WIADUKT, budowę rozpoczęto w sierpniu 1977 r. Początkowo w planie centralnym znajdował się sam wiadukt, bez dróg dojazdowych. Te udało się wprowadzić do planu dopiero w 1979 r. Wiadukt zbudowało Kieleckie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych, a drogi dojazdowe – Komunalne Przedsiębiorstwo Robót Drogowych Rzeszów. Rejon Dróg Publicznych w Mielcu wykonał nawierzchnię mostu i warstwę ścieralną dróg dojazdowych oraz niósł pomoc pozostałym wykonawcom w rozwiązywaniu różnych problemów. Inwestorem była Wojewódzka Dyrekcja Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Rzeszowie. Początkowo planowano oddanie wiaduktu do użytku w kwietniu 1982 r., jednak ostatecznie stało się to w październiku 1982 r. Uruchomienie przejazdu nad linią kolejową w znacznym stopniu usprawniło komunikację w mieście. Pierwszy remont wiaduktu przeprowadzono w 1991 r. Wykonawcą generalnym było Krakowskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych na zlecenie Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg w Rzeszowie. W latach 2010-2011 przeprowadzono jego generalny remont i modernizację (bez dojazdów). Prace wykonywano etapami, przy ograniczonym ruchu pojazdów. Uroczyste oddanie do użytku nastąpiło 23 IX 2011 r. z udziałem marszałka Sejmu RP Grzegorza Schetyny, parlamentarzystów oraz przedstawicieli samorządowych władz województwa i miasta. Dojazdy do wiaduktu wyremontowano w 2012 r. Uchwałą Rady Miejskiej NR XL/394/2017 z dnia 28 XI 2017 r. w Mielcu nadano mu nazwę: „Wiadukt Marszałka Józefa Piłsudskiego”.
WIATR TOMASZ, urodzony 9 IV 1983 r. w Krośnie, syn Marka i Jolanty z domu Wilusz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej w Jedliczu, matura zdana w 2002 r. z wynikiem bardzo dobrym. W latach 2002-2008 studiował na Wydziale Lekarskim Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskał dyplom lekarza medycyny. Staż podyplomowy odbył w latach 2008-2009 w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera w Krakowie. Od 2010 r. do 2013 r. pracował na stanowisku młodszego asystenta w Oddziale Urologii Ogólnej i Onkologicznej w Mielcu. W tym czasie ukończył studia podyplomowe z zakresu medycyny estetycznej. W latach 2014-2016 kontynuował szkolenie w trybie rezydenckim w Oddziale Klinicznym Kliniki Urologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. W 2016 r. uzyskał tytuł specjalisty urologa (FEBU – European Board of Urology) po zdaniu z wyróżnieniem Europejskiego Egzaminu Specjalistycznego. Od 2016 r. pracuje na stanowisku starszego asystenta w Oddziale Klinicznym Kliniki Urologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie oraz od 2017 r. na stanowisku wykładowcy akademickiego w Katedrze Urologii Collegium Medicum UJ w Krakowie. W 2017 r. otwarł specjalizację z transplantologii klinicznej. Jest członkiem: Stowarzyszenia Absolwentów Wydziałów Medycznych w Krakowie, Towarzystwa Miłośników Historii Medycyny, Sekcji Adeptów Urologii, Sekcji Endourologii i ESWL Polskiego Towarzystwa Urologicznego i Europejskiego Towarzystwa Urologicznego. Był też delegatem Okręgowej Izby Lekarskiej w Krakowie w kadencji 2013-2017. Jego pozazawodową pasją jest rysunek. Pierwsza wystawa prac została zorganizowana w Dworku Marii Konopnickiej w Żarnowcu w 2011 r. W 2012 r. wykonał cykl portretów najsłynniejszych krakowskich lekarzy i wyeksponował go w Domu Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie. Dotychczas zorganizowano ponad 30 wystaw jego prac m.in. w Galerii Agora w Bytomiu, Galerii Erdos Renee Haaz w Budapeszcie i Mielcu.
WIĄCEK JAN ADAM, urodzony 1 II 1951 r. w Mielcu, syn Stefana i Władysławy z domu Malak. Treningi w piłkę nożną rozpoczął w Stali Mielec i grał na pozycji obrońcy. Był jednym z najlepszych zawodników w drużynach juniorskich. Przyczynił się do dwukrotnego zdobycia przez Stal Mielec brązowego medalu Mistrzostw Polski Juniorów (1968 r., 1969 r.). Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Mielcu, a następnie Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych z maturą. Został zatrudniony w WSK Mielec z oddelegowaniem do FKS Stal Mielec. Awansował do kadry I zespołu, ale dopiero w sezonie 1972/1973 częściej grał w ekstraklasowych meczach, zawsze jako obrońca. Wniósł niemały wkład w zdobycie przez Stal pierwszego mistrzostwa Polski w 1973 r., III miejsca w 1974 r. i wicemistrzostwa Polski w 1975 r. Grał też m.in. w rewanżowym meczu w Pucharze Klubowych Mistrzów Europy z Crveną Zvezdą Belgrad (0:1, 3 X 1973 r., Kraków). W meczach mistrzowskich ekstraklasy zagrał 42 razy, a ponadto kilkadziesiąt razy wystąpił w rozgrywkach pucharowych i meczach towarzyskich z rywalami krajowymi i zagranicznymi. Był też uczestnikiem tournée po Argentynie i meczów z tamtejszymi zespołami. W 1975 r. zakończył wyczynową karierę sportową ze względu na stan zdrowia. Pracował w administracji hali sportowo-widowiskowej oraz opiekował się kobiecą drużyną piłki siatkowej. Zmarł 2 VI 1983 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WIĄCEK CZESŁAW MIKOŁAJ, urodzony 5 XII 1935 r. w Borowej, powiat mielecki, syn Józefa i Pauliny z domu Borowiec. Uczęszczał do Państwowego Technikum Administracyjno-Gospodarczego w Mielcu, a następnie do Oficerskiej Szkoły Służby Tyłów Wojska Polskiego w Poznaniu i ukończył ją w 1955 r. W stopniu porucznika pracował w służbie finansowej jednostek wojskowych w Koszalinie, a następnie został przeniesiony do Bydgoszczy i tam awansowany na stopień kapitana. Od 1963 r. pracował w Ministerstwie Obrony Narodowej w Warszawie, głównie w służbach finansowych i awansował do stopnia podpułkownika. W 1990 r. został przeniesiony do rezerwy. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 23 VII 1993 r. Spoczywa na cmentarzu rzymskokatolickim w Warszawie przy ul. Fosy.
WIĄCEK JÓZEF, urodzony 21 IV 1912 r. w Trzciance. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu. Służbę wojskową odbył w 20 Pułku Ułanów im. Jana III Sobieskiego w Rzeszowie. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył z Niemcami jako żołnierz 10 Brygady Kawalerii płk. Stanisława Maczka. Po zakończeniu działań wojennych udało mu się uniknąć niewoli i powrócił w rodzinne strony. Od wiosny 1940 r. pomagał Władysławowi Jasińskiemu (koledze z mieleckiego gimnazjum) w tworzeniu oddziału partyzanckiego (później „Jędrusie”) i od V 1942 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy. Posługiwał się pseudonimem „Sowa”. Po śmierci Władysława Jasińskiego „Jędrusia” (9 I 1943 r.) objął dowództwo oddziału „Jędrusie”. Dowodził wieloma udanymi akcjami zbrojnymi, m.in. rozbiciem niemieckich więzień w Opatowie i Mielcu (uwolniono łącznie ponad 250 więźniów). Za te akcje (i wiele innych) został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari. Rozkazem Komendy Okręgu AK Kraków z dnia 1 III 1944 r. został awansowany na stopień oficerski. Wraz z „Jędrusiami” brał udział w Akcji „Burza” na Kielecczyźnie jako kompania w strukturze Armii Krajowej. Za walkę z Niemcami został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1944-1946 był kilkakrotnie aresztowany i więziony oraz prześladowany przez NKWD i UB. Po rewizjach wyroku, w 1948 r. Sąd Najwyższy uniewinnił go z niesłusznych zarzutów o współpracę z Niemcami. W 1953 r., umęczony kolejnymi przykrościami ze strony służb bezpieczeństwa, pożegnał rodzinne strony i przeniósł się do Kwidzynia. Od 1953 r. do 1978 r. pracował na stanowisku kierownika gospodarstwa szkolnego Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Oborach. Zmarł 20 XI 1990 r. Spoczywa na cmentarzu w Kwidzynie.
WIĄCEK PIOTR KAZIMIERZ, urodzony 10 V 1976 r. Mielcu, syn Kazimierza i Anny z domu Tokarz. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektronika ogólna), maturę zdał w 1996 r. Studia wyższe na Wydziale Fizyki i Techniki Jądrowej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ukończył w 2001 r. z tytułem magistra inżyniera, a stopień doktora nauk fizycznych uzyskał w 2006 r. na podstawie rozprawy na temat analizy i optymalizacji przestrzennej zdolności rozdzielczej pozycjoczułych półprzewodnikowych detektorów promieniowania X. Praca ta została wyróżniona. W czasie studiów doktoranckich został zatrudniony na stanowisku asystenta w Zespole Elektroniki Jądrowej przy Wydziale Fizyki i Informatyki Stosowanej AGH Kraków, a od roku akademickiego 2006/2007 pracuje jako adiunkt. Przedmiotem jego badań naukowych jest projektowanie dedykowanych układów scalonych do wielokanałowych systemów odczytowych eksperymentów fizycznych. Prowadzi zajęcia z podstaw elektroniki analogowej i cyfrowej na Wydziale Fizyki i Informatyki Stosowanej oraz specjalistyczne ćwiczenia rachunkowe wraz z laboratorium z dedykowanej elektroniki jądrowej. W 2008 r. powierzono mu kierowanie Specjalistyczną Pracownią Elektroniczną WFiIS AGH. Jest promotorem wielu prac magisterskich z elektroniki i fizyki. Uczestniczy w różnych formach międzynarodowej współpracy naukowej. Uczestniczył w tworzeniu i testowaniu scalonego systemu odczytowego do dyfraktometrów (z niemiecką firmą BRUKER AXS GmbH), Wspólnie z berlińskim Instytutem Hahn-Meitner Institut zrealizował specyficzny układ scalony do odczytu detektorów neutronowych w ramach 6. Projektu Ramowego UE – Neutron Scattering and Muon Spetroscopy NMI3. We współpracy z Uniwersytetem Kalifornijskim Santa Cruz (USA) i przy wsparciu polskiego Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego zrealizował program badawczy Projekt i realizacja wielokanałowego systemu do stymulacji i rejestracji sygnałów z żywych sieci neutronowych. Rozwój i wdrożenia nowych rozwiązań układowych oraz rezultaty pracy badawczej zaprezentował na międzynarodowych konferencjach w Lund (Szwecja, 2007) i Dreźnie (Niemcy, 2008). Był członkiem komitetu organizacyjnego międzynarodowego szkolenia MC-PAD Training Event on Readout Electronics, które odbyło się w AGH Kraków (2009). W firmie F&K Delvotec Austria został przeszkolony do obsługi precyzyjnych urządzeń mikroprzewodowych połączeń ultrakompresyjnych stosowanych w elektronice scalonej. Dwukrotnie otrzymał nagrodę zespołową II stopnia Rektora AGH Kraków za wyróżniającą się pracę naukową (2008) i działalność dydaktyczną (2009).
WIĄCEK RADOSŁAW LECH, urodzony 9 V 1966 r. w Mielcu, syn Franciszka i Janiny z domu Skrok. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. Studia z technologii chemicznej organicznej odbył na Politechnice Rzeszowskiej i uzyskał tytuł inżyniera. W 1987 r. został zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-Mielec, a po restrukturyzacji WSK – w Zakładzie Lotniczym PZL-Mielec. Po ogłoszeniu upadłości przez Zakład Lotniczy został przyjęty do pracy w Polskich Zakładach Lotniczych Sp. z o.o. w Mielcu jako programista obrabiarek sterowanych numerycznie. Jego pozazawodową pasją jest twórczość satyryczna. W ogólnopolskim Turnieju Małych Form Satyrycznych (wcześniej Turniej Łgarzy) w Bogatyni dwukrotnie został laureatem (Książę Łgarzy 2004, Nagroda Złotego Kosy 2008) oraz cztery razy był finalistą. Inne ważniejsze osiągnięcia: *2008 r.: finalista konkursu „Historie domowe” (organizator: Program III Polskiego Radia – Trójka); *2009 r.: finalista II „Warszawskiej Palmy”, III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Satyrycznym „O Statuetkę Stolema” w Gniewinie; *2010 r.: II miejsce w VII Potyczkach Satyrycznych „O Złoty Bucior” w Głogowie, II miejsce w VIII Ogólnopolskim Konkursie Satyrycznym „O Grudę Bursztynu” w Gdyni; *2011 r.: wyróżnienie w XIV Ogólnopolskim Turnieju Satyry „O Złotą Szpilę” w Przemyślu; *2012 r.: II miejsce w II Ogólnopolskim Turnieju Twórczości Satyrycznej im. Aleksandra hr. Fredry w Katowicach; *2013 r.: Nagroda Złotego Kosy w 30. Turnieju Małych Form Kabaretowych w Bogatyni. Udziela się społecznie jako Honorowy Dawca Krwi. Dotychczas oddał ok. 20 l krwi.
WIĄCEK WALDEMAR, urodzony 28 XI 1961 r. w Mielcu, syn Antoniego i Krystyny z domu Kolin. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1980 r. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w Krakowie i w 1987 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera architekta. Od 1987 r. pracuje w Urzędzie Miejskim w Mielcu. W latach 1987-1990 był referentem, a następnie inspektorem Wydziału Budownictwa, a w latach 1990-1998 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Architektury i Urbanistyki. Od 1998 r. jest naczelnikiem Wydziału Urbanistyki, Gospodarki Gruntami i Geodezji. Jest członkiem Izby Urbanistów Oddział Katowice i członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich.
WIĄCEK ZDZISŁAW, urodzony 1 I 1930 r. w Suchorzowie, pow. tarnobrzeski, syn Walentego i Julii z domu Machlarz. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Suchorzowie i Baranowie Sandomierskim. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1942-1944, ukończył dwie klasy gimnazjalne na tajnych kompletach, prowadzonych przez prof. Sebastiana Durkacza powiązanego z SN-NOW. Od IX 1944 r. kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnobrzegu. Należał wówczas do harcerskiej drużyny im. Zdzisława de Ville i mikołajczykowskiego ZMW „Wici”. Po maturze w 1948 r. podjął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym UMCS w Lublinie i ukończył je w 1952 r. Z nakazu pracy od 2 I 1953 r. pracował w WSK Mielec jako kierownik sekcji, m.in. przy produkcji myśliwca Mig-15, a następnie był odpowiedzialny za opiekę technologiczną na Wydziale Obróbki Chemicznej, Galwanicznej i Cieplnej i za zabezpieczenie zakładu w ramach TOPL na wypadek ataku lotniczego i chemicznego. Ponadto pracował jako nauczyciel technologii galwanicznej i fizyki w Przyzakładowej Szkole Zawodowej w Mielcu. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał różnym sprawom społecznym. Jesienią 1954 r. był jednym z założycieli Koła PTTK przy WSK, a po przekształceniu Koła w Oddział był jego prezesem w latach 1959-1961. (Oddział Zakładowy pełnił wówczas także funkcję Oddziału Powiatowego PTTK w Mielcu.) Po 1956 r., w warunkach „odwilży” i rosnącej aktywności środowisk inteligenckich, założył z kolegami koło fotoamatorów przy ZDK WSK. Członkowie koła urządzili własnym sumptem dwie ciemnie fotograficzne. Uczestniczył w budowie przystani wodnej w Woli Zdakowskiej, zbudowaniu czterech jachtów typu „Strzelec” i organizacji kursów żeglarskich. W lecie 1958 r. wszedł w skład 24-osobowej grupy inicjatywnej, która założyła Mielecką Spółdzielnię Mieszkaniową i pełnił społecznie funkcję jej wiceprezesa. W 1963 r. przeszedł na podstawie porozumienia stron do WSK Świdnik, gdzie został zatrudniony na stanowisku starszego metalurga. Ukończył m.in. podyplomowe studium z zakresu metali i inżynierii materiałowej. Od XI 1973 r. rozpoczął pracę naukową na Politechnice Lubelskiej. Uzyskał doktorat na podstawie rozprawy z zakresu łączenia metali i tworzyw sztucznych z zastosowaniem klejów. Rozwiązanie to wykorzystano przy produkcji łopat śmigłowca Mi-2. Opublikował szereg artykułów w czasopismach fachowych z zakresu materiałoznawstwa i klejenia. Równocześnie od 1980 r. był członkiem NSZZ „Solidarność” i aktywnym działaczem lubelskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Ta różnokierunkowa działalność społeczna sprawiała, że przez szereg lat pozostawał pod systematycznym nadzorem SB, wielokrotnie był przesłuchiwany i „profilaktycznie pouczany”. W 1995 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 22 XI 2021 r. Pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
WIĄCEK – ZAKRĘCKA STEFANIA, urodzona 31 XII 1932 r. w Hallerowie na Wołyniu, córka Stanisława i Julii z domu Jadaś. Po wybuchu II wojny światowej i napaści wojsk radzieckich na wschodnie tereny Polski (17 IX 1939) rodzina Wiącków (rodzice, syn Kazimierz i dwie córki – Irena i Stefania) została pozbawiona majątku, a 10 II 1940 r. wywieziona wraz z wieloma innymi polskimi rodzinami w głąb ZSRR. Ostatecznie wysiedleńców umieszczono w barakach w lasach w rejonie Archangielska i zmuszano do ciężkich prac fizycznych. Po ataku wojsk hitlerowskich na ZSRR Polacy przewiezieni zostali do Uzbekistanu i pracowali w jednym z kołchozów. Tu zmarła Julia – matka Stefanii. Później przewieziono Polaków do Kazachstanu, gdzie pracowali także w kołchozie. W tym czasie zmarł ojciec. Siostrom – po wielu staraniach – udało się przenieść do Dżambułu, gdzie Irena pracowała, a Stefania uczęszczała do polskiego oddziału przy miejscowej szkole. Po wojnie, dzięki Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi, Stefanii udało się powrócić do Polski. Po krótkim pobycie w Poznaniu przyjechała do rodziny w Pławie koło Mielca. Tu ukończyła szkołę podstawową, a następnie uczyła się w Liceum Pedagogicznym w Mielcu. Po zdaniu matury w 1952 r. otrzymała pracę w Szkole Podstawowej w Łączniku (woj. opolskie), a w 1953 r. przeniesiono ją do Chrzelic i tam pełniła obowiązki kierownika szkoły. W 1954 r. powróciła w rodzinne strony i zatrudniono ją w Szkole Podstawowej w Pławie. W roku szkolnym 1955/1956 została mianowana kierownikiem tej szkoły i funkcję tę (od 1971 r. – dyrektor szkoły) pełniła do przejścia na emeryturę w 1985 r. Inspirowała lub wspierała różne inicjatywy społeczne na rzecz środowiska. Dzięki jej zaangażowaniu w 1967 r. oddano do użytku nowy obiekt szkolny w Pławie, a następnie wyposażono go. Angażowała się też w pracy związkowej. Wyróżniono ją m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarła 12 V 1999 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Borowej.
WICHERSKI ZBIGNIEW, urodzony 26 III 1962 r. w Mielcu, syn Franciszka i Władysławy z domu Harchut. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu (specjalność: elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa). Po maturze w 1982 r. został zatrudniony w WSK „PZL-Mielec” jako elektronik maszyn i urządzeń, a następnie w latach 1990-1994 był mistrzem na Wydziale Remontu Maszyn i Urządzeń ZR-24. W 1989 r. ukończył studia na Politechnice Krakowskiej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika.Ponadto w 2012 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Pedagogiki Wyższej Szkoły Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. Od 1994 r. do 2011 r. pracował w Elektrociepłowni Mielec jako elektromonter układów automatyki przemysłowej, a ponadto w latach 2000-2011 pełnił funkcję zakładowego społecznego inspektora pracy. Od 2011 r. pracuje w Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu. Początkowo był elektromonterem lotniczym w Centrum Montażu Ostatecznego, od 2012 r. – mechanikiem lotniczym w Centrum Badań i Prób Statków Powietrznych, a od 2013 r. jest technologiem obsługi śmigłowca S-70i Black Hawk. Wiele czasu przeznacza na działalność w miejscu zamieszkania. W latach 2007-2015 był członkiem Rady Sołeckiej w Woli Mieleckiej i Stowarzyszenia Inicjatyw Lokalnych „Przedwisłocze”. W wyborach samorządowych w 2018 r. uzyskał mandat radnego Gminy Mielec w kadencji 2018-2023. W Radzie pełni funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Oświaty, Kultury i Spraw Społecznych. Jest aktywnym działaczem innych organizacji społecznych. Od 2002 r. należy do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu, a od 2006 r. do 2015 r. był członkiem zarządu TMZM. W 2015 r. został wybrany na wiceprezesa zarządu TMZM w kadencji 2015-2018, a później także w kadencji 2018-2023.Od 2011 r. jest współorganizatorem „Spotkań Lotniczych Pokoleń – Mielec” oraz imprez i konkursów organizowanych przez TMZM. W 2015 r. został wybrany na prezesa Klubu Miłośników Lotnictwa w Mielcu. Jest autorem wielu artykułów promujących subregion mielecki w czasopismach i gazetach regionalnych, m.in. w „Nowinach”, „Echo Dnia”, TR „Korso”, „Nadwisłocze”, „Wolomielczanin” i „Wizjer Regionalny”. Jego teksty zamieszczano też w periodyku TMZM „Mieleckie Zapiski” i almanachu „Z podróży na wyspy słowa”. Jest współautorem wydawnictwa 55 lat Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu, Mielec 2019. Prowadzi strony internetowe TMZM, Mieleckiej Grupy Literackiej „Słowo”, miejscowości Wola Mielecka koło Mielca, Amatorskiej Ligi Piłki Siatkowej, Mieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Jego pasjami twórczymi są także fotografia cyfrowa i grafika komputerowa. Zaprojektował wiele plakatów, zaproszeń i prezentacji. Swoje prace eksponował na wystawach zbiorowych organizowanych przez Samorządowe Centrum Kultury w Mielcu, Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie, Gminny Ośrodek Kultury i Sportu w Chorzelowie koło Mielca i Nadleśnictwo Tuszyma koło Mielca. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Honorowym Odznaczeniem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Srebrną Odznaką Podkarpackiego ZPN, Złotą Odznaką Jubileuszową 50-lecia TMZM i Medalem „Zasłużony dla Szkoły”.
