WOJAKOWSKI KAZIMIERZ, urodzony 4 III 1895 r. w Hucisku, powiat żywiecki, syn Władysława i Kornelii z domu Baczyńska-Pukrzysz. Po przeprowadzeniu się rodziny Wojakowskich do Mielca uczęszczał do c.k. Gimnazjum w Mielcu (1906-1912) i później do jednego z gimnazjów w Krakowie, a maturę zdał w Jarosławiu. W okresie szkolnym był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Stałej Drużyny Sokolej w Mielcu. Po wybuchu I wojny światowej i ogłoszeniu naboru do polskich legionów zgłosił się ochotniczo do Komisji Werbunkowej w Mielcu. W Krakowie otrzymał przydział do 14 kompanii IV batalionu 2 pułku piechoty, a wkrótce potem do oddziału karabinów maszynowych tegoż pułku. Brał udział w kampanii karpackiej oraz walkach na Bukowinie, Besarabii i Wołyniu. Wyróżniał się odwagą i zmysłem organizacyjnym, toteż awansowano go na sekcyjnego i następnie plutonowego. W listopadzie 1916 r. skierowano go na studia do Technicznej Akademii Wojskowej w Honiburgu. Ukończył także szkolenie gazowe i kurs minerów. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do wojska austriackiego i skierowany na front włoski, a następnie serbski. W sierpniu 1918 r. otrzymał awans na stopień podporucznika i został przeniesiony do Batalionu Zapasowego Saperów w Przemyślu, a wkrótce potem do 24 kompanii saperów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zgłosił się do Wojska Polskiego. W wojnie polsko-ukraińskiej brał udział w obronie Przemyśla i Lwowa. Uczestniczył też w wojnie polsko-bolszewickiej i wielokrotnie wykazał się brawurową odwagą przy rozbrajaniu ładunków wybuchowych pod mostami, co znacznie ułatwiało ofensywę armii polskiej, a później, kiedy Polacy wycofywali się, przy wysadzaniu mostów. Otrzymał za to Srebrny Krzyż Virtuti Militari. W 1925 r. został awansowany do stopnia majora i pozostał w wojskowych służbach saperskich. Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej (1934). W kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył prawdopodobnie jako dowódca batalionu saperów 26 Dywizji Piechoty Armii „Poznań”. Nie wiadomo, co stało się później. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych z 5 okuciami, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrnym Medalem Waleczności II klasy (odznaczenie austriackie), Medalem za Długoletnią Służbę, Gwiazdą Obrony Przemyśla i Odznaką Obrony Lwowa „Orlęta”.
WOJCIECH APTEKARZ (VEL ALBERT PHARMACOPOLA), aptekarz, wójt mielecki, wymieniany w dokumentach z l. 80. i 90. XVI w., właściciel domu przy rynku.
WOJCIECH Z WOJNICZA, rektor szkoły w Rzochowie w 1595 r.
WOJCIECHOWSKA ANNA JANINA (z domu BIELEC), urodzona 15 VI 1948 r. w Narolu, córka Leona i Jadwigi z domu Lizak. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1967 r. podjęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Łukawicy koło Tomaszowa Lubelskiego. Była także drużynową ZHP. W 1970 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek – wychowanie fizyczne z biologią) w Rzeszowie, a wkrótce potem w tymże Studium – pedagogikę przedszkolną. W latach 1972-1973 uczyła w Szkole Podstawowej w Dąbrówce Wisłockiej, pow. mielecki. Od 1974 r. pracowała w mieleckich placówkach dla małych dzieci, kolejno w Przedszkolu WSK nr 3 i Żłobku nr 3 (1974), Przedszkolu Państwowym nr 2 (1975), Przedszkolu Państwowym nr 3 (1975-1982) i Przedszkolu Państwowym nr 10 (1982-1988), gdzie przez pewien czas była wicedyrektorką. W 1988 r. powierzono jej funkcję dyrektora nowego Przedszkola Państwowego nr 18 i zorganizowała je od podstaw. W tym czasie ukończyła kurs dla kadry kierowniczej. W 1991 r., w związku z reorganizacją sieci przedszkoli (przeszły pod zarząd samorządu miejskiego) i likwidacją Przedszkola nr 18, została zatrudniona w Przedszkolu Miejskim nr 8. Po przerwie w latach 1994-1997 podjęła pracę wychowawczyni w świetlicy profilaktyczno-wychowawczej, a następnie pracowała w Przedszkolu nr 13 (1998), Przedszkolu nr 4 (1999-2000) i Przedszkolu nr 13 (2001). Uzyskała I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie wychowania przedszkolnego oraz tytuł nauczyciela mianowanego. Kilkakrotnie wyjeżdżała jako wychowawca na kolonie letnie, a raz była kierownikiem kolonii. 31 XII 2001 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
WOJCIECHOWSKA-SENFTLEBEN JULIA, urodzona 5 V 1915 r. w Mielcu, córka Teodora i Marii z domu Kisiel. Ukończyła szkołę powszechną w Dębicy. Od lat dziecięcych chętnie uczestniczyła w zajęciach sportowo-rekreacyjnych. Na początku 1935 r. została członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Dębicy i w czasie nauki ćwiczeń gimnastycznych wykazywała nieprzeciętne zdolności. W zawodach związkowych (27-28 VI 1935 r.) w Krakowie, startując w zastępie (drużynie) dzielnicy krakowskiej, zajęła 13. miejsce indywidualnie i 1. miejsce drużynowo. W I Mistrzostwach Polski w Gimnastyce w Warszawie (10 XI 1935 r.) zajęła w wieloboju 14. miejsce i m.in. 6. miejsce w ćwiczeniach na równoważni. W zawodach kwalifikacyjnych przed powołaniem reprezentacji Polski (Warszawa, 11 VI 1936 r.) wykazała dalszy wzrost poziomu i została powołana do ośmioosobowej drużyny na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie. W czasie Olimpiady w Berlinie (1-16 VIII 1936 r.) w gimnastyce sportowej zajęła 5. (6.?) miejsce drużynowo, a w konkurencjach indywidualnych: 29. miejsce na równoważni, 37. na poręczach, 63. w skoku przez konia i 47. w wieloboju indywidualnym. Po powrocie z Berlina startowała w krajowych i zagranicznych zawodach gimnastycznych (Praga, Budapeszt) oraz prowadziła zajęcia gimnastyczne w TG „Sokół” w Dębicy. Pomyślnie rozwijającą się karierę sportową, przerwała II wojna światowa. W czasie okupacji hitlerowskiej najpierw pracowała w niewielkim zakładzie produkcyjnym w Dębicy, a później ukrywała się. W 1944 r. wyszła za mąż i wyjechała do Leszna – rodzinnego miasta męża. Przez kilkanaście lat zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Po „odwilży październikowej” (1956 r.) zaangażowała się społecznie w działalność Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej w Lesznie i prowadziła ćwiczenia gimnastyczne w spółdzielni inwalidów. Należała też do Wielkopolskiego Klubu Olimpijczyka. Wyróżniona m.in. prawem do Państwowej Odznaki Sportowej III klasy. Zmarła 5 V 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Lesznie.
WOJCIECHOWSKI BRONISŁAW, urodzony 24 I 1908 r. w Padwi, syn Edmunda i Bronisławy z domu Spring. Ukończył 3-letnią szkołę zawodową (specjalność – stolarstwo) w Krzemieńcu. W latach 1933-1939 pracował jako stolarz w Zakładach Przemysłowych Romana X. Sanguszki w Krzemieńcu. Przed wybuchem II wojny światowej zatrudniony został w Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu jako kierownik magazynu głównego. Na stanowisku tym pracował także w czasie okupacji hitlerowskiej. Należał do ruchu oporu. Po wojnie był nadal kierownikiem magazynu. W 1951 r. został aresztowany z niewiadomego powodu, ale w 1953 r. zwolniono go z więzienia i zrehabilitowano. W tym samym roku podjął pracę w Zakładach Tworzyw Sztucznych, gdzie powierzono mu stanowisko kierownika zaopatrzenia i magazynu. W 1973 r. przeszedł na emeryturę i poświęcił się pracy społecznej. Pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Miejskiego Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów w Mielcu oraz był członkiem Zarządu Wojewódzkiego tego stowarzyszenia. Wyróżniony został Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 oraz Złotą Odznaką Honorową Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. Zmarł 14 IX 1986 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WOJCIECHOWSKI JAN, urodzony w 1942 r., syn polskich emigrantów we Francji. Mieszkał w Morlaix (Bretania). W latach 80. XX w. był organizatorem lub współorganizatorem tournee artystycznych mieleckiego Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w północnej Francji (1981, 1982, 1983, 1986, 1987). Organizował też pomoc rzeczową dla Mielca w trudnych latach głębokiego kryzysu gospodarczego naszego kraju. W latach 90. był organizatorem lub współorganizatorem corocznej wymiany sportowej młodych piłkarzy nożnych z Mielca i Morlaix. Wielokrotnie odwiedzał Mielec. Z jego inspiracji powstało w Morlaix Towarzystwo Przyjaciół Polski, a pośrednio – Stowarzyszenie Przyjaciół Francji w Mielcu. W 2004 r. był współorganizatorem koncertów ZPiT „Rzeszowiacy” w Bretanii. 29 V 2011 r. uczestniczył w uroczystości podpisania porozumienia o partnerstwie Mielca z Morlaix, Saint-Martin-des-Champs i Saint Thegonnec, która odbyła się w pałacyku Oborskich. Był wówczas po raz ostatni w Mielcu. Zmarł w 2022 r.
WOJCIECHOWSKI MARIUSZ, urodzony 12 VI 1969 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Anny z domu Kamuda. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Mielcu z maturą w 1989 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Mielcu (kierunek: automatyka i robotyka, specjalność: automatyzacja procesów przemysłowych) i w 1994 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Ponadto w tym samym czasie ukończył Studium Pedagogiki i Psychologii przy Politechnice Krakowskiej i otrzymał uprawnienia pedagogiczne. Pracę zawodową rozpoczął 1 IX 1994 r. i jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół im. prof. J. Groszkowskiego w Mielcu pracował do 31 III 2015 r. Ponadto od 1 IX 2013 r. do 31 VIII 2014 r. uczył przedmiotów mechatronicznych w Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu. Równocześnie ukończył: Wydział Elektryczny Politechniki Rzeszowskiej (1998, inżynier), studia podyplomowe w zakresie informatyki w Akademii Pedagogicznej w Krakowie (2000), studia podyplomowe w zakresie mechatroniki w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (2008) i studia podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania oświatą na Wydziale Ekonomii w Mielcu Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania w Krakowie (2012). W 2001 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. Zdobył też uprawnienia egzaminatora potwierdzającego kwalifikacje zawodowe w zawodach elektrycznych i elektronicznych. Od 2009 r. współpracuje z Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Krakowie jako autor testów egzaminacyjnych i zadań praktycznych oraz recenzent zadań praktycznych do wybranych zadań egzaminacyjnych. Był współautorem „Projektu rozbudowy pracowni na potrzeby kształcenia modułowego specjalistów z zakresu mechatroniki’ (2005-2006), „Programu doskonalenia zawodowego nauczycieli przedmiotów zawodowych i instruktorów praktycznej nauki zawodu branży mechanicznej , lotniczej i mechatronicznej” (2009, CKPiDN w Mielcu) oraz nowatorskiego „Programu nauczania dla zawodu technik mechatronik w specjalności serwisant urządzeń mechatronicznych” (2011, ZST w Leżajsku). Jest współautorem dwutomowej monografii 1912-2012. 100-lecie Gmachu Szkoły. 45-lecie Technikum Elektrycznego, Mielec 2012 oraz kilkunastu biogramów do IV tomu Encyklopedii miasta Mielca. Od 1994 r. jest członkiem NSZZ „Solidarność”. W latach 2006-2015 był przewodniczącym koła NSZZ „Solidarność” w macierzystym Zespole Szkół, a ponadto w latach 2010-2015 – przewodniczącym Komisji Rejonowej NSZZ „Solidarność” Oświaty i Wychowania w Mielcu. Wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz licznymi nagrodami lokalnymi. Od 1 IV 2015 r. do 31 VIII 2019 r. pełnił funkcję dyrektora Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu. W tym czasie znacząco wpłynął na wzbogacenie oferty edukacyjnej szkoły. Doprowadził do współpracy z wieloma firmami branży mechanicznej i lotniczej, aby bardziej dostosować kierunki kształcenia do potrzeb rynku pracy. Pod jego kierunkiem szkoła realizował trzy duże projekty finansowane ze środków RPO WP: „Mielec stawia na zawodowców”, „Zawody przyszłości – doskonalenie kształcenia zawodowego w powiecie mieleckim” i „podkarpacka akademia motoryzacji – innowacyjne szkolnictwo zawodowe”. Od roku szkolnego 2019/2020 jest pracownikiem i nauczycielem CKPiDN w Mielcu. W 2020 r. wraz z zespołem nauczycieli CKPiDN opracował w ramach eksperymentu pedagogicznego podstawę programową i program nauczania dla kierunku kształcenia „technik robotyki” i ta innowacja została zatwierdzona przez MEN. Od IX 2020 r. w CKPiDN w Mielcu rozpoczęto kształcenie na tym kierunku.
WOJCIECHOWSKI TADEUSZ (ksiądz), urodzony 22 XII 1917 r. w Polance – Karolu, powiat krośnieński, syn Adama i Józefy z domu Janusz. Maturę zdał w 1936 r. Studiował równocześnie w Seminarium Duchownym we Lwowie i na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza. Święcenia kapłańskie przyjął w 1942 r., a w następnym roku uzyskał tytuł magistra teologii (praca „Zagadnienie czasu u św. Augustyna”). Pracował jako wikariusz w Ostapiu na Podolu i od 1943 r. w Śniatynie na Pokuciu. Po wojnie był katechetą w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu oraz dyrektorem bursy gimnazjalnej. Po krótkim pobycie w Bochni w 1947 r. przeniósł się do Krakowa. Studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego zakończył doktoratem w 1948 r. (rozprawa Teorie czasu scholastyczne a Einsteinowska). Habilitację uzyskał w 1966 r. na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1967 r., a profesorem zwyczajnym został w 1976 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Był wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Lwowskiej, mającym po wojnie siedzibę w klasztorze w Kalwarii Zebrzydowskiej (1948-1950), Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie (1950-1962), Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej (od 1959 r.), Śląskim Seminarium Duchownym z siedzibą w Krakowie (1963-1980), Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1965-1969), Seminarium Duchownym OO. Reformatów, Seminarium Duchownym w Sandomierzu (1992-1995). Pełnił różne funkcje, m.in.: prodziekana Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie (1968-1974), dziekana Wydziału Filozoficznego PAT w Krakowie (1985-1988) i prorektora tej uczelni (1988-1991). W pracy naukowej koncentrował się na zagadnieniach czasu, ewolucji i duszy ludzkiej. Był autorem wielu książek i artykułów. Uczestniczył w redagowaniu pisma „Analecta Cracoviensia”. Występował z referatami, odczytami lub wykładami na sesjach, sympozjach i kongresach krajowych i zagranicznych. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Teologicznego, przewodnicząc jego Sekcji Filozoficznej i Sądowi Koleżeńskiemu. Organizował działalność odczytową Towarzystwa i inne formy jego integracji, m.in. pielgrzymki do sanktuariów na dawnych Kresach Południowo-Wschodnich (1997). Wyróżniony odznaczeniami kościelnymi i m.in. „Medalem Wdzięczności PTT”. Zmarł 7 III 2000 r.
WOJDYGA PIOTR, urodzony 12 IX 1962 r. w Warszawie. Treningi piłkarskie rozpoczął w „Okęciu” Warszawa i jako zawodnik tego klubu wystąpił w bramce reprezentacji Polski juniorów w meczu z ZSRR (1:1). W latach 1981-1983 grał w drużynie AZS AWF Warszawa, a w latach 1983-1985 w I-ligowym zespole „Bałtyku” Gdynia. W 1985 r. przeszedł do „Stali” Mielec (I liga) i był jednym z najlepszych jej zawodników do 1991 r. Zagrał w 134 meczach w I lidze i przyczynił się do zdobycia 5. miejsca w ekstraklasie w sezonie 1988/1989. Jeden raz wystąpił w drugiej reprezentacji Polski w meczu międzypaństwowym. W 1991 r. przeniósł się do „Widzewa” Łódź, a następnie grał w zespołach: „Pelikan” Łowicz, „Olimpia” Poznań, „Lechia/Olimpia” Gdańsk i „Polonia” Warszawa, przyczyniając się do zdobycia wicemistrzostwa Polski przez „Polonię” w sezonie 1997/1998. Karierę zawodniczą wyczynowa zakończył w 1999 r. Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Od 2001 r. pracuje jako trener. Trenował dotychczas drużyny piłki nożnej Ceramiki Opoczno (2001-2002) i Tłoków Gorzyce (2002-2003), a następnie był trenerem bramkarzy m.in.: Polonii Warszawa (2003-2004), Korony Kielce (2005-?), Odry Wodzisław Śląski (2009-2011) i ponownie Polonii Warszawa.
WOJDYŁO AGNIESZKA ELŻBIETA (z domu KARDYŚ), urodzona 26 X 1977 r. w Kolbuszowej, córka Józefa i Krystyny z domu Karkut. Absolwentka Liceum Ekonomicznego w Rzeszowie, maturę zdała w 1996 r. W czasach szkolnych należała do Związku Harcerstwa Polskiego, ukończyła Ognisko Muzyczne w klasie fortepianu oraz startowała z powodzeniem w zawodach lekkoatletycznych. Studiowała na Politechnice Krakowskiej w Krakowie: równocześnie na Wydziale Inżynierii Środowiska, który ukończyła w 2002 r. z tytułem magistra inżyniera i Wydziale Architektury, który ukończyła w 2003 r. z tytułem magistra inżyniera architekta. Po studiach pracowała w biurach projektowych w kraju i za granicą. W latach 2011-2015 była pracownikiem Urzędu Miejskiego w Kolbuszowej. Od 1 VII 2015 r. do pracowała na stanowisku dyrektora Wydziału Architektury i Budownictwa w Starostwie Powiatowym w Mielcu.
WOJEWÓDZTWO KRAKOWSKIE, powstało w XIV w. z ziem księstwa dzielnicowego. Od XV do XVIII w. było jednostką szlacheckiego samorządu stanowo-terytorialnego i miało własny sejmik. Do 1772 r. jego powierzchnia liczyła około 20 tys. km2. W wyniku I rozbioru Polski zostało pozbawione terenów po prawej stronie Wisły, a po III rozbiorze uległo likwidacji. W 1816 r. zostało reaktywowane w ramach Królestwa Polskiego. Miało wówczas powierzchnię około 11 tys. km2 i cztery obwody: kielecki, miechowski, olkuski i stopnicki, które z kolei miały po 2-3 powiaty. W 1837 r. zostało przemianowane na gubernię krakowską, a następnie kielecką. Po odzyskaniu niepodległości i ustaleniu się granic Polski ponownie utworzono województwo krakowskie (1921). Miało ono obszar około 17,5 tys. km2. W jego skład wchodziły początkowo 23 powiaty, a później – po kilku zmianach podziału terytorialnego państwa – 18 powiatów: bialski, bocheński, brzeski, chrzanowski, dąbrowski, dębicki, gorlicki, jasielski, krakowski, limanowski, mielecki, myślenicki, nowosądecki, nowotarski, ropczycki, tarnowski, wadowicki i żywiecki. Organem zarządzającym i władzą administracyjną drugiej instancji był wojewoda krakowski. Od 1928 r. organem wykonawczym stał się wydział wojewódzki z wojewodą krakowskim na czele. W bieżącej realizacji zadań wojewodzie pomagał Urząd Wojewódzki w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej województwo krakowskie zostało zlikwidowane. W 1945 r. nastąpiła reaktywacja województwa krakowskiego w przedwojennym kształcie (m.in. z powiatem mieleckim), ale jeszcze w tym samym roku – w wyniku decyzji władz centralnych – utraciło ono na rzecz nowo utworzonego województwa rzeszowskiego 5 powiatów: dębicki, gorlicki, jasielski, mielecki i ropczycki. Przejęło natomiast od województwa kieleckiego dwa powiaty – miechowski i olkuski. Po kilku kolejnych zmianach, w tym także wyłączeniu obszaru miasta Krakowa, w 1957 r. woj. krakowskie miało 15,6 tys. km2. W 1975 r. – w rezultacie wprowadzenia dwustopniowego podziału administracyjnego państwa i utworzenia wielu nowych województw, a także ponownego włączenia obszaru miasta Krakowa – uzyskało status województwa miejskiego i zajmowało powierzchnię 3,3 tys. m2. Organami zarządzającymi były Rada Narodowa miasta Krakowa oraz prezydent miasta Krakowa przy pomocy Urzędu Miasta Krakowa. W 1990 r. przywrócono funkcje wojewody krakowskiego i Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie. W wyniku kolejnej reformy administracyjnej i samorządowej 1 I 1999 r. w miejsce woj. krakowskiego utworzono woj. małopolskie, którego obszar (ok. 15 tys. km2) i granice są podobne do granic sprzed 1957 r.
WOJEWÓDZTWO PODKARPACKIE, powstało w ramach reformy podziału administracyjnego państwa 1 I 1999 r., jako jedno z 16 w kraju, z połączenia dotychczasowych 4 województw: rzeszowskiego, tarnobrzeskiego, przemyskiego i krośnieńskiego (z wyjątkiem pow. gorlickiego, który został włączony do woj. małopolskiego). W skład weszły 22 powiaty: bieszczadzki, brzozowski, dębicki, jarosławski, jasielski, kolbuszowski, krośnieński, leski, leżajski, lubaczowski, łańcucki, mielecki, niżański, przemyski, przeworski, ropczycko-sędziszowski, rzeszowski, sanocki, stalowowolski, strzyżowski i tarnobrzeski oraz 4 miasta na prawach powiatu: Rzeszów, Tarnobrzeg, Przemyśl i Krosno. Funkcję podstawowych jednostek samorządu terytorialnego pełni 41 miast i 145 gmin wiejskich. Obszar województwa, po zmianach, liczy 17 844 km2, a zamieszkuje go 2 098 263 osób (2005). Stolicą i siedzibą władz województwa jest Rzeszów. Samorząd wojewódzki składa się z Sejmiku Województwa (jako organu stanowiącego), na którego czele stoi przewodniczący oraz Zarządu Województwa z marszałkiem na czele, którego organem wykonawczym jest Urząd Marszałkowski. W dotychczasowych obu kadencjach mielczanie sprawowali ważne funkcje. W kadencji 1999-2002 członkiem zarządu, a następnie wicemarszałkiem był Władysław Ortyl, a w kadencji 2002-2006 funkcję marszałka powierzono Leszkowi Deptule. Władysław Ortyl został ponownie marszałkiem w 2013 r. i funkcję tę powierzono mu po wyborach w 2014 r. oraz po wyborach w 2018 r. Przedstawicielem administracji państwowej na terenie województwa jest wojewoda podkarpacki, sprawujący funkcję przy pomocy Urzędu Wojewódzkiego.
WOJEWÓDZTWO RZESZOWSKIE, zostało utworzone na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej z 7 VII 1945 r., a na stolicę i siedzibę władz wojewódzkich wybrano Rzeszów. W granicach nowego województwa znalazły się wschodnie powiaty województwa krakowskiego i zachodnie powiaty byłego województwa lwowskiego (z okresu międzywojennego) – łącznie 17 powiatów: brzozowski, dębicki, gorlicki, jarosławski, jasielski, kolbuszowski, krośnieński, leski, lubaczowski, łańcucki, mielecki, niżański, przemyski, przeworski, rzeszowski, sanocki i tarnobrzeski. W 1946 r. powierzchnia województwa wynosiła 18 201 km2, a liczba mieszkańców – ok. 1 535 400. W latach 1944-1950 organem stanowiącym była Wojewódzka Rada Narodowa w Rzeszowie, a władzę administracyjną sprawował wojewoda rzeszowski przy pomocy Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie. W 1950 r. zniesiono funkcję wojewody i Urząd Wojewódzki. Kompetencje terenowego organu jednolitej władzy państwowej otrzymała WRN, a Prezydium WRN (z przewodniczącym na czele) stało się organem zarządzającym i administracyjnym II instancji. W latach 50., na skutek starań miast i powiatów, wielokrotnie wprowadzano zmiany w podziale administracyjnym. Od 1959 r. w województwie funkcjonowały 22 powiaty, w tym mielecki. Liczba ludności rosła, przekraczając w 1973 r. granicę 1800 tys. W latach 1945-1975 w ścisłym kierownictwie organów wojewódzkich znajdowało się szereg osób związanych wcześniej z Mielcem i powiatem mieleckim, m.in. Roman Gesing, Franciszek Dąbal, Mieczysław Marszałek, Tadeusz Kunc i Józef Król. W rezultacie nowego podziału administracyjnego kraju w 1975 r. obszar woj. rzeszowskiego zmniejszono do 4 399 km2. Liczba ludności wynosiła wówczas około 609 600. (Na pozostałych terenach byłego woj. rzeszowskiego utworzono 3 nowe województwa: tarnobrzeskie, przemyskie i krośnieńskie.) Zniesiono Prezydium WRN, a powrócono do funkcji wojewody jako organu administracji państwowej i jego organu wykonawczego – Urzędu Wojewódzkiego. W nowych granicach znalazło się 47 gmin, w tym: Mielec miasto, Mielec wieś, Borowa, Czermin, Gawłuszowice, Przecław i Tuszów Narodowy. Taki stan trwał do 31 XII 1998 r., bowiem w ramach kolejnej reformy podziału administracyjnego państwa, z dniem 1 I 1999 r. w miejsce dotychczasowych województw: rzeszowskiego, tarnobrzeskiego, przemyskiego i krośnieńskiego (bez powiatu gorlickiego), utworzono województwo podkarpackie.
WOJEWÓDZTWO SANDOMIERSKIE, powstało w XIV w. w granicach zbliżonych do księstwa dzielnicowego ze stolicą w Sandomierzu. Jego granice na południu obejmowały m.in. Mielec, Rzochów, Przecław, Radomyśl Wielki i okoliczne miejscowości. Miejscem odbywania sejmików był Opatów.
WOJNA POLSKO-AUSTRIACKA 1809, rozpoczęła się 14 IV wejściem wojsk austriackich pod dowództwem arcyksięcia Ferdynanda d’Este na teren Księstwa Warszawskiego. Po nierozstrzygniętej bitwie pod Raszynem wojska polskie pod dowództwem księcia Józefa Poniatowskiego ruszyły w kierunku południowym na teren Nowej Galicji. Od maja do lipca zajęto m.in. Sandomierz, Zamość, Lwów i Kraków. Przez pewien czas część wojska Księstwa Warszawskiego gościła w Mielcu. 9 VI Polacy stoczyli potyczkę z wojskami austriackimi na terenach po lewej stronie Wisłoki i wycofali się na prawy brzeg rzeki, a następnie opuścili Mielec. 14 X 1809 r., po porażce wojsk austriackich z Francuzami w bitwie pod Wagram, podpisano pokój w Schönbrunn. Księstwo Warszawskie powiększyło się o Nową Galicję, a tereny na południe od Wisły, w tym Mielec, pozostały pod zaborem austriackim.
WOJNA PÓŁNOCNA 1655-1660 („POTOP SZWEDZKI”), rozpoczęła się 19 VII 1655 r. wręczeniem aktu wypowiedzenia wojny Rzeczpospolitej przez Szwecję polskim posłom w Sztokholmie. W lipcu i sierpniu wojska szwedzkie opanowały Wielkopolskę, a we wrześniu i październiku zajęły Warszawę i Kraków (po bohaterskiej obronie krakowskich mieszczan i wojska pod dowództwem Stefana Czarnieckiego). Po klęsce wojsk polskich pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego pod Wojniczem (3 X), część polskiego wojska wycofała się w okolice Mielca. Tu również miały dotrzeć niedobitki drugiej polskiej armii dowodzonej przez hetmana wielkiego koronnego Stanisława Potockiego (Rewerę), którą pokonało wojsko kozacko-rosyjskie pod Gródkiem Jagiellońskim. Wkrótce potem pod Mielec przybyło wojsko szwedzkie. Tymczasem w wyniku negocjacji 21 X przedstawiciele szlachty z województw południowo-wschodnich, m.in. sandomierskiego, uznali władzę Karola Gustawa. W tej sytuacji 28 X hetman S. Potocki poddał się z resztkami wojska. Szwedzkie wojska zajęły m.in. Mielec i zorganizowały obóz w pobliżu zamku. Według żywej do niedawna tradycji szwedzka okupacja była bardzo brutalna. Tak działo się zresztą w całym kraju. Mnożyły się grabieże i napady, a opornych gwałcono i okrutnie karano. Wieści o obronie Jasnej Góry, narastający bunt polskich wojsk przeciwko okrucieństwu Szwedów oraz pierwsze sukcesy w mniejszych bitwach i wojnie podjazdowej zaczęły odmieniać losy wojny. Wczesną wiosną 1656 r. odchodzące z Mielca wojsko szwedzkie splądrowało zamek, a może nawet zniszczyło go. Względny spokój trwał krótko. W zimie 1657 r. na Małopolskę napadł książę siedmiogrodzki Jerzy II Rakoczy (sojusznik Szwecji). Przypuszcza się, że jego oddziały nie ominęły Mielca i splądrowały go, podobnie jak wiele innych miast i wsi. Pomoc Austrii udzielona Polsce przyczyniła się do pokonania wojsk siedmiogrodzkich i podpisania kapitulacji przez Rakoczego. Do końca wojny (3 V 1660 r.) Mielec i okolice pozostawały wprawdzie poza działaniami wojennymi, ale odradzały się z wielkimi kłopotami.
WOJNA ŚWIATOWA I, zob. hasło HISTORIA MIELCA
WOJNA ŚWIATOWA II, zob. hasło HISTORIA MIELCA
WOJNAROWSKA ELŻBIETA (z domu SZAREK), urodzona 8 III 1979 r. w Tarnobrzegu, córka Jana i Zofii z domu Przygoda. Absolwentka Zespołu Szkół Zawodowych w Mielcu ze specjalnością: kucharz w 1997 r. Pracowała poza granicami kraju, a następnie okresowo w Szkole Podstawowej nr 13 w Mielcu, Zakładzie Oczyszczania Osiedla Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej i C+N Mielec. Od 22 VI 2017 r. pracuje w R&G PLAST Sp. z o.o. w Mielcu. Jako jedna z nielicznych kobiet w Mielcu jest honorowym dawcą krwi. W latach 1999-2018 r. oddała ponad 25 l krwi. Od 2008 r. jest członkiem zarządu Rejonowego Klubu HDK przy ZP PCK w Mielcu. Uczestniczyła w różnych akcjach charytatywnych, m.in. pomagała przy wydawaniu żywności w PCK. Wyróżniona m.in. Odznaką Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu, Medalem dla Kobiet, Medalem 90-lecia PCK oraz Odznakami Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi PCK IV, III, II i I stopnia.
WOJNAROWSKI KRZYSZTOF JAN, urodzony 1 IV 1978 r. w Mielcu, syn Józefa i Danuty z domu Ząbek. Ukończył Zasadniczą Szkołę Przyzakładową WSK Mielec z zawodem szlifierz metali. Pracował w WSK PZL-Mielec (1993-1996), firmie „Ponar” w Tarnobrzegu (1997-1998), firmie obsługującej cmentarz komunalny (1998), WSK PZL-Mielec (1999-2000), Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Mielcu (2001-2002), firmie stolarskiej w Trześni (2003-2004) i BRW Mielec (2004-nadal).Po raz pierwszy oddał krew 26 IV 1996 r. Do Klubu Honorowych Dawców Krwi przy PCK w Mielcu wstąpił w 1998 r. Dotychczas oddał 47 400 ml krwi (2015). Jest członkiem Zarządu Rejonowego Klubu HDK i członkiem grupy reprezentacyjnej przy PCK. Wyróżniony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, odznakami Zasłużonego HDK III, II i I stopnia, Odznaką Honorową PCK IV stopnia, Medalem 50-lecia Honorowego Krwiodawstwa i Medalem 90-lecia PCK.
WOJSKA POLSKIEGO (ULICA), ulica powiatowa, jedna z najdłuższych (2256 m) w Mielcu. Biegnie od ul. Cyranowskiej, wzdłuż ogrodzenia SSE EURO–PARK MIELEC (wcześniej WSK „PZL–Mielec”), do ronda z ul. Partyzantów i al. Kwiatkowskiego. Stąd skręca na północ i biegnie łamaną linią, pomiędzy firmami SSE, do granicy miasta w rejonie osiedla Mościska. Tam wybiegają od niej ulice Rudnik i Pogodna oraz droga do Trześni. Ma nawierzchnię asfaltową, wielokrotnie remontowaną, ostatnio przy budowie ronda. Jako droga przemysłowa powstała w ramach budowy Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w latach 1937–1939. Status ulicy i nazwę LUDOWEGO WOJSKA POLSKIEGO otrzymała 26 VI 1957 r., po przejęciu przez administrację miejską osiedla fabrycznego WSK. 28 II 1990 r. zmieniono nazwę na WOJSKA POLSKIEGO. W 2020 r., po przebudowie i gruntownym remoncie została oddana do użytku.
Polskie siły zbrojne, aczkolwiek zorganizowane już za panowania Mieszka I, zaczęły używać nazwy WOJSKO POLSKIE dopiero w pierwszych latach XIX w. Urzędowo wprowadzono tę nazwę w 1918 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 2017 r. wykonano częściowy remont ulicy na odcinku 1,5 km od ronda przy skrzyżowaniu z al. E. Kwiatkowskiego i ul. Partyzantów w kierunku wschodnim do obwodnicy.
