piłce nożnej (licencja PZPN, 2008 r.) Brał udział w zespołowym przygotowywaniu i prowadzeniu oprawy muzycznej prestiżowych imprez sportowych. W lutym 2019 r. zrezygnował z funkcji prezesa Zarządu SPR i pozostał na stanowisku dyrektora klubu.
WACŁAWSKA MAŁGORZATA JOLANTA (z domu KLAUS), urodzona 9 VI 1964 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Janiny z domu Płaneta. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1983 r. Studia na Wydziale Fizyki i Matematyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1988 r. i uzyskała tytuł magistra fizyki. Od 1 IX 1988 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu, a od 1996 r. pełniła funkcję wicedyrektora tej szkoły. W 1999 r. została mianowana dyrektorem Gimnazjum nr 2 w Mielcu przy ul. Grunwaldzkiej. Wniosła duży wkład w organizację tej placówki i osiągnięcia przezeń wyróżniających się wyników już w pierwszych latach działalności. Ukończyła studia podyplomowe w zakresie informatyki na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej w Warszawie. Uzyskała także stopień nauczyciela dyplomowanego. Od 2003 r. jest egzaminatorem okręgowej komisji egzaminacyjnej z zakresu przedmiotów matematyczno-przyrodniczych w gimnazjum. Wyróżniona Nagrodami Ministra Edukacji Narodowej i Sportu II stopnia w 2003 r. i 2005 r. W dużym stopniu przyczyniła się do wysokiego poziomu nauczania w tej szkole i licznych sukcesów uczniów – indywidualnych i zespołowych, m.in. coroczne tytuły „Nieprzeciętnej Szkoły” w latach 2014-2017. Po kolejnej reformie systemu oświatowego (2017 r.) i likwidacji Gimnazjum nr 2 została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu. Wniosła duży wkład w organizację nowej szkoły i doprowadziła ją do poziomu czołówki mieleckich szkół. Potwierdzeniem tego były m.in. tytuły „Nieprzeciętna Szkoła” w 2018, 2019 i 2020 r. oraz liczne sukcesy indywidualne uczniów w konkursach przedmiotowych. Kierowała przygotowaniami i organizacją uroczystości nadania szkole imienia Ignacego Łukasiewicza (24 VI 2022 r.).
WACŁAWSKA STEFANIA (z domu KOPACZ), urodzona 30 VIII 1935 r. w Radomyślu Wielkim, pow. mielecki, córka Kazimierza i Marii z domu Babiec. Ukończyła Liceum Pedagogicznego w Sanoku z maturą w 1954 r., a następnie w 1956 r. Studium Nauczycielskie – kierunek: historia z wychowaniem muzycznym. 15 VIII 1956 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Drzewnicy koło Opoczna, a od następnego roku szkolnego do 1962 r. uczyła w Szkołach Podstawowych w Partyni i Radomyślu Wielkim. 1 IX 1962 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu jako nauczycielka historii. W latach 1970-1971 zorganizowała szkolną Izbę Pamięci Narodowej i była jej opiekunem do 1975 r., systematycznie wzbogacając jej zbiory. W 1975 r. została wybrana sekretarzem Oddziału ZNP w Mielcu. W pracy związkowej wiele czasu poświęcała działalności kulturalno-oświatowej nauczycieli. Opiekowała się zespołem muzycznym i chórem, była jednym z inicjatorów i organizatorów Klubu Nauczycielskiego „Belfer”. Studiowała historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1978 r. uzyskała tytuł magistra. Po 13 XII 1981 r. powróciła do pracy w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. Poza pracą zawodową sporo czasu poświęcała na działalność harcerską jako instruktor ZHP w latach 1957-1975. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotą Odznaką ZNP. Zmarła 15 VI 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WADOWICKI DĄB PAMIĘCI OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II, upamiętnienie 85. rocznicy urodzin Karola Wojtyły – późniejszego Ojca Świętego Jana Pawła II. Dąb został zasadzony 18 V 2005 r. na terenie Szkoły Podstawowej nr 11 z Klasami Integracyjnymi im. św. Jana Pawła II przy ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Późnej przed dębem umieszczono kamień z tabliczką z napisem: Niech dąb i kamień będą świadkami i symbolami pielęgnowania wartości wynikających z nauczania naszego patrona św. Jana Pawła II. Dla upamiętnienia 40. rocznicy wyboru Kardynała Karola Wojtyły na Papieża. 16 października 2018 r.
WADOWSKI JÓZEF, urodzony 12 III 1903 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Józefa i Magdaleny z Brzezińskich. Absolwent Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Tarnowie, maturę zdał w 1922 r. Ukończył Państwowy Instytut Robót Ręcznych w Warszawie (1929). Pracę nauczycielską rozpoczął w 1922 r. w Szkole Powszechnej w Przecławiu. W latach 1925-1945 pracował w Szkole Powszechnej Męskiej w Mielcu. W sierpniu 1939 r., tuż przed wybuchem wojny, zabezpieczył (wspólnie z Władysławem Mickiem i Władysławem Jagiełką) wszystkie katalogi ocen z Szkoły Powszechnej Męskiej z lat 1891–1939. W okresie okupacji hitlerowskiej brał czynny udział w tajnym nauczaniu jako członek Komisji Egzaminacyjnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Mielcu z zakresu szkoły powszechnej. W latach 1945-1946 pełnił funkcję dyrektora Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej w Mielcu. Od 1946 r. do 1951 r. był nauczycielem matematyki, chemii i rysunków w Państwowym Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnym im. S. Konarskiego w Mielcu, a w latach 1951–1964 pracował w Technikum Mechanicznym MPC w Mielcu, ucząc przedmiotów zawodowych i rysunku technicznego. Wniósł duży wkład w bardzo dobre przygotowanie młodzieży do studiów zawodowych, zwłaszcza z zakresu rysunku technicznego. Angażował się społecznie w działalność ZNP. W pierwszych latach po II wojnie światowej był jednym z organizatorów nauczycielskiego ruchu związkowego w powiecie mieleckim, a następnie udzielał się jako członek Zarządu Powiatowego ZNP w Mielcu. Zmarł 15 V 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WADOWSKI STANISŁAW, urodzony 10 IX 1936 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z Wanatowiczów. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1955 r. Studiował na Wydziale Biologiczno-Chemicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i w 1959 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1959–1961 był nauczycielem Technikum Mechanicznego w Mielcu. W 1961 r. podjął pracę nauczycielską w Liceum dla Pracujących w Tarnowie. Od 1963 r. do 1967 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora w III Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie. Przed rokiem szkolnym 1967/1968 powierzono mu funkcję dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie i sprawował ją do śmierci (12 I 1986 r.). W tym czasie doprowadził do przywrócenia szkole imienia Hetmana Tarnowskiego i otrzymania sztandaru, koedukacji żeńskiego liceum, wybudowania kompleksu boisk sportowych i zorganizowania pracowni wszystkich obowiązkowych przedmiotów. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in.: przewodniczącego zespołu samokształceniowego dyrektorów i zastępców dyrektorów szkół średnich ogólnokształcących z terenu województwa krakowskiego (1968–1972), przewodniczącego Obwodowej Komisji Wyborczej w wyborach do Sejmu PRL i rad narodowych (wielokrotnie) oraz członka Wojewódzkiej Federacji Sportu w Tarnowie. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego oraz Nagrodami Ministra Oświaty (kilkakrotnie). Zmarł 12 I 1986 r. Spoczywa na cmentarzu na Krzyżu w Tarnowie.
WAGNER ADAM, komisarz rządowy, sprawował obowiązki naczelnika gminy w Mielcu w latach 1901-1903.
WAGNER ZDZISŁAW LUDWIK, urodzony 29 VIII 1891 r. w Jarosławiu, syn Leopolda i Honoraty z domu Jawor. Absolwent Gimnazjum w Podgórzu koło Krakowa, maturę zdał w 1910 r. Studiował historię sztuki i archeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako ochotnik zgłosił się do Legionów i uczestniczył w I wojnie światowej (w stopniu kaprala), a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1918-1920) jako podporucznik. Ukończył 3-letnią Szkołę Artystyczno-Przemysłową w Krakowie. Od 1 IX 1923 r. pracował w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu jako tymczasowy nauczyciel rysunku i zajęć praktycznych. W 1925 r. ukończył kurs dokształcający dla rysowników w Krakowie. W 1927 r. – po zdaniu egzaminów z zakresu rysunków i pedagogiki – otrzymał posadę nauczyciela stałego w mieleckim gimnazjum. Był też współzałożycielem Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego (1924) i jego nauczycielem. Zaangażował się w działalność Związku Strzeleckiego i w okresie od II 1930 r. do II 1931 r. pełnił funkcję sekretarza Zarządu Powiatowego w Mielcu. Udzielał się także w Kole Przyjaciół Harcerstwa. W latach 1933-1935 pełnił obowiązki hufcowego Hufca Harcerzy w Mielcu, a na podstawie jego projektu wykonano sztandar hufca. Działał także w Zarządzie Koła TNSW i był sekretarzem Koła Towarzystwa Szkół Ludowych. Nie wiadomo, w jakich okolicznościach znalazł się po 17 IX 1939 r. na wschodnich ziemiach Polski, zajętych przez wojska radzieckie, kiedy został aresztowany i uwięziony w obozie w Kozielsku. Prawdopodobnie 21 IV 1940 r. został przewieziony w transporcie XIV do Katynia i tam zamordowany przez NKWD.
WALCZAK GRZEGORZ JAN, urodzony 27 IV 1957 r. w Olsztynie, syn Zygmunta i Heleny z Matusewiczów. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Olsztynie, maturę zdał w 1976 r. Studiował na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (specjalizacja: agrolotnictwo) i w 1981 r. otrzymał tytuł magistra inżyniera technologii agrolotniczych. Uzyskał także kwalifikacje pilota szybowcowego I klasy i pilota samolotowego zawodowego II klasy. Od 1981 r. pracuje w PZL i EADS-PZL jako pilot wykonujący loty agrolotnicze i przeciwpożarowe. Od lipca 1986 r. do lutego 1987 r. pracował w Sudanie (zwalczanie szarańczy i ptaków oraz akcja bawełna), a od stycznia do sierpnia 1988 r. uczestniczył w akcji cargo „Life drops” organizowanej przez ONZ w Etiopii. W latach 1990-1992 był szefem operacyjnym w Oddziale ZUA w Olsztynie, a w latach 1993-2000 pełnił funkcję kierownika tego Oddziału. Po likwidacji oddziału pracował jako pilot. W latach 90. wielokrotnie uczestniczył w akcjach zagranicznych. Pracował w Egipcie jako kierownik bazy Kaferheyk (akcja bawełna, V – X 1992 r.), był leaderem grupy podczas przelotu Polska – Iran i kierownikiem bazy Gorgan i Kermanshah (I – VII 1993 r.) oraz kierował bazą Gorgan i Esfahan w Iranie (I – VII 1994 r.). Po półtorarocznej pracy w kraju znów został skierowany do Iranu i odtąd kilkakrotnie pracował w tym kraju jako kierownik kontraktu agrolotniczego (XII 1995 – VIII 1996, II – VIII 1997, 1999-2003). W grudniu 2004 r. pełnił funkcję leadera przebazowania samolotów z Iranu do Algierii. W styczniu 2005 r. został zastępcą dyrektora ZUA w Mielcu, a od września 2005 r. pracuje na stanowisku dyrektora mieleckiego ZUA. Latał również na szybowcach i uzyskał kilka wartościowych wyników, m.in. zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. Według stanu na 12 XII 2008 r. posiadał nalot ogólny na samolotach ok. 3600 godzin i ok. 800 godzin na szybowcach. Od 2011 r. był także członkiem Zarządu EADS PZL Warszawa Okęcie SA. Od zmiany właściciela i nazwy firmy na Mieleckie Zakłady Lotnicze w Mielcu (XI 2022 r.) pełni funkcję dyrektora operacyjnego.
WALCZAK HENRYK, urodzony 1 V 1934 r. w Pustkowie, pow. dębicki, syn Stanisława i Cecylii z domu Mazur. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1962 r. W latach 1952-1963 pracował w WSK Mielec na stanowisku robotniczym, a następnie m.in. jako starszy kontroler. W 1957 r. uzyskał dyplom mistrzowski w zawodzie tokarstwo w metalu. W 1963 r. przeszedł do warsztatów Państwowej Komunikacji Samochodowej w Mielcu na stanowisko głównego mechanika. Od 1965 r. prowadził własny zakład mechaniki pojazdowej, a w 1991 r. zorganizował Pracownię Ultrasonograficzną „WAMEX”. W 1967 r. otrzymał dyplom mistrzowski w zawodzie kierowca-mechanik samochodowy. Ukończył kurs pedagogiczny (1975). Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej Czeladniczo-Mistrzowskiej przy Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. Poza pracą zawodową angażował się do działalności społecznej. Wchodził w skład władz Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu jako członek Sądu Koleżeńskiego (1971-1977) i starszy Cechu (cechmistrz) w latach 1978-1980. Od 1991 r. pełnił funkcję zastępcy prezesa Zarządu Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowej” w Mielcu. Odbył służbę wojskową i uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych. Posiada stopień porucznika. Wyróżniony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem im. Jana Kilińskiego, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu i Usług” oraz Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
WALCZAK JÓZEF STANISŁAW, urodzony 3 I 1931 r. w Łodzi(?). Karierę piłkarską rozpoczął jako obrońca w ŁKS Łódź i przyczynił się do zdobycia przez łodzian wicemistrzostwa Polski w 1954 r. i mistrzostwa Polski w 1958 r. Ponadto w 1956 r. grał w Zawiszy Bydgoszcz (służba wojskowa). Dwukrotnie wystąpił w I reprezentacji Polski (8 VIII 1954 – Bułgaria 2:2, 22 VII 1956 r. – NRD 0:2) i raz w II reprezentacji. Pracę trenerską rozpoczął w klubach łódzkich: ŁKS i Włókniarzu, a następnie trenował drużyny Włókniarza Pabianice i Motoru Lublin. Od 1975 r. był trenerem zespołu Bałtyk Gdynia, a następnie pracował w Lechii Gdańsk (1977/1978). W sezonie 1981-1982 prowadził ekstraklasową Stal Mielec i przyczynił się do zdobycia przezeń 3. miejsca i brązowego medalu mistrzostw Polski. Po słabej rundzie jesiennej 1982/1983 rozstał się z Mielcem i został zatrudniony w Cracovii Kraków. Zmarł 14 IV 2016 r. Pochowany na Cmentarzu na Mani w Łodzi.
WALCZYNA JÓZEF, urodzony 4 VI 1911 r. w Trześni koło Tarnobrzega. Absolwent Gimnazjum w Tarnobrzegu z maturą w 1930 r.? Studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął w 1937 r. jako nauczyciel w Szkole Rzemiosł Różnych w Zawichoście. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako oficer w oddziale ciężkich karabinów maszynowych. Po rozbiciu oddziału pod Zamościem powrócił do rodzinnej miejscowości i włączył się w działalność konspiracyjną, m.in. prowadził tajne nauczanie. Został aresztowany przez funkcjonariuszy Gestapo i przewieziony do niemieckiego więzienia w Mielcu. W czasie przesłuchań był torturowany. W czasie akcji oddziału partyzanckiego „Jędrusie” na więzienie w Mielcu 29 III 1943 r. został uwolniony. Do końca okupacji ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem. Po zakończeniu wojny doprowadził do utworzenia w Chobrzanach liceum i został jego dyrektorem. Od roku szkolnego 1945/1946 pracował w Gimnazjum i Liceum Przemysłowym w Stalowej Woli jako nauczyciel matematyki i fizyki, a w roku szkolnym 1949/1950 był dyrektorem tej szkoły. Pozostał na tej funkcji po przekształceniu szkoły w Technikum Hutnicze. W 1951 r. doprowadził do utworzenia Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej i został mianowany jej dziekanem. Od 1952 r. do 1956 r. pełnił funkcję kierownika Wydziału dla Pracujących Technikum Hutniczego, a od 1956 r. do 1964 r. był kierownikiem Wydziału Zaocznego Technikum Mechanicznego – Elektrycznego w Rzeszowie – Filia w Stalowej Woli. Na emeryturę przeszedł w 1971 r., ale uczył jeszcze w szkołach średnich w Stalowej Woli. Zmarł 23 VII 2000 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli.
WALENTY, syn Stanisława, jeden z pierwszych mieleckich studentów Akademii Krakowskiej, zapisany na studia w 1494 r.
WALICZEK FRANCISZEK, urodzony 26 VIII 1908 r. w Jaworze, pow. Bielsko-Biała, syn Jerzego i Ewy. Ukończył Szkołę Wydziałową w Bielsku oraz Państwową Wyższą Szkołę Przemysłową w Bielsku-Białej, uzyskując tytuł inżyniera mechanika w zakresie budowy maszyn. W latach 1934-1939 pracował w Hucie „Pokój” w Nowym Bytomiu jako kontroler. W czasie okupacji hitlerowskiej początkowo pozostawał bez pracy, a od 1941 r. do 1944 r. był ślusarzem i spawaczem w Firmie „Wolfer i Goebel” w Tarnowie. Po wojnie pracował w Urzędzie Gminy w Jaworze (1945), a następnie ponownie w Hucie „Pokój” w Nowym Bytomiu, pełniąc funkcje m.in. kierownika magazynu i narzędziowni, szefa planowania i zastępcy kierownika Wydziału Mechanicznego. Z dniem 15 XI 1950 r. skierowany został do pracy w WSK Mielec i objął stanowisko kierownika Wydziału Głównych Przyrządów. 1 VI 1952 r. został mianowany szefem produkcji przedsiębiorstwa i pełnił tę funkcję do 30 IX 1960 r. Od 1 X 1960 r. do 30 IV 1962 r. był zastępcą dyrektora d.s. produkcji WSK. Angażował się społecznie, m.in. był współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Klubu Techniki i Racjonalizacji w WSK. Był oficerem rezerwy w stopniu podporucznika. Z dniem 1 V 1962 r. został służbowo przeniesiony do Zjednoczenia Przemysłu Maszyn Budowlanych w Warszawie, a następnie pracował m.in. w Zakładach Sprzętu Lotnictwa Sportowego w Bielsku-Białej. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i zespołową Nagrodą Państwową II st. Dalsze losy nieznane.
WAŁ PRZECIWPOWODZIOWY PRZY WISŁOCE, zbudowany w latach 2010-2013 w ramach projektu „Poprawa ochrony przeciwpowodziowej miasta i gminy Mielec poprzez budowę i przebudowę wałów Wisłoki”. Ma długość 3 826 m i 5 śluz. Na koronie wału zbudowano ciągi komunikacyjne o łącznej długości 7 652 m, w tym ciąg pieszy z kostki brukowej, oświetlony z 82 słupów. Ponadto zbudowano 3 mury oporowe w rejonie ulicy Rzecznej i kładki. Obiekt stał się jedną z atrakcji turystycznych Mielca.
WAŁEK EDMUND STANISŁAW, urodzony 7 I 1904 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Jakuba i Heleny z Siewierskich. Absolwent Gimnazjum (typu humanistycznego) w Mielcu, maturę zdał w 1924 r. Naukę kontynuował w Studium Pedagogicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1930/1931), a następnie zdał państwowy egzamin na nauczyciela szkoły średniej. Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego ukończył w 1934 r., uzyskując tytuł magistra filozofii. W latach 1935-1937 pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim i Gimnazjum im. Bł. Kingi ss. Klarysek w Starym Sączu, a w latach 1937-1939 był nauczycielem kontraktowym w Państwowym Liceum Pedagogicznym i I Państwowym Gimnazjum Męskim w Starym Sączu. W czasie okupacji hitlerowskiej oficjalnie uczył w jednoklasowej szkole powszechnej w Kębłowie (od 1 II 1940 r. do 31 VII 1944 r.) oraz uczestniczył w tajnym nauczaniu (1941-1944). Od 1 IX 1944 r. zorganizował Szkołę Podstawową w Kębłowie i uczył w niej przez rok szkolny 1944/1945. Od 1 IX 1945 r. do 31 XII 1945 r. pracował w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Dębicy. Z dniem 1 I 1946 r. przeszedł do pracy w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a ponadto był wychowawcą w szkolnym internacie. Od III do VIII 1950 r. pełnił obowiązki dyrektora tej szkoły. W okresie 1 IX 1953- 31 VIII 1961 r. pracował w Liceum Pedagogicznym w Mielcu, a następnie przez rok 1961/1962 w Szkole Podstawowej nr 3 i od 1 IX 1962 r. do 31 VIII 1972 r. w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 (później II LO) w Mielcu. Grał na skrzypcach w ZPiT „Rzeszowiacy” i zespole kameralnym przy Klubie Seniora ODK MSM w Mielcu. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi i związkowymi. Zmarł 11 IX 1992 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WAŁEK FRANCISZEK DANIEL, urodzony 1 X 1939 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Daniela i Marii z domu Pyzikiewicz. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, a następnie do Liceum Pedagogicznego w Mielcu, gdzie w 1959 r. zdał maturę. Jako nauczyciel pracował w Szkole Podstawowej w Dulczy Wielkiej (1959–1961) i wówczas odbył zasadniczą służbę wojskową oraz w Szkole Podstawowej w Ujściu (1961–1962). Studia dzienne z zakresu pedagogiki na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył w 1967 r. i uzyskał tytuł magistra pedagogiki. W 1967 r. mianowano go kierownikiem Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Mielcu i funkcję tę sprawował do 1972 r., przyczyniając się do rozwoju różnych form jej działalności, głównie z dziećmi specjalnej troski. W 1972 r. został przeniesiony do Wydziału Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu na stanowisko wizytatora. Po likwidacji powiatów w 1975 r. powrócił do pracy w Poradni Wychowawczo-Zawodowej na stanowisko pracownika pedagogicznego. W 1977 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 7 w Mielcu i pełnił tę funkcję do 1981 r., przyczyniając się do wszechstronnego rozwoju szkoły. 1 X 1981 r. przeniesiono go do Wydziału Oświaty i Wychowania Urzędu Miejskiego w Mielcu na stanowisko wizytatora. W 1983 r. został starszym wizytatorem, a w 1985 r. – zastępcą inspektora oświaty i wychowania. Priorytetem w jego pracy pozostawały problemy związane z kształceniem specjalnym dzieci upośledzonych. Przyczynił się też do rozwinięcia w wielu szkołach różnych form wychowania pozalekcyjnego oraz zbudowania systemu współpracy placówek oświatowych, zakładów pracy i stowarzyszeń w organizacji letniego wypoczynku dzieci i młodzieży. Dokształcał się, kończąc m.in. studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w CDN w Kaliszu oraz kurs logopedyczny w OOM w Warszawie. Otrzymał tytuł nauczyciela dyplomowanego. 31 X 1990 r. przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W latach 70. był m.in. prezesem Powiatowego Zarządu TPD, sekretarzem Zarządu Powiatowego LOP i członkiem Prezydium ZNP w Mielcu, a w latach 80. – przewodniczącym Miejskiego Zespołu d/s Profilaktyki i Resocjalizacji, radnym MRN i przewodniczącym Społecznego Komitetu Gazyfikacji Osiedla Rzochów. Był jednym z inicjatorów rozbudowy obiektu szkoły w Rzochowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Zasłużony Działacz TPD”, Odznaką „Zasłużony Popularyzator Wiedzy TWP” i Odznaką „Przyjaciel Dziecka” oraz nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia. Zmarł 7 VI 2005 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
WAŁEK HENRYK, urodzony w 1870 r. w Rzochowie, syn Laurentego i Julii z Galińskich. Był c.k. wachmistrzem żandarmerii. Zmarł 22 I 1906 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej.