WICHNIARZ KAZIMIERZ, urodzony 18 I 1915 r. w Poznaniu. Absolwent studium aktorskiego przy Teatrze Polskim w Poznaniu w 1934 r. W latach 30. występował w Teatrze Polskim w Poznaniu, Objazdowym Teatrze Wołyńskim w Łucku, Teatrze Popularnym i teatrach w Łodzi. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i dostał się do niewoli niemieckiej. Udało mu się zbiec i przez całą okupację hitlerowską przebywał w Mielcu. (Tu przebywało wielu wysiedleńców z Poznańskiego.) Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej (6 VIII 1944 r.) przeniósł się do Lublina i tam do 1946 r. grał w Teatrze Wojska Polskiego. W kolejnych latach występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, Teatrze Miejskim w Bydgoszczy, Teatrze Polskim w Poznaniu i Teatrze Powszechnym w Łodzi. W 1957 r. podjął pracę w Teatrze Narodowym w Warszawie i tam kontynuował karierę aktorską do przejścia na emeryturę w 1988 r. Grywał także w filmach, a dużą popularność zyskał dzięki roli Zagłoby w „Potopie” w reż. Jerzego Hoffmana. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalami 10-lecia i 40-lecia Polski Ludowej oraz nagrodami za wybitne kreacje aktorskie. Zmarł 26 VI 1995 r. Spoczywa na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
WIDAWSKI JERZY, urodzony 12 III 1896 r. w Kijowie, syn Konstantego i Heleny. Absolwent szkoły średniej w Kijowie z maturą w 1917 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki w Kijowie i uczęszczał na zajęcia w szkole mechaników lotniczych 3 Awiacyjnego Parku. W związku z działaniami wojennymi i wojną domową w Rosji przeniósł się do Warszawy. Podjął naukę na Politechnice Warszawskiej i po ukończeniu, prawdopodobnie w latach 20., uzyskał tytuł inżyniera. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Zgłosił się do tworzonego polskiego wojska i został przydzielony do 1 kompanii Lotniczego Batalionu Uzupełnień jako mechanik lotniczy. W czasie wojny polsko-ukraińskiej, a następnie polsko-bolszewickiej służył w 7 Eskadrze Lotniczej w rejonie Lwowa, a później w 4 Eskadrze Lotniczej w Dywizji Litewsko-Białoruskiej jako szef warsztatów i obserwator lotniczy. 1 VI 1919 r. został awansowany na stopień sierżanta i podjął naukę we Francuskiej Szkole Pilotażu (FSP) w Warszawie, a następnie na kursie w Wyższej Szkole Lotniczej w Poznaniu. W lecie 1920 r. (już jako podchorąży) został skierowany do Wojskowej Szkoły Lotniczej w Dęblinie (wcześniej FSP) i powierzono mu funkcje: instruktora lotniczego, szefa dywizjonu samolotów Nieuport i przełożonego mechaników. Ponadto odbywał loty doświadczalne. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej uzyskał bezterminowy urlop z wojska. Kolejnymi miejscami pracy były: Warszawska Fabryka Amunicji „Pocisk” (1921-1922), Francusko-Polski Zakłady Samochodowo-Lotnicze (1922-1923), ćwiczenia wojskowe, przygotowanie samolotów do zawodów (Francja, 1925), Centrala Badań Lotniczych w Warszawie (kierownik techniczny sekcji doświadczalnej, 1925) i Polskie Zakłady Lotnicze (pilot doświadczalny od 1926 r. do 1939 r.) Oblatywał samoloty różnego przeznaczenia m.in.: Wibault, PZL.23/I Karaś, PZL.27, prototyp PZL.37/I/Łoś (13 XII 1936 r.), PZL.24G, PZL.38 Wilk, PZL.46/I/Sum i PZL.50/I Jastrząb. 4 VII 1939 r. wykonał pierwszy lot na samolocie bombowym PZL.37 Łoś (numer fabryczny 72.193) – pierwszym zmontowanym w PZL Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu – Cyrance. W ramach działalności społecznej był współzałożycielem w 1927 r. Aeroklubu Akademickiego Warszawskiego (później Aeroklub Warszawski), kierownikiem Szkoły Pilotów przy Aeroklubie i wiceprezesem zarządu Aeroklubu. Był też posiadaczem dwóch samolotowych rekordów Polski w 1926 r. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. ewakuował samoloty z Warszawy do Lwowa. Udało mu się przedostać do Wielkiej Brytanii. Podjął służbę w Polskich Siłach Powietrznych i RAF. Był pilotem Atlantic Ferry Transport Organization i przez całą wojnę przebazowywał samoloty z Kanady do Wielkiej Brytanii oraz szkolił pilotów dla RAF w Kanadzie. 7 V 1946 r. zakończył służbę wojskową w stopniu kapitana w Polskich Siłach Powietrznych i Flight Lieutenanta w RAF. Od 1947 r. mieszkał w Kanadzie. Dalsze losy dotychczas nieznane.
WIDEŁKA TADEUSZ, urodzony10 IX 1944 r. w Bochni, syn Jana i Emilii. Studiował na Politechnice Warszawskiej (kierunek: samoloty i śmigłowce) i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Po studiach z nakazu pracy przybył do mieleckiej WSK i został zatrudniony w Zakładzie Doświadczalnym (później OBR SK). Był m.in. konstruktorem prowadzącym samolotu PZL M24 Dromader. Zmarł 3 VI 1985 r. Spoczywa na cmentarzu w Bochni.
WIECH MAŁGORZATA (z domu SERAFIN), urodzona 1 I 1975 r. w Mielcu, córka Zdzisława i Elżbiety z domu Skiba. Absolwentka Liceum Medycznego w Mielcu, maturę zdała w 1994 r. Studiowała na Wydziale Edukacji Artystycznej (w zakresie sztuk plastycznych) WSP w Rzeszowie i w 2001 r. uzyskała tytuł magistra. Od 1999 r. pracuje jako nauczyciel plastyki w różnych szkołach na terenie powiatu mieleckiego. Równocześnie ukończyła studia podyplomowe w zakresie nauczania zintegrowanego na Uniwersytecie Rzeszowskim (2003) i w zakresie architektury wnętrz w Szkole Progress (2009). Poza pracą w szkołach (plastyka, nauczanie zintegrowane), od 2010 r. jest instruktorem warsztatów plastycznych i rękodzieła w Spółdzielczym Domu Kultury Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Mielcu. Wiele czasu poświęca na własną twórczość, głównie malarstwo sztalugowe i rysunek. Należy do Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera oraz do Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej im. J. Stanisławskiego przy Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu. Uczestniczyła w wystawach zbiorowych obu stowarzyszeń w kraju i poza jego granicami (Francja). Wystawiała swoje prace także indywidualnie, m.in. w SCK w Mielcu i GOK w Grochowem, powiat mielecki. Jest animatorem Akademii Kreatywności – projektu, który ma na celu propagowanie rękodzieła artystycznego.
WIECZERZAK ANDRZEJ, burmistrz miasta Rzochowa w 1725 r.
WIECZERZAK BRONISŁAW, urodzony 1 VIII 1902 r. w Chorzelowie koło Mielca, syn Bronisława i Karoliny z domu Kiełb. W dniu 15 V 1919 r., w wieku niespełna 18 lat, za pisemną zgodą matki zgłosił się do Wojska Polskiego i prawdopodobnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym służył jako podoficer w 17 Pułku Piechoty 24 PAL w Jarosławiu. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in.: radiotelegraficzny (Przemyśl, 1925), telefoniczny (Przemyśl, 1926) i doskonalenia podoficerów zawodowych plutonów łączności (Zegrze, 1928). Przebywał na wielu poligonach, m.in. w Gródku Jagiellońskim i Krzeczewicach koło Kowla. Wybuch II wojny światowej zastał go w Obozie Ćwiczeń w Dębie koło Tarnobrzega. Losy wojenne rzuciły go na Węgry, gdzie od 29 IX 1939 r. do 6 VIII 1940 r. przebywał w wojskowym obozie dla internowanych w Tornanadaska, a następnie powrócił do kraju. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w działaniach konspiracyjnych, prawdopodobnie w ZWZ-AK, ale działalność tę utrzymywał w tajemnicy, także przed najbliższą rodziną, aby nie narażać jej na niebezpieczeństwo. W 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i brał udział w walkach nad Odrą i Nysą. Po wojnie pozostał w wojsku i brał udział w odbudowie poligonu w Dębie koło Tarnobrzega. Pełnił funkcje: zarządzającego poligonem (1,5 roku), pirotechnika (4 lata), komendanta obsługi poligonu (1,5 roku) i oficera kierunkowego ds. broni pancernej. Mimo kompetentnej i sumiennej służby, w pierwszych powojennych latach był wielokrotnie przesłuchiwany, gdyż podejrzewano go o działalność w Armii Krajowej. W Obozie Ćwiczeń (poligonie) w Dębie służył do przejścia do rezerwy w dniu 13 XI 1961 r. Posiadał stopień kapitana rezerwy. Przez wiele lat należał do Polskiego Związku Łowieckiego. Od 1962 r. mieszkał w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (1938), Odznaką Grunwaldzką, Medalem Za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej. Zmarł 4 VI 1965 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WIECZERZAK MACIEJ SEBASTIAN, urodzony 20 I 1986 r. w Mielcu, syn Romana i Danuty z domu Kolanko. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 2005 r. Studiował na Wydziale Sztuki (kierunek: edukacja plastyczna w zakresie sztuk plastycznych) Uniwersytetu Rzeszowskiego w Rzeszowie i w 2010 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem oraz tytuł magistra w pracowni malarstwa profesora Stanisława Białogłowicza. W czasie studiów był prezesem koła artystyczno-naukowego RAZEM przy Wydziale Sztuki UR i w tej roli był współorganizatorem Ogólnopolskiego II Biennale Granice Rysunku w Rzeszowie. Pracę zawodową rozpoczął jako grafik-projektant w firmie Elrob w Tuszowie Narodowym, powiat mielecki (2010-2011). W latach 2011-2014 współpracował z Domem Aukcyjnym Abbey House w Warszawie. Od 2014 r. prowadził własną działalność gospodarczą – niezależną pracownię artystyczną EFANT TERRIBLE w Mielcu. Zajmował się malarstwem, grafiką, projektowaniem i designem. Posługiwał się symboliką popkultury w najbardziej interesujących go tematach – seksualności i śmierci. Stworzył około 300 obrazów, kilkanaście rzeźb, trzy instalacje artystyczne, kilkadziesiąt grafik oraz setki rysunków i szkiców. Jego prace były wielokrotnie pokazywane na krajowych i międzynarodowych wystawach, m.in. w renomowanej Saatchi Gallery w Londynie. Uważano go za jednego z najlepiej zapowiadających się polskich twórców młodego pokolenia. Z dużym powodzeniem projektował tkaniny, dodatki i akcesoria dla świata mody. Jego projekty wykorzystywały m.in. polskie marki – m. in. La Millou i Marthu. Był laureatem Podkarpackiej Nagrody Mody 2014 r. oraz został wyróżniony tytułem Projektanta Roku 2014. O jego twórczości pisały m.in. The Guardian, Financial Times, Newsweek Polska, Gazeta Wyborcza i Gazeta Polska. Wystawy indywidualne: *2009 r. – No Name Exhibition (Galeria Schody, Warszawa), Maciej Wieczerzak, Malarstwo (Kawiarnia Galeria DESSA, BWA Rzeszów); *2012 r. – Malarstwo (Galeria Fibak, Warszawa); *2013 r. – Horror Vacui (SH Studio Warszawa), Libertines (Stara Drukarnia, Warszawa); *2014 r. – Libertines (Abbey House Gallery, Warszawa), POST(P)OP (Galeria Pastuła, Poręby Kupieńskie oraz CSW „Solvay”, Kraków); *2015 r. – POST(P)OP (BWA Galeria Sanocka, Sanok; Galeria DK SCK Mielec), Candy Shop (SH Studio, Warszawa), Paintings (Studio 4 piętro, Warszawa), Jolly Roger (Arnaud Rogez Galerie, Bruksela). Wybrane wystawy zbiorowe: *2003 r. – Mielec; *2006 r. – Mielec; *2007 r. – Warszawa, Rzeszów, Stalowa Wola; *2008 r. – Rzeszów, Kraków (2), Toruń, Tarnów, Tallinn (Estonia), Stalowa Wola; 2009 r. – Rzeszów, Preszów (Słowacja), Hadle Szklarskie, Stalowa Wola; *2010 r. – Rzeszów (3), Londyn (Wielka Brytania); *2013 r. – Polish Art. Now, Abbey House, Saatchi Gallery, Londyn, Płock, Rzeszów, Mielec; *2014 r. – Rzeszów; *2015 r. – Rzeszów (3), Kraków, Warszawa, Tillburg (Holandia). Ważniejsze nagrody i wyróżnienia: Nagroda Prezydenta Miasta Rzeszowa „Młode Talenty 2007”, Wyróżnienie I stopnia w Konkursie „Autoportret” (2007), Muzeum Regionalne w Stalowej Woli; Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2009-2010), Wyróżnienie Rektora ASP w Krakowie na I Podkarpackim Festiwalu Sztuk „Wschód sztuki sztuka Wschodu” w Rzeszowie (2010 r.) Zmarł 5 XII 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Wystawy Post Mortem: *2016 r. – Rzeszów (3), Lille (Francja); *2017 r. – Rzeszów; *2018 r. – Paryż (Francja), Nowy Sącz, Rzeszów (2), Warszawa; *2023 r. – DK SCK Mielec. W 2018 r. Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Nowym Sączu i Uniwersytet Rzeszowski wydały publikację w ramach Międzynarodowego Projektu Artystycznego „WARHOL.POP KONTEKSTY. 30 lat później”, w której jeden z rozdziałów poświęcony jest Maciejowi Wieczerzakowi.
WIECZOREK CEZARY, porucznik Wojska Polskiego. Uczestniczył wspólnie z pilotem inż. Jerzym Widawskim, jako przedstawiciel wojska odbierającego samolot, w pierwszych oblotach pierwszego samolotu PZL P-37 Łoś, zmontowanego w Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL w Mielcu – Cyrance, w dniach 4-5 VII 1939 r. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca załogi samolotu P-23B Karaś, wchodzącego w skład 64 eskadry bombowej VI dywizjonu bombowego lekkiego 6 pułku lotniczego we Lwowie. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na wschodnie ziemie polskie (17 IX 1939 r.) prawdopodobnie przedostał się do Rumunii. Dalsze losy nieznane.
WIECZOREK ROBERT, urodzony 5 V 1966 r. w Mielcu, syn Władysława i Stanisławy z domu Mysłek. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1985 r. W latach szkolnych trenował pływanie i piłkę nożną w FKS Stal Mielec. Studiował na Wydziale Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie i w 1990 r. uzyskał tytuły magistra wychowania fizycznego i trenera pływania II klasy. Ukończył też studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (2004 r.). Od 1990 r. pracuje w Szkole Podstawowej nr 6 im. F. Żwirki i S. Wigury w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego, a od 2000 r. jest także trenerem pływania w Międzyszkolnym Klubie Sportowym „IKAR” Mielec. Kilku jego podopiecznych plasowało się w czołówce krajowej w kategorii 11 lat, a Maksymilian Cerlich w rankingu ogólnopolskim w 2012 r. był drugi wśród zawodników w kat. 12 lat na 100 metrów stylem zmiennym. Angażuje się społecznie w stowarzyszeniach. W latach 2007-2009 był prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Francji działającego przy Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu. Od 2008 r. jest członkiem zarządu Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego w Rzeszowie i wiceprezesem do spraw sportowych. Ponadto od 2008 r. przewodniczył Radzie Trenerów Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego. W 2011 r. powierzono mu funkcję prezesa Międzyszkolnego Klubu Sportowego „IKAR” Mielec. W 2016 r. i 2021 r. został wybrany na prezesa Podkarpackiego Okręgowego Związku Pływackiego (kadencja 2016-2020 i 2021 – 2024). Ponadto w 2021 r. został wybrany na członka Komisji Rewizyjnej Polskiego Związku Pływackiego na kadencję 2021-2024. Pozostawał przy tym prezesem UKS Ikar Mielec i trenerem w tym klubie. Jego wychowankowie zdobyli szereg medali mistrzostw Polski w swoich kategoriach wiekowych. Za tę działalność został wyróżniony m.in. Honorową Odznaką Polskiego Związku Pływackiego, Nagrodą Marszałka Województwa Podkarpackiego i Nagrodą Prezydenta Miasta Mielca.
WIEJSKA (ULICA), jedna z dłuższych (1100 m) ulic miejskich na osiedlu J. Kilińskiego, od 2005 r. składająca się z dwóch części, oddzielonych nowymi Alejami Jana Pawła II. Jako ulica powstała i otrzymała nazwę 27 V 1960 r., po zatwierdzeniu planów zagospodarowania tych terenów. Od ul. Legionów (wówczas ul. 1 Maja) poczynając, wytyczono jej bieg przez dawne podzamcze (do XVII w. stał tu obronny zamek Mieleckich), a następnie przez tereny nadwisłockich pagórków i dolin. Tu skrzyżowano ją z ulicami: Konfederacką, M. Dąbrowskiej, Słoneczną, J. Chełmońskiego, J. Matejki i L. Teligi. Malowniczość okolicy, oddalenie od centrum miasta i spokój tego zakątka Mielca zainspirowały władze miasta do nadania ulicy nazwy WIEJSKIEJ. W latach 70. i 80. pokrywano asfaltem kolejne jej części oraz budowano chodniki. Współczesny obraz tej ulicy to okazałe domy prywatne od ul. Legionów do ul. J. Matejki oraz niedokończona jeszcze zabudowa w dalszej części. Niewątpliwie duży wpływ na to mają zdarzające się wylewy Wisłoki. W 2006 r. została wyremontowana i otrzymała ponadto asfalt na ostatniej, najbardziej odległej części.
WIELGUS JAN, urodzony 28 I 1913 r. w Drzenkowicach koło Opatowa, syn Franciszka i Zofii z domu Majchrzyk. Absolwent Gimnazjum w Opatowie. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie ukończył w 1939 r. i uzyskał tytuł lekarza medycyny. W czasie II wojny światowej i w latach 1945-1951 pracował jako lekarz w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1951 r. przybył do Mielca i został zatrudniony na stanowisku ordynatora Oddziału Wewnętrznego Szpitala Powiatowego. W 1952 r. został mianowany kierownikiem nowo utworzonej Przychodni Przyzakładowej WSK Mielec, którą zorganizował od podstaw. Uzyskał specjalizacje z zakresu medycyny przemysłowej i chorób wewnętrznych. Ponadto prowadził prywatny gabinet lekarski. Należał do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. W 1978 r., po 26 latach kierowania Przemysłową Służbą Zdrowia WSK Mielec, przeszedł na emeryturę. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 18 VII 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WIELOGŁOWSKI HIERONIM (biskup, herbu Starykoń), urodził się 15 VIII 1703 r. Wywodził się z rodziny szlacheckiej, toteż szybko awansował w hierarchii kościelnej. Był m.in. prałatem kustoszem w kapitule sądeckiej, archidiakonem sądeckim, proboszczem w Grybowie i prałatem scholastykiem w kapitule katedralnej krakowskiej. 22 IX 1760 r. papież Klemens XIII mianował go biskupem tytularnym bendańskim i biskupem sufraganem przemyskim. Otrzymał też godność dziekana kapituły katedralnej w Przemyślu. W 1762 r. konsekrował nowy murowany kościół pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Mielcu. Od 23 I 1794 r. do 22 I 1765 r. pełnił obowiązki administratora diecezji przemyskiej. Są dwie wersje roku śmierci biskupa – 1765 i 1767.
WIERCIŃSKI JULIAN JAN, h. Wieże, urodzony 22 VIII 1901 r. w Soninie, syn Kazimierza i Ludwiki z domu Herzmanek. Uczeń gimnazjów we Lwowie, Przemyślanach, Wiedniu i Mielcu. (Zmiany te były związane z przeniesieniami służbowymi ojca – Kazimierza.) Jesienią 1918 r. przerwał naukę w Mielcu i jako ochotnik w 2 pułku ułanów brał udział w wojnie polsko- ukraińskiej na przełomie 1918 i 1919 r. Został ranny pod Łuckiem. Po pobycie w szpitalu powrócił do Mielca i w 1919 r. zdał maturę w Gimnazjum Państwowym w Mielcu. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i na Wyższych Kursach Ziemiańskich, kształcących zarządców średnich i większych gospodarstw rolnych. W lipcu 1920 r. zgłosił się do Armii Ochotniczej we Lwowie i został skierowany do 4 szwadronu 214 pułku ułanów. Przez pewien czas był instruktorem jazdy konnej w Lesznie koło Warszawy. Po bitwie warszawskiej walczył z wycofującą się Armią Czerwoną, m.in. pod Hrubieszowem, Chomęciskami Małymi i Stepaniem nad Horyniem. We wrześniu 1920 r. odniósł ciężkie rany i leczył się we Lwowie. Wtedy też otrzymał Krzyż Walecznych. W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy i wznowił przerwane studia prawnicze, a następnie rolnicze. Oba kierunki ukończył w 1927 r. Jeszcze w tym samym roku podjął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych we Lwowie, ale wkrótce potem zrezygnował i po praktyce w majątku Strażów, w maju 1928 r. został zarządcą folwarku w Krzemienicy i Strażowie. W 1932 r. awansował na pomocnika, a następnie na zastępcę dyrektora dóbr ordynacji. W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył z Niemcami jako oficer łącznikowy w 24 Dywizji Piechoty m.in. pod Birczą i w obronie Przemyśla. Na podstawie rozkazu gen. Kazimierza Sosnkowskiego przedostał się do Lwowa, opanowanego już przez wojsko sowieckie. Przez pewien czas ukrywał się, a następnie z wielkimi kłopotami powrócił do Łańcuta i pełnił nadal funkcję zastępcy dyrektora dóbr ordynacji. 23 VII 1944 r. ordynat Alfred Potocki, uciekając przed wojskiem sowieckim, powierzył mu pełnomocnictwo do zarządzania dobrami. Dla ratowania kompleksu zamkowo-parkowego Wierciński zawiesił na bramach napis w języku rosyjskim „Muzeum Narodu Polskiego”. Dowództwo sowieckie uszanowało ten stan rzeczy, a Wiercińskiemu powierzyło zarząd nad całym majątkiem Potockiego. W nowych realiach ustrojowych, mimo usilnych starań, nie udało mu się utrzymać majątku w całości i zrezygnował z funkcji. Przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował jako prawnik i adwokat. M.in. był radcą prawnym w Przedsiębiorstwie Geologicznym w Krakowie. W 1968 r. przeszedł na emeryturę. Jego pozazawodową pasją w okresie „krakowskim” było malarstwo, a ulubionymi tematami – martwa natura i pejzaże. Powracał w nich z nieukrywanym sentymentem do czasów przedwojennych. Malował głównie temperą, olejami i akwarelami, a nawet kredkami. O zamiłowaniu do malarstwa świadczy fakt, że kiedy na skutek postępującej choroby nie mógł utrzymać w ręce pędzla – malował palcami. Jego twórczość była prezentowana na wystawach indywidualnych w latach 70. w gmachu sądowym i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Krakowie. Drugim ulubionym zajęciem była praca nad historią rodziny. Napisał też Wspomnienia Oficjalisty, których jednak nie udało mu się wydać. Zmarł 27 VII 1985 r. Na zlecenie syna Jacka, który napisał wstęp, w 2013 r. wydano „Wspomnienia oficjalisty”. Także w 2013 r. zorganizowano w Łańcucie pierwszą wystawę prac Kazimierza i Juliana Wiercińskich, a Muzeum – Zamek w Łańcucie wydał okolicznościową publikację Kazimierz i Julian Wiercińscy Malarskie pasje łańcuckich oficjalistów autorstwa Aldony Cholewianki – Kruszyńskiej.