WOJSKOWA KOMENDA UZUPEŁNIEŃ (WKU), terenowa instytucja administracji wojskowej. Realizuje przede wszystkim zadania z zakresu: zapewnienia mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych, administrowania rezerwami osobowymi, świadczeń na rzecz obrony oraz współpracy z innymi organami i podmiotami w sprawach związanych z obronnością państwa. Do 30 XII 1966 r. teren powiatu mieleckiego objęty był działaniem Wojskowej Komendy Rejonowej Powiatowego Sztabu Wojskowego (PSzW) w Dębicy. W styczniu 1967 r. utworzono Wojskową Komendę Rejonową w Mielcu, obejmującą zasięgiem działania obszar powiatu mieleckiego i podlegającą Szefowi Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego Rzeszów. Równocześnie w okresie I – II 1967 r. odbyło się formowanie Powiatowego Sztabu Wojskowego Mielec, a zadanie to powierzono pierwszemu jego szefowi – ppłk. Stanisławowi Lasowemu. Kadra kierownicza została skompletowana z oficerów przeniesionych służbowo z innych Powiatowych Sztabów Wojskowych, stanowiska podoficerskie obsadzono podoficerami powołanymi do zawodowej służby wojskowej z rezerwy, a stanowiska pracowników cywilnych – osobami pozyskanymi z mieleckich zakładów pracy. W lutym 1969 r. ppłk S. Lasowy został przeniesiony do PSzW Pisz, a szefem PSzW Mielec mianowano ppłk. Józefa Niezgodę. W lipcu 1970 r. wyznaczono go na stanowisko dowódcy Garnizonu Mielec. Od stycznia 1975 r. decyzją MON teren powiatu mieleckiego został objęty działaniem PSzW Dębica, ale już w lutym decyzja ta została cofnięta. W związku z wprowadzeniem nowego podziału administracyjnego państwa w 1975 r. (m.in. likwidacja powiatów) i reorganizacją administracji wojskowej – w miejsce PSzW Mielec powołano Wojskową Komendę Uzupełnień Mielec (WKU), podlegającą Szefowi Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Rzeszowie. Objęła ona tereny byłych powiatów: mieleckiego, kolbuszowskiego i ropczyckiego. Ppłk J. Niezgoda został przeniesiony na stanowisko komendanta WKU Nisko, a komendantem WKU Mielec wyznaczono ppłk. Leszka Datę. Kolejna zmiana nastąpiła w wyniku reformy administracyjnej w 1999 r. Obszar działania WKU Mielec powiększono o powiat dębicki. Siedzibą WKU jest budynek przy ul. Legionów w Mielcu.
Komendanci (szefowie) w latach 1975-2006: płk dypl. Leszek Data (19751987), płk dypl. Józef Pado (1987-1997), p.o. ppłk dypl. Ryszard Zawisza (1997-1997), p.o. ppłk inż. Stanisław Chmielowiec (1997-1997), płk mgr inż. Zenon Kamiński (1997-2003), ppłk mgr inż. Andrzej Sitko (2003-2007), ppłk Mirosław Ciesielski (2007-2019), czas. p.o. mjr mgr inż. Tomasz Mazur (2019), ppłk mgr inż. Bogusław Antas (2020-2021), ppłk Witold Witkowski (2021-nadal).
WOJSŁAW, osiedle w południowej części Mielca (od 1985 r.), wcześniej oddzielna miejscowość. Jej główną ulicą jest ul. Wojsławska, a ponadto sieć komunikacyjną osiedla stanowią ulice: Azaliowa, Benedyktyńska, Bolesława Chrobrego, Bolesława Wstydliwego, Dobra, Duńska, A. Gardulskiego, Gołębia, Inwestorów, Letnia, Nadziei, Rybacka, F. Saramy, F. Wiesiołowskiego (od ul. Wojsławskiej do linii kolejowej), Wiosenna, W. Witosa (od ul. Wojsławskiej do linii kolejowej), Zakole, Zielona, Żegoty. Liczy ok. 1900 mieszkańców.
Historia Pierwsza wzmianka o Wojsławiu pochodzi z 1269 r., kiedy to dotychczasowy właściciel – rycerz Żegota dokonał zamiany Wojsławia na Grzegorzewice z klasztorem benedyktynów na Łysej Górze. Zakonnicy byli właścicielami Wojsławia do 1471 r. i sprzedali go Janowi Skrętce z Pawłowa, herbu Godziemba. Ten natomiast w 1480 r. sprzedał wieś i Rżyska założycielom Mielca – Janowi i Bernardynowi. W 1548 r. w wyniku podziału dóbr Stanisława Mieleckiego pomiędzy synów, Wojsław otrzymał Sebastian – kasztelan wiślicki, a w spadku po nim – syn Hieronim, starosta brzesko-kujawski. W ostatnich latach XVI w. właścicielką Wojsławia stała się Anna – córka Hieronima, żona Joachima Ocieskiego, a następnie Adama Ratowskiego. Kolejnymi właścicielami byli: Lubomirscy, Sanguszkowie i ponownie Lubomirscy. W 1753 r. właścicielem Wojsławia i Rżysk został Andrzej Wiesiołowski, żonaty z Marianną z Drużbackich, córką Kazimierza i Elżbiety z Kowalskich – słynnej polskiej poetki, „muzy sarmackiej” (1695-1765). Prawdopodobnie wówczas powstał murowany dwór, który po przebudowie (1910-1912) i licznych przeróbkach przetrwał do naszych czasów. Spadkobiercą majątku wojsławskiego był Xawery Wiesiołowski, syn Andrzeja i Marianny. Po śmierci Xawerego Wojsław przejął jego syn – Franciszek. Jako jeden z organizatorów powstania narodowego w Galicji w 1846 r. wielokrotnie gościł w dworze wojsławskim innych organizatorów, m.in. Dembowskiego i Goslara. Po upadku powstania Franciszek Wiesiołowski został uwięziony i wypuszczono go dopiero po interwencjach wpływowych osób na dworze w Wiedniu. W 1853 r. założył w Wojsławiu szkołę 1-klasową jako filię szkoły trywialnej w Mielcu. Wojsław miał wówczas około 650 mieszkańców. W 1855 r. majątek wojsławski zlicytowano za długi zaciągnięte na potrzeby powstańcze. Nabył go Aleksander Sękowski, posiadający dotąd duży majątek ziemski w pobliżu Zbaraża. Kolejnym właścicielem Wojsławia był syn Aleksandra – Stefan, późniejszy prezes Wydziału Powiatowego (marszałek powiatu mieleckiego). Sękowscy bardzo dobrze opiekowali się kościołem w Rzochowie, a w wojsławskim dworze urządzono kaplicę, w której odprawiano msze św. i inne nabożeństwa. Zapraszano też duchownych do głoszenia rekolekcji dla domowników i miejscowej ludności. Z inicjatywy Stefana Sękowskiego w latach 1900-1907 czynna była w Wojsławiu Krajowa Szkoła Koszykarska, która kształciła rzemieślników zajmujących się wikliniarstwem. W 1917 r. Sękowscy sprzedali majątek wojsławski baronowi Götzowi z Oświęcimia. Wkrótce potem właścicielem tych dóbr został Mojżesz Aschheim, a ten sprzedał je Gardulskim. Nowi właściciele wprowadzili do Wojsławia nowoczesne metody uprawy roli, pielęgnacji sadów i przydomowych ogródków. Ważnym wydarzeniem było oddanie do użytku w 1939 r. domu ludowego, wybudowanego ze składek społeczeństwa. W czasie okupacji hitlerowskiej w Wojsławiu znaczna grupa mieszkańców związana była z działalnością konspiracyjną. Prowadzono także tajne nauczanie. Po II wojnie światowej Wojsław został siedzibą Gromadzkiej Rady Narodowej. Stanowił też prężny ośrodek kulturalno-oświatowy. Szkoła podstawowa uzyskała status placówki 7-klasowej. Działały chór i zespół teatralny. Funkcjonowała Ochotnicza Straż Pożarna, Koło Gospodyń Wiejskich i Koło Związku Młodzieży Wiejskiej. W latach 60. w domu ludowym zorganizowano Klub „Młodego Rolnika”. W 1952 r. zmarł Andrzej Gardulski, a w 1979 r. jego spadkobiercy sprzedali wojsławski dwór z parkiem Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. W związku z reformą administracyjną 31 XII 1972 r. zakończyła funkcjonowanie GRN, a Wojsław wszedł w skład Gminy Mielec. W tym czasie liczył około 2200 mieszkańców. W 1975 r. w domu ludowym ulokowano nowo utworzony Gminny Ośrodek Kultury, który rozwinął działalność kulturalną nie tylko w Wojsławiu, ale także w całej Gminie Mielec. W rezultacie decyzji władz o powiększeniu obszaru miasta Mielca od 1 I 1985 r.– Wojsław przyłączono do Mielca i nadano mu status osiedla. Istniejącym drogom nadano nazwy: Benedyktyńska, Bolesława Chrobrego, Bolesława Wstydliwego, Dobra, A. Gardulskiego, Gołębia, J. Iwaszkiewicza, Nadziei, Rybacka, Wiosenna, W. Witosa, Wojsławska, F. Wiesiołowskiego, Zielona i Żegoty. Miejscowa szkoła podstawowa otrzymała nr 10. Od tego czasu zintensyfikowano zbrojenie terenu, a w latach 90. – budowę ulic. Równocześnie na terenie Wojsławia rozwinęło się budownictwo mieszkaniowe. W latach 1985-1992 siłami społecznymi zbudowano kościół pomocniczy p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Miejsce GOK w domu ludowym zajął Miejski Ośrodek Kultury, w którym m.in. rozwinął działalność Zespół Pieśni i Tańca „Wojsławianie”. Na początku lat 90. MOK przeprowadził się do budynku kina „Bajka”, a w domu ludowym pojawiali się kolejni lokatorzy, w większości związani z działalnością kulturalno-oświatową. Po wprowadzeniu reformy oświatowej (1999) w latach 2000-2001 przeprowadzono likwidację Szkoły Podstawowej nr 10, a uczniów dowożono do Szkoły Podstawowej nr 2. Do budynku szkolnego wprowadzono najpierw Wyższą Szkołę Gospodarki i Zarządzania, a od 2007 r. – Ośrodek Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczy. W 2004 r. zbudowano kanalizację sanitarną na terenie osiedla i wykonano przepompownię ścieków. W 2005 r. na nieużytkach we wschodniej części Wojsławia ulokowano tzw. Obszar B Mieleckiego Parku Przemysłowego. Po wykonaniu niezbędnej infrastruktury – w 2008 r. pierwsza firma oddała do użytku obiekty produkcyjne i rozpoczęła działalność. W 2007 r. nowa ulica, biegnąca od ul. Wojsławskiej w kierunku torów kolejowych, otrzymała patronat Franciszka Saramy – wojsławianina, nauczyciela i wybitnego działacza kulturalnego. Od 2008 r. – w ramach projektu współfinansowanego przez UE „Uporządkowanie systemu zbierania i oczyszczania ścieków w Mielcu” – rozpoczęto zadanie „Budowa kanalizacji sanitarnej w osiedlach Wojsław i Rzochów oraz renowacja kanalizacji istniejącej”. W 2009 r. ukończono budowę kanalizacji sanitarnej i przeprowadzono renowację kanalizacji istniejącej. Nowej ulicy nadano nazwę Azaliowa. W 2022 r. oddano do użytku street workout park (plac do ćwiczeń).
WOJSŁAWIANIE (ZESPÓŁ PIEŚNI I TAŃCA), powstał w latach 1985-1987 w Gminnym Ośrodku Kultury w Wojsławiu z prowadzonej tam grupy tanecznej, a następnie kontynuował działalność pod opieką Miejskiego Ośrodka Kultury. Założycielami i instruktorami zespołu byli: Jan Sarama (choreografia), Tadeusz Wywrocki (muzyka), Bożena Telega i Lucyna Szęszoł (sprawy organizacyjne). Występowano z programem Witają Was Wojsławianie, w którym zaprezentowano tańce narodowe i regionalne. Na początku lat 90., po przeprowadzeniu siedziby MOK do budynku kina „Bajka”, aktywność zespołu spadła i został rozwiązany.
WOJSŁAWSKA (ULICA), ulica wojewódzka na osiedlach T. Kościuszki i Wojsław, stanowi część drogi wojewódzkiej 985 Nagnajów – Dębica. Odcinek ten zaczyna bieg od skrzyżowania z ul. A. Mickiewicza, a kończy na granicy pomiędzy Wojsławiem i Rzochowem. Ma 985 m długości, asfaltową nawierzchnię oraz chodniki. Powstała w 1977 r. i początkowo była przedłużeniem ul. H. Sienkiewicza do ówczesnych granic miasta. Wtedy też na jej skrzyżowaniu z ul. A. Mickiewicza i ul. H. Sienkiewicza zamontowano pierwszą w Mielcu sygnalizację świetlną. 27 III 1985 r., po przyłączeniu m.in. Wojsławia i Rzochowa do miasta Mielca, odcinek ten i dotychczasowa droga biegnąca przez Wojsław zostały połączone i nazwane ul. Wojsławską. Oddanie do użytku nowej tranzytowej ulicy spowodowało spore zmiany, m.in. ulice Lwowska i Zacisze zostały podzielone na dwie części i oddzielone od ruchu na Wojsławskiej, a tak samo podzielona ul. Moniuszki otrzymała połączenie z jednej strony. Ponadto krzyżują się z nią ulice: G. Narutowicza, ul. T. Kościuszki, ul. Racławicka i ul. Kosynierów na terenie osiedla T. Kościuszki oraz ulice: Gołębia, Rybacka, Zielona, Nadziei, Bolesława Chrobrego, Dobra, Bolesława Wstydliwego, Benedyktyńska, W. Witosa, A. Gardulskiego, F. Wiesiołowskiego i Żegoty. Wędrówka w kierunku Wojsławia jest ciekawą lekcją historii. Początek to osiedle domów jednorodzinnych i kilka sklepów, wszystko w bogatej zieleni. Od ul. Moniuszki rozpoczyna się jedna ze stref przemysłowych. Jest tu m.in.: baza Miejskiej Komunikacji Samochodowej, stacja paliw, stara cegielnia, komis samochodowy ze stacją obsługi i kilka firm produkcyjno – handlowych. Po ul. Kosynierów znów pojawiają się po obu stronach okazałe domy prywatne, z reguły schowane w zieleni ogrodowej. Tu i ówdzie widać kapliczki i figury przydrożne, bardzo zadbane, a przy ul. Benedyktyńskiej kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po skrzyżowaniu z ul. Witosa po lewej Dom Ludowy, miejsce imprez i uroczystości integrujących wojsławian przez kilkadziesiąt lat, ale teraz służący innym celom. Po prawej zaś – budynek dawnej Szkoły Podstawowej nr 10, później Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania, a obecnie siedziba Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego. Nieco dalej znajduje się największa do niedawna atrakcja Wojsławia – odbudowany XIX–wieczny dwór z parkiem. Jest dziś ogrodzony murem i na razie niedostępny dla zwiedzających. Można podejść tylko do ustawionej w narożniku ogrodzenia zabytkowej figury św. Jana Nepomucena, odrestaurowanej w latach 90. W latach 2009-2010 ul. Wojsławska została przebudowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową, zbudowano z obu stron chodniki z kostki i ścieżkę rowerową.
WOJTANOWSKI KAZIMIERZ TADEUSZ, urodzony 12 X 1928 r. w Dębicy, syn Józefa i Józefy z domu Wójcik. W latach 1941–1943 uczęszczał do dwuletniej Miejskiej Szkoły Handlowej w Dębicy, a następnie został zmuszony przez Niemców do pracy w restauracji jako uczeń zawodu. W 1946 r. zdał małą maturę, a następnie ukończył Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy i zdał maturę w 1948 r. W latach 1945–1948 pełnił funkcję zastępcy komendanta Hufca ZHP w Dębicy. Studiował na Wydziale Praw Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i w 1952 r. uzyskał tytuł magistra praw. Pracę zawodową rozpoczął w styczniu 1953 r. w Zakładach Ceramiki Budowlanej w Dębicy, a następnie od maja tego roku do września 1957 r. pracował w Zakładach Przemysłu Gumowego w Dębicy na stanowiskach starszy ekonomista i kierownik sekcji organizacyjno – prawnej. W październiku 1957 r. rozpoczął pracę w sądownictwie. Był kolejno: aplikantem w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie (X 1957 r. – XII 1959 r.), asesorem i p.o. sędzią w Sądzie Powiatowym w Mielcu (I 1960 r. – XII 1960 r.), asesorem, p.o. sędziego i sędzią (V 1961 r.) w Sądzie Powiatowym w Kolbuszowej (XII 1960 r. – XII 1963 r.), sędzią w Sądzie Powiatowym w Mielcu (XII 1963 r. – VIII 1966 r.), sędzią w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie (IX 1966 r. – IV 1976 r.), sędzią Sądu Wojewódzkiego w Krośnie (1976–1978) i ponownie sędzią w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie (1978–1990). Ponadto delegowano go: w latach 1978–1982 do pełnienia czynności w Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie, a w latach 80. dwukrotnie (po 3 miesiące) do Warszawy, gdzie był sędzią i rzecznikiem prasowym w Ministerstwie Sprawiedliwości oraz sędzią w Sądzie Najwyższym. Także w latach 80. był wykładowcą na Wydziale Prawa i Administracji Filii UMCS w Rzeszowie. Ukończył m.in. studium w zakresie nowego prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego (Katowice-Warszawa, 1968) i uczestniczył w szeregu seminariów specjalistycznych. Publikował w periodyku „Prawo i Życie”. W październiku 1990 r. został sędzią Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie. W dniu 15 II 1991 r. powierzono mu funkcję prezesa tegoż Sądu Apelacyjnego i pełnił ją do 12 X 1998 r., a następnie przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Mielca. Od młodości angażował się społecznie, m.in. jako: zastępca komendanta Hufca ZHP w Dębicy (1945–1948), działacz Zrzeszenia Studentów Polskich (w czasie studiów), organizator i przewodniczący Komisji Rozjemczej i Rady Pracowniczej w ZPG w Dębicy oraz członek PTTK i LOK przy ZPG (1954-1957), członek Zarządu Okręgu Zrzeszenia Prawników Polskich w Rzeszowie, prelegent Towarzystwa Wiedzy Powszechnej oraz działacz Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Zrzeszenia Prawników Polskich” i Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Państwowy”. Zmarł 30 VIII 2019 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WOJTAS ANNA (z domu GĘZA), urodzona 25 X 1966 r. w Mielcu, córka Stanisława i Krystyny z domu Smaczniak. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1985 r. Siatkówkę zaczęła trenować w końcowych klasach szkoły podstawowej, a następnie została zawodniczką Stali Mielec. Występy w I drużynie seniorek (II liga) rozpoczęła w sezonie 1984/1985 i przyczyniła się do awansu do I ligi. W latach 1985 – 1994 była zatrudniona w WSK Mielec z oddelegowaniem do prac sportowych w Stali Mielec (1990 – 1994). W tym okresie jako rozgrywająca wniosła duży wkład do osiągniętych wówczas sukcesów, a zwłaszcza brązowych medali Stali za III miejsce w sezonach 1991/1992 i 1993/1994. W 1992 r. ukończyła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (kierunek trenerski). W latach 1994 – 1995 pracowała w „Dezamecie” w Nowej Dębie i grała w tamtejszym zespole siatkówki. W sezonie 1995/1996 występowała w zespole BKS Stal Bielsko Biała, który wywalczył tytuł mistrza Polski. Przed sezonem 1996/1997 powróciła do Mielca i przyczyniła się do powrotu Stali do Serii A I Ligi (najwyższa wówczas klasa rozgrywkowa). Po likwidacji FKS Stal w 1997 r. przeszła do nowo utworzonego Klubu Piłki Siatkowej Stal i była współautorką jego największych sukcesów: zdobycia brązowego medalu w sezonie 1998/1999 i wicemistrzostwa Polski w sezonie 1999/2000 oraz wygrania grupy eliminacyjnej Pucharu Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej Kobiet CEV w 1999 r. i awansu do ćwierćfinału tego Pucharu w 2002 r. W tym okresie była zatrudniona w Zakładach Narzędziowych Sp. z o.o. w Mielcu (1997–2001) i Wire Bind Spiral Sp. z o.o. w Mielcu (2001–2002). Ponadto prowadziła treningi siatkarskie z grupami początkującymi (IV – VI klasa szkoły podstawowej). W 2002 r. zakończyła karierę wyczynową. W latach 2002-2004 została zatrudniona w KPS Stal jako pracownik administracyjny i jeszcze w tym samym roku przeszła na stanowisko specjalisty ds. administracji w nowo utworzonym KPSK Stal Mielec. Po zmianach organizacyjnych w KPSK Stal Mielec (przekształcenie na Stal Mielec SA) w 2012 r. rozwiązała umowę o pracę. Pełniła funkcję kierownika biura UKS Szóstka Mielec oraz trenowała grupę młodziczek tego klubu. Od 2019 r. pracuje w Biurze Promocji i Sportu Urzędu Miejskiego w Mielcu. Pomaga przy zbieraniu materiałów do niniejszej Encyklopedii miasta Mielca.
WOJTAS ARTUR, urodzony 4 I 1967 r. w Chrzanowie, syn Władysława i Krystyny z domu Adam. Absolwent Technikum Mechanicznego Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu (specjalność: budowa płatowców). Po maturze w 1988 r. został przyjęty do pracy w Ośrodku Badań Rozwojowych Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na stanowisku montera płatowców. Równocześnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (kierunek: mechanika i budowa maszyn, specjalność: silniki mechaniczne) i w 1994 r. uzyskał tytuł inżyniera. W 1995 r. ukończył studia podyplomowe (dziedzina: systemy komputerowe w zarządzaniu) na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W latach 1994-1996 pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL-Mielec” Sp. z o.o. jako technolog w Dziale Uruchomienia Produkcji, a w latach 1997-1999 był kierownikiem Działu Zakupów Materiałowych. Po powstaniu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. został zatrudniony na stanowisku kierownika Działu Zakupów (1999-2000), a następnie pełnił funkcję szefa programu produkcji części i zespołów samolotów Hawk, RJ146, Hawker 800XP (2000-2002). W 2002 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Mechanicznym (kierunek: zarządzanie i inżynieria produkcji) Politechniki Krakowskiej oraz przeniósł się do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Rzeszów” SA (Pratt&Whitney, grupa United Technologies Corporation), gdzie pracował na stanowisku kierownika Sekcji Kooperacji i później kierownika Działu Zaopatrzenia i Kooperacji (2002-2005). W 2005 r. powrócił do Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. (Sikorsky Aircraft Corporation, grupa United Technologies Corporation), gdzie powierzono mu funkcję członka Zarządu – Dyrektora Handlowego (2005-2010), a od 2011 r. – funkcję członka Zarządu – Dyrektora Programów Wojskowych. Wniósł znaczący wkład m.in. w zabezpieczenie wieloletniej sprzedaży wyrobów PZL Mielec. Uczestniczył w szeregu kursów specjalistycznych. Był delegatem na pierwsze posiedzenie Europejskiego Parlamentu Przedsiębiorstw w Brukseli (2008). W 2010 r. otrzymał nominację na honorowego członka organizacji Emerald Who’s Who z siedzibą w Nowym Yorku (za dotychczasowe osiągnięcia zawodowe), a w 2011 r. został powołany do Przemysłowej Grupy Doradczej NATO (NIAG).
WOJTAS ZDZISŁAW STANISŁAW, urodzony 22 VIII 1922 r. w Krakowie, syn Stanisława i Albiny z domu Spaltenstein. W 1924 r. rodzina Wojtasów przeniosła się do Katowic. Tam Zdzisław ukończył szkołę podstawową, a następnie 3 klasy Państwowego Gimnazjum im. A. Mickiewicza. Po wybuchu II wojny światowej zamieszkał z rodzicami w Mielcu. Aby uniknąć przymusowej wywózki do Niemiec, pracował jako robotnik w Firmie Herminy Królikiewicz w Mielcu (przemysł drzewny) przy ul. A. Kędziora (Cyrankastrasse). Po wyzwoleniu miasta spod okupacji hitlerowskiej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum im. S. Konarskiego w Mielcu i po ukończeniu czwartej klasy 12 XII 1944 r. zdał małą maturę. 12 I 1945 r. został powołany do wojska. Szkolił się w Przemyślu, a następnie w Pierwszej Oficerskiej Szkole Piechoty WP w Krakowie i 15 VII 1945 r. został promowany na stopień podporucznika. W wojsku służył do 20 VIII 1952 r., najpierw jako oficer liniowy, a później w intendenturze, gdzie awansował do stanowiska kwatermistrza pułku. Trzykrotnie brał udział w walkach na terenach południowo-wschodniego Podkarpacia (23 VII – 15 II 1947 r., 13 X 1948 r. – 9 III 1949 r., 12 X – 8 XII 1951 r.). W 1949 r. został awansowany na stopień porucznika. 20 VIII 1952 r. został przeniesiony do rezerwy i pracował w różnych przedsiębiorstwach na terenie Katowic i Gliwic. W 1960 r. ukończył Technikum Budowlane dla Pracujących (specjalność: instalacje sanitarne i przemysłowe) i zdał maturę, uzyskując tytuł technika budowlanego. W latach 1957-1960 pracował w Biurze Projektów Budowy Nowych Kopalń w Gliwicach. 1 XI 1960 r. przeprowadził się na stałe do Mielca i został zatrudniony na stanowisku kierownika budowy w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Instalacji Budowlanych, a następnie w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych. W latach 1962–1988 pełnił funkcje inspektora nadzoru w Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich w Dębicy – Inspektorat w Mielcu, a po reorganizacji w Wojewódzkiej Dyrekcji Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Rzeszowie – Inspektorat w Mielcu. Nadzorował roboty sanitarne i przemysłowe na terenie Mielca, m.in. w ramach budowy: Szpitala Powiatowego, Stacji Uzdatniania Wody, miejskiej sieci ciepłowniczej, kotłowni i węzłów ciepłowniczych, kolektorów sanitarnych i magistrali wodociągowych. W 1965 r. uzyskał uprawnienia budowlane w zakresie projektowania i wykonawstwa instalacji i urządzeń sanitarnych, a w 1969 r., po odbyciu ćwiczeń wojskowych, został awansowany na stopień kapitana. Wykonał szereg projektów technicznych w czynie społecznym na rzecz miasta Mielca, m.in.: kanalizacji deszczowej w ulicach J. Kusocińskiego, Z. Nałkowskiej i J. Kilińskiego, kanalizacji sanitarnej i deszczowej w ul. M. Reja i kanalizacji ogólnospławnej w ul. Wolności. W 1985 r. otrzymał awans na stopień majora. Z dniem 21 XII 1988 r. przeszedł na emeryturę. Od 1975 r. należał do ZBoWiD, a od lat 90. do Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalami 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1981 r. i Brązową Odznaką „Za Zasługi dla ZŻWP”. Zmarł 18 XI 2015 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOJTASIK MICHAŁ (ksiądz), urodzony 28 VII 1920 r. w Witowicach Dolnych, parafia Tropie, syn Jana i Katarzyny z domu Wolak. Maturę zdał w Nowym Sączu w 1945 r. Po studiach teologicznych w Tarnowie, w 1948 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Pilźnie (1948–1953) i Przecławiu (1953–1957). W 1957 r. został skierowany do parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu i tu przez blisko 30 lat katechizował dzieci i młodzież. Znacząco przyczynił się do rozwoju wielu grup modlitewnych i scalania duchowego wspólnoty parafialnej. Odznaczony Ec. Zmarł 16 XI 1986 r. Spoczywa w grobowcu kapłańskim na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOJTASZEK BOGDAN, urodzony 31 III 1955 r. w Mielcu, syn Edwarda i Marty z domu Pazdan. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1974 r. Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w 1979 otrzymał tytuł magistra. Od 1 III 1979 r. do 31 VIII 2007 r. pracował jako nauczyciel języka angielskiego w II LO w Mielcu, a od 1 X 2005 r. był nauczycielem języka angielskiego w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych w Mielcu. W 2004 r. otrzymał stopień nauczyciela dyplomowanego. Od 2001 r. do 2016 r. pełnił funkcję egzaminatora egzaminu maturalnego z języka angielskiego z ramienia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Krakowie. W latach 1979-1980 (już w czasie zatrudnienia w II LO) został powołany do wojska na roczne przeszkolenie oficerów rezerwy (SOR) w specjalności tłumacza do WSOWZ we Wrocławiu i elitarnej 6 PDPD („czerwone berety”) w Krakowie. Służbę wojskową ukończył z wyróżnieniem w stopniu podporucznika rezerwy. W czasie długoletniej pracy nauczycielskiej wychował kilka pokoleń anglistów. Wielu jego uczniów pracuje w zawodzie nauczyciela języka angielskiego w Mielcu, na terenie kraju i poza jego granicami. Współpracował z wydawnictwami, m.in. z Wydawnictwem Szkolnym „Omega” w Krakowie jako konsultant merytoryczny podręczników, lektor w anglojęzycznych nagraniach audio do tych podręczników oraz jako autor zbioru ćwiczeń leksykalno-gramatycznych przygotowujących do matury. Był też współpracownikiem Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli w Mielcu jako lektor kursów językowych w technikach „e-learning” w ramach projektów Europejskiego Funduszu Społecznego. Zainicjował organizację w II LO kursów przygotowawczych do matury i studiów i przez wiele lat był ich kierownikiem. (Kursy były formą działalności gospodarczej szkoły.) Uczestniczył w wymianie młodzieży szkolnej mieleckiego II LO i CEG w Erlangen (Niemcy). Współpracował przy tworzeniu filmów promocyjnych, m.in. o Mielcu i SSE EURO-PARK MIELEC, produkowanych przez mieleckie firmy EDA Video i MAWI Studio. Był tłumaczem na doraźne potrzeby samorządowych władz miasta Mielca, m.in. z okazji wizyt delegacji zagranicznych. Wielokrotnie wyróżniany za wybitne osiągnięcia w pracy pedagogicznej. Na emeryturę przeszedł 31 VIII 2007 r.
WOLAK RYSZARD, urodzony 10 XII 1947 r. w Wadowicach Górnych, pow. mielecki, syn Józefa i Stefanii z domu Ogorzałek. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. W latach 1966–1979 pracował w WSK „PZL–Mielec” na stanowiskach: ślusarza probierza, mistrza, technologa, kierownika Sekcji Technologicznej i kierownika Pracowni Technologicznej. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Krakowie (specjalizacja: silniki spalinowe) i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Od I do VIII 1979 r. pracował w Zakładzie Zamiejscowym WSK Mielec w Poznaniu, wdrażając nową licencję pomp paliwowych CAV produkcji angielskiej. We wrześniu 1979 r. został oddelegowany do pracy w aparacie partyjnym PZPR w Tarnowie i Mielcu, gdzie pełnił funkcję I sekretarza w latach 1983–1990. Ponadto w latach 1984–1990 był wiceprzewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Pełniąc te odpowiedzialne funkcje, przyczynił się do rozwoju miasta Mielca mimo narastającego kryzysu gospodarczego i społecznego kraju. Ukończył szereg kursów specjalistycznych, a także kurs dla członków rad nadzorczych. Od I do VII 1990 r. pracował w Banku Przemysłowo-Handlowym w Rzeszowie jako inspektor techniczny, a od VIII 1990 r. do IV 1991 r. pełnił funkcję kierownika sieci sklepów Wielobranżowego Zespołu Działalności Gospodarczej w Rzeszowie. W latach 1991-1999 prowadził działalność gospodarczą w ramach Przedsiębiorstwa Handlowego JURYSTA w Mielcu. Po epizodycznej roli w marketingu Zakładu Mechaniki R & G w Mielcu (I–VI 2000 r.) został zatrudniony od VII 2000 r. w Wytwórni Aparatury Wtryskowej „PZL–Mielec” jako kierownik Odlewni (do III 2003 r.), a następnie pełnomocnik Zarządu ds. restrukturyzacji (do VII 2005 r.) i zastępca dyrektora Oddziału Odlewni (od VIII 2005 r.). Ponadto w latach 1968-1972 pełnił funkcję kuratora sądowego dla nieletnich w Tarnobrzegu. Wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” i Odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego.
WOLAK WIESŁAW, urodzony 12 VIII 1949 r. w Rzeszowie, syn Józefa i Stefanii z domu Ogorzałek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu z maturą w 1968 r. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie (1972 r.) objął stanowisko dowódcy plutonu w 81 samodzielnym pułku artylerii Obrony Powietrznej Kraju. W 1974 r. został przeniesiony do 32 batalionu radiotechnicznego na stanowisko dowódcy baterii, a w 1977 r. do 17 dywizjonu rakietowego Obrony Powietrznej na stanowisko starszego oficera operacyjno-szkoleniowego. W 1978 r. został skierowany na studia do Akademii Obrony Powietrznej w Kalininie w ZSRR (aktualnie Twer w Rosji) i ukończył je w 1981 r. jako oficer dyplomowany. Po powrocie do Polski objął stanowisko szefa Wydziału Rozpoznania w 1 Dywizji Artylerii OPK. W 1983 r. w stopniu kapitana został dowódcą 75 dywizjonu rakietowego. Po 2 latach i awansie na stopień majora powierzono mu funkcję szefa Sztabu 1 Dywizji Artylerii OPK. Pełnił ją do 1990 r., awansując w 1988 r. do stopnia podpułkownika. W 1990 r. ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne (PSOS) w Akademii Obrony Narodowej i został dowódcą 1 Brygady Rakietowej (po przeformowaniu z 1 Dywizji Artylerii). W 1991 r. Inspekcja Sił Zbrojnych wysoko oceniła całokształt działalności Brygady, a jej dowódca ppłk Wolak w drodze wyróżnienia awansował do stopnia pułkownika. W 1993 r. dowodzona przezeń jednostka brała udział w historycznym pierwszym strzelaniu bojowym na nadmorskim poligonie w Ustce i celująco wykonała zadanie. (Obserwatorem był prezydent RP Lech Wałęsa.) Za osiągnięcie w 1991 r. i 1993 r. najwyższych wyników w działalności służbowej na szczeblu Sił Zbrojnych Brygada została wyróżniona Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia w Służbie Wojskowej”, a w 1994 r. otrzymała sztandar ufundowany przez społeczeństwo miasta Bytomia. W 1996 r. płk Wolak został przeniesiony na stanowisko szefa Sztabu 3 Korpusu Obrony Powietrznej we Wrocławiu, a w latach 2001-2002 pełnił funkcję asystenta szefa logistyki Sił Powietrznych w Warszawie. W maju 2002 r. powrócił na Śląsk, gdzie powierzono mu stanowisko szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Katowicach – obejmował je do 2006 r. Był m.in. współorganizatorem Pielgrzymki Wojskowej na Jasną Górę. Z dniem 31 I 2007 r. przeszedł na emeryturę. Poza służbą wojskową angażował się w działalność społeczną. W latach 90. był prezesem czołowego polskiego koszykarskiego klubu sportowego Bobry Bytom, dwukrotnego wicemistrza Polski w koszykówce mężczyzn (1994 r., 1996 r.). W latach 1986-2008 był członkiem Polskiego Związku Łowieckiego. W 2012 r., po rozwiązaniu 1 Brygady, założył Stowarzyszenie Żołnierzy i Sympatyków 1 Brygady Rakietowej i został jego prezesem. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Policji”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Złotym Medalem „Za Zasługi” (Czechy) oraz honorowym tytułem Generalnego Dyrektora Górniczego III stopnia.