WAŁEK JÓZEF FRANCISZEK (ksiądz), urodzony 5 X 1900 r. w Rzochowie. Absolwent Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1921 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1925 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Wietrzychowicach (do 1928 r.), Łączkach Kucharskich (do 1930 r.), Złotej (do 1931 r.) i Gręboszowie (do 1934 r.). W 1934 r. powierzono mu administrowanie parafią w Tropiu, a w 1935 r. został proboszczem tej parafii. W 1946 r. aresztowano go i skazano na więzienie. Po wyjściu z więzienia w 1951 r. przez blisko rok zastępował wikariusza w Krygu , a w 1952 r. został mianowany proboszczem w Gawłuszowicach (powiat mielecki). W 1958 r. zrezygnował z probostwa. Po uzyskaniu urlopowania w diecezji tarnowskiej wyjechał do diecezji gorzowskiej i pracował jako wikariusz w Łęknie. Od 1963 r. rezydował w Kostkowie koło Wejherowa, a od 1965 r. w Mątwach koło Malborka. Zmarł 23 II 1966 r.
WAŁEK MAŁGORZATA DANUTA (z domu KAPUSTA), urodzona 3 XI 1965 r. w Mielcu, córka Józefa i Anny z domu Wośko. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. Ukończyła Studium Nauczycielskie na Politechnice Rzeszowskiej im. I. Łukasiewicza w 1988 r. i równocześnie studia na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie – Filia w Rzeszowie z tytułem magistra w 1989 r. Pracę zawodową rozpoczęła 1 IX 1990 r. jako nauczyciel w Zespole Szkół Specjalnych im. J. Korczaka w Mielcu. W 1993 r. ukończyła kurs kwalifikacyjny z zakresu pedagogiki specjalnej – oligofrenopedagogiki w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Rzeszowie, a w 1997 r. – studia podyplomowe z zakresu matematyki z podstawami informatyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. Od września 2002 r. do sierpnia 2003 r. pełniła funkcję wicedyrektora ZSS im. J. Korczaka w Mielcu, a przez następny rok szkolny była dyrektorem tej placówki. W tym okresie ukończyła studia podyplomowe w zakresie zarządzania instytucją oświatową w zreformowanym systemie edukacji na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2003), a cztery lata później studia podyplomowe w zakresie resocjalizacji i terapii pedagogicznej na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego (2007). W latach 2004-2007 pracowała jako nauczyciel, a od 2007 r. do likwidacji szkoły 31 VIII 2011 r. ponownie pełniła funkcję wicedyrektora ZSS im. J. Korczaka w Mielcu. Po włączeniu ZSS w strukturę Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego im. Św. Jadwigi Królowej w Mielcu z dniem 1 IX 2011 r. Zarząd Powiatu Mieleckiego powierzył jej stanowisko dyrektora tego Ośrodka i pełniła je do końca roku szkolnego 2016/2017. Po przekształceniu SOSW na Powiatowy Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych, od 1 IX 2017 r. pracuje w tej placówce jako nauczyciel. Poza pracą zawodową udziela się w działalności Stowarzyszenia dla Was, działającego na rzecz dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. Wyróżniana m.in. nagrodami starosty mieleckiego.
WAŁEK PAWEŁ, urodzony 10 XII 1897 r. w Rzochowie, powiat mielecki, syn Franciszka i Ewy z domu Wydro. Na wieść o wybuchu I wojny światowej zgłosił się ochotniczo do tworzącego się oddziału strzeleckiego w Mielcu i został skierowany na plac zborny „Sokoła” w Tarnowie. Brał udział w wojnie w jednostkach piechoty, ale nieznane są jego losy w czasie tej służby. Po wojnie ukończył seminarium nauczycielskie. Był nauczycielem w Krużlowej, a następnie nauczycielem i kierownikiem Szkoły Powszechnej w Bobowej (1929-1955). Równocześnie zorganizował Zasadniczą Szkołę Zawodową w Bobowej i był jej dyrektorem w latach 1946-1952. Był też współorganizatorem Liceum Ogólnokształcącego w Bobowej i Spółdzielni Mleczarskiej w tej miejscowości. Na skutek donosów o bliskich kontaktach z miejscowymi duchownymi został służbowo przeniesiony do Charsznicy na stanowisko kierownika tamtejszej szkoły, a w 1958 r. do Wadowa (później część Nowej Huty), gdzie także pełnił funkcję kierownika szkoły. Zmarł w 1966 r. Miejsce pochówku nieznane.
WAŁEK WIESŁAW ZDZISŁAW, urodzony 14 X 1962 r. w Podolu, pow. mielecki, syn Romana i Zdzisławy. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu, maturę zdał w 1982 r. Uzyskał uprawnienia prezentera muzycznego, nadane przez Departament Muzyki, Teatru i Estrady Ministerstwa Kultury i Sztuki w Warszawie. W latach 1983-2000 pracował w Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Odniósł liczące się sukcesy w rywalizacjach prezenterów, m.in. zajął II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Prezenterów Muzycznych w Radomiu (1984) i III miejsce w Konkursie Prezenterów Muzycznych w Warszawie (1985). Był współzałożycielem Firmy Studio 8 i prowadzi ją do dziś. Pracował też w mieleckim Radio HiT FM, a w ostatnich latach w Radio PULS FM pełni funkcję dyrektora ds. organizacji wydarzeń muzyczno-kulturalnych. Jest animatorem i organizatorem imprez muzycznych i rekreacyjnych, specjalizując się w organizacji koncertów gwiazd polskiej sceny muzycznej Współpracuje ze stowarzyszeniami, szkołami i firmami w zakresie organizacji imprez rozrywkowych. Wiele z tych imprez prowadzi społecznie. W 1998 r. został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1998-2002. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką TPD Zasłużony Przyjaciel Dziecka. W związku z rezygnacją Joanny Szadkowskiej z pracy w Radzie Miejskiej w Mielcu, 26 X 2012 r. został zaprzysiężony na radnego tejże Rady w kadencji 2010-2014.
WAŁĘGA LEON (biskup), urodził się 25 III 1859 r. w Moszczenicy koło Gorlic, syn Jana i Katarzyny z domu Stępień. Absolwent Gimnazjum w Jaśle z maturą w 1878 r. Studia teologiczne rozpoczął na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a po otrzymaniu niższych święceń (1881 r.), kontynuował naukę na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po ich zakończeniu otrzymał w Rzymie święcenia kapłańskie 24 III 1883 r., a 9 VII 1884 r. uzyskał doktorat z teologii. Po powrocie do Galicji pracował jako wikary w parafii św. Marcina we Lwowie, a następnie był prefektem małego seminarium i notariuszem sądu metropolitalnego oraz od 1888 r. – wicedyrektorem Seminarium Duchownego we Lwowie. Ponadto wykładał na Uniwersytecie Jana Kazimierza katechetykę, dogmatykę, teologię fundamentalną i filozofię chrześcijańską. Na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „De hominis elevatione per gratiam sanctificantem” (1891 r., drukowana we Lwowie) otrzymał docenturę, a trzy lata później został profesorem nadzwyczajnym i egzaminatorem prosynodalnym. W 1897 r. mianowano go proboszczem bazyliki metropolitalnej we Lwowie i w związku z tym zrezygnował z profesury. 15 IV 1901 r. papież Leon XIII bullą „Romani Pontifices” prekonizował go na biskupa tarnowskiego. W pierwszych latach kierowania diecezją (w tym dekanatem mieleckim) biskup L. Wałęga wiele czasu poświęcał budzeniu powołań kapłańskich oraz zapewnieniu klerykom odpowiednich warunków do studiowania. Dbał też o duszpasterstwo ogólne, wskazując kapłana duszpasterza jako ideał kapłaństwa. Dążył do bezpośredniego spotykania się z wiernymi. Wielokrotnie odwiedzał Mielec, m.in. przy okazji pobytu na uroczystości oddania do użytku budynku gimnazjalnego w 1912 r., uroczystości religijnych, a zwłaszcza bierzmowania. Troszczył się też o ludzi, którzy z powodu biedy wyjeżdżali do obu Ameryk i bogatszych krajów europejskich. Posyłał za nimi księży do pracy duszpasterskiej i wsparcia w adaptacji do nowych środowisk. W czasie I wojny światowej wspierał akcje charytatywne i organizował komitety pomocy potrzebującym. Troska o wychowanie religijne na wsi była powodem poważnej różnicy zdań z częścią działaczy ruchu ludowego, zwłaszcza z jego lewicowymi odłamami w okresach przedwyborczych. Zreformował sieć dekanalną i parafialną. W 1928 r. wydał dekret tworzący nowe dekanaty i ustalający nowe granice dekanatów, w tym mieleckiego, a w 1930 r. utworzył parafię w Rzędzianowicach, dotychczas wchodzącą w skład parafii św. Mateusza w Mielcu. Z jego inicjatywy odbył się I Synod Diecezjalny w 1928 r. Otrzymał Order „Polonia Restituta”. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia 8 IV 1932 r. zrezygnował z biskupstwa i rezygnacja została przyjęta przez papieża Piusa XI, ale jeszcze do 20 IV 1933 r. pełnił obowiązki jako wikariusz apostolski. Od marca 1933 r. mieszkał w klasztorze redemptorystów w Tuchowie i tam zmarł 22 IV 1933 r. Został pochowany w Tuchowie obok kościoła redemptorystów.
WAMEX (PRACOWNIA ULTRASONOGRAFICZNA), została zorganizowana i wyposażona przez Henryka Walczaka – właściciela zakładu mechaniki pojazdowej. Ulokowano ją w Domu Rzemiosła przy ul. Krótkiej. Rozpoczęła działalność w 1991 r. w oparciu o nowoczesny ultrasonograf z przystawką dopplerowską, umożliwiający przeprowadzenie badań USG. W latach 90. było to jedno z nielicznych urządzeń tego typu w kraju. Otrzymała akredytację Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego. Po reformie służby zdrowia została przekształcona na Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej USG Wamex.
WANATOWICZ ANTONI, urodzony 30 III 1889 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z Jaworskich. Kontynuując tradycje rodzinne, zajmował się kupiectwem. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej, zwłaszcza sportowej i kulturalnej. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Startował w zawodach sportowych, m.in. w 1910 r. w zawodach lekkoatletycznych zorganizowanych przez TG Sokół w Krakowie, zajął 5. miejsce w biegu na 100 m (12,5 sek.) w stawce 59 zawodników. Jako żołnierz armii austriackiej uczestniczył w I wojnie światowej (1914-1918). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był współzałożycielem i jednym ze sponsorów Klubu Sportowego „Kruki” w Mielcu. Jako aktor amator grał w licznych sztukach wystawianych przez zespół teatralny TG „Sokół”. Zmarł w 1952 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WANATOWICZ BOLESŁAW PIOTR, urodzony 22 II 1913 r. w Mielcu, syn Stanisława i Wiktorii z Kowalskich. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu i w Korpusie Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie. W 1933 r. zdał maturę. Edukację wojskową kontynuował w Szkole Podchorążych Piechoty (1933-1934, kapral podchorąży) i Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (1934-1936, podporucznik). W 1936 r. został mianowany dowódcą 1 plutonu 1 szwadronu 25 pułku ułanów w Prużanie. Z tą jednostką brał udział w zajęciu Zaolzia (1938). W marcu 1939 r. pułk przemieścił się w okolice Sierpca, gdzie skoncentrowano Nowogródzką Brygadę Kawalerii pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., walcząc na trasie: Działdowo – Płock – Wyszogród – Czerwińsk – Modlin – Rembertów – Mińsk Mazowiecki – Garwolin – Ryki – Knurów – Rejowiec – Wojsławice – Tomaszów Lubelski – Krasnobród – Płazy – Sambor. W okolicach Władypola 27 IX pułk został rozwiązany. Do sowieckiej niewoli dostał się prawdopodobnie we Lwowie. Uwięziono go w obozie w Kozielsku. Prawdopodobnie 4 IV 1940 r. został przewieziony II transportem do Katynia i tam zamordowany przez NKWD. Na wiosnę jego ciało ekshumowano i zidentyfikowano (nr 01897). Spoczywa na cmentarzu w Katyniu, a symboliczną tablicę upamiętniającą jego męczeńską śmierć umieszczono na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WANATOWICZ EDMUND, urodzony 16 XI 1890 r. w Mielcu, syn Leona i Antoniny z Gwoździowskich. Prawdopodobnie ukończył gimnazjum w Tarnowie. Brał udział w I wojnie światowej (1914-1918) jako sierżant w armii austriackiej. Po powrocie z wojny należał do Towarzystwa Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. Po utworzeniu w 1923 r. Związku Straży Pożarnych w Krakowie i jego Okręgu X w Mielcu – w 1926 r. wszedł w skład Zarządu Okręgu jako oficer inspekcyjny – instruktor. Był jednym z organizatorów ćwiczeń i szkoleń strażackich. Udzielał się też w innych mieleckich organizacjach społecznych, m.in. był jednym z inicjatorów powstania Chrześcijańskiego Zjednoczenia Mieszczan w 1925 r. W latach 30. pełnił funkcję komendanta Straży Ogniowej w Zakopanem. W 1938 r. na własną prośbę został przeniesiony na stanowisko komendanta Zawodowej Straży Pożarnej w Krynicy. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Niepodległości. Zmarł 11 III 1944 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WANATOWICZ EMILIA MAŁGORZATA, urodzona 3 VII 1986 r. w Krakowie, córka Stanisława i Marii z domu Stypuła. Absolwentka Gimnazjum nr 3 i II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 2005r. Jest autorką kilku prac z dziejów Mielca, m.in.: Był taki czas. Stan wojenny we wspomnieniach mieszkańców rejonu mieleckiego (główna nagroda w konkursie Zachować w pamięci stan wojenny, zorganizowanym przez Zarząd Województwa Podkarpackiego, Oddział IPN i Kuratorium Oświaty w Rzeszowie), Judaica mieleckie (I nagroda w konkursie Na wspólnej ziemi, zorganizowanym w 2002 r. przez Fundację Shalom i Ministerstwo Edukacji Narodowej) i Żydzi mieleccy w fotografii (wyróżnienie w konkursie Historia i kultura Żydów polskich, zorganizowanym w 2003 r. przez Fundację Shalom i MEN). Tłumaczone przez nią teksty o mieleckich Żydach z języka angielskiego na język polski zostały opublikowane w Roczniku Mieleckim. Studiuje w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 2011 r. ukończyła studia magisterskie w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie na kierunkach: ekonomia oraz finanse i rachunkowość. W latach 2010-2011 pracowała w firmie MetLife Amplico w Warszawie jako asystent do spraw finansowych, a od 2011 r. w Novartis Polska Sp. z o.o. jako specjalista do spraw analiz i planowania strategicznego. M.in. była odpowiedzialna za konsolidację budżetu dla cluster’a w oddziale w Bazylei (2015), wdrożenie systemu SAP w oddziale w Tel Avivie (2016) i koordynację pracy zespołu ds. analiz i planowania strategicznego w oddziale w Bratysławie (2018). W 2018 r. została kierownikiem działu analiz i planowania strategicznego. Od 2021 r. pełni funkcję Finance Planning Manager w Astra Zeneca.
WANATOWICZ FRANCISZEK JAN, urodzony 23 XI 1905 r. w Mielcu, syn Leona i Antoniny z Gwoździowskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum (typu humanistycznego) im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1926 r. Studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie ukończył w 1932 r. W latach 1932-1939 r. pracował w Starostwie Powiatowym w Myślenicach jako powiatowy lekarz weterynarii. Posiadał stopień podporucznika rezerwy ze starszeństwem od 1 I 1935 r. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Polski został zmobilizowany do 6 Pułku Artylerii (PAL) w Krakowie, który wycofywał się przed agresorami aż do Brodów. 19 IX 1939 r. po przejściu granicy węgierskiej został internowany i przebywał m.in. w Eger i Kovar. W maju 1940 r. udało mu się przedostać do Jugosławii, a stamtąd statkiem do Francji i 12 V zgłosił się do Stacji Zbornej w Carpiegne. Wkrótce potem został ewakuowany do Anglii. Tam służył w: 8 Kadrowej Brygadzie Strzelców (1940), 7 Kadrowej Brygadzie Strzelców w Szkocji (1941), Brygadzie Szkolnej w Dundee (1941-1942), Kompanii Warsztatowej jako oficer żywieniowy i 1 Dywizji Pancernej (1942), Centrum Wyszkolenia Piechoty (od VII 1943), gdzie wysłano go na 3-miesięczną praktykę weterynaryjną do Weybridge (hr. Surrey). 28 VII 1943 r. utonął w rzece Wey. Spoczywa na cmentarzu Brookwood pod Londynem.
WANATOWICZ HIPOLIT JEREMIASZ, urodzony 6 I 1899 r. w Mielcu, syn Mateusza i Katarzyny z Maziarskich. W latach 30. XX w. pełnił służbę w Policji Państwowej, ostatnio jako przodownik w Krzemieńcu na Wołyniu. Po najeździe wojsk sowieckich na wschodnie ziemie Polski (17 IX 1939 r.) został aresztowany i osadzony w więzieniu w Kowlu. Jego nazwisko znalazło się na tzw. „Ukraińskiej liście katyńskiej” wśród 3435 obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, zamordowanych przez NKWD na Ukrainie w kwietniu lub maju 1940 r. Miejsce pochówku nieznane. Tabliczki memoratywne H. J. Wanatowicza znajdują się w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie i w Muzeum Katyńskim.
WANATOWICZ HIPOLIT KAZIMIERZ, urodzony 22 II 1865 r. w Mielcu, syn Mateusza i Marianny z domu Sarama. Po roku 1890 zamieszkał z rodziną (ożenił się w 1889 r.) na stałe w Chodorowie. Prowadził tam hurtowy handel nierogacizną. Po śmierci żony sam wychowywał czworo dzieci. (Jednego z synów – Leona, który ukończył trzy klasy gimnazjum realnego, wysłał w 1910 r. na dalszą naukę do Mielca i przekazał go pod opiekę Feliksa Brożonowicza.) Angażował się w działalność społeczną i kulturalną Chodorowa. Należał do miejscowego Gniazda TG „Sokół”. W 1923 r. ufundował dzwon do kościoła. W latach 1924-1929 był członkiem rady przybocznej burmistrza Chodorowa. W 1929 r. został wybrany burmistrzem Chodorowa i pełnił tę funkcję do 1932 r. W latach 30. sponsorował działalność mieleckiego klubu piłkarskiego „Kruki”, w którym jego syn – Leon był czołowym zawodnikiem. Na początku II wojny światowej, po wkroczeniu wojsk sowieckich do Chodorowa (22 IX 1939 r.), musiał się ukrywać, a następnie uciekać (z częścią rodziny) do Generalnej Guberni. Ostatecznie udało mu się przedostać do rodzinnego Mielca i zamieszkał u córki Stefanii (po mężu Szwakop) przy ul. J. Kilińskiego. Zmarł 22 VII 1947 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza, w grobowcu rodzinnym Szwakopów.
WANATOWICZ JACEK (ksiądz), urodzony w 1893 r. w Mielcu. Od 1912 r. był zakonnikiem w klasztorze Zakonu Franciszkanów w Krakowie. Świecenia kapłańskie przyjął w 1919 r. W 1920 r. wraz z o. Maksymilianem Kolbe założył Milicję Niepokalanej Księży Franciszkanów w Polsce. W 1925 r. był wikariuszem w Czyszkach koło Lwowa. Zmarł 15 III 1929 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WANATOWICZ JAN, urodzony 5 VII 2004 r. w Mielcu, syn Emilii Wanatowicz. Uczeń Szkoły Podstawowej nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu i od roku szkolnego 2019/2020 – II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu. Laureat konkursów wojewódzkich (kuratoryjnych) z matematyki, języka polskiego, historii i przyrody oraz lokalnych konkursów i zawodów sportowych. W 2018 r. zdobywca 2. miejsca na szczeblu centralnym Ogólnopolskiego Konkursu Historycznego „Losy żołnierza i dzieje oręża polskiego”. Finalista (w drużynie) międzynarodowego konkursu „Educational Campaign For Schools Wiithin EC Day 2018 „Heritage And Me” we Lwowie. Od roku szkolnego 2016/2017 pełni funkcję przewodniczącego Samorządu Uczniowskiego. Wicemistrz Polski w konkurencji karate Shorin-Ryu (kategoria kumiwaza) w 2015 r. i zdobywca 4. miejsca w 2016 r. (junior młodszy). Uhonorowany tytułem „Młody Nieprzeciętny” w 2016, 2017 i 2018 r. Trzykrotnie uznany za najlepszego ucznia szkół podstawowych w województwie podkarpackim w 2017 r. (za rok szkolny 2016/2017), w 2018 r. (za rok szkolny 2017/2018) i w 2019 r. (za rok szkolny 2018/2019). Stypendysta Zarządu Województwa Podkarpackiego w ramach realizacji programu wspierania młodzieży uzdolnionej „Nie zagubić talentu”. W dwuosobowym zespole (ze Stanisławem Dziurą) zajął I miejsce w Polsce w European Money Quiz – 2019 i reprezentował Polskę w europejskim finale w Brukseli, zorganizowanym przez Europejską Federację Bankową. Od 2020 r. jest aktywistą Klubu Młodych Liderów. W 2021 r. był członkiem drużyny II LO w Mielcu, która w finale Międzynarodowego Konkursu Fizycznego NABOJ (w trybie online) zajęła 4. miejsce w Polsce i 29. miejsce w rywalizacji międzynarodowej.
WANATOWICZ JÓZEF BOLESŁAW, urodzony 28 VIII 1922 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Klarman. Naukę w Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu przerwała wojna. W czasie nauki szkolnej należał do Sodalicji Mariańskiej. Uczestniczył w kursie Przysposobienia Wojskowego i po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. w oddziale PW ewakuował się do Równego. Po rozwiązaniu oddziału powrócił do Mielca. W 1940 r. został aresztowany (z kolegami i profesorami gimnazjalnymi) i uwięziony w Tarnowie. Stamtąd po pewnym czasie przewieziono go do obozu w Oświęcimiu, a później do obozu w Oranienburgu, gdzie pracował w cegielni. W 1942 r. został przeniesiony do obozu w Dachau, gdzie poddawano go doświadczeniom medycznym. Okazały się one zabójcze i zmarł 31 XII 1942 r.