WIERCIŃSKI KAZIMIERZ, h. Wieże, urodzony 3 III 1873 r. we Lwowie, syn Feliksa Fortunata i Julii z Pobóg – Bielickich. Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Równocześnie pracował jako buchalter w fabryce wódek i rosolisów, będącej własnością hr. Romana Potockiego. Umiał grać na fortepianie, ale główną pozazawodową pasją było malarstwo olejne. Tematami jego obrazów były głównie pejzaże i portrety. Wykonywał też na zlecenie inne prace, m.in. w 1904 r. wysoko ocenioną winietę pamiątkowego albumu dla Bolesława Ciołka – Żardeckiego – dyrektora Kasy Zaliczkowej Oszczędności w Łańcucie i posła na Sejm Krajowy we Lwowie. W 1909 r. powierzono mu funkcję zastępcy prawnego dóbr podlwowskich w Kurowicach, a od 1912 r. zamieszkał w Przemyślanach, gdzie przeniesiono biuro prawne dóbr kurowickich. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany i jako oficer w armii austriackiej brał udział w działaniach wojennych. Po II inwazji rosyjskiej i zwycięskiej kontrofensywie niemieckiej (V 2015 r.) przeniesiono go z rodziną do Mielca, gdzie jako oberlejtnant był najwyższym stopniem oficerem w austriackim przedstawicielstwie wojskowym. Nie przestawał malować. Efektem pobytu w Mielcu jest prawdopodobnie obraz „Cyranka” (wówczas malownicza wieś koło Mielca, dziś mieleckie osiedle). Po zakończeniu wojny został zwolniony z wojska. Przeniósł się do Lwowa i podjął pracę w spółce przemysłu drzewnego „Ojkos”, która produkowała meble. Także we Lwowie malował. Zmarł w 1929 r.
WIERZBICKI JÓZEF, urodzony 16 II 1896 r. w Żelechowie, powiat garwoliński. Absolwent Gimnazjum w Siedlcach, maturę zdał w 1915 r. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1924 r. W 1928 r. zdał egzamin kwalifikacyjny przed Komisją Egzaminacyjną w Krakowie. Do pracy w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu przybył w 1932 r. i początkowo był nauczycielem biologii i fizyki, a od 1934 r. do wybuchu wojny w 1939 r. pełnił funkcję dyrektora szkoły. Od 1934 r. przewodniczył Stowarzyszeniu Popierania Szkół Zawodowych w Mielcu i włożył wiele wysiłku w powołanie od 1 IX 1936 r. Prywatnej Żeńskiej Szkoły Zawodowej Krawiecko-Bieliźniarskiej. W czasie II wojny światowej walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Dalsze losy nieznane.
WIERZBOWA (ULICA), niedługa (196 m) ulica na osiedlu domów jednorodzinnych Dziubków, jedna z bocznych ulicy Osiedlowej. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r. Od 2005 r. posiada nawierzchnię asfaltową i z kostki brukowej. Po obu jej stronach zagospodarowano już wszystkie posesje.
WIESIOŁOWSCY, rodzina szlachecka, od 1753 r. właściciele dóbr wojsławskich. Wojsław i okolice zakupił w 1753 r. Andrzej Wiesiołowski – stolnik i podsędek pilzneński. Drugim właścicielem majątku wojsławskiego był najmłodszy syn Andrzeja – Ksawery, który ożenił się z Krystyną ze Świdzińskich. Prawdopodobnie wówczas – w 2. poł. XVIII w. wybudowano okazały dwór w pobliżu drogi do Mielca. Małżeństwo to miało dwóch synów – Franciszka i Michała. Po śmierci rodziców Wojsław i tereny po prawej stronie Wisłoki wziął Franciszek, a Michał stał się właścicielem Podleszan i okolic. Bracia aktywnie uczestniczyli w przygotowaniach do powstania narodowego i chcąc pozyskać chłopów, ogłosili ich uwłaszczenie. Klęska zorganizowanego przez nich oddziału w Lisiej Górze 18 II 1946 r. była tragiczna w skutkach. Franciszek został aresztowany i skazany na więzienie. Dobra podleszańskie w czasie rabacji chłopskiej (luty 1846 r.) zostały splądrowane. Za długi Franciszka, zaciągnięte na koszty powstania, majątek wojsławski poszedł na licytację i został zakupiony w 1855 r. przez Aleksandra Sękowskiego.
WIESIOŁOWSKI FRANCISZEK AMOR, urodzony w 1814 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Ksawerego i Krystyny ze Świdzińskich. W 1838 r. był współzałożycielem Młodej Sarmacji. W latach 40. uczestniczył w przygotowaniu powstania narodowego. Spotykał się z wieloma właścicielami dóbr na terenie Galicji i przekonywał ich do powstania. Udostępniał pomieszczenia starego dworu (gorzelni) w Wojsławiu na spotkania spiskowców m.in. z Edwardem Dembowskim. W lutym 1846 r. uwłaszczył chłopów w swoich posiadłościach, chcąc ich pozyskać dla sprawy narodowej. Zorganizował oddział powstańczy i zgodnie z ustaleniami powstania 17 II 1846 r. wyruszył na miejsce zbiórki pod Tarnowem. W Lisiej Górze oddział został otoczony przez tłum chłopów nieświadomych celów powstania i na rozkaz Wiesiołowskiego nie podjął walki. Próby przekonania chłopów do przyłączenia się nie dały rezultatów, a nawet ich rozsierdziły. Po rozbrojeniu siłą doprowadzili powstańców do austriackich władz w Tarnowie. Wiesiołowski został aresztowany i skazany na więzienie, skąd został zwolniony dopiero w 1848 r. po staraniach rodziny na dworze wiedeńskim. W związku z długami zaciągniętymi na potrzeby powstania wojsławski majątek został zlicytowany. W 1849 r. F. Wiesiołowski został dzierżawcą folwarku w Żółtkowie. W 1863 r. pomagał powstańcom. Zmarł 26 VI 1867 r. w Cząstkowicach koło Jarosławia.
WIESIOŁOWSKIEGO FRANCISZKA (ULICA), jedna z najdłuższych (2403 m) ulic miejskich na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej w kierunku wschodnim, krzyżując się z ulicami: F. Krempy, S. Mikołajczyka, Rataja i Majową, a kończy się w lesie na Smoczce. Nazwę otrzymała 27 III 1985 r. W 2006 r. wykonano na całej jej długości asfaltową nawierzchnię, a w 2015 r. przebudowano ją.
WIEŚCI REGIONALNE, czasopismo społeczno-kulturalne założone w 1990 r. przez Włodzimierza Gąsiewskiego – nauczyciela, literata i działacza kulturalno-oświatowego, który pozostaje nadal redaktorem naczelnym i wydawcą. Początkowo czasopismo ukazywało się pod tytułem „Wieści z Gminy”, a w 1994 r. otrzymało nazwę „Wieści Regionalne” i ta przetrwała do dziś. Czasopismo rozprowadzane jest na terenie Mielca i jego regionu, a także poprzez saloniki prasowe w większych miasta województwa podkarpackiego. Część kolportażu jest bezpłatna.
WIEWIÓRA ANIELA (z domu GORAJ), urodzona 14 II 1937 r. w Sąspowie, córka Stanisława i Wiktorii z domu Kaczmarczyk. Absolwentka Liceum Pedagogicznego nr 2 w Krakowie, maturę zdała w 1955 r. Na podstawie nakazu rozpoczęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Koźmicach Wielkich, a od 1956 r. przeniosła się do Mielca i z powodu braku wolnych etatów przeszła w stan pozasłużbowy. Do zawodu powróciła w 1960 r., podejmując pracę w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu jako nauczyciel nauczania początkowego, a później matematyki. W latach 1973-1985 pełniła funkcję zastępcy dyrektora tej placówki. Równocześnie studiowała na Wydziale Matematyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1977 r. uzyskała tytuł magistra matematyki. W 1986 r. została mianowana dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 5 i pełniła tę funkcję do 1992 r. W 1993 r. przeszła na emeryturę. Wiele czasu poświęcała na działalność społeczną. Była m.in. przewodniczącą międzyszkolnego zespołu samokształceniowego nauczycieli matematyki z mieleckich szkół, kierownikiem i wykładowcą kursu przygotowującego nauczycieli matematyki do wdrażania nowego programu, kierownikiem szkoleń w ramach pedagogizacji rodziców, opiekunem dzieci romskich, kuratorem społecznym dzieci z rodzin zastępczych i dzieci z rodzin patologicznych oraz członkiem komisji wyborczych w różnego rodzaju wyborach. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem „Zasłużonej Matce”. Zmarła 16 IX 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WIĘCEK STANISŁAW, urodzony 27 X 1907 r. w Ostrowie, syn Józefa i Anny z domu Borowiec. Działalność polityczną rozpoczął po wstąpieniu do KPP w 1932 r. Uczestniczył w wiecach, manifestacjach i strajkach przeciwko rządom sanacji. Za tę działalność był prześladowany i kilkakrotnie więziony. W czasie okupacji hitlerowskiej wstąpił w szeregi PPR i organizował grupy partyzanckie Gwardii Ludowej. W latach 1944-1952 był funkcjonariuszem MO w Kolbuszowej. Od 1952 r. do przejścia na emeryturę w 1960 r. pracował w WSK na stanowiskach kierowniczych. Nadal mocno angażował się w działalność polityczną i społeczną. Pełnił m.in. funkcje wiceprezesa Zarządu Miejskiego ZBoWiD w Mielcu i prezesa Stowarzyszenia Ateistów. Wybierano go do egzekutywy KP PZPR w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Oficerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem XX-lecia Polski Ludowej oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1980 r. Zmarł 11 XI 1993 r.
WIĘCEK TADEUSZ, urodzony 10 IX 1947 r. w Kolbuszowej, syn Stanisława i Stefanii z domu Proczek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (obecnie II LO im. M. Kopernika) w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Studiował filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra. W latach 1971-1974 pracował jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Podstawowej w Padwi Narodowej, pow. mielecki, a w latach 1974-1979 uczył języka polskiego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W 1979 r. powierzono mu funkcję sekretarza KZ PZPR w WSK „PZL-Mielec”, a w 1980 r. powrócił do pracy nauczycielskiej w ZST w Mielcu. Od 1982 r. do 1990 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego „Głosu Załogi”. W 1991 r. został zatrudniony w Zespole Szkół Budowlanych i jako nauczyciel języka polskiego pracował do emerytury w 2003 r. Wyróżniony m.in. nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania.
WIĘCŁAW JÓZEF JAN, urodzony 1 II 1953 r. w Sieteszy, powiat przeworski, syn Zygmunta i Leokadii z Piórkowskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie z maturą w 1972 r. Studiował na Akademii Rolniczej w Krakowie i w 1977 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera rolnictwa. Od tego roku prowadził indywidualne gospodarstwo rolne. Udzielał się politycznie i społecznie, m.in. był radnym Gminnej Rady Narodowej w Kańczudze oraz członkiem Rady Społeczno-Gospodarczej przy Sejmie PRL VIII kadencji (1980-1985). W 1985 r. został wybrany na posła na Sejm PRL IX kadencji (1985-1989) z okręgu Przemyśl. Był członkiem sejmowych Komisji Kultury oraz Komisji Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej. W latach 1998-2002 pracował na stanowisku dyrektora MGZAS w Kańczudze. W 2000 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie europeistyki na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. Od 2002 r. do 2018 r. pełnił funkcję dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Przeworsku. W tym okresie m.in. ukończył studia z zakresu spółek prawa handlowego na Uniwersytecie Warszawskim w Warszawie (2013 r.) i uzyskał tytuł kwalifikowanego menadżera ochrony zdrowia (2015 r.) Ponadto był przewodniczącym Sejmiku Samorządowego Województwa Przemyskiego w II kadencji, radnym Rady Powiatu Przeworskiego (6 kadencji) i radnym Rady Gminy w Kańczudze. Po wygranym konkursie od 1 IV 2019 r. do 20 IV 2020 r. pełnił funkcję dyrektora Szpitala Specjalistycznego im. E. Biernackiego w Mielcu a od 1 V do 31 VII 2020 r. był doradcą dyrektora. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Znakiem Związku OSP RP i Odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”.
WIKLINIARSTWO, wykonywanie przedmiotów z wikliny (kosze, meble, przedmioty ozdobne). Zajmowali się nim chałupnicy, najczęściej mieszkający w pobliżu Wisłoki, gdzie rosło najwięcej wikliny. Wyroby te sprzedawano na targach i jarmarkach. Często też wykonywano specjalne przedmioty na zamówienie. Przemysł wikliniarski próbował uaktywnić pod koniec XIX w. marszałek powiatu Stefan Sękowski i doprowadził do zorganizowania w 1900 r. w Wojsławiu Krajowej Szkoły Koszykarskiej, w której uczono młodzież wytwarzania przedmiotów z wikliny. Zabiegi te nie spotkały się jednak z większym zainteresowaniem środowiska i szkoła zakończyła działalność w 1907 r. Sztuka wyrabiania przedmiotów z wikliny przetrwała jednak do dziś, choć na niewielką skalę.
WIKTOR STANISŁAW, urodzony 7 IX 1941 r. w Gliniku koło Ropczyc, syn Józefa i Agaty z domu Książek. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1959 r. Należał do harcerstwa. Studiował na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologiczny) Akademii Medycznej w Zabrzu Rokitnicy i w 1965 r. uzyskał dyplom lekarza stomatologa. W latach 1965-1976 pracował w Wiejskim Ośrodku Zdrowia w Niedźwiadzie koło Dębicy. W 1976 r. przeniósł się do Mielca, gdzie podjął pracę w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej WSK „PZL-Mielec”. Po ogłoszeniu upadłości WSK (1999) i likwidacji PZOZ podpisał dwuletni kontrakt z Podkarpacką Kasą Chorych na pracę w Przychodni Przemysłowej. Od 2000 r. pracuje w Ośrodku Zdrowia w Gawłuszowicach (powiat mielecki). Równocześnie od 1977 r. prowadzi we własnym domu gabinet stomatologiczny i od wielu lat w nagłych przypadkach bólu zębów pełni funkcję pogotowia stomatologicznego. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego.
WIKTORA JANA (ULICA), ulica miejska w skupisku domów jednorodzinnych za Hotelem Polskim, w ramach osiedla Cyranka. Status ulicy i patrona nadano jej 28 III 1973 r. Ma 242 m, asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek. Łączy ul. L. Lachnita z ul. S. Skarżyńskiego, krzyżując się z ul. Wróblewskiego. Jej adres mają kompletnie już urządzone posesje domów jednorodzinnych. W 2012 r. wykonano remont, w ramach którego położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: JAN WIKTOR (1890–1967) – powieściopisarz, publicysta i działacz ruchu ludowego. W okresie międzywojennym napisał m.in. powieści o trudach emigracji zarobkowej chłopów (Wierzby nad Sekwaną, 1933) i ich ciężkim położeniu we wsiach podgórskich (Orka na ugorze, 1935). W 1945 r. był członkiem KRN, a od 1952 r. posłem na Sejm PRL. Twórczość powojenna to m.in.: powieści Papież i buntownik i Miłość wśród płonących wzgórz, opowiadania, reportaże, szkice literackie i wspomnienia.
WILCZEK STANISŁAW, cechmistrz cechu krawieckiego w Mielcu w 2. połowie XVI w.
WILCZEK TADEUSZ, urodzony 29 VIII 1923 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Jakuba i Marii z domu Głodzik. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w lutym 1946 r. (Naukę rozpoczął w 1938 r. i kontynuował ją na tajnych kompletach w czasie okupacji hitlerowskiej.) Ukończył studia prawnicze w Gdańsku. Pracował na kierowniczych stanowiskach w służbach celnych na terenie Pomorza, m.in. w latach 1956-1959 był naczelnikiem Urzędu Celnego Pocztowego w Gdyni. Zmarł w 1983 r. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.
WILCZYŃSKA BARBARA (z domu LUBACZ), urodzona 26 VI 1952 r. w Mielcu, córka Mieczysława i Genowefy z domu Maziarz. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1971 r. Ukończyła także Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Rzeszowie oraz studia na Wydziale Pedagogicznym (kierunek: wychowanie muzyczne) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, uzyskując w 1977 r. tytuł magistra. Pracę zawodową rozpoczęła 1 IX 1977 r. w Zbiorczej Szkole Gminnej w Wadowicach Górnych jako nauczyciel muzyki. Od 16 VIII 1978 r. do 31 VIII 1980 r. pełniła funkcję kierownika Działu Artystycznego Młodzieżowego Domu Kultury w Dębicy. Od 1 IX 1980 r. powróciła do pracy w Mielcu i była kolejno: nauczycielem muzyki w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika (1980-1982), nauczycielem klasy akordeonu w Państwowej Szkole Muzycznej I st. (1980-1981), nauczycielem muzyki w Szkole Podstawowej nr 8 i później w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 (od 1981), dyrektorem i nauczycielem Towarzystwa Ognisk Artystycznych Rzeszów Oddział Mielec (1988-1989) i nauczycielem klasy wiolonczeli w PSM I i II stopnia (1991-1996). Ponadto w 2000 r. założyła umuzykalniającą prywatną Szkółkę Muzyczną „Pozytywka” (jest jej dyrektorem i nauczycielem). Szkółka prowadzi działalność w kilku punktach (Mielec, Kraków). Od 2003 r. prowadziła rytmikę i zespoły artystyczne w szkołach podstawowych w Rudzie, Łączkach Brzeskich i Dąbrówce Wisłockiej, a od 2004 r. była nauczycielem muzyki w Szkole Mistrzostwa Sportowego im. G. Laty w Mielcu. W 2006 r. przeszła na emeryturę, ale jeszcze kolejny rok szkolny pracowała w niepełnym wymiarze godzin w Szkole Podstawowej nr 11 z Oddziałami Integracyjnymi im. Jana Pawła II w Mielcu. Poza pracą zawodową od wielu lat angażuje się w działalność kulturalną mieleckiego środowiska. Gra na wiolonczeli w orkiestrze Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” (od 1980 r.). Prowadziła zespoły muzyczne i taneczne z różnymi grupami wiekowymi (m.in. Zespół Piosenki i Ruchu „Ploteczka” SP nr 8). W latach 80. prowadziła chór kościelny przy parafii Ducha Świętego w Mielcu. W latach 1990-1998 grała na wiolonczeli w mieleckim kwartecie „Divertimento”. Reżyserowała okazjonalne spektakle, m.in. w mieleckim SCK. Współpracuje ze stowarzyszeniami i organizacjami społecznymi, m.in. Towarzystwem Śpiewaczym „Melodia”, ZHP i PCK w zakresie przygotowania i organizacji imprez artystycznych. Wyróżniona m.in. nagrodami lokalnych władz samorządowych i szkolnych.
WILCZYŃSKI ANDRZEJ, urodzony 23 I 1913 r. w Rudzie koło Radomyśla Wielkiego, pow. mielecki, syn Józefa Wilka i Marii z domu Misztura. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1935 r. Równocześnie uczył się grać na skrzypcach i grał w orkiestrze gimnazjalnej. Śpiewał także w chórze „Melodia”. Po maturze pracował dorywczo i przygrywał na różnych imprezach. Od 20 IX 1935 r. do 19 IX 1936 r. odbył zasadniczą służbę wojskową w 83 pułku piechoty. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w gospodarstwie w Rudzie. Od 1945 r. był zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Mielcu. W 1948 r. ukończył wstępny kurs pedagogiczny, a następnie podjął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Brniu Osuchowskim. Jeszcze tego samego roku został kierownikiem Szkoły Podstawowej w Czajkowej i pracował tam 4 lata. Po ukończeniu centralnego kursu dla kierowników szkół (Inowrocław, 1953) objął funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Borowej i pełnił ją do 1957 r. W roku szkolnym 1957/1958 był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Wojkowie. W wymienionych szkołach zakładał i prowadził zespoły artystyczne, które zdobywały wyróżnienia w konkursach i występowały na imprezach środowiskowych. W tym czasie ukończył studium muzyczne w Krośnie. W latach 1958-1964 pracował w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu jako nauczyciel śpiewu i prowadził z dużym powodzeniem zespół wokalno-instrumentalny. Równocześnie od 1958 r. grał w orkiestrze ZPiT „Rzeszowiacy” i w miejscowej kapeli ludowej, a także pracował na niepełnym etacie w Społecznym Ognisku Muzycznym w klasie skrzypiec. W 1965 r. został mianowany dyrektorem Państwowego Ogniska Muzycznego w Mielcu, a w 1966 r. także dyrektorem Społecznego Ogniska Muzycznego. W 1971 r., po przekształceniu POM w Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia, pozostał przy funkcji dyrektora SOM i pełnił ją do 1982 r. Przy POM i SOM zorganizował zespoły artystyczne. Równocześnie, jako wielki miłośnik folkloru ziemi mieleckiej, prowadził ludowe zespoły artystyczne w Wadowicach Górnych, Radomyślu Wielkim, Wojsławiu i Rzędzianowicach, a ponadto w mieleckiej Spółdzielni „Pokój”. Z wymienionymi zespołami występował wielokrotnie na uroczystościach i imprezach lokalnych, a także uczestniczył w wojewódzkich i ogólnopolskich przeglądach, zdobywając nagrody i wyróżnienia. Należał do Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i pod jego auspicjami założył kapelę ludową, wykonującą utwory z regionu mieleckiego. W latach 80. opracował muzycznie pieśni, przyśpiewki i melodie ludowe, które przez kilkadziesiąt lat spisywał w różnych miejscowościach powiatu mieleckiego. Zbiorek tych utworów pod tytułem Hej danaś moja dana został wydany przez TMZM w 1993 r. Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Zmarł 27 VI 2001 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WILCZYŃSKI KAZIMIERZ PIOTR, urodzony 13 VII 1948 r. w Ziempniowie, pow. mielecki, syn Andrzeja i Rozalii z domu Słaby. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Od 1966 r. pracował w WSK „PZL–Mielec” jako laborant – chemik (do 1968 r.), metalurg (do 1970 r.), technolog (do 1972 r.), inspektor bhp (do 1978 r.), kierownik wydawalni przyrządów (do 1979 r.) i kierownik planowania (do 1985 r.). W 1983 r. ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym UMCS (kierunek: organizacja i zarządzanie przemysłem – zarządzanie przedsiębiorstwem przemysłowym). Od 1985 r. do 1999 r. pełnił funkcję społecznego inspektora pracy przedsiębiorstwa i kierował komisją zakładowych społecznych inspektorów pracy oraz ponad 100-osobową grupą społecznych inspektorów pracy. Był także przewodniczącym zakładowej komisji ds. warunków pracy. Od 1999 r. jest specjalistą ds. bhp w kilku mieleckich firmach (PF COBI S.A., Piekarnia i Cukiernia Ewa i Stanisław Konieczny i Metyanex Jan Przygoda) oraz wykonuje zlecenia dla firm z zakresu zarządzania bhp i zarządzania jakością w przemyśle spożywczym HACCP. W 2006 r. ukończył studia podyplomowe w WZIS Rzeszów w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy. Od lat szkolnych wiele czasu poświęcał na działalność społeczną. W latach 1960–1964 był członkiem ZHP, przybocznym i drużynowym, a w latach 1964-1972 działał w ZZ ZMS przy WSK Mielec jako członek zarządu zakładowego i przewodniczący koła w Pionie Głównego Metalurga. W latach 60. był członkiem Teatru ZDK (m.in. grał w sztuce „Ballada polska” B. Drozdowskiego) i chóru ZPiT „Rzeszowiacy”. Od 1972 r. do 2007 r. udzielał się jako członek Komitetu Osiedlowego i później Rady Osiedla J. Kilińskiego, a od 1978 r. do 2002 r. był członkiem zarządu miejskiego Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. W latach 1997-2007 działał w Wojewódzkiej Komisji Ochrony Pracy przy Okręgowym Inspektoracie Pracy PIP w Rzeszowie, a od 1999 r. do 2007 r. był ławnikiem Sądu Rejonowego (Powiatowego) w Mielcu i przewodniczącym Rady Ławniczej. Wyróżniony został m.in.: Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Przemysłu Obronnego”, Złotą Odznaką Honorową LOP i Srebrną Odznaką PZW.