WOLAN JAN ksiądz, urodzony 23 III 1933 r. w Chrząstowie, powiat mielecki, syn Michała i Julii z domu Piątek. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu. Po maturze w 1952 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Studia teologiczne ukończył w 1957 r. i przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Pilźnie (1957-1959), św. Jadwigi w Dębicy (1959-1960), Przecławiu (1960-1963), Sarnowie (1963-1966), Rajbrocie (1966-1968), Witkowicach (1968-1971), Krużlowej (1971-1977), Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie (1977-1979), Gwoźdźcu (1979-1981). W 1981 r. został mianowany proboszczem parafii Żelichów, a w 1993 r. przeniesiony na probostwo w parafii Delastowice. Pełnił też funkcje dekanalnego referenta misyjnego w dekanacie Dąbrowa Tarnowska oraz dekanalnego ojca duchownego w dekanacie Szczucin. W 2003 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Tarnowie. Zmarł 13 IX 2009 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Chorzelowie koło Mielca.
WOLANIN ANDRZEJ FRANCISZEK (ksiądz|), urodzony 27 XI 1970 r. w Mielcu, syn Henryka i Teresy z domu Trybulec. Absolwent Technikum Elektrycznego w Zespole Szkół im. prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu z maturą w 1990 r. Studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie ukończył w 1996 r. z tytułem magistra teologii (teologia moralna) i wtedy też przyjął święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w 1996 r. w parafii Ducha Świętego w Żabnie jako wikariusz i katecheta w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Żabnie. W 1998 r. został przeniesiony do parafii Matki Bożej Anielskiej, gdzie pracował jako wikariusz, katecheta w Szkole Podstawowej nr 2, kapelan Szpitala Powiatowego i duszpasterz głuchoniemych okręgu dębickiego. W latach 2010-2019 pełnił funkcję dyrektora Domu Emerytów – Placówki Pielęgnacyjno-Opiekuńczej Caritas Diecezji Tarnowskiej. W 2019 r. został mianowany proboszczem Parafii Świętego Jana Chrzciciela w Pilźnie. Jest też katechetą w Publicznej Szkole Podstawowej w Pilźnie oraz pełni funkcję wicedziekana dekanatu pilzneńskiego. Ponadto społecznie pracował wśród głuchoniemych i w środowisku sportowym. Wyróżniony m.in. godnością Kanonika Honorowego Kapituły Kolegiackiej w Mielcu, Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Głuchoniemych i tytułem Honorowego Członka PZG oraz Brązową Odznaką „Za Zasługi w Pracy Penitencjarnej”.
WOLANIN ANDRZEJ WIESŁAW, urodzony 29 XI 1953 r. w Mielcu, syn Adama i Teresy z domu Kocoń. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu z maturą w 1973 r., uzyskując tytuł technika mechanika w specjalności obróbka skrawaniem. Studiował w Wyższej Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze i po jej ukończeniu w 1977 r. otrzymał tytuł inżyniera i mianowanie na stopień podporucznika Wojska Polskiego. W październiku 1977 r. rozpoczął zawodową służbę wojskową w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju, początkowo w 3 batalionie radiotechnicznym w Sandomierzu na stanowisku inżyniera stacji radiolokacyjnej, a następnie jako dowódca stacji radiolokacyjnej. Od I 1980 r. do I 1991 r. pełnił służbę w kompanii radiotechnicznej w Jędrzejowie, m.in. na stanowiskach: dowódcy obsługi stacji radiolokacyjnej, dowódcy obsługi aparatowni przekazywania danych i dowódcy kompanii radiotechnicznej. W styczniu 1991 r. został przeniesiony do 36 batalionu radiotechnicznego w Krakowie na stanowisko inżyniera węzła łączności, a następnie był oficerem operacyjnym i starszym oficerem operacyjnym połączonego stanowiska dowodzenia. Równocześnie ukończył kursy specjalistyczne „Dunajec” (1983) i dowódcy kompanii radiotechnicznej (1990). Awansował na stopnie: porucznika (1982), kapitana (1992) i majora (1998). Od X 1999 r. pracował na stanowisku kierownika Sekcji Administracji Rezerw Oficerskich i Chorążych w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Mielcu. Zawodową służbę wojskową zakończył 31 V 2004 r. i przeszedł na emeryturę. Systematycznie podnosił swoje kwalifikacje, kończąc kolejno: studia na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki z tytułem magistra (1995), studia podyplomowe w Szkole Ochrony i Inżynierii Środowiska przy AGH w Krakowie i kurs pedagogiczny na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie (2004). Od VIII 2004 r. pracował w WKU Mielec na stanowisku specjalisty w Wydziale Planowania Mobilizacyjnego i Administrowania Rezerwami. Społecznie angażował się w działalność środowiska kombatanckiego w Mielcu. Jest członkiem Klubu Strzeleckiego „Ogniomistrz” przy LOK w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym i Srebrnym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym i Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” i Odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”. W 2003 r. przeszedł na emeryturę wojskową (w stopniu majora), a następnie był pracownikiem cywilnym WKU do 31 I 2011 r.
WOLANIN RYSZARD, urodzony 4 XI 1955 r. w Mielcu, syn Adama i Teresy z domu Kocoń. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. W latach 1970-1982 pracował w WSK „PZL-Mielec”, a w latach 1985-1994 – w Urzędzie Gminy w Przecławiu. Od 1989 r. był zastępcą naczelnika Gminy Przecław. Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie, a następnie Studium Pedagogiczne Podyplomowe przy Politechnice Rzeszowskiej (1993). Od 1994 r. pełni funkcję wójta Gminy Przecław (4 kadencje). Był inspiratorem szeregu przedsięwzięć, m.in. utworzenia Zespołu Szkół w Przecławiu (Liceum Ogólnokształcące, Gimnazjum) i „Becikowego po przecławsku” (praca dla ojców). Od młodości angażował się społecznie. W czasie pracy w WSK był przewodniczącym ZSMP na Wydziale 33, a później przewodniczącym ZSMP w Zakładzie Lotniczym. Po przejściu do Przecławia zaangażował się do pracy kulturalno-oświatowej i działalności sportowej. Pełnił funkcję prezesa zarządu Klubu Sportowego „Team” Przecław, który od 1994 r. grał w V lidze, a jego trampkarze zdobyli w 1996 r. 6. miejsce w kraju w rozgrywkach „Piłkarska kadra czeka”. Był także członkiem Towarzystwa Przyjaciół Przecławia. Udzielał się w przedsięwzięciach w skali powiatu, m.in. był prezesem Lokalnej Grupy Działania „Prowent” i fundatorem – człnkiem Rady Nadzorczej Fundacji Międzynarodowe Centrum Kształcenia i Rozwoju Gospodarczego w Mielcu (2001-2009). Przez szereg lat czynił starania o przywrócenie praw miejskich Przecławowi i 1 I 2010 r., po otrzymaniu przez Przecław statusu miasta, został jego burmistrzem. W wyborach samorządowych w 2010 r. został wybrany na burmistrza Przecławia w kadencji 2010-2014, a w wyborach w 2014 r. ponownie powierzono mu funkcję burmistrza Przecławia w kadencji 2014-2018. Po wyborach samorządowych w 2018 r. przeszedł na emeryturę. Zrezygnował też z funkcji prezesa LGD „Prowent”. Wyróżniony Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Odznaczeniem Młodzieżowym im. J. Krasickiego.
WOLAŃSKI STANISŁAW, urodził się 30 I 1926 r. w Dynowie, syn Władysława i Stanisławy z Tarnawskich. Ukończył Szkołę Powszechną w Dynowie. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnych kompletach gimnazjalnych. Maturę zdał w 1946 r. w Gimnazjum i Liceum im. Władysława Jagiełły w Przeworsku. W latach 1946-1948 studiował prawo administracyjne na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej i w grudniu 1953 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny. 1 III 1954 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu na Oddziale Chirurgicznym i pracował tam do 1971 r. W 1958 r. uzyskał specjalizację I stopnia, a w 1969 r. – specjalizację II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej oraz specjalizację z zakresu organizacji ochrony zdrowia. Ponadto pracował jako lekarz i chirurg w Poradni Chirurgicznej w Szpitalu Powiatowym oraz Poradni Chirurgicznej Przemysłowej Służby Zdrowia przy WSK Mielec. W latach 60. był także lekarzem sportowym piłkarzy „Stali” Mielec. Często delegowano go do innych placówek medycznych, m.in. w Rzeszowie i Ustrzykach Dolnych. W latach 1964-1970 pełnił funkcję kierownika Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu. Przyczynił się do dokończenia budowy i wyposażenia w sprzęt Szpitala Powiatowego przy ul. S. Żeromskiego. Zainicjował i współtworzył nowe rozwiązania organizacyjne w mieleckiej Służbie Zdrowia, m.in. uruchomienie drugiej Poradni Rejonowej dla Mielca – Osiedla i przychodni specjalistycznych oraz szkolnych gabinetów lekarsko-stomatologicznych, wybudowanie i wyposażenie szeregu nowych Ośrodków Zdrowia na terenie powiatu mieleckiego, wprowadzenie instytucji lekarza domowego, zorganizowanie poradnictwa przeciwalkoholowego, wdrożenie programu fluoryzacji w szkołach, utworzenie Rejonowej Kolumny Transportu Sanitarnego (filii Wojewódzkiej KTS), rozwinięcie różnych form opieki społecznej oraz uruchomienie w Szpitalu Punktu Krwiodawstwa jako fili Wojewódzkiej Stacji Krwiodawstwa. Przygotowywał nową organizację Służby Zdrowia w systemie Zespołu Opieki Zdrowotnej. Był autorem programu oszczędnościowego, w którym kluczowe znaczenie przypisywał doskonaleniu systemu organizacyjnego, kierowaniu i zarządzaniu oraz wprowadzaniu nowych rozwiązań ekonomicznych. Wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Zmarł 5 VIII 1977 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Dynowie.
WOLICKI MARIAN, urodzony 7 XI 1925 r. w Gumniskach, pow. dębicki, syn Stanisława i Marii z Podgórskich. W latach 1941-1943 pracował przymusowo jako ślusarz w Flugzeugwerk Mielec, a od 7 I 1944 r. do 18 VII 1944 r. w Baudienst Pustków. Po II wojnie światowej został zatrudniony jako ślusarz w Kopalni Węgla Kamiennego w Siemianowicach Śląskich (od 1 VI 1945 r.), a następnie w Zakładach Włókienniczych w Zawidowie Oddział w Zgorzelcu (od 7 XI 1945 r.). Od 1951 r. do 1963 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: ślusarza, brygadzisty, mistrza i starszego mistrza na tzw. prototypowni. W 1961 r. ukończył Technikum Mechaniczne MPC w Mielcu i zdał maturę. Od 1963 r. został etatowym przewodniczącym Rady Zakładowej WSK Mielec i pełnił tę funkcję do 1976 r. W 1974 r. ukończył studia z zakresu prawa i administracji na UMCS w Lublinie i uzyskał tytuł magistra. W latach 1976–1978 kierował Działem Kadr WSK. Angażował się społecznie, m.in. jako: członek zakładowej, powiatowej i wojewódzkiej instancji PZPR, członek WKZZ w Rzeszowie, członek Prezydium Zarządu Wojewódzkiego ZZ Metalowców, członek Prezydium Zarządu Głównego ZZ Metalowców w Warszawie i członek Centralnej Rady Związków Zawodowych w Warszawie w latach 60., 70. i 80. Ponadto w latach 60. sprawował opiekę nad sekcją piłki nożnej FKS „Stal” Mielec oraz był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz ZZM”, Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Odznaką Honorową PCK, Srebrnym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego, licznymi odznakami resortowymi i medalami organizacji społecznych oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1985 r.
WOLIŃSKA ZOFIA MARIA, urodzona 1 II 1948 r. w Rudzie, powiat mielecki, córka Eugeniusza i Janiny z Rusinowskich. Absolwentka Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu z maturą w 1966 r. Studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Wychowania Technicznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie ukończyła w 1971 r. z tytułem magistra techniki. W tym samym roku została zatrudniona w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Mielcu jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. Przed rokiem szkolnym 1972/1973 przeszła do II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu i powierzono jej nauczanie wychowania technicznego oraz prowadzenie pracowni technicznej. Doprowadziła do wprowadzenia eksperymentalnego uczenia dziewcząt dziewiarstwa na maszynach zakupionych przez szkołę i była nauczycielką dziewiarstwa. Była współorganizatorem wystaw prac uczniów. Przygotowywała uczniów do Olimpiady Wiedzy Technicznej, z których jeden był dwukrotnym laureatem szczebla centralnego (Wojciech Macyk w 1991 i 1992 r.), a kolejnych czterech finalistami centralnymi. W 1993 r. powierzono jej funkcję pedagoga szkolnego i pełniła ją do 2009 r. W 1996 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu pedagogiki na Wydziale Pedagogiki Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Jako pedagog aktywnie uczestniczyła w seminariach, konferencjach i szkoleniach poświęconych problemom wychowawczym młodzieży. Była współautorem programu wychowawczego szkoły. Przez pewien czas pełniła funkcję ławnika przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. Wielokrotnie wyróżniana nagrodami, m.in. Kuratora Oświaty w Rzeszowie. Na emeryturę przeszła 31 XII 2008 r., ale jeszcze do końca roku szkolnego 2008/2009 pracowała jako pedagog szkolny. Zmarła 13 III 2021 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOLIŃSKI SZCZEPAN BOLESŁAW, urodzony 3 VIII 1948 r. w Mielcu, syn Karola i Danuty z Góreckich. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1966 r. Studia na Wydziale Budownictwa Lądowego (kierunek: budownictwo) Politechniki Krakowskiej w Krakowie ukończył w 1971 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera. W 1972 r. został zatrudniony w Politechnice Rzeszowskiej i z tą uczelnią, a zwłaszcza jej Wydziałem Budownictwa i Inżynierii Środowiska (WBiIŚ), związał swoją działalność naukową i dydaktyczną. Był asystentem i st. asystentem (1972-1980) oraz adiunktem (1980-1993). W 1979 r. uzyskał na Politechnice Krakowskiej stopień doktora nauk technicznych z zakresu budownictwa, a w 1992 r. na Politechnice Warszawskiej w Warszawie – habilitację. W latach 1985-1986 odbył staż naukowy w Laboratorium Stevina na Uniwersytecie Technicznym w Delft (Holandia). Od 1993 r. jest profesorem nadzwyczajnym Politechniki Rzeszowskiej. Pełnił funkcje akademickie: przewodniczącego i członka kilku komisji Senatu PRz i Rady WBiIŚ (od 1980), prorektora ds. ogólnych PRz (1993-1996), kierownika Katedry Konstrukcji Budowlanych WBiIŚ (1995-1996), dziekana WBiIŚ (1999-2005). Od 1998 r. jest kierownikiem Katedry Konstrukcji Budowlanych WBiIŚ, a od 2005 r. – prodziekanem ds. ogólnych i rozwoju WBiIŚ. Ponadto w latach 1996-1998 przebywał jako profesor wizytujący na Wydziale Inżynierii Lądowej Uniwersytetu Technicznego Beira Interior w Covilha (Portugalia). Głównymi zagadnieniami podejmowanymi w działalności badawczej są: podstawy projektowania i oceny stanu technicznego konstrukcji budowlanych, zagadnienia niezawodności, bezpieczeństwa i jakości konstrukcji, metody statystyczne i symulacyjne w teorii konstrukcji oraz zrównoważony rozwój i ryzyko w budownictwie. Jest autorem lub współautorem programów studiów, 2 monografii, 4 podręczników akademickich i skryptów oraz ponad 120 publikacji naukowych. W ramach działalności dydaktycznej był promotorem 4 rozpraw doktorskich oraz ponad 90 prac magisterskich i inżynierskich. Wykładał na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych, kursach i seminariach. Ponadto od 1974 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin lub w ramach umowy o dzieło jako majster, inżynier budowy, asystent projektanta i projektant w kilkunastu przedsiębiorstwach, biurach i pracowniach projektowych. Uzyskał uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania pracami budowlanymi oraz uprawnienia rzeczoznawcy budowlanego. Jest autorem lub współautorem ponad 50 projektów i 110 ekspertyz konstrukcji obiektów budowlanych. Poza pracą zawodową działał w instytucjach i stowarzyszeniach: Polskim Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (od 1973 r., m.in. wiceprzewodniczący O/Rzeszów, członek Prezydium Zarządu Głównego), Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk (członek z wyboru, 1993-1996, 2004-2007, 2007-2010), Sekcji Konstrukcji z Betonu KILiW PAN (członek od 1987 r.), International Association for Bridges and Structural Engineering (członek, od 1999 r. nominowany do Komisji Roboczej WC1), Federation Internationale du Beton „fib” (zastępca przedstawiciela Grupy Polskiej, 2000-2005), Europejskiej Sieci Tematycznej Wydziałów Budownictwa (członek od 2001 r.), Komitetu Technicznego 102 Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (członek od 2003 r.), Grupy Programowej Sekretariatu ISO/TC 98 (członek od 2002 r.) i zespole opracowującym normę 13824 ISO (ekspert). W latach 1998-2010 był kierownikiem Katedry Konstrukcji Budowlanych Politechniki Rzeszowskiej. Pełni funkcję kierownika Zakładu Budownictwa Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Stanisława Pigonia w Krośnie i wchodzi w skład senatu tej uczelni. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznakami Honorowymi PZITB (Złotą) i NOT (Srebrną) oraz Nagrodą im. Stefana Bryły.
WOLNOŚCI (OSIEDLE), osiedle domów jednorodzinnych położone w środkowej części miasta. Do lat międzywojennych większość tego terenu zajmowało błonie, na którym pasiono bydło. W południowej części błonia, bliżej torów kolejowych, wybudowano grupę domów i nazywano ją Górką Wojsławską. W latach 50. i 60. ilość budowanych domów jednorodzinnych systematycznie rosła. W 1974 r. Górka Wojsławska wraz z przyległymi terenami została włączona w granice Mielca, otrzymała status osiedla i nazwę WOLNOŚCI. W jej granicach znalazły się ulice: Boczna, W. Broniewskiego, Brożka, M. Ćwiklińskiej, M. Czecha, X. Dunikowskiego, K.I. Gałczyńskiego, W. Gombrowicza, S. Jaracza, J. Jasińskiego, M. Karłowicza, J. Kasprowicza, M. Kasprzaka, J. Korczaka, ks. A. Kordeckiego, Krańcowa, Z. Krasińskiego, B. Leśmiana, K. Makuszyńskiego, A. Naruszewicza, K.C. Norwida, F. Nowowiejskiego, S. Okrzei, Piaskowa, W. Pola, Polna, B. Prusa, Przyjazna, Spacerowa, S. Starzyńskiego, K. Szymanowskiego, Ks. Jana Twardowskiego, Wesoła, Wolności, Wolności-Boczna i Zwycięstwa. W pierwszym dwudziestoleciu XXI w. na jego terenie, głównie przy ul. J. Korczaka i ul. Piaskowej, rozwinęła się strefa przemysłowo-handlowa.
WOLNOŚCI (ULICA), część drogi wojewódzkiej 875 na terenie Mielca, od skrzyżowania z ul. A. Mickiewicza przy pomniku Wolności do granicy wschodniej miasta. Początkowo biegnie przez osiedla T. Kościuszki i S. Żeromskiego, a później rozgranicza osiedla domów jednorodzinnych Kazimierza Wielkiego i Wolności oraz Dziubków i Smoczkę. Od niej wybiegają kolejno ulice: Lwowska, Zacisze, Narutowicza, Torowa, Żeromskiego, Kazimierza Jagiellończyka, J. Korczaka, A. Naruszewicza, Kazimierza Wielkiego, W. Broniewskiego, E. Drużbackiej, X. Dunikowskiego, Nowa, Powstańców Warszawy i W. Szafera z ronda I, Smoczka, Metalowców, Dąbrówki i Partyzantów z ronda II, kard. S. Wyszyńskiego, św. Kingi, Witosa i Majowa. Ma długość 4371 m, asfaltową nawierzchnię i chodniki od ul. Mickiewicza do ul. Partyzantów. Ważniejsze ulokowane przy niej obiekty: pomnik Wolności, zespół magazynów i sklepów po byłym PZGS, cmentarz żołnierzy radzieckich z II wojny światowej, siedziba Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej i „Merkury Market”, stacja paliw, dwa NZOZ-y, piekarnia, przedszkole w „zamku”, sklep „Orzech” i druga stacja paliw. Jako droga do Kolbuszowej funkcjonowała od XVII w., a może nawet wcześniej. W 1938 r. przeprowadzono jej gruntowny remont i położono twardą nawierzchnię. Przez długie lata nazywano ją KOLBUSZOWSKĄ. 22 I 1931 r. zmieniono nazwę na WOLNOŚCI i tak pozostało do dziś, z wyjątkiem okupacji hitlerowskiej, kiedy otrzymała nazwę „Kolbuszowerstrasse”. Jest jedną z najruchliwszych ulic w Mielcu. W latach 2010-2011 przeprowadzono generalny remont i modernizację. Uroczyste oddanie do użytku odbyło się 27 IX 2011 r.
WOLNOŚĆ I NIEZAWISŁOŚĆ (WIN), potoczna nazwa ogólnopolskiej organizacji konspiracyjnej Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji „Wolność i Niezawisłość”. WiN powstała we wrześniu 1945 r. po rozwiązaniu Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i oparła się na jej strukturach organizacyjnych. Miała na celu zorganizowanie ugrupowania społeczno-politycznego walczącego o wolność i suwerenność Polski oraz podstawowe prawa obywateli. Komórki organizacyjne WiN w powiecie mieleckim powstawały pod koniec 1945 r., skupiając część byłych członków AK i osoby współpracujące z AK. Do najaktywniejszych członków WiN w Mielcu należeli: Leon Wanatowicz (ps. „Boruta”) – kierownik komórki, Jadwiga Jawor (ps. „Jadzia”), Wiktor Jaderny (ps. „Wija”), Karol Weryński, Tytus Semenow, Władysław Uzar (ps. „Sęp”) i kpt. Józef Rządzki (ps. „Boryna”, „Cezary”). Oficjalnie podlegano Okręgowi Rzeszowskiemu WiN, ale w praktyce utrzymywano stały kontakt z Krakowem, gdzie działał mjr Walerian Tumanowicz (ps. „Jagra”) – były komendant Inspektoratu AK w Mielcu w czasach okupacji hitlerowskiej. Prowadzono działalność propagandową, informacyjną i wywiadowczą. Pomagano rodzinom osób aresztowanych i więzionych za działalność w ZWZ-AK. Zbierano informacje o bestialskich czynach służb bezpieczeństwa i nieprawidłowościach w urzędach i instytucjach. Zgodnie z wytycznymi kierownictwa organizacji współpracowano z PSL – wówczas jedyną legalnie działającą partią polityczną walczącą o prawa obywatelskie i niezależność Polski. Jesienią 1946 r., przed styczniowymi wyborami, organy bezpieczeństwa rozpoczęły akcje represyjne wobec członków PSL i zapewne wówczas trafiono na ślady współpracy z WiN. Rewizje w domach mieleckich członków WiN ujawniły materiały, m.in. meldunki wywiadowcze. Po aresztowaniu, długotrwałym i brutalnym śledztwie oraz procesie przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Rzeszowie mieleccy członkowie komórki WiN zostali uznani za winnych i skazani: L. Wanatowicz na karę śmierci (zamienioną później na dożywotnie więzienie), W. Jaderny na 15 lat więzienia, a K. Weryński na 5 lat więzienia. W procesie w Warszawie J. Rządzkiego skazano dwukrotnie na karę śmierci, a w procesie w Krakowie W. Tumanowicz został skazany na karę śmierci i stracony we wrześniu 1947 r. L. Wanatowicz zachorował w więzieniu we Wronkach i zmarł 2 XI 1951 r. (Można go było uratować, ale służba więzienna nie dopuściła do podania leków dostarczonych przez rodzinę.) K. Weryński wyszedł z więzienia w 1951 r., a W. Jaderny i J. Rządzki zostali zwolnieni po wydarzeniach październikowych w 1956 r. W kraju organizacja WiN działała faktycznie do 1948 r., a fikcyjnie – pod kontrolą organów bezpieczeństwa – do 1952 r.
WOLSKA JOLANTA ZOFIA (z domu KORZEŃ), urodzona 24 II 1964 r., córka Franciszka i Marii z domu Augustyn. Absolwentka Zasadniczej Szkoły Handlowej i Liceum Ekonomicznego w Mielcu z maturą w 1985 r. W latach szkolnych udzielała się w samorządzie szkolnym. Pracę zawodową rozpoczęła 3 IX 1979 r. w WPHW w Rzeszowie O/Mielec. Kolejnymi miejscami pracy były: WSK „PZL-Mielec”, ponownie WPHW O/Mielec, PSS Społem w Mielcu i Zakłady Mięsne SA. w Rzeszowie oraz Rejonowy Urząd Pracy w Mielcu. W listopadzie 1998 r. przeszła do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tuszowie Narodowym. W 2000 r. ukończyła Szkołę Policealną Pracowników Służb Społecznych w Krakowie. Od 1 II 2003 r. pracuje w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej jako starszy pracownik socjalny. Ponadto od 2005 r. pomaga mężowi w prowadzeniu kwiaciarni przy ul. M. Pisarka 9c. Po wygaśnięciu mandatu radnej Rady Miejskiej w Mielcu Krystyny Grzech (zmarła 7 VI 2017 r.), została wybrana na radną tejże Rady. W wyborach samorządowych w 2018 r. ponownie uzyskała mandat radnej Rady Miejskiej w Mielcu i wybrano ją na przewodniczącą Komisji Skarg, Wniosków i Petycji. Uhonorowana Pamiątkowym Medalem z okazji 30-lecia Odrodzonego Samorządu Terytorialnego (1990-2020).
WOLSKI MIKOŁAJ, syn Szczęsnego, sołtysa wsi Wola Górna koło Nowego Miasta Korczyna, po ojcu także sołtys tej wsi, szlachcic. Zamieszkał w Mielcu w 1579 r. i był jednym z najbogatszych mieszczan. Jego żoną była Regina – mieszkanka Mielca, prawdopodobnie też bogata, bowiem w jej imieniu przeprowadzał różne interesy handlowe, m. in. z mieleckim proboszczem ks. Jakubem Ołtarzowskim. Był także faktorem właścicieli miasta i spławiał transporty zboża z dóbr mieleckich drogą wodną w kierunku Gdańska. W 1581 r. został ławnikiem miejskim, a następnie burmistrzem (1607) i wójtem (1608). Wspomagał darami szpital dla ubogich i niedołężnych w Mielcu.
WOŁCYRZ BARBARA HELENA (z domu BŁAŻEJOWSKA), urodzona 5 IX 1937 r. w Wojniczu, pow. brzeski, córka Błażeja i Marii z domu Słomka. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Tarnowskiego w Tarnowie, maturę zdała w 1955 r. Studiowała na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując w 1961 r. tytuł magistra geografii. Pracę zawodową podjęła 1 IX 1961 r. w Liceum Ogólnokształcącym nr 26 w Mielcu (później I LO im. S. Konarskiego) jako nauczycielka geografii i astronomii. Od 1962 r. prowadziła także zajęcia z geografii w Liceum Medycznym Pielęgniarstwa w Mielcu. Zorganizowała szkolną pracownię przedmiotową i doprowadziła do jej bogatego wyposażenia, co unowocześniło proces dydaktyczny z zakresu geografii i astronomii i miało bezpośredni wpływ na podniesienie wyników nauczania. Wymiernym efektem były udane starty uczniów w olimpiadach przedmiotowych oraz bardzo dobre i dobre wyniki na egzaminach wstępnych na wyższe uczelnie. Była koordynatorem wycieczek szkolnych, organizowała też inne formy turystyczne, m.in. obozy wędrowne. Przez ponad 20 lat społecznie prowadziła szkolną spółdzielnię uczniowską. Systematycznie doskonaliła swój warsztat zawodowy. W 1975 r. ukończyła studia podyplomowe w Instytucie Geografii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, a w 1987 r. uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej. Uczestniczyła też w wielu kursach specjalistycznych. Była przewodniczącą zespołu metodycznego nauczycieli geografii w Mielcu. Współpracowała z Wojewódzkim Ośrodkiem Metodycznym w Rzeszowie i była członkiem zespołu oceniającego nauczycieli i przyznającego stopnie specjalizacji zawodowej. Należała do PTTK i ZNP. Wyróżniono ją m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”, Srebrną Odznaką „Zasłużony w Pracy PTTK” oraz nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Od 1992 r. przebywała na emeryturze. Zmarła 4 II 2016 r. Pochowana na cmentarzu w Wodzisławiu Śląskim.
WOŁCYRZ BRONISŁAW, urodzony 8 XII 1935 r. w Ropczycach, syn Jana i Stanisławy z domu Kosydar. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Ropczycach, maturę zdał w 1953 r. Jako uczeń liceum w 1952 r. został powołany do szkolnego hufca pracy „Służba Polsce” i pracował w PGR Bierutowice w woj. wrocławskim. Na studia na Uniwersytecie Jagiellońskim nie został przyjęty z powodu aresztowania brata (Henryka) za udział w konspiracyjnej organizacji „Wojsko Polskie”. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i UJ, uzyskując w 1957 r. tytuł magistra historii. Od stycznia 1958 r. do końca 1960 r. pracował jako nauczyciel w Liceum Ogólnokształcącym w Dynowie. Był także działaczem organizacji młodzieżowych i prezesem Ogniska ZNP. Z dniem 1 I 1961 r. został przeniesiony na stanowisko nauczyciela do Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu (później SP 5 i II LO), a od 1 IX 1961 r. uczył w Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu (później LO nr 26 i I LO im. S. Konarskiego). Od września 1962 r. pracował także w Liceum Medycznym Pielęgniarstwa w Mielcu. Uczył historii, wiadomości o Polsce i świecie współczesnym oraz propedeutyki nauki o społeczeństwie. Był także opiekunem biblioteki szkolnej. Z dniem 1 IX 1971 r. został mianowany dyrektorem Liceum Medycznego Pielęgniarstwa w Mielcu i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę 31 VIII 1989 r. W tym czasie doprowadził do wybudowania budynku dla szkoły przy ul. T. Kościuszki 7 (1972-1977), a następnie nadbudowania drugiego piętra na budynku od strony ul. T. Kościuszki i wyposażenia pracowni dydaktycznych. To znacząco wpłynęło na rozwój szkoły (z 5 do 15 oddziałów) i podniesienie jej poziomu. Potwierdzeniem tego były bardzo dobre wyniki w nauce i udane starty uczennic w kolejnych edycjach Olimpiady Pielęgniarstwa. Równocześnie doskonalił swój warsztat pracy, kończąc m.in. studia podyplomowe z historii na UJ w Krakowie (1985) i kilka kursów centralnych z zakresu historii i bibliotekoznawstwa, a także uzyskując II stopień specjalizacji zawodowej z teorii organizacji i zarządzania oświatą. Udzielał się społecznie, pełniąc funkcje członka Komitetu Powiatowego i Miejskiego Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia, sekretarza Zarządu Rejonowego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, członka Zarządu Rejonowego i Zarządu Wojewódzkiego PCK oraz członka LKS „Tęcza” Mielec. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Honorową Odznaką TWP, Honorową Odznaką NFOZ, Złotą Odznaką OHP, Brązowym Odznaczeniem im. J. Krasickiego, Odznaką Zasłużonego Działacza LZS, Srebrną Odznaka PZF i Honorową Odznaką PCK, nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1989 r. Zmarł 19 X 2011 r. Spoczywa na cmentarzu w Wodzisławiu Śląskim.