WANATOWICZ LEON, urodzony 31 X 1896 r. w Chodorowie, pow. Bóbrka, syn Hipolita i Marii z Brożnowiczów. Po ukończeniu szkoły ludowej uczęszczał do miejscowego gimnazjum realnego, a po trzeciej klasie do c.k. Gimnazjum w Mielcu. Należał do skautingu i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W szóstej klasie zrezygnował z nauki, a we wrześniu 1914 r. zgłosił się do 2 pułku piechoty Legionów Piłsudskiego. Brał udział w walkach z Rosjanami na terenie Rusi Zakarpackiej, Galicji Wschodniej, na Huculszczyźnie i w kampanii bukowińskiej (do połowy marca 1915 r.). Po wypoczynku w Kołomyi, gdzie 2 pp włączono do II Brygady Legionów, brał udział w walkach nad Prutem, pod Rarańczą i na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został wcielony do wojska austriackiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w 17 pułku piechoty w Rzeszowie. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920, m.in. na froncie polsko-ukraińskim w Małopolsce Wschodniej i na Wileńszczyźnie. Po wojnie ukończył kurs maturalny dla legionistów i zdał maturę, a w 1922 r. został przeniesiony w stopniu sierżanta do rezerwy. Został odznaczony Medalem Niepodległości i Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. Powrócił do Mielca i zajął się działalnością sportową. Był współzałożycielem klubu „Lechia”, a później Klubu Sportowego „Kruki” i pełnił funkcję kapitana drużyny piłki nożnej. Korzystając z zamożności ojca, pokrywał sporą część wydatków na utrzymywanie i wyposażenie drużyny. Angażował się także w działalność Związku Strzeleckiego. Przez pewien czas pracował w banku, a później zajął się handlem bydłem. W związku z narastającą agresją Niemiec wobec Polski został przeszkolony w zakresie pracy kontrwywiadowczej i wytypowany do organizowania dywersji przyfrontowej na wypadek wojny. Uczestniczył w działaniach zabezpieczenia kontrwywiadowczego COP. Nie brał udziału w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu i pracował oficjalnie jako poborca kontyngentu zwierząt rzeźnych. Równocześnie od grudnia 1939 r. działał w konspiracji, najpierw w SZP, od 1940 r. w komórce wywiadu i kontrwywiadu komendy Obwodu ZWZ Mielec, a później w komórce wywiadu i kontrwywiadu w sztabie Inspektoratu Rejonowego AK Tarnobrzeg. Posługiwał się pseudonimami „Boruta” i „Dzik”. Przebywając często wśród Niemców, zdobywał cenne wiadomości dla ruchu oporu, wielokrotnie ostrzegał przed aresztowaniami oraz przyczynił się do uwolnienia wielu Polaków z obozu w Pustkowie. Jednocześnie jednak podejrzewany był o współpracę z Niemcami. Jako okresowy pracownik Banku Spółdzielczego w 1942 r. przyczynił się do powodzenia akcji konfiskaty pieniędzy przez grupę specjalną „Jędrusiów”. Brał udział w różnych akcjach przeciwko okupantom. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej został aresztowany przez NKWD i uwięziony pod zarzutem współpracy z Niemcami, ale dochodzenie nie potwierdziło winy. W 1945 r. otworzył lokal gastronomiczny przy ul. Sandomierskiej 20, a od jesieni 1945 r. pracował w Starostwie Powiatowym w Mielcu. Nie godził się jednak z nową rzeczywistością polityczno-społeczną i pozostawał wierny rządowi w Londynie. Od maja 1945 r. rozpoczął działalność konspiracyjną w strukturach Brygad Wywiadowczych Delegatury Sił Zbrojnych, a następnie w ramach BW WiN, gdzie pełnił funkcję kierownika wywiadu BW na powiat mielecki. Na początku października 1946 r. został aresztowany (wraz z innymi działaczami WiN) przez mielecki PUBP i bestialsko przesłuchiwany najpierw w Mielcu, a następnie w WUBP w Rzeszowie i w więzieniu Montelupich w Krakowie. Po rozprawie sądowej w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Rzeszowie wyrokiem WSR z 11 IV 1947 r. został skazany na karę śmierci, pozbawienie praw publicznych i obywatelskich oraz przepadek mienia. (Skazani zostali także m.in. inni mielczanie: Wiktor Jaderny, Karol Marcin Weryński i A. Kopecki). Po amnestii (z 22 II 1947 r.) karę śmierci zamieniono na dożywocie, a po apelacji i staraniach żony karę zmniejszono do 15 lat. Więziono go w Rzeszowie, a od sierpnia 1947 r. w CWK we Wronkach. Tam jako więzień antypaństwowy „A” odbywał karę w najgorszych warunkach i zachorował na gruźlicę kręgosłupa. Mogła być ona wyleczona tylko w specjalistycznym szpitalu. Mimo starań rodziny o zwolnienie i leczenie szpitalne nie został zwolniony z powodu sprzeciwu kierownictwa więzienia. W uzasadnieniu napisano m.in.: „…więzień (…) nie przejawia żalu za popełnione winy (…) do obecnej rzeczywistości jest ustosunkowany wrogo”. Odmówiono też przyjęcia lekarstw, które dostarczyła żona – Irena z Rudnickich. Zmarł w więziennym szpitalu 2 XI 1951 r. i został pochowany na cmentarzu więziennym we Wronkach. Na fali przemian ustrojowych w Polsce po 1989 r. jego (i innych działaczy WiN) sprawa powróciła na wokandę sądową. W wyniku rewizji nadzwyczajnej z 12 II 1990 r. Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Prokuratora Generalnego RP na korzyść wszystkich wówczas skazanych – Sąd Najwyższy w Warszawie 25 X 1990 r. wydał postanowienie o unieważnieniu wyroku byłego WSR w Rzeszowie, uniewinnił i zrehabilitował Leona Wanatowicza i innych skazanych działaczy WiN. Dla upamiętnienia działalności patriotycznej Leona Wanatowicza jedną z ulic na osiedlu Borek nazwano jego imieniem w czasie sesji Rady Miejskiej w Mielcu 11 II 2010 r.
WANATOWICZ STANISŁAW, urodzony w 1884 r. w Mielcu, syn Józefa i Marii z Jaworskich. Wspólnie z bratem Antonim kontynuował tradycje rodzinne, zajmując się kupiectwem. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej, zwłaszcza sportowej i kulturalnej. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Jako żołnierz armii austriackiej uczestniczył w I wojnie światowej (1914-1918). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był współzałożycielem i jednym ze sponsorów Klubu Sportowego „Kruki” w Mielcu. Jako aktor amator grał w licznych sztukach wystawianych przez zespół teatralny TG „Sokół”. Zmarł 10 XII 1943 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WANATOWICZ STANISŁAW ANTONI, urodzony 2 VII 1960 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Janiny z domu Cyz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Studiował na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach, uzyskując tytuł magistra inżyniera. W latach 1985-1993 pracował w WSK „PZL-Mielec”, pełniąc od 1991 r. funkcję kierownika Działu Projektowo-Programowego. Od 1993 r. do 2000 r. pracował na stanowisku dyrektora handlowego Galicyjskiego Towarzystwa Informatycznego w Mielcu. W 2000 r. został wiceprezesem zarządu firmy Comp Soft Sp. z o.o. w Mielcu, a od 2007 r. do 30 VI 2021 r. pełnił funkcję jej prezesa. Ma znaczący wkład w uzyskanie przez tą firmę licznych wyróżnień, m.in. Certyfikatów Lidera Nowych Technologii, tytułów Geparda Biznesu, Certyfikatów Przedsiębiorstwa Przyszłości i Certyfikatu Dobroczynności. (Szerzej w haśle: Comp Soft Sp. z o.o. w Mielcu.) Poza pracą zawodową angażował się w działalność polityczną i społeczną. Był członkiem Komisji Kultury Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w latach 1989-1990 i pełnomocnikiem listy kandydatów KO „Solidarność” w wyborach samorządowych w 1990 r. oraz jednym z inicjatorów zmian nazw ulic w Mielcu (1990) i budowy „Ściany Katyńskiej” przy kościele św. Mateusza w Mielcu. Od wielu lat amatorsko zajmuje się historią Mielca i regionu. W tomie 3. Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (Mielec 1994) opublikowano dwa jego artykuły: Ludność żydowska w regionie mieleckim oraz Eksterminacja ludności żydowskiej. Autor książki pt. Leon Wanatowicz „Boruta”, „Dziki” „… nie przejawia żalu za popełnione winy” (Mielec 2021) oraz Spacerownika mieleckiego, publikowanego w Tygodniku Regionalnym Korso w 2021 r. Publikował też w regionalnej prasie, m.in. „Głosie Załogi”, „Głosie Mieleckim”, „Głosie Solidarności”, „Nowinach Rzeszowskich” i „Korso” oraz „Roczniku Mieleckim”. Współzałożyciel i współwłaściciel Tygodnika Regionalnego „Korso”, później zbył udziały. Pomaga w zbieraniu materiałów do Encyklopedii miasta Mielca. Autor wystaw fotograficznych: Melitser Jidn. Żydzi mieleccy w fotografii (2011 r.) i Melitser Jidn. Jom Kippur (2012), eksponowanych w Galerii Domu Kultury SCK w Mielcu. Przewodnik wycieczek po Mielcu. Uhonorowany m.in.: Medalem Pro Patria, Medalem za Długoletnią Służbę, Złotą Odznaką Zasłużonego dla Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, tytułem Menadżer Sukcesu 2015, tytułem Promotor Nauki i Kultury oraz tytułem „Pozytywny Mielczanin” w kategorii Biznes w roku 2017. Stworzył i rozwija „Wielką Genealogię Mielecką” – drzewo genealogiczne pozwalające na określenie związków rodzinnych mielczan od połowy XVIII stulecia.
WANATOWICZ STANISŁAW WOJCIECH, urodzony 13 IV 1930 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Marii z domu Klarman. Podczas okupacji hitlerowskiej, w latach 1943-1945 należał do konspiracyjnych Szarych Szeregów Armii Krajowej w Mielcu, a w latach 1945-1951 do tajnej organizacji niepodległościowej. Był zastępowym zastępu „Bobry” i posługiwał się pseudonimem „Bóbr 1”. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1950 r. Był członkiem Aeroklubu Mieleckiego. Uzyskał uprawnienia pilota szybowcowego. Studiował na Wydziale Mechanicznym – Energetyka Cieplna Politechniki Wrocławskiej i w 1954 r. uzyskał tytuł inżyniera mechanika, a w następnym roku na tym samym wydziale (przemianowanym na Wydział Mechaniczno-Energetyczny) otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika energetyki. W 1954 r. został zatrudniony w Politechnice Wrocławskiej jako starszy asystent naukowo-dydaktyczny na Wydziale Inżynierii Sanitarnej (Katedra Mechanicznych Urządzeń Sanitarnych). Prowadził zajęcia z zakresu nauczania projektowania elementów maszyn. W 1965 r. został przeniesiony do Instytutu Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym, gdzie był starszym specjalistą, konstruktorem wynalazcą, rzeczoznawcą oraz kierownikiem Zespołów Badawczych i Zaplecza Technicznego. W 1974 r. na macierzystej uczelni ukończył studia podyplomowe z zakresu kriotechniki, a w 1988 r. otrzymał tytuł rzeczoznawcy SIMP w kilku specjalnościach. W ramach działalności Instytutu współpracował z zakładami przemysłowymi w zakresie projektowania i kierowania produkcją wielu unikalnych urządzeń. Autor 46 publikacji naukowych, m.in. 26 patentów i 7 wzorów. W 1995 r. przeszedł na emeryturę. Angażował się społecznie, jako członek Światowego Związku Żołnierzy AK, Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP) i Klubu Żeglarskiego „Grot” Politechniki Wrocławskiej. Otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień wojskowych: Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Partyzancki, Krzyż Niezłomnych, Odznakę Akcji „Burza”, Złotą Odznakę Szarych Szeregów AK, Odznakę Weterana Walk o Niepodległość RP oraz awans na stopień majora, a także odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych, m.in.: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Srebrną Odznakę Zasłużony dla Energetyki, Srebrną Honorową Odznakę SIMP, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej oraz około 30 nagród ministerialnych i uczelnianych. Zmarł 16 III 2021 r. Pochowany na cmentarzu we Wrocławiu.
WANATOWICZA LEONA (ULICA), ulica na terenie Michaliny – przysiółka osiedla Borek. Ma około 500 m długości. Biegnie od ul. K. Padykuły w kierunku północnym, wzdłuż rowu melioracyjnego i Pracowniczych Ogrodów Działkowych „Jubilat”. Ma częściowo utwardzoną nawierzchnię. Patrona otrzymała na sesji Rady Miejskiej 11 II 2010 r.
Jej patronem jest LEON WANATOWICZ (1896-1951) – uczeń gimnazjum w Mielcu, legionista i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, działacz społeczny w okresie II RP, członek ZWZ-AK, Po II wojnie światowej członek WiN, za co został skazany na długoletnie więzienie. Zmarł w więzieniu.
WANDY (ULICA), ulica miejska w środkowej części osiedla Rzochów. Biegnie od ul. Rzochowskiej w pobliżu kościoła parafialnego św. Marka do ul. Dębickiej. Ma 364 m długości i asfaltową nawierzchnię. Poza domami jednorodzinnymi głównym obiektem zbudowanym przy niej jest Szkoła Podstawowa im. H. Sienkiewicza. Historia ulicy liczy zapewne kilka setek lat, bowiem biegnie ona po terenie najstarszej zabudowy dawnego miasta Rzochowa, na zapleczu domów przy rynku. Legendarną patronkę otrzymała 27 III 1985 r. na wniosek miejscowego Komitetu Osiedlowego. W 2008 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową. Księżniczka WANDA, według legendy, była córką księcia Kraka, założyciela Krakowa. Nie zgodziła się na poślubienie księcia niemieckiego Rytgiera i w akcie rozpaczy rzuciła się do Wisły. To zapobiegło najazdowi niemieckiemu na Kraków i okolice.
WARCHOLAK ZYGMUNT, urodzony 18 I 1927 r. w Sanoku, syn Władysława i Wiktorii z domu Radzik. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rzeszowie. Od 1947 r. rozpoczął zasadniczą służbę wojskową. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Łączności, uzyskując w 1951 r. stopień podporucznika. Służył w wojskach łączności, kolejno na stanowiskach: radiotechnika, dowódcy plutonu łączności i szefa sztabu batalionu łączności. W 1958 r. został skierowany na stanowisko st. inspektora Komendy Wojewódzkiej TOPL w Rzeszowie, a w 1965 r. przeniesiono go do służby w administracji wojskowej. Posiadał wówczas stopień kapitana. Pracował w WKR i PSzW w Sanoku, PSzW w Krośnie i od 5 VIII 1975 r. w WKU Mielec na różnych stanowiskach, m.in. starszego oficera. W tym okresie został awansowany na stopień majora (1969) i podpułkownika (1976). Po przejściu do rezerwy (2 II 1979 r.) prowadził szkolenia z zakresu samoobrony i Obrony Cywilnej w mieleckich zakładach pracy. 18 III 1981 r. był współzałożycielem Koła Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych w Mielcu – pierwszego w województwie rzeszowskim. Pełnił m.in. funkcje wiceprezesa Zarządu Koła i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Upowszechniał grę w szachy i odnosił w tej dyscyplinie sukcesy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotym Medalem Jubileuszowym ZBŻZ. Zmarł 14 II 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WARCHOŁ ADAM TADEUSZ, urodzony 10 X 1904 r. w Zaleszanach, syn Adama i Michaliny z d. Jaroń. Absolwent Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni z maturą w 1923 r.? Ukończył także Seminarium Nauczycielskie w Rudniku. W okresie międzywojennym pracował jako nauczyciel szkół powszechnych w kilku miejscowościach i organizował tam różne formy pozaszkolnej działalności oświatowej i kulturalnej. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził tajne nauczanie, a w latach 1941-1944 należał do ZWZ-AK. Po II wojnie światowej pracował nadal w szkołach podstawowych w powiecie mieleckim, m.in. w Złotnikach i Rzędzianowicach. Należał do ZBoWiD i Stowarzyszenia „PAX” w Mielcu, Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i reaktywowanego w 1967 r. chóru męskiego „Melodia” w Mielcu. Zmarł 1 III 1978 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WARCHOŁ MARIA HELENA (z domu SZAFER), urodzona 15 VIII 1910 r. w Lubieniu Wielkim, powiat Gródek Jagielloński w województwie lwowskim, córka Żelisława i Julii z domu Jurczak. Ukończyła I kurs Seminarium Państwowego w Sandomierzu, a po przeniesieniu się rodziny do Mielca – Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie im. Emilii Platerówny. Maturę zdała w 1930 r. Jako nauczycielka pracowała w publicznych szkołach powszechnych w Wilnie (1931) oraz Nakolu (1937/1938) i Grębowie-Zabrniu (1938-1940) w powiecie tarnobrzeskim. W czasie okupacji hitlerowskiej nie mogła pracować, podobnie jak inne kobiety, w zawodzie nauczycielskim, ale prowadziła tajne nauczanie w zakresie szkoły podstawowej. W latach 1944-1952 uczyła w Zabrniu, Dobrym Polu (powiat legnicki) i Szkole Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Legnicy. Ze względów osobistych zrezygnowała z pracy i wznowiła ją w 1956 r. Pracowała w Szkole Podstawowej w Janowicach w powiecie legnickim, a po przenosinach do Mielca w 1958 r. – w Szkole Podstawowej w Złotnikach koło Mielca i od roku szkolnego 1959/1960 w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. Przez wiele lat działała bardzo aktywnie w harcerstwie. Do ZHP wstąpiła w 1926 r. Należała do I Drużyny Harcerek im. E. Plater w Mielcu i była jedną z zastępowych. W 1933 r. ukończyła ogólnopolski specjalistyczny kurs harcerski dla nauczycieli. Pełniła wiele funkcji, była współorganizatorem wielu kolonii i obozów harcerskich. Zmarła 8 X 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WARIAS – KILIAN MARTA, urodzona 11 VI 1990 r. w Radomyślu Wielkim, córka Stanisława i Haliny z domu Dykas. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2009 r. Ukończyła: Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych w Mielcu (filologia angielska, tytuł licencjata) w 2012 r., studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (filologia angielska, przekładoznawstwo, tytuł magistra) w 2014 r. oraz studia podyplomowe na Uniwersytecie Jagiellońskim (tłumaczenie specjalistyczne) w 2017 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 2012 r. jako dziennikarz w Wydawnictwie Edipresse i Bauer w Warszawie i Wrocławiu. W 2017 r. podjęła pracę w Szkole Języków Obcych w Radomyślu Wielkim jako nauczyciel języka angielskiego. Od 2018 r. pracuje w Agencji Wydawniczej Korso jako dziennikarz i fotoreporter Tygodnika Regionalnego Korso. W maju 2022 r. dodatkowo powierzono jej funkcję pełniącego obowiązki redaktora naczelnego tej gazety.
WARSZAWSKA (ULICA), ulica miejska w środkowej części osiedla J. Kilińskiego. Ma 418 m długości, nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Biegnie od ul. J. Kilińskiego do ul. M. Reja, krzyżując się z ul. F. Żwirki i S. Wigury oraz ul. Ogrodową. Powstała na błoniach miejskich około 1910 r., kiedy to rozpoczęto budowę obiektów gimnazjalnych: gmachu głównego i bursy, pomiędzy którymi została wytyczona. Wtedy też rozpoczęto budowę kilku prywatnych domów. Nazwę otrzymała około 1924 r. W 1932 r. wybudowano przy niej stadion sportowy TG „Sokół”. Początkowo dochodziła tylko do ul. Ogrodowej, ale w związku z budową trzech bloków mieszkalnych na tym terenie w latach 70. została przedłużona do ul. M. Reja. To sprawiło, że w naszych czasach ul. Warszawska stała się bardzo ruchliwa. Ponadto w bursie i dobudowanym do niej nowym skrzydle funkcjonuje Zespół Szkół Ekonomicznych. Stadion Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji służy nie tylko klubom sportowym „Gryf” i „Sokół”, ale także kilku okolicznym szkołom oraz indywidualnym miłośnikom sportu i rekreacji (korty tenisowe, bieżnia). W niedzielę zaś w dawnej kaplicy gimnazjalnej św. Stanisława Kostki odprawiane są Msze św. W ostatnim kwartale 2006 r. otrzymała nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej. Tradycja głosi, że prawdopodobny pomysłodawca nazwy ulicy WARSZAWSKA – ówczesny nadradca Dyrekcji Robót Publicznych w Mielcu inż. Jan Haładej – zrobił to trochę z przekory wobec niektórych mieszkańców. Z drugiej zaś strony argumentowano, że na terenie Mielca jest już sporo nazw ulic pochodzących od nazw miast (Krakowska, Lwowska, Tarnowska, Tarnobrzeska, Sandomierska, Kolbuszowska, Radomyska), a nie ma dotąd od miasta stołecznego. Nazwa przyjęła się i dziś jej mieszkańcy podają swój adres z nutką dumy.
WARSZTAT TERAPII ZAJĘCIOWEJ, rozpoczął działalność 17 X 1994 r. w budynku przy ul. A. Kocjana 15. Inicjatorem powstania tej placówki był dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mielcu Jan Bury. Pierwszym kierownikiem został Zdzisław Czajka, a od 2000 r. funkcję tę pełni Robert Kośla. Uczestnikami pierwszych zajęć były 32 młode osoby niepełnosprawne. W następnych latach rosło zainteresowanie tą formą aktywnej terapii, toteż liczba uczestników rosła i aktualnie wynosi około 50. Od początku działalności podstawową formą zajęć rehabilitacyjnych z zakresu terapii zajęciowej są pracownie. Aktualnie jest ich 8: stolarsko-tapicerska, introligatorsko-papiernicza, informatyczna, gospodarstwa domowego, wikliniarska, krawiecko-dziewiarska, plastyczno-tkacka i literacko-artystyczna. Wydawana jest także gazetka „Inny Świat”. Nie mniej istotną rolę odgrywa rehabilitacja społeczna, głównie poprzez zorganizowane kontakty z młodzieżą mieleckich gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych. Organizowane są wycieczki krajoznawcze. W ramach kontaktów międzynarodowych w 2003 r. nawiązano kontakt z Ośrodkiem Szkolno-Wychowawczym w Homok na Węgrzech i obie placówki aktywnie współpracują. W pierwszym dwudziestoleciu XXI w. systematycznie rozwijano formy przygotowywania niepełnosprawnych uczestników do samodzielnego, odpowiedzialnego i aktywnego funkcjonowania. Ilość pracowni (w trzech obiektach) wzrosła do 16. W siedzibie głównej przy ul. A. Kocjana czynnych było 8 pracowni (50 osób), przy ul. Pogodnej – 3 pracownie (15 osób) i przy ul. Bł. Ks. R. Sitki – 5 pracowni (25 osób). Mielecka placówka jest aktualnie największą tego typu w województwie podkarpackim. Należy nadmienić, że z powodu obostrzeń sanitarnych związanych z pandemią choroby COVID-19, w 2020 r. dwukrotnie zawieszano zajęcia rehabilitacyjne.