WILCZYŃSKI MAREK, urodzony 22 V 1960 r. w Stalowej Woli, syn Mieczysława i Anieli z domu Martyna. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Czarnieckiego w Nisku, maturę zdał w 1979 r. W tym czasie należał do ZHP i był członkiem drużyny wodnej ze stopniem sternika. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończył w 1986 r. z tytułem lekarza medycyny. Po studiach odbył praktyki i staże w Szpitalach Rejonowych w Nisku i Stalowej Woli. Od 1987 r. pracował w Oddziale Chirurgii Ogólnej w Szpitalu Rejonowym w Stalowej Woli. W 1991 r. uzyskał I stopień specjalizacji, a w 1996 r. II stopień specjalizacji z zakresu chirurgii ogólnej. W latach 1999-2007 pełnił funkcję kierownika Przychodni Specjalistycznej nr 2 w Stalowej Woli. Od 2007 r. do 2011 r. pracował w Klinice Chirurgii Naczyniowej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. W 2010 r. uzyskał specjalizację z chirurgii naczyniowej. W styczniu 2012 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu jako ordynator i organizator nowo utworzonego Oddziału Chirurgii Naczyniowej i pełnił tę funkcję do 2016 r. Należy do organizacji lekarskich: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Chirurgii Naczyniowej, Polskiego Towarzystwa Angliologicznego i Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego oraz Izb Lekarskich. Uczestniczy w sympozjach oraz zjazdach krajowych i zagranicznych z zakresu chirurgii naczyniowej. W swym dorobku naukowym ma szereg publikacji z zakresu chirurgii naczyniowej.
WILK ALEKSANDER, urodzony 1 XII 1926 r. w Zaborczu, powiat mielecki, syn Jana i Anny z domu Feląg. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnych kompletach gimnazjalnych i w 1943 r. zdał egzamin z kl. I w Mielcu. W październiku 1943 r. został aresztowany i skierowany na prace przymusowe do Niemiec. Udało mu się uciec z transportu i powrócił w rodzinne strony. W szkole w Zaborczu zdał egzamin z programu II klasy. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej, od września 1944 r. podjął naukę w Gimnazjum w Mielcu i zdał tzw. małą maturę. W roku szkolnym 1946/1947 uczył w jednoklasowej szkole w Szydłowcu koło Mielca i wielokrotnie udzielał pomocy Wojciechowi Lisowi i innym „żołnierzom wyklętym”. Od roku szkolnego 1947/1948 uczył w Zabrniu, pow. mielecki. W 1954 r. ukończył Państwowe Liceum Pedagogiczne w Przemyślu i zdał maturę, a w 1962 r. ukończył zaocznie Studium Nauczycielskie (kierunek – geografia) w Rzeszowie. W latach 1957-1961 był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Janowcu. Przed rokiem szkolnym 1961/1962 został mianowany kierownikiem Szkoły Podstawowej w Rudzie. Doprowadził do wybudowania nowego budynku szkolnego (1966 r.) i unowocześnienia jego wyposażenia. Dzięki jego staraniom rozpoczęto elektryfikację Rudy oraz wybudowano Dom Nauczyciela. W 1974 r. był słuchaczem Nauczycielskiego Uniwersytetu Radiowo-Telewizyjnego, zorganizowanego przez Instytut Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Rzeszowie, a w 1977 r. ukończył studia wyższe w zakresie geografii w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Krakowie. W 1983 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej w Rudzie. Działał aktywnie w Oddziale ZNP w Mielcu, a po likwidacji powiatu mieleckiego – w Radomyślu Wielkim. Trzykrotnie wybierano go do Rady Narodowej Miasta i Gminy Radomyśl Wielki (1978-1982, 1984-1988, 1988-1990) i przez pewien czas pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady. Na emeryturę przeszedł w 1986 r. Był jednym z organizatorów uroczystości nadania Szkole Podstawowej w Rudzie imienia Józefa Gorlacha i współautorem okolicznościowego wydawnictwa Józef Gorlach – Patron Szkoły Podstawowej w Rudzie. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Złotą Odznaką ZNP oraz Nagrodą Stopnia Drugiego Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 14 X 2003 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Rudzie.
WILK ANDRZEJ TOMASZ, urodzony 14 XI 1964 r. w Krakowie, syn Józefa i Anny z domu Bednarz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Skawinie, maturę zdał w 1983 r. Studiował geografię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i w 1988 r. otrzymał tytuł magistra geografii. W latach 1988-2000 był nauczycielem geografii w Szkole Podstawowej nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu, a ponadto w latach 1998-2000 uczył informatyki w tejże szkole. W 1999 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie informatyki na Politechnice Warszawskiej w Warszawie. Od IV do IX 2000 r. pełnił funkcję kierownika Gminnego Zespołu Ekonomiczno-Administracyjnego Szkół w Borowej. Przed rokiem szkolnym 2000/2001 mianowano go dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 9 im. W. Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu i nadal pełni tę funkcję. Ponadto jest nauczycielem informatyki. W 2003 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą na Uniwersytecie Rzeszowskim. Ponadto w latach 2000-2005 ukończył szereg kursów specjalistycznych, m.in.: kurs kwalifikacyjny dla oświatowej kadry kierowniczej z zakresu organizacji i zarządzania oświatą w ODN w Rzeszowie Oddział w Tarnobrzegu (2000), „Mierzenie jakości pracy szkoły” (2001), „Internet i multimedia w procesie nauczania i uczenia się” (2001), „Diagnoza sytuacji dziecka trudnego” (2002) i „Jak opracować i wdrożyć system zapewnienia jakości pracy szkoły” (2005). Od 1990 r. należy do NSZZ „Solidarność”. Po roku szkolnym 2019/2020, w którym zakończyła się jego kolejna kadencja dyrektorska, zrezygnował z ubiegania się o następną kadencję i od 1 IX 2020 r. przeszedł na etat nauczycielski w Szkole Podstawowej nr 9.
WILK DOROTA, urodzona 28 IV 1988 r. w Mielcu, córka Adama i Olgi z domu Soja. Absolwentka V Liceum Ogólnokształcącego Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu, maturę zdała w 2007 r. Treningi siatkarskie rozpoczęła w KPSK Stal Mielec i od sezonu 2005/2006 do końca sezonu 2007/2008 występowała w ekstraklasowej drużynie Stali na pozycji rozgrywającej. W sezonie 2008/2009 zasiliła zespół Szóstki Biłgoraj, a następnie powróciła do Mielca i w Stali grała do końca sezonu 2010/2011. Była jedną z wyróżniających się zawodniczek, m.in. wybierano ją na MVP meczu (najbardziej wartościowa zawodniczka) oraz do 10. Najpopularniejszych Sportowców Mielca w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”. Była powoływana do narodowej kadry B. W 2011 r. wzięła udział w XXVI Letniej Universjadzie w Shenzhen (Chiny), gdzie reprezentacja Polski wywalczyła 5. miejsce. Od sezonu 2011/2012 grała w ekstraklasowym zespole Atom Trefl Sopot i dwukrotnie przyczyniła się do zdobycia mistrzostwa Polski (2012, 2013) oraz wejścia do finału Pucharu Polski (2013). W 2013 r. została powołana do kadry narodowej i przed sezonem 2013/2014 przeszła do Aluprofu Bielsko-Biała i w tym zespole grała do końca sezonu 2014/2015. W sezonie 2015/2016 grała w PGNiG Piła, w sezonie 2016/2017 w zespole Polski Cukier Muszynianka Enea Muszyna, a w rozgrywkach 2017/2018 ponownie w Pile, ale w drużynie o zmienionej nazwie – Enea PTPS Piła. We wszystkich wymienionych zespołach występowała jako rozgrywająca.
WILK JACEK JÓZEF, urodzony 31 VIII 1977 r. w Mielcu, syn Stanisława i Marii z domu Ciechoń. Absolwent Technikum Elektrycznego Zespołu Szkół im. Prof. J. Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 1997 r. Studiował: na Wydziale Zarządzania i Marketingu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie (licencjat w 2000 r.); na kierunku ekonomia w Akademii Ekonomicznej w Krakowie (magister w 2002 r.); w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie – wycena nieruchomości (studia podyplomowe w 2003 r.) i na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki – kierunek: inżynieria mechaniczna i materiałowa (inżynier w 2014 r.). Pracę zawodową rozpoczął w Prokuraturze Rejonowej w Mielcu jako referent stażysta (2004-2005). Od 2005 r. pracuje w firmie Kirchhoff Polska Sp. z o.o. w Mielcu. Zajmował kolejno stanowiska: operatora zgrzewarek (2005-2006), asystenta ds. planowania i produkcji narzędzi (2006-2008), specjalisty ds. planowania i produkcji narzędzi (2008-2012) i mistrza narzędziowni (2012-2017), a od 2014 r. jest starszym mistrzem narzędziowni. Od VII 2004 r. jest czynnym Honorowym Dawcą Krwi, zrzeszonym w Klubie HDK PCK Kirchhoff Polska. Według stanu na 30 I 2022 r. oddał 31,4 l krwi. Wyróżniony m.in. Odznaką „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”.
WILK JAN EDWARD, urodzony10 VI 1956 r. w Zagórzu, pow. przeworski, syn Tadeusza i Marii z domu Hałys. Absolwent Technikum Drogowo-Geodezyjnego w Jarosławiu, maturę zdał w 1976 r. Pracował w Rzeszowskim Biurze Geodezji i Terenów Rolnych w Rzeszowie (1976-1980), Rejonowym Oddziale tego Biura w Mielcu (1981-1990) oraz Wojewódzkim Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w Rzeszowie (1991-1998). W 1999 r. powierzono mu funkcję kierownika Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej przy Starostwie Powiatowym w Mielcu. Równocześnie studiował na Wydziale Geodezji i Gospodarki Przestrzennej (kierunek – geodezja i szacowanie nieruchomości) Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i uzyskał tytuł inżyniera. W 2011 r. został mianowany dyrektorem Wydziału Geodezji, Kartografii i Katastru Starostwa Powiatowego w Mielcu. Należy do Stowarzyszenia Geodetów Polskich.
WILK PAWEŁ, urodzony 5 IV 1984 r. w Mielcu, syn Adama i Olgi z domu Soja. Trenowanie piłki ręcznej rozpoczął w Stali Mielec i klubowi temu jest wierny do dziś. Specjalizował się w grze na prawym skrzydle. Do I składu Stali, która grała w I lidze (drugi szczebel rozgrywek), wszedł w 2004 r. W 2006 r. przyczynił się do awansu Stali do ekstraklasy. Po jednym sezonie w najwyższej klasie rozgrywkowej mielczanie zostali zdegradowani do I ligi, ale już w następnym sezonie awansowali ponownie do ekstraklasy. Znów zagrali jeden sezon i spadli do I ligi. Po sezonie 2009/2010 Stal po raz trzeci awansowała do ekstraklasy, w czym spory udział miał P. Wilk. W sezonie 2011/2012 zdobył 41 goli i przyczynił się do zdobycia przez Stal brązowego medalu mistrzostw Polski. W kolejnych sezonach pobytu Stali w ekstraklasie (Superlidze) był jednym z jej podstawowych zawodników, a w sezonie 2016/2017 był nawet najlepszym strzelcem w drużynie (28 meczów, 112 goli). Występował też w meczach pucharowych Stali: Challange Cup, Pucharze EHF i Pucharze Polski. Po 25. latach gry w Stali Mielec zakończył wyczynową karierę sportową podczas XI Memoriału im. Antoniego Weryńskiego, rozgrywanego 12-13 VIII 2023 r. już w nowej hali sportowej.
WILLE, nieduże domy mieszkalne, najczęściej z ogródkiem lub ogrodem, a nawet niewielkim parkiem, pojawiły się w Mielcu na przełomie XIX i XX w. Ich efektowna bryła nawiązująca do stylu barokowego lub klasycystycznego znajdowała uznanie w społeczeństwie, toteż moda na budowanie willi trwała aż do II wojny światowej. Niektóre z nich nazywano na wzór willi w uzdrowiskach. Spośród kilkudziesięciu – kilka wpisało się do historii miasta i do dziś są ciekawymi obiektami architektonicznymi.
*Willa „Bagatelka” przy ul. Długiej (dziś ul. Obrońców Pokoju). Zbudowana około 1910 r., dwukondygnacyjna, murowana z cegły i otynkowana. W górnej części I piętra umieszczono nazwę. W 1914 r. została zakupiona przez Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” i przeznaczona na sokolnię. W związku z budową nowej sokolni na błoniach przy gimnazjum – willę sprzedano. W latach 70. w związku z budową wiaduktu została częściowo rozebrana i przebudowana.
*Willa „Cyganeczka” przy ul. Pańskiej (dziś ul. A. Mickiewicza) została wybudowana w pierwszych latach XX w. dla Borzęckich. Jednopiętrowa, murowana z cegły i otynkowana. Niezwykle bogaty fronton wykazuje dużo cech neogotyku. Nad drzwiami balkonowymi na I piętrze umieszczono nazwę willi. Przed willą urządzono ogródek. Po II wojnie światowej część willi wynajęto firmom i tak z niewielkimi przerwami pozostało do dziś. W ostatnich latach obiekt został wyremontowany i wewnątrz zmodernizowany.
*Willa Franciszka Jaglarza (poczmistrza) przy ul. T. Kościuszki 25, jednopiętrowa, murowana z cegły i otynkowana. Fronton posiada liczne detale architektoniczne umieszczone proporcjonalnie i z niezwykłą dbałością o szczegóły. Zbudowano ją w pierwszych latach XX w. Około 1910 r. jej właściciel umieścił na parterze pocztę, którą sam prowadził. Instytucja ta działała wzorowo, a w 1927 r. F. Jaglarz został wybrany na burmistrza Mielca. W latach 30. pocztę przeniesiono do budynku przy ul. B. Pierackiego (dziś ul. Obrońców Pokoju), a willę użytkowała rodzina Jaglarzów. W latach 70. zakupiono ją na Dom Nauczyciela.
*Willa Stanisława Weryńskiego przy ul. T. Kościuszki 28, zbudowana w latach 30. XX w. według projektu i dla Stanisława Weryńskiego – właściciela wytwórni mebli, dwukondygnacyjna, murowana z cegły i otynkowana. Fantazyjne kształty i ozdoby nawiązujące do stylu secesyjnego od powstania do dziś są przedmiotem zainteresowania turystów. Głównymi elementami wyróżniającymi obiekt są: pięcioboczna zabudowana weranda (od strony południowo-wschodniej) i nad nią balkon z balustradą i kolumnami (na I piętrze), na których wspiera się wieżyczka z łamanym hełmem, a ponadto druga zabudowana weranda z ozdobnym balkonem od strony południowej oraz dwie facjaty.
*Willa „Irena” przy ul. T. Kościuszki 38 – wybudowana w latach 1924-1925 przez Zygmunta Rymanowskiego (budowniczego pierwszej elektrowni i pierwszej sieci elektrycznej w Mielcu), murowana z cegły i otynkowana. W niektórych detalach nawiązuje do secesji. Za willą zbudowano elektrownię i inne obiekty. Aktualnie na odnowionej willi pozostawiono tablicę upamiętniającą działalność Z. Rymanowskiego.
*Willa przy ul. Kolejowej 1 (dziś ul. Jadernych 1), zbudowana w 1933 r. na podstawie projektu mielczanina Marcina Sadowskiego dla Tadeusza Kazany – przemysłowca w branży spożywczej. Jednopiętrowa, murowana z cegły i otynkowana. Nawiązuje do architektury barokowej, m.in. poprzez bogaty detal architektoniczny. Przed willą urządzono ogród z rzadkimi gatunkami drzew i krzewów. Od ulicy ozdobne ogrodzenie. Ze względu na znaczne walory architektoniczne i krajobrazowe decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków UW w Rzeszowie z dn. 24 VI 1981 r. została wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa rzeszowskiego.
*Willa „Zakopianka” przy ul. Wiejskiej 1 powstała w latach 1933-1934 w całości z drewna na murowanym podpiwniczeniu. Inicjatorem jej budowy był Jan Durda, który służąc w Straży Granicznej w Czarnym Dunajcu, zafascynował się stylem zakopiańskim. Przetransportował większość elementów budowlanych z drewna modrzewiowego z gór do Mielca i doprowadził do zbudowania typowej willi zakopiańskiej. „Zakopianka” pozostaje do dziś jedną z ciekawostek Mielca.
WINIARZ MICHAŁ (ksiądz), urodzony 31 VIII 1919 r. w Tuszowie Narodowym, pow. mielecki. Uczęszczał go Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do liceum w Tarnowie i w 1937 r. zdał maturę. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1942 r. i 9 VIII przyjął święcenia kapłańskie. (Wydarzenie to zbiegło się z aresztowaniem rektora WSD ks. Romana Sitki.) W latach 1942-1958 pracował jako wikariusz w parafiach: Wierzchosławice, Olesno, Porąbka Uszewska i Tarnów – Matki Bożej Fatimskiej. 5 VII 1958 r. objął probostwo w nowo utworzonej parafii w Trzcianie, pow. mielecki. Zorganizował parafię, doprowadził do wybudowania kościoła p.w. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej, plebanii i cmentarza. W znaczący sposób wpłynął na integrację środowiska i jego rozwój duchowy. W 1974 r. otrzymał godność Kapelana Jego Świątobliwości i wszedł w skład Familii Papieskiej w Tarnowie. Współpracował z mieleckimi parafiami. Z dniem 30 VIII 1994 r. przeszedł na emeryturę i jako rezydent pomagał w pracy duszpasterskiej. Wkrótce potem z własnej inicjatywy wyjechał do pracy misyjnej na Białorusi i w parafii Plusy Witebskie pełnił funkcję proboszcza do 2002 r. Tam w 2001 r. otrzymał godność Kanonika Honorowego Witebskiej Kapituły Katedralnej. W latach 2002-2004 rezydował w Trzcianie, a od 2004 r. mieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Zmarł 18 I 2008 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Trzcianie.
WINIARZ MONIKA (z domu MALIŃSKA), urodzona 18 X 1930 r. w Przecławiu, pow. mielecki, córka Michała i Pauliny z Zacharskich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1951 r. Pracę zawodową rozpoczęła w 1951 r. w Szkole Podstawowej w Przecławiu jako nauczycielka języka polskiego. Uczyła też w tamtejszej szkole wieczorowej dla dorosłych. Prowadziła drużynę harcerską i opiekowała się Kołem Gospodyń Wiejskich. Przez dwie kadencje była radną Gminnej Rady Narodowej w Przecławiu i przewodniczyła Komisji Kulturalno-Oświatowej GRN. W 1954 r. ukończyła dwuletni zaoczny kurs bibliotekarski w Warszawie i uzyskała dyplom bibliotekarki szkolnej, a w 1957 r. ukończyła zaoczne Studium Nauczycielskie w Olsztynie (kierunek: filologia polska). W latach 1964-1971 pełniła funkcję kierownika Szkoły Podstawowej w Maliniu. Prowadziła też wieczorową szkołę dla pracujących. Przez jedną kadencję była radną GRN w Chorzelowie i przewodniczącą Komisji Kulturalno-Oświatowej GRN. Była organizatorem zajęć kulturalno-oświatowych w świetlicy gromadzkiej. W 1971 r. przeniosła się do Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu i uczyła języka polskiego do przejścia na emeryturę w 1988 r. W 1978 r. ukończyła zaoczne Wyższe Studium Zawodowe w zakresie bibliotekoznawstwa w IKNiBO w Krakowie. Przez kilkanaście lat była przewodniczącą pedagogicznych konferencji rejonowych. Przygotowywała referaty i prelekcje, prowadziła lekcje pokazowe z języka polskiego, przygotowywała z powodzeniem młodzież do konkursów języka polskiego. Przez wiele lat wyjeżdżała z młodzieżą na kolonie i zimowiska, pełniąc funkcje kierownika pedagogicznego lub wychowawcy. Po przejściu na emeryturę pracowała społecznie w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Mielcu jako sekretarz oraz udzielała się w Klubach Seniora „Złota Jesień” i „Pogodna Jesień” w Mielcu. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaką „Za 50-letnią Przynależność do ZNP”. Zmarła 2 V 2019 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WINKOWSKI FRANCISZEK, urodzony 4 X 1856 r. w Tarnowie. Absolwent Gimnazjum w Tarnowie z maturą w 1875 r. Studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1875-1879). W latach 1879-1882 pracował jako nauczyciel w szkołach w Tarnowie. W 1882 r. założył Towarzystwo Oświaty Ludowej w Tarnowie i był jego działaczem. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i w 1885 r. otrzymał stopień doktora praw. W 1890 r. otworzył własną kancelarię prawną, a od 1895 r. poradnię prawną dla rolników i rzemieślników w Tarnowie. W 1900 r. uzyskał uprawnienia adwokackie. Poza pracą zawodową angażował się politycznie, wspierając ruch ludowy od momentu jego powstania. Należał do Stronnictwa Ludowego, a następnie do Polskiego Stronnictwa Ludowego pod przywództwem Jakuba Bojki. Pisał artykuły o problemach wsi do m.in. „Przyjaciela Ludu” i „Pogoni”. W wyborach do Rady Państwa w Wiedniu IX kadencji (1897 – 1900) został wybrany na posła z kurii V powszechnej z okręgu wyborczego nr 5 (Tarnów – Brzesko – Bochnia – Dąbrowa – Mielec – Pilzno). Po wyborze na posła spotykał się z wyborcami, m.in. w Mielcu w grudniu 1897 r. Zmarł 29 VIII 1903 r. w Podgórzu pod Krakowem.