WOŁEK PAWEŁ (ksiądz), urodzony 8 I 1855 r. w Rzochowie, syn Tomasza i Katarzyny z Pyzikowskich. Po ukończeniu szkoły ludowej w Rzochowie uczęszczał do gimnazjów w Tarnowie, Jaśle i Rzeszowie. Po studiach teologicznych w Tarnowie w 1881 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Zawadzie koło Dębicy i Zabierzowie, jako administrator w Ostrowach Tuszowskich (1881–1883), następnie jako wikariusz kolejno w: Cmolasie, Czchowie, Niedźwiedzi, Siedliskach Bogusz, Szczucinie (1885–1886, był też administratorem), Zassowie, Podegrodziu, Straszęcinie Bochni, Radłowie, Żegocinie, Ciężkowicach, Łęgu Tarnowskim, Zawadzie koło Dębicy, Łososinie Górnej, Radgoszczy i od 1894 r. jako wikary eksponowany w Pogórskiej Woli. Tu doprowadził do remontu kapitalnego kościoła i zabudowań parafialnych. 22 VII 1896 r. został mianowany proboszczem w Podolu. Zmarł 1 IV 1897 r. Spoczywa na cmentarzu w Podolu.
WOŁEK TOMASZ, urodzony 18 XI 1890 r. w Rzochowie, pow. mielecki, syn Michała i Karoliny z Sadowskich. Absolwent Gimnazjum w Tarnowie (?). Podjął studia na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Brał udział w I wojnie światowej. Późną jesienią uczestniczył w rozbrajaniu wojska austriackiego w Krakowie i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył przez pewien czas w Wojsku Polskim. Po zakończeniu służby wojskowej został zatrudniony w bankowości. Pracował m.in. w Banku Gospodarstwa Krajowego w Katowicach. Po napaści Niemiec na Polskę 1 IX 1939 r. wraz z innymi pracownikami i dokumentacją katowickiego banku został ewakuowany do Lwowa. Nie wiadomo, czy uczestniczył w obronie miasta przed wojskami niemieckimi. Po poddaniu się Lwowa wojskom sowieckim (22 IX 1939 r.) został aresztowany przez NKWD i uwięziony, o czym dowiedziała się rodzina pod koniec 1939 r. Była to ostatnia informacja o Tomaszu Wołku i przez kilkadziesiąt lat, mimo poszukiwań, nic nie było wiadomo o jego losach. W 1994 r. poinformowano rodzinę, że nazwisko Wołek (Tomasz) zostało odnalezione na tzw. Liście Ukraińskiej osób zamordowanych przez NKWD w 1940 r. Potwierdzeniem tego było ujawnienie masowego pochówku zamordowanych osób w Bykowni pod Kijowem. Jego męczeńską śmierć upamiętniono symbolicznym grobem na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. Rzochowskiej oraz tabliczką na Ścianie Katyńskiej przy bazylice mniejszej św. Mateusza w Mielcu.
WOŁOS HENRYK, urodzony 18 VIII 1956 r. w Legnicy, syn Aleksandra i Adeli z domu Tłomak. Absolwent Technikum Elektrycznego w Mielcu z maturą w 1976 r. Studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. W latach 1978-1990 pracował w mieleckim oddziale Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu Wewnętrznego Rzeszów i firmie DOMAR w Mielcu. W 1972 r. rozpoczął treningi w sekcji judo w GKS Gryf Mielec. Startował w kategoriach wagowych 62 kg i 67 kg, zdobywając czołowe lokaty w wielu zawodach na szczeblu lokalnym i okręgowym. W 1974 r. uzyskał uprawnienia instruktorskie. Przez wiele lat był trenerem judoków Gryfa i odnosił z nimi sukcesy w rywalizacji wojewódzkiej. Udzielał się społecznie, m.in. w latach 1984-1988 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu. Od 1990 r. prowadził własną działalność gospodarczą. Zmarł 20 IV 2021 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
WOŁOSZCZAK JANUSZ, urodzony 7 IV 1951 r. w Opolu, syn Jana i Anieli z domu Harc. Absolwent Technikum Mechanicznego w Mielcu. Od 1 IX 1965 r. (wliczając praktykę szkolną) do 31 X 1984 r. pracował w Zakładzie Utrzymania Ruchu WSK „PZL-Mielec”, z przerwą na zasadniczą służbę wojskową (1970-1972). Z dniem 1 XI 1984 r. został zatrudniony w Mieleckim Przedsiębiorstwie Budowlanym, ale na skutek kłopotów przedsiębiorstwa po przemianach ustrojowych zwolnił się 31 V 1991 r. Kolejnymi miejscami jego pracy były: Rzeszowskie Przedsiębiorstwo Produkcji Leśnej „LAS” ZPL (1992), Urządzenia Elektroniczne BIAX Wola Mielecka K. Kalicki (1994-1995), Przedsiębiorstwo Wielobranżowe EXPOL Mielec (1996-1997), Klub „Pod 13” (1999-2003), Spółka EXODUS PIB S.C. Skowroński Marek, Wołoszczak Janusz (2003), St. Merryn Ltd. Walia UK (2005-2008), Szpital Powiatowy w Mielcu (2008-2009, 2010-2014, 2016-2017). W 2017 r. przeszedł na emeryturę. Od młodości pasjonował się folklorem tanecznym. W latach 1965-1985 tańczył w Zespole Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy” w Robotniczym Centrum Kultury w Mielcu. Po zmianie pokoleniowej w zespole zainicjował powstanie Stowarzyszenia Seniorów ZPiT „Rzeszowiacy”, został wybrany na prezesa zarządu i funkcję tę pełni nadal. Ponadto od 1993 r. należy do Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu i jest członkiem zarządu. Wyróżniony m.in.: Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz statuetką „Najaktywniejszy Senior Mielca 2018” w kategorii: „Moje hobby”.
WOŁOSZYN ELŻBIETA (z domu KOWALSKA), urodzona 8 V 1963 r. w Mielcu, córka Józefa i Marii z domu Kubik. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1982 r. Studiowała na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym (specjalność: nauczanie początkowe) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1987 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Od roku szkolnego 1987/1988 pracowała w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu jako nauczyciel nauczania początkowego, a w latach 1996-1999 pełniła funkcję wicedyrektora tej szkoły. Od 1 IX 1999 r. przeszła do Szkoły Podstawowej nr 6 w Mielcu, gdzie pełniła funkcję wicedyrektora i pracowała jako nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej oraz historii i społeczeństwa. Systematycznie się dokształcała. Ukończyła studia podyplomowe w zakresie: organizacji i zarządzania oświatą (2001), historii i wiedzy o społeczeństwie w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu oraz diagnozy i terapii pedagogicznej na Wydziale Nauk Stosowanych Tarnowskiej Szkole Wyższej (2015). Uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. Jest także terapeutą pedagogicznym. Przygotowywani przez nią uczniowie zdobyli szereg czołowych miejsc w konkursach historycznych na szczeblu wojewódzkim i ogólnopolskim. Za wyróżniającą się pracę pedagogiczną otrzymała m.in. Nagrodę Podkarpackiego Kuratora Oświaty. Od 1 IX 2016 r. pełniła funkcję dyrektora Gimnazjum nr 1 w Mielcu.
WOŁOWIEC JÓZEF, urodzony 25 X 1919 r. w Hucinie, pow. kolbuszowski, syn Jakuba i Anny z domu Safin. W latach 30. pracował m.in. w majątku w Niwiskach i przy budowie drogi Mielec – Kolbuszowa. W kwietniu 1940 r. wraz z innymi młodymi mieszkańcami z powiatu kolbuszowskiego wywieziono go na przymusowe roboty rolne w niemieckiej miejscowości Eistorf. Uwolniony został w kwietniu 1945 r. i po półrocznym pobycie w obozie przejściowym w dniu 16 X 1945 r., poprzez Państwowy Urząd Repatriacyjny Punkt Przyjęcia w Szczecinie, powrócił z żoną Zofią (poślubioną w Niemczech) do Polski. Przez kilka lat poszukiwał stałego zamieszkania, m.in. budował bloki mieszkalne w Nowej Hucie. W lutym 1952 r. został zatrudniony w mieleckiej firmie, którą w 1963 r. przekształcono w Mieleckie Przedsiębiorstwo Budowlane. Ukończył kursy specjalistyczne, uzyskując kwalifikacje betoniarza-zbrojarza, a następnie posadzkarza. Jako brygadzista wykazywał się fachowością, pracowitością i rzetelnością. Pracował m.in. przy budowie szpitala w Mielcu oraz osiedli mieszkaniowych w Mielcu, Tarnobrzegu i Stalowej Woli. W 1971 r., ze względu na gwałtowne pogorszenie się stanu zdrowia, spowodowane zawałem serca, przeszedł na rentę inwalidzką. Nie należał do żadnej partii, ale zaangażował się w działalność społeczną. Był aktywnym członkiem Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W latach 60. został wybrany na radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie i pełnił tę funkcję przez dwie kadencje. W latach 70. i 80. był ławnikiem przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. W latach 90. został członkiem Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę. W 1995 r. wraz z żoną Zofią otrzymali Medale za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (50 lat). Wyróżniony został także m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Pracy Społecznej i Związkowej” i Srebrną Odznaką BPS XX-lecia PRL. Zmarł 12 III 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WONDOŁOWSKI TADEUSZ, urodzony 15 maja 1903 r. Syn Szymona i Agnieszki z Witkowskich. W okresie międzywojennym pracował w PZL w Warszawie. W 1939 r. został oddelegowany do Wytwórni Płatowców nr 2 PZL w Mielcu-Cyrance i uczestniczył w organizacji zakładu jako referent techniczny, a następnie kierownik biura planowania. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako kreślarz. Po II wojnie światowej ponownie powierzono mu funkcję kierownika działu planowania i pełnił ją przez wiele lat. Był członkiem prezydium pierwszej Rady Robotniczej WSK, wybranej w 1956 r. Uczestniczył w pracach nad książką 30 lat Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu Historia – Dorobek – Perspektywy 1938-1968 (Mielec 1968). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia PRL i Złotą Odznaką ZZM. Zmarł 24 X 1973 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WOSKOBOJNICTWO, rzemiosło wytwarzające świece z wosku aż do końca XIX w. W Mielcu wyrób świec z powierzonego przez mieszczan wosku powierzano dzwonnikowi kościelnemu, o czym świadczą dokumenty. Zajęcie to nie było zbyt skomplikowane, toteż ilość produkowanych świec wystarczała na mieleckie potrzeby. W zapiskach cechowych nie ma zapisu o przynależności wytwórcy świec do któregokolwiek cechu. Pod koniec XIX w. pojawiły się w sprzedaży świece ze stearyny, produkowane masowo przez fabryki i po pewnym czasie woskobojnictwo upadło.
WOSZCZYŃSKA IZABELA (z domu RUTKOWSKA), urodzona 25 III 1972 r. w Gdyni, córka Adama i Wiesławy z domu Jedynak. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Policach, maturę zdała 1992 r. Treningi siatkarskie rozpoczęła w 1982 r. w MKS Gdynia. Przed sezonem 1990/1991 przeszła do ekstraklasowego Komfortu (później Chemika) Police i przyczyniła się do dwukrotnego zdobycia mistrzostwa Polski (1994, 1995), brązowego medalu (1996) , trzykrotnego zdobycia Pucharu Polski (1993, 1994, 1995) oraz brązowego medalu w Pucharze Zdobywców Pucharu (1994). Wielokrotnie reprezentowała barwy narodowe jako juniorka i seniorka W 1996 r. przeniosła się do ekstraklasowego Pałacu Bydgoszcz, z którym w sezonie 1997/1998 wywalczyła brązowy medal mistrzostw Polski, w 2000/2001 – wicemistrzostwo Polski oraz w 2001 r. – Puchar Polski. Grała też w siatkówkę plażową i w parze z Dominiką Leśniewicz zdobyła mistrzostwo Polski w 1999 r., Puchar Polski w 2000 r. i awansowała do Mistrzostw Europy (2000). W latach 2000-2001 występowała w ekstraklasowym klubie Nike Węgrów, a w latach 2001-2003 grała w Wiśle Kraków (I liga). Przed sezonem 2004/2005 zasiliła Stal Mielec, a po tym sezonie zakończyła wyczynową karierę sportową i zadebiutowała jako komentator sportowy w Telewizji Polskiej. Także w 2005 r. ukończyła studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku i otrzymała tytuł magistra. W roku 2011 uzyskała tytuł trenera II klasy piłki siatkowej. Od 2005 r. prowadziła treningi z młodzieżowymi grupami siatkarek Stali Mielec, z którymi trzykrotnie awansowała do rozgrywek centralnych. Jest zatrudniona w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. st. sierż. pilota Stanisława Działowskiego w Mielcu jako nauczyciel wychowania fizycznego oraz w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu jako trener grup młodzieżowych.
WOSZCZYŃSKI MAREK, urodzony 30 VII 1956 r. w Mielcu, syn Romana i Stanisławy z Woszczyńskich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1975 r. Studiował na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (kierunek: systemy energetyczne) i w 1980 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera. Pracę zawodową rozpoczął w 1980 r. w WSK „PZL-Mielec” jako technolog, a następnie pracował na stanowiskach mistrza i starszego mistrza. W latach 1991–1992 pełnił funkcję szefa programu „Socata”. W 1992 r. został mianowany dyrektorem programów lotniczych, a od X 1992 do X 1993 był dyrektorem Zakładu Lotniczego. Po restrukturyzacji WSK pracował w Zakładzie Lotniczym „PZL Mielec” Sp. z o.o. jako członek zarządu (1994–1998) i prezes zarządu (1998–1999). Pełniąc wymienione funkcje, brał udział we wdrożeniu i uruchomieniu programów Boeing i Socata w Mielcu oraz był współautorem programu restrukturyzacji przemysłu lotniczego. W latach 1999–2000 pracował w Zakładzie Konstrukcji Aluminiowych Sp. z o.o. jako członek Zarządu. Od VII do X 2000 r. uczestniczył w tworzeniu Fabryki Broni Łucznik Sp. z o.o. w Radomiu, a następnie powrócił do Mielca i od X 2000 r. jest członkiem Zarządu Alukon Sp. z o.o. w Mielcu. W latach szkolnych uprawiał sport i grał w drużynie siatkówki „Stali”, która w 1972 r. wywalczyła mistrzostwo Polski młodzików, a w 1973 r. mistrzostwo Polski juniorów młodszych. Był także członkiem Zarządu FKS „Stal” Mielec, prezesem Aeroklubu Mieleckiego (1992–1994) i członkiem Zarządu Klubu Piłki Siatkowej w Mielcu. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”. Od 2009 r. jest współwłaścicielem firmy i dyrektorem ds. techniczno-handlowych AWPOL Sp. z o.o. w Mielcu. W latach 2010-2012 pełnił funkcję prezesa Zarządu KPSK Stal Mielec.
WOŚNIOWSKI (WAŚNIOWSKI?) WOJCIECH KAROL (ksiądz), archidiakon i oficjał lubelski, prepozyt parafii św. Mateusza w Mielcu w latach 1652–1681, proboszcz w Gawłuszowicach i Chorzelowie. W czasie pracy duszpasterskiej w Mielcu był inspiratorem budowy murowanego kościoła św. Mateusza w stylu barokowym, ufundowanego przez współwłaściciela Mielca Jerzego Zbigniewa Ossolińskiego. (Ta świątynia, wielokrotnie modernizowana, przetrwała do naszych czasów.)
WOZOWICZ JAN STANISŁAW, urodzony 21 VII 1949 r. w miejscowości Góra Ropczycka koło Sędziszowa Małopolskiego, syn Józefa i Agnieszki z domu Baran. Ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Sędziszowie Młp. z maturą w 1968 r., a następnie Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (kierunek: wychowanie plastyczne) w 1970 r. W latach 1970-1972 uczył w Szkole Podstawowej w Woli Raniżowskiej, a w latach 1972-1997 był nauczycielem plastyki w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Mielcu – Smoczce. Studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1985 r., uzyskując tytuł magistra wychowania plastycznego. Od 1997 r. do 2006 r. pracował na stanowisku kierownika pracowni konserwatorskiej Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej. Twórczością plastyczną zajmował się od lat szkolnych, a rozwinął ją w okresie pracy nauczycielskiej w różnych dziedzinach plastycznych, m.in. malarstwie olejnym i grafice o szerokim zakresie tematycznym. Należał do: Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu, Stowarzyszenia Twórców Kultury Plastycznej w Mielcu, Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików w Rzeszowie i Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Przemyślu. Uczestniczył w wystawach zbiorowych i plenerach, wystawiał też indywidualnie. W przeglądach twórczości otrzymał m.in. I nagrodę w dziedzinie grafiki na przeglądzie twórczości nauczycieli Polski południowo-wschodniej w Opatowie oraz wyróżnienia w dziedzinie malarstwa w Krośnie i Łańcucie. Poza Polską jego prace wystawiano w Niemczech i Francji oraz na Węgrzech i Ukrainie. Był autorem pomocy naukowych do nauki o barwie. (Zostały opisane w czasopiśmie „Sztuka”.) Wyróżniony m.in. dwa razy Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej. Zmarł 24 VII 2019 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOŹNIAK ALICJA (z domu ORŁOWSKA), urodzona 5 XII 1928 r. w Poturzynie, powiat Tomaszów Lubelski. Absolwentka Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. W 1951 r. ukończyła studia I stopnia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie i otrzymała dyplom nauczyciela geografii. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1951 r. w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczycielka geografii. W latach 1952-1954 była wykładowcą geografii w Jednostce Wojskowej 2290 w Legionowie. W 1954 r. powróciła do Mielca i w 1955 r. została zatrudniona w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Mielcu, przekształconej później na Liceum Ogólnokształcące nr 27 i II Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Mielcu. W 1976 r. ukończyła studia zaocznie II stopnia na Wydziale Geograficzno-Biologicznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i uzyskała tytuł magistra geografii. Za wyróżniającą się pracę dydaktyczno-wychowawczą została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarła 11 VIII 1983 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOŹNIAK JAN, urodzony 18 III 1925 r. w Nowej Górze, pow. chrzanowski, syn Jana i Anieli z domu Ciuła. W 1928 r. wraz z rodzicami zamieszkał w Męcinie, pow. limanowski i tam ukończył szkołę powszechną. Od 1937 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. J. Długosza w Nowym Sączu, ale dalszą naukę przerwała wojna. W czasie wojny pomagał rodzicom w gospodarstwie oraz pracował w Zarządzie Wodnym w Limanowej przy regulacji potoku Smolnik. W styczniu 1942 r. ukończył kurs dla księgowych. Po śmierci ojca w 1942 r. pracował wyłącznie w gospodarstwie rodzinnym. W 1948 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych i zdał maturę. Studia I stopnia na Wydziale Przyrodniczo -Geograficznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie ukończył w 1951 r. W czasie studiów był prelegentem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Na podstawie nakazu pracy został wykładowcą geografii w jednostce wojskowej, która prowadziła dla oficerów studium uzupełniające wykształcenie średnie. W 1954 r. przeniósł się do Mielca za sprawą żony (Alicji z Orłowskich) i podjął pracę w Państwowym Liceum Pedagogicznym jako nauczyciel biologii i chemii. W latach 1957-1959 odbył dzienne studia II stopnia na Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł magistra pedagogiki. Po powrocie do pracy w Liceum Pedagogicznym pełnił dodatkowo funkcję kierownika pedagogicznego rejonowych konferencji nauczycieli powiatu mieleckiego. W 1962 r. ukończył studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi i otrzymał tytuł magistra biologii. Także w 1962 r. został powołany na stanowisko dyrektora Państwowego Liceum Pedagogicznego w Mielcu i zajmował je do końca funkcjonowania tej placówki (1970). Równocześnie w budynku tej szkoły władze szkolne postanowiły uruchomić Technikum Elektryczne i w związku z tym powierzyły mu funkcję dyrektora i organizatora nowej placówki. Nawał prac organizatorskich, w tym budowa specjalistycznych warsztatów, doprowadziły do pogorszenia się stanu zdrowia, toteż zrezygnował z funkcji dyrektora TE i od 1 IX 1974 r. przyjął funkcję dyrektora Liceum dla Pracujących w Mielcu. Ponadto był nauczycielem w Średnim Studium Zawodowym przy Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu, a później wykładowcą geografii w Punkcie Konsultacyjnym UMCS Lublin w Mielcu oraz wykładowcą psychologii w Punkcie Konsultacyjnym AWF Warszawa w Mielcu. W 1984 r. uzyskał II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie biologii. Otrzymał także tytuł profesora szkoły średniej. 31 VIII 1984 r. przeszedł na emeryturę, jednak jeszcze do 1993 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin w Liceum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Mielcu. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP i Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarł 19 VI 2002 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOŹNIAK JULIAN ANTONI, urodzony 15 II 1930 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Michaliny z domu Wałek. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do konspiracyjnego Zastępu „Sępów” Szarych Szeregów w Mielcu i aktywnie uczestniczył w różnych formach jego działalności, m.in. obserwacjach, akcjach propagandowych i niebezpiecznych zadaniach, m.in. w składaniu kwiatów przed pomnikiem Wolności 3 V 1944 r., tuż obok siedziby niemieckiej żandarmerii. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, a następnie do V Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie i tam zdał maturę. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie występował w studenckim teatrze słowa i estrady. Od 15 XII 1951 r. został zatrudniony jako redaktor w Rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie, początkowo w terenowej placówce w Rzeszowie, następnie w prowizorycznym studio w Nowej Hucie (I 1952 r.) i ponownie w placówce Rzeszowie, przekształconej w Ekspozyturę PR. 7 V 1952 r. prowadził pierwszy wspólny koncert Polskiego Radia Rzeszów i artystów Państwowego Teatru Ziemi Rzeszowskiej oraz artystów amatorów. W lipcu 1952 r. został zmuszony do rezygnacji z pracy w PR. Zaangażowano go w rzeszowskim teatrze, a następnie w krakowskiej „Estradzie”. Nie tracił jednak kontaktu z dziennikarstwem, opracowując m.in. audycje dla PR. Od 1 VIII 1955 r. podjął pracę w redakcji „Nowin Rzeszowskich”. W 1957 r. jako pierwszy wystąpił na łamach „Nowin” z inicjatywą powołania w Rzeszowie społecznego komitetu budowy stacji telewizyjnej i w następnych latach wielokrotnie podejmował ten temat. (Powstały w 1958 r. komitet doprowadził do uruchomienia rzeszowskiej telestacji na Suchej Górze już w 1962 r.) W październiku 1962 r. został przeniesiony służbowo do Rozgłośni PR w Rzeszowie. Był jednym z inicjatorów Rzeszowskiej Gry Liczbowej „Koniczynka” i prowadził imprezy z losowaniem. Przez wiele lat był konferansjerem i spikerem różnego typu imprez, m.in. pochodów 1-majowych w Rzeszowie, koncertów estradowych wykonawców polskich i zagranicznych, jubileuszy oraz konkursów Miss Ziemi Rzeszowskiej. (Pierwszą Miss była Wiesława Pudło z Mielca w 1958 r.) Od 1970 r. rozpoczął systematyczną współpracę z telewizją, a od 30 I 1972 r. prowadził „na żywo” magazyn publicystyczno-informacyjny „Panorama Rzeszowska”. 1 VII 1973 r. powierzono mu kierownictwo samodzielnej Redakcji TV przy Rozgłośni PR w Rzeszowie. W 1975 r. towarzyszył ekspedycji naukowców Politechniki Rzeszowskiej na Bliskim Wschodzie, tworząc film dokumentalny. Doprowadził do uruchomienia z dniem 1 IV 1981 r. rzeszowskiego studia telewizyjnego. 22 XII 1981 r., m.in. z powodu internowania syna, odmówił udziału w programie propagandowym, nagrywanym przez ekipę warszawskiej TV i został zwolniony z pracy w TV. W latach 80. pracował jako dziennikarz w gazetach zakładowych przedsiębiorstw, głównie budowlanych i pisał o realizowanych przez nie budowach w kraju i poza jego granicami. Dla PR w Rzeszowie realizował comiesięczną audycję „Magazyn Lotniczy”, za co został wyróżniony nagrodą Klubu Publicystów Lotniczych „Pióro Ikara”. Napisał książki o tematyce lotniczej: Ludzie i samoloty. Jasionka (Rzeszów 1985), M – jak Mielec (Rzeszów 1986) i Orły z Podkarpacia (Rzeszów 1987) oraz opowiadania kryminalne Żółty łabędź (Rzeszów 1989). Prowadził też nadal uroczystości i imprezy, m.in. „Światowe Festiwale Zespołów Polonijnych”, „Bale Prasy”, plebiscyty, koncerty i spotkania z wybitnymi postaciami. W latach 90., jako dziennikarz rzeszowskiego dziennika „Wydanie Specjalne”, publikował reportaże o rzeszowskich „kazamatach UB”. W tym samym czasie został redaktorem naczelnym „Welcome to Rzeszów” – promocyjnego miesięcznika wydawanego w języku angielskim i doprowadził do wydania 35 numerów tego czasopisma. W wielu z tych numerów sporo miejsca poświęcał problemom rodzinnego Mielca. W 2000 r. wydał książkę reporterską Byłem przy tym. Opisał w niej najważniejsze wydarzenia, w których uczestniczył. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej oraz Honorową Odznaką Komitetu Radia i Telewizji. Zmarł 4 X 2003 r. Spoczywa na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
WOŹNIAK LUCJAN, urodzony w 1906 r. Ukończył wojskową szkołę podoficerską. Był adiutantem 17 pułku ułanów. W ciągu dalszej zawodowej służby w Wojsku Polskim awansował na stopień porucznika (1935). Był dowódcą dywizjonu 1 pułku kawalerii KOP. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej włączył się do działalności konspiracyjnej ZWZ na terenie Warszawy. Posługiwał się pseudonimem „Grott-Szczerba” i „Zawierucha”. W 1940 r. przybył do Mielca, gdzie powierzono mu funkcję oficera wywiadu Komendy Obwodu ZWZ Mielec. Od I 1941 r. do VI 1942 r., w związku z niebezpieczeństwem aresztowania, współpracował z Komendą Obwodu ZWZ Przemyśl. W lipcu 1942 r. powrócił do działalności w Mielcu i do kwietnia 1944 r. pełnił funkcję oficera wyszkolenia. Wtedy to został mianowany komendantem Rejonu I w obwodzie mieleckim AK (Radomyśl Wielki), a 26 VI 1944 r. – komendantem Placówki Nr 4 AK „Andrzej” (Radomyśl Wielki). W ramach akcji „Burza” zorganizował oddział „Zawierucha” (60 żołnierzy), który uczestniczył w akcjach zbrojnych i innych zadaniach, m.in. przejmowaniem zrzutów. W nocy 27/28 IV 1944 r. „Grott-Szczerba” był jednym z dowódców w czasie przyjmowania zrzutu broni, amunicji i innych urządzeń wojskowych dokonanych przez angielski samolot „Halifax” w okolicach Izbisk na ziemi radomyskiej. Po wojnie wyjechał do Poznania. Był aktywnym działaczem organizacji kombatanckich. Utrzymywał kontakt z kombatantami w Radomyślu Wielkim i uczestniczył w niektórych organizowanych przez nich uroczystościach. Zmarł 11 V 1996 r. w Poznaniu.
WOŹNIAK MAREK, urodzony 8 XII 1955 r. w Mielcu, syn Stanisława i Władysławy z domu Wydro. Absolwent Technikum Chemicznego w Pustkowie, maturę zdał w 1976 r. W tym samym roku został zatrudniony w Zakładach Przemysłu Drzewnego w Chorzelowie koło Mielca i pracował tam do 1994 r., kolejno na stanowiskach; starszego mistrza Oddziału Tarcicy (1976–1993), kierownika eksportu i spedycji (1993, PW „Vimpex”), specjalisty ds. eksportu i zastępcy kierownika (1994, FHUP „ELA” SC). W latach 1994-2003 pracował w kilku zakładach związanych z przemysłem drzewnym, m.in. był kierownikiem produkcji w ZPHU „SILVA” Sp. z o.o. (1994-1995) i „DĄB” Mielec (1995-2001). Od 2003 r. pracował w firmie Kirchhoff Polska. Jego pasją była filatelistyka, którą interesował się od lat dziecięcych. Należał do Szkolnego Koła Filatelistów w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu, a od 1970 r. był członkiem Koła nr 38 Polskiego Związku Filatelistów w Mielcu. W latach 1985-2005 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej, a następnie był wiceprzewodniczącym Koła. W 1986 r. został przyjęty do Klubu Zainteresowań „Militaria” przy Zarządzie Okręgu Warszawskiego PZF w Warszawie. Był inicjatorem i organizatorem pokazów i wystaw filatelistycznych oraz współautorem szkicu monograficznego 40 lat działalności Koła nr 38 PZF w Mielcu 1964-2004. Od 1974 r. należał do Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. W latach 1997-2005 był członkiem i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej, a od 2005 r. członkiem Zarządu Oddziału PTTK w Mielcu. Współorganizował szereg imprez turystycznych. Opracował szkic monograficzny 35 lat działalności Oddziału Miejskiego PTTK w Mielcu 1971-2006. Prowadził kronikę Oddziału. Od 1999 r. był członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera, a od 2000 r. członkiem Zarządu TMZM. Współorganizował rajdy rowerowe dla młodzieży oraz plenery Klubu Środowisk Twórczych. Współautor wystawy i książki z okazji 40-lecia Oddziału Miejskiego PTTK w Mielcu. Wyróżniony m.in. Złotą i Srebrną Odznaką Honorową PZF, Srebrną Odznaką Honorową PTTK, Złotą Odznaką 40-lecia TMZM, Odznaką 60-lecia PZF, Złotą Honorową Odznaką PTTK i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Turystyki”. Zmarł 14 VII 2011 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WOŹNIAK STANISŁAW MICHAŁ, urodzony 29 IX 1915 r. w Krakowie, syn Jana i Marii z domu Bukowy. Od dziecka mieszkał z rodzicami w Przecławiu, pow. mielecki. Ukończył 3 klasy gimnazjum w Mielcu. Zgłosił się na ochotnika do wojska, a po odbyciu zasadniczej służby wojskowej pozostał w wojsku i ukończył Szkołę Podoficerską we Lwowie. Jako podoficer zawodowy (plutonowy) służył w 19 Pułku Piechoty we Lwowie. We wrześniu 1939 r. uczestniczył w obronie Lwowa przed Niemcami. Po wejściu Armii Czerwonej od strony wschodniej zbiegiem okoliczności uniknął niewoli i przedostał się do domu w Przecławiu. W czasie okupacji hitlerowskiej prowadził piekarnię w Przecławiu. Pełnił funkcję komendanta OSP w Przecławiu, dzięki czemu miał względną swobodę poruszania się w dzień i nocy. Wykorzystywał to do działalności konspiracyjnej jako członek ZWZ-AK – ps. „Pocisk”. Uczestniczył m.in. w akcjach przyjmowania zrzutów broni z samolotów alianckich w rejonie Zgórska, a następnie w jej przewożeniu i zabezpieczaniu. Po wejściu wojsk radzieckich na ziemię mielecką został aresztowany i uwięziony w bunkrze w podmieleckiej Smoczce, ale po staraniach żony (Władysławy) został wypuszczony. Ponownie aresztowano go w nocy z 21 na 22 grudnia 1944 r. i przekazano NKWD (wraz z innymi członkami AK). Wywieziony został do łagru w ZSRR. Tam m.in. pracował w kopalni węgla kamiennego w Stalinogorsku. Powrócił do Polski pod koniec 1947 r. i zamieszkał w Mielcu. W latach 1948-1978 pracował w Zakładach Przemysłu Drzewnego w Chorzelowie koło Mielca. W 1978 r. przeszedł na rentę, a w 1980 r. na emeryturę. Wyróżniony m.in. Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939”. Zmarł 16 IX 1989 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WOŹNIAK TADEUSZ, urodzony 19 X 1894 r. w Mielcu, syn Tadeusza i Stefanii z Mazurkiewiczów. W piekarni prowadzonej przez ojca przyuczał się do zawodu piekarza. Był aktywnym członkiem TG „Sokół” w Mielcu. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów i został przydzielony do 14. kompanii 2. Pułku Piechoty. Jako kapral, a następnie sierżant uczestniczył w działaniach wojennych w Karpatach Wschodnich, m.in. w bitwach pod Bohorodczanami, Nadwórną i Mołotkowem. Z powodu choroby 15 II 1915 r. został zwolniony ze służby wojskowej i powrócił do Mielca. Pod koniec 1918 r. zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Jako podoficer w Armii „Wschód” brał udział w walkach o Lwów i wojnie polsko-ukraińskiej, m.in. pod Przemyślem, Nowym Miastem, Niżankowicami i Medyką. Po wojnie powrócił do Mielca i przejął prowadzenie rodzinnej piekarni przy ul. J. Piłsudskiego. Należał do Towarzystwa OSP i Mieszczańskiego Towarzystwa „Ojczyzna”, w którym był członkiem Wydziału. Zmarł 2 V 1979 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WOŹNIAKOWSKI JACEK, urodzony 23 IV 1920 r. w Biórkowie koło Proszowic. Absolwent gimnazjum w Rabce, maturę zdał w 1938 r. W 1939 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, a następnie, w ramach praktyki, służył w 8. Pułku Ułanów w Krakowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i został ranny. Odznaczono go wówczas Krzyżem Walecznych. W czasie okupacji niemieckiej początkowo mieszkał w Warszawie i tam wstąpił do AK. Od 26 VI 1944 r. pełnił funkcję adiutanta kapitana Konstantego Łubieńskiego – dowódcy Obwodu AK Mielec. Uczestniczył w akcjach, m.in. w przewozach broni przed akcją „Burza”. Od III 1945 r. pisał do „Tygodnika Powszechnego”, w 1948 r. wszedł w skład zespołu redakcyjnego, a później był sekretarzem redakcji (do 1953 r.). W latach 1946-1948 był także kierownikiem zespołu tłumaczy tygodnika „Głosu Anglii”, który wydawało w Krakowie brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ukończył w 1951 r. W latach 1953-1991 wykładał historię malarstwa na KUL. W tym czasie uzyskał tytuły: doktora, doktora habilitowanego, profesora nadzwyczajnego (1980 r.) i profesora zwyczajnego (1990 r.) W 1956 r. był współzałożycielem Klubów Inteligencji Katolickiej w Warszawie i Krakowie. W latach 1957-1960 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Znak”, a w latach 1959-1990 był redaktorem naczelnym Wydawnictwa Znak. W latach 1956-1983 należał do Związku Literatów Polskich, był członkiem Zarządu Głównego (1978-1983) i członkiem prezydium ZG (1980-1983). Był także członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych (od 1978 r.) i Papieskiej Rady ds. Kultury (1982-1992). W 1989 r. brał udział w obradach Okrągłego Stołu. 20 VI 1990 r. został wybrany prezydentem miasta Krakowa i pełnił tę funkcję do 11 I 1991 r. Badacz historii sztuki i doktryn artystycznych XIX i XX w. Wykładał także w Katedrze Historii i Kultury Polskiej na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie (1999-2000). Opublikował m.in.: Laik w Rzymie i Bombaju (1965), Zapiski kanadyjskie (1973), Co się dzieje ze sztuką? (1974), Czy artyście wolno się żenić? (1978), Świeccy (1987), Czy kultura jest do zbawienia koniecznie potrzebna? (1988), Góry niewzruszone i Ze wspomnień szczęściarza. Wyróżniony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP i nagrodami Pen Clubu. Pełnił także funkcje: przewodniczącego Rady Fundacji i Jury Nagrody im. Kościelskich, przewodniczącego Rady Fundatorów Międzynarodowego Centrum Kultury w Krakowie, przewodniczącego Zarządu Stowarzyszenia Willa Decjusza oraz wiceprzewodniczącego Polskiego Komitetu UNESCO. Wyróżniony także m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, francuską Komandorią Palm Akademickich, orderem Legii Honorowej, godnością doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu w Leuven (Belgia) i Srebrnym Medalem Cracoviae Merenti za zasługi dla miasta Krakowa. W 2008 r. opublikował Ze wspomnień szczęściarza. Zmarł 29 XI 2012 r. Spoczywa na cmentarzu leśnym w Laskach koło Warszawy.