WARUNEK-BIELEWICZ JANINA (z domu WARUNEK), urodzona 6 VI 1971 r. w Kolbuszowej, córka Piotra i Heleny z domu Kabała. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1990 r. Od 1987 r. trenowała lekkoatletykę w FKS Stal Mielec i specjalizowała się w sprintach. W 1989 r. awansowała do czołówki krajowej juniorek. W związku z podjęciem studiów na kierunku trenerskim w krakowskiej AWF w 1990 r. przeszła do AZS-AWF Kraków i startując w tym klubie, należała do szerokiej czołówki polskich sprinterek. Po ukończeniu studiów w 1994 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego wróciła do Mielca i od 1 IX 1994 r. do 31 VIII 1996 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 6 jako nauczycielka wychowania fizycznego. Ze względu na kłopoty finansowe Stali Mielec kontynuowała starty w barwach AZS Kraków i osiągnęła największe swoje sukcesy: złoty medal w biegu na 60 m w Halowych Mistrzostwach Polski (1995 r., Spała) i w sztafecie AZS Kraków 4×100 m w letnich Mistrzostwach Polski (1996 r.). Reprezentowała Polskę w sztafecie 4×100 m w Pucharze Europy (1996 r., Bergen, Norwegia). Zdobyła też ponad 20 medali w Akademickich Mistrzostwach Polski. Rekordy życiowe: 100 m – 11,82, 200 m – 24,27. Jesienią 1996 r. wyjechała z Mielca.
WARZECHA BOGUSŁAW ROMAN, urodzony 10 VIII 1959 r. w Mielcu, syn Franciszka i Adeli z domu Szczur. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1978 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi i w 1985 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. W latach 1985-1991 pracował jako lekarz w kilku jednostkach wojskowych, a w latach 1991-1996 był lekarzem 7 Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku w stopniu komandora podporucznika. Od 1996 r. pełnił funkcję ordynatora Oddziału Płucnego Szpitala Powiatowego (Rejonowego) w Mielcu. Uzyskał specjalizacje: I stopnia (1991) i II stopnia z zakresu chorób płuc (1993) oraz I stopnia z zakresu chorób wewnętrznych (1998). Pod jego kierunkiem trzech lekarzy uzyskało specjalizacje – jeden I stopnia i dwóch – II stopnia. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe „Planowanie i zarządzanie w ochronie zdrowia”. Kierował przeniesieniem oddziału z budynku przy ul. E. Biernackiego do nowego skrzydła Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego i organizował jego funkcjonowanie w nowej siedzibie. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego i Polskiego Towarzystwa Alergologicznego. Współautor artykułu z zakresu torakoskopii. Uczestniczy w krajowych konferencjach i seminariach specjalistycznych. Był członkiem Polskiego Związku Łowieckiego – Koło „Ponowa” w Chorzelowie oraz członkiem Związku Hodowców Koni. Hodował konie w Brzyściu k/Mielca. Wyróżniony wojskowymi odznaczeniami resortowymi i Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej. Zmarł 9 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
WARZECHA DARIA EWA (z domu WESOŁOWSKA), urodzona 2 VIII 1961 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Stanisława i Marii z domu Kiełb. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1980 r. W latach 1980-1989 pracowała jako nauczyciel Państwowego Przedszkola nr 4 w Mielcu i Przedszkola ZZD w Chorzelowie. W tym czasie studiowała na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (kierunek: nauczanie początkowe) i w 1985 r. uzyskała tytuł magistra. W 1989 r. ze względów rodzinnych przeniosła się do Gdyni, gdzie pracowała w jednym z przedszkoli (1989-1990) i Szkole Podstawowej nr 17 (1990-1996). Ponadto działała społecznie, m.in. poprzez szkolne Koło TPD i Koło Rodzin Wojskowych na terenie 4. Brygady w LOPK. W 1996 r. powróciła z rodziną (mąż – Bogusław, lekarz) do Mielca i została zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 2 im. T. Kościuszki. Ukończyła szereg form doskonalenia zawodowego, m.in.: kurs terapii pedagogicznej (Centrum Doskonalenia Pedagogicznego w Rzeszowie, 1997), kurs „ Kluczowe umiejętności konsultanta i doradcy metodycznego” (CDP Rzeszów, 1999), studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą i przedsiębiorczości (WSGiZ Mielec, 2001), kurs nt. zastosowania technologii informacyjnej (CKPiDN Mielec, 2003), kurs z zakresu andragogiki (PCEN Rzeszów, 2004) i kurs kwalifikacyjny przygotowujący do pracy edukatorskiej. Od 1997 r. pełniła funkcję doradcy metodycznego w CDP w Rzeszowie. W latach 1997-2000 uzyskała I i II stopień specjalizacji zawodowej. W 2000 r. została wpisana na listę ekspertów w komisjach kwalifikacyjnych i egzaminacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans zawodowy i pracowała w tych komisjach, a w 2003 r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Organizowała i prowadziła różne formy doskonalenia zawodowego dla nauczycieli oraz międzyszkolne konkursy dla uczniów klas I-III. Współpracowała z nauczycielami z terenu całego powiatu i wydawała zeszyty przedmiotowe prezentujące dorobek nauczycieli klas I-III i świetlic, a także zredagowała i opublikowała jeden z numerów kwartalnika „W kręgu mieleckich humanistów, z przeznaczeniem dla nauczycieli nauczania zintegrowanego. 1 IX 2007 r. powierzono jej stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w Mielcu. Doprowadziła do gruntownego remontu szkoły i jej otoczenia. M.in. zbudowano własną kotłownię (dotąd SP nr była ogrzewana przez kotłownię w I LO) i wykonano termomodernizację całego budynku szkoły. W związku z wprowadzoną reformą oświaty w 2017 r. zmodernizowała pracownię komputerową, utworzyła pracownie: fizyczno-chemiczną i biologiczno-geograficzną. Jej staraniem wyposażono wszystkie klasopracownie w sprzęt multimedialny. Po jej kierunkiem wprowadzone zostały programy i projekty, za które szkoła otrzymała certyfikaty i odznaki jakości. Uczniowie SP 2 zdobywają corocznie tytuły laureatów i finalistów w kuratoryjnych konkursach przedmiotowych. Wraz z nauczycielami rozpropagowała projekt budowy boiska sportowego na terenach przy ul. Rzecznej w ramach MBO. Uczestniczyła w Ogólnopolskich Konferencjach Kadry Kierowniczej Oświaty, Kongresach Zarządzania Oświatą i innych formach doskonalenia zawodowego. Uhonorowana m.in. Złotym Medalem za Długoletnią Służbę oraz nagrodami Prezydenta Miasta Mielca.
WARZECHA JERZY ADAM, urodzony 14 XII 1952 r. w Mielcu, syn Franciszka i Adeli z domu Szczur. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu. W 1972 r. zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka. W latach szkolnych trenował biegi średnie w LKS „Tęcza” Mielec. Studia w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie ukończył w 1977 r. w stopniu podporucznika i z tytułem magistra inżyniera elektryka automatyka. Jako zawodnik UWKS WAT wielokrotnie startował w zawodach sportowych, m.in. w Spartakiadach Wojska Polskiego (1973, 1975) oraz biegach przełajowych i biegach na orientację. Jego zawodowa służba wojskowa przebiegała następująco: 1977-1986 – dowódca baterii przeciwlotniczej pułku rakiet plot JW w Jeleniej Górze, 1986-1989 – szef służb technicznych, zastępca dowódcy dywizjonu artylerii rakietowej JW w Brzegu, 1989-1992 – szef służb technicznych, zastępca dowódcy pułku rakiet plot JW w Jeleniej Górze, 1992-1998 – szef Wydziału Eksploatacji Sprzętu Uzbrojenia w Dowództwie Krakowskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie, 1998-2001 – szef Wydziału Technicznego Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego w Krakowie. Z dniem 30 XI 2001 r., po 30 latach zawodowej służby wojskowej, przeszedł na emeryturę w stopniu podpułkownika. Aktualnie pracuje jako pracownik cywilny wojska – starszy referent w 2 Korpusie Zmechanizowanym w Krakowie. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” i Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Jest członkiem Koła Łowieckiego „Las” w Kłaju.
WARZOCHA ANDRZEJ KAZIMIERZ, urodzony 5 III 1940 r. w Polmianowicach, pow. Drohobycz, syn Edmunda i Anny z domu Brzegowicz. Absolwent Technikum Mechanicznego przy WSK Rzeszów, maturę zdał w 1957 r. W latach 1957-1958 pracował w WSK Rzeszów jako ślusarz. Studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (specjalność: silniki lotnicze) ukończył w 1965 r. z tytułem magistra inżyniera mechanika. Od 1965 r. do 1972 r. pracował w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, uzyskując w 1970 r. stopień naukowy adiunkta. W 1972 r. przybył do Mielca i w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym SK „PZL Mielec” pełnił funkcje kierownika Działu Zespołów Napędowych, a następnie głównego specjalisty ds. zespołów napędowych samolotów. W 1976 r. uzyskał specjalizację zawodową I stopnia. W 1988 r. został mianowany dyrektorem technicznym Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Kalisz” i pełnił tę funkcję do 1990 r. W tym roku powrócił do Mielca i w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” był konstruktorem prowadzącym, a później głównym konstruktorem samolotu PZL M28 „Skytruck”. Po utworzeniu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. w 1999 r. powierzono mu także funkcję głównego konstruktora samolotu „Skytruck”, a następnie został zastępcą dyrektora technicznego ds. rozwoju. Był współautorem koncepcji modyfikacji produkowanego samolotu An-28. Pełnił nadzór merytoryczny nad wykonaniem prototypu i certyfikacją oraz produkcją partii 27 samolotów. Nadzorował także wdrożenie samolotu do eksploatacji i certyfikację w nadzorze krajowym i amerykańskim. W 2003 r. przeszedł do innej mieleckiej firmy – Melex spółka z o.o. (później spółka jawna) i do 2005 r. pełnił funkcję kierownika Działu Konstrukcyjno-Technologicznego, a od 2005 r. pracuje na stanowisku konstruktora pojazdów z napędem elektrycznym. Zmarł 15 IX 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WARZOCHA STANISŁAW, urodzony 29 XII 1926 r. w Chłopach koło Lwowa (aktualnie Ukraina), syn Stefana i Karoliny z domu Bober. Szkołę powszechną w Chłopach ukończył w 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał we Lwowie, gdzie na tajnych kompletach ukończył dwie klasy gimnazjum. W 1946 r. jako repatriant przyjechał do Bytomia i tam po ukończeniu nauki w gimnazjum i liceum zdał maturę w 1948 r. Po maturze podjął pracę w Wojewódzkiej Hurtowni Centrali Tekstylnej w Bytomiu i równocześnie studiował w Wyższym Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych w Katowicach. W 1949 r. przerwał studia w Katowicach, bowiem został przyjęty na Wydział Lekarski Śląskiej Akademii Medycznej w Rokitnicy Bytomskiej i w 1954 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów odbył 2-letnie studium wojskowe i po ćwiczeniach na poligonie otrzymał stopień podporucznika. W lutym 1955 r. nakazem pracy został skierowany do Mielca, gdzie od 15 III 1955 r. podjął pracę w Szpitalu Miejskim oraz w Przychodni Rejonowej nr 1 na terenie Starego Mielca. Od 1 VI 1955 r. do 3 X 1957 r. pełnił funkcje dyrektora i inspektora sanitarnego w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Mielcu, równocześnie pracując w mieleckim szpitalu. Ponadto w latach 1957-1966 był kierownikiem Wiejskiego Ośrodka Zdrowia w Wadowicach Górnych. W 1961 r. uzyskał I stopień specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych oraz uczestniczył w szkoleniu wojskowym lekarzy. W styczniu 1962 r. został powołany przez Wydział Zdrowia PPRN w Mielcu na stanowisko kierownika nowo powołanej Powiatowej Przychodni Obwodowej w Mielcu i był jej organizatorem od podstaw. Inicjował czyny społeczne na rzecz budowy ośrodków zdrowia w Padwi Narodowej, Tuszowie Narodowym, Wadowicach Górnych i Czerminie. W 1962 r. otrzymał awans na stopień porucznika. Od 1 VI 1969 r. do przejścia na emeryturę w 1992 r. kierował Przychodnią Rejonową nr 1 w Mielcu oraz prowadził Poradnię Internistyczną w ramach tej Przychodni. Pracował również w Przychodni Przyzakładowej Spółdzielni Inwalidów w Rzeszowie Oddział w Mielcu. Ponadto społecznie sprawował opiekę medyczną nad pracownikami Powiatowego Sztabu Wojskowego w Mielcu i ich rodzinami, a także nad żołnierzami służby czynnej przebywającymi na urlopach w Mielcu. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in. z zakresu endokrynologii i kardiologii klinicznej. Uczestniczył także w szkoleniach w Sanatorium Przeciwgruźliczym w Górnie i Szpitalu Zakaźnym w Krakowie – Nowej Hucie. Od wielu lat jest członkiem (pełnił też funkcję przewodniczącego) Powiatowej Komisji Poborowej w Mielcu. Posiada stopień porucznika. Wiele czasu poświęcał działalności politycznej i społecznej. Od 1955 r. należy do Stronnictwa Demokratycznego w Mielcu i w czasie ponad 50-letniej przynależności pełnił różne funkcje, m.in. wiceprzewodniczącego Powiatowego Komitetu SD, członka Plenum Wojewódzkiego Komitetu SD i wiceprzewodniczącego Komisji ds. Służby Zdrowia WK SD w Rzeszowie. W 1969 r. brał udział, jako delegat woj. rzeszowskiego, w Kongresie SD w Warszawie. W latach 1965-1969 był członkiem Komisji Zdrowia WRN w Rzeszowie. Jest członkiem: ZZ Pracowników Służby Zdrowia, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Komisji Lekarzy Emerytów i Rencistów przy Okręgowej Izbie Lekarzy w Rzeszowie (od 1994 r.), Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich oraz Towarzystwa im. Św. Brata Alberta w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Medalem „Zasłużony Działacz FJN’, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Odznaką „Wzorowy Pracownik Służby Zdrowia”, Odznaką „Zasłużony Działacz SD”, Złotą Honorową Odznaką ZG ZSMW za prowadzenie szkół zdrowia i szerzenie oświaty sanitarnej na terenach wiejskich oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca.
WASIAK WACŁAW, urodzony 6 XI 1936 w Woli Makowskiej (powiat Skierniewice), syn Wojciecha i Antoniny. Studiował na Wydziale Lotnictwa Politechniki Warszawskiej (obecnie MEiL) i uzyskał tytuł magistra inżyniera. Na studiach był członkiem Komisji Nauki RG ZSP. Pracował jako konstruktor lotniczy w WSK Mielec, związany z produkcją polskiego samolotu odrzutowego Iskra oraz pełnił funkcję przewodniczącego ZZ ZMS WSK Mielec (1966-1968). W tym okresie był m.in. jednym z inicjatorów budowy w czynie społecznym obiektów sportowych przez młodzież pracującą, za co w 1968 r. został laureatem „Złotego Dysku” przyznanego przez redakcję „Sportu dla Wszystkich”. Kolejnymi miejscami pracy i funkcjami były: przedstawicielstwo polskich organizacji naukowych za granicą, Ośrodek Przetwarzania Informacji – OPI (dyrektor), Ministerstwo Nauki i Techniki (dyrektor generalny), Ministerstwo Edukacji (dyrektor generalny), Polska Izba Opakowań (dyrektor), twórca wielu przedsięwzięć związanych z opakowalnictwem (targi, wystawy, misje zagraniczne, konkursy PAKSTAR). Był autorem szeregu prac naukowych, publikacji i artykułów, zwłaszcza z dziedziny opakowalnictwa oraz popularyzatorem wiedzy o opakowaniach. Udzielał się jako redaktor naczelny „Biuletynu Instytutów Badawczych”, a następnie „Biuletynu Opakowaniowego”. Ponadto pełnił funkcję konsultanta w Instytucie Badawczym Opakowań COBRO. Wyróżniony licznymi odznaczeniami państwowymi, młodzieżowymi i resortowymi oraz honorowym tytułem „Zasłużony dla przemysłu opakowań”. Zmarł 22 VI 2020 r. w Warszawie.
WASIELEWSKA BARBARA AGNIESZKA, urodzona 24 VIII 1939 r. w Szubinie, woj. poznańskie, córka Jana i Pelagii z domu Konstańczak. Ukończyła Liceum Ekonomiczne w Mielcu. W latach 1958-1978 pracowała w administracji Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu jako pracownik umysłowy. W 1980 r. ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i otrzymała tytuł magistra pedagogiki. Od 1980 r. do 1995 r. pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej im. gen. Władysława Sikorskiego w Tuszowie Narodowym. Z dniem 1 IX 1995 r. przeszła na emeryturę. Od młodości wiele czasu poświęcała społecznej działalności kulturalnej i artystycznej. W latach 1963-1985 należała do zespołu teatralnego „Maska” Zakładowego Domu Kultury WSK Mielec, m.in. grała w sztukach: Egzamin, Powrót taty, Wybór, Śniadanie, obiad, kolacja, Igraszki z diabłem i Królowa Przedmieścia. Jej życiową pasją była jednak wycinanka, z którą zapoznała się w bogatym w kulturę ludową regionie pałuckim. Początkowo traktowała wycinankę jako hobby, ale później uczyniła zeń główną dziedzinę swej twórczości, do czego przyczyniło się m.in. odkrycie 16 wycinanek z 1912 r. z Przecławia i okolic. Sporządzone kopie tych wycinanek przekazała do Muzeum Regionalnego w Mielcu i na statek m/s „Mielec”. Podjęła również próby stworzenia wycinanki własnego autorstwa, nawiązując do motywów i kolorystyki haftu rzeszowskiego, haftu richelieu i wycinanek z różnych regionów w Polsce. Pierwszy raz jej prace wystawiono w 1970 r. w Śródborowie koło Warszawy, a później m.in. w Przemyślu, Jaśle, Cieszynie, Kędzierzynie-Koźlu, Wodzisławiu Śląskim, Poznaniu, Gdyni i Kolbuszowej oraz wielokrotnie w Mielcu i okolicy. Była członkiem Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej (1971-1975), a w 1981 r. została członkiem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Uczestniczyła w wystawach zbiorowych obu grup twórczych. Jej wycinanki znajdują się m.in. w Muzeum Regionalnym w Mielcu i zbiorach wielu osób prywatnych w kraju i poza jego granicami. Uczestniczyła także w skutecznym apelu do władz miasta o uratowanie przeznaczonych do wyburzenia domów nr 19 i 21 przy ul. Jadernych. (Dziś jest to „Jadernówka” – filia Muzeum Regionalnego.) W latach 90. poza wycinanką zajęła się haftem artystycznym, malarstwem olejnym i malarstwem na szkle. Posiadała bogaty zbiór wycinanek ze wszystkich regionów Polski. Wyróżniona Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i wieloma dyplomami uznania. Zmarła 24 VI 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WASIK ARTUR WIESŁAW, urodzony 11 IX 1965 r. w Mielcu, syn Włodzimierza i Izabeli z Cisowskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1984 r. W latach 1980-1988 trenował biegi średnie w FKS „Stal” Mielec. Był m.in. mistrzem okręgu i finalistą Mistrzostw Polski juniorów na dystansach 800 m i 1500 m. Z biegiem lat coraz więcej czasu przeznaczał na brydż sportowy i z czasem ta dyscyplina stała się jego życiową pasją. W latach 1986-1987 pracował w WSK Mielec, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową. W maju 1990 r. wyjechał z rodziną do Hiszpanii, na zaproszenie przebywającego tam uznanego brydżysty rzeszowskiego Andrzeja Knapa. Stworzyli parę brydżową, która w krótkim czasie stała się znana w hiszpańskim światku brydżowym. W 1993 r. zwyciężyła wszystkie pary hiszpańskie w eliminacjach do Mistrzostw Europy i została powołana przez Hiszpańską Federację Brydża Sportowego do reprezentacji Hiszpanii. We wspomnianych ME, rozegranych we Francji, para A. Wasik – A. Knap znacząco przyczyniła się do zdobycia 11. miejsca (najwyższego w historii brydża hiszpańskiego), pokonując m.in. znakomite pary reprezentujące Polskę. Odtąd w hiszpańskich barwach regularnie startuje w turniejach międzynarodowych i zawodach rangi mistrzowskiej. Wygrał dotąd ponad 100 razy w dużych turniejach brydżowych. Jest nauczycielem brydża sportowego i prowadzi naukę tej gry. Odwiedza Mielec i uczestniczy w zawodach brydżowych, organizowanych w Hotelu Polskim. Największe sukcesy: *1993 – Mistrzostwa Europy w Menton (Francja) – XI m., *1996 – Olimpiada Brydżowa na Rodos (Grecja) – XIII m., *1997 – ME w Montecatini (Włochy) – IX m., * 1999 – ME na Malcie – VII m., 2001 – ME na Teneryfie – XI m., *2004 – Olimpiada Brydżowa w Stambule – XVII m. Ponadto wielokrotnie zdobył tytuł mistrza Hiszpanii w konkurencjach par i mikstów oraz w klasyfikacjach drużynowych.
WASIL MARIA (z domu SZUBARGA), urodzona 3 V 1933 r. w Grudziądzu, córka Seweryna i Bronisławy z Sikorskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Bydgoszczy, maturę zdała w 1951 r. W latach 1954–1988 pracowała w Technikum Mechanicznym MPC, a następnie w Zespole Szkół Technicznych WSK w Mielcu jako nauczycielka języka rosyjskiego i języka niemieckiego. W 1969 r. ukończyła studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie (kierunek: filologia rosyjska), uzyskując tytuł magistra filologii rosyjskiej. Ukończyła ponadto dwa kursy języka rosyjskiego na Uniwersytecie im. M. Łomonosowa w Moskwie (1973, 1983), Studium Przedmiotowo-Metodyczne w IKNIBO Kielce (kierunek: filologia germańska) w 1975 r. oraz kurs języka niemieckiego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Dreźnie (1977). W 1973 r. uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego, w 1977 r. – profesora szkoły średniej, a w 1986 r. otrzymała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie j. rosyjskiego. Była prekursorem nowych form nauki języków obcych. Zorganizowała i prowadziła szkolne klasopracownie j. rosyjskiego i j. niemieckiego oraz kółka przedmiotowe. Była opiekunką szkolnego koła TPPR i organizowała imprezy upowszechniające wiedzę o narodach ówczesnego ZSRR. Jej pozazawodowym hobby był brydż sportowy, m.in. brała udział w Mistrzostwach Polski Nauczycieli. W 1988 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze do 1999 r. uczyła (w niepełnym wymiarze godzin) w ZST i Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu. Wyróżniona Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Honorową Odznaką TPPR oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej.