WINNICKI ZBIGNIEW, urodzony 11 IV 1926 r. w Grzęsce koło Przeworska. W 1943 r. ukończył Publiczną Szkołę Ślusarsko-Mechaniczną w Rzeszowie i został skierowany do przymusowej pracy do fabryki narzędzi w Krakowie, gdzie był tokarzem. W lipcu 1944 r. udało mu się zbiec i powrócić do rodzinnego domu. Podjął pracę na stacji PKP w Rogóźnie. W 1946 r. ukończył Gimnazjum i Liceum Humanistyczne w Łańcucie i zdał maturę, po czym wyjechał do Wrocławia. Po ukończeniu studiów inżynierskich na Wydziale Mechanicznym (Sekcja Lotnicza) Politechniki Wrocławskiej (1949) zatrudniony został jako asystent w katedrze aerodynamiki PW i w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT. Równocześnie sam studiował i w 1952 r. otrzymał tytuł magistra w dziedzinie budowy samolotów, a wkrótce potem nakaz pracy w WSK Mielec. Początkowo był nadmistrzem w Wydziale 52, a następnie pracował jako starszy inżynier pomiarowy, kierownik sekcji i inżynier obliczeniowy. Z dniem 1 I 1962 r. powierzono mu stanowisko kierownika Działu Prób w Locie. Równocześnie w 1953 r. zaangażował się społecznie w reaktywowanie Aeroklubu Mieleckiego i w latach 1953-1956 pełnił funkcję jego przewodniczącego, a później był kierownikiem sekcji szybowcowej, społecznym instruktorem szybowcowym, skarbnikiem i członkiem sądu koleżeńskiego. Podjął też trud nauki pilotażu, zdobywając kolejno: III klasę pilota szybowcowego (1955), III klasę pilota samolotowego (1956), II klasę pilota samolotowego (1957) i uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego (1959). Jako pierwszy w AM uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową (1959). Uczestniczył w III Ogólnopolskim Konkursie Akrobacji Szybowcowej w Gdańsku (23-28 VIII 1959) i zdobył 6. miejsce. Od 1959 r. pracował także jako pilot oblatywacz szybowcowy. Oblatywał m.in. M-3 „Pliszka”, M-3 „Pliszka 60”, M-3A „Pliszka –bis”. Latał także na Aero Ae-45 – samolocie dyspozycyjnym WSK Mielec. Łącznie wylatał 415 godzin na szybowcach i około 300 godzin na samolotach. Zginął tragicznie (wraz z żoną Aleksandrą) 18 VII 1964 r.
WINTER ZDZISŁAW, urodzony 21 VII 1929 r. w Kazimierzu Górniczym koło Sosnowca, syn Jana Tadeusza i Józefy z domu Warot. W 1949 r. ukończył Gimnazjum Mechaniczne w Maczkach koło Sosnowca. 17 IX 1951 r. został zatrudniony w WSK Mielec jako ślusarz na wydziale ślusarsko-spawalniczym. Dobre wyniki w pracy zawodowej oraz ukończenie Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1953 r. sprawiły, że w latach 1952-1965 awansowano go kolejno na stanowiska: mistrza, nadmistrza i starszego mistrza. W 1965 r. został mianowany wydziałowym kierownikiem zmianowym i na tym stanowisku pracował do 1968 r. W 1966 r. otrzymał nominację na członka Państwowej Komisji Egzaminacyjnej przy Ośrodku Szkolenia Zawodowego w WSK Mielec. 1 IV 1968 r. powołano go na stanowisko kierownika wydziału 41. W 1972 r. powierzono mu kierownictwo OTVT (produkcja transmisyjnych wozów telewizyjnych). Od 1976 r do 1982 r. kierował Oddziałem Oprzyrządowania na Wydziale 18 (OBR). W tym czasie ukończył m.in. kurs III stopnia „Organizacja i zarządzanie dla mistrzów”. W 1978 r. Państwowa Komisja Egzaminacyjna przyznała mu tytuł mistrza dyplomowanego. W 1982 r. został ponownie kierownikiem zmianowym w OBR i na tym stanowisku pracował do emerytury w 1990 r. W 1983 r. otrzymał tytuł mistrza w zawodzie ślusarz maszynowy. W czasie pracy zawodowej wielokrotnie opracowywał wnioski racjonalizatorskie, które po wdrożeniu przyniosły wymierne oszczędności. Był również autorem koncepcji tworzenia oddziałów w wydziałach i tzw. gniazd produkcyjnych. Należał do SIMP, NOT i KTiR. Wyróżniony został m.in. Odznaką „Zasłużony dla Przemysłu Lotniczego” i Jubileuszową Odznaką FKS „Stal” Mielec. 31 X 1990 r. przeszedł na emeryturę. 29 V 2001 r. wraz z żoną Wandą otrzymał Medal „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”. Zmarł 12 IV 2015 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WIOSENNA (ULICA), miejska ulica w północno-zachodniej części osiedla Wojsław. Łączy trzy niewielkie boczne uliczki: Nadziei, Bolesława Chrobrego i Bolesława Wstydliwego, biegnące od ul. Wojsławskiej w kierunku toru kolejowego. Ma 458 m długości. W czasie budowy w 2001 r. otrzymała nawierzchnię asfaltową i chodniki po obu stronach. Nazwę otrzymała 27 III 1985 r., po przyłączenia terenów Wojsławia do Mielca.
WIPPEL ANTONI, urodzony w 1907 r. w Lipniku. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec. W 1940 r. został członkiem wydzielonej grupy dywersyjno-sabotażowej Związku Odwetu na terenie fabryki. Wykonał dla potrzeb konspiracji stację nadawczo-odbiorczą, dzięki której utrzymywano kontakt z innymi ośrodkami konspiracyjnymi. W listopadzie 1942 r. został aresztowany i wywieziony do hitlerowskiego obozu zagłady w Oświęcimiu i tam został zamordowany.
WIRE BIND SPIRAL SP. Z O.O., firma działająca w SSE EURO-PARK MIELEC od września 2000 r., na podstawie zezwolenia z dnia 11 IV 2000 r. Produkuje, prawdopodobnie jako jedyna w Polsce, spirale zamykane do opraw introligatorskich, według technologii niemieckiej firmy „Bielomatik” oraz maszyny i urządzenia do opraw spiralnych. W kwietniu 2002 r. otrzymała certyfikat ISO 9001:9002, potwierdzający wysoką jakość wyrobów. 15 II 2012 r. wydano decyzję w sprawie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC.
WISŁOKA, rzeka, prawobrzeżny dopływ Wisły. Ma długość 163,6 km. Rozpoczyna swój bieg w Beskidzie Niskim. Jej źródła wypływają u podnóża Dębiego Wierchu na wysokości około 600 m npm. Płynie przez Pogórze Jasielskie i Kotlinę Jasielsko-Krośnieńską, przełomem Pogórzy Strzyżowskiego i Ciężkowickiego oraz doliną pomiędzy Płaskowyżami Tarnowskim i Kolbuszowskim. Szerokość doliny rzeki w górnym jej biegu dochodzi do 2 km, a od Pilzna poczynając, powiększa się, osiągając w okolicach Mielca około 10 km. Większymi dopływami są: Ropa i Grabinka po lewej stronie oraz Jasiołka, Wielopolka i Tuszymka po prawej stronie. Średnie spadki podłużne kształtują się następująco: od źródeł do Żmigrodu – 8,00 %, od Żmigrodu do Jasła – 2,80 %, od Jasła do Pilzna – 0,67 %, od Pilzna do ujścia Wielopolki – 0,92 %, od ujścia Wielopolki do ujścia do Wisły – 0,40 %. Całkowita powierzchnia zlewni wynosi około 490 200 ha. Na tym terenie znajduje się 10 miast: Dukla, Jedlicze, Gorlice, Biecz, Jasło, Pilzno, Sędziszów Małopolski, Dębica i Mielec oraz 546 mniejszych miejscowości z około 604 tysiącami mieszkańców. Ludność zamieszkująca tereny nad Wisłoką od najstarszych czasów wykorzystywała wody rzeki do celów spożywczych i gospodarczych. Tak jest też w dzisiejszych czasach, a ujęcie wody dla miasta znajduje się w rejonie granicy osiedli T. Kościuszki i Wojsław. W XV, XVI i XVII w. Wisłoką spławiano towary z dóbr właścicieli Mielca – Mieleckich i później ich następców. Wiele lat obfitowała w różne gatunki ryb. Była też miejscem rekreacji mielczan, a zwłaszcza kąpieliskiem. Rozwój przemysłu i miast położonych w dolinie Wisłoki, przy lekceważeniu problemu oczyszczania ścieków, doprowadził już w latach 50. XX w. do systematycznego pogarszania się klasy czystości wód rzeki, a następnie do wody pozaklasowej. Wielokrotnie ścieki przemysłowe z zakładów przemysłowych zatruwały rzekę do tego stopnia, że m.in. mieleckie ujęcie wody musiało być zamykane, a wodę do Mielca dowożono z innych miast. Wyginęło wiele gatunków ryb, a kąpiel groziła chorobami skóry. Działania na rzecz poprawy stanu środowiska naturalnego i czystości wód Wisłoki, podjęte pod koniec lat 80. oraz kontynuowane w latach 90. i pierwszych latach XXI w., zdecydowanie polepszyły tę sytuację. 2010 r. (dwukrotnie – maj i czerwiec).
Większe wylewy: 1602, 1611, 1685, 1717, 1721, 1772, 1774, 1812, 1813, 1839, 1843, 1845, 1867, 1868, 1884, 1902, 1903, 1906, 1908, 1934, 1947, 1948, 1960, 1966, 1970, 1972, 1973, 1974, 1980, 1997, 1998, 2000, 2001, 2006, 2010 r. (dwukrotnie – maj i czerwiec), 2019.
WISZYŃSKA DANUTA (z domu WYPARŁO), urodzona 17 V 1960 r. w Borowej, powiat mielecki, córka Kazimierza i Marii z domu Brzychcy. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1979 r. W latach 1980-1990 pracowała w Szkole Podstawowej w Ostrowach Tuszowskich jako nauczyciel nauczania początkowego i wychowania przedszkolnego, a ponadto w 1982 r. ukończyła Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie. Od roku szkolnego 1990/1991 podjęła pracę w Mielcu, początkowo w Szkole Podstawowej nr 13 i Przedszkolu Miejskim nr 20 (1992-1997), a następnie w Przedszkolu Miejskim nr 2 (od 1997 r.). Studiowała na Wydziale Pedagogicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie (kierunek – pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna) i w 1999 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki, a w 2004 r. ukończyła studia podyplomowe w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Mielcu (kierunek – zarządzanie w oświacie). W 2005 r. uzyskała tytuł nauczyciela dyplomowanego. Od 1 IX 2008 r. pełni funkcję dyrektora Przedszkola Miejskiego nr 2 w Mielcu przy ul. Lwowskiej.
WISZYŃSKI BOGDAN JAN (ksiądz), urodzony 3 V 1957 r. w Mielcu, syn Stefana i Janiny z Lublińskich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Ukończył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, a następnie uzyskał tytuł magistra socjologii religii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1982 r. Jako wikariusz pracował w parafiach rzymskokatolickich w Dobrkowie (1982-1984), św. Heleny w Nowym Sączu (1984-1986), Dąbrowie Tarnowskiej (1986-1990), Lubzinie (1990-1994) i Stróżach (1994-2001). W 2001 r. został mianowany proboszczem w Czyrnej, a w 2007 r. został przeniesiony na probostwo w Stasiówce i tam prowadził działalność duszpasterską. W latach 2003-2007 pełnił funkcję kapelana Ochotniczej Straży Pożarnej w Gminie Krynica, a od 2007 r. był kapelanem OSP w Gminie Dębica. Wyróżniony Brązowym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”. W 2023 r. przeszedł na emeryturę i powrócił do rodzinnego Mielca, gdzie został rezydentem w parafii pw. Ducha Świętego.
WIŚNIEWSKA–MAŁEK ANNA (z domu KORCZYŃSKA), urodzona 20 VII 1957 r. w Stalowej Woli, córka Janusza i Zofii z domu Uba. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Stalowej Woli, maturę zdała w 1976 r. Studia na Wydziale Lekarskim (Oddział Stomatologiczny) Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła w 1983 r., uzyskując tytuł lekarza stomatologii. W latach 1983-1992 pracowała w Przychodni nr 3 i Liceum Medycznym w Mielcu, a ponadto w Ośrodku Zdrowia w Czerminie. W 1991 r. uzyskała specjalizację I stopnia. Od 1991 r. prowadziła gabinet stomatologiczny w ramach spółki cywilnej „EUROBOX”. W lutym 1995 r. otrzymała certyfikat terapeuty programu Simontona w zakresie pomocy dla pacjentów chorych na nowotwory i wielokrotnie uczestniczyła jako terapeutka w ogólnopolskich warsztatach simontonowskich. W 1997 r. otworzyła własny gabinet stomatologiczny, początkowo przy al. Niepodległości, a od stycznia 1998 r. w pawilonie przy ul. K. Pułaskiego. W 2005 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie poradnictwa i pomocy psychologicznej w Instytucie Psychologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Temat pracy podyplomowej: „Zastosowanie elementów racjonalnej terapii zachowań Maultsby’ego w zwalczaniu stresów u pacjentów stomatologicznych”. W 2005 r., jako pierwsza w Mielcu, zorganizowała serię spotkań pt. „Racjonalna terapia zachowań”. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Dysfunkcji Narządu Żucia.
WIŚNIEWSKI ANTONI, burmistrz miasta Mielca, wzmiankowany w 1785 r.
WIŚNIEWSKI JACEK ANDRZEJ, urodzony 4 VIII 1976 r. w Mielcu, syn Andrzeja i Marii z domu Dziekan. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1996 r. W latach szkolnych trenował piłkę siatkową w FKS Stal Mielec. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 2001 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego w specjalizacji gimnastyka korekcyjna i kompensacyjna. Równocześnie był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Wampierzowie (1998-2000) i Gimnazjum w Wadowicach Górnych (1999-2001). Od 2001 r. pracuje w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu. W czasie studiów grał w drużynie siatkówki AZS WSP Rzeszów, a po studiach zasilił zespół Piasta Wadowice Górne (III liga). Pracę trenera piłki siatkowej rozpoczął w 1998 r. w KPSK Stal Mielec, a od 2001 r. był asystentem trenerów: Marka Bernata, Krzysztofa Leszczyńskiego i Jerzego Skrobeckiego, prowadzących zespół Stali w Plus Lidze Kobiet (ekstraklasie) do 2003 r. W sezonie 2003/2004, jako asystent Jerzego Matlaka, przyczynił się do zdobycia III miejsca i brązowych medali mistrzostw Polski. Także w 2004 r. ukończył studia podyplomowe w AWF Gdańsk i otrzymał tytuł trenera piłki siatkowej II klasy. Od 21 X 2005 r. do końca sezonu 2006/2007 pełnił funkcję I trenera KPSK Stal Mielec, zajmując z drużyną dwukrotnie VIII miejsce. W sezonie 2009/2010 prowadził męską drużynę Błękitnych Ropczyce. W sezonie 2010/2011 został asystentem Adama Grabowskiego, pierwszego trenera ekstraklasowej drużyny żeńskiej , a 30 XII 2011 r. decyzją zarządu klubu zastąpił na stanowisku pierwszego trenera – Adama Grabowskiego i mimo bardzo trudnej sytuacji klubu prowadził zespół do końca sezonu 2011/2012 (spadek z ekstraklasy). W 2011 r. ukończył studium podyplomowe w zakresie zarządzania oświatą. Od września 2012 r. pełnił funkcję wicedyrektora w Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu, a od 2016 r. był dyrektorem tegoż Zespołu Szkół. Był także prezesem UKS Orlik w Mielcu oraz zastępcą przewodniczącego komisji rewizyjnej Powiatowego Szkolnego Związku Sportowego w Mielcu. Wyróżniony m.in. tytułem „Trenera Roku 2006 w Mielcu” w Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” oraz tytułem „Trenera Roku Powiatu Ropczyckiego w 2009 r.” W wyborach samorządowych w 2018 r. w II turze został wybrany na prezydenta miasta Mielca na kadencję 2018-2023. Jest także delegatem Gminy Miejskiej Mielec do Zgromadzenia Ogólnego Związku Miast Polskich. W czasie Zgromadzenia Ogólnego ZMP w Poznaniu (5-6 III 2019 r.) wybrano go do zarządu VIII kadencji ZMP. Wyróżniony m.in. Medalem 100-lecia PCK.
WIŚNIEWSKI JERZY JAN, urodzony 13 I 1935 r. w Przemyślu, syn Józefa i Marii z domu Banat. Studiował na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie i w 1961 r. uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Staż wstępny odbył w Powiatowym Zakładzie Weterynarii w Mielcu (1961-1962), a następnie pracował na stanowiskach: kierownika Zakładu Leczniczego dla Zwierząt w Przecławiu (1962-1963), kierownika Przychodni dla Zwierząt w Jaślanach (1963-1966), ordynatora Przychodni dla Zwierząt w Mielcu (1966-1972), kierownika Lecznicy dla Zwierząt w Mielcu (1973-1982), kierownika Wojewódzkiego Zakładu Weterynarii w Rzeszowie Oddział Rejonowy w Mielcu (1982–1990), kierownika Rejonowego Zakładu Weterynarii w Mielcu (1990-1998) i kierownika Powiatowego Zakładu Weterynarii w Mielcu (1999). Wniósł znaczący wkład w rozwój służby weterynaryjnej w Mielcu i regionie. Wychował wielu młodych lekarzy weterynarii. W 1999 r. przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem 40–lecia Polski Ludowej oraz odznakami: „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, „Za Wzorową Pracę w Służbie Weterynaryjnej” i Złotą Odznaką Honorową Zrzeszenia Lekarzy Weterynarii. Zmarł 16 I 2007 r. Spoczywa na cmentarzu w miejscowości koło Torunia.
WIŚNIEWSKI TOMASZ, urodzony 29 III 1997 r. w Płocku, syn Jacka i Doroty z domu Tober. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 6 w ZST w Płocku. W latach szkolnych (2011-2013) rozpoczął trenowanie piłki ręcznej w Stowarzyszeniu Kultury Fizycznej Wisła Płock na pozycji bramkarza. W latach 2013-2016 grał w drużynach młodzieżowych SPR Wisła Płock. W tym okresie w znaczącym stopniu przyczynił się do wielu sukcesów Klubu, m.in. zdobycia mistrzostwa Polski: młodzików w 2012 r., juniorów młodszych w 2014 r., juniorów w 2015 r. i juniorów starszych w 2016 r. oraz złotego medalu na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w 2013 r. Przed sezonem 2016/2017 przeszedł do ekstraklasowej drużyny SPR Stal Mielec i odtąd grał systematycznie w PGNiG Superlidze piłki ręcznej. Wyróżniającą się grą na pozycji bramkarza zwrócił uwagę selekcjonerów kadry narodowej. W czerwcu 2018 r. został najpierw powołany do drugiej reprezentacji Polski, w której rozegrał 3 mecze w ramach międzynarodowego turnieju w Płocku, a 13 VI 2018 r. zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski w meczu z mistrzami Europy – Hiszpanią (30:31) w Kaliszu, w ramach obchodów 100-lecia piłki ręcznej w Polsce. Równocześnie grał w piłkę ręczną plażową w zespole Petra Płock i wniósł duży wkład w wywalczenie przezeń mistrzostwa Polski (rozgrywki PGNiG Summer Superliga) w 2014, 2015, 2016 i 2017 r. oraz 2. miejsca w Lidze Mistrzów (26-29 X 2017 r., Gran Canaria, Hiszpania). Przed sezonem 2021/2022 przeszedł do ekstraklasowej drużyny Sandra SPA Pogoń Szczecin.
WIŚNIEWSKI WITOLD, urodzony 20 IX 1956 r. w Stalowej Woli, syn Jerzego i Adeli. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Stalowej Woli, maturę zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza w zakresie mechaniki (specjalność – lotnictwo, specjalizacja – samoloty) i w 1980 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. Od 1 V 1980 r. do 30 IV 1983 r. pracował w Ośrodku Szkolenia Personelu Lotniczego w Rzeszowie, a od 2 V 1983 r. w WSK PZL-Mielec jako technolog na Wydziale 57, a następnie pełnił funkcję szefa wyszkolenia Aeroklubu Mieleckiego. Odbył też służbę wojskową w WOSL w Dęblinie, gdzie prowadził zajęcia jako instruktor lotniczy. W 1987 r. powrócił na Wydział 57 WSK Mielec i oblatywał samoloty jako pilot doświadczalny. Zainteresowanie samolotami przejawiał od lat szkolnych, początkowo jako modelarz. Od 1971 r. – jako członek Aeroklubu Stalowolskiego – rozpoczął naukę latania na szybowcach. Licencję pilota szybowcowego otrzymał 4 I 1974 r. Należał do Aeroklubu Stalowa Wola (1 X 1971 – 24 V 1983 r.) i Aeroklubu Mielec (od 1 VI 1983 r.). W 1976 r. uzyskał III klasę i brązową odznakę pilota samolotowego sportowego, w 1978 r. – II klasę i srebrną odznakę oraz w 1983 r. – I klasę i złotą odznakę. Uzyskał licencję zawodową pilota samolotowego, a następnie różnego rodzaju kwalifikacje pilotażowe, m.in. do wykonywania lotów wg przyrządów IFR oraz do lotów połączonych z gaszeniem pożarów. Zdobył uprawnienia instruktora samolotowego II klasy, a następnie I klasy. W 1987 r. otrzymał uprawnienia pilota doświadczalnego II klasy. Latał na szybowcach: Czapla, Bocian, Mucha 100A, Mucha Standard, Pirat, Foka, Foka 5, Cobra, Jantar i Jantar ST3 (391 lotów, 403 godz. i 17 min.), zdobył złotą odznakę szybowcową z trzema diamentami. Na samolotach: Zlin 526F, PZL-101 „Gawron”, PZL-104 „Wilga”, Jak 12M, Zlin 42M, An-2, PZL 110 „Koliber”, M-18 „Dromader”, Cessna TU-206, Zlin -142, M-21 „Dromader Mini”, PZL 104 „Wilga 80”, Zlin 526 AFS „Special”. Zlin 50, M-20 „Mewa” i An-28 wykonał 5 358 lotów (2 105 godz. i 36 min.). Należał do Koła Polskiego Związku Wędkarskiego w Dębicy. Wyróżniony m.in. Brązową Odznaką za Zasługi dla Aeroklubu PRL i Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Zginął w katastrofie samolotu M-18 „Dromader”, w czasie oblotu 29 XI 1988 r.