WÓJCICKI MIECZYSŁAW, urodzony 12 VIII 1916 r. w Górkach Mieleckich, powiat mielecki, syn Stanisława i Elżbiety z Anuszewskich. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1937 r. W tym samym roku rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Włodzimierzu, a po roku kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie w Brześciu nad Bugiem. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. ewakuował się z innymi żołnierzami do Stanisławowa, a następnie przekroczył granicę z Rumunią i został internowany. Po interwencji gen. Władysława Sikorskiego zezwolono mu opuścić obóz. Udał się do Marsylii, a następnie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w Paryżu. Po pół roku służby w jednostkach artylerii przeciwlotniczej we Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W stopniu podporucznika służył w 3 Baterii Artylerii Przeciwlotniczej, a następnie był instruktorem w oficerskiej średniej szkole artylerii przeciwlotniczej w Szkocji. W kwietniu 1942 r. na własną prośbę został przeniesiony do Polskiej Armii na Środkowym Wschodzie i przydzielony w randze porucznika do 3 Karpackiego Pułku Piechoty. W 1944 r. z tą formacją w składzie 8 Armii Brytyjskiej walczył we Włoszech, m.in. nad rzekami Sangro i Rapido, w bitwie o Monte Cassino, na linii Amona Gotihs w północnych Apeninach, nad rzeka Senio i w bitwie o Bolonię. Po wojnie pracował w Kwaterze Głównej 3 Karpackiego Pułku Piechoty w Wielkiej Brytanii (1946 r.) i Polskim Korpusie Przesiedleńczym. Dwukrotnie przeżył zamach na swoje życie (z nieznanych powodów), ale kontuzja w połączeniu z częściową amnezją nie pozwoliła mu na dalszą pracę i został umieszczony w ośrodku dla weteranów wojennych. Odznaczono go m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Monte Cassino, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Armii oraz brytyjskimi: Gwiazdą 1939-1945, Gwiazdą Włoską, Medalem Obrony i Medalem Wojennym. Zmarł 31 XII 1996 r. Jego prochy sprowadzono Polski i złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Górkach Mieleckich.
WÓJCICKI PIOTR, urodzony 29 VI 1913 r. w Jędrzejowie, syn Wojciecha i Marianny z Uramowskich. Ukończył szkołę zawodową. Pracował jako rzeźnik. 16 III 1935 r. został wcielony do 3 pułku piechoty Legionów (1 kompania strzelców), a następnie (29 IX 1935 r.) przeniesiony do 11 batalionu KOP i skierowany do szkoły podoficerskiej. Po jej ukończeniu w marcu 1936 r. otrzymał stopień starszego strzelca. Rok później został awansowany na stopień kaprala i przeniesiony do rezerwy. 1 IX 1939 r., po napaści Niemiec na Polskę, został zmobilizowany i przydzielony do przeciwlotniczej obrony Wytwórni Płatowców nr 2 w Mielcu-Cyrance. W kolejnych dniach został ewakuowany z grupą pracowników WP 2 i 18 IX przekroczył granicę polsko-węgierską. Przebywał w obozie dla internowanych, ale udało mu się uciec i przedostać, przez Jugosławię i Włochy, do Francji. 28 II 1940 r. zgłosił się do tworzącego się tam Wojska Polskiego. Został przydzielony do 10 Brygady Kawalerii Pancernej gen. Stanisława Maczka i jako dowódca drużyny brał udział w jej działaniach wojennych w obronie Francji w 1940 r. Po rozformowaniu brygady 18 VI 1940 r. w Langres został wzięty do niewoli niemieckiej i do kwietnia 1945 r. przebywał w obozie jenieckim STL XC w Nimburg nad Wezerą. Po wyzwoleniu z obozu przez wojska angielskie (IV 1945 r.) powrócił do Francji i tam w Paryżu został zdemobilizowany. W czerwcu 1946 r. powrócił do Mielca i 18 VIII tego roku został zatrudniony w mieleckiej fabryce samolotów (później WSK) jako ślusarz. W 1975 r. został członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a po przemianach ustrojowych – Związku Kombatantów Polskich RP i Byłych Więźniów Politycznych – Koło w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 20 II 1998 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WÓJCIK JÓZEF FRANCISZEK, urodzony 15 III 1947 r. w Książnicach, pow. mielecki, syn Stanisława i Heleny z domu Strzelczyk. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, maturę zdał w 1965 r. Ukończył studia w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (komandor podporucznik rezerwy) i Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni (kapitan żeglugi wielkiej, magister inżynier nawigacji). Był długoletnim wykładowcą Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Pływał jako oficer na polskich statkach szkolnych: Horyzont, Zenit i Dar Młodzieży oraz jako starszy oficer na statkach angielskich, belgijskich, niemieckich i norweskich. Pozostaje nadal czynnym zawodowo oficerem marynarzem. W 1995 r. debiutował jako literat wydając książkę Prezydent Hebryd, będącą autobiografią z. akcentami morskimi i politycznymi. Kolejnymi książkami były: Dar Młodzieży i inne opowiadania (trzy wydania), Morze, saksy i Dar Młodzieży (do 2017 r. – 9 wydań), powieść Siódme morze (3 edycje) oraz powieść historyczna Powrót na Kresy, składająca się z trzech tomów: Rok 1920, Po latach i Los tułaczy. W tej trylogii, opartej na prawdziwych wydarzeniach, część akcji toczy się na ziemi mieleckiej. Kolejne książki to: Władca Hybryd (2009 r.), Kaszubskie losy cz. I Od zaborów do niepodległości (2013 r.), Kaszubskie wesele w dawnej wiosce Gdynia (2015 r.) i Kaszubskie losy cz. II Powstanie miasta z marzeń i z morza (2017 r.), Argentyna (2019 r.) i Cząstka z pamiętnika (2021). Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Gdańsku. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Statuetką Gryfa Pomorskiego. Utrzymuje żywe kontakty z Mielcem, m.in. uczestniczył w uroczystościach 100. rocznicy powstania Gimnazjum i Liceum w Mielcu w 2005 r.
WÓJCIK KRYSTYNA (z domu ORTYL), urodzona 2 V 1947 r. w Goleszowie, pow. mielecki, córka Józefa i Michaliny z Książnickich. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1966 r. W latach 1966-1982 pracowała jako nauczycielka w szkołach podstawowych w Woli Wadowskiej (rok), Zaborczu (5 lat) i Książnicach (10 lat). Równocześnie studiowała na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra. Przed rokiem szkolnym 1982/1983 powierzono jej funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Chrząstowie. Po trzech latach przeniesiono ją na stanowisko dyrektora w Szkole Podstawowej w Rzędzianowicach i obejmowała je do 2001 r., a następnie przeszła na emeryturę. Aktywnie działała na rzecz swojego środowiska. Od 1970 r. była członkinią Koła Gospodyń Wiejskich w Goleszowie. W latach 2003-2006 pełniła funkcję sołtysa wsi Goleszów, a w kadencji 2007-2010 była radną Rady Gminy Mielec. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i nagrodami resortowymi. Zmarła 22 II 2021 r. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
WÓJTOWICZ JÓZEF, urodzony 29 V 1935 r. w Tedron (Francja), syn Jana i Ludwiki z domu Grzelak. Do Mielca przybył z rodziną w 1946 r. Ukończył Liceum Handlowe w Mielcu. Na początku lat 50. uczestniczył w biegach narodowych. Trenował też sprinty i biegi średniodystansowe w klubie LKS „Tęcza” Mielec. Rekordy życiowe to: 11,5 sek. na 100 m, 23,5 sek. Od 1953 r. zajmował się trenowaniem młodzieży, a w 1955 r. uzyskał uprawnienia instruktora lekkoatletyki. Pracował w Radzie Powiatowej LZS w Mielcu. Uzyskał tytuły trenera II, a później I klasy. W latach 80. zajął się chodem sportowym. Był dyrektorem MOSiR w Mielcu w latach 1989–1996. Zainicjował powstanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i jego połączenie z LKS „Tęcza”. Był organizatorem imprez cyklicznych (sztafet) szlakami związanymi z Miejscami Pamięci Narodowej i rocznicami wielkich wydarzeń w historii Polski. Był też jednym z inicjatorów i organizatorów Memoriału Gen. W. Sikorskiego. Po rozstaniu z TG „Sokół” w 2000 r. zainicjował powstanie Odrodzonego TG „Sokół” i jest jego wiceprezesem. Doprowadził do współpracy klubu z klubem sportowym w Iwanofrankowsku (Ukraina). Wychował i trenował wielu reprezentantów kraju w biegach i chodach sportowych w kategorii seniorów i juniorów, m.in.: biegaczy J. Szaładygę, B. Szkotnickiego i B. Płaskonkę oraz specjalistki chodu sportowego: K. Mróz (Mosio), R. Rogóż (Kapuścińska), B. Betlej, P. Buziak, R. Sikorę, R. Augustyna (uczestnik Igrzysk Olimpijskich 2008 w Pekinie), A. Sambor i D. Wolskiego. Do 2013 r. prowadzeni przez niego zawodnicy zdobyli około 120 medali Mistrzostw Polski w różnych kategoriach wiekowych. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Sprawował funkcje wiceprezesa Odrodzonego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i trenera chodziarzy w tym klubie. Jego wychowankowie należeli do najlepszych chodziarzy w Polsce i zdobywali wiele medali na Mistrzostwach Polski (indeks osiągnięć w haśle OTG „Sokół). W 2012 r. troje jego wychowanków startowało na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie: Paulina Buziak, Rafał Augustyn i Rafał Sikora. Zmarł 14 VIII 2013 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2014 r. zorganizowano I Memoriał Lekkoatletyczny im. Józefa Wójtowicza w Mielcu.
WÓJTOWICZ KAZIMIERZ, urodzony 10 V 1930 r. w Budziskach. Absolwent Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1948 r. W latach szkolnych wyróżniał się w grze w piłkę siatkową. Jako zawodnik grał w drużynie Motoru Lublin. Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego. Po uzyskaniu kwalifikacji trenerskich był trenerem II-ligowego zespołu Avia Świdnik. W 1974 r. wprowadził go do ekstraklasy, a następnie doprowadził do czołówki krajowej (4. miejsce w 1975 r. i 3. miejsce w 1976 r.) Czołowym zawodnikiem Avii był jego syn Tomasz Wójtowicz – jeden z najlepszych zawodników w historii polskiej siatkówki. Po odejściu z Avii Kazimierz Wójtowicz był trenerem zespołów warszawskich. Zmarł w 1981 r.
WÓJTOWICZ STANISŁAW, urodzony 6 X 1945 r. w Bełżycach, woj. lubelskie, syn Antoniego i Marianny z domu Wójtowicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Bełżycach, maturę zdał w 1963 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej i w 1971 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1971–1990 pracował w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym SK w Mielcu na stanowiskach: starszego konstruktora, kierownika sekcji, kierownika działu, kierownika Biura Konstrukcyjnego i głównego specjalisty ds. konstrukcji. W tym czasie uczestniczył w przygotowaniu i uruchamianiu produkcji samolotów, a za szereg rozwiązań konstrukcyjnych i 6 patentów uzyskał w 1976 r. specjalizację zawodową I stopnia. Od V 1990 r. do III 1993 r. pełnił funkcję dyrektora OBR i przeprowadził jego restrukturyzację. W marcu 1993 r. został mianowany I zastępcą dyrektora WSK „PZL-Mielec”, a w październiku tego roku – dyrektorem Zakładu Lotniczego. W latach 1994–1996 był szefem Programu „Vector”. W maju 1996 r. objął stanowisko kierownika placówki BIG BANK S.A. w Mielcu, zorganizował ją od podstaw i rozpoczął funkcjonowanie na terenie SSE „EURO-PARK MIELEC”. W tym czasie ukończył szereg kursów specjalistycznych z zakresu zarządzania firmą. W marcu 1998 r. podjął się zorganizowania od podstaw funkcjonowania firmy „Atlantis Mielec” Sp. z o.o. Kierował nią jako prezes zarządu i dyrektor generalny do X 2000 r., a następnie był przewodniczącym Rady Nadzorczej tej firmy (XI 2000 r. – III 2002 r.). Po epizodzie w firmie „Budimex” Rzeszów S.A. (prezes zarządu spółki zależnej I – V 2001) powierzono mu funkcję prezesa Zarządu Zakładów Sprzętu Motoryzacyjnego „POLMO” Sp. z o.o. w Gorlicach (VI 2001 – VI 2003). Od IV 2003 r. do III 2004 pełnił funkcję prezesa Zarządu Polskich Zakładów Lotniczych Sp. z o.o. W styczniu 2006 r. został koordynatorem projektu „Nowa jakość w zarządzaniu firmą” realizowanego przez CKPiDN w Mielcu i współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego UE. Poza pracą zawodową wiele czasu poświęcał pracy społecznej. W latach 1993-1996 był prezesem FKS „PZL-Stal” Mielec, a w latach 1996-1998 – prezesem Stowarzyszenia Promocji Polskiego Lotnictwa w Mielcu. Ponadto był członkiem Krajowej Rady Lotnictwa oraz członkiem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu. Ukończył kurs szybowcowy III klasy. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” oraz Srebrną i Złotą Odznaką SIMP. Zmarł 16 I 2023 r. i został pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.
WRAŻEŃ JAN, urodzony 1 I 1904 r. w Wojsławiu koło Mielca, syn Michała i Marii z domu Stec. Z wykształcenia był nauczycielem. Przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Szkoły Powszechnej w Gawłuszowicach. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1944) był organizatorem tajnego nauczania w Gawłuszowicach oraz łącznikiem Gminnej Komisji Oświaty i Kultury w Gawłuszowicach z Powiatową Komisja Oświaty i Kultury w Mielcu. Po II wojnie światowej, nadal jako kierownik Szkoły Podstawowej w Gawłuszowicach, był organizatorem oświaty i kultury na terenie Gawłuszowic. Odegrał znaczącą rolę w likwidacji analfabetyzmu wśród dorosłych. Założył i prowadził teatr amatorski w Gawłuszowicach. Zmarł 18 VI 1969 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WRAŻEŃ MARIA JADWIGA (z domu OMASTA), urodzona 11 VII 1946 r. w Dębicy, córka Jana i Karoliny z domu Kapała. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego nr 27 (później II LO) w Mielcu, maturę zdała w 1964 r. Pracę zawodową rozpoczęła jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Chrząstowie, powiat mielecki (1 IX 1966 r. – 31 X 1968 r.). W 1967 r. ukończyła Studium Nauczycielskie (kierunek: matematyka z fizyką) w Rzeszowie. Ponadto studiowała na Wydziale Psychologii i Pedagogiki (kierunek – pedagogika opiekuńczo-wychowawcza) Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach i w 1984 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Od 1 XI 1968 r. do 31 VIII 1970 r. pracowała w Komendzie Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Mielcu jako instruktor. Do zawodu nauczycielskiego powróciła 1 IX 1970 r. Jako nauczycielka pracowała w Szkole Podstawowej nr 3 w Mielcu do przejścia na emeryturę 31 VIII 2001 r., przy czym od 1 IX 1981 r. do 31 VIII 2001 r. pełniła funkcję zastępcy dyrektora. W ramach pracy z uczniami zdolnymi osiągnęła szereg sukcesów, a jeden z uczniów o uzdolnieniach matematycznych był stypendystą Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. Wiele czasu poświęcała harcerstwu. Była szczepową Szczepu „Wichura” przy Szkole Podstawowej nr 3, członkiem Komendy Hufca ZHP w Mielcu i członkiem Rady Chorągwi ZHP w Rzeszowie. Posiada stopień harcmistrza. Inicjowała i organizowała zimowiska i obozy letnie dla harcerzy z SP nr 3. Była też inicjatorką i organizatorką wymiany polsko-węgierskiej (miasto Kisvarda): nauczycieli, chórów szkolnych i młodzieży w ramach letniego wypoczynku. Aktywnie działała w Młodzieżowym Ruchu Trzeźwości w ramach współpracy ze Społecznym Komitetem Przeciwalkoholowym. Przyczyniła się do sukcesów w Ogólnopolskim Konkursie „Młodość – Trzeźwość”: II miejsca w finale krajowym w 1985 r. oraz I, II i I miejsca na szczeblu wojewódzkim w latach 1986, 1987 i 1988. Wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem za Zasługi dla ZHP, Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania oraz nagrodami lokalnymi.
WROCHNA MAŁGORZATA (z domu WÓJTOWICZ), urodzona 1 VI 1962 r. w Mielcu, córka Stanisława i Janiny z domu Ziomek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu (profil biologiczno-chemiczny) z maturą w 1981 r. Studia na Akademii Medycznej w Warszawie ukończyła w 1987 r. z tytułem lekarza medycyny. Staż podyplomowy odbyła w Szpitalu w St. Julien (Francja). W latach 1991-1998 mieszkała z rodziną we Francji i w tym okresie zajęła się twórczością malarską, a działalność medyczną ograniczyła do poradnictwa. Ukończyła kurs malarski w pracowni „Claire de Lune” w Genewie, a po powrocie do Polski studiowała na Wydziale Konserwacji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Plastycznych w Warszawie w ramach programu „Akademia Otwarta”. Ukończyła też kurs teologii ikony. Malowała różnymi technikami, głównie farbami olejnymi, akwarelami i pastelami. Owocem jej twórczości jest około 500 obrazów, głównie o tematyce religijnej. Wiele jej dzieł znajduje się w kościołach i kaplicach, m.in. w kościele pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Warszawie na Targówku, Książenicach, Łopusznie, Chocianowie, Łopatkach i Koleśnikach na Litwie. Niemała ilość obrazów, m.in. kopie obrazu Jezusa Miłosiernego, powędrowała za granicę, m.in. do Niemiec, Wielkiej Brytanii i Australii. Przejęta tragedią smoleńską w 2010 r. namalowała portrety wszystkich 96 ofiar i przekazała je w darze Stowarzyszeniu Rodzin „Katyń 2010”. Pierwsza prezentacja portretów odbyła się w gmachu Sejmu w 2016 r., a później eksponowano je w kilku miastach w Polsce. Ostatnim dziełem był cykl dwudziestu tajemnic Różańca. Stworzyła też witrynę internetową: ArsSacra.art.pl, popularyzującą wartościową sztukę sakralną. Wprawdzie nie pracowała zawodowo w służbie zdrowia, ale propagowała w różny sposób metody naturalnego planowania rodziny, m.in. poprzez wykłady, witryny internetowe (www.embrion.pl, www.szykujpieluchy.pl) oraz przewodnik Będą jednym ciałem (Ząbki 2003). Była współredaktorem polskiego wydania książki Arturo Cattaneo I żyli długo i szczęśliwie (Ząbki 2001). Zmarła 16 III 2018 r. Pochowana na cmentarzu w Brwinowie.
WRONA ANDRZEJ JERZY, urodzony 29 V 1962 r. w Dębicy, syn Zygmunta i Ludwiki z domu Boronowicz. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy, maturę zdał w 1981 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie i uzyskał tytuł lekarza medycyny. W 1987 r. został zatrudniony w Szpitalu w Dębicy jako asystent na Oddziale Chirurgicznym. W 1992 r. przeniósł się do Szpitala Wojewódzkiego w Tarnowie i pracował na Oddziale Urologicznym jako asystent, a następnie – starszy asystent. Uzyskał I stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej i II stopień z urologii.) W 2003 r. został mianowany ordynatorem Oddziału Urologicznego Szpitala Powiatowego w Mielcu. W 2008 r. otrzymał na Uniwersytecie Medycznym w Lublinie tytuł doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy Ocena wczesnych powikłań pooperacyjnych po usunięciu pęcherza moczowego z powodu raka uroepitelialnego z wykorzystanych wybranych parametrów. Jest jednym z prekursorów zakładania sztucznego moczowodu typu Detour. Pierwszy zabieg wykonał we wrześniu 2013 r. Z dniem 29 X 2019 r. został powołany na funkcję konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie urologii w kadencji 2019-2024.
WRONA HIERONIM, urodzony 5 VIII 1960 r. w Mielcu, syn Stanisława i Kamili z domu Ortyl. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie i w 1987 r. uzyskał tytuł magistra. Od 1985 r. związał się z Programem III Polskiego Radia, prowadząc audycje: „Radiomann”, „Trochę Swingu”, „Zapraszamy do Trójki”, „Muzyczny Non Stop”, „Radio Clash”, „Między dniem a snem”, „Muzyka z nowej płyty”, „Czarny piątek”, „Soul muzyka duszy”, „Polski Bit”, „Do Południa” i „Czarna Noc”. Po studiach pracował kolejno w: firmie fonograficznej „Polton” (repertoire manager, 1987–1989), agencji reklamowej „Estra” (1989–1990), agencji reklamowej „MM Communications” (1990–1991) i RFM FM (1991–1992, współzałożyciel i szef warszawskiego biura stacji). W 1992 r. podjął współpracę z „Teleexspressem” (TVP 1) i do 2006 r. był jednym z jego redaktorów muzycznych. 15 VIII 1992 r. zorganizował wspólnie z Monarem i Adamem Galasem jeden z największych w Polsce płatnych charytatywnych koncertów na rzecz dzieci chorych na AIDS „Niech świat się do nich uśmiechnie” (z udziałem m.in. Czesława Niemena, „Dżemu”, „Budki Suflera” i „Uriaah Heep”). Dalsza jego działalność zawodowa i funkcje to: radiowa sieć satelitarna „Kosmos” (redaktor naczelny,1995–1996), udział w założeniu pierwszej polskiej niezależnej firmy fonograficznej wydającej tylko hip-hop B.E.A.T. Records (1996), budowa pierwszego polskiego muzycznego sklepu internetowego „Hirek Wrona CD House” (1996), audycja „Rytm w rytm” w Radio Jazz (1996–1997), współpraca z „Machiną” (1996–2002), klub TMP – pierwszy polski wysyłkowy klub płytowy (repertuar manager, 1997–1999), „Empik TV” (redaktor naczelny, 1999–2000), udział w powstaniu Empik.com (1999), rzecznik prasowy Jazz Jambore (2000), dyrektor ds. nowych technologii w agencji interaktywnej Vitual Window (2000–2002), opracowanie scenariusza i prowadzenie Hip-Hop Opola (2001–2004), współtwórca i redaktor naczelny serwisu o muzyce klubowej (2002–2004), współorganizacja, reżyseria, scenariusz i współprowadzenie uroczystości: „Fryderyk 2002”, „Fryderyk 2003” i „Fryderyk 2004” (2003–2005), rzecznik prasowy Akademii Fonograficznej (2003), redaktor naczelny miesięcznika „Polski Hip-Hop” (2002–2004), rzecznik prasowy festiwalu Przeboje Jedynki w Sopocie (2005) i rzecznik prasowy koncertu J. M. Jarre’a w Polsce (2005). Jest członkiem: Akademii Fonograficznej (od 2000 r.) i Rady AF (od 2001 r.), ZPAV (od 2001 r.) i Amnesty International (od 2005 r.). W sierpniu 2006 r. zakończył pracę w mediach publicznych. Od tego czasu pracuje jako niezależny publicysta oraz DJ i DVJ, a także zajmuje się marketingiem internetowym. W 2006 r. pomagał przy organizacji pierwszej w kraju telewizji więziennej „TV WIĘZIENNA 6” w Zakładzie Karnym w Wołowie. W 2007 r. założył firmę fonograficzną Pink Crow i Agencję Buking.pl. oraz jako pierwszy w Polsce stworzył „Digital Show” – imprezę DVJ, w czasie której jednocześnie miksuje obraz i dźwięk. W 2008 r. został właścicielem serwisu internetowego OneUnited.pl. – polskiej strony o klubie sportowym Manchester United, ktorego jest fanem. Prowadził wiele koncertów gwiazd światowej sceny muzycznej w Polsce. Utrzymuje stały kontakt z Mielcem, jest współorganizatorem (z kierownictwem restauracji Odyseja) imprez dla dzieci z Domów Dziecka. Systematycznie gra na imprezach (miksowanie teledysków) w kraju i za granicą (Niemcy, Austria, Włochy). W latach 2007-2009 był członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej, a od 2011 r. jest członkiem Rady Akademii Fonograficznej ZPAV – Sekcja Muzyki Rozrywkowej. Jest współautorem dwóch książek: B. Świątkowska, S. Pękala, H. Wrona, Rap, dance & techno (1997) oraz A. Cała, R. Miszczak, H. Wrona, Dusza, rytm, ciało. Leksykon muzyki r&b soul (2008). Zagrał w filmach: Kielce – czyli Polski Bronx (1995), Blokersi (2001), Nakręceni, czyli szołbiznes po polsku (2003) i MC. Człowiek z winylu (2010). Od IX 2010 r. jest felietonistą magazynu o koszykówce MVP Basketball Magazyn. W październiku 2010 r. był producentem i scenarzystą koncertu z okazji 30-lecia NSZ-u na rynku w Krakowie. Od XII 2010 r. do IV 2012 r. pełnił funkcję Communication Managera w Bacardi-Martini Polska. Współpracuje (z przerwami) z Polskim Radiem. Od 2012 r. prowadził z Agnieszką Obszańską nową audycję w radiowej Trójce Uliczne koneksje. Inne ważniejsze wydarzenia: *2008 r.: DJ na 50. urodzinach Bruce’a Dickinsona (Iron Maiden) w warszawskiej „Stodole”; *2010 r.: realizacja projektu „Bądź świadomy” (ze Związkiem Producentów Audio-Video i Narodowym Centrum Kultury) na temat własności intelektualnej; *2013 r.: udział (w parze z Andrzejem Gelbergiem) w meczu brydżowym reprezentacji polskich dziennikarzy przeciwko reprezentacji Sejmu RP (52-13), Social Media Strategy Manager w grupie Brain Juice. Wyróżniony m.in. nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
WRONA KAMILA (z domu ORTYL), urodzona 15 II 1931 r. w Chorzelowie koło Mielca, córka Józefa i Marii z domu Szczur. Ukończyła 4 klasy Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu i 2 ostatnie klasy Liceum Pedagogicznego w Mielcu. Po maturze w 1951 r. została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Wylowie, a od 1952 r. do 1962 r. w Szkole Podstawowej w Rzędzianowicach. Ponadto była instruktorem Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych w Mielcu. W 1963 r. została mianowana kierownikiem Biblioteki Pedagogicznej w Mielcu i funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1988 r. W 1971 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Przemyślu (kierunek: filologia polska), a w 1977 r. Wyższe Studia Zawodowe w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (kierunek: bibliotekoznawstwo). W znaczącym zakresie przyczyniła się do wszechstronnego rozwoju zarządzanej placówki bibliotecznej, a zwłaszcza jej księgozbioru specjalistycznego dla nauczycieli. Przez okres pracy zawodowej należała do ZNP i pozostaje nadal członkiem. Przez wiele lat angażowała się społecznie w Kasie Zapomogowo-Pożyczkowej ZNP. Wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Nagrodą II stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zmarła 19 I 2012 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WRONA MARIA (z domu RAŚ), urodzona 5 IV 1941 r. w Niedźwiadzie koło Ropczyc, córka Andrzeja i Zofii z domu Pociask. Absolwentka Liceum Pedagogicznego w Mielcu, maturę zdała w 1960 r. Rok szkolny 1960/61 pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Siecioborzycach, pow. Szprotawa. W latach 1961-1963 była nauczycielką Szkoły Podstawowej w Małej Górnej, pow. ropczycki. Od 1963 r. do 1967 r. była delegowana do pracy w ZHP jako namiestnik zuchowy w Komendzie Hufca ZHP w Ropczycach, a następnie w Mielcu. W 1965 r. ukończyła Studium Nauczycielskie w Krośnie – kierunek: geografia z wychowaniem fizycznym. We wrześniu 1967 r. podjęła pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej nr 5 w Mielcu. Od 1 IX 1976 r. do 31 VIII 1992 r. pełniła funkcję wicedyrektora tej szkoły, a od 1 IX 1992 r. do 31 VII 1996 r. była jej dyrektorem. Studiowała geografię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach i w 1980 r. uzyskała tytuł magistra. Otrzymała także II stopień specjalizacji zawodowej z zakresu geografii. Jej wychowankowie startowali z powodzeniem w konkursach geograficznych. Wiele czasu poświęcała dzieciom romskim uczęszczającym do SP 5. Przez wiele lat pracowała społecznie w harcerstwie, m.in.: kierowała pracą drużyn zuchowych, prowadziła szkolenia i odprawy oraz uczestniczyła w letnich obozach. Za znaczące zasługi dla ZHP otrzymała stopień harcmistrza Polski Ludowej. Współpracowała także z PTTK. W 1996 r. przeszła na emeryturę. Wyróżniona m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”.
WRÓBEL ANTONI, urodzony 5 VII 1928 r. w Siedliskach, woj. rzeszowskie, syn Leona i Eleonory. Od lat szkolnych działał w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Siedliskach, a potem w Tyczynie. W 1949 r. podjął pracę w Zarządzie Powiatowym ZMP w Rzeszowie jako wiceprzewodniczący, ale jeszcze w tym roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Od 1951 r. należał do PZPR. Po ukończeniu służby wojskowej w 1952 r. zatrudniono go w Zarządzie Wojewódzkim ZMP w Rzeszowie jako instruktora, ale wkrótce potem został skierowany do Mielca, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Powiatowego ZMP (1952–1953). Powrócił do Rzeszowa i w latach 1954–1955 był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego ZW ZMP. Od 1955 r. zamieszkał ponownie w Mielcu i pełnił funkcję zastępcy Zakładowego Domu Kultury WSK. W tym okresie był stypendystą w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Technikum Mechanicznym w Mielcu, które ukończył maturą w 1960 r. W tym roku został wybrany przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu i sprawował tę funkcję do 1970 r. W znaczącym zakresie przyczynił się do dynamicznego rozwoju Mielca, m.in. poprzez tworzenie warunków dla budownictwa mieszkaniowego i infrastruktury miejskiej, uruchomienie MKS i poprawienie estetyki miasta, głównie poprzez rozwój zieleni. Z jego udziałem opracowano i uchwalono pierwszy w historii miasta plan jego przestrzennej zabudowy oraz podjęto starania o poszerzenie granic miasta. Ukończył studia I stopnia na UMCS w Lublinie, a następnie studia magisterskie z zakresu prawa i administracji na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie z tytułem magistra w 1970 r. Od 1970 r. do 1990 r. pracował w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie na stanowiskach kierownika Wydziału i starszego inspektora wojewódzkiego, a następnie przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami młodzieżowymi. Zmarł 30 XII 2018 r. Pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie.