WASIL STANISŁAW, urodzony 7 V 1926 r. w Zalesicach koło Radomia, syn Władysława i Władysławy z domu Maj. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako sklepikarz w Zalesicach, a następnie w niemieckiej firmie w Radomiu, gdzie pracował przy naprawach samochodów i motocykli oraz nauczył się jeździć na różnego typu pojazdach. W latach 1941-1942 był łącznikiem, a później żołnierzem oddziału BCh Jana Sońty „Ośki” w rejonie Radomia. Brał udział w akcjach bojowych na terenie Kielecczyzny i Lubelszczyzny. W latach 1945-1946 pracował w MO w Warszawie jako kierowca. Udzielał się też w ZG ZMW „Wici” w Warszawie i należał do zespołu tanecznego. Absolwent Technikum Mechanicznego w Warszawie, maturę zdał w 1948 r. Studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej (specjalność: budowa płatowców) ukończył w 1953 r., uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa. Ukończył także kurs szybowcowy w Malborku. Po studiach został skierowany nakazem pracy do WSK Mielec, gdzie pełnił m.in. funkcję kierownika prób w locie. Równocześnie zdobywał kolejne licencje i uprawnienia lotnicze: pilota szybowcowego, instruktora szybowcowego, pilota samolotowego zawodowego II klasy, instruktora samolotowego II i I klasy, pilota doświadczalnego samolotowego II klasy i I klasy. Uzyskał też uprawnienia do wykonywania lotów według przyrządów (IFR) w warunkach minimum: widoczność – 1500 m, podstawa chmur – 100 m, uprawnienia do pełnienia czynności operatora radiotelefonisty pokładowego w języku polskim na terytorium Polski i języku rosyjskim na terytorium państw socjalistycznych, a także uprawnienia do wykonywania lotów agrolotniczych na samolotach An-2. Uczestniczył w III Samolotowych Mistrzostwach Polski w Akrobacji, a następnie reprezentował Polskę w Międzynarodowych Mistrzostwach Samolotowych w Akrobacji w NRD (1959) i ZSRR (1963). W 1964 r. został mianowany inżynierem pilotem prowadzącym próby, a wkrótce potem kierownikiem sekcji pilotów doświadczalnych i funkcję te pełnił do listopada 1972 r. W latach 1972-1982 pracował jako specjalista pilot doświadczalny. W 1984 r. uczestniczył w gaszeniu pożarów lasów w rejonie Gozdnicy, a w 1987 r. został sezonowo zatrudniony w ZUA Mielec przy gaszeniu pożarów różnego rodzaju. Latał na samolotach: CSS-13, Jak-12, Zlin-26, Junak-2, Junak-3, TS-8 Bies, Zlin-226, Kania-3, Jak-18, An-2, Zlin-326, Jak-18p, M-4 Tarpan, TS-11 Iskra, PZL-101 Gawron, L-200 Morawa, Zlin-526F, LLM-15, PZL-104 Wilga, M-15, M-18 Dromader, Thrush 6m, M-17 Duduś Kudłacz, Piper PA37 Seneca II – jedyny lot, Zlin-42, M-20 Mewa, Zlin-142, PZL-106 BR. Posiadał stopień kapitana. Należał do Koła Łowieckiego „Sęp”. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Batalionów Chłopskich, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim 1939-1945, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Medalem 50-lecia Polskiego Lotnictwa Sportowego, Odznaką „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”, Brązowym Odznaczeniem „Za Zasługi dla Aeroklubu PRL”, Statuetką Ikara Dowódcy Wojsk Lotniczych i „Błękitnymi Skrzydłami” Redakcji „Skrzydlata Polska” oraz Srebrnym Medalem Zasługi Łowieckiej. Zmarł 20 VI 2009 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WASILUK URSZULA (z domu ZAJCEW), urodzona 22 V 1954 r. w Sandomierzu, córka Eugeniusza (inżyniera ogrodnictwa) i Janiny z domu Wójcik. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego (Collegium Gostomianum) w Sandomierzu, maturę zdała w 1973 r. W latach szkolnych była członkiem ZHP, ukończyła Ognisko Muzyczne w Sandomierzu (w klasie skrzypiec) oraz brała udział w olimpiadach języka polskiego i konkursach recytatorskich. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1979 r. uzyskała tytuł lekarza medycyny. W czasie studiów pracowała społecznie jako instruktor ZHP oraz występowała w kabarecie „Studenckie Bractwo Satyryczne Loża 44”. Po odbyciu stażu w Zespole Opieki Zdrowotnej w Raciborzu (1979-1980) została zatrudniona w tej instytucji na Oddziale Dermatologicznym i w Poradni Dermatologicznej. W 1984 r. uzyskała I stopień specjalizacji w zakresie dermatologii i wenerologii, a w 1991 r. – II stopień w tej dziedzinie, w I Klinice Dermatologii w Katowicach. W kwietniu 1993 r. przeniosła się do Zespołu Opieki Zdrowotnej w Mielcu, a w 1994 r. po wygraniu konkursu została mianowana ordynatorem Oddziału Dermatologicznego Szpitala Rejonowego w Mielcu. Funkcję tę powierzono jej także po kolejnych konkursach w 2000 r. i 2006 r. Jako długoletni ordynator przyczyniła się do rozwoju diagnostyki i leczenia w zakresie dermatologii i wenerologii w Mielcu i regionie. Po przeniesieniu Oddziału z trudnych warunków lokalowych w budynku przy ul. Spółdzielczej do nowego obiektu Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego – miała duży udział w zorganizowaniu go na nowo i wyposażeniu w nowoczesny sprzęt. Uczestniczyła w procesie wdrażania Systemu Zarządzania Jakością wg normy ISO 9001:2000 oraz Systemu Zarządzania Środowiskowego wg normy ISO 14001:2004, opracowując wymagane procedury i standardy dla podległego Oddziału. Wprowadziła nowoczesną diagnostykę alergicznych chorób skóry oraz leczenie przewlekłych owrzodzeń i różnorodnych powikłań niewydolności żylnej kończyn dolnych, co wyróżnia mielecki Oddział Dermatologiczny spośród innych w woj. podkarpackim. Przez szereg lat kierowała Poradnią Skórno-Wenerologiczną w Mielcu, aż do końca jej funkcjonowania w strukturach ZOZ SPZ Mielec (31 XII 2004 r.). Była też kierownikiem specjalizacji I stopnia w zakresie dermatologii i wenerologii dla dwóch asystentek. Ponadto od 1994 r. prowadzi prywatny Gabinet Dermatologii i Kosmetyki Lekarskiej. Szczególną jej specjalnością jest leczenie i zabiegi korekcyjne dla skóry problemowej, m.in. trądzikowej, naczynkowej, wrażliwej czy starzejącej się. Jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, Polskiego Towarzystwa Flebologicznego oraz Sekcji Dermatologii Estetycznej PTD. Uczestniczy w zjazdach, konferencjach i sympozjach organizowanych przez te stowarzyszenia. W 2005 r. ukończyła studia podyplomowe „Zarządzanie w Służbie Zdrowia” w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Jako długoletni ordynator Oddziału Dermatologicznego Szpitala Rejonowego w Mielcu (1993-2017) przyczyniła się do rozwoju diagnostyki i leczenia w zakresie dermatologii i wenerologii w Mielcu i regionie.
WASYLCZYK EDWARD, urodzony 21 I 1926 r. w Błażowej koło Rzeszowa, syn Piotra i Stanisławy z Hajnowskich. W 1939 r. ukończył Szkołę Powszechną w Tyczynie. W czasie okupacji hitlerowskiej od 1942 r. należał do AK w Tyczynie (placówka „Topola”). Posługiwał się pseudonimem „Sławek”. Uczestniczył w akcjach podkradania broni Niemcom, prowadził obserwację ruchów wojsk niemieckich i innych funkcjonariuszy okupacyjnych. W 1944 r. brał udział w akcji „Burza”. Jego oddział AK wyparł Niemców z Tyczyna, zdobywając samochody, dużą ilość broni i mundurów. W 1944 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy UB i uwięziony w rzeszowskim Zamku. W listopadzie 1944 r. wraz z innymi więźniami został deportowany do obozu w Jogle (ZSRR), gdzie pracował przy wycinaniu lasu. Do Polski powrócił 28 II 1946 r. W latach 1947–1948 odbył służbę wojskową i ukończył Oficerską Szkołę Administracji w Rembertowie w stopniu kaprala podchorążego. W latach 1949–1951 pracował w WKKF w Rzeszowie, a w latach 1951–1954 w Zjednoczeniu Robót Inżynieryjnych w Krakowie – Budowa Wodociągów w Mielcu, m.in. jako kierownik działu. W 1954 r. podjął pracę w Oddziale Zaopatrzenia Robotniczego WSK Mielec jako odpowiedzialny za inwestycje i remonty. W 1964 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu (specjalność: ekonomika przemysłu) i zdał maturę. Od 1964 r. do 1982 r. pełnił funkcję kierownika obiektów sportowych FKS „Stal” Mielec. W tym czasie znacząco przyczynił się do budowy i urządzenia hali sportowo-widowiskowej oraz gruntownej modernizacji stadionu głównego. W 1982 r. powierzono mu kierowanie pracami remontowo-restauracyjnymi zamku w Przecławiu. Po zakończeniu prac w 1990 r. przeszedł na emeryturę. W tym roku założył Koło Związku Sybiraków w Mielcu i pełnił funkcję przewodniczącym do 2000 r., a ponadto był członkiem Zarządu Wojewódzkiego tej organizacji. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia zrezygnował z tych funkcji i wówczas obdarzono go godnością Honorowego Prezesa. Posiada stopień porucznika rezerwy. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Zesłańców Sybiru, Odznaką Pamiątkową Akcji Burza, Honorowym Krzyżem Za Sybir, Odznaką Honorową Sybiraka, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Srebrnym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa. Zmarł 2 II 2009 r.
WASZE MIASTO, gazeta bezpłatna wydawana w Mielcu przez PHU BROSS w ilości około 15 000 egz. Redaktorem naczelnym jest Gabriela Mazurek.
WAŚNIOWSKI (WOŚNIOWSKI?) WOJCIECH KAROL (ksiądz), archidiakon i oficjał lubelski, prepozyt parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1652-1681, proboszcz w Gawłuszowicach i Chorzelowie. W czasie pracy duszpasterskiej w Mielcu był inspiratorem budowy murowanego kościoła św. Mateusza w stylu barokowym, ufundowanego przez współwłaściciela Mielca Jerzego Zbigniewa Ossolińskiego. (Świątynia, wielokrotnie modernizowana, przetrwała do naszych czasów.)
WAWRZYNIAK STEFAN STANISŁAW, urodzony 25 VIII 1929 r. w Grodzisku Wielkopolskim, syn Antoniego i Wiktorii z domu Hoffman. Absolwent Liceum Mechanicznego nr 2 w Poznaniu, maturę zdał w 1950 r. Po epizodycznym zatrudnieniu w Instytucie Lotnictwa w Warszawie w 1950 r., jeszcze w tym samym roku otrzymał nakaz pracy w WSK Mielec. Tu pracował na stanowiskach: montera płatowcowego, technologa, starszego technologa, technologa prowadzącego, zastępcy kierownika Wydziału 23 (metalurgicznego) i sekretarza Rady Zakładowej (1 kadencję). W ramach tej funkcji sprawował opiekę nad Domem Kultury, FKS Stal i sprawami socjalnymi załogi). Równocześnie dokształcał się poprzez liczne kursy specjalistyczne. W 1970 r. został mianowany kierownikiem Wydziału 23 (metalurgicznego) i pełnił tę funkcję do 1990 r., a następnie przeszedł na emeryturę. Angażował się społecznie, m.in. jako członek Rady Zakładowej, kierownik zakładu opiekuńczego Przedszkola nr 6 przy ul. P. Skargi oraz wiceprezes Zarządu Zakładowego PTTK. Był współorganizatorem i uczestnikiem wielu imprez turystycznych, m.in. rajdów i niedzielnych wycieczek. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZZM i Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Maszynowego” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca (1988). Zmarł 24 X 2013 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WAŻEWSKI TADEUSZ WŁADYSŁAW, urodzony 24 IX 1896 r. w Czortkowie Wygnance koło Tarnopola, nazwisko rodowe Wąż. Uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu, a następnie do Gimnazjum w Tarnowie i tam zdał maturę w 1914 r. Studia fizyczne i matematyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie dwukrotnie wyjeżdżał na studia do Paryża i w 1924 r. otrzymał stopień doktora na Uniwersytecie Paryskim. Habilitację na podstawie rozprawy o kontinuach prostowalnych uzyskał w 1927 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1933 r. nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W tym okresie pracował nad równaniami różniczkowymi, a rezultaty prac przyniosły mu światowe uznanie. Na początku okupacji hitlerowskiej został aresztowany (w grupie z innymi profesorami UJ) i wywieziony do obozu w Oranienburgu, skąd został wypuszczony w 1940 r. Powrócił do Krakowa i pracował nad nierównościami różniczkowymi zwyczajnymi. Uczestniczył także w tajnym nauczaniu. W 1945 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UJ. Opracował tzw. metodę retraktową badania jakościowego równań różniczkowych, co uznano za jedno z największych osiągnięć matematyki polskiej. Kierował Katedrą Analizy Matematycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim i od 1949 r. Działem Równań Różniczkowych w Państwowym Instytucie Matematycznym (później Instytut Matematyczny PAN). Wychował kilkunastu profesorów i docentów oraz kilkudziesięciu innych pracowników naukowych. Stworzył tzw. krakowską szkołę równań różniczkowych, umacniającą pozycję matematyki polskiej w świecie. Uczestniczył w krajowych i międzynarodowych kongresach naukowych. Wykładał na wielu uczelniach, m.in. we Francji i Włoszech. Dużo czasu poświęcał działalności społecznej, m.in. jako prezes Polskiego Towarzystwa Matematycznego (od 1959 r.) i później członek honorowy tegoż Towarzystwa (od 1967 r.). Od 1945 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1951 r. Polskiej Akademii Nauk i w 1957 r. został jej członkiem rzeczywistym. Pełnił też funkcję redaktora czasopisma „Annales Polonici Mathematici”. Wyróżniony wysokimi odznaczeniami państwowymi i Nagrodą Państwową (dwukrotnie). Zmarł 5 IX 1972 r. Spoczywa na jednym z cmentarzy w Krakowie. W 1998 r. w hallu na parterze budynku I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu odsłonięto tablicę upamiętniającą jego naukę w tej szkole (pod nazwiskiem Wąż) i późniejsze dokonania naukowe.
WĄSKA (ULICA), rzeczywiście wąska, ale nie najkrótsza (206 m) ulica miejska w centralnej części Starego Mielca, na osiedlu J. Kilińskiego. Prowadzi od ul. Sandomierskiej do ul. H. Sienkiewicza, równolegle do ul. A. Mickiewicza, krzyżując się z ul. Nowy Rynek. Powstała być może już w pierwszych latach istnienia miasta, a jeśli nie, to z pewnością w XVI w., kiedy rozwijało się mieleckie rzemiosło i rozbudowywano miasto. Nie wiadomo, kiedy nadano jej nazwę, ale w protokołach z 1900 r. wymieniana jest jako „Wązka”. Kilkakrotnie jej zabudowa paliła się. Ocalałym świadkiem ostatniego wielkiego pożaru miasta (1900) jest jedyny dom drewniany, w ostatnich latach estetycznie wyremontowany. Także inni mieszkańcy postarali się o podniesienie standardu swych domów. Jej gruntowny remont przeprowadzono w latach 2000-2001, m.in. położono nawierzchnię z kostki brukowej.
WĄSOWICZ ZE SMĘGORZEWA KAROL (ksiądz), kanonik fundi Śliwski III w latach 1729-1759. Od 1729 r. był proboszczem w Borowej i dziekanem foralnym mieleckim. Ponadto w latach 1729-1751 pełnił funkcję notariusza kapitulnego. Zmarł w 1759 r.
WĄSOWSKI JAN LUCJAN, urodzony 26 X 1930 r. w Słupnie, pow. Radzymin, syn Wiktora i Marii z Czerniewskich. Absolwent Gimnazjum Ogólnokształcącego w Bytomiu (1948) i Liceum Elektrycznego w Katowicach z maturą w 1951 r. Ukończył także Wyższy Kurs Techniczno-Pedagogiczny w Katowicach (1952). Pracę zawodową rozpoczął w 1952 r. jako nauczyciel w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Technikum Mechaniczno-Elektrycznym, a w 1954 r. przeszedł do Huty „Bobrek” na stanowisko dyspozytora mocy. W 1955 r. przeniósł się do WSK Mielec i w latach 1955-1991 pełnił następujące funkcje: kierownik Laboratorium Elektryczno-Energetycznego (1956-1963), kierownik zmianowy Elektrociepłowni (1963-1972), kierownik Oddziału Gospodarki Wodno-Ściekowej (1972-1974), zastępca głównego energetyka i główny energetyk (1974-1983) oraz kierownik Elektrociepłowni (1983-1991). Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej z dyplomem inżyniera mechanika (1967) i studia podyplomowe z zakresu energetyki przemysłowej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej (1980). W latach 1974-1991 pełnił funkcję przewodniczącego Zakładowego Koła Stowarzyszenia Elektryków Polskich przy WSK Mielec. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Od młodości wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 50. był członkiem sekcji lekkoatletycznej Stali Mielec. Specjalizował się w rzucie młotem, zdobywając w latach 1956-1959 tytuły mistrza woj. rzeszowskiego i reprezentując województwo w zawodach ogólnopolskich. Posiadał zawodniczą klasę I. Od 1982 r. był członkiem chóru męskiego „Melodia”, a od 2001 r. jego prezesem i bibliotekarzem. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” i Odznaką Honorową Złotą z Laurem PZChiO. Zmarł 17 III 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WDOWIARZ ADAM, urodzony 3 VI 1950 r. w Mielcu, syn Michała i Stefanii z domu Kopeć. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. W latach 1969-1985 pracował w WSK Mielec z oddelegowaniem do zajęć sportowych w FKS Stal Mielec. Od lat szkolnych trenował piłkę ręczną w Stali i w 1969 r. przyczynił się do pierwszego awansu zespołu Stali do ekstraklasy. Był współautorem największych sukcesów Stali, a przede wszystkim zdobycia Pucharu Polski w sezonie 1970/1971 i wicemistrzostwa Polski w sezonie 1974/1975. Po sezonie 1979/1980 zakończył występy w drużynie Stali z bilansem ponad 300 spotkań w I lidze. Był reprezentantem Polski w kategorii młodzieżowej (około 20 spotkań międzypaństwowych), powoływano go także do kadry narodowej seniorów. W Akademickich Mistrzostwach Świata w Tarnowie (1977 r.) występował w reprezentacji Polski, która zdobyła brązowy medal. Studiował na Wydziale Wychowania Fizycznego (kierunek trenerski) Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Był trenerem juniorów piłki ręcznej Stali Mielec. Od 1 IX 1985 r. podjął pracę nauczycielską w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu. 1 I 2005 r. przeszedł na rentę. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką FKS Stal oraz innymi odznakami resortowymi. Zmarł 7 VII 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WDOWIARZ BARBARA (z domu ZUBA), urodzona 28 IX 1954 r. w Mielcu, córka Józefa i Apolonii z domu Żak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. Studiowała na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie i w 1977 r. uzyskała tytuł magistra. Ukończyła też studia podyplomowe z zakresu organizacji pomocy społecznej na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1977-1983 pracowała w Urzędzie Gminy w Borowej jako referent prawny, a w latach 1983-1999 była konsultantem prawnym w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w Mielcu. W 1999 r. została mianowana dyrektorem Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie i organizowała tę instytucję od podstaw. Rozwinęła jej działalność zwłaszcza w kierunku niesienia pomocy osobom niepełnosprawnym i dzieciom pozbawionym opieki ze strony rodziców naturalnych. Udziela się jako wolontariusz w Poradni Specjalistycznej „Arka” przy parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy i wiceprezes Stowarzyszenia „Arka” od 1999 r. W 2010 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2010-2014, a w 2014 r. ponownie uzyskała mandat radnej Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2014-2018. W 2016 r. przeszła na emeryturę.
WDOWIARZ MICHAŁ, urodzony 26 IX 1923 r. w Smoczce koło Mielca, syn Michała i Marii z domu Rado. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w niemieckiej firmie budowlanej J. Henniga (1940-1943), a następnie przymusowo jako junak w Flugzeugwerk Mielec. Po wojnie pracował w PZL Mielec (później WSK) jako ślusarz, a następnie mistrz na Wydziale 31. W 1949 r. ukończył Publiczną Średnią Szkołę Zawodową w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w 1981 r. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej na terenie Smoczki, od 1985 r. osiedla w Mielcu. Brał udział w budowie Domu Ludowego, szkoły, Domu Strażaka, wodociągu i kościoła Trójcy Przenajświętszej. Od 1947 r. był członkiem OSP Smoczka, a następnie jej długoletnim prezesem. Przez wiele lat był także przewodniczącym Komitetu Osiedla Smoczka oraz radnym Gminnej Rady Narodowej w Mielcu, a w kadencji 1984-1988 radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Zasługi dla Pożarnictwa i Srebrną Odznaką Związkową. Zmarł 25 IV 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WDOWIARZ MIECZYSŁAW JÓZEF, urodzony 24 I 1954 r. w Mielcu – Smoczce, syn Michała i Stefanii z domu Kopeć. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Filia w Rzeszowie ukończył w 1977 r. i uzyskał tytuł magistra administracji. Po studiach został zatrudniony w Urzędzie Gminy w Tuszowie Narodowym na stanowisku referenta. W 1978 r. odbył służbę wojskową w Szkole Oficerów Rezerwy w Elblągu i otrzymał awans na stopień podporucznika. W latach 1979-1987 pracował w Urzędzie Miejskim w Mielcu na stanowisku inspektora, a następnie przewodniczącego Miejskiej Komisji Planowania. W 1987 r. powierzono mu funkcję zastępcy prezydenta miasta Mielca i sprawował ją do 1990 r. W latach 1990-1991 pracował w Urzędzie Rejonowym w Mielcu, a w latach 1991-1998 pełnił funkcję zastępcy kierownika Urzędu Rejonowego w Kolbuszowej (W 1991 r. był współorganizatorem tego Urzędu.) Równocześnie angażował się w działalność społeczną w Mielcu i został wybrany radnym Rady Miejskiej na kadencje 1994-1998 i 1998-2002. W 1998 r. powierzono mu funkcję zastępcy prezydenta miasta Mielca na kadencję 1998-2002. W 2002 r. po raz trzeci uzyskał mandat radnego, ale zrezygnował z niego po powołaniu na stanowisko zastępcy prezydenta miasta Mielca w kadencji 2002-2006. W wyborach w 2006 r. czwarty raz powierzono mu mandat radnego. Od 2006 r. pełni funkcję głównego specjalisty w MPGK Sp. z o.o. w Mielcu. Pracując przez kilkanaście lat w samorządowych władzach Mielca, znacząco przyczynił się do planowego i sprawnego realizowania wielu inwestycji związanych z gospodarką komunalną, transportem, mieszkalnictwem i ochroną środowiska. Ponadto od 2001 r. pełni społeczną funkcję wiceprezesa Ochotniczej Straży Pożarnej w Smoczce. W 2010 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2010-2014, ale w związku z powierzeniem mu funkcji zastępcy prezydenta miasta Mielca na okres 2010-2014, zrezygnował z mandatu radnego. Nadzorując m.in. gospodarkę komunalną, znacząco przyczynił się do rozwoju społeczno-gospodarczego miasta Mielca. W 2014 r. uzyskał mandat radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2014-2018. W tym czasie pracował w MPGK. W 2019 r. przeszedł na emeryturę.