WIŚNIOWA (ULICA), ulica miejska długości 288 m w centralnej części osiedla Borek. Biegnie od ul. Władysława Jagiełły w kierunku ogrodzenia gospodarstwa ogrodniczego, krzyżując się z ulicą Wspólną. Powstała 28 I 1987 r. Od 2005 r. ma asfaltową nawierzchnię i po obu stronach chodniki z kostki brukowej. Nazwa, jak wiele innych na tym osiedlu, powstała z przyjętego dla nazw klucza gatunków drzew.
WITEK ANDRZEJ WŁADYSŁAW, urodzony 20 III 1945 r. w Mielcu, syn Józefa i Ludwiki z domu Mazur. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1964 r. W latach 1964-1991 pracował w WSK „PZL-Mielec”, m.in. jako kierownik Oddziału Rekreacji (1989-1991). Od 1959 r. trenował piłkę siatkową w FKS Stal Mielec. Jako wyróżniający się zawodnik został powołany do reprezentacji Polski juniorów w 1961 r. i zagrał m.in. w meczach z NRD i Rumunią. Od 1963 r. do 1976 r. występował jako rozgrywający w I drużynie seniorów Stali, grającej w I i II lidze. Należał do najsilniejszych punktów zespołu i przyczynił się do jego największych sukcesów, m.in. dwukrotnego zdobycia Pucharu CRZZ (1969, 1971) i 4. miejsca w I lidze (1972/1973). W 1976 r. zakończył zawodniczą karierę wyczynową oraz ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (specjalizacja sportowa) z tytułami magistra i trenera II klasy piłki siatkowej. W 1991 r. prowadził zajęcia z grupami młodzieżowymi sekcji piłki siatkowej Stali Mielec. Od roku szkolnego 1992/1993 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu. Na emeryturę przeszedł w 2008 r., a następnie do 2010 r. pracował (w niepełnym wymiarze godzin) w II Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Mielcu.
WITEK ELŻBIETA (z domu WOŁOWIEC), ŻONA AUTORA NINIEJSZEJ ENCYKLOPEDII, urodzona 19 XI 1954 r. w Mielcu, córka Józefa i Zofii ze Świderskich. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdała w 1973 r. W latach szkolnych należała do ZPiT „Rzeszowiacy” i ZHP, pełniąc m.in. funkcję drużynowej. Pracę zawodową rozpoczęła w 1974 r. w RSW „Prasa-Książka-Ruch”, a następnie pracowała w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu jako bibliotekarz (1974-1982). W 1978 r. ukończyła Policealne Studium Bibliotekarskie w Warszawie (filia w Rzeszowie), a następnie podjęła studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1982 r. otrzymała tytuł magistra bibliotekoznawstwa i informacji naukowej. W latach 1982-1987 była nauczycielem-bibliotekarzem w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu, a od 1 IX 1987 r. pracuje w Szkole Podstawowej nr 1 im. W. Szafera w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego. Ukończyła Studium Pedagogiczne w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Rzeszowie (1989 r.) oraz podyplomowe studia wyższe w zakresie filologii polskiej na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie z tytułem licencjata (1998 r.). Brała udział w wielu kursach, warsztatach, konferencjach metodycznych i szkoleniach z zakresu nauczania języka polskiego. W 2000 r. otrzymała stopień nauczyciela mianowanego, a w 2003 r. nauczyciela dyplomowanego. Była egzaminatorem egzaminu z zakresu przedmiotów humanistycznych w gimnazjum, a od 2019 r. jest egzaminatorem z zakresu egzaminu ósmoklasisty z języka polskiego. Jej uczniowie wielokrotnie zdobywali tytuły laureata lub finalisty konkursów ogólnopolskich (literackich i recytatorskich) oraz wojewódzkich, m.in. konkursu przedmiotowego z języka polskiego. Założyła i przez szereg lat sprawowała opiekę nad szkolną gazetką „Nowinki z Jedynki”. Była współorganizatorem (z Ireną Wywrocką) konkursu wiedzy mitologicznej „Bal Greków i Rzymian” oraz konkursu wiedzy o baśni „Bal u Królowej Śniegu”, a także inicjatorem i współorganizatorem I Międzyszkolnej Minilisty Przebojów. Założyła i prowadziła (z mężem Józefem, autorem niniejszej „Encyklopedii”) szkolny Zespół Piosenki i Ruchu „Smerfy”, który odniósł szereg sukcesów w przeglądach zespołów artystycznych. Była współautorem scenariusza i reżyserem widowiska scenicznego „Wesoła szkoła” z okazji 110. rocznicy powstania Szkoły Podstawowej nr 1 (2003 r.), autorem szkiców monograficznych Szkoła Podstawowa nr 1 im. prof. W. Szafera w Mielcu w latach 1893-1993, Mielec 1993, Szkoła Podstawowa nr 1 im. prof. W. Szafera w Mielcu w latach 1893-2003, Mielec 2003 oraz monografii 125 lat Szkoły Podstawowej nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu (1893-2018). Napisała także scenariusz baśni O Różowym i Czerwonym Kapturku, którą wystawiała z prowadzonym przez siebie szkolnym kołem teatralnym w szkole i poza nią. Pisała artykuły na temat działalności SP 1, które zamieszczane były w miejscowej prasie oraz na portalach internetowych. Angażowała się społecznie, m.in. w ZHP jako instruktor w stopniu podharcmistrza, w chórze mieszanym Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” oraz w jury różnych konkursów, m.in. Turnieju Poetyckiego „O Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca”. Dokonała korekty wielu książek, m.in. niniejszej Encyklopedii miasta Mielca. Od 2013 r. jest członkiem Teatru Rozmaitości przy SCK w Mielcu. Grała w sztukach: Dziewczyny z pomysłem, Damy i huzary, Gdzie diabeł nie może, Wesele, Ożenek, Królowa Przedmieścia, Teatr Variete i Pigmalion. Jest także członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera i członkiem Sądu Koleżeńskiego TMZM. Ponadto bierze udział w prezentacjach tomików poezji jako prezentująca utwory. Wyróżniona m.in. Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, nagrodą Ministra Edukacji Narodowej w 2019 r., nagrodami Prezydenta Mielca oraz Kuratora Oświaty w Rzeszowie.
WITEK EUGENIUSZ, urodzony 28 XII 1925 r. w Rudniku nad Sanem, syn Franciszka i Marii. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Maliniu, a następnie w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa w Maliniu. W jesieni 1944 r. zgłosił się do Wojska Polskiego i do końca 1945 r. odbył służbę wojskową. Po powrocie podjął naukę w Gimnazjum w Tuszowie Narodowym, a następnie uczęszczał do Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu i w 1949 r. zdał maturę. Od września 1949 r. został zatrudniony w tymże Liceum Pedagogicznym jako nauczyciel matematyki. Pracował do końca działalności tej szkoły (1970), a później do 1987 r. był nauczycielem matematyki w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu. Wychował wielu nauczycieli matematyki. Angażował się w działalność społeczno-polityczną. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i odznaczeniami resortowymi. Zginął tragicznie 26 IX 1989 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Tuszowie Narodowym.
WITEK JOLANTA APOLONIA, urodzona 18 VI 1965 r. w Mielcu, córka Władysława i Bibianny z domu Głodzik. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1984 r. W latach 1984-1995 pracowała w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu jako bibliotekarz, a następnie kustosz. W tym czasie studiowała na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (kierunek – bibliotekoznawstwo i informacja naukowa) i w 1992 r. uzyskała tytuł magistra. Ukończyła także studia podyplomowe z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, Diecezjalne Studium Rodziny w Tarnowie, kurs dekoratorstwa w Krakowie oraz studia w Kolegium Katechetycznym przy Instytucie Teologicznym w Tarnowie. W 1995 r. podjęła pracę w Szkole Podstawowej nr 8 w Mielcu jako nauczyciel religii, a w następnym roku została zatrudniona w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 jako katechetka i pracuje tam nadal. Ponadto od 2005 r. uczy religii w Niepublicznym Gimnazjum Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Laty w Mielcu i od 2008 r. – w Szkole Podstawowej w Złotnikach. W latach 1998-2002 odbyła studia doktoranckie i w 2002 r. otrzymała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy: Religijny wymiar osoby i poezji Romana Brandstaettera. W 2004 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania oświatą (WSGiZ w Mielcu), a w 2007 r. – studia podyplomowe z oligofrenopedagogiki (WSP w Łodzi). Wyjątkowo wiele czasu poświęca na działalność społeczną. Była członkiem redakcji „Fary Mieleckiej”. Od 1998 r. jest członkiem Rady Parafialnej parafii Ducha Świętego w Mielcu. W 2000 r. powierzono jej funkcję redaktora naczelnego pisma parafialnego „Spod znaku Ducha Świętego” i pełni ją nadal, a ponadto do każdego numeru pisze artykuły na tematy religijne. W 2000 r. założyła grupę „Apostolatu Maryjnego” i została jej opiekunką. W 2003 r. utworzyła szkolny wolontariat młodzieżowy, który aktywnie działa w szkole, parafii i środowisku. Jest współorganizatorką akcji charytatywnych. Przygotowuje z młodzieżą programy artystyczne i religijne promujące wartości nieprzemijające i prezentuje je w różnych środowiskach. Jest opiekunką młodzieży uczestniczącej z powodzeniem (liczni laureaci i wyróżnieni) w konkursach recytatorskich, plastycznych, wiedzy religijnej i poezji śpiewanej. Organizuje pielgrzymki dla młodzieży i dorosłych do różnych sanktuariów na terenie Polski. Jest członkiem redakcji naukowych publikacji „Studiów Tarnowskich” (rocznik, wyd. „Biblos” Tarnów), autorką tekstów o tematyce religijnej i literackiej w prasie religijnej i książkach. Opracowała antologię poezji o Duchu Świętym pt. Duch przenika wszystko. Wykonała ilustracje do książki Władysława Witka Od Getsemani do Golgoty oraz do szeregu innych publikacji. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Brandstaetterologów w Poznaniu. Uczestniczy w ogólnopolskich sympozjach literackich, wielokrotnie jako prelegentka, m.in. w Toruniu, Szczawnie Zdroju, Warszawie i Częstochowie. Wygłoszone referaty na tematy związane z poezją religijną zostały wydrukowane w materiałach z sympozjów. Wyróżniona m.in. nagrodą za pracę literacką w ogólnopolskim konkursie na temat medytacji o różańcu (Częstochowa, 2003) i nagrodą biskupa tarnowskiego Wiktora Skworca za działalność na rzecz Caritas (2008). Jest koordynatorem projektu „Szkoła odkrywania talentów” w ZSO nr 1. Uczestniczyła w ogólnopolskich konferencjach na temat pracy z uczniem zdolnym oraz Międzynarodowej Konferencji „Systemowe strategie kształcenia uczniów zdolnych drogą edukacji ku przyszłości” w Warszawie (10-20 X 2012 r.). Była współorganizatorką (razem z Barbarą Tutro i ks. Władysławem Burkiem, pod patronatem senatora RP Władysława Ortyla), sesji popularnonaukowych : „Wartość życia w nauczaniu papieża Jana Pawła II” (2008 r.) i „Dziadkowie – skarb rodowy i narodowy” (2010 r.) oraz współautorką publikacji pod tym samym tytułem. Zaangażowana w różne formy działalności na rzecz rodziny, m.in. III Diecezjalnego Marszu dla Życia i Rodziny (Mielec 14 X 2012 r.) oraz publikacji na temat tego marszu, miejskiego konkursu plastycznego i wystawy pokonkursowej w DK SCK w Mielcu. Udziela się w pracy społecznej, m.in. angażuje młodzież w działania Szkolnego Wolontariatu, pomaga w cyklicznych miejskich akcjach na rzecz Hospicjum Domowego w Mielcu (w ramach ogólnopolskiej akcji „Pola nadziei”), współpracuje z Domem Dziecka w Skopaniu, angażuje się w pracę na rzecz misji (np. od lat prowadzi akcję kolędników misyjnych). Pod jej kierunkiem uczennice ze Szkolnego Wolontariatu ZSO nr 1 zakwalifikowały się w 2011 r. do obrad Sesji Sejmu Dzieci i Młodzieży w Warszawie i uczestniczyły w pracach na temat wolontariatu. Organizuje cykliczne uczniowskie ekspozycje prac plastycznych o tematyce religijnej w kościele Ducha Świętego. Udziela się też jako prelegentka, m.in. w 2011 r. wygłosiła wykład na Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na temat psalmów R. Brandstaettera pt. „Dosięgnąć Niewidzialnego”. (Wykład został opublikowany pod tym samym tytułem w książce Psalmy Romana Brandstaettera, Poznań 2011 r.). Współpracuje z instytucjami i stowarzyszeniami, m.in. jest jurorem w cyklicznym Konkursie Poetyckim „O Srebrne Pióro Prezydenta Miasta Mielca”. W 2013 r. ukończyła studia podyplomowe kwalifikacyjne w zakresie filozofii i etyki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Jej podopieczni zdobyli szereg nagród i wyróżnień, m.in. w Międzynarodowym Konkursie Literackim o Witkacym, Ogólnopolskim Konkursie Muzycznym o bł. Karolinie, Podkarpackim Konkursie Poezji Religijnej, Wojewódzkim Konkursie Recytatorskim o Żołnierzach Wyklętych „Zawsze Wierni” oraz konkursach powiatowych: „Barwy mojej Ojczyzny” i „Sacrum w poezji”. Jest założycielem i opiekunem Szkolnych Wolontariatów. Jej grupy wolontariackie prowadzą aktywną działalność charytatywną skierowaną do osób potrzebujących pilnej pomocy (dzieci, seniorów i uchodźców z Ukrainy), a także działalność artystyczną. Pracuje społecznie w organizacjach rodzimej parafii pw. Ducha Świętego. Jest m.in.: członkiem Rady Parafialnej i Parafialnego Zespołu Synodalnego, opiekunem Apostolatu Maryjnego, organizatorem autokarowych pielgrzymek na Jasną Górę i innych sanktuariów polskich oraz miejsc związanych ze słynnymi Polakami, organizatorem przedstawień, konkursów i imprez. Jest współautorką Modlitewnika Parafii Ducha Świętego w Mielcu „Duchu Święty, przyjdź, prosimy”, wydanego w 2021 r. z okazji 40-lecia parafii pw. Ducha Świętego. Została powołana przez ks. biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża na członka Komisji ds. Katechezy V Synodu Diecezji Tarnowskiej. Wyróżniona m.in.: Srebrnym Medalem Dei Regno Servire („w uznaniu zasług w dziele budowania Królestwa Bożego w diecezji tarnowskiej – z podziękowaniem za świadectwo chrześcijańskiego życia i apostolskiego zaangażowania”), Srebrnym Medalem za Zasługi dla Caritas – Caritate Servire, tytułem „Nauczyciel wychowujący do wartości”, nagrodą Kuratora Oświaty, nagrodami Prezydenta Miasta Mielca, Wyróżnieniami w kategorii: Wolontariusz Powiatu Mieleckiego podczas I i II Mieleckiej Galerii Wolontariatu (2022, 2023) oraz Statuetką Starosty Powiatu Mieleckiego i Prezydenta Miasta Mielca w kategorii: Społecznik Roku 2023.
WITEK KAZIMIERZ, urodzony 5 II 1949 r. w Zwięczycy, syn Karola i Anieli z domu Babiarz. Absolwent Technikum Melioracji Wodnych w Trzcianie koło Rzeszowa z maturą w 1968 r. Studia wyższe na Wydziale Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej w Krakowie ukończył w 1975 r. i otrzymał tytuł magistra inżyniera melioracji wodnych – specjalizacja: budownictwo wodne. W latach 1968-1970 pracował na stanowisku referenta w Wydziale Gospodarki Wodnej i Ochrony Powietrza Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. W 1975 r. przeniósł się do Rzeszowskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych (RPRI) w Rzeszowie i pełnił kolejno funkcje: inżyniera budowy, kierownika obiektu, kierownika budowy i od 1980 r. kierownika Zespołu Budów (ZB) w Ropczycach, a następnie kierownika ZB w Mielcu. W tym okresie pracował przy uzbrajaniu terenów w sieci wodno-kanalizacyjne i centralnego ogrzewania pod budownictwo mieszkaniowe na terenie Ropczyc, Sędziszowa Młp., Kolbuszowej, Tarnobrzega, Pustkowa i Mielca. Kierował budową Stacji Uzdatniania Wody w Mielcu wraz z ujęciem brzegowym z rzeki Wisłoki oraz rurociągami wody surowej i uzdatnionej na terenie Mielca. Prowadził też prace uzbrojenia zewnętrznego na terenie WSK Mielec, Ośrodka Wypoczynkowego w Rzemieniu i przy budowie pasa startowego na lotnisku w Mielcu oraz na terenie Kopalni Jeziórko (odwadnianie pól górniczych) i przy budowie ujęcia wody dla Tarnobrzega „Studzieniec-II”. W latach 1986-1990 pracował w CHZ Budimex Oddział w Rzeszowie, m.in. w Bratysławie na stanowisku kierownika Wielkiej Budowy w Dubnicy/Vahom, Firmy Oponiarskiej Barum w Puchowie, i Polikliniki w Pieszczanach oraz w Pradze przy budowie Instytutu Światłowodów Tesla – Praga. Po powrocie do kraju w latach 1991-2003 ponownie pracował w RPRI w Rzeszowie na stanowisku kierownika Zespołu Budów, a od 1995 r. – dyrektora ZB. Kierował realizacją uzbrojenia zewnętrznego wodno-kanalizacyjnego na terenie Mielca, Kolbuszowej, Tarnowa oraz wielu gmin, m.in.: Przecław, Borowa, Czermin, Nowa Dęba, Szczucin i Mędrzechów, budowami wielu lokalnych oczyszczalni ścieków i stacji uzdatniania wód podziemnych. Prowadził także roboty przy rekultywacji wysypiska odpadów komunalnych w Mielcu. Od 2003 r. pracuje w firmie SKANSKA S.A. Oddział Budownictwa Hydroinżynieryjnego na stanowisku dyrektora kontraktów. Uczestniczył w realizacji Projektu PHARE „Aktywizacja terenów górskich położonych wokół Świętokrzyskiego Parku Narodowego” w Kielcach. Na terenie Mielca prowadził roboty budowlane w ramach Projektu ISPAAA „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu”. Od XII 2004 r. do XI 2006 r. realizował kontrakt: „Budowa i modernizacja sieci kanalizacyjnej w Mielcu”, a od IV 2006 r. realizował największą inwestycję z zakresu ochrony środowiska w Mielcu – budowę oczyszczalni ścieków o przepustowości 14 700 m3 na dobę. Posiada uprawnienia w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, instalacyjno-inżynieryjnej i ochrony środowiska do wykonywania samodzielnej funkcji projektanta i kierownika budowy. Jest członkiem NOT oraz Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą i Srebrną Odznaką PZITB oraz odznakami, a także wyróżniony w dziedzinie racjonalizacji. Pod jego kierownictwem ukończono budowę Oczyszczalni Ścieków w Mielcu 29 IV 2008 r. (zgodnie z umową). W latach 2008-2010, w ramach Projektu ISPA „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu”, prowadził budowę kanalizacji sanitarnej osiedli Wojsław i Rzochów, kanalizacji sanitarnej w ul. Nowej, uzbrojenia wodno-kanalizacyjnego w ul. S. Staszica i ul. Kościuszki oraz budowę sieci kanalizacyjnej w Rynku. Nadzorował budowę IV Strefy Ekonomicznej w gminie Kleszczów woj. łódzkie. Od 2010 r. pracował w SKANSKA na stanowisku dyrektora Zespołu Projektów, realizując roboty budowlane na terenie woj. świętokrzyskiego oraz woj. łódzkiego. Kierował robotami na terenie miasta Łodzi oraz w gminach Zelów i Kleszczów. Uczestniczył w pracach „Projektuj i Buduj” (Design & Build ) jako Przedstawiciel Wykonawcy przy modernizacji Oczyszczalni Ścieków w Ostrowcu Świętokrzyskim oraz Oczyszczalni Ścieków w Skarżysku Kamiennej. Po zmianach organizacyjnych w SKANSKA SA, od marca 2012 r. pracował w Oddziale Budownictwa Ogólnego w Kielcach i uczestniczył w robotach ogólnobudowlanych budownictwa ogólnego i przemysłowego na terenie województw: świętokrzyskiego, małopolskiego i śląskiego. W listopadzie 2013 r. przeszedł na emeryturę.
WITEK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 2 VI 1917 r. w Maliniu, powiat mielecki, syn Piotra i Stefanii z Kolbów. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie gimnazjum w Tarnowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1942 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Łęgu Tarnowskim, Radgoszczy, Gromniku, Otfinowie i Szczucinie. W 1950 r. powierzono mu administrowanie parafią w Delastowicach, a w następnym roku został jej proboszczem. W 1954 r. przeniesiono go do Turzy, gdzie pełnił funkcję administratora. 11 V 1961 r. został mianowany proboszczem w Lubzinie. Doprowadził do odrestaurowania kościoła i zabudowań parafialnych. Pełnił funkcje notariusza i wicedziekana dekanatu ropczyckiego. Odznaczony EC i RM. Zmarł 28 I 1980 r. Spoczywa na cmentarzu w Lubzinie.