WRÓBEL EMILIA (z domu NĘDZA), urodzona 21 II 1930 r. w Olesnie koło Dąbrowy Tarnowskiej, córka Władysława i Wiktorii z domu Kądzielawa. Absolwentka Gimnazjum i Liceum im. T. Kościuszki w Dąbrowie Tarnowskiej z maturą w 1949 r. W tym samym roku została zatrudniona w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie na stanowisku księgowej w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa, ale z powodu podjęcia studiów w 1950 r. zrezygnowała z tej posady. Studia I stopnia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończyła w 1953 r. Od 1 IX 1953 r. do 31 VIII 1954 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 w Mielcu jako nauczycielka historii, a następnie została zatrudniona w 11-letniej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego TPD w Mielcu także jako nauczycielka historii. Studia II stopnia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ ukończyła w 1961 r. z tytułem magistra. Prowadziła zajęcia pozalekcyjne, m.in.: kółko historyczne, Koło Młodych Racjonalizatorów i Dyskusyjny Klub Myśli Politycznej. Zorganizowała szkolną Izbę Pamięci Narodowej. W 1976 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie propedeutyki nauki o społeczeństwie i wychowania obywatelskiego na Wydziale Humanistycznym WSP im. KEN w Krakowie. Ponadto w 1984 r. uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie historii w IKN ODN w Rzeszowie. Na emeryturę przeszła z dniem 31 VIII 1985 r. Wyróżniona m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Angażowała się społecznie w środowisku, m.in. w latach 90. pełniła funkcję przewodniczącej Rady Osiedla Borek w Mielcu. Zmarła 22 X 2018 r. Pochowana na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WRÓBEL JÓZEF (ksiądz), urodzony 13 IV 1943 r. w Kannie koło Dąbrowy Tarnowskiej, syn Stanisława i Heleny. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 27 w Mielcu, maturę zdał w 1961 r. W 1967 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne we Wrocławiu i przyjął święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii św. Mikołaja w Świebodzicach, a od 1969 r. pracował jako wikariusz w parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Strzegomiu. W 1975 r. został adiutorem parafii Trójcy Świętej w Olszanach, a w następnym roku mianowano go proboszczem tej parafii. Poza gorliwą posługą kapłańską wyróżnił się jako dobry gospodarz. M.in. doprowadził do wyremontowania kościołów w Olszanach i Stanowicach, wybudowania plebanii z domem katechetycznym w Stanowicach oraz przyczynił się do erygowania parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stanowicach. Ponadto w Olszanach upamiętniono obeliskiem św. Jana Pawła II, a wokół kościoła wybudowano cztery groty – ołtarze dla procesji Bożego Ciała. Otrzymał godność kanonika oraz m.in. tytuł „Zasłużonego dla Ziemi Strzegomskiej”. W 2015 r. obchodził 40. rocznicę pracy duszpasterskiej w parafii w Olszanach. Utrzymywał kontakty z Mielcem. Zmarł 27 I 2017 r. Pochowany na cmentarzu w Olszanach.
WRÓBLEWSKI KAZIMIERZ, urodzony 18 VI 1926 r. w Mielcu, syn Władysława i Stanisławy. Do 1939 r. ukończył szkołę powszechną, a dalszą naukę przerwała wojna. W czasie okupacji hitlerowskiej w związku z przymusem pracy pracował w latach 1941-1944 jako praktykant leśny w Nadleśnictwie Mielec. W czasie tej pracy został oddelegowany do przekazywania surowca drzewnego w firmach (najdłużej w firmie A. Senft), które prowadziły prace budowlane na terenach Smoczki, Cyranki i Pustkowa oraz Flugzeugwerk Mielec (firma H. Gering Werker). Od listopada 1941 r. do stycznia 1945 r. był członkiem Szarych Szeregów w Mielcu. Zatrudnienie w firmie niemieckiej i posiadanie dokumentów ułatwiających poruszanie się pomiędzy Niemcami ułatwiało mu wykonywanie zadań konspiracyjnych. W latach 1944–1948 uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu i zdał maturę w 1948 r. Równocześnie pracował nadal w Nadleśnictwie Mielec jako praktykant techniczno-leśny. W 1945 r. założył drużynę harcerską, która działała do 1947 r. i została rozwiązana przez PUBP w Mielcu. Należał też do chóru „Melodia” i w latach 1947–1948 był jego prezesem. Studia na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1953 r. z tytułem magistra inżyniera. Od 1 II tego roku został skierowany nakazem pracy do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie pracował jako inspektor lasów państwowych (do 30 IV 1956 r.), a następnie jako adiunkt w Nadleśnictwie Biały Bór. Z dniem 1 VII 1959 r. przeniesiono go do Rejonu Lasów Państwowych w Nowym Sączu na stanowisko terenowego inspektora LP w Krakowie. Od 21 IV 1960 r. do przejścia na emeryturę w październiku 1991 r. pełnił funkcję kierownika gospodarstwa „Las” w Niepołomicach. Udzielał się społecznie, m.in. w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej w Bochni, harcerstwie i Komitecie Osiedlowym (przez 2 kadencje był jego przewodniczącym). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Niezłomnych, Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Weterana Walk (z patentem), Odznaką Akcji Burza, Odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa Polskiego”, Odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”, Krzyżem Zasługi dla ZKRP, Odznaką Honorową SPbWP, Odznaką Srebrną 10-lecia Szarych Szeregów, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz Złotą Odznaką LOK.
WRÓBLEWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 1 I 1883 r. w Chrystianówce (Chrystynówce), gubernia podolska w zaborze rosyjskim, syn Ignacego (zesłańca po powstaniu styczniowym, skazanego na 25 lat zesłania) i Antoniny. Ukończył 3 klasy ludowej szkoły rosyjskiej (1892). W 1893 r. wyjechał z rodzicami do Wielopola Skrzyńskiego k/Ropczyc (Galicja), gdzie w 1903 r. ukończył 4 klasy szkoły ludowej polskiej. W czasie nauki w gimnazjum (1904) został powołany do czynnej służby wojskowej w 56 pułku piechoty w Krakowie. Skierowano go do szkoły podoficerskiej i ukończył ją w 1907 r. w stopniu wachmistrza. Od 1908 r. kontynuował naukę w szkole oficerskiej, ale po wybuchu zamieszek w Serbii został skierowany do Dalmacji, gdzie pełnił służbę na pograniczu czarnogórskim. W 1911 r. przeniesiono go na Śląsk Cieszyński, a w 1913 r. do Lwowa i później do Tarnowa. Po zakończeniu I wojny światowej i upadku Austrii zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do Policji Państwowej z dniem 23 XII 1918 r. Pełnił służbę w Okręgu Lwowskim w Drohobyczu, Borysławiu i Jaśle, a od 1921 r. w Tarnowie, Tuchowie, Brzesku i Ropczycach. Także w 1921 r. ukończył Wyższą Szkołę Policyjną w Warszawie. W dniu 1 XI 1924 r. został przeniesiony do Mielca, gdzie pełnił funkcję powiatowego komendanta Policji Państwowej do przejścia na emeryturę 7 X 1932 r. Za wzorową służbę, a szczególnie za skuteczne akcje przeciwko bandytom był wielokrotnie wyróżniany. We wrześniu 1939 r., po opuszczeniu Mielca przez władze administracyjne i policję, wziął udział w utworzeniu Komitetu Obywatelskiego i stanął na czele Straży Obywatelskiej, aby utrzymywać porządek i przerwać rabunek sklepów i magazynów na terenie miasta. Po rozwiązaniu przez Niemców Komitetu Obywatelskiego i Straży Obywatelskiej (III 1940 r.) odmówił służby w tzw. Policji Granatowej. W czasie okupacji hitlerowskiej kilkakrotnie aresztowano go, ale nie udowodniono mu żadnej winy. Po odejściu frontu na zachód więziło go także UB, a władze PRL pozbawiły go dożywotnio emerytury. Wszystkie odznaczenia i wyróżnienia otrzymał do 1938 r. Były to m.in.: Odznaka Strzelecka Organizacji „Strzelec”, Krzyż Marii Teresy (1909), Srebrny Krzyż z Koroną i Wstęgą za Waleczność (1917), Medal Odzyskania Niepodległości (1925), Srebrny Krzyż Zasługi (1930) oraz Brązowy i Srebrny Medal „Za Długoletnią Służbę” (1938). Zmarł 19 XII 1972 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WRÓBLEWSKI WOJCIECH, urodzony 6 IX 1957 r. w Mielcu, syn Kazimierza i Joanny z domu Bartela. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Niepołomicach, maturę zdał w 1976 r. Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1982 r., uzyskując tytuł magistra socjologii. Pracę zawodową rozpoczął w Gospodarstwie Rolnym Igloopolu w Woli Batorskiej jako kierownik kadr (1982-1983), a następnie pracował w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie na stanowisku archiwisty (1983-1984). W 1984 r. został asystentem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 70. i 80. wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Założył szczep ZHP „Puszcza” w Niepołomicach i był jego szczepowym w latach 1976-1986, a następnie instruktorem szczepu do 1990 r. Był także członkiem władz wojewódzkich ZHP w Krakowie (1980-1983) i naczelnych ZHP (1981-1983), a następnie uczestniczył w tworzeniu ZHR i konspiracyjnego ruchu harcerskiego (1983-1989). Uczestniczył w obradach „okrągłego stołu”, w podzespole ds. młodzieży, reprezentując niezależny ruch harcerski. W latach 1989-1990 przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu „Solidarność” w Niepołomicach, a następnie pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej w Niepołomicach (1990-1994). Był też doradcą ministra spraw wewnętrznych i rzecznikiem prasowym w latach 1990-1992. W 1992 r. został mianowany radcą Ambasady RP w Wilnie, a następnie pracował na stanowisku dyrektora Instytutu Polskiego w Wilnie (1995-1997). W latach 1998-2001 był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji. Od 2001 r. pełnił funkcję ambasadora RP w Estonii. W latach 90. kontynuował działalność społeczną, m.in. był założycielem i przewodniczącym Niepołomickiego Stowarzyszenie Kulturalno-Oświatowego, Niepołomickiego Klubu Samorządowego, Koła Przyjaciół Harcerstwa i Stowarzyszenia Byłych Instruktorów, Wychowanków i Sympatyków Szczepu „Puszcza”. Opublikował kilkanaście artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz kilkudziesięciu tekstów publicystycznych. Jest też współautorem książki Czego nie powiedział gen. Kiszczak ( 1992). Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (nadanym za działalność niepodległościową przez prezydenta RP na Wychodźstwie), Orderem Wielkiego Księcia Litewskiego Gedymina V klasy (najwyższym odznaczeniem litewskim, nadanym przez prezydenta Republiki Litewskiej), Orderem Ziemi Marii I klasy (najwyższym odznaczeniem estońskim) i Krzyżem Białej Gwiazdy II klasy (nadanymi przez prezydenta Republiki Estonii) oraz Złotym Medalem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa za upamiętnianie polskich Miejsc Pamięci Narodowej na Litwie.
WRÓBLEWSKIEGO WALEREGO (ULICA), ulica miejska długości 253 m na osiedlu Cyranka, w grupie domów za Hotelem Polskim. Biegnie od ul. J. Haładeja do ul. K. K. Baczyńskiego, krzyżując się z ulicami J. Wiktora i W. Działowskiego. Ma asfaltową nawierzchnię i chodnik z płytek. Miano ulicy i patrona otrzymała 28 III 1973 r. Spokój i zieleń tego zakątka miasta zachęcają do spaceru. W ramach remontu położono nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki betonowej.
Patron ulicy: WALERY WRÓBLEWSKI (1836–1908) to działacz polityczny, uczestnik powstania styczniowego 1863–1864. Po upadku powstania na emigracji, działacz Zjednoczenia Emigracji Polskiej. Generał w czasie Komuny Paryskiej, członek władz I Międzynarodówki.
WRZOSOWA (ULICA), ulica miejska we wschodniej części osiedla Dziubków. Stanowi połączenie ulic: Lipowej, Łowieckiej, Laskowej i Jodłowej. Powstała i otrzymała nazwę 22 I 1975 r., w czasie budowy tego osiedla. Ma 251 m długości. Po remoncie w 1998 r. posiada asfaltową nawierzchnię i chodnik z płytek. Nazwa ulicy wiąże się z pobliskim terenem leśnym, gdzie jesienią pięknie kwitną wrzosy.
WSPÓLNA (ULICA), ulica miejska o długości 1430 m na osiedlu Borek, jedna z większych i ważniejszych w tej części miasta. Nazwę otrzymała 28 I 1987 r., a nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki w 1998 r. i 2001 r. Biegnie od ul. Brzozowej do ul. E. Orzeszkowej, krzyżując się z ulicami: Dębową, Świerkową, Akacjową, Jaworowa, Różaną, Orzechową i Wiśniową. Jest więc prawdziwą ulicą wspólną dla wielu mieszkańców, choć jej adresu nie ma chyba żaden z tutejszych dorodnych domów jednorodzinnych. Jeśli jednak podziwiać młode i piękne osiedle, to przede wszystkim spacerując ulicą Wspólną.
WSPÓLNOTY MIESZKANIOWE, forma organizacji mieszkańców budynku (grupy budynków) wielorodzinnego. Proces ich powstawania rozpoczął się z mocy prawa od 1 I 1995 r. Podstawowym zadaniem wspólnot jest zarządzanie nieruchomością wspólną (budynkiem, grupą budynków). W zasobach mieszkaniowych administrowanych przez Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w Mielcu funkcjonuje 101 wspólnot mieszkaniowych. Ponadto na terenie Mielca działa kilka małych skupisk takich wspólnot.
WSZOŁEK MIECZYSŁAW, urodzony 11 III 1931 r. w miejscowości Turza koło Gorlic, syn Jana i Emilii z Kordzikowskich. Ukończył Technikum Mechaniczne w Mielcu, maturę zdał w 1956 r. Od 1954 r. pracował w WSK Mielec na stanowiskach: tokarza, ślusarza, starszego brakarza , kontrolera , technologa i specjalisty konstruktora. We wrześniu 1980 r. był jednym z inicjatorów strajku w WSK (4 IX), a następnie jednym z 7 reprezentantów Komitetu Strajkowego w WSK – sygnatariuszy porozumienia z kierownictwem przedsiębiorstwa (8 IX). Także w dniu 8 IX, po przekształceniu się Komitetu Strajkowego w Komitet Robotniczy i później w Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność” WSK PZL Mielec, wszedł w skład Komitetu. W wyborach do Związkowej Rady Nadzorczej w WSK (21 XI 1980 r.) został wybrany do plenum, a następnie do 7-osobowej Rady Nadzorczej. W stanie wojennym został zwolniony z pracy z dniem 31 XII 1982 r. Nadal brał udział w działalności NSZZ „Solidarność” (konspiracyjnej, a następnie jawnej) do 2006 r. W 2002 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej w Mielcu w kadencji 2002-2006. Zmarł 28 XI 2006 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WYBICKIEGO JÓZEFA (ULICA), niedługa (237 m), z obu stron ślepa, ulica miejska na osiedlu J.Kilińskiego. Powstała 20 IV 1977 r. dla dojazdu do grupy domów jednorodzinnych na dawnej tzw. Górce. Ma asfaltową nawierzchnię i chodniki. Łączy się z ruchem miejskim poprzez ul. H. Modrzejewskiej.
Patron ulicy: JÓZEF WYBICKI (1747 – 1822) to polityk, pisarz i publicysta. Wielokrotny poseł. Uczestnik konfederacji barskiej. W latach 70. był jednym z filarów królewskiego obozu reform. Brał udział w powstaniu kościuszkowskim. Z tego powodu musiał emigrować i m.in. przyczynił się do powstania Legionów Polskich we Włoszech. W 1797 r. napisał Pieśń Legionów Polskich we Włoszech znaną jako Mazurek Dąbrowskiego.
WYCZAŁEK TYTUS, urodzony 10 V 1928 r. w Mielcu, syn Józefa i Zofii z Szeglowskich. Do szkoły podstawowej i średniej uczęszczał w Mielcu. W czasie okupacji hitlerowskiej należał do konspiracyjnego zastępu harcerskiego „Rysie” i posługiwał się pseudonimem „R.2 – Ryś 2”. Uczestniczył w akcjach małego sabotażu i zleconych zadaniach wywiadowczych. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej pozostał w konspiracji z drużyną im. Jeremiego Wiśniowieckiego, w której był zastępcą drużynowego i działał w opozycji do tworzącego się nowego ustroju. W 1946 r. został aresztowany po akcji ulotkowej drużyny, ale mimo brutalnego śledztwa w Mielcu i Rzeszowie, nie wydał nikogo i otrzymał wyrok z zawieszeniem kary. Przeniósł się do Polanicy Zdroju. Maturę zdał w Kłodzku w1949 r. i rozpoczął studia w Gdańsku. Cały czas utrzymywał kontakty z drużyną w Mielcu i prowadził działalność niepodległościową. W 1951 r. został aresztowany i skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Krakowie na 5 lat, ale w lipcu 1952 r. na mocy amnestii został wypuszczony z więzienia. Z powodu kłopotów z przyjęciem na studia, założył w Kłodzku własny zakład fotograficzny. Od 1958 r. pracował też jako przewodnik górski i był długoletnim prezesem PTTK w Ząbkowicach Śląskich. W 1975 r. powrócił do Polanicy. W marcu 1989 r. podjął pracę na oddziale Chirurgii Plastycznej Szpitala w Polanicy Zdroju jako dokumentalista. W latach 90. przeszedł na emeryturę, ale nadal udzielał się społecznie. Był radnym gminy Polanica Zdrój, członkiem Klubu Szachowego „Wielka Pieniawa” w Polanicy Zdroju oraz w latach 1993-1995 prezesem Towarzystwa Miłośników Polanicy. Obecnie pełni funkcję prezesa Obwodu Kłodzkiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza”, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Kombatanckim Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niezłomnych, Krzyżem Walki o Niepodległość, Krzyżem Więźnia Politycznego i Odznaką „Zasłużony dla Dolnego Śląska”.
WYCZAŁEK WŁODZIMIERZ JAN, urodzony 12 II 1933 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Władysława i Stanisławy z domu Szybisty. Absolwent Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), maturę zdał w 1951 r. Ukończył także Technikum Ekonomiczne w Mielcu (1963) i Wyższą Szkołę Nauk Społecznych w Warszawie, uzyskując tytuł magistra socjologii. Odbył też 4 lata studiów doktoranckich. Pracował w WSK Mielec kolejno jako: planista, starszy planista, specjalista ds. organizacji, kierownik Sekcji Socjologicznej i kierownik Działu Analiz Społecznych, następnie pracował w WSK Dębica jako kierownik Działu Kształcenia Ustawicznego. Poza pracą zawodową w latach 50. działał społecznie w organizacjach młodzieżowych, m.in. pełnił funkcje: wiceprzewodniczącego Zarządu Zakładowego ZMP w WSK, przewodniczącego Komitetu Zakładowego Rewolucyjnego Związku Młodzieży i I sekretarza ZZ ZMS (1957–1958). Wyróżniony m.in. Srebrnym i Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego oraz I nagrodą krajową zbiorową za opracowanie systemu pracy bezdefektowej (pod kierunkiem Kazimierza Królikowskiego). Zmarł 3 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu w Borowej.
WYCZOLEK WALENTY, żył w II połowie XVI w., mistrz rzemiosła sukienniczego, jeden z pierwszych sukienników wymienianych w mieleckich dokumentach. Jego zamożność potwierdza zakupienie w 1582 r. domu z ogrodem.
WYDARZENIA (GAZETA LOKALNA), tygodnik ukazujący się w Mielcu, Radomyślu Wielkim, Kolbuszowej, Dębicy i Baranowie Sandomierskim oraz ich okolicach od 27 X 2006 r. do 3 VI 2008 r. (84 numery) w nakładzie 6000 egzemplarzy. Wydawany był przez Oficynę Wydawniczą Literatura Faktu. Założycielami gazety byli: Henryk Wyrostkiewicz, Magdalena Gembal i Ryszard Trawiński. Z nieznanych powodów przestał się ukazywać.
WYDMA MIELECKA, powstała prawdopodobnie w okresie zlodowacenia bałtyckiego, na terasie średniej Wisłoki (piaszczystej). Sprzyjał temu procesowi niski poziom wód gruntowych i zanik roślinności na skutek znacznego ochłodzenia klimatu. Wydma tworzyła malownicze łukowate pasmo wzgórz, istniejące jeszcze na początku lat 50. XX w. i osłaniające Mielec od północy. Później trzy wzgórza (pierwsze – dziś teren zespołu boisk sportowych Gimnazjum nr 1, drugie – tereny rekreacyjne MOSiR za basenami, trzecie – pomiędzy ul. H. Sienkiewicza i posesją firmy R&G przy ul. R. Traugutta) zostały rozebrane do budowy osiedli mieszkaniowych. Ostatnią pozostałością wydmy jest Góra Cyranowska.
WYDRO ANTONI (ksiądz), urodzony 25 IV 1825 r. w Rzochowie, syn Jana i Tekli z domu Dręga. Po ukończeniu szkoły ludowej Rzochowie uczęszczał do gimnazjum w Tarnowie. Tam także studiował teologię i w 1851 r. w Mogilnie przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Otfinowie, Bochni i Podgórzu. W 1859 r. został mianowany proboszczem w Pobiedrze. Zmarł 9 VIII 1863 r.
WYDRO ANTONI MARIAN, urodzony 11 VIII 1929 r. w Krakowie, syn Jana i Antoniny z domu Korpanty. W 1939 r. wstąpił do ZHP i został członkiem drużyny przy macierzystej Szkole Powszechnej nr 35 im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. Od września 1943 r. do sierpnia 1944 r. pracował jako ślusarz-uczeń w Flugzeugwerk Mielec. W 1943 r. przyjęto go zastępu „Jastrzębi” Szarych Szeregów w Mielcu. W latach 1950-1952 pracował w Hucie „Bobrek” w Bytomiu. Wtedy też uczył się w Technikum Mechaniczno-Hutniczym dla Pracujących w Bytomiu i zdał maturę w 1952 r. Po odbyciu służby wojskowej (1952-1954) pracował w WSK Mielec, kolejno na stanowiskach: technika, technologa, mistrza, starszego mistrza, starszego technologa, zastępcy kierownika i kierownika Wydziału Remontu Maszyn, zastępcy głównego mechanika i głównego mechanika. Równocześnie studiował w Politechnice Krakowskiej i w 1971 r. uzyskał tytuł inżyniera. W sierpniu 1990 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i w latach 80. pełnił funkcje członka Zarządu Wojewódzkiego oraz członka Zarządu Głównego – Sekcji Eksploatacji Maszyn i Urządzeń. Uzyskał także uprawnienia rzeczoznawcy zespołu SIMP w zakresie remontu maszyn i urządzeń. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Złotą Odznaką FKS Stal Mielec oraz Srebrną i Brązową Honorową Odznaka SIMP. Zmarł 26 II 2020 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
WYDRO DOROTA MAŁGORZATA, urodzona 19 XI 1959 r. w Mielcu, córka Władysława i Teresy z domu Diabelec. Ukończyła z wyróżnieniem II Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Mielcu (profil biologiczno-chemiczny) w 1978 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończyła z wyróżnieniem w 1984 r. W latach 1984-1989 pracowała jako starszy asystent – pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze i Zakładzie Patomorfologii Akademii Medycznej w Lublinie, a ponadto w 1988 r. była dziennikarzem i lektorem w Rozgłośni PRiTV w Lublinie. W 1987 r. uzyskała I stopień specjalizacji w zakresie patomorfologii oraz ukończyła szereg specjalistycznych szkoleń i kursów doskonalących, m.in. Studium Doskonalenia Dydaktyczno-Pedagogicznego Nauczycieli Akademickich w Lublinie. W latach 1989–1994, 1999-2000 r. i 2002-2004 r. przebywała w Stanach Zjednoczonych AP. Po ukończeniu w 1990 r. w Nowym Jorku Technical CCarrier Institute pracowała w nowojorskich firmach handlowych i importowych jako menadżer operacyjny, menadżer generalny i finansowy. W 2003 r. została umieszczona w amerykańskim rejestrze Who’s who – Professionals and Executives. W latach 1994–2005 pełniła funkcję kierownika Pracowni Cytologicznej w Samodzielnym Publicznym ZOZ w Łęcznej, a ponadto w latach 1995–1997 była starszym asystentem w Zakładzie Patomorfologii Specjalistycznego Onkologicznego ZOZ w Lublinie. W 1996 r. uzyskała II stopień specjalizacji z patomorfologii oraz dyplom Europejskiej Szkoły Onkologii z dziedziny cytopatologii. Od 2004 r. jest starszym asystentem – lekarzem patomorfologiem w Zakładzie Patomorfologii Szpitala Wolskiego im. H. Gostyńskiej w Warszawie. W 2005 r. ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania zakładami opieki zdrowotnej w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 2006 r. rozpoczęła studia doktoranckie w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Prof. Leona Koźmieńskiego w Warszawie oraz kolejną specjalizację – z zakresu medycyny estetycznej w Podyplomowej Szkole Medycyny Estetycznej w Warszawie. Od 1994 r. współpracuje z redakcjami wielu czasopism, m.in.: „Panorama” i „Przekrój” (1994-1995) oraz „Uroda” (1994-2002) i „Teraz Zdrowie” (1996 – 2000). Od 1996 r. jest stałym współpracownikiem wydawnictwa Aktiv Press, współredagując magazyny medyczne – „Dermatologia Estetyczna” i „Medycyna Estetyczna”, a ponadto od 2005 r. jest współpracownikiem wydawnictw XXL Media oraz Professional Medicine Promotion, przygotowując teksty do magazynów „Moda na Zdrowie” oraz „Essentia Medica”. Od 2006 r. jest wykładowcą w warszawskim Studium Rehabilitacji, Socjologii i Polityki Społecznej – Collegium. Uzyskała szereg nagród i wyróżnień, m.in. stypendia lekarskie w Szpitalu Regionalnym w Martigny (1985, Szwajcaria) i Szpitalu Regionalnym w Gavle (1996, Szwecja), stypendium Urzędu Rady Ministrów „Talent – Promocja – Postęp” (1988) oraz pobyt w Japonii na zaproszenie premiera rządu japońskiego dla wybitnie uzdolnionych absolwentów szkół wyższych(1988). Ukończyła (z wyróżnieniami) podyplomowe studia z zakresu zarządzania Zakładami Opieki Zdrowotnej w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (2006), Podyplomową Szkołę Medycyny Estetycznej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Warszawie (2008) oraz studia doktoranckie w Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie (kierunek – zarządzanie). Aktualnie przygotowuje rozprawę doktorską. Jest specjalistą II-go stopnia z patomorfologii. Odbyła staże w Szwajcarii i Szwecji. Pełni funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowych w Podyplomowej Szkole Medycyny Estetycznej PTL. Członek Zarządu Polskiego Towarzystwa Medycyny Estetycznej PTL (od 2007 r.) i redaktor naczelna oraz wydawca „Academy of Aestehtic and Anti-Aging Medicine” –oficjalnego czasopisma PTMEiAA PTL. W marcu 2012 r. została kierownikiem Zakładu Kosmetologii Medycznej WSZKiPZ.
WYDRO JAN, urodzony 19 I 1896 r. w Mielcu, syn Stanisława i Antoniny. W młodości kształcił się w zawodzie ślusarskim. W sierpniu 1914 r. zgłosił się do Legionów i został przydzielony do 1 pułku artylerii. Uczestniczył we wszystkich działaniach wojennych tej jednostki w latach 1914–1915, m.in. w bitwach: pod Krzywopłotami, Przepiórowem, Konarami, Ożarowem, Tarłowem, Wyżnianką, Urzędowem, Radawczkiem, Jastkowem, Biadaczką, Kamionką, Makarowem, Wysokiem Litewskim, Raśną, Czepielami, Kamieniuchą i Kostiuchnówką. 10 VIII 1915 r. uzyskał awans na stopień kaprala. Pod koniec roku został ranny i leczył się w szpitalach w Krakowie, Nowym Sączu i Zakopanem oraz w Domu Ozdrowieńców w Kamińsku. Po powrocie do zdrowia został skierowany do warsztatów artyleryjskich (X 1917 r.), a następnie służył w Oddziale Uzupełniającym nr 4 Polskiego Korpusu Posiłkowego. Ukończył kurs rusznikarski (1 I 1918 r.) i otrzymał ponowny przydział do 1. pułku artylerii, a miesiąc później przeniesiono go do kolumny sanitarnej PKP. 16 II 1918 r. rozwiązano tę formację. Został internowany na Węgrzech. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do Wojska Polskiego i został przydzielony do 6. Pułku Artylerii Lekkiej w Krakowie, gdzie powierzono mu stanowisko szefa uzbrojenia. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. W czasie okupacji hitlerowskiej mieszkał w Mielcu. W 1940 r. został zatrudniony jako robotnik budowlany przy wykańczaniu will dyrektorskich na osiedlu fabrycznym, a następnie (do końca okupacji hitlerowskiej) pracował jako ślusarz w Flugzeugwerk Mielec. Należał do ZWZ–AK. We wrześniu 1944 r. został aresztowany przez UB pod zarzutem działalności w AK. Po kilkunastodniowym przetrzymaniu w mieleckim areszcie przewieziono go do więzienia w rzeszowskim zamku, a następnie przekazano NKWD. Został zesłany do sowieckich łagrów w Borowiczach, a później w Świerdłowsku. Do Polski powrócił w listopadzie 1947 r. Na skutek nieludzkiego traktowania w aresztach i łagrach chorował, a po podleczeniu się pozostawał bez stałej pracy. W 1950 r. otrzymał zatrudnienie w WSK Mielec jako robotnik w rozdzielni robót. Na początku 1951 r. został ponownie aresztowany i uwięziony w Zamku w Rzeszowie. Po trzech miesiącach zwolniono go, ale znów nie mógł znaleźć stałej pracy. Po październiku 1956 r. ponownie przyjęto go do WSK, gdzie pracował w Straży Przemysłowej, a następnie jako robotnik rozdzielni robót na Wydziale 54. Na emeryturę odszedł 31 V 1961 r. Udzielał się społecznie jako skarbnik w Zarządzie Koła Emerytów i Rencistów w Mielcu. Odznaczony m.in.: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Medalem 10–lecia Niepodległości i Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. Zmarł 21 IV 1968 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WYDRO JÓZEF, urodzony 24 XII 1920 r. w Rzochowie koło Mielca, syn Jakuba i Felicji z Wójcickich. Absolwent Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1939 r. sierpniu tego roku rozpoczął pomaturalną służbę w Kompanii Hufców Pracy w okolicach Chorzowa. Po wybuchu wojny (1.09.1939 r.) jego grupa odbyła marsz na Polesie i tam po wkroczeniu wojsk radzieckich (17.09.1939 r.) została rozbrojona. Wywieziono go do miasteczka Busk i tam pracował przy wyrębie lasu i budowie drogi. Udało mu się uciec do Lwowa. Dzięki pomocy przypadkiem spotkanego kolegi Lejbka Johnowicza (Żyda) przedostał się do Rawy Ruskiej i przez nowo utworzoną granicę rosyjsko-niemiecką powrócił 23.12.1939 r. do Rzochowa. Podjął pracę jako robotnik w niemieckiej firmie budowlanej. Od 1940 r. brał czynny udział w działalności konspiracyjnej. Posługiwał się pseudonimem „Smętek”. Był kolporterem wydawanego w Rzochowie pisma podziemnego „Stokrotka”. Przewoził również wydawnictwa konspiracyjne z Krakowa do Mielca. Od listopada 1942 r. pełnił funkcję szefa łączności w obwodowej Komendzie BCh na powiat mielecki, dębicki i tarnobrzeski. Organizował zaopatrzenie dla oddziałów BCh w broń, amunicję i umundurowanie. Brał udział w akcjach sabotażowych. W czerwcu 1943 r. został awansowany na stopień porucznika. koniec czerwca 1944 r. prowadził rozpoznanie sił i rozmieszczenie wojsk niemieckich. W czasie powrotu motocyklem do Łączek Brzeskich (w mundurze oficera Luftwaffe) został zatrzymany pod zarzutem szpiegostwa. Podczas konwojowania do sztabu rzucił granat i Niemcy zginęli, ale sam także został ranny. Leczył go Włodzimierz Śmiałkowski i opiekowała się nim siostra Zielonego Krzyża Aniela Świetlicka, która później została jego żoną. wojnie studiował na Wydziale Komunikacji AGH w Krakowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika. W latach 1948-1950 pracował w biurze projektowym w Zakładzie Przemysłu Naftowego w Krakowie, a następnie został zatrudniony jako główny mechanik w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie. Od 1960 r. do 1977 r. pracował w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Poznaniu jako główny technolog. W latach 1962-1967 przebywał na kontrakcie w Ghanie i pełnił funkcję kierownika zakładu naprawy taboru ghańskiej kolei. Ponadto wyjeżdżał służbowo do Indii (1958) i Chin (1961). W r. przeszedł do pracy w biurze projektowym budownictwa przemysłowego w Poznaniu i był tłumaczem z języków angielskiego, niemieckiego i francuskiego. ł 23 XI 1993 r. Spoczywa na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
WYDRO MAREK JERZY, urodzony 7 X 1964 r. w Mielcu, syn Władysława i Teresy z domu Diabelec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1983 r. Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie i w 1991 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny. Po odbyciu stażu w Akademii Medycznej w Lublinie (1993) pracował jako asystent w Katedrze i Zakładzie Farmakologii i Toksykologii w latach 1993-1998. Ponadto w latach 1995-1997 zajmował się opracowywaniem działu medycznego i farmaceutycznego miesięcznika „Teraz Zdrowie”, a w 1998 r. pracował w Dziale Sprzedaży Parke – Davis Corporation w Warszawie. Po ukończeniu Studium Doktoranckiego w Akademii Medycznej w Lublinie w 1998 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W latach 1999–2002 pracował w Pfizer Corporation – Dział Medyczny w Warszawie jako koordynator ds. standardów jakości oraz rejestracji i bezpieczeństwa stosowania leków. W 2001 r. ukończył Podyplomowe Studium Zarządzania „Diploma in Management”. Od 2002 r. pełni funkcję kierownika Zespołu Klinicznego Quintiles Corporation w Warszawie. W 2004 r. ukończył Podyplomowe Studium „Master of Business Administration” na University of Central Lancashire w Preston (Wielka Brytania). Wiele czasu przeznaczał na działalność społeczną. Przez kilka lat tańczył w grupie reprezentacyjnej Zespołu Pieśni i Tańca Akademii Medycznej w Lublinie. Uczestniczył w kilkuset koncertach krajowych i zagranicznych, m.in. w Ameryce Południowej, Ameryce Środkowej, Azji i Afryce oraz wielu krajach europejskich. W 1986 r. występował w koncercie dla Ojca Świętego Jana Pawła II w Castel Gandolfo. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego. Uczestniczy w krajowych i międzynarodowych zjazdach farmakologicznych. W dorobku naukowym ma też szereg publikacji w pismach krajowych i zagranicznych. Wyróżniony m.in. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”.