WDOWIARZ WŁADYSŁAW, urodzony 30 XI 1911 r. w Smoczce koło Mielca, syn Michała i Bronisławy z domu Mucha. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu. Od 1928 r. pracował w jednej z kaflarni w Mielcu. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Został wzięty do niewoli, ale udało mu się z niej zbiec i powrócić do domu. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał w prowadzeniu gospodarstwa. Od 1945 r. do 1977 r. pracował w PZL-Mielec i później WSK PZL-Mielec, na stanowiskach kierownika magazynów i kierownika rozdzielni. Jako mieszkaniec Smoczki udzielał się społecznie na rzecz swojej wsi (od 1985 r. osiedla w Mielcu). W 1947 r. był jednym z założycieli Ochotniczej Straży Pożarnej w Smoczce i jej długoletnim naczelnikiem (ponad 30 lat). Zainicjował budowę w czynie społecznym Domu Strażaka, a później Domu Ludowego z remizą strażacką i aktywnie uczestniczył w tych inwestycjach. Brał też udział w gazyfikacji Smoczki i budowie tamtejszej szkoły podstawowej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem „Za Wojnę Obronną 1939”, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca” w 1988 r. Zmarł 4 III 1994 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
WEIRICH EMIL KAROL OSWALD, pochodził z Lublina, był fotografem mieszkającym na stałe w Mielcu w latach 70. XIX w. 2 IX 1871 r. ożenił się z Teofilą Małgorzatą Betlej, co zapisano w księdze małżeństw parafii rzymskokatolickiej w Mielcu.
WEIS MIECZYSŁAW, urodzony 28 VIII 1957 r. w Nowym Tomyślu, syn Augustyna Czajkowskiego i Józefy z Kalinowskich. Ukończył (jako jeden z nielicznych mieleckich Romów) Szkołę Podstawową nr 3 w Mielcu. W latach szkolnych trenował piłkę nożną w „Stali” Mielec pod kierunkiem Jana Króla. Pracę zawodową rozpoczął w 1979 r. jako szlifierz szkła ozdobnego. W 1981 r., po ukończeniu kursu w Okręgowym Przedsiębiorstwie Rozpowszechniania Filmów w Rzeszowie, został kinooperatorem w kinie „Tęcza” przy ul. Przemysłowej w Mielcu. Pracował do zakończenia działalności tej placówki (1986), a następnie zajmował się handlem. Prowadził też zespół romski w Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. W 2004 r. został zatrudniony w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu na stanowisku asystenta edukacji dzieci romskich (pierwsza tego rodzaju funkcja w historii mieleckiego szkolnictwa). Uczestniczył w szkoleniach asystentów w Białobrzegach i Radomiu. Był współorganizatorem „Dni Kultury i Tradycji Romskich” w Szkole Podstawowej nr 3 oraz wycieczek dzieci romskich, m.in. do Muzeum Romów w Tarnowie.
WEKTOR CONSULTING, firma założona w Mielcu przez Wiktora Cichonia i Mariusza Lipińskiego we wrześniu 2004 r. Jej celem było stworzenie ośrodka usługowego pośrednictwa pracy, w którym pracodawca mógłby w zależności od potrzeb znaleźć odpowiedniego kandydata do pracy lub decydować o kierunkach jego dokształcania. Płatne usługi pośrednictwa pracy nie znalazły jednak odpowiedniego zrozumienia w mieleckim środowisku i firma sięgnęła po pomoc w postaci środków UE. Znaczne fundusze z Europejskiego Funduszu Społecznego uzyskano na utworzenie profesjonalnej agencji pośrednictwa pracy i doradztwa zawodowego oraz realizacji projektu mającego wesprzeć bezrobotne kobiety na rynku pracy. Projekt „Twoja Szansa” dla bezrobotnych mielczanek, dzięki któremu wiele kobiet uzyskało zatrudnienie lub założyło własne firmy, uznano za najlepszy w kraju w swojej klasie i określono jako projekt wzorcowy na nowy okres finansowania w latach 2007-2013. Firma wyspecjalizowała się też w opracowywaniu projektów i wniosków o dofinansowanie, realizowanych w różnych miastach w Polsce. Siedzibą firmy jest budynek przy ul. H. Sienkiewicza 1.
WELFE MIECZYSŁAW WŁADYSŁAW FRANCISZEK, urodzony 20 III 1899 r. w Kolbuszowej, syn Henryka i Władysławy z Kramarzyńskich. Ukończył c.k. Gimnazjum w Mielcu z maturą w 1917 r., a następnie Szkołę Podchorążych Rezerwy Sanitarnej w Warszawie (1919) i otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1925 r. otrzymał tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Podjął pracę jako asystent na UJ, a następnie był starszym asystentem w Klinice Chirurgicznej. Równocześnie pełnił funkcję kierownika pracowni rentgenologicznej w Szpitalu Okręgowym w Krakowie oraz studiował w Instytucie Radowym Marii i Piotra Curie w Paryżu. Po ukończeniu kursu specjalistycznego dla oficerów rezerwy i ćwiczeń w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie otrzymał stopień porucznika rezerwy. W latach 1928-1934? pracował w Instytucie Rentgenologicznym Powiatowej Kasy Chorych w Sosnowcu, a od 1934 r. – w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej im. I. Mościckiego w Łodzi. Ponadto w 1938 r. otworzył własny gabinet rentgenologiczny. Angażował się społecznie, m.in. w PCK i Sekcji do Walki z Gruźlicą przy Zarządzie Miejskim. Wyróżniono go Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r., ewakuując na wschód łódzki 4. Szpital Okręgowy. Nie wiadomo, kiedy i gdzie został wzięty do niewoli przez Rosjan, ale znalazł się w obozie w miejscowości Gorodok-Monastyr koło Putiwla, a następnie przeniesiono go do obozu w Kozielsku, skąd pisał listy do rodziny. Prawdopodobnie 10 lub 11 maja 1940 r. został wywieziony do Katynia i tam zamordowany.
WEREŃSKI WOJCIECH, cechmistrz cechu szewskiego w Mielcu w 1772 r.
WERNER WOJCIECH ADAM (ksiądz), urodzony 27 I 1967 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Marii z domu Mazur. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. Po ukończeniu studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie w 1992 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał też tytuł magistra po obronie pracy Zarys przedrozbiorowych dziejów Parafii p.w. św. Mateusza w Mielcu. Praca ta została opublikowana w III tomie monografii Mielec. Studia i materiały z dziejów miasta i regionu (Mielec 1994). Jako wikariusz pracował w parafiach: Trzetrzewina (1992-1995), Pilzno (1995-1999), Tarnów – Katedra (1999-2006) i Nowy Sącz – św. Kazimierza (2006-2010). W 2010 r. mianowano go proboszczem parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Brzesku, a w 2011 r. powierzono mu funkcję proboszcza parafii Miłosierdzia Bożego w Brzesku. Ponadto od 2010 r. pełni posługę diecezjalnego egzorcysty. Jest związany z charyzmatycznym ruchem Odnowy w Duchu Świętym. Od wielu lat posługuje modlitwą o uwolnienie i uzdrowienie. Pełni także funkcje: dekanalnego asystenta Akcji Katolickiej i okręgowego wizytatora katechetycznego szkół ponadgimnazjalnych. Ponadto pracuje jako katecheta w Zespole Szkolno – Przedszkolnym w Brzesku. W grudniu 2022 r. otrzymał godność kanonik gremialnego Kapituły Kolegiackiej św. Mateusza w Mielcu.
WERTZ TADEUSZ, urodzony w 1889 r. w Pniowie koło Tarnobrzega, syn Jana – kierownika szkół ludowych (Pysznica, Łęg Tarnowski). Uczęszczał do gimnazjów w Jaśle, Jarosławiu i Krakowie i tam zdał maturę. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Brał udział w I wojnie światowej w armii austriackiej i na froncie rosyjskim został ciężko ranny. Po zaleczeniu ran pracował w Ekspozyturze Rolniczej Namiestnictwa w Mielcu. W stopniu porucznika w listopadzie 1918 r. został komendantem Powiatowego Dowództwa Polskiej Wojskowej Straży Ziemskiej w Mielcu i pełnił tę funkcję do sierpnia 1919 r. Od sierpnia do końca listopada 1919 r. pełnił służbę na takim samym stanowisku w Nowym Targu. Po utworzeniu Policji Państwowej był pierwszym komendantem powiatowym i organizatorem PP w Rzeszowie (1 XII 1919 r. – IX 1920 r.). W kolejnych latach pracował jako komisarz inspekcyjny w okręgu krakowskim i okręgu lubelskim, a następnie był naczelnikiem Urzędu Śledczego przy Komendzie Wojewódzkiej PP w Kielcach. Od 1936 r. do 1939 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego PP w Toruniu. Dalsze losy dotychczas nie są znane.
WERYŃSKA JANINA ANNA (po mężu PRZYBYLSKA), urodziła się 25 VII 1937 r. w Mielcu, córka Józefa i Stanisławy z domu Wydro. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1954 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie i otrzymała tytuł lekarza medycyny. Staże obowiązkowe odbyła w Klinice Chorób Wewnętrznych w Warszawie oraz Centralnym Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu koło Warszawy. Po ich ukończeniu kierowała Spółdzielnią Zdrowia w Wiewiórce koło Dębicy, a następnie przez 3 lata pracowała w Klinice Gastroenterologii w Warszawie, gdzie uzyskała stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W 1967 r. przeniosła się do Instytutu Reumatologicznego w Warszawie i zdała egzamin specjalistyczny z reumatologii. Po uzyskaniu tytułu doktora nauk medycznych została mianowana adiunktem i na tym stanowisku pracowała do 1992 r. Wtedy to powierzono jej funkcje kierownika i ordynatora Oddziału Reumatologiczno-Rehabilitacyjnego Instytutu Reumatologicznego w Konstancinie. Równocześnie pracowała w Wojewódzkiej Poradni Reumatologicznej jako konsultant, a także jako specjalista w Spółdzielni Ordynatorsko-Profesorskiej w Warszawie, gdzie nadal pracuje. Uczestniczyła w wielu zjazdach naukowych w Polsce i krajach europejskich oraz w Izraelu i Brazylii. Jej pacjentką była m.in. Irena Sendler, która uratowała około 2500 dzieci żydowskich z warszawskiego getta w czasie okupacji hitlerowskiej, a do bliskich osób zaliczała się Angielka Sue Ryder, twórczyni Fundacji Sue Ryder zajmującej się m.in. budową „żywych pomników” – hospicjów dla przewlekle chorych, niepełnosprawnych i opuszczonych. (Jej Fundacja wybudowała Oddział Reumatologiczny dla młodzieży w Konstancinie.) J. A. Weryńska utrzymuje żywy kontakt z Mielcem, gdzie mieszka jej rodzina. Aktualnie pracuje w Centrum Medycznym Alfa-Lek w Warszawie oraz prowadzi indywidualną praktykę lekarską przy ul. Orłowicza.
WERYŃSKA KRYSTYNA ANNA, urodzona 17 VII 1923 r. w Warszawie, córka Jana i Zofii z Jastrzębskich. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w Warszawie, Poznaniu i w majątku rodziców – Szykmany na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej. Szkołę powszechną ukończyła w Kutach, a gimnazjum w Poznaniu. Wybuch II wojny światowej i wkroczenie wojsk radzieckich (17 IX 1939 r.) zastały ją na Kresach. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności uratowała się z rodziną (i nieliczną grupą innych Polaków) od wywózki na Sybir. W 1944 r., w obawie przed represjami ukraińskich nacjonalistów, wraz z rodziną przedostała się do Zamościa, gdzie pracowała w służbie sanitarnej. W 1945 r. przybyła do Mielca. W tym samym roku wyszła za mąż za Kazimierza Weryńskiego, z którym prowadziła restaurację i cukiernię. W latach 50. występowała w amatorskim Teatrze Zakładowego Domu Kultury WSK Mielec. Grała główne role w sztukach: Wesele, Dwa Teatry, Śluby panieńskie, Zemsta i Farfurka Królowej Bony. Zmarła 12 V 2001 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKA MARIA ANIELA (z domu RYMANOWSKA), urodzona 4 VIII 1891 r. w Mielcu, córka Tomasza i Karoliny z domu Wydro. Wraz z mężem Mateuszem prowadziła cukiernię, a później także restaurację (od 1929 r.) i hotel (od 1930 r.) przy ul. Pańskiej 12 (później ul. J. Piłsudskiego, obecnie A. Mickiewicza). Firmy te cieszyły się dużym uznaniem zarówno mielczan jak i przyjeżdżających do miasta. W czasie okupacji hitlerowskiej miejsce to było jednym z punktów kontaktowych mieleckich działaczy ruchu oporu. Po aresztowaniu męża przez gestapo i uwięzieniu w Mielcu udało się jej go wykupić i ciężko chorego umieścić w Szpitalu OO. Bonifratrów w Krakowie, gdzie zmarł 26 XII 1941 r. Odtąd samodzielnie prowadziła obie firmy – restaurację z cukiernią i hotel. W czasie „bitwy o handel” (1950) odebrano jej restaurację. Zmarła 18 X 1961 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKA MARIA (z domu PODOBIŃSKA), urodzona 26 VIII 1923 r. w Tarnowie, córka Konstantego i Stanisławy z domu Wałek. W czasie nauki w Publicznej Szkole Powszechnej im. M. Konopnickiej w Tarnowie wstąpiła do ZHP. Naukę w Prywatnym Gimnazjum im. Bł. Kingi w Tarnowie przerwała wojna 1939 r. Pełniła funkcję zastępczyni drużynowej w gimnazjalnej 6 DH im. I. Paderewskiego. W czasie działań wojennych 1939 r. wraz z innymi harcerkami pracowała jako sanitariuszka-wolontariuszka i łączniczka pomiędzy rannymi i ich rodzinami. Była też kolporterką pisma konspiracyjnego „Odwet”. Zagrożona aresztowaniem w 1941 r. zamieszkała w Mielcu i tu podjęła pracę w Spółdzielni Spożywców „Konsum”. Przez całą okupację hitlerowską współpracowała z ruchem oporu. W maju 1945 r. powróciła do Tarnowa i pracowała w Starostwie Powiatowym (1946-1947) oraz kontynuowała naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Brodzińskiego. Po maturze w 1947 r. rozpoczęła studia w Akademii Medycznej w Gdańsku oraz prowadziła sekretariat prorektora prof. S. Wszelakiego. W 1949 r. musiała przerwać studia z powodów finansowych. W związku z pracą męża – leśniczego zamieszkała w Ludwikowicach koło Jeleniej Góry, a następnie w Muszynie. W 1961 r. powróciła do Mielca i w latach 1962-1982 pracowała w sekretariacie Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Wiele czasu poświęcała pracy społecznej, m.in. jako ławnik w Sądzie Powiatowym (20 lat) i kurator społeczny. Należała do Ligi Kobiet. W 1982 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Medalem „Zasłużonej Matce”. Zmarła 6 I 2019 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKA – ZARZECKA MAGDALENA (z domu WERYŃSKA), 5 II 1979 r. w Tarnobrzegu, córka Antoniego i Teresy z domu Polak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego . S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1998 r. Ukończyła także Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia w Mielcu im. M. Karłowicza w klasie fortepianu i fletu. W tym czasie należała do chóru PSM oraz chóru szkolnego I LO, który zdobywał liczne laury. Studiowała w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Krakowie i ukończyła fakultety: zarządzanie i marketing, europejska integracja gospodarcza z tytułem licencjata. Studia na Wyższej Szkole Handlowej im. B. Markowskiego w Kielcach (specjalność: ekonomika i organizacja przedsiębiorstw) ukończyła z tytułem magistra. Od 2002 r. jest współwłaścicielem rodzinnej firmy Cukierni i Piekarni Weryński (funkcjonującej w od 1930 r.) oraz sklepów alkoholowych Dantona. Od 1 I 2009 r. firmę przekształcono w spółkę cywilną „WERYŃSCY” S.C. Od czasów szkolnych jej pasjami były sport i muzyka. W latach 1991-1996 grała w siatkówkę w KPKS Stal Mielec. Równocześnie jako wokalistka i instrumentalistka występowała z różnymi zespołami muzycznymi i brała udział w wielu imprezach artystycznych, wykonując m.in. piosenki z własnymi tekstami i muzyką. Ważniejsze dokonania i występy: *1994 – nagranie kasety z piosenkami religijnymi w Bochni; *1995 – III miejsce w V Międzyszkolnym Festiwalu Piosenki w Strzyżowie; *1996 – nagroda specjalna w V Międzyszkolnym Festiwalu Piosenki w Strzyżowie, nagroda redakcji miesięcznika „Waga i Miecz”, założenie kabaretu szkolnego „Pikawa” i występ w MOK Mielec; *1999 – udział w organizacji krakowskich Juwenaliów, koncert na Rynku krakowskim; *2000 – występ w 36. Festiwalu Piosenki Studenckiej w „Klubie pod Jaszczurami” w Krakowie z formacją „So What” i własnymi tekstami; *2002 – nagranie płyty z formacją „So What” z utworami, do których napisała słowa i była współautorem muzyki. W miesięczniku „Multis Multum”, wydawanym przez WSZiB w Krakowie, publikowała teksty swoich piosenek. W latach szkolnych była także wolontariuszem i wykonawcą koncertu w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Mielcu. Jako współwłaścicielka firmy wspierała m.in. Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta. W wyborach samorządowych w 2018 r. została wybrana na radną Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 2018-2023, a następnie powierzono jej funkcję przewodniczącej Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia i Spraw Społecznych.
WERYŃSKI ANTONI MARIAN, urodzony 18 V 1949 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Krystyny z domu Milcewicz. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i studiował na AWF w Warszawie. W 1963 r. zaczął trenować piłkę ręczną w Stali Mielec, a do składu I drużyny wszedł w 1967 r. Wtedy też został zatrudniony w WSK Mielec i oddelegowany do Stali. W I drużynie Stali grał do 1984 r., przyczyniając się do jej największych sukcesów: pierwszego awansu do ekstraklasy (1969) oraz zdobycia Pucharu Polski (1971) i wicemistrzostwa Polski (1975). W sezonie 1981/1982 przebywał na kontrakcie sportowym w austriackim klubie Vöest Alpine Linz (I liga). Na początku lat 70. powoływano go do młodzieżowej reprezentacji Polski i rozegrał w niej 8 meczów. W 1978 r. uzyskał uprawnienia instruktora piłki ręcznej. Od 1975 r. kształcił się w tradycyjnym rodzinnym zawodzie cukiernika. W 1980 r. uzyskał dyplom czeladnika, a 18 I 1983 r. – dyplom mistrzowski w zawodzie cukiernik-ciastkarz. Od 1983 r., po przejściu ojca (Kazimierza) na emeryturę, prowadzi rodzinną ciastkarnię oraz kilka sklepów. W 1986 r. ukończył kurs pedagogiczny. W latach 90. zaangażował się w działalność samorządową jako członek stowarzyszenia „Nasz Mielec”. W 1994 r. został wybrany radnym Rady Miejskiej w Mielcu i członkiem Zarządu Miasta na kadencję 1994-1998. Był członkiem Mieleckiej Izby Gospodarczej. W 1998 r. był współzałożycielem Mieleckiego Towarzystwa Kupieckiego i jego pierwszym prezesem. Od 1999 r. pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec. Znacząco przyczynił się do trzykrotnego awansu SPR Stal Mielec do ekstraklasy piłki ręcznej (2006, 2008 i 2010) oraz zdobycia brązowego medalu mistrzostw Polski w sezonie 2011/2012. W Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” trzykrotnie wybierano go „Działaczem Sportowym Roku” (2006, 2008, 2010). W 2011 r. został wybrany na „Mielczanina Roku 2010” za konsekwentną i skuteczną budowę silnego zespołu piłki ręcznej mężczyzn w Mielcu. Został także wyróżniony Diamentową Odznaką Związku Piłki Ręcznej w Polsce. Zmarł 13 XI 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Dla upamiętnienia Jego działalności od 2013 r. corocznie rozgrywany jest Memoriał im. Antoniego Weryńskiego w formie turnieju piłki ręcznej mężczyzn.