WITEK STANISŁAW (ksiądz), urodzony 24 XII 1924 r. w Mielcu, syn Józefa i Stefanii z Krzemieńskich. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Dalszą naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako ślusarz w Flugzeugwerk Mielec. W 1944 r. został z częścią pracowników i urządzeniami ewakuowany do kopalni soli w Wieliczce, gdzie pracował przez pewien czas. Po powrocie do Mielca zdał egzamin gimnazjalny (tzw. małą maturę) i w lutym 1945 r. został powołany do wojska. Po krótkiej służbie w 2 Pułku Piechoty w Przemyślu skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu, a następnie w Krakowie. W lipcu 1945 r. otrzymał w Grunwaldzie stopień podporucznika. Pełnił funkcję dowódcy plutonu w tworzonej XVI Dywizji Piechoty, a następnie został I pomocnikiem Szefa Sztabu 13 Kompanii III Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza w Szczecinie. W 1946 r. zdał maturę w Państwowym Liceum dla Dorosłych im. M. Konopnickiej w Szczecinie, otrzymał awans na stopień porucznika i został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „za współudział w organizowaniu ochrony granic na odcinku pomorskim”. W październiku 1946 r. na własną prośbę został zdemobilizowany i podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Po ich ukończeniu w 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał także magisterium z zakresu biblistyki na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracował jako wikariusz w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu (1951-1952), a następnie w Lubczy koło Pilzna (1952-1953). Studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym KUL ukończył stopniem doktora w zakresie teologii moralnej, na podstawie rozprawy Przyjaźń w świetle nauki św. Tomasza z Akwinu. W latach 1957-1958 pełnił funkcję rektora Niższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Od 1958 r. pracował jako profesor teologii moralnej i ascetycznej oraz ojciec duchowny w Arcybiskupim Seminarium Duchownym we Wrocławiu. W 1962 r. został adiunktem przy Katedrze Teologii Moralnej Szczegółowej KUL w Lublinie. W 1967 r. uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Natura pokory. Studium tomistyczne. 1 XII 1969 r. powołano go na stanowisko docenta, a następnie powierzono kierownictwo Katedry Teologii Moralnej Szczegółowej. W 1978 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Poczynając od 1969 r., odbył szereg podróży zagranicznych, m.in. na zachód Europy, do miejsc związanych z życiem Jezusa Chrystusa oraz na Daleki Wschód i do Afryki Północnej. Pomocną była mu znajomość wielu języków: łacińskiego, greckiego, hebrajskiego, angielskiego i francuskiego (biegła w mowie i piśmie) oraz niemieckiego, rosyjskiego i włoskiego (w zakresie niezbędnym do porozumiewania się). Przez pewien czas zapoznawał się także z językiem chińskim. Owocami pracy naukowo-badawczej były m.in.: monografia Miłość chrześcijańska w życiu człowieka (Warszawa 1983), podręczniki: Antropologia moralna (Lublin 1974), Prakseologia moralna (Lublin 1976), Sakrament pojednania (Poznań 1979), Duszpasterstwo w konfesjonale (Poznań 1988), Chrześcijańska wizja moralności (Poznań 1983) i Teologia życia duchowego (Lublin 1986) oraz Słownik terminologiczny nauk moralnych (Lublin 1975-1976). Napisał także szereg rozpraw teologicznomoralnych i religioznawczych, które opublikowano w wydawnictwach: „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” (Lublin), „Currenda” (Tarnów), „Ateneum Kapłańskie” (Włocławek), „Homo Dei” (Warszawa), „Sprawozdania Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” (Lublin), „Ruch Biblijny i Liturgiczny” (Kraków), „Collectanea Theologica” (Warszawa), „Analecta Cracoviensia” (Kraków), „Encyklopedia katolicka” (Lublin), „Studia Polonijne” (Lublin). Pozostawił też kilka rozpraw w rękopisie (w tym: Kultura moralna narodu polskiego – tom I oraz materiały do tomu II, przy pisaniu którego zachorował i zmarł), a także dwa tomy „Dziennika”. Był współautorem kilku opracowań zbiorowych, m.in.: Katolik a planowanie rodziny i Słownik łacińsko-polskich terminów teologiczno-moralnych. Pracował w kilku komitetach redakcyjnych, m.in.: Roczników Teologiczno-Kanonicznych, Zeszytów Naukowych KUL, Encyklopedii katolickiej oraz w Polskim Komitecie Doradczym międzynarodowego czasopisma „Concilium”(1965-1968). Był promotorem 9 rozpraw doktorskich, 14 licencjackich i 112 magisterskich. Wykładał (na zaproszenie) w wielu seminariach i domach zakonnych, wygłaszał prelekcje w Klubach Inteligencji Katolickiej. Wielokroć głosił kazania w rodzinnym Mielcu. Jego referat został zamieszczony w materiałach z VII Międzynarodowego Kongresu Tomistycznego w Rzymie (7-12 IX 1970 r.). Obdarzono go godnością prałata i odznaczono RM. Zmarł 6 I 1987 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi. Badania i ocena całokształtu działalności naukowo-badawczej i dydaktycznej wykazały, że wniósł on znaczący wkład w polską teologię moralną. (Szerzej o tym praca – monografia Renaty Wiernej: Ksiądz Stanisław Witek teolog moralista, Lublin 2000).
WITEK STEFAN, urodzony 1 XII 1926 r. w Mielcu, syn Józefa i Stefanii z Krzemieńskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1948 r. W latach szkolnych był drużynowym ZHP, członkiem chóru „Melodia” i piłkarzem „Gryfa” Mielec. Ukończył kurs pedagogiczny, a w lutym 1949 r. zdał maturę uzupełniającą kwalifikacje pedagogiczne w Liceum Pedagogicznym w Krośnie nad Wisłokiem. Studiował geografię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim i w 1961 r. uzyskał tytuł magistra. Stacjonarne studia doktoranckie odbył także w WSP w Krakowie i 21 II 1969 r. na podstawie rozprawy Rola procesów eolicznych w rozwoju rzeźby Kotliny Sandomierskiej między Wisłoką a Sanem otrzymał tytuł doktora nauk przyrodniczych. Pracę nauczycielską rozpoczął 1 IX 1947 r. w Publicznej Szkole Powszechnej w Partyni (powiat mielecki), gdzie poza pracą dydaktyczno-wychowawczą zorganizował drużynę harcerską, Ludowy Zespół Sportowy, szkolną bibliotekę ogólnodostępną i szereg kursów dokształcających dla dorosłych (w tym naukę pisania i czytania dla analfabetów). W kwietniu 1950 r. powierzono mu kierownictwo Szkoły Podstawowej w Trzcianie koło Mielca, ale już we wrześniu tego roku został urlopowany do pracy w Naczelnictwie ZHP w Warszawie jako instruktor szkolenia kadr. Od 1951 r. pracował w Krakowie, kolejno w: Liceum Pedagogicznym nr 2 (1951-1959, nauczyciel, kierownik internatu), Szkole Podstawowej nr 48 (1959-1961, kierownik szkoły), Inspektoracie Oświaty dla Dzielnic Zwierzyniecki-Kleparz (1961-1963, zastępca inspektora), Wyższej Szkole Pedagogicznej (1963-1965, doktorant), Wydziale Oświaty i Kultury Dzielnicowej Rady Narodowej Kraków-Kleparz (1965-1968, kierownik wydziału, inspektor szkolny), Okręgowym Ośrodku Metodycznym (1967-1973, wicedyrektor), Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych – Oddział Doskonalenia Nauczycieli (1973-1983, wicedyrektor, st. wykładowca i od 1979 r. docent). W latach 1983-1991 pracował w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu jako docent, kierownik studiów podyplomowych i od 1986 r. dyrektor. Po likwidacji CDN przeszedł na emeryturę (1 IV 1991 r.), ale nie przerwał pracy naukowo-pedagogicznej, wykonując różne zadania zlecone (wykłady, publikacje) przez Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu oraz Wojewódzkie Ośrodki Metodyczne w Kaliszu, Krakowie i Tarnowie. Był promotorem ponad 100 prac magisterskich oraz około 120 prac podyplomowych na studiach z zakresu organizacji i zarządzania oświatą dla dyrektorów szkół. Kierował wieloma zespołami naukowo-badawczymi, których wyniki opublikowano i przedstawiono w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Rosji, Czechach i na Węgrzech. Przez szereg lat pracował w Radach Postępu Pedagogicznego: Krajowej w Warszawie oraz Wojewódzkich w Krakowie i Kaliszu. Napisał 27 książek i broszur, głównie na temat doskonalenia pracy szkoły, m.in.: Wizytacja jako czynnik optymalizacji pracy nauczyciela (Kraków 1979), Uwarunkowania skutecznej działalności rady pedagogicznej (Kalisz 1985), Teoretyczne podstawy kierowania szkołą (Warszawa 1988), Techniki kierowania szkołą (Jelenia Góra 1994), Jak kształcić profesjonalnych dyrektorów szkół (Kraków 2000) i Zarządzanie reformowaną szkołą (Warszawa-Kraków 2000). Był także redaktorem lub współredaktorem 24 prac zbiorowych, 15 recenzji książek, 6 bibliografii problemowych oraz redaktorem naczelnym „Przeglądu Oświatowo-Wychowawczego” (1974-1983). Ponadto opublikował ponad 80 artykułów w czasopismach: „Dyrektor Szkoły”, „Przegląd Oświatowo-Wychowawczy”, „Nowe w Szkole”, „Hejnał Oświatowy” i innych. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką „Za Zasługi dla Postępu Pedagogicznego” i Honorową Odznaką Przyjaciół Harcerstwa oraz nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania, Ministra Edukacji Narodowej (II stopnia i dwukrotnie III stopnia). Zmarł 1 X 2007 r. Spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
WITEK TADEUSZ ANTONI (OJCIEC AUTORA NINIEJSZEJ ENCYKLOPEDII), urodzony 3 VI 1919 r. w Mielcu – Cyrance, syn Józefa i Stefanii z Krzemieńskich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1938 r. W okresie szkolnym należał do chóru gimnazjalnego „Melodia” i szkolnego hufca przysposobienia wojskowego. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. eskortował (wspólnie z ojcem – Józefem, pracownikiem pocztowym) ewakuujący się na wschód mielecki Urząd Pocztowy. Po wejściu wojsk radzieckich na wschodnie ziemie polskie (17 IX) dostał się w okolicach Lwowa do niewoli radzieckiej. Udało mu się zbiec z posterunku policyjnego we Lwowie i szczęśliwie, mimo wielu niebezpiecznych sytuacji, powrócił do Mielca. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował w Flugzeugwerk Mielec jako pracownik fizyczny. Należał do ruchu oporu lub współpracował z nim, co potwierdziły inne osoby, ale do śmierci nie ujawnił szczegółów. 5 VIII 1944 r. uczestniczył (wraz z Józefem Nowakiem z Cyranki) w akcji przecięcia kabli położonych na polach cyranowskich w pobliżu fabryki. W 1947 r. został mianowany Powiatowym Komendantem Straży Pożarnych w Mielcu w stopniu aspiranta i pełnił tę funkcję do 1951 r. W tym okresie doprowadził do zakupienia pierwszego samochodu przystosowanego do akcji pożarniczych (1948) i powstania płatnego pogotowia straży pożarnej, co było początkiem funkcjonowania zawodowej straży pożarnej w Mielcu. Dowodził szeregiem akcji ratowniczych w czasie pożarów na terenie powiatu mieleckiego. Propagował zmiany pokryć dachowych – z łatwopalnych słomianych „kicek” na dachówkę. W 1951 r. przeniesiony został na stanowisko kierownicze do Mieleckich Zakładów Przemysłu Terenowego. Pod koniec lat 50. uruchomił prywatną wytwórnię dachówek i gąsiorów dachowych we własnym domu przy ul. H. Sienkiewicza. W latach 60. powrócił do pracy w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnych w Mielcu na stanowisko do spraw prewencji (w stopniu ogniomistrza). Zwolnił się na własną prośbę i zajął się prowadzeniem wspomnianej wytwórni. Na przełomie lat 70. i 80., w związku z rozbudową ul. H. Sienkiewicza, został zmuszony do zamknięcia zakładu, a następnie do sprzedaży posesji wraz z zabudowaniami. Zmarł 3 IX 1983 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WITEK TADEUSZ, urodzony 3 IV 1952 r. w Mielcu, syn Józefa i Eleonory z domu Barnat. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1971 r. Studia na Wydziale Ekonomiki Przemysłu Akademii Ekonomicznej w Krakowie ukończył w 1975 r. z tytułem magistra ekonomii. Pracę zawodową rozpoczął 2 X 1975 r. w Wydziale Finansowo-Kosztowym WSK Mielec na stanowisku specjalisty, a następnie pełnił funkcję kierownika Sekcji Planowania Kosztów. Od I 1986 r. kierował Działem Cen i Planowania Kosztów. W 1990 r. powierzono mu funkcję szefa Służby Sprzedaży i Eksportu, a w 1991 r. został dyrektorem ds. sprzedaży i marketingu WSK. W latach 1993-1998 był prezesem i dyrektorem generalnym Melex USA Inc. w Raleigh w Karolinie Północnej (USA). Od IX 2001 r. do 30 VI 2018 r. pełnił funkcję naczelnika Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego w Mielcu, a następnie przeszedł na emeryturę. Poza pracą zawodową przez szereg lat był społecznym działaczem FKS Stali Mielec. W latach 80. był członkiem Komisji Rewizyjnej, a w latach 1992-1993 sprawował funkcję prezesa Zarządu Klubu. Był także członkiem Zarządu Klubu Piłki Siatkowej Stal Mielec. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Wyróżniony Złotą Odznaką FKS Stal Mielec.
WITEK WŁADYSŁAW MARIAN, urodzony 31 I 1933 r. w Mielcu, syn Józefa i Stefanii z Krzemieńskich. W 1954 r. ukończył szkołę średnią i Studium Stacjonarne Filozoficzne w Toruniu, a następnie odbył zasadniczą służbę wojskową w Prabutach. Po jej zakończeniu powrócił do Mielca i pracował w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej oraz w Domu Książki. Ukończył bibliotekoznawstwo na Uniwersytecie Wrocławskim i dziennikarstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 1968-1970 pełnił funkcję kierownika Powiatowego Ośrodka Instrukcyjno-Metodycznego w Mielcu, a w latach 1970-1974 był dyrektorem Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu, czyniąc z niej prężny ośrodek działalności kulturalno-oświatowej. Równocześnie wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W 1964 r. był współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i przewodniczącym Sekcji Wydawniczej, a w latach 1972-1974 pełnił funkcję prezesa Zarządu Towarzystwa. W tym czasie wydał dwa Roczniki Ziemi Mieleckiej. Od 1975 r. do 1979 r. pracował jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W 1979 r. powrócił do Mielca i w latach 80. był współorganizatorem oraz kustoszem Izby Tradycji i Perspektyw WSK „PZL-Mielec”. Intensywnie współpracował z wieloma czasopismami i gazetami, głównie poprzez publikacje artykułów naukowych oraz utworów biograficznych. W 1989 r. uzyskał doktorat na podstawie rozprawy: Regionalizm w kulturze Ziemi Mieleckiej 1873-1973 na Uniwersytecie Gdańskim. Dzieło to było niejako ukoronowaniem wielkiego wkładu, jaki wniósł w rozwój kultury Mielca i ziemi mieleckiej. W latach 90. był wykładowcą i pracownikiem naukowym w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Dziennikarstwa Wyższej Szkoły Pedagogicznej (później Akademii Świętokrzyskiej) w Kielcach. W tym czasie rozwinął się jako eseista i autor wielu szkiców o pisarzach m.in. Kasprowiczu, Przybyszewskim oraz uczonych polskich. Kilkanaście jego szkiców zostało przetłumaczonych na języki obce. Był członkiem Towarzystwa Nautologicznego oraz Stowarzyszenia Autorów im. Bolesława Prusa w Warszawie. Wykładał na zaproszenie na innych uczelniach, konferencjach i sesjach naukowych w kraju i za granicą. Dużo podróżował po Europie, odwiedzając przy okazji różne ośrodki naukowe – najczęściej biblioteki. W ostatnich latach fascynował się żeglarstwem. Zmarł 9 II 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WITEK ZBIGNIEW JANUSZ, urodzony 12 IV 1957 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Zofii z domu Neter. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studiował matematykę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1980 r. uzyskał tytuł magistra. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu jako nauczyciel matematyki. 1 X 1990 r. został powołany na stanowisko dyrektora tej szkoły i funkcję tę pełnił do Doprowadził do przeprowadzenie generalnego remontu zabytkowego gmachu szkoły oraz unowocześnienia jego wnętrza i wyposażenia. Systematycznie się dokształcał, pogłębiając wiedzę i podnosząc kwalifikacje zawodowe. Uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie matematyki. W 1997 r. ukończył studia podyplomowe na Wydziale Ekonomicznym UMCS w Lublinie Filia Rzeszów (kierunek menadżerski) oraz w 2000 r. studia podyplomowe z zakresu pomiaru dydaktycznego i ewaluacji w edukacji w WSP i CDP Rzeszów. W styczniu 2002 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Wydał książkę Matematyka dla uczniów i słuchaczy szkół średnich. Ponadto brał udział w szeregu szkoleń w kraju i za granicą (Francja, Niemcy) w zakresie kształcenia przedsiębiorczości. Zdobytą wiedzę wykorzystuje do prowadzenia szkoleń młodzieży i osób dorosłych we współpracy z Agencją Rozwoju Regionalnego MARR S.A. w Mielcu i Oddziałem Agencji Rozwoju Przemysłu w Mielcu. Prowadził też szkolenie w zakresie norm ISO 9000 w edukacji. Jest inicjatorem i koordynatorem programów Socrates Comenius „Ochrona środowiska na świecie” i „Jak szukać pracy” oraz Socrates Grundvig „Romowie w Europie”. Posiada uprawnienia pilota wycieczek krajowych i zagranicznych. Organizuje imprezy turystyczne do różnych krajów europejskich. Wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej. 12 X 2018 r. pożegnał się z gronem nauczycielskim i uczniami i przeszedł na emeryturę.
WITKOWSKA AGATA (z domu DURAJCZYK), urodzona 19 VIII 1989 r. w Gdańsku. Trenowanie piłki siatkowej rozpoczęła w wieku szkolnym. Wykazała się szczególnym talentem na pozycji libero. Już w 2006 r. uznano ją najlepszą libero mistrzostw Polski juniorek. Wtedy jej klub zdobył juniorskie mistrzostwo Polski, mistrzostwo Polski kadetek i złoty medal Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Od 2007 r. do 2009 r. grała w seniorskiej ekstraklasowej drużynie Gedanii Gdańsk (Żukowo) oraz drużynie juniorek, która w 2007 r. zdobyła wicemistrzostwo Polski i w 2008 r. – mistrzostwo kraju. W 2009 r. przeszła do KPSK Stal Mielec (ekstraklasa) i w jej barwach występowała do końca sezonu 2010/2011. W 2010 r. zdobyła złoty medal Akademickich Mistrzostw Polski. Kolejnymi ekstraklasowymi klubami i sukcesami były: AZS Białystok (2011-2012), Budowlani Łódź (2012-2014), Atom Trefl Sopot (2014-2016, wicemistrzostwo Polski w 2015 i 2016 r., Puchar Polski – 2016, srebrny medal Pucharu CEV-2015), ŁKS Łódź (2016, wicemistrzostwo Polski), Yamamay Busto Arsizio (Włochy, 2016-2017, srebrny medal Pucharu CEV-2017), Grot Budowlani Łódź (2017-2018, Superpuchar Polski – 2017, mistrzostwo Polski – 2018, Puchar Polski – 2018), E.Lecrerc Radomka Radom (2019-). Od 2014 r. występowała w reprezentacji Polski, która m.in. wygrała Ligę Europejską w 2014 r. i zdobyła srebrny medal Igrzysk Europejskich w 2015 r.
WITKOWSKI AUGUST, urodzony w 1845 r., mieszkaniec Mielca. Uczestniczył w powstaniu styczniowym jako żołnierz w oddziale kosynierów w korpusie płk. Apolinarego Kurowskiego, walczącym z wojskami carskimi w lutym 1863 r. do klęski w Miechowie (17 II).
WITKOWSKI LUDWIK, justycjariusz dla Mielca i Radomyśla Wielkiego w 1. poł. XIX w.
WITOSA WINCENTEGO (ULICA), jedna z dłuższych (2084 m) i ważniejszych ulic w południowej części Mielca, na granicy osiedli Smoczka i Wojsław. Stanowi połączenie ul. Wolności – drogi na wschód (Kolbuszowa, Rzeszów) z ul. Wojsławską – drogą na południe (Dębica). Stanowi aktualnie część tzw. małej obwodnicy, służącej ciężkiemu ruchowi kołowemu związanemu z mieleckim przemysłem i omijającemu w ten sposób centralne osiedla mieszkaniowe. Status ulicy miejskiej i patrona otrzymała 27 III 1985, po włączeniu m.in. Wojsławia i Smoczki w granice Mielca. W latach 90. zaczęto budować przy niej domy o ciekawej architekturze. W związku z powstawaniem osiedla na tym terenie poprowadzono od niej do biegnącej równolegle ul. F. Wiesiołowskiego trzy mniejsze ulice: M. Rataja, S. Mikołajczyka i F. Krempy. Po przyjęciu programu budowy małej obwodnicy – ul. W. Witosa została w 2004 r. gruntownie zmodernizowana, a dodatkowo wybudowano chodnik od strony północnej. Ponadto w 2006 r. oddano do użytku połączenie ul. W. Witosa z ul. Powstańców Warszawy. W 2018 r. przebudowano jej skrzyżowanie z ul. Powstańców Warszawy, a w 2021 r. przeprowadzono remont odcinka o długości 650 m oraz chodnika.
Patron ulicy: WINCENTY WITOS (1874–1945) to wybitny działacz ruchu ludowego, polityki publicysta. W 1913 r. był jednym z założycieli i przywódcą Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”, a w 1919 r. został prezesem Zarządu Głównego. W latach: 1920–1921, 1923 i 1926 pełnił funkcję premiera RP. W latach 30. był prezesem Stronnictwa Ludowego. Zwolennik zjednoczenia ruchu ludowego. Przeciwnik sanacji, skazany w procesie brzeskim. Przez pewien czas przebywał na emigracji w Czechosłowacji. W czasie okupacji więziony przez Niemców. W 1945 r. wszedł w skład Krajowej Rady Narodowej. Autor m.in.: Wybór pism i mów, Moje wspomnienia, Moja tułaczka.
WIZJER REGIONALNY, gazeta ukazująca się od 1994 r. w Mielcu. Założył ją i wydawał przez kilkanaście lat Mieczysław Przebieglec, poprzez własną Agencję Marketingową Market Service. Miała zasięg regionalny.
WŁADYSŁAWA JAGIEŁŁY (ULICA), jedna z najdłuższych (1440 m) ulic miejskich na osiedlu Borek. Biegnie niemal środkiem osiedla, równolegle do ul. H. Sienkiewicza, od ul. gen. J. Bema do ul. Kasztanowej i stanowi drugie, oprócz ul. Wspólnej, połączenie dla większości niewielkich uliczek osiedlowych. W 2006 r. otrzymała asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki brukowej po obu stronach.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW II JAGIEŁŁO (ok.1351-1434), wielki książę litewski, po poślubieniu polskiej królowej Jadwigi król Polski od 1386 r. i założyciel dynastii Jagiellonów. Jest uznawany za jednego z wybitniejszych władców polskich. Doprowadził do ścisłego związku Polski z Litwą, rozpoczął chrystianizację Litwy, a zwycięstwem pod Grunwaldem w 1410 r. złamał potęgę militarną zakonu krzyżackiego. Stworzył mocne podstawy świetności państwa polsko-litewskiego.