WYDRO MATEUSZ, burmistrz Rzochowa w latach 90. XIX w. Był jednym z założycieli Ochotniczej Straży Pożarnej w Rzochowie w latach 1891-1892 i jej pierwszym prezesem.
WYDRO WŁADYSŁAW, urodzony 24 IV 1891 r. w Majdanie Królewskim, syn Andrzeja i Katarzyny ze Srebłowskich. Brał udział w I wojnie światowej i walczył m.in. na froncie włoskim. Zajmował się kupiectwem. Za sprawą ożenku z mielczanką Heleną Korpanty (córka Jana) od 1923 r. zamieszkał w Mielcu. Wspólnie z Janem Kłosem i Michałem Borzęckim prowadził skup zwierząt na terenie Lubelskiego. Przez wiele lat angażował się społecznie, m.in. w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” i Ochotniczej Straży Pożarnej w Mielcu. W uznaniu zasług otrzymał tytuł honorowego członka OSP. Po II wojnie światowej był współwłaścicielem firmy w Mielcu, zajmującej się skupem jaj i drobiu. Zmarł 31 III 1955 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
WYDRO WŁADYSŁAW, urodzony 12 VIII 1931 r. w Mielcu, syn Ludwika i Heleny z domu Ortyl. W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnych kompletach nauczania w zakresie programu szkoły podstawowej (1940-1944). W październiku 1943 r. wstąpił do tajnej harcerskiej drużyny im. Bolesława Chrobrego, a później (1944-1947) należał do DH im. gen. W. Sikorskiego i pełnił w niej funkcję zastępowego. Uzyskał stopień Harcerza Orlego i zdobył 18 sprawności harcerskich. W 1948 r. ukończył kurs szybowcowy organizowany przez Aeroklub w Mielcu. W 1948 r., kiedy uczęszczał do Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, został zatrzymany przez mielecki PUBP na trzy miesiące i przesłuchiwany w sprawie nielegalnych młodzieżowych organizacji niepodległościowych w Mielcu. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. A. Mickiewicza w Tarnowie i zdał maturę w 1950 r. Studia I stopnia na Wydziale Elektryfikacji Hutnictwa Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie ukończył w 1953 r. z tytułem inżyniera, a II stopnia w 1956 r. z tytułem magistra inżyniera w specjalności: automatyka przemysłowa. W czasie studiów należał do AZS Kraków, trenując lekkoatletykę i narciarstwo. Był także członkiem Zespołu Pieśni i Tańca przy UJ w Krakowie. W kwietniu 1956 r. na podstawie nakazu pracy został pracownikiem WSK Mielec w Służbie Głównego Energetyka jako mistrz urządzeń elektronicznych, a później kierownik Laboratorium Energetycznego i zastępca głównego energetyka (1958-1964). Od 1963 r. należał do SIMP i uzyskał uprawnienia rzeczoznawcy w zakresie projektowania zakładów przemysłowych. W 1964 r. objął stanowisko zastępcy dyrektora technicznego ds. inwestycji przemysłowych WSK. Kierując działalnością inwestycyjną przedsiębiorstwa, przyczynił się do jego znaczącego rozwoju w zakresie uruchomień nowych produkcji. W latach 1969–1973 pełnił funkcję głównego projektanta WSK. Podjęte w tym czasie studia podyplomowe w SGPiS w Warszawie (kierunek: ekonomika przemysłu dla inżynierów – ekonomia produkcji) ukończył w 1974 r. Od XII 1973 r. do XII 1985 r. pracował w Biurze Projektowym „DELPOR” Kraków na stanowisku kierownika Pracowni Terenowej w Mielcu. W styczniu 1986 r. powrócił do pracy w WSK „PZL-Mielec” na stanowisko kierownika Biura Projektowego w Zakładzie Utrzymania Ruchu. W 1992 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. W 1956 r. był jednym z założycieli mieleckiego Koła nr 6 Polskiego Związku Filatelistów przy ZDK WSK. Jako jego długoletni przewodniczący był inicjatorem i współorganizatorem wielu zbiorowych pokazów i wystaw filatelistycznych. Ponadto jako posiadacz zbiorów indywidualnie brał udział w wystawach krajowych i zagranicznych. Aktualnie nadal przewodniczy Zarządowi Koła Filatelistów nr 6 oraz jest sędzią filatelistycznym III klasy. W latach 1962-1964 był ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Od lat 70. jest członkiem chóru męskiego „Melodia”, a od 1984 r. działaczem Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu. Pełni w nim szereg funkcji, m.in. prezesa chóru i wiceprezesa Towarzystwa. Był współorganizatorem wielu przedsięwzięć artystycznych „Melodii” i współautorem wydawnictwa okolicznościowego Chór Melodia w latach 1983 – 1993 (Mielec, 1993). W 1991 r. był jednym z inicjatorów powstania w Mielcu Koła Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Został wybrany jego prezesem i funkcję tę pełni do dziś. W 1992 r. doprowadził do otwarcia męskiego Schroniska dla Bezdomnych i do dziś działa na rzecz jego utrzymania. Angażuje się też w inne formy działalności na rzecz ludzi samotnych, biednych, bezdomnych i odrzucanych przez innych. M.in. w czasie wielkiej powodzi w 1997 r. mieleckie Koło TP im. św. Brata Alberta pomagało ludności z zalanych terenów i do dziś opiekuje się niektórymi samotnymi osobami w podeszłym wieku. Od 2002 r. jest członkiem – sekretarzem Parafialnej Rady Duszpasterskiej parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu, a od 2003 r. jest członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej w Tarnowie. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40–lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Honorową Odznaką Polskiego Związku Filatelistów, Odznaką „100 Lat Filatelistyki Polskiej”, Złotą z Laurem Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, Krzyżem Niezłomnych Naczelnego Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych oraz Statuetką „Bliźniemu swemu” Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. 22 II 2007 r. otrzymał stopień Harcerza Rzeczypospolitej. Od 2009 r. był sekretarzem Komisji Rewizyjnej Rzeszowskiego Oddziału Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.
WYDZIAŁ POWIATOWY, organ wykonawczy Rady Powiatowej w miastach na terenie zaboru austriackiego (Galicji) od 1867 r. Wybierano go z grona radnych Rady Powiatowej, na podstawie podziału kurialnego. Na jego czele stał prezes, którym był zawsze marszałek powiatu. Podstawowym zadaniem Wydziału było zarządzanie majątkiem powiatowym i załatwianie problemów występujących na terenie powiatu.
Lata 1867-1914 W powiecie mieleckim składy Wydziału Powiatowego w poszczególnych kadencjach przedstawiały się następująco: *1867: prezes (marszałek) – Jan Tarnowski (starszy), zastępca – Aleksander Trzecieski, członkowie – Antoni Bartosiński, Aleksander Meszyński, Maciej Stolarz, Jan Szafer, Ernest Wodziński; *1871: prezes – Mieczysław Rey, z-ca – A. Trzecieski, członkowie – Antoni Broniewski, Wojciech Buś, Ferdynand Kriegseisen, Władysław Żurowski; *1874: prezes – M. Rey, z-ca – W. Żurowski, członkowie – ks. Józef Knutelski, Konstanty Lipowski, Tomasz Miodunka, ks. Aleksander Pers; *1877: prezes – A. Trzecieski, z-ca – Mieczysław Brzeski, członkowie – Antoni Fibich, Józef Kierwiński, Jan Tarnowski (młodszy), W. Żurowski; *1882: prezes – M. Rey, z-ca – Mieczysław Artwiński, członkowie: Zdzisław Bogusz, Gabryel Mühlrad, Jędrzej Rusinowski, J. Tarnowski (mł.), A. Trzecieski; *1885: prezes – M. Rey, z-ca – M. Artwiński, członkowie – A. Fibich, G. Mühlrad, J. Tarnowski (mł.), Stefan Sękowski; *1889: prezes – M. Rey, z-ca – S. Sękowski, członkowie: A. Fibich, Feliks Kwiatkowski, Mieczysław Szymberski, J. Tarnowski; *1892: prezes – S. Sękowski, z-ca – A. Fibich, członkowie: Walenty Indyk, ks. Adam Kopyciński, Stanisław Ochalik, M. Rey, J. Tarnowski; *1897: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: A. Fibich, Franciszek Krempa, M. Rey, Andrzej Sehn, Władysław Trzecieski; *1901: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: A. Fibich, F. Krempa, M. Rey, A. Sehn, W. Trzecieski; *1908: prezes – S. Sękowski, z-ca – J. Tarnowski, członkowie: F. Krempa, M. Rey, A. Sehn, W. Trzecieski; *1912: prezes – J. Tarnowski, z-ca – J. Rydel, członkowie: Jan Glaser, F. Krempa, ks. Jan Mleczko, Jan Rządzki, W. Trzecieski.
W czasie dwóch okupacji rosyjskich w 1914 i 1915 r. nie działał.
Lata 1918-1939 W niepodległej Polsce utrzymano funkcjonowanie Rady Powiatowej i Wydziału Powiatowego.
WYPARŁO BOGUSŁAW ANDRZEJ, urodzony 29 XI 1974 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Marii z domu Paduch.. Treningi piłkarskie rozpoczął pod kierunkiem Jerzego Płanety w Szkole Podstawowej nr 6 w Mielcu, a następnie rozwijał talent w „Stali” Mielec. W drużynach młodzieżowych grał do 1991 r., a następnie (w wieku niespełna 17 lat) został pierwszym bramkarzem I-ligowej „Stali” Mielec i zadebiutował w ekstraklasie 29 VII 1991 r. Zagrał w 165 spotkaniach I-ligowych „Stali”, należąc do jej najlepszych zawodników. W związku z finansowym kryzysem „Stali” przed sezonem 1996/1997 został sprzedany do „Sokoła” Tychy, gdzie zagrał rundę jesienną. Od wiosny 1997 r. do końca 1999 r. występował w barwach ŁKS Łódź i w sezonie 1997/1998 znacząco przyczynił się do wywalczenia tytułu mistrza Polski. Kolejnymi klubami, w których grał, były: „Legia” Warszawa (runda wiosenna 2000), „Ceramika” Opoczno (sezon 2000/2001), RKS Radomsko (runda jesienna 2001), „Pogoń” Leżajsk (runda wiosenna 2002), „Piotrcovia” Piotrków Trybunalski (sezon 2002/2003), „Pogoń” Szczecin (2003/2004) i ŁKS Łódź (od 2004 r.). We wrześniu 2007 r. przekroczył granicę 300 meczów w ekstraklasie. Występował wielokrotnie w młodzieżowych reprezentacjach Polski oraz 3 razy w I reprezentacji: z Ukrainą i Słowacją w 1998 r. oraz z Finlandią w 1999 r. W 2011 r. został trenerem bramkarzy w ekstraklasowym, a później I-ligowym ŁKS Łódź, ale nadal grał w I zespole ŁKS. Od rundy wiosennej sezonu 2012/2013 zasilił macierzystą Stal Mielec. Od 2014 r. prowadził (wspólnie z Robertem Mazurem) akademię bramkarską w Mielcu. Był także trenerem bramkarzy FKS Stal Mielec. Od 2017 r. pełnił funkcję dyrektora Akademii Piłkarskiej PGE FKS Stal Mielec. Lider zespołu muzycznego „Kult” Kazimierz Staszewski (Kazik) napisał piosenkę „Plamy na słońcu”, w której bohaterem jest Bogusław Wyparło. Najlepszy Trener Wychowawca Młodzieży 2019 r. w Mielcu w plebiscycie TR „Korso”. Od VI do VII 2020 r. pełnił funkcję prezesa Stali Mielec. Po sezonie 2020/2021 odszedł z klubu.
WYPARŁO ELŻBIETA STANISŁAWA (z domu KREMPA), urodzona 29 IV 1965 r. w Mielcu, córka Kazimierza i Stanisławy z domu Ząbek. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu z maturą w 1984 r. Studia dzienne w zakresie nauczania początkowego odbyła w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i w 1989 r. uzyskała tytuł magistra pedagogiki. Od roku szkolnego 1989/1990 do 11 II 2018 r. pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 11 (później z Oddziałami Integracyjnymi im. św. Jana Pawła II) w Mielcu. Uzyskała II stopień specjalizacji zawodowej. Równocześnie systematycznie dokształcała się. Ukończyła: studia podyplomowe z terapii pedagogicznej w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu (2003), studia podyplomowe z oligofrenopedagogiki w WSHP w Sandomierzu (2011), studia podyplomowe z organizacji i zarządzania oświatą w Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania w Krakowie (2012) oraz studia podyplomowe z edukacji i rewalidacji osób z autyzmem i zespołem Aspergera w Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie (2017). Uczestniczyła także w szkoleniach zagranicznych w Zilinie (Słowacja), Brukseli (Belgia) i Barcelonie (Hiszpania) oraz w kursie na Malcie. Uzyskała tytuł zawodowy nauczyciela dyplomowanego, Certyfikat Kluczowych Kompetencji Podkarpackiego Nauczyciela w zakresie wykorzystywania technologii informacyjnych, Certyfikat Szkolnego Organizatora Rozwoju Edukacji oraz Europass Mobility (dokument o nabyciu wiedzy i kwalifikacji w innych krajach europejskich). Jest autorką szeregu programów innowacyjnych. Od 2002 r. inicjowała i organizowała letnie kolonie wypoczynkowo-terapeutyczne w polskich uzdrowiskach, połączone z wycieczkami zagranicznymi. Współpracowała z nauczycielami w kraju i za granicą poprzez udział w projektach edukacyjnych programu eTwinning. W 2013 r. otrzymała Krajową Odznakę Jakości i list gratulacyjny Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji w Warszawie. Autorka indywidualnego projektu z Mobilności Szkolnej Kadry Edukacyjnej, otrzymała wsparcie programu Comenius (2013 r.). Jest inicjatorką, współautorką i koordynatorem projektu „Next Step – ICT w pracy nauczycieli Szkoły Podstawowej nr 11 w Mielcu” w ramach projektu „Mobilność kadry edukacji szkolnej – Program Operacyjny Wiedza – Edukacja – Rozwój 2014-2020”, współfinansowanego przez Europejski Fundusz Społeczny. Jest inicjatorką i współautorką projektu „First Step – nowa jakość w pracy nauczycieli PZPSW w Mielcu”, w ramach projektu „Ponadnarodowa mobilność kadry edukacji szkolnej”, do realizacji ze środków EFS – PO WER. Swój dorobek w zakresie współpracy międzynarodowej prezentowała m.in. na dwóch wojewódzkich konferencjach w Rzeszowie. Organizowała i prowadziła szkolenia na temat stosowania nowoczesnych technologii w pracy nauczyciela. W 2017 r. zainicjowała językowe zielone szkoły „English every day”. Poza pracą zawodową od V 1997 do II 2018 r. była kuratorem społecznym II Zespołu Kuratorskiej Służby Sądowej przy Sądzie Rejonowym w Mielcu. Wyróżniona m.in. Nagrodami Prezydenta Miasta Mielca w 1997, 2013 i 2017 r. Po wygraniu konkursu, od 12 II 2018 r. do 7 V 2020 r. pełniła funkcję dyrektora Powiatowego Zespołu Placówek Szkolno-Wychowawczych w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi, a następnie została zatrudniona jako nauczycielka w tym Zespole.
WYSOCKI vel BIELEC STANISŁAW, urodzony w 1908 r. w Krakowie. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz Szkołę Oficerów Kawalerii w Grudziądzu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po zakończeniu działań wojennych uniknął niewoli i zamieszkał w Rzemieniu koło Mielca. Był organizatorem sieci konspiracyjnej ZWZ na terenie powiatu mieleckiego i został mianowany komendantem Obwodu ZWZ Mielec. Posiadał pseudonimy „Godzięba” i „Korab”. Pełnił też funkcję łącznika Komendy Okręgu AK Kraków. W czasie pobytu na Podhalu został aresztowany i przewieziony do hitlerowskiego obozu w Oświęcimiu, gdzie został zamordowany.
WYSOCKIEGO JÓZEFA (ULICA), krótka (82 m) i ślepa uliczka miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Jest jedną z bocznych ulicy 6 Sierpnia. Powstała i otrzymała patrona 20 IV 1977 r. Ma asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek po obu stronach. Sympatyczne otoczenie zachęca do spacerów po tej części osiedla.
Patron ulicy: JÓZEF WYSOCKI (1809–1873), generał, uczestnik walk o niepodległość Polski: powstania listopadowego (1830–1831), Wiosny Ludów (1848) i powstania styczniowego (1863–1864). W 1840 r. był dowódcą legionu polskiego na Węgrzech, a w 1846 r. współautorem planu powstania ogólnonarodowego. Aresztowany i internowany do 1865 r., a następnie działacz niepodległościowy we Francji i członek Komitetu Zjednoczenia Emigracji.
WYSPIAŃSKI BRONISŁAW LUDWIK, urodzony 13 VIII 1854 r. w Krakowie, syn Ignacego i Wiktorii z Gągulskich. Ukończył Niższą Szkołę Realną w Nowym Sączu, a następnie odbył praktykę w Zakładzie Fotograficznym Antoniego Polkowskiego w Tarnowie. W 1873 r. przeniósł się z Tarnowa do Bochni i tam założył zakład fotograficzny. W latach 80. i 90. bywał także w Mielcu, o czym świadczy nadruk na zdjęciach „B.L. WYSPIAŃSKI FOTOGRAF W MIELCU”, które znajdują się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu. Był jednym z prekursorów fotografii w Mielcu, a może nawet pierwszym oficjalnie działającym fotografem w Mielcu. Zmarł 8 VI 1924 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Bochni przy ul. Orackiej.
WYSPIAŃSKIEGO STANISŁAWA (ULICA), ulica miejska rozgraniczająca osiedla Niepodległości i S. Żeromskiego. Biegnie od al. Niepodległości do ul. S. Żeromskiego, krzyżując się z ulicami: K. Pułaskiego, M. Konopnickiej, A. Kędziora, F. Chopina i W. Bogusławskiego. Ma 367 m długości. Powstała w ramach rozbudowy osiedla WSK w latach 50., patrona dano jej 26 VI 1957 r., a pierwszą nawierzchnię asfaltową otrzymała w 1958 r. Na przełomie lat 70. i 80., w związku z poszerzeniem al. Niepodległości i budową wiaduktu, jej odcinek do ul. K. Pułaskiego został także rozszerzony do 4 pasów ruchu. Od początku swego funkcjonowania obsługiwała ważne instytucje: hotel „Ikar”, internat ZST WSK i Komendę Powiatową MO w popularnej „40” (numer obiektu na osiedlu WSK), a ponadto szereg bloków mieszkalnych. Dziś, zamiast hotelu, jest Spółdzielnia Mieszkaniowa, a zamiast internatu – niektóre Wydziały Starostwa Powiatowego, Biblioteka Pedagogiczna, Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna oraz Centrum Kształcenia Praktycznego i Doskonalenia Nauczycieli z bazą szkoleniową i hotelową. I tylko nadal, choć w nieco zmodernizowanym budynku dawnej „Czterdziestce” (niewielu mielczan już tak mówi), mieści się pilnująca ładu i bezpieczeństwa Komenda Powiatowa Policji. W ostatnim kwartale 2006 r. zakończono jej kolejny remont, w ramach którego otrzymała nową asfaltową nawierzchnię i chodniki z kostki. W latach 2014-2015, po przeprowadzonym remoncie, budynek nr 6 stał się siedzibą główną Starostwa Powiatowego.
Patron ulicy: STANISŁAW WYSPIAŃSKI (1869 – 1907) to jeden z najwybitniejszych twórców Młodej Polski; dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. Autor dramatów, m.in.: Warszawianka, Klątwa, Wesele, Wyzwolenie, Bolesław Śmiały, Noc listopadowa i Akropolis. Twórca polichromii i witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie i projektów witraży do katedry wawelskiej oraz współtwórca polichromii w kościele Mariackim w Krakowie. Malował pastelowe portrety osób z najbliższego otoczenia. Uczestniczył w reformatorskich działaniach krakowskiego Teatru Miejskiego (nowatorskie inscenizacje i scenografie).
WYSTĘPEK URSZULA MARIA (z domu DURDA), urodzona 11 IX 1963 r. w Durdach, powiat tarnobrzeski, córka Józefa i Stanisławy z domu Sowa. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdała w 1981 r. Po ukończeniu studiów wyższych zawodowych w zakresie nauczania początkowego na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (1984) została zatrudniona jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Ławnicy koło Mielca. Równocześnie studiowała nauczanie początkowe na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym WSP w Rzeszowie i uzyskała tytuł magistra (1987), a następnie ukończyła studia podyplomowe w zakresie logopedii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1998). W 2002 r. przeszła na stanowisko logopedy w Ośrodku Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczym Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym – Koło w Mielcu. Ponadto pracowała jako neurologopeda w Ośrodku Wczesnej Interwencji w Mielcu oraz logopeda w Szkole Podstawowej nr 1 im. W. Szafera w Mielcu. W 2005 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie oligofrenopedagogiki w Wyższej Szkole Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu, a w 2008 r. studia podyplomowe w zakresie neurologopedii na UMCS w Lublinie. Ponadto uczestniczyła w wielu szkoleniach specjalistycznych. Od 1 IV 2012 r. pełni funkcję dyrektora Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego w Mielcu.
WYSYPISKA ODPADÓW KOMUNALNYCH, w dawnych czasach funkcjonowały na obrzeżach miasta i przy ówczesnym niskim poziomie wiedzy sanitarnej nie były dla władz miejskich większym problemem. Powszechną praktyką było też zakopywanie śmieci przez mieszkańców w głębokich dołach na terenach poszczególnych posesji. W okresie międzywojennym urządzono wysypisko w dolinie Wisłoki w pobliżu ul. Hetmańskiej. Funkcjonowało ono także w czasie okupacji hitlerowskiej. Od marca 1945 r. miejscem wywozu śmieci był teren cegielni na dawnych gruntach Aschheima. W latach 50. i 60. odpady (głównie z WSK i innych zakładów pracy) wysypywano na teren tzw. „Małego Stawu” nad Wisłoką (dziś m.in. teren firmy Reg – Benz). Od lat 70. czynne było duże (2,5 ha) wysypisko śmieci na terenie Smoczki. Wszechstronny rozwój miasta i wzrost wymagań sanitarnych spowodował gwałtowne powiększanie się ilości odpadów i szybkie zapełnienie się tego składowiska. W rezultacie starań samorządu miejskiego, mimo coraz większych wymagań z zakresu ochrony środowiska, w latach 90. wybudowano nowoczesne składowisko odpadów komunalnych w lesie przy ul. Wolności. Oddanie do użytku nastąpiło 6 III 1997 r. Dla jego zarządzania i utrzymywania utworzono Zakład Utylizacji Odpadów Komunalnych Sp. z o.o. w Mielcu. Spółce tej powierzono również utrzymywanie zrekultywowanego starego składowiska na terenie Smoczki. Po zapełnieniu składowiska odpadów komunalnych (z 1997 r.) i jego zamknięciu, na podstawie ustaleń władz województwa podkarpackiego i samorządu miasta Mielca zmieszane odpady komunalne są odwożone do Zakładu Zagospodarowania Odpadów Kozodrza k/Ostrowa, a odpady BIO do Kompostowni bębnowej w Paszczynie k/Brzeźnicy. W Mielcu nie ma czynnego wysypiska odpadów komunalnych. W pierwszym dwudziestoleciu XXI w. nieczynne wysypisko odpadów komunalnych na terenie osiedla Smoczka systematycznie utylizowano i zasypywano ziemią. W ten sposób powstała niewielka górka, na której rozpoczęto urządzanie parku. Budowane są alejki oraz nasadzane drzewa i krzewy.
WYSZYŃSKIEGO STEFANA KARDYNAŁA (ULICA), jedna z najważniejszych ulic miejskich na osiedlu Smoczka. Została wytyczona w połowie lat 80., a patrona nadano jej 28 I 1987 r. Nawierzchnię asfaltową i część chodników z płytek położono w czasie budowy w latach 1996–1999, a w 2006 r. wykonano parkingi i dokończono chodniki z kostki. Biegnie od ul. Powstańców Warszawy do ul. Wolności, krzyżując się z ulicami: Władysława Warneńczyka, Smoczka i Św. Brata Alberta. Ma 950 m długości. Po obu jej stronach wybudowano najważniejsze obiekty: Szkołę Podstawową nr 11 im. Jana Pawła II, kościół Trójcy Przenajświętszej i plebanię parafii pod tym samym wezwaniem oraz Dom Pomocy Społecznej. Także inne obiekty, m.in. lokal gastronomiczny Cafe Piano i blokI mieszkalnE przydają ulicy dodatkowego kolorytu.
Patron ulicy: Kardynał STEFAN WYSZYŃSKI (1901-1981), profesor prawa kanonicznego i socjologii w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku od 1930 r., biskup lubelski od 1946 r., arcybiskup gnieźnieński i warszawski, prymas Polski i przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski od 1948 r., kardynał od 1953 r. Przez cały okres sprawowania funkcji prymasa konsekwentny i gorliwy obrońca chrześcijańskiej tożsamości narodu polskiego, a przy tym zwolennik rzeczowego układania stosunków Kościoła z władzami państwowymi. Więziony w latach 1953–1956. W tym czasie opracował program Jasnogórskie Śluby Narodu, wytyczający kierunki i formy odnowy życia religijnego w Polsce. Jeden z inicjatorów m.in. orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich o pojednaniu obu narodów, obchodów Millenium chrztu Polski oraz organizacji nowych diecezji na polskich Ziemiach Zachodnich i Północnych. Uczestnik Soboru Watykańskiego II. Mediator w rozmowach NSZZ Solidarność z władzami państwowymi w latach 1980–1981. Miał też znaczący udział w przygotowaniu kardynała Karola Wojtyły, od 1978 r. papieża Jana Pawła II, do podjęcia trudu kierowania Kościołem katolickim. Autor licznych homilii, listów pasterskich i prac naukowych, wydawanych drukiem od 1969 r. Ogrom zasług dla Kościoła katolickiego i Polski docenili rodacy, nadając Mu tytuł Prymasa Tysiąclecia. Odznaczony pośmiertnie Orderem Orła Białego.
WYTWÓRNIA APARATURY WTRYSKOWEJ SP. Z O.O., firma utworzona 1 IV 1993 r. w ramach restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” i wydzielona ze struktury przedsiębiorstwa. Kontynuuje działalność Zakładu Aparatury Paliwowej, produkującego od 1965 r. aparaturę paliwową opartą na licencji austriackiej firmy Friedmann&Meier. Głównymi produktami WAW były: aparatura wtryskowa do silników wysokoprężnych o mocy 30-300 KM, stosowanych w autokarach, samochodach ciężarowych i dostawczych, traktorach oraz innych maszynach i urządzeniach, pompy wtryskowe rzędowe 2-, 3-, 4-, 6- i 12-sekcyjne, zespoły, podzespoły i części zamienne, wtryskiwacze i rozpylacze wielootworowe do silników wysokoprężnych, zespoły i części dla przemysłu lotniczego, motoryzacyjnego i budownictwa. Wykonywane były także usługi w zakresie odlewnictwa ciśnieniowego, precyzyjnego i kokilowego, obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej oraz remontów pomp wtryskowych. Ponadto prowadzono szkolenia w zakresie obsługi i regeneracji produkowanych pomp. WAW uzyskała certyfikaty jakości ISO 9001 i QS 9000 oraz czystości procesów produkcyjnych ISO 14001. Siedzibą firmy był obiekt w północno-wschodniej części SSE EURO-PARK MIELEC. Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu V Wydział Gospodarczy Sekcja Upadłościowa postanowieniem z dnia 4 VIII 2011 r. ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku dłużnika WAW Mielec Sp. z o.o. w Mielcu. 29 III 2012 r. wydano decyzję w sprawie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC.
WYTWÓRNIA POJAZDÓW MELEX „PZL-MIELEC” SP. Z O. O., firma powstała 1 IV 1993 r. w ramach restrukturyzacji Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu. Była sukcesorem 25-letniej tradycji produkcji pojazdów elektrycznych w mieleckiej WSK. W latach 90. zajmowała 4. miejsce na świecie i 1. w Europie w wytwarzaniu pojazdów golfowych. Produkowała „Melexy” o napędzie elektrycznym i spalinowym w wersjach: golfowej, pasażerskiej i bagażowej o ładowności od 150 kg do 400 kg. Eksportowała je do m.in. Argentyny, Australii, Austrii, Francji, Malezji, Niemiec, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii i Włoch oraz sprzedawała na rynku krajowym. W pierwszych latach XXI w. przeżywała coraz większe kłopoty ekonomiczne. Próby restrukturyzacji nie przyniosły poprawy i 6 II 2004 r. ogłoszono jej upadłość. 31 VIII 2004 r. została wykupiona przez Andrzeja i Dorotę Tyszkiewiczów. Był to silny impuls do odrodzenia się firmy.
WYTWÓRNIA SILNIKÓW „PZL-MIELEC” SP. Z O.O., firma utworzona 1 IV 1993 r. w wyniku restrukturyzacji WSK „PZL-Mielec” i wydzielona ze struktury przedsiębiorstwa. Kontynuowała działalność Wydziału Silnikowego WSK prowadzoną od 1967 r., w ramach której produkowano silniki wysokoprężne SW 0680 na licencji angielskiej firmy Leyland Motors Limited w kilkudziesięciu wersjach i odmianach. Jej głównymi produktami były silniki wysokoprężne o mocy od 100 kW do 275 kW, spełniające normy EURO 1 i EURO 2, silniki gazowe o mocy 136 kW, zespoły prądotwórcze o mocy 1,5 – 700 KVA do stałego lub awaryjnego zasilania w energię elektryczną, zespoły prądotwórcze gazowe o mocy 100 kVA, elektrownie zapasowe o mocy 100-700 kVA, zespoły pompowe o wydajności do 550 m/h oraz ambulanse reanimacyjne Mielec-Diesel budowane na bazie samochodu Fiat lub Citroen. Remontowała także silniki wysokoprężne SW 680 i SWT 11. Zezwolenie na działalność w SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 14 V 1997 r. Siedzibą główną firmy była hala w zachodniej części SSE EURO-PARK MIELEC. W pierwszych latach XXI w. sytuacja finansowa firmy systematycznie się pogarszała. 24 I 2008 r. Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu ogłosił upadłość Wytwórni Silników „PZL-Mielec”.
WYTWÓRNIA SPRZĘTU KOMUNIKACYJNEGO PZL-MIELEC, przedsiębiorstwo państwowe funkcjonujące w latach 1937-1999, pod różnymi nazwami i w różnych formach organizacyjnych. Jego lokalizacja wynikała z koncepcji Centralnego Okręgu Przemysłowego, mającego doprowadzić do rozwoju przemysłowego zacofanych gospodarczo obszarów środkowej części Polski i umocnić obronność kraju. Ulokowanie budowy fabryki samolotów i lotniska na terenach wykupionych od wsi Cyranka, Chorzelów i Trześń obok Mielca było nieprzypadkowe i poprzedzone głęboką analizą mocnych i słabych stron terenów COP-u.
*Lata 1937-1939 Na podstawie decyzji Komitetu do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu (13 X 1936 r.) od 1 IX 1937 r. rozpoczęto budowę fabryki, według projektu przygotowanego przez Biuro Kierownictwa Budowy. Inwestorami były Państwowe Zakłady Lotnicze w Warszawie i Lubelska Wytwórnia Samolotów. W 1938 r. rozpoczęto budowę lotniska, a pod koniec 1938 r. rozpoczęto montaż pierwszych obrabiarek w fabrycznej hali głównej. W 1939 r. oddawano do użytku kolejne obiekty. 2 III 1939 r. wpisano mielecką fabrykę płatowców w Sądzie Okręgowym w Tarnowie jako samodzielny Oddział Państwowych Zakładów Lotniczych w Warszawie. W maju 1939 r., po wykupie świadectwa przemysłowego, fabryka pod nazwą Państwowe Zakłady Lotnicze Wytwórnia Płatowców nr 2 w Mielcu rozpoczęła montaż samolotów PZL P-37B Łoś. Oficjalnego otwarcia fabryki dokonał 13 VI 1939 r. prezydent RP prof. Ignacy Mościcki. Oblot pierwszego wykonanego w Mielcu samolotu „Łoś” odbył się 4 i 5 VII 1939 r. Do końca sierpnia tego roku wyprodukowano 4 sztuki, a w pierwszych dniach września – dalsze 3. (8 IX 1939 r. wojska hitlerowskie wkroczyły do Mielca.) Równocześnie z budową fabryki budowano osiedle mieszkaniowe dla jej pracowników i w omawianym okresie oddano do użytku dwie wille i 16 bloków mieszkalnych z 465 mieszkaniami.
Dyrektor: Stanisław Krzyczkowski (XII 1937 r. – IX 1939 r.).
*Okupacja hitlerowska (13 IX 1939 r. – 5 VIII 1944 r.) – zob. hasło Flugzeugwerk Mielec,
*Lata 1944-1945 6 VIII 1944 r. fabryka była wolna, ale niemal doszczętnie ograbiona z urządzeń i narzędzi. Dla zabezpieczenia przed dalszą grabieżą straż objęli żołnierze AK z oddziału Jana Mazura (ps. „Stalowy”). Wkrótce fabrykę przejęło wojsko radzieckie i pod jego zarządem funkcjonowała jako „Zakład nr 007 w Mielcu” do 22 VII 1945 r. Realizowano wówczas różne zlecenia wojskowe, najczęściej naprawy sprzętu bojowego i środków transportu. 23 VII 1945 r. radzieckie kierownictwo przekazało zakład polskim władzom.
Dyrektorzy: Szeluchin, płk Siemionow, p.o. – Mikitiuk (imiona nieznane).