WERYŃSKI CZESŁAW, urodzony 24 III 1912 r. w Mielcu, syn Feliksa i Władysławy z Kolasińskich. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu, a następnie wyuczył się zawodu piekarza. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się zbiec. Wrócił do Mielca, ale tu został aresztowany przez Niemców. Po uwolnieniu w 1943 r. nawiązał kontakt z oddziałem „Jędrusie” i uczestniczył w wielu jego akcjach. Po wojnie pracował w piekarnictwie, m.in. w PSS „Społem” w Mielcu. Zmarł 7 VI 1980 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI FELIKS, urodzony w 1879 r. w Mielcu, syn Wojciecha (powstańca styczniowego) i Eleonory z domu Cyz. Zdobył zawód szewca. i uruchomił warsztat szewski. Uczestniczył w I wojnie światowej w wojsku austriackim. Po powrocie z wojny nadal zajmował się szewstwem, a ponadto założył pasiekę. Udzielał się w pracach na rzecz parafii św. Mateusza. Zmarł w 1953 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI GRZEGORZ, urodzony w 1925 r. w Mielcu, syn Karola i Heleny z Brożonowiczów. Od 1937 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, ale naukę przerwała wojna. Należał do harcerstwa. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Spółdzielni „Konsum” w Mielcu. Od 1941 r. był członkiem plutonu dywersyjnego AK pod dowództwem Wiesława Lachnita „Kulskiego”. Brał udział w akcjach dywersyjnych i sabotażowych na terenie Mielca i okolic. Od 1942 r. pracował też w konspiracyjnej wytwórni materiałów dywersyjnych i sabotażowych Komendy Obwodu AK w Mielcu, produkującej m.in. granaty, „termity” i „jeżowce”. Uczestniczył w udanym odbiorze zrzutu lotniczego z alianckiego Halifaxu (broń, amunicja, materiały wybuchowe, sprzęt wojskowy) w nocy z 27 na 28 IV 1944 r. w okolicach Schabowca, pow. mielecki. Poległ w czasie próby uwolnienia z rąk gestapo Stanisława Sołtysa (por. AK, ps. „Wójt”) na terenie Mielca 23 V 1944 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI HENRYK (ksiądz), urodzony 15 VII 1892 r. w Mielcu, syn Piotra i Józefy z domu Jeż. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie Małe Seminarium Duchowne w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1915 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Kolbuszowej, Krościenku i Chełmie, a następnie był katechetą w Szczawnicy, Pilźnie i Nowym Sączu. W 1920 r. został przyjęty do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1931 r. do wybuchu wojny w 1939 r. pełnił funkcję przedstawiciela Katolickiej Agencji Prasowej w Krakowie. Okupację przeżył jako pracownik Straży Obywatelskiej w Krakowie. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej był urzędnikiem w Wydziale Społecznej Rady Miejskiej w Krakowie. Od 22 XI 1946 r. pracował w wojsku jako kapelan wojskowy i zastępca dziekana Wojska Polskiego. Doprowadził do renowacji krakowskiego kościoła garnizonowego św. Agnieszki i był jego rektorem. Awansował w hierarchii wojskowej do stopnia pułkownika. Poza pracą duszpasterską pisał książki (Sylwetki matek kapłanów, Poznań – Warszawa 1981) i broszury oraz przez ponad 50 lat współpracował z pismami katolickimi i świeckimi oraz pismami polonijnymi w USA. Swoje artykuły publikował m.in. w „Gazecie Kościelnej”, „Przeglądzie Katolickim”, „Homo Dei”, „Sodalis Marianus” i „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Często posługiwał się pseudonimami, m.in.: „Henryk Mielecki”, „Henryk Płomieńczyk” i „ks. Wojsław Rzędzianowicki”. Sporo czasu poświęcał na działalność społeczną i polityczną. Zainicjował m.in. powstanie Związku Katolickich Radiosłuchaczy, Związku Przyjaciół Dzieła Brata Alberta i obchodów 200. rocznicy urodzin Tadeusza Kościuszki. Współpracował z „Caritas” (do 1956 r.), Stronnictwem Pracy i Stronnictwem Demokratycznym (do 1959 r.). Wyróżniony m.in.: EC, RM, Krzyżem Oficerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 1 XI 1984 r. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
WERYŃSKI JAN PIOTR, urodził się 6 II 1897 r. w Mielcu, syn Piotra i Józefy z domu Jeż. Do wybuchu I wojny światowej uczęszczał do c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu. W 1912 r. był współzałożycielem Związku Strzeleckiego w Mielcu i został sekretarzem jego zarządu. Posługiwał się pseudonimem „Oset”. W sierpniu 1914 r. zgłosił się na zbiórkę Legionów i został przydzielony do 2 plutonu („mieleckiego”), dowodzonego przez Franciszka Dubiela), w kompanii por. Bolesławicza VI batalionu 1 pułku piechoty, a po reorganizacji – w 3 plutonie I batalionu 2 pułku piechoty. Przeszedł cały szlak bojowy I Brygady: Laski – Brzechów – Krzywopłoty – walki nad Nidą – Konary – Tarłów – walki nad Wyżnicą – Urzędów – Wymysłówek – Babin – Jastków – Ożarów – Kamionka – Wysokie Litewskie – Smolary – Kołki – Stowygoroż – Koszyszcze – walki nad Stochodem i Styrem. W czasie okresowego urlopu w 1916 r. zdał maturę w mieleckim gimnazjum. W tym roku został przeniesiony do macierzystego VI batalionu. W kryzysie przysięgowym (VII 1917) nie uczestniczył, gdyż w tym czasie przebywał na leczeniu w szpitalu. Zapewne zły stan zdrowia wpłynął na uzyskanie czasowego zwolnienia ze służby w jesieni 1917 r. Posiadał wówczas stopień podchorążego. Powrócił do Mielca i został zatrudniony w starostwie powiatowym. Zaangażował się też w działalność mieleckiej organizacji POW (pod pseudonimem „Stanisław Fałęcki”) i od lipca 1918 r. pełnił funkcję jej komendanta. Jesienią tego roku wspólnie z innymi mieleckimi legionistami (m.in. Janem Ciołkoszem i Kazimierzem Hodbodem) zorganizował kompanię asystencyjną Wojska Polskiego. Został także członkiem Zarządu Komitetu Obywatelskiego, stanowiącego przejściowo cywilną władzę w powiecie mieleckim. 1 XI 1918 r. zgłosił się do służby w Wojsku Polskim, ale w następnym roku został zwolniony z powodu choroby. Podjął pracę w adiutanturze sekcji opieki nad inwalidami MSW przy Szpitalu Chirurgiczno-Ortopedycznym we Lwowie. Równolegle studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim i w 1923 r. uzyskał doktorat. W 1924 r. został zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie i pracował na różnych stanowiskach, m.in. kierownika oddziału. W 1929 r. mianowano go wiceprezydentem Lwowa i funkcję tę pełnił do września 1939 r. Wyróżniony odznaczeniami wojennymi i państwowymi. Zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940 r. Potwierdza to tzw. Ukraińska Lista Katyńska, w której wymieniane jest jego nazwisko. Pochowany prawdopodobnie na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Symboliczna tablica nagrobna umieszczona jest na rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Pośmiertnie awansowany na stopień podporucznika.
WERYŃSKI JÓZEF, urodzony 9 III 1896 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Eleonory z domu Cyz. Brał udział w I wojnie światowej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. Postrzelony w nogę dostał się do niewoli bolszewickiej w Niżnym Nowgorodzie. W 1921 r. powrócił do Polski w ramach wymiany jeńców wojennych. Za udział w wojnie 1918-1921 otrzymał medal „Polska Swemu Obrońcy”. Zdobył zawód masarza. Założył zakład masarski i sklep przy ul. Pańskiej 11 (aktualnie ul. A. Mickiewicza). W czasie okupacji hitlerowskiej został zmuszony do zamknięcia zakładu i sklepu. Pracował dorywczo i pomagał rodzinie brata – Karola Weryńskiego, który został uwięziony w obozie hitlerowskim w Oranienburgu, a zwłaszcza jego synowi Grzegorzowi działającemu w ZWZ-AK. Po wojnie ponownie uruchomił zakład i sklep masarski. Po donosie w 1947 r. został aresztowany i uwięziony w Rzeszowie, ale po wpłaceniu wysokiej kaucji przez żonę Stanisławę uzyskał zwolnienie. Na początku lat 50. – w ramach tzw. „bitwy o handel” – odebrano mu sklep, który następnie uspołeczniono. Coraz bardziej dokuczała mu też wojenna kontuzja, a zwłaszcza kula pozostawiona w kości udowej. Zmarł w 1958 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI KAROL, urodzony 17 X 1892 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Eleonory z domu Cyz. Brał udział w I wojnie światowej i był ranny. Wyróżniony medalem za odwagę. W okresie międzywojennym pracował w kancelarii adwokackiej, a następnie jako urzędnik w Starostwie Powiatowym i zajmował się m.in. wydawaniem pozwoleń na broń. Z reguły odmawiał pozwolenia kolonistom niemieckim. Na podstawie ich skarg w czasie okupacji hitlerowskiej został aresztowany przez Gestapo (17 V 1940 r.) i wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg, gdzie przebywał do 19 V 1945 r. W czasie pobytu ciężko chorował, prawdopodobnie na skutek eksperymentów lekarskich. Po wojnie powrócił do Mielca i został zatrudniony w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym. Zaangażował się też we współpracę z opozycyjną organizacją WiN (Wolność i Niepodległość). Za tę działalność został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i skazany na 5 lat więzienia (14 X 1946 – 14 X 1951). Był więziony w Rzeszowie, Wronkach i Potulicach. Po wyjściu z więzienia podjął pracę na stacji PKP w Mielcu. Zmarł 5 VI 1980 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W latach 90. został pośmiertnie uniewinniony i zrehabilitowany.
WERYŃSKI KAZIMIERZ, urodzony 24 X 1913 r. w Mielcu, syn Feliksa i Władysławy z Kolasińskich. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Mielcu podjął naukę w zawodzie cukiernika, praktykując najpierw u swojego wuja Mateusza Weryńskiego, renomowanego cukiernika mieleckiego, a następnie kształcąc się w Krakowie i Bydgoszczy. W latach 1935-1936 odbył zasadniczą służbę wojskową w 49. pułku piechoty w Kołomyi, woj, stanisławowskie. Najazd Niemiec hitlerowskich na Polskę zastał go w Bydgoszczy i tam został zmobilizowany do 62. pułku piechoty. W walkach pod Bydgoszczą został ciężko ranny. Leczono go w szpitalach w Inowrocławiu, Bydgoszczy i już w niewoli w Reichenbach-Penzig-Ratenburg. Był jeńcem Stalagu VIII A. Z powodu trudno gojących się ran 31 V 1940 r. został zwolniony ze stalagu z nakazem zameldowania się w Urzędzie Policyjnym w Mielcu. Uczynił to, ale po pewnym czasie został włączony w działania konspiracyjne i w 1942 r. zaprzysiężony w oddziale „Jędrusie”, przyjął pseudonim „Kruk”. Do końca wojny angażował się w szkolenie młodzieży zaprzysiężonej w AK. W 1945 r. wraz z żoną i teściem otworzył restaurację i cukiernię przy ul. J. Piłsudskiego w Mielcu. W 1948 r., po prześladowaniach ze strony UB, firmę zamknięto, a właściciel został aresztowany i uwięziony na Zamku w Rzeszowie. Po wyjściu z więzienia i długich staraniach został zatrudniony w Oddziale Zaopatrzenia Robotniczego (OZR) przy WSK Mielec. Około 1955 r. otworzył cukiernię w piwnicy bloku 25 na Osiedlu WSK, ale wkrótce władze odebrały mu ją, przekazały do PSS i później MHD, a K. Weryńskiego mianowano kierownikiem tego zakładu. W 1970 r. kolejny raz otworzył własną cukiernię przy ul. 22 Lipca (obecnie al. Niepodległości), a pod koniec lat 70. przeniósł ją do lokalu przy ul. Rzemieślniczej. Prowadził ją do 1983 r., po czym przeszedł na emeryturę. (Cukiernię przejął jego syn – Antoni Weryński i prowadzi ją nadal.) Wyróżniony m.in.: Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Medalem Zwycięstwa i Wolności oraz Odznaką Żołnierzy AK(?) Zmarł 6 X 1992 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKI LUDWIK, urodzony 29 VI 1880 r. w Mielcu, syn Marcina i Eleonory z Ryniewiczów. Był jednym z najaktywniejszych członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu. Przed I wojną światową został naczelnikiem Polowych Drużyn Sokolich i prowadził z nimi ćwiczenia w podmieleckich lasach. Pełnił też funkcję naczelnika TG „Sokół”. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. został mianowany komendantem Straży Obywatelskiej w Mielcu, a po jej rozwiązaniu przejął od Jana Karkowskiego funkcję inspektora policji miejskiej w Mielcu. Był także długoletnim pracownikiem Zarządu Miejskiego w Mielcu. Przez wiele lat należał do OSP oraz był członkiem jej Wydziału i oddziału sztabowego w okresie międzywojennym. Został wyróżniony Medalem 10-lecia Polski Niepodległej. Na początku okupacji hitlerowskiej został wpisany na listę zakładników w przypadku aktów sabotażu ze strony ludności polskiej. Zmarł 8 II 1945 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI MARIAN MICHAŁ, urodzony 8 IX 1892 r. w Mielcu, syn Aleksandra i Marii (Marianny) z Lubasków. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. W czasach szkolnych był członkiem tajnych organizacji niepodległościowych oraz w 1909 r. współzałożycielem i zawodnikiem drużyny piłki nożnej Pogoń Mielec. Od 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (lub na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie), ale w następnym roku został powołany do służby w armii austriackiej i prawdopodobnie brał udział w I wojnie światowej. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W listopadzie 1918 r. jako porucznik uczestniczył w obronie Lwowa (na Odcinku III podległym bezpośrednio Naczelnej Komendzie), a w 1920 r. – w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 r. otrzymał przydział do żandarmerii w Warszawie. Jako kapitan żandarmerii brał udział w przewrocie majowym 1926 r. po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1929 r. został awansowany na zastępcę dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii, a w 1931 r. otrzymał awans na stopień majora. Po zdaniu egzaminu sędziowskiego w 1933 r. został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego nr 1 w Warszawie, a prawdopodobnie w 1935 r. do Wojskowego Sądu Okręgowego nr 2 w Lublinie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił funkcję szefa sądu polowego 27 Dywizji Piechoty. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w oflagu IV A (Hohnstein, Dolna Saksonia). W lutym? 1946 r. powrócił do kraju i zamieszkał w Sopocie, a następnie w Gdańsku-Wrzeszczu. Od kwietnia 1946 r. pracował w Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego w Gdańsku jako zastępca kierownika biura personalnego. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości i Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. Zmarł 14 V 1949 r. Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie.
WERYŃSKI MATEUSZ, urodzony 21 IX 1885 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Eleonory z domu Cyz. Zdobył zawód cukiernika. Uczestniczył w I wojnie światowej w armii austriackiej. Tytuł mistrza cukierniczego, potwierdzony dyplomem nr 887 z dnia 8 X 1931 r., nadała mu Izba Rzemieślnicza w Krakowie. W latach 20. prowadził cukiernię, a następnie z żoną Marią Anielą rozwinęli działalność o restaurację (od 1929 r.) i hotel (od 1930 r.) we własnej kamienicy w Mielcu przy ul. Pańskiej 12. Firmy te zdobyły sobie renomę w środowisku i u gości odwiedzających Mielec. Szczególnym uznaniem cieszyły się niektóre oryginalne wyroby cukiernicze autorstwa mistrza Mateusza. Był radnym Rady Miejskiej w Mielcu. Niemal od początku okupacji hitlerowskiej udzielał własnych lokali na spotkania działaczy ruchu oporu, wśród których były także jego dwie córki i syn. Został aresztowany przez gestapo i po przesłuchaniach przetrzymywano go w mieleckim więzieniu. Rozchorował się i wówczas żonie udało się go wykupić. W ciężkim stanie został wywieziony do Szpitala OO. Bonifratrów w Krakowie, ale nie udało się go uratować. Zmarł 26 XII 1941 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI MICHAŁ, urodzony 26 VIII 1865 r. w Mielcu, syn Marcina i Tekli z Gwoździowskich. Po ukończeniu szkoły ludowej w Mielcu uczęszczał do gimnazjum w Tarnowie, a następnie, także w Tarnowie, studiował teologię. W 1891 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Uściu Solnym, Starym Sączu (był też katechetą i dyrektorem szkoły sióstr klarysek), Bochni, Tuchowie i Zassowie. W latach 1900–1902 odbył suspensę i po restytuowaniu rezydował u bonifratrów w Krakowie. W 1903 r. wyjechał do USA i prowadził tam działalność duszpasterską. Zmarł 22 XII 1904 r.
WERYŃSKI PIOTR urodzony 5 VIII 1966 w Mielcu, syn Jakuba i Barbary z domu Leś. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność elektromechanika ogólna), maturę zdał w 1986 r. Ukończył studia magisterskie na Wydziale Filozoficznym w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 2003 na Wydziale Filozoficznym UJ uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Trzeci sektor. Kształtowanie się społeczeństwa obywatelskiego w wymiarze regionalnym. Przypadek Śląska Opolskiego. Obecnie jest kierownikiem Pracowni Badań Empirycznych w Katedrze Stosowanych Nauk Społecznych Wydziału Organizacji i Zarządzania Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Pracuje również w Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego w Warszawie. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych krajowych i zagranicznych, wydawanych między innymi przez Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Politechnikę Śląską, Wydawnictwo Naukowe Scholar czy Instytut Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie. Kieruje wieloletnim projektem badań diagnostycznych nad wizerunkiem społecznym firmy FIAT AUTO POLAND, realizowanym w oparciu o triangulację metod ilościowych i jakościowych. W Szkole Wyższej im. Bogdana Jańskiego kierował wieloetapowym projektem badań Zasoby lokalne jako dobro wspólne, w ramach którego przeprowadzono pierwsze w pełni reprezentatywne dla populacji Śląska Opolskiego badania postaw obywatelskich oraz wzorów uczestnictwa obywatelskiego opolskich liderów lokalnych. Brał również udział w badaniach dotyczących zakresów współpracy Urzędu Miasta Rybnika ze środowiskiem miejscowych organizacji pozarządowych oraz w badaniach sondażowych wśród uczniów szkół średnich i przedsiębiorców Rybnika dla Zespołu Uczelni w Rybniku (Uniwersytet Śląski, Politechnika Śląska, Akademia Ekonomiczna), dotyczących problemu optymalizacji profili kształcenia w uczelniach tego miasta. Do obszaru jego zainteresowań badawczych należą: problematyka socjologii życia publicznego, procesy samoorganizacji społecznej, funkcjonowanie lokalnych i regionalnych społeczeństw obywatelskich oraz metodologia nauk społecznych. W 2010 r. ukazała się jego rozprawa habilitacyjna pod tytułem Wzory uczestnictwa obywatelskiego Polaków (wyd. IFiS PAN Warszawa).
WERYŃSKI SEBASTIAN, wójt mielecki w latach 1680-1708.
WERYŃSKI STANISŁAW, urodzony 27 XI 1899 r. w Mielcu, syn Piotra i Józefy z domu Jeż. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do mieleckiej szkoły przemysłowej uzupełniającej. Równocześnie od 1912 r. praktykował w zakładach stolarskich. W 1920 r. uruchomił własny warsztat stolarski w Mielcu. W 1923 r. zamknął zakład i podjął naukę w szkole handlowej w Krakowie-Podgórzu, równocześnie pracując w krakowskich firmach. Po powrocie do Mielca w 1925 r. otworzył przy ul. T. Kościuszki własną wytwórnię mebli stylowych i sklep meblowy. Meble te uzyskały wysokie oceny fachowców i były wielokrotnie eksponowane na ogólnopolskich wystawach rzemiosła. W latach 1938-1939 realizował zamówienia dla PZL w Mielcu-Cyrance, m.in. meble do biur. W czasie okupacji hitlerowskiej wykonywał prace na rzecz wojska. Od 1945 r. pełnił obowiązki komisarycznego cechmistrza w Cechu Rzemiosł Różnych w Mielcu. W 1950 r. dla uniknięcia konfliktu z władzami przekazał zakład do Spółdzielni Pracy w czasowe bezpłatne użytkowanie i został jego kierownikiem technicznym. W 1951 r. był inspiratorem powstania Wielobranżowej Spółdzielni Pracy „Pokój” i jej prezesem w latach 1951-1962. Z jego inicjatywy zbudowano świetlicę SP „Pokój” przy zbiegu ulic T. Kościuszki i Jędrusiów, czynną jeszcze w latach 80. Był zaangażowanym działaczem politycznym jako członek Stronnictwa Demokratycznego. Wiele czasu poświęcał mieleckiemu rzemiosłu, m.in. jako starszy Cechu Rzemiosł Różnych (cechmistrz) w latach 1951-1956. Był także długoletnim radnym Miejskiej Rady Narodowej i Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Należał też do LPŻ, LOK i TMZM. Wyróżniony m.in.: Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Odznaką Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego. Zmarł 24 VI 1972 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI STANISŁAW, urodzony 16 II 1921 r. w Mielcu, syn Feliksa i Władysławy z Kolasińskich. Ukończył szkołę powszechną w Mielcu. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1939 r. zamierzał uczyć się w Szkole Leśnej w Bolechowie koło Lwowa, ale ostatecznie pojechał na praktykę leśną do brata Bolesława, który był leśniczym w Hryniawie koło Kołomyi. W czasie okupacji hitlerowskiej, z powodu zagrożenia ze strony ukraińskich nacjonalistów powrócił do Mielca. W 1943 r. dołączył do oddziału partyzanckiego „Jędrusie” i uczestniczył w wielu akcjach. Po wojnie pracował w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu, a następnie wyjechał na Ziemie Zachodnie i otrzymał pracę w Leśnictwie Ludwików koło Jeleniej Góry. W latach 50. ukończył szkołę dla leśniczych w Sobieszowie, a w 1970 r. – Technikum Leśne w Krasiczynie. W tym czasie pracował w Muszynie, a następnie w Goleszowie koło Mielca. W kadencji 1988-1990 (skróconej) był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniono go m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim. W 1991 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 3 II 1995 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKI TADEUSZ, urodzony 12 III 1917 r. w Mielcu, syn Feliksa i Władysławy z Kolasińskich. W 1936 r. przerwał naukę w mieleckim gimnazjum i zgłosił się na ochotnika do 16. pułku piechoty w Tarnowie. Po przeszkoleniu skierowano go do Szkoły Korpusu Ochrony Pogranicza na Wołyniu. W 1939 r. wszedł w skład oddziału, który dowództwo Szkoły skierowało na placówkę na półwyspie Hel. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę uczestniczył w obronie Helu aż do ostatniego dnia (2 X 1939 r.). Po kapitulacji, jako jeden z ocalałych 17 żołnierzy (spośród 280), został wzięty do niewoli przez Niemców i przewieziony do obozu jenieckiego w Waldenbergu. W 1942 r. udało mu się uciec i powrócić do Mielca. Zagrożony aresztowaniem wyjechał do Hryniawy, gdzie pracował jego brat Bolesław. Na skutek donosu miejscowych nacjonalistów ukraińskich został aresztowany przez Niemców i torturowany, a następnie umieszczony w transporcie jeńców do III Rzeszy. W okolicach Ropczyc udało mu się uciec z transportu i przedostać do Mielca. Ukrywał się, a wiosną 1943 r. zgłosił się do oddziału partyzanckiego „Jędrusie”. Brał udział w wielu akcjach, m.in. na terenie Buska, Stopnicy, Tarnobrzega, Połańca, Sandomierza i Gór Świętokrzyskich. Po wojnie podjął pracę w gastronomii, m.in. w WSK i MPB. W latach 60. ukończył Technikum Ekonomiczne i zdał maturę. Został odznaczony Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych i Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”. Zmarł 16 I 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKI TADEUSZ, urodzony 6 IX 1933 r. w Mielcu, syn Wojciecha i Salomei z Dobrowolskich. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1951 r. W 1953 r. powołano go do odbycia zasadniczej służby wojskowej, a następnie skierowano do Kopalni Węgla Kamiennego „Kleofas” w Katowicach, gdzie pracował jako żołnierz-górnik. Po zakończeniu służby wojskowej i pracy w kopalni, w 1956 r. podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Z powodu choroby, spowodowanej przez pracę w kopalni, nie zdołał ich ukończyć. Powrócił do Mielca i pracował w miejscowej Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego, m.in. w pionie inwestycji jako planista. Był współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Mielcu (1981 r.), Klubu Myśli Politycznej „Dziekania” w Warszawie (1988 r.) i Stronnictwa Pracy w Mielcu. Był także działaczem NSZZ „Solidarność” WSK Mielec i Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Brał udział w organizacji uroczystości i spotkań okolicznościowych z okazji świąt i rocznic państwowych i religijnych. Uczestniczył w organizacji lokalnych struktur Porozumienia Centrum w Mielcu. Był delegatem na I i II Kongres PC w Warszawie. Pełnił funkcje członka Naczelnej Rady PC w Warszawie i wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego PC w Rzeszowie. W 1993 r. kandydował do Sejmu RP z listy Porozumienia Centrum. Należał także do Związku Żołnierzy-Górników Represjonowanych w latach 1949-1959 i był członkiem Zarządu Wojewódzkiego tego Związku. Brał udział w reaktywacji Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Mielcu i wchodził w skład Rady Seniorów „Sokoła”. W 1998 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu na kadencję 1998-2002. Zmarł 8 XI 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI WŁADYSŁAW, urodzony 12 V 1925 r. w Mielcu, syn Feliksa i Władysławy z Kolasińskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mielcu wyjechał do Hryniawy woj. podolskie, gdzie pracował jego starszy brat Bolesław. W 1943 r. z powodu coraz częstszych ataków UPA na Polaków powrócił do Mielca. Niedługo potem skontaktował się z „Jędrusiami” i został przyjęty do tego partyzanckiego oddziału. Przyjął pseudonim „Wera”. Odtąd uczestniczył we wszystkich niemal jego akcjach bojowych. Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał na Pomorze i starał się o przyjęcie do służby leśnej. Po przeszkoleniu otrzymał pracę w Leśnictwie Grzmiąca w Nadleśnictwie Szczecinek. Po pewnym czasie powrócił do Mielca i w latach 60. ukończył Technikum Ekonomiczne. Podjął pracę w służbie transportowej Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Naftowego w Mielcu. Wyróżniony m.in. „Krzyżem Partyzanckim”. Zmarł 6 V 1987 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WERYŃSKI WOJCIECH, cechmistrz cechu szewskiego w Mielcu w 1772 r.