WŁADYSŁAWA ŁOKIETKA (ULICA), niewielka (127 m) ulica miejska na osiedlu Kazimierza Wielkiego. Powstała i otrzymała patrona 27 V 1960 r. Łączy ul. Hynka z ul. E. Drużbackiej, biegnąc pomiędzy zagospodarowanymi posesjami prywatnymi. Tworzy to poczucie ładu, porządku i spokoju. Tak jest zresztą na całym tym osiedlu i spacery jego ulicami są prawdziwą przyjemnością. Dodać koniecznie należy, że 70 lat temu tu startowały i lądowały samoloty, bo teren ten był lotniskiem turystycznym.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW I ŁOKIETEK (1260?-1333), książę łęczycki i kujawski od 1267 r. Niemal całe życie walczył o zjednoczenie ziem polskich po rozbiciu dzielnicowym. Mimo wielu niepowodzeń konsekwentnie realizował ten plan, podporządkowując sobie kolejno: Sandomierskie, stołeczny Kraków i Wielkopolskę. W 1320 r. koronował się na króla polskiego. W bitwie pod Płowcami (1331) odniósł pierwsze polskie zwycięstwo nad niezwyciężonym dotąd wojskiem krzyżackim. Swojemu synowi, Kazimierzowi, pozostawił scalone i rosnące w siłę państwo polskie.
WŁADYSŁAWA WARNEŃCZYKA (ULICA), ulica MSM na osiedlu domów wielorodzinnych Smoczka. Powstała i otrzymała patrona 28 I 1987 r. Biegnie od ul. kard. S. Wyszyńskiego w głąb osiedla, krzyżując się z ulicami Dąbrówki i Zygmuntowską. Ma 500 m długości, nawierzchnię asfaltową oraz wiele miejsc do parkowania i chodniki po obu stronach. Architektura tej części osiedla jest ciekawa i zróżnicowana. Sprawiają to w pierwszym rzędzie nowoczesne obiekty Szkoły Podstawowej nr 11 im. Jana Pawła II, a ponadto liczne parterowe pawilony handlowe i usługowe.
Patron ulicy: WŁADYSŁAW III WARNEŃCZYK (1424-1444), syn Władysława II Jagiełły, król polski od 1434 r. i król węgierski od 1440 r. W latach 1443–1444 przewodził zwycięskiej wyprawie przeciw Turkom i zakończył ją pokojem w Szegedzie. Inspirowany podpowiedziami polityków jeszcze w roku 1444 r. pośpiesznie i chaotycznie zorganizował drugą wyprawę przeciw Turkom. Na skutek m.in. braku właściwego współdziałania wojsk polskich i węgierskich oraz innych błędów, wojska chrześcijańskie poniosły klęskę pod Warną, a młody polski król zginął.
WŁOCH IWONA WANDA (z domu BABULA), urodzona 11 V 1968 r. w Mielcu. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1986 r. Studia na Wydziale Matematyki i Fizyki (kierunek – matematyka) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1991 r. z tytułem magistra matematyki. Po ukończeniu studiów podjęła pracę w Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie jako asystent w Katedrze Matematyki. W 1998 r. uzyskała stopień naukowy doktora nauk matematycznych (z wyróżnieniem) w Instytucie Matematyki Politechniki Wrocławskiej i została adiunktem w macierzystej Katedrze Matematyki. W 2011 r. otrzymała stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu P.J. Safarika w Koszycach (Słowacja) i nadano jej tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 2012 r. do 2019 r. pełniła funkcję dziekana Wydziału Matematyki i Fizyki Stosowanej Politechniki Rzeszowskiej, a od 2016 r. jest kierownikiem Zakładu Matematyki Dyskretnej Wydziału Matematyki i Fizyki Stosowanej. Także w 2016 r. otrzymała tytuł profesora Politechniki Rzeszowskiej. Od 2020 r. pełni funkcję prorektora do spraw kształcenia Politechniki Rzeszowskiej. W kadencjach 2012-2016 i 2016-2020 była członkiem Senatu Politechniki Rzeszowskiej. Efektami jej pracy naukowej są liczne publikacje, m.in.: ponad 80 artykułów naukowych z zakresu matematyki dyskretnej, teorii grafów, teorii liczb. Jest też współautorem monografii naukowej z zakresu liczb hiperzespołowych i podręcznika matematyki dyskretnej. Była promotorem w dwóch przewodach doktorskich i recenzentem w dwóch przewodach doktorskich, w tym jednego na Universidad Nacional Autonoma de Mexico. Uczestniczy w konferencjach naukowych krajowych i zagranicznych. Wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
WŁODARCZYK JADWIGA EWELINA (z domu KLAUS), urodzona 9 VIII 1957 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Harla. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. Studiowała na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w 1979 r. uzyskała tytuł magistra chemii. Od roku szkolnego 1979/1980 r. do końca roku szkolnego 2016/2017 pracowała w Zespole Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego im. prof. W. Szafera w Rzemieniu jako nauczyciel chemii i od 1988 r. wicedyrektor szkoły. Ponadto uczyła chemii w Szkole Podstawowej w Rzemieniu (1985-1989) i Zespole Szkół w Przecławiu. Ukończyła studia podyplomowe z dziedziny ochrony środowiska na Politechnice Wrocławskiej (1986) oraz kursy z zakresu zarządzania oświatą i przedmiotowo-metodyczne. Odbyła też staże w Danii i Francji. Uczestniczyła w zajęciach Szkoły Dydaktyki Chemii prowadzonej przez Polskie Towarzystwo Chemiczne. Posiada tytuł nauczyciela dyplomowanego i uprawnienia egzaminatora maturalnego z chemii. Jest współorganizatorem szkolnego laboratorium – pracowni do nauki analizy żywności i chemii. Jej uczniowie wielokrotnie startowali w ogólnopolskim Konkursie Chemicznym i zdobywali tytuły laureatów oraz studiowali chemię. Angażowała się w organizację konferencji metodycznych z chemii. Opublikowała szereg artykułów w czasopismach fachowych: „Oświata Podkarpacka”, „Nowa Edukacja Zawodowa”, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze” i „Chemia w Szkole”. Jest współautorem monografii szkoły. W latach 90. XX w. współpracowała z Wojewódzkimi Służbami Ochrony Zabytków i Instytutem Architektury Krajobrazu Politechniki Krakowskiej w zakresie rewaloryzacji zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego w Rzemieniu (na jego terenie znajduje się ZS CKU). Współpracowała też z Małopolskim Stowarzyszeniem Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Akademii Rolniczej w Krakowie w zakresie realizacji projektów edukacyjnych FAPA/Phare. Wyróżniona m.in. nagrodą Wojewody Podkarpackiego (trzykrotnie) i Kuratora Oświaty w Rzeszowie. Po roku szkolnym 2016/2017 przeszła na emeryturę.
WŁODARCZYK STANISŁAW, urodzony 19 VIII 1928 r. w Nawsiu Kołaczyckim, pow. jasielski, syn Michała i Stefanii z domu Kaput. W Kołaczycach uczęszczał do Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego. Po maturze ukończył kurs nauczycielski. Od 1 XI 1948 r. podjął pracę jako nauczyciel kierujący w Szkole Podstawowej w Brzezowej (gmina Nowy Żmigród), a kolejnymi miejscami pracy były Szkoła Podstawowa w Glinach Małych i Szkoła Podstawowa w Dąbrówce Wisłockiej w powiecie mieleckim. W 1953 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski z zakresu wychowania fizycznego w Myślenicach. W latach 1954-1958 pracował kolejno jako: wychowawca w Państwowym Domu Dziecka w Pławnej (pow. tarnowski), p.o. kierownik Szkoły Podstawowej w Hucie Gogołowskiej (pow. strzyżowski) i namiestnik zuchowy w Komendzie Hufca ZHP w Strzyżowie. Dzięki jego staraniom powstały 33 nowe drużyny zuchowe i Krąg Instruktorski „Lawina”. W 1958 r. został przeniesiony do Komendy Hufca ZHP w Mielcu na stanowisko namiestnika zuchowego z zadaniem ożywienia działalności drużyn zuchowych. Poza prowadzeniem drużyn zuchowych podjął pracę instruktora w Dziale Dziecięcym ZDK WSK Mielec, który przeorganizowano na system zuchowy. Doprowadził do wyszkolenia wielu instruktorów zuchowych, m.in. poprzez delegowanie ich na kursy chorągwiane lub centralne. Zorganizował Krąg Instruktorski „Lawina-2-58” na terenie Osiedla WSK Mielec oraz przyczynił się do powstania Kręgu „Starówka” i Kręgu „Tęcza-61”. Kierował organizacją wielu imprez i akcji zuchowych oraz organizował wyjazdy zuchów na kolonie. W czasie jego pracy w Mielcu ilość drużyn zuchowych wzrosła z 6 do 53 oraz powstały 3 kręgi instruktorskie. W 1964 r. wyjechał do Sokołowa Małopolskiego, gdzie otrzymał pracę w księgowości GS „Samopomoc Chłopska” i prowadził 2 drużyny zuchowe złożone z dzieci pracowników GS. W 1974 r. otrzymał stopień Harcmistrza Polski Ludowej. W 1982 r. przeszedł na emeryturę, ale zawiesił ją po objęciu funkcji komendanta Hufca ZHP w Sokołowie Małopolskim. 7 III 1991 r. ponownie przeszedł na emeryturę. Nie zrezygnował z pracy społecznej i nadal udziela się w Zarządzie Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP oraz w Zarządzie Stowarzyszenia Pomocy Osobom Niepełnosprawnym w Sokołowie Małopolskim. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotym Krzyżem Zasługi dla ZHP, Odznaką „Przyjaciel Dziecka”, Brązową Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Odznaką „Za 50-letnią Przynależność do ZNP”, Medalem Światowego Zlotu Harcerstwa Polskiego w 1995 r., Honorową Odznaką Ofensywy Zuchowej i tytułem „Instruktor – Senior ZHP” oraz wyróżnieniem w plebiscycie ogólnopolskiej gazety harcerskiej „Motywy” na najlepszego instruktora „Jeden z 100 000” w 1983 r.
WŁOSZCZYNA MIECZYSŁAW JAN, urodzony 1 I 1954 r. w Mielcu, syn Jana i Emilii z domu Perczyk. Absolwent Liceum Ekonomicznego w Mielcu, maturę zdał w 1973 r. Studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie ukończył w 1977 r. z tytułem magistra prawa. 2 XI 1977 r. podjął pracę w Prokuraturze Rejonowej w Mielcu. Od listopada 1979 r. do listopada 1982 r. pracował w Prokuraturze Rejonowej w Kolbuszowej. W latach 1982-1992 pełnił funkcję prokuratora rejonowego w Mielcu, a od 1992 r. był zastępcą prokuratora rejonowego w Mielcu. Przeszedł na emeryturę.
WNĘK STANISŁAW PIOTR, urodzony 17 I 1929 r. w Mielcu, syn Stanisława i Bronisławy z domu Szala. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1947 r. rozpoczął studia na Politechnice Krakowskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej współzałożyciel konspiracyjnego zastępu „Rysie” i jego członek jako „R.5 – Ryś-5”. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pozostał wraz z Drużyną Harcerzy im. J. Wiśniowieckiego w konspiracji niepodległościowej (przeciwko nowemu ustrojowi) do aresztowania w listopadzie 1951 r. Po pokazowym procesie sądowym Wojskowy Sąd Rejonowy w Krakowie skazał go w lipcu 1952 r. na 12 lat więzienia. W kwietniu 1955 r. został warunkowo zwolniony i ukończył studia na Politechnice Krakowskiej. Studiował też ekonomię i uzyskał stopień naukowy doktora. Przez wiele lat pracował w Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Odznaczony m.in. Krzyżem AK. Zmarł 16 I 2018 r. w Warszawie.
WNUK RYSZARD, urodzony 17 września 1946 r. w Woli Mieleckiej pow. mielecki, syn Władysława i Teodorii z domu Indyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 (później I LO im. Stanisława Konarskiego) w Mielcu z maturą w 1965 r. W latach 1965-67 odbył zasadniczą służbę wojskową w 1 Praskim Pułku Zmechanizowanym w Warszawie oraz 28 Pułku Kołobrzeskim w Tarnowie i dosłużył się stopnia kaprala. Po powrocie z wojska pracował w WSK Mielec i był uznanym racjonalizatorem oraz twórcą kilku patentów. W 1977 r. zwolnił się z WSK i prowadził specjalistyczne gospodarstwo rolne – fermę drobiu, początkowo z dwoma wspólnikami, a od 1990 r. do 2005 r. samodzielnie. Po przejściu na rentę fermę przekazał synowi Robertowi. Poza pracą zawodową kolekcjonował zabytkowe przedmioty, głównie dawne narzędzia rzemieślnicze i wystawiał je na różnych lokalnych imprezach plenerowych. Był też współorganizatorem wielu takich imprez w gminie Radomyśl Wielki i rodzinnej Żarówce. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Wzorowego Żołnierza” i podziękowaniami od samorządu Gminy Radomyśl Wielki. Zmarł 4 IV 2017 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Żarówce.
WODICZKO STEFAN, urodzony 20 II 1899 r. w Suwałkach, syn Wacława (kapelmistrza w armii carskiej) i Anny ze Stopczyńskich. Absolwent Gimnazjum w Jekatierinosławiu (obecnie Dniepropetrowsk). Po zakończeniu I wojny światowej przybył z rodzicami do Polski. Po założeniu rodziny (1927 r.) zamieszkał w Zamościu. Pracował u hrabiego Zamojskiego, a następnie jako telegrafista i dyżurny ruchu na stacji PKP w Zwierzyńcu koło Zamościa. Należał do harcerstwa i otrzymał stopień harcerza RP. Odbył służbę wojskową i ukończył szkołę artylerii w Toruniu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej do 17 IX 1939 r., jako żołnierz 27 Pułku Artylerii Lekkiej 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się z rodziną do Lwowa i tam pracował jako księgowy. Działał w Armii Krajowej. (Jego żona Bronisława, kurierka AK, została zamordowana 16 VI 1944 r. przez bandę UPA.) W lipcu 1944 r. przeniósł się z rodziną do Czarnej Tarnowskiej, a następnie do Radomyśla Wielkiego. Starosta powiatu mieleckiego Jerzy Lubos mianował go pierwszym tymczasowym burmistrzem Radomyśla Wielkiego od 23 IX 1944 r. do czasu przeprowadzenia wyborów. Funkcję tę pełnił jednak tylko do dnia 12 XII 1944 r. Wkrótce potem przeniósł się z rodziną do Mielca i podjął pracę w Zarządzie Miasta. Po pewnym czasie opuścił Mielec i zamieszkał w Warszawie. Pracował m.in. w Warszawskich Zakładach Piekarniczych jako inspektor kontroli wewnętrznej. Zmarł 19 II 1970 r. Spoczywa na cmentarzu Bródzieńskim w Warszawie.
WODKA WŁADYSŁAW, urodzony 15 I 1924 r. w Złotnikach koło Mielca, syn Antoniego i Bronisławy z domu Kamuda. Szkołę powszechną w Mielcu ukończył w 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej pomagał rodzicom przy gospodarstwie, a w latach 1941-1943 ukrywał się przed wywózką do Niemiec w Krakowie u wuja. W 1943 r. powrócił do Złotnik i podjął pracę w Flugzeugwerku Mielec jako pomocnik ślusarza. 24 XI 1944 r. wraz kolegami ze Złotnik i bratem (Janem) zgłosił się do tworzonych nowych oddziałów Wojska Polskiego w Rzeszowie i został wcielony do 2 Pułku Zapasowego, a następnie 27 Pułku Piechoty w Rzeszowie. Przeszedł cały szlak bojowy 2 Armii Wojska Polskiego, m.in.: ochronę Krakowa i okolic, walki nad Nysą Łużycką i na terenie Łużyc. (W czasie forsowania Nysy brat Jan odniósł śmiertelne rany.) Po zakończeniu wojny przez pewien czas brał udział w ochronie granic od Kątów Wrocławskich do Myślęcina, a następnie pozostał w wojsku i służył w Górnośląskiej Brygadzie WOP w Gliwicach. Ukończył szkołę średnią oraz w 1971 r. studia z tytułem magistra ekonomii. Wielokrotnie awansowany, ostatnio na stopień podpułkownika. Został wyróżniony m.in.: Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem „Za Warszawę 1939-1945”, Medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk”, Medalem „Za udział w Walkach o Berlin”, Srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Zmarł w 1980 r. Spoczywa na cmentarzu w Gliwicach.
WODOCIĄGI (SIEĆ WODOCIĄGOWA), pierwsza sieć została wykonana w 1938 r. w ramach budowy osiedla (kolonii) fabrycznego Wytwórni Płatowców nr 2 PZL. Jej pompownia znajdowała się w bloku 23. Połączona była z 11 studniami głębinowymi, zbudowanymi pomiędzy ul. S. Żeromskiego i laskiem miejskim. (Później na tym terenie wybudowano szpital, budynek ADM, boiska sportowe II LO i SP nr 3.) Pompownia wyposażona była w 3 pompy wirowe o łącznej wydajności 150 m3 na godzinę. Tej wydajności nie osiągnięto jednak ze względu na małe zasoby wodne w tym rejonie Mielca. Ta sieć wodociągowa i kanalizacyjna miała łącznie długość 15 km. Pod koniec 1943 r. i na wiosnę 1944 r. niemieckie władze okupacyjne wybudowały pierwszą sieć wodociągową na Starym Mielcu, dostarczając wodę do szpitala przy ul. Złotnickastrasse (Kilińskiego, później Szkoła Podstawowa nr 1) i innych budynków zajmowanych przez urzędy i instytucje okupacyjne przy ulicach: Johan Kilingstrasse (T. Kościuszki), Narutowiczstrasse (G. Narutowicza) i Piłsudskistrasse (A. Mickiewicza). Ujęcie wodne znajdowało się na Wisłoce w okolicy rzeźni miejskiej i ul. Rzecznej. W 1953 r. została zakończona budowa nowego wodociągu miejskiego z ujęciem wody „Mewuska” na Wisłoce. Na skutek wylewu rzeki i błędów w wykonawstwie pompownia „Mewuska” stała się czasowo nieużyteczna i postanowiono, że będzie pełnić rolę awaryjnego ujęcia wody. Po naprawach wykorzystywano ją jako pompownię wody surowej. Równocześnie w ujęciu osiedlowym, po wybudowaniu prowizorycznych komór mieszania i filtrów, uzyskano wydajność 40 l/sek. wody pitnej. W 1954 r. ukończono ujęcie „Wojsław”, stację uzdatniania wody, rurociągi technologiczne i przesyłowe między obiektami. Nowy wodociąg zaopatrywał w wodę WSK, osiedle WSK i część Starego Mielca. Uroczyste oddanie wodociągu do użytku odbyło się 21 VII 1954 r. z udziałem ministra gospodarki komunalnej Stanisława Sroki. 21 VI 1957 r. specjalistyczna komisja zadecydowała o wstrzymaniu pracy pompowni w ujęciu osiedlowym, ze względu na złą jakość wody i sprawne działanie nowego wodociągu. W 1958 r. powiększono sieć o plac gen. K. Świerczewskiego (p. Rynek) oraz ulice: H. Sienkiewicza, część 1 Maja (p. Legionów) i część B. Limanowskiego, a w 1961 r. o ulice: B. Limanowskiego, K. Marksa (p. Lwowska), B. Joselewicza, F. Dzierżyńskiego (p. S. Sękowskiego). W dalszych latach wraz z dynamicznym rozwojem miasta sieć systematycznie rozwijała się. Poczynając od 2. poł. lat 70. coraz częściej zdarzały się niedobory wody, a w latach 80. brak wody na wyższych piętrach w budownictwie wielorodzinnym był codziennym zjawiskiem. Sytuację pogarszały częste zatrucia Wisłoki przez zakłady przemysłowe położone przy jej górnym biegu. Wyłączano wówczas sieć, a wodę dowożono beczkowozami i specjalistycznymi samochodami z innych ujęć w województwie rzeszowskim. Przełomem było oddanie do użytku w lutym 1990 r. nowego Zakładu Uzdatniania Wody, co w zdecydowany sposób poprawiło zaopatrzenie miasta w wodę. Jakość wody poprawiono z dniem 19 XII 1994 r. po uruchomieniu Stacji Uzdatniania Wody z zastosowaniem ozonowania, a 6 XII 1996 r., po zastosowaniu filtrów węglowych, Mielec otrzymał wodę o wysokiej jakości odpowiadającej standardom europejskim. Rozwój sieci obrazują dane, choć pewnym utrudnieniem jest inny sposób podawania danych w latach 90. i pierwszych latach XXI w. Stosownie do systematycznie rozbudowującego się miasta rozbudowywano sieć wodociągową. Równocześnie remontowano lub przebudowywano istniejącą sieć, aby utrzymać ją w dobrym stanie technicznym. W 2019 r. zakończono prace związane z wykonaniem otworów badawczo-poszukiwawczych i opracowano dokumentację hydrogeologiczną zasobów eksploatacyjnych ujęcia wód podziemnych z utworów czwartorzędowych w Szydłowcu (gmina Mielec) i Rzemieniu (gmina Przecław).
Długość sieci komunalnej: 1939 r. – 4 km, 1945 – 15,6 km, 1950 – 26,4 km, 1955 – 30,8 km, 1960 – 34,3 km, 1965 – 48,3 km, 1970 – 61,5 km, 1973 – 71,5 km.
Długość sieci magistralnej: 1998 – 28,1 km, 1999 – 28,1 km, 2000 – 28,1 km, 2001 – 28,1 km.
Długość sieci rozdzielczej: 1992 – 96,5 km, 1998 – 137,3 km, 2000 – 139 km, 2001 – 140,1 km, 2004 – 143,1 km, 2006 – 145,7 km, 2011 r. – 161,5 km, , ilość przyłączy do budynków mieszkalnych – 4 876; 2013 r. – 167,7 km, ilość przyłączy do budynków mieszkalnych – 5457; 2017 r. – 178,3 km; 2018 r. – 208,9 km (99,8 % mieszkańców); 2019 r. – b.z.; 2020 r. – ok. 214,4 km (99,8 %); 2022 r. – 222,7 km (99,8%);
Inne urządzenia publiczne związane z wodą: *2020 r. – 69 studni, 4 zdroje uliczne, 2 fontanny (Rynek, plac AK); *2022 r. – 64 studnie, 3 zdroje uliczne, 2 fontanny (Rynek, plac AK), tężnia solankowa (osiedle Lotników), kurtyny wodne (4) i słupki wodne (2);