WERYŃSKI WOJCIECH, urodzony 31 III 1845 r. w Mielcu, syn Piotra i Marianny z domu Spyra. Uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale Dionizego Czachowskiego pod Rybnicą i Jurkowicami, a po rozbiciu oddziału w oddziale Karola Kality-Rębajły. Kierował cechem szewskim w Mielcu. Zmarł w 1900 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI WOJCIECH, urodzony 14 I 1898 r. w Partyni, pow. mielecki, syn Piotra i Anny z domu Fijołek. Absolwent c.k. Gimnazjum Państwowego w Mielcu, maturę zdał w 1918 r. Ukończył studia prawnicze, uzyskując tytuł doktora praw. Pracował jako sędzia Sądu Grodzkiego w Wadowicach i Makowie. Angażował się politycznie w PSL „Lewicy”, współpracował m.in. z ministrem dr. Józefem Putkiem – radykalnym ludowcem. Po konflikcie z władzami został zwolniony z pracy i przeniósł się do Kielc, gdzie został zatrudniony jako radca prawny w „Społem”. W latach 30. prowadził kancelarię adwokacką w Mielcu oraz pełnił społecznie funkcję sekretarza Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w ROCh-u. Po II wojnie światowej podjął działalność polityczną w PSL i w 1946 r. został wybrany skarbnikiem Zarządu Powiatowego, za co był aresztowany i nieludzko traktowany przez UB. Protestując przeciwko likwidacji PSL, wycofał się z działalności politycznej. Zmarł 21 V 1964 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WERYŃSKI ZBIGNIEW, urodzony 17 II 1950 r. w Wiechlicach, woj. zielonogórskie, syn Edwarda i Janiny z domu Brykała. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Po maturze w 1968 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako mechanik silnikowy, a następnie pracował na stanowiskach mł. konstruktora, konstruktora i st. konstruktora. Zajmował się projektowaniem stanowisk badawczych i oprzyrządowania do prób i badań silników wysokoprężnych i aparatury wtryskowej. W 1979 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Od 1979 r. do 1990 r. pełnił funkcje: kierownika Działu Szkolenia, kierownika Działu Postępu Techniczno-Ekonomicznego, głównego specjalisty ds. organizacji i planowania techniki oraz zastępcy dyrektora technicznego ds. postępu technicznego. Angażował się w działalność młodzieżową i partyjną. W latach 1971-1975 pełnił funkcje: przewodniczącego zarządu ZMS w OBR WSK, przewodniczącego Zarządu Zakładowego ZMS WSK Mielec, przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMS w Mielcu i przewodniczącego Rady Powiatowej Federacji SZMP w Mielcu. Był jednym z współtwórców budownictwa patronackiego młodzieżowego. W tym czasie mielecka organizacja należała do najlepszych w kraju, czego potwierdzeniem były czołowe miejsca w kilku kolejnych edycjach Turnieju Młodych Mistrzów Techniki i Turnieju Młodych Mistrzów Gospodarności. W latach 70. był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i wiceprzewodniczącym Komisji Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego. Od 1980 pracował społecznie w Komitecie Osiedlowym w osiedlu S. Żeromskiego, a w latach 1983-1987 był członkiem Rady Nadzorczej Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i przewodniczącym Rady (1985-1987).
WESOŁA (ULICA), ulica prywatna na osiedlu Wolności, boczna (sięgacz) ulicy Krańcowej. Ma około 240 m długości i nawierzchnię utwardzoną. Nazwę otrzymała 25 I 2018 r. na sesji Rady Miejskiej w Mielcu, uchwałą nr XLII/423/2018, na podstawie wniosku osób posiadających posesje przy tej ulicy.
WESOŁOWSKA MARIA KAROLINA (z domu KIEŁB), urodzona 30 I 1936 r. w Chorzelowie, pow. mielecki, córka Edwarda i Marii z Mączyńskich. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później im. S. Konarskiego), maturę zdała w 1954 r. W tym samym roku rozpoczęła pracę w Rejonowym Przedsiębiorstwie Młynów Gospodarczych w Mielcu jako księgowa, a następnie pracowała w Przedsiębiorstwie Gospodarki Zwierząt Rzeźnych Oddział Skupu Zwierząt w Mielcu. W związku z likwidacją tego przedsiębiorstwa przeniosła się do Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Mielcu, gdzie otrzymała stanowisko starszej księgowej, a następnie powierzono jej funkcję głównej księgowej w Rejonowym Przedsiębiorstwie Gazów Technicznych „Polgaz” w Mielcu. Podczas pracy zawodowej uzyskała uprawnienia do badania bilansów w przedsiębiorstwach. W latach 70. przez dwie kadencje była radną Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Rady z grupy radnych bezpartyjnych. W 1982 r., ze względu na stan zdrowia, przeszła na wcześniejszą emeryturę. Wyróżniona została m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką Związku Zawodowego Chemików. Zmarła 27 III 2012 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie.
WESOŁOWSKI JULIAN, urodzony 3 I 1897 w Mogielnicy, powiat grójecki, syn Karola i Walentyny z Majewskich. Ukończył Centralną Szkołę Ministerstwa Sprawiedliwości dla Służby Więziennej. Podjął pracę w więziennictwie, początkowo w więzieniu w Tarnowie, a następnie w Mielcu, gdzie pełnił funkcję naczelnika więzienia. Po napaści Niemiec na Polskę (1 IX 1939 r.) udał się z grupą mieleckich policjantów i służbą więzienną w kierunku polskich kresów wschodnich. Po 17 IX 1939 r., kiedy wojska radzieckie zajęły te ziemie, został aresztowany i uwięziony w obozie specjalnym NKWD w Ostaszkowie. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w więzieniu w Twerze. (Lista wywozowa NKWD 33/3 z 16 IV 1940 r., poz. 49). Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
WĘGIER JANINA (z domu MURDZA), urodzona 27 II 1927 r. w Brniu Osuchowskim, powiat mielecki, córka Stanisława i Marii. Po wielkiej powodzi w 1934 r., która zniszczyła rodzinne gospodarstwo, wyjechała z rodziną do Krzemieńca i podjęła naukę w słynnym Liceum Krzemienieckim. W Krzemieńcu mieszkała do 1944 r., a następnie powróciła na rodzinną ziemię mielecką. Podjęła naukę w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i w 1946 r. zdała tzw. małą maturę. Po przeniesieniu się do Oleszny Podgórskiej koło Lubomierza podjęła naukę w Liceum Pedagogicznym w Jeleniej Górze, a następnie uczyła się w Lubomierzu i tam zdała maturę w 1948 r. Za namową rodziny przeniosła się do Szczecina, gdzie podjęła pracę w Urzędzie Morskim, a następnie od 1950 r. pracowała w kilku szkołach jako nauczycielka języka polskiego. Wtedy też ukończyła Zaoczne Studium Nauczycielskie w Szczecinie. Studia magisterskie z zakresu filologii polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej odbyła w Opolu (1959–1961). Powróciła do Szczecina, gdzie została zatrudniona w Studium Nauczycielskim, przekształconym następnie w Wyższą Szkołę Pedagogiczną. W 1968 r. uzyskała doktorat za rozprawę Język Franciszka Bohomolca, a w 1974 r. – habilitację za rozprawę Język komediopisarzy Oświecenia na Uniwersytecie Wrocławskim. W szczecińskiej WSP pełniła ważne funkcje, m.in.: kierownika zakładu, dyrektora instytutu i prorektora do spraw nauczania i wychowania (1974-1981). W latach 70. podjęła badania nad językiem ludności integrującej się na Ziemiach Zachodnich. W 1980 r. otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 80. powróciła w rodzinne strony i wzmocniła kadrę naukową WSP w Rzeszowie. Pełniła funkcje: dyrektora Instytutu Filologii Polskiej (1984–1991), kierownika Zakładu Języka Polskiego oraz Zakładu Polszczyzny Historycznej i Dialektologii. Wychowała grono pracowników naukowych i wspierała ich swoim doświadczeniem. W 1992 r. mianowano ją profesorem zwyczajnym. Była członkiem Komitetu Językoznawstwa PAN. Opublikowała blisko 100 prac: książek, artykułów i felietonów. Jej ważniejsze publikacje poza wymienionymi już rozprawami to: Rola języka ojczystego w czasie działalności Komisji Edukacji Narodowej (Zeszyty Naukowe WSP Szczecin 1973), Integracja i dezintegracja języka na Pomorzu Zachodnim (WSP Szczecin 1978), Integracja językowa społeczeństwa na Ziemiach Zachodnich i Północnych (w: Słowo piękne i prawdziwe, red. S. Urbańczyk, Warszawa 1987), Język mówiony mieszkańców wsi Polski południowo-wschodniej (współautor – Ewa Oronowicz, Rzeszów 1992). W miarę możliwości włączała się w działalność Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, którego była członkiem, m.in. napisała artykuł Język ludności Ziemi Mieleckiej do III tomu Mielec Studia i materiały z dziejów miasta i regionu. Wyróżniona została m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, tytułem „Zasłużony Nauczyciel PRL” oraz Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej za Badania Naukowe (dwukrotnie). Jej dokonania przedstawiono w zbiorowej pracy naukowców rzeszowskich pod redakcją Teresy Ampel Z polszczyzny historycznej i współczesnej (Rzeszów 1997). Zmarła 7 I 2002 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Czerminie.
WĘGROCKI JÓZEF, urodzony w 1914 r. w Goleszowie, pow. mielecki. W latach szkolnych wstąpił do ZMW „Wici”. Od 1934 r. służył w 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. W latach 1939-1941 pracował w Flugzeugwerk Mielec, a od 1942 r. jako traktorzysta w majątku Reyów w Przecławiu. Włączył się w działalność ruchu oporu, najpierw w ZWZ (oddział Aleksandra Rusina), a później – BCh. Posługiwał się pseudonimem „Józwęga”. Uczestniczył w udanej akcji A. Rusina na magazyn wojskowy w Smoczce (24 XII 1941 r.). Na przełomie 1942 i 1943 r. został dowódcą Oddziału Specjalnego Komendy Obwodu BCh Mielec. Przeprowadził szereg akcji bojowych i dywersyjno-sabotażowych na terenie ziemi mieleckiej. Po wojnie wyjechał na Pomorze. Dalsze losy nieznane.
WĘGRZYN EUGENIUSZ, urodzony 22 I 1934 r. w Piątkowcu. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1952 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku ukończył w 1958 r. z tytułem lekarza medycyny. Także w roku 1958 r. został zatrudniony na Oddziale Dziecięcym Szpitala Powiatowego w Giżycku. Ponadto powierzono mu funkcję dyrektora Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Giżycku i pełnił ją do 1962 r. W latach 1963-1968 był kierownikiem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN w Giżycku. Od 1972 r. do 1976 r. pracował na stanowisku zastępcy dyrektora Szpitala Powiatowego/Rejonowego w Giżycku, a od IV 1984 r. do I 1999 r. sprawował funkcję ordynatora Oddziału Dziecięcego Szpitala Rejonowego w Giżycku. Zmarł 16 V 2006 r. Pochowany na cmentarzu w Giżycku.
WĘGRZYN KRZYSZTOF WOJCIECH, urodzony 8 IV 1965 r. w Mielcu, syn Tytusa i Stanisławy z Lipińskich. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu. Jako frezer pracował w WSK PZL-Mielec (1980-1999) i Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu (1999-2007), a od 2007 r. jest frezerem w firmie „Gardner Aerospace” Sp. z o.o. w Mielcu. Honorowe oddawanie krwi rozpoczął w 1984 r.. Należy do Klubu HDK im. J. Aleksandrowicza w Mielcu. Do czerwca 2011 r. oddał 32 350 ml krwi. Za tę humanitarną działalność został wyróżniony m.in. Odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia.
WĘGRZYN SZCZĘSNY, inspektor szkolny w Mielcu w latach 70. XIX w.
WĘGRZYN SZYMON, urodzony 24 V 1893 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca, syn Józefa i Marianny z Szalachowskich. Absolwent c.k. Gimnazjum w Mielcu, maturę zdał w 1913 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 22 II 1918 r. do 31 XII 1918 r. pracował w szpitalu wojskowym w Krakowie. 1 I 1919 r. został przeniesiony do 10 pułku piechoty i jako lekarz wojskowy przebywał na ćwiczeniach w terenie. Od 1 II 1920 r., także jako lekarz wojskowy (w randze porucznika) I batalionu 12 pułku piechoty, brał udział w działaniach wojennych na froncie ukraińskim i bolszewickim. Poległ w czasie bitwy pod Beresteczkiem w dniu 30 VII 1920 r. Odznaczony Krzyżem Walecznych i awansowany na stopień kapitana. Spoczywa na cmentarzu przy kościele w Beresteczku.
WĘGRZYN ZBIGNIEW WŁADYSŁAW, urodzony 4 kwietnia 1968 r. w Mielcu, syn Mieczysława i Marii Anny z domu Bąk. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa), maturę zdał w 1988 r. W latach 1988-1989 pracował w WSK „PZL Mielec”. W 1989 r. został powołany do zasadniczej służby wojskowej w Kompanii Reprezentacyjnej Wojska Polskiego, gdzie służył 18 miesięcy. W czasie służby zdał egzaminy na studia dzienne na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Studia ukończył w 1996 r. i uzyskał tytuł magistra. W latach 1997- 2001 odbył studia doktoranckie na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH i w 2002 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Tworzywa kompozytowe w układzie AlN-SiC. W latach 2002-2004 był asystentem i następnie adiunktem w Katedrze Technologii Materiałów Budowlanych na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH. Od 2004 r. prowadzi własne przedsiębiorstwo, zajmujące się importem i budową konstrukcji szklarniowych w Polsce i za granicą.
WĘGRZYN ZOFIA (z domu ŁACH), urodzona 22 IV 1922 r. w Ostrówku, pow. mielecki, córka Stanisława i Bronisławy z domu Perła. Uczęszczała do Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Jarosławiu. Po maturze, którą zdała w 1950 r., podjęła pracę w Dukli koło Krosna, gdzie zorganizowała 1-oddziałowe przedszkole i kierowała nim do 1955 r. W latach 1955-1956 była kierownikiem sanatoryjnego 4-oddziałowego przedszkola w Rymanowie Zdroju. W 1956 r. została mianowana dyrektorem Państwowego Przedszkola nr 1 w Mielcu i funkcje tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1977 r. Ukończyła Studium Nauczycielskie w Tarnowie (kierunek: wychowanie przedszkolne i nauczanie początkowe), uzyskując dyplom w 1971 r. Wniosła duży wkład we wszechstronny rozwój podległej placówki, a zwłaszcza jej estetyki i funkcjonalności. Z tych względów PP nr 1 uznawano za tzw. „bazowe” i w nim najczęściej odbywały się konferencje metodyczne, zjazdy nauczycielskie i zajęcia pokazowe z dziećmi. Pomagała wielu początkującym dyrektorkom przedszkoli z Mielca i powiatu poprzez konsultacje w sprawach programów i planów pracy. Preferowała zajęcia z dziećmi na wolnym powietrzu, łącznie ze spożywaniem posiłków w ogrodzie. Doświadczenia w tym zakresie opisała w artykule Cały dzień na powietrzu, który został opublikowany w czasopiśmie „Wychowanie w Przedszkolu” (1970). Współpracowała z PCK, TPD, Szkołą Podstawową nr 2 i Domem Dziecka w Smoczce. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Przyjaciel Dziecka” i Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarła 17 VIII 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WĘGRZYN-SKOWRON LUCYNA MARZENA (z domu WĘGRZYN), urodzona 3 V 1974 r. w Mielcu, córka Józefa i Józefy z domu Warias. Absolwentka Technikum Zawodowego im. Marii Skłodowskiej-Curie (kierunek: technik chemik o specjalności technologia tworzyw sztucznych) w Pustkowie Osiedlu. Ukończyła także kurs „Sekretarka – asystentka” w Centrum Szkolenia Motronik. W latach 1997-2018 pracowała jako opiekun osób starszych i niepełnosprawnych, m.in. w prywatnej placówce „Rodzinny Dom Seniora” w Kiełkowie. W latach 2016-2020 uczęszczała do Medyczno-Społecznego Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego – Policealnej Szkoły Medyczno-Społecznej dla Dorosłych w Mielcu i po ukończeniu nauki uzyskała prawo do wykonywania zawodów: opiekun medyczny w świadczeniu usług opiekuńczych osobie chorej i niesamodzielnej, terapeuta zajęciowy, technik sterylizacji medycznej i technik usług kosmetycznych. Odbyła praktyki zawodowe w Szpitalu Specjalistycznym im. Edmunda Biernackiego w Mielcu na kilku oddziałach, Zakładzie Pielęgnacyjno-Opiekuńczym „Przystań” w Mielcu, Domu Pomocy Społecznej im. Ks. Kard. S. Wyszyńskiego w Mielcu i Warsztatach Terapii Zajęciowej w Mielcu. W 2016 r. otrzymała certyfikat „Dobroczynności” od Fundacji Dziekitobie.pl. W 2018 r. powierzono jej funkcję kierownika i opiekuna Domu Dziennego Pobytu im. Św. Jana Pawła II w Mielcu. Wniosła znaczny udział w organizację i funkcjonowanie tej placówki. W latach 2018-2021 ukończyła kilka kursów specjalistycznych, m.in. z zakresu udzielania pierwszej pomocy oraz aktywizacji przyłóżkowej pacjenta z wykorzystaniem elementów gimnastyki osiowo-symetrycznej. Ponadto w 2019 r. ukończyła specjalizację z zakresu organizacji pomocy społecznej (temat pracy dyplomowej: Formy pomocy osobom w wieku senioralnym na podstawie funkcjonowania Dziennego Domu Pobytu im. Św. Jana Pawła II w Mielcu) w Centrum Kształcenia Zawodowego w Busku Zdroju. Od 2021 r. pracuje też w Centrum Edukacji „Sigma” w Mielcu jako nauczyciel na kierunku „Opiekun Medyczny”. W 2021 r. zajęła 3. miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym pt. Lipa św. Jana Nepomucena z Dulczy Wielkiej „Drzewem Europy – 2021”.
WĘGRZYNEK ALEKSANDER STEFAN, urodzony 9 V 1947 r. w Mielcu, syn Stefana i Aleksandry z Konaszewskich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. W latach szkolnych grał w siatkówkę w „Stali” Mielec. Studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji (kierunek: ekonomika przemysłu) Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1972 r. i uzyskał tytuł magistra ekonomii. W latach 1972–1975 pracował w WSK jako ekonomista, starszy ekonomista, specjalista ds. planowania i kierownik sekcji. W 1975 r. przeszedł do ZZGT „Polgaz” Zakład Rejonowy w Mielcu na stanowisko dyrektora ds. ekonomiczno-handlowych i zajmował je do 1993 r. Po restrukturyzacji i zmianie właściciela firmy, która przyjęła nazwę „Linde Gaz Polska” Kraków, został jej przedstawicielem techniczno-handlowym (1993-1996). Od 1996 r. pełni funkcję dyrektora handlowego firmy „Joongpol” Sp. z o.o. w Mielcu. W 2008 r. przeszedł na emeryturę i jeszcze w tym roku został zatrudniony w firmie Leopard Automobile Mielec Sp. z o.o. na stanowisku kierownika ds. marketingu (w niepełnym wymiarze godzin).
WĘGRZYNEK STEFAN, urodzony 28 I 1922 r. w Tarnowie, syn Leopolda i Stefanii z domu Ćwiok. Po ukończeniu Szkoły Mechanicznej w Tarnowie w 1940 r. został skierowany przez władze okupacyjne do Flugzeugwerk Mielec, gdzie pracował jako ślusarz montażowy. W lipcu 1944 r. znalazł się w grupie pracowników FWM wywiezionych do Kopalni Soli w Wieliczce, gdzie kontynuowano produkcję części do samolotów. Po 2 tygodniach udało mu się uciec do rodziny w Tarnowie i po wyzwoleniu Tarnowa spod okupacji hitlerowskiej powrócić do Mielca 31 I 1945 r. Początkowo pracował jako ślusarz, a później jako brygadzista, starszy technolog, mistrz i starszy mistrz. Od 1953 r. obejmował stanowiska kierownicze w kilku wydziałach produkcyjnych. W 1956 r. ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu i zdał maturę. W latach 1962–1970 pełnił funkcję szefa produkcji, a od 1970 r. do 1981 r. był zastępcą dyrektora naczelnego ds. pracowniczych. W 1975 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł magistra administracji. Kierował wdrożeniem i realizacją produkcji wielu nowych wyrobów. Pełnił funkcję przewodniczącego Zakładowej Komisji Współzawodnictwa Pracy. Był jednym z inicjatorów rozbudowy Ośrodków Wypoczynkowych w Rzemieniu i Woli Zdakowskiej oraz obiektów FKS „Stal”. Był radnym MRN i PRN, prezesem FKS „Stal”, wiceprezesem Zarządu Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego. Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II Klasy, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami X-lecia i 30-lecia Polski Ludowej oraz Złotą i Srebrną Odznaką ZZM, a także wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca. Zmarł 18 III 1983 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu.
WĘZŁOWICZ SEBASTIAN, nauczyciel mieleckiej szkoły w latach 1682-1685.