*Lata 1945-1949 Państwowe Zakłady Lotnicze Zakład Nr 1 w Mielcu (nowa nazwa) realizowały nadal zamówienia dla wojska, w tym aluminiowy sprzęt gospodarstwa domowego, którego nadwyżki sprzedawano ludności cywilnej. W dziedzinie lotnictwa – poza remontowaniem starych samolotów – rozpoczęto produkcję nowych. 15 XI 1945 r. odbył się oblot pierwszego po wojnie samolotu szkolno-treningowego PZL-S-1 konstrukcji Eugeniusza Stankiewicza. Od 1946 r. produkowano samolot szkolno-treningowy „Szpak” (konstrukcja – Tadeusz Sołtyk), od 1947 r. – samolot szkolny CSS-11 (konstrukcja – CSS Warszawa), od 1948 r. – samolot CSS-13 (PO-2, „Kukuruźnik”) na licencji radzieckiej, a w 1949 r. podjęto produkcję samolotu szkolnego „Junak” (konstrukcja – T. Sołtyk). Innymi produktami tego okresu były: autobusy na podwoziach GMC Studebacker, samochody pożarnicze na importowanych podwoziach „Bedford”, sanitarki własnej konstrukcji na podwoziach z demobilu, części do polskich traktorów „Ursus” oraz wagi stołowe i dziesiętne. Zmiana nazwy fabryki na „Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego – Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione, Zakład Nr 1 w Mielcu” w 1949 r. było przełomowym momentem dla jej dalszej działalności. Z roku na rok coraz większą rolę w zarządzaniu przedsiębiorstwem odgrywały Komitet Zakładowy PZPR i Rada Zakładowa. Rozwijała się działalność organizacji młodzieżowych (zwłaszcza ZMP) i organizacji społecznych.
*Lata 1950-1960 W ramach realizacji 6-letniego Planu Rozwoju Gospodarczego mieleckie przedsiębiorstwo zostało ukierunkowane na produkcję lotniczą i wyroby dla potrzeb komunikacji, a także wykonywanie innych ważnych dla gospodarki narodowej produktów. Dla realizacji tych zadań wybudowano nowe hale produkcyjne i niezbędną infrastrukturę. W tym czasie produkowano myśliwce przydźwiękowe na licencji ZSRR: Lim-1 (MiG-15), Lim-2 (MiG-15bis), Lim-5 (MiG-117F) i Lim-5P (MiG-17PF), samoloty polskie: holownik szybowców PZL S-4 „Kania 2” i „Kania 3”, szkolno-treningowy PZL M-2, szkolny TS-8 „Bies” z odmianami BII i BIII, szkolno-treningowy PZL M-4 i M-4P „Tarpan”, a także szybowce IS-A „Salamandra 49” oraz PZL M-3 „Pliszka”, M-3 „Pliszka 60” i M-3A „Pliszka bis”. W 1958 r. rozpoczęto produkcję samolotu wielozadaniowego na licencji ZSRR An-2, którego ilość 11 911 sztuk (odmiany: T, R, M, TD, TP, P, PD, G, PF, PR, RA) wykonanych w latach 1958-1987 była jednym z rekordów światowych w produkcji lotniczej. W latach 1956-1960 zbudowano pierwszy polski samochód małolitrażowy „Mikrus” i wyprodukowano 1728 sztuk, ale dalszą produkcję przerwano z nakazu władz centralnych. Od 1954 r. produkowano domowe szafki chłodnicze typu absorpcyjnego ALD-90, a później także lodówki sprężarkowe SLD-100. Dynamicznemu rozwojowi przedsiębiorstwa i produkcji towarzyszyła rozbudowa osiedla fabrycznego wraz z pełną infrastrukturą. Zbudowano m.in. Zakładowy Dom Kultury i stadion FKS „Stal”. Rozwinięto działalność FKS „Stal” i Aeroklubu Mieleckiego. Rozpoczęto wydawanie zakładowej gazety „Głos Załogi” i emitowanie audycji radiowęzła zakładowego. W 1957 r. przekazano fabryczne osiedle mieszkaniowe władzom miasta.*Lata 1961-1970 Lata 60. były okresem dalszego rozwoju i unowocześniania przedsiębiorstwa. Zmniejszały się z roku na rok zamówienia na myśliwce Lim, ale wprowadzono produkcję nowego polskiego samolotu szkolno-treningowego TS-11 „Iskra” i kolejnych odmian An-2. Rozwinięto produkcję urządzeń chłodniczych. Oprócz dostarczania na rynek lodówek podjęto seryjną produkcję samochodów-chłodni „Żubr”, najpierw bez agregatów chłodniczych, a następnie z importowanymi agregatami. Od 1962 r. produkowano wagoniki górskich kolejek linowych na Kasprowy Wierch i Szyndzielnię. W 1965 r. rozpoczęto uruchamianie produkcji aparatury paliwowej i w kolejnych latach systematycznie ją rozwijano. W 1966 r. wyprodukowano pierwszy samochód transmisyjny dla potrzeb Telewizji Polskiej, a później wykonano jeszcze 28 kolejnych sztuk, w tym kilkanaście dla telewizji kolorowej. Od 1967 r. rozpoczęto produkcję silników spalinowych wysokoprężnych (SW-0680) na licencji angielskiej Leyland Motors Limited. Także w roku 1967 podjęto produkcję nowych samochodów-chłodni na podwoziu „Star” MS-2,5. Poza działalnością podstawową realizowano specjalne zamówienia, a zupełnie wyjątkowym tego przykładem było wykonanie w latach 1966-1967 metalowej (dural polerowany) elewacji gmachu – siedziby Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) w Moskwie. Ważną decyzją dla dalszego rozwoju przedsiębiorstwa było utworzenie w 1969 r. własnego Zakładu Doświadczalnego, skupiającego kadrę inżynieryjno-techniczną, w celu prowadzenia prac naukowo-badawczych i wdrożeniowych, a zwłaszcza opracowywania nowych konstrukcji. Funkcjonowanie WSK Mielec i liczne osiągnięcia w dziedzinach produkcji, ekonomii, wynalazczości i życia społecznego wysoko oceniano w różnego rodzaju współzawodnictwie ogólnopolskim. Przez szereg lat przodowano wśród przedsiębiorstw podległych Ministerstwu Przemysłu Maszynowego, a w I Ogólnopolskim Konkursie Dobrej Roboty (DO-RO) w 1969 r. mielecka WSK zdobyła I miejsce.
*Lata 1971-1981 W tym okresie przedsiębiorstwo nadal się rozwijało. Wprowadzono nowy system ekonomiczno-finansowy, m.in. uzależniając wynagrodzenia pracowników od wyników ekonomicznych. W 1973 r. mielecką fabrykę włączono w skład Wielkiej Organizacji Gospodarczej (WOG) PZL, będącej grupą przedsiębiorstw o tej samej branży. Nadal pierwszoplanową pozostawała produkcja lotnicza, w ramach której m.in. wprowadzono kolejne wersje An-2 i TS-11 „Iskra”. Na podstawie porozumienia Polska-ZSRR w 1971 r. rozpoczęto prace nad konstrukcją nowego samolotu dużego udźwigu z napędem odrzutowym – M-15, a w 1974 r. odbył się jego pierwszy oblot. Od 1974 r. produkowano różne wersje samolotu rolniczo-gaśniczego M-18 „Dromader”, od 1977 r. – samolot dyspozycyjny M-20 „Mewa”, a od 1978 r. – samolot pasażerski An-28. W 1980 r. rozpoczęto prace nad nowym samolotem szkolno-bojowym „Iryda”. Kontynuowano produkcję samochodów różnego przeznaczenia, silników, pomp wtryskowych oraz niemal wszystkich, poza lodówkami, innych wyrobów. Nowością na skalę światową było wyprodukowanie pojazdu elektrycznego w wersji wózka golfowego, którego konstrukcja została opracowana w Mielcu. Jego walory ekologiczne i terenowe zostały szybko docenione i już w 1971 r. rozpoczęto eksport do USA, a w następnych latach krąg odbiorców systematycznie się powiększał. Rozwijano produkcję silników wysokoprężnych (moc od 200 do 300 KM) i aparatury wtryskowej, wprowadzając nowe typy i wersje. Kontynuowano produkcję samochodów chłodni, a od 1975 r. budowano komplety naczep chłodniczych o ładowności 16 ton. Nowym produktem – skonstruowanym w Mielcu – był wieloczynnościowy przyrząd do treningu sportowego „Atlas”, wytwarzany od 1972 r. Na podstawie specjalnego porozumienia rządów PRL i ZSRR o współpracy kooperacyjnej w ramach przemysłu lotniczego, w latach 1976-1977 rozpoczęto produkcję niektórych części do radzieckiego samolotu pasażerskiego IŁ-86. W celu usprawnienia funkcjonowania przedsiębiorstwa w 1972 r. Zakład Doświadczalny przekształcono na Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu Komunikacyjnego (OBR SK), 18 XI 1977 r. wyodrębniono ze struktury WSK trzy zakłady produkcyjne: Zakład Produkcji Lotniczej (ZL-15), Zakład Produkcji Silnikowej (ZS-11) i Zakład Produkcji Aparatury Wtryskowej (ZA-12), a w 1978 r. utworzono Zakład Produkcji Pomocy Fabrykacyjnych. Lata 70. były okresem ekspansji eksportowej WSK Mielec, którego wyroby prezentowano m.in. na międzynarodowych wystawach w Paryżu i Hanowerze. Wzrosła ilość zamówień z zagranicy i zwiększyły się wpływy dewizowe. Doceniając osiągnięcia WSK Mielec, wizytowali ją m.in. Edward Gierek – I sekretarz KC PZPR, prezes Rady Ministrów ZSRR – Aleksiej Kosygin i premier Rządu PRL – Piotr Jaroszewicz. Wyrazem uznania było przyznanie mieleckiemu przedsiębiorstwu Nagrody I stopnia i tytułu „Zakładu Dobrej Roboty” w V Ogólnopolskim Konkursie Dobrej Roboty za wyniki w latach 1978-1979. Równocześnie jednak gwałtownie pogarszająca się sytuacja społeczno-ekonomiczna kraju, widoczna na co dzień w coraz gorszym zaopatrzeniu w towary wszelkiego rodzaju, powodowała niepokoje wśród pracowników. 30 VI 1980 r. część załogi, głównie pracownicy Zakładu Produkcji Lotniczej i Zakładu Produkcji Aparatury Wtryskowej, rozpoczęła strajk na tle ekonomicznym, w tym czasie jeden z pierwszych w kraju. (Później wybuchły strajki w Lubelskiem i na Wybrzeżu.) Zakończono go przyznaniem podwyżek dla strajkujących. 4 IX ponownie wybuchł strajk, już o większej sile i na tle ekonomiczno-społecznym. Trwał do 8 IX, kiedy to podpisano porozumienie Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z Kierownictwem Administracyjnym i Politycznym WSK „PZL-Mielec”, ale jego realizacja napotykała na liczne przeszkody. Stosunki pomiędzy powstałym NSZZ „Solidarność” a kierownictwem przedsiębiorstwa pogarszały się. Trudności w zaopatrzeniu wpływały na zakłócenia w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa, m.in. od 24 XII 1980 r. do 5 I 1981 r. wprowadzono przerwę w pracy w związku z niesystematycznymi dostawami węgla. Sukcesami były natomiast uzyskane dla samolotu PZL M-18 Dromader certyfikaty: USA, kanadyjski i francuski. Wprowadzenie stanu wojennego (13 XII 1981 r.) spowodowało objęcie mieleckiej WSK militaryzacją. Internowano kilku działaczy NSZZ „Solidarność”. Zawieszono działalność związków zawodowych, samorządu pracowniczego i organizacji społecznych.
Lata 1982-1989 Głęboki kryzys społeczno-gospodarczy kraju nadal dotkliwie odbijał się na działalności przedsiębiorstwa, a polityczna izolacja Polski w związku z wprowadzeniem stanu wojennego niekorzystnie wpływała na rozwój eksportu mieleckich wyrobów. W celu poprawienia sytuacji ekonomicznej, zgodnie z wytycznymi władz centralnych, w styczniu 1982 r. wprowadzono nowy system ekonomiczny 3xS, czyli: samodzielność – samorządność – samofinansowanie. Kontynuowano produkcję samolotów: „Iskra”, „Iryda”, An-2, An-28, „Dromader” i „Mewa” oraz rozpoczęto prace nad samolotem szkolno-treningowym „Iskierka” (1982). Produkowano nadal silniki, aparaturę wtryskową i pojazdy elektryczne „Melex”. Rozwijano bazę wypoczynkowo-rekreacyjną, oddając do użytku m.in. dom sanatoryjny „Mielec” w Krynicy i odrestaurowany zamek w Przecławiu. Mimo podejmowanych wysiłków kierownictwa WSK, samorządu pracowniczego i aktywów organizacji społecznych (zalegalizowano je na powrót w latach 1982-1983, z wyjątkiem NSZZ „Solidarność”) nie udało się w latach 80. doprowadzić do konsolidacji 21-tysięcznej załogi i stabilizacji życia społeczno-politycznego. Rygorystyczne przepisy stanu wojennego nie powstrzymały pracowników OBR SK i niektórych wydziałów produkcyjnych od ogłoszenia 13 V 1982 r. strajku popierającego ogólnopolską akcję protestacyjną. W wyniku dochodzenia wiele osób zostało zwolnionych z pracy w trybie natychmiastowym, a następnie większość z nich przyjęto na powrót, ale na innych warunkach. W kolejnych latach 80. nie było już takich akcji, ale utrzymywał się stan napięcia.
Lata 1989-1999 Przemiany ustrojowe w Polsce po 1989 r. niekorzystnie wpłynęły na funkcjonowanie takich wielkich przedsiębiorstw państwowych jak WSK Mielec, którego większość produkcji związana była porozumieniami z ZSRR. Nowe siły polityczne w Polsce, dążąc do uniezależnienia się od dominacji ZSRR, doprowadziły do zerwania lub osłabienia większości kontaktów gospodarczych z tym państwem i innymi tzw. krajami demokracji ludowej. Odwołano ze stanowiska długoletniego dyrektora naczelnego Tadeusza Ryczaja i wielu dotychczasowych długoletnich członków kierownictwa przedsiębiorstwa. Ich kolejni następcy, mimo wielu podejmowanych działań, nie byli w stanie dostosować WSK i poszczególnych zakładów do nowych uwarunkowań rynkowych i politycznych. Spadało zapotrzebowanie na mieleckie samoloty i inne produkty, które nadal wytwarzano. Szczególnie wiele trudności napotykała produkcja samolotu „Iryda”. Nie przyniosła spodziewanych efektów kooperacja z firmami zachodnioeuropejskimi: Aerospatiale-Socata (Francja), Alenia (Włochy) i Stemme (Niemcy) w dziedzinie produkcji lotniczej. Sytuację ratowano poprzez zwolnienia grupowe. Ilość pracowników wynosiła w latach: 1989 – 19 576, 1990 – 17 918, 1991 – 14 839, 1992 – 11 838, 1993 – 7380. (W Mielcu bezrobocie przekroczyło wówczas 20%). Zredukowano do minimum wydatki związane z utrzymywaniem obiektów kulturalnych, sportowych i socjalnych, sprzedając je innym firmom lub przekazując w użytkowanie samorządowym władzom miasta. W kwietniu 1993 r. rozpoczęto restrukturyzację WSK, wydzielając z jego struktury dawne zakłady i przekształcając je w samodzielne podmioty gospodarcze – spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a 1 VI 1994 r. przekształcono przedsiębiorstwo w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa. Po utworzeniu SSE EURO-PARK Mielec (5 IX 1995 r.) przekazano Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie Odział w Mielcu zbędny majątek WSK (grunty, obiekty) na cele SSE. Mimo tych wielu istotnych zmian kondycja WSK „PZL-Mielec” SA pogarszała się, a 31 V 1999 r. ogłoszono jego upadłość.
Dyrektorzy naczelni (1937-1991): Stanisław Krzyczkowski (1937-1939), Zdzisław Winecki (1945-1946), Eugeniusz Życzkowski (1946-1947), Marian Suszycki (1947-1950), Wiktor Michalski (1950), Walenty Andrzejewski (1950-1952), Ludwik Kajzar (1952), Ryszard Kahl (1952-1953), Mieczysław Gronek (1953-1962), Witold Rycerski (1962-1966), Tadeusz Ryczaj (1966-1989), Jan Mieczysław Szymański (1989-1991).
Zarządcy komisaryczni: Stanisław Żmuda (1991-1993), Wiesław Pastuła (1993-1994).
Prezesi Zarządu: Wiesław Pastuła (1994-1998), Ryszard Grochowski (1998-1999).
Archiwum dokumentów pracowniczych WSK, na podstawie przetargu wygranego przez firmę Temida Cessio w Rzeszowie, zostało przeniesione z Mielca do pomieszczeń firmy w Rzeszowie. Z powodu niewłaściwego prowadzenia archiwum przez rzeszowską firmę, dokumentację przejęło w 2010 r. Archiwum Państwowe Dokumentacji Osobowej i Płacowej w Milanówku.
WYTWÓRNIA ZESPOŁÓW KOOPERACYJNYCH „PZL-MIELEC” SP. Z O.O., została utworzona 1 X 1994 r. w celu realizowania kontraktu WSK Mielec z amerykańską firmą lotniczą The Boeing Company na produkcję drzwi pasażerskich do samolotu Boeing 757. Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE EURO-PARK MIELEC otrzymała 9 V 1996 r. Prezesem zarządu Spółki od początku działalności był Bogdan Bańko. 10 II 2006 r. wydano decyzję w sprawie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE EURO-PARK MIELEC.
WYWROCKI TADEUSZ KRZYSZTOF, urodzony 12 VIII 1948 r. w Rzeszowie, syn Franciszka i Marii z Dobrowolskich. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Rzeszowie (1969), Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu i studia na Wydziale Instrumentalnym (Sekcja Pedagogiki Instrumentalnej, w zakresie gry na puzonie) Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, uzyskując w 1977 r. tytuł magistra sztuki. Karierę muzyczną rozpoczął jako członek rzeszowskiego zespołu „Rybałci” (z Antonim Kopffem) w latach 1966–1969. Od 1966 r. do 1967 r. był etatowym członkiem zespołu muzycznego Estrady Rzeszowskiej, a od 1969 r. do 1979 r. jako muzyk kontraktowy Estrady występował z czołówką polskich piosenkarzy, m.in.: Anną German, Anną Jantar, Reginą Pisarek, duetem Danuta Rinn – Bogdan Czyżewski, Januszem Gniatkowskim, Jackiem Lechem i Edwardem Hulewiczem oraz zespołem wokalnym „Partita. W latach 1967–1969 odbył służbę wojskową, grając w Orkiestrze Garnizonu Rzeszowskiego. W 1969 r. przeniósł się do Mielca i do 1972 r. pracował w ZDK WSK jako instruktor muzyczny, akompaniator oraz członek zespołów: orkiestry i kapeli (instrumentalista i solista) ZPiT „Rzeszowiacy”, Big – Bandu Leopolda Kozłowskiego, zespołu jazzu tradycyjnego i orkiestry odeonowej, a ponadto akompaniował sekcji gimnastyki artystycznej FKS „Stal” Mielec. Od roku szkolnego 1972/1973 podjął pracę nauczyciela w klasach puzonu i fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. M. Karłowicza w Mielcu, a po jej przekształceniu w PSM I i II stopnia (1990) pełnił funkcję wicedyrektora tej placówki (1990–1996). Przygotowywał zespoły i uczniów PSM do konkursów i przeglądów, uzyskując szereg sukcesów, m.in. I miejsce zespołu wokalno–instrumentalnego w Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów PSM w Elblągu (1980) oraz czołowe miejsca puzonistów w XVII, XXI i XXIII Ogólnopolskim Konkursie Młodego Muzyka w Szczecinku. W 1980 r. otrzymał instruktorską kategorię „S”, a w 1986 r. II stopień specjalizacji w zakresie nauczania gry na puzonie. Na emeryturę przeszedł w 1996 r. Poza PSM pracował w innych placówkach kultury, m.in. w ODK MSM w Mielcu i GOK Wojsław oraz SOKiS Chorzelów, gdzie pracuje nadal. W 1972 r. założył i prowadził zespół wokalny „Limbus Fatuorum”, który wielokrotnie zwyciężał w Wojewódzkich Giełdach Piosenki i Wojewódzkich Eliminacjach Piosenki Radzieckiej w Rzeszowie. Był też współzałożycielem ZPiT „Wojsławianie” przy MOK Mielec oraz ZPiT „Chorzelowianie” przy SOKiS w Chorzelowie. Od 1986 r. przygotowuje oprawę muzyczną Gminnych Dożynek w Gminie Mielec. Przygotowuje dzieci i młodzież (z powodzeniem) do konkursów lokalnych, wojewódzkich i ogólnopolskich, m.in. „Poeci i Pisarze Dzieciom”. Ponadto w latach 80. prowadził zajęcia umuzykalniające w mieleckich przedszkolach. W 1972 r. był współtwórcą Festiwalu Piosenki Przedszkolnej (odbywającego się nadal) w ODK MSM w Mielcu i akompaniatorem występujących dzieci. Od wielu lat pisze wiersze oraz komponuje muzykę i aranżuje utwory, głównie dla prowadzonych zespołów. Wydał: Sto piosenek dla dzieci (Mielec, 1999), płytę CD O jesieni, jesieni (Mielec, 2001), 100 piosenek dla dzieci – muzyczny kalendarz przedszkolaka (Warszawa 2006), Muzyka kameralna puzonowa, Staropolskie kolędowanie (Jasełka w czterech odsłonach) i Polskie kolędy i pastorałki w opracowaniu na kwartet puzonowy (Warszawa, 2007) oraz przygotował do druku: Opracowanie utworów znanych kompozytorów na kameralne zespoły puzonowe, Pieśni i piosenki na różne okazje, Wiersze na każdą okazję, Wiersze dla przedszkolaków, Poezja śpiewana, Piosenki i przyśpiewki ludowe oraz pieśni okolicznościowe, Teksty piosenek i przyśpiewek ludowych oraz pieśni okolicznościowych, Melodie piosenek i przyśpiewek ludowych oraz pieśni okolicznościowych, Kram z piosenkami. Widowisko słowno-muzyczne jednoaktowe oraz Takie sobie śpiewanie czyli wielki konkurs piosenki. Widowisko słowno-muzyczne jednoaktowe (prezentowane już na scenie). Niektóre teksty prezentowano na łamach gazet lokalnych. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Indywidualną Dyrektora Centralnego Ośrodka Pedagogicznego Szkolnictwa Artystycznego I stopnia i II stopnia za szczególny wkład w rozwój edukacji artystycznej w Polsce, Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania i Odznaką „Przyjaciel Dziecka”. Po 2007 r. skomponował szereg pieśni i piosenek, w tym: pieśń Matko Boża Nieustającej Pomocy (dla parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu), hymn dla Przedszkola Miejskiego nr 9 w Mielcu W krainie baśni, Nasz Mielec (dla Mieleckiej Kapeli Podwórkowej), 10 pieśni do słów Czesława Miłosza oraz trzy programy o życiu: Co to jest życie, Kochamy życie i Samo życie. Przygotował i wydał wspólnie z Samorządowym Ośrodkiem Kultury i Sportu Gminy Mielec w Chorzelowie 4 płyty autorskie: Rozśpiewany Chorzelów, Piosenki dla dzieci, Muzyka do wierszy Czesława Miłosza i Limbus Fatuorum. Przygotował do nagrania: płytę autorską Kameralna muzyka puzonowa i zbiór piosenek (własne teksty i melodie) Piosenki dla mamy oraz zbiór różnych kompozycji Bajkowe piosenki. Uczestniczył z zespołami we wszystkich edycjach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, najpierw w Mielcu, a potem w Chorzelowie. Z okazji 40-lecia działalności PSM I i II stopnia w Mielcu w 2010 r. został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wyróżniony także prestiżową nagrodą mielecką „Albertus”. W 2017 r. wydał płyty autorskie (muzyka, słowa, akompaniament): W choinkowym blasku i Muzyczne ABC. W 2018 r. przygotował do wydania kolejną płytę autorską: Moja poezja.
WYZGA ANDRZEJ PIOTR, urodzony 15 VII 1976 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Danuty z domu Guła. Absolwent Technikum Mechanicznego w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) z maturą w 1996 r. Studia w zakresie pedagogiki i wychowania obronnego na Wydziale Pedagogicznym Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie ukończył w 2001 r. z tytułem magistra pedagogiki. Pracę zawodową rozpoczął w 2002 r. w Zakładzie Produkcyjnym „Kamax” SA. w Mielcu jako operator linii produkcyjnej. W 2005 r. przeszedł do Zespołu Szkół Technicznych w Mielcu i jako nauczyciel pracuje tam do dziś. Początkowo uczył przysposobienia obronnego oraz organizacji bezpieczeństwa i higieny pracy, a następnie m.in.: edukacji dla bezpieczeństwa, podstaw ratownictwa medycznego i ratownictwa medycznego. Prowadzi też zajęcia rewalidacyjne dla uczniów z autyzmem i zespołem Aspergera. Ponadto okresowo uczył przysposobienia obronnego w innych mieleckich szkołach średnich. Przez szereg lat pełnił funkcję inspektora ds. BHP w ZST, a od 2014 r. pełni obowiązki społecznego inspektora pracy w ZST. Równocześnie ukończył: kurs na stopień instruktora ratownictwa drogowego PZM w Krajowym Centrum Szkolenia Ratowników Drogowych PZM w Miedzianej Górze koło Kielc (2006 r.) z uprawnieniami ratownika drogowego PZM oraz instruktora ratownictwa drogowego PZM, studia podyplomowe w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy oraz ochrony środowiska na Wydziale Zarządzania i Turystyki Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie (2008 r.), a także studia podyplomowe w zakresie edukacji i rewalidacji osób z autyzmem i zespołem Aspergera w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Zamościu (2019 r.). Misją swojej działalności zawodowej i społecznej uczynił edukowanie społeczeństwa w zakresie udzielania pierwszej pomocy poszkodowanym w różnych wypadkach. Realizował ją poprzez prowadzenie szkoleń i kursów w szkołach i różnych mieleckich instytucjach, a zwłaszcza w ramach społecznej działalności w Polskim Związku Motorowym i Automobilklubie Mieleckim, których jest członkiem. Wielokrotnie brał udział w zawodach przedmedycznego ratownictwa drogowego PZM i zajmował czołowe lokaty. Najważniejsze sukcesy: *2009 r. (Boguchwała) – z Krzysztofem Soboniem – wicemistrzostwo Podkarpacia w ratownictwie drogowym PZM; *2011 r. (Rzeszów) – z Krzysztofem Soboniem – wicemistrzostwo Podkarpacia w ratownictwie drogowym PZM; *2015 r. – Krzysztofem Czerwcem – mistrzostwo Podkarpacia w ratownictwie drogowym PZM; *2019 r. (Poznań) – z Mateuszem Machnikiem – mistrzostwo Polski ratowników drogowych PZM w klasyfikacji generalnej drużyn; z Mateuszem Machnikiem, Weroniką Czerwińską i Karoliną Sadlej-Zdun (Automobilklub Mielecki) – mistrzostwo Polski PZM w klasyfikacji klubowej i jako reprezentacja Okręgu Rzeszowskiego PZM – mistrzostwo Polski w klasyfikacji okręgów. Także przygotowywane przez niego zespoły z Automobilklubu Mieleckiego regularnie zajmowały wysokie miejsca w zawodach przedmedycznego ratownictwa drogowego PZM na szczeblach wojewódzkim i ogólnopolskim, m.in. kilkakrotnie zdobywały tytuły mistrzów i wicemistrzów Polski PZM. Wielokrotnie brał udział w organizacji imprez o charakterze ratowniczym oraz pełnił funkcję sędziego głównego imprez lokalnych. Od 2016 r. jest organizatorem powiatowego szkolnego konkursu pierwszej pomocy przedmedycznej. Za wybitne osiągnięcia edukacyjne i wychowawcze został wyróżniony m.in.: Medalem Edukacji Narodowej, Srebrną i Brązową Odznaką PZM, nagrodami Podkarpackiego Kuratora Oświaty i Prezydenta Miasta Mielca oraz tytułem „Pozytywny Mielczanin 2017” w kategorii „Społecznik” portalu hej.mielec.
WYZGA FRANCISZEK, urodzony 1 III 1937 r. w Woli Wadowskiej, pow. mielecki, syn Stanisława i Anieli z domu Kozioł. Ukończył Technikum Ekonomiczne Wydział Zaoczny w Mielcu (1964) i Państwową Średnią Szkołę Muzyczną w Rzeszowie w zakresie gry na fagocie (1966). W latach 1962–1966 pracował w Zakładowym Domu Kultury ZZ Metalowców w Mielcu jako muzyk i instruktor muzyczny, a w roku szkolnym 1966/1967 był nauczycielem gry na akordeonie w Państwowym Ognisku Muzycznym w Mielcu. W 1973 r. ukończył Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Krakowie w zakresie gry na akordeonie. Studiował na Wydziale Instrumentalnym (specjalność: gra na fagocie) Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie – uzyskał dyplom z wynikiem bardzo dobrym z wyróżnieniem oraz tytuł magistra sztuki. Ukończył także Podyplomowe Studium Dyrygenckie (specjalność: dyrygentura symfoniczno-operowa) w PWSM w Krakowie (1974). Od 1 X 1970 r. do 31 VIII 1973 r. pracował jako artysta muzyk fagocista w Państwowej Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie. Powrócił do Mielca i 1 IX 1973 r. rozpoczął pracę nauczyciela w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia. Uczył gry na akordeonie i fagocie oraz przedmiotów: zespół i orkiestra. W latach 1979–1986 pełnił funkcję wicedyrektora, a od 1988 r. do 1989 r. dyrektora PSM I stopnia. W związku z utworzeniem od roku szkolnego 1989/1990 II stopnia został mianowany dyrektorem PSM I i II st. w Mielcu i funkcję tę sprawował do 31 VIII 2001 r. Uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego. 1 IX 2001 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę i równocześnie podjął pracę jako nauczyciel PSM w niepełnym wymiarze godzin. Wiele czasu poświęcał działalności społecznej. Był inspiratorem powstania w 1997 r. Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego i od początku do 12 IX 2019 r. był jego prezesem. Założył Mielecką Orkiestrę Kameralną i był jej dyrygentem do 2017 r. Z zespołem tym przygotował i wykonał ponad 100 koncertów muzyki klasycznej i audycji umuzykalniających dla dzieci i młodzieży. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania oraz dwukrotnie Nagrodą II stopnia Dyrektora Centrum Edukacji Artystycznej za szczególny wkład w rozwój edukacji artystycznej. Skomponował utwór na odsłonięcie obrazu głównego w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy i nagrał go z Mielecką Orkiestrą Kameralną. Z tym zespołem wykonywał corocznie „Koncert Noworoczny” i „Koncert Niepodległościowy”. Z okazji 40-lecia działalności PSM I i II stopnia w Mielcu w 2010 r. został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2017 r. doprowadził do powstania Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej i został jej pierwszym dyrygentem. Opracował dlań repertuar i wystąpił z inauguracyjnym koncertem 8 X 2017 r. w sali widowiskowej Domu Kultury SCK w Mielcu. W 2018 r. w plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso” został wybrany na „Mielczanina Roku 2017”. W 2024 r. otrzymał prestiżowe mieleckie wyróżnienie: Honorową Nagrodę „Albertusa”.
WYZGA PIOTR STANISŁAW, urodzony 22 VI 1974 r. w Mielcu, syn Franciszka i Marii z domu Kij. Absolwent Technikum Mechanicznego „PZL-Mielec” w Mielcu (specjalność: budowa płatowców) z maturą w 1994 r. oraz PSM I i II st. im. M. Karłowicza (1996 r.). Pracę zawodową rozpoczął w 1996 r. jako nauczyciel gry na klarnecie w PSM I i II st. w Mielcu i w placówce tej pracuje nadal. Studiował na Wydziale Instrumentalnym (specjalność: klarnet) Akademii Muzycznej w Krakowie i w 2000 r. uzyskał tytuł magistra. Ukończył też Podyplomowe Mistrzowskie Studia Instrumentalne (specjalność: klarnet) na Akademii Muzycznej w Łodzi (2003 r.) oraz Podyplomowe Studia Organizacji i Zarządzania „Menedżer w Oświacie” w Gnieźnieńskiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Menedżerskiej „Milenium” w Gnieźnie (2003 r.) Od 2006 r. jest także nauczycielem gry na klarnecie w PSM I stopnia w Tarnobrzegu. Wychował spore grono klarnecistów, z których kilku ukończyło wyższe uczelnie muzyczne i pracuje w profesjonalnych orkiestrach. Od 2009 r. pełni funkcję eksperta do spraw awansu zawodowego nauczycieli. Poza pracą nauczycielską od wielu lat angażuje się w działalność Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego i jego zespołów muzycznych. Był współzałożycielem i muzykiem (klarnet I) Mieleckiej Orkiestry Kameralnej (od 1997 r.), a następnie jednym z inicjatorów przekształcenia jej w Mielecką Orkiestrę Symfoniczną i jej muzykiem (klarnet I) w 2017 r. Ponadto prowadzi koncerty umuzykalniające dla dzieci i młodzieży, a ostatnio także koncerty w ramach Mieleckiego Festiwalu Muzycznego. Uhonorowany m.in. Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, wyróżnieniem Prezydenta Miasta Mielca za rok 2015 oraz tytułem „Pozytywny Mielczanin” (w kategorii kultura) w plebiscycie portalu internetowego hej.mielec. 12 IX 2019 r. został wybrany na prezesa Mieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Przejął też od ojca (Franciszka) pałeczkę dyrygencką Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej. Dzięki jego staraniom Rada Miejska w Mielca na sesji 28 X 2023 r. podjęła uchwałę o utworzeniu MOS jako oddzielnej samorzadowej instytucji artystycznej, działającej w tej formule od 1 I 2024 r.
WYZINA JANUSZ JAN, urodzony 22 XII 1962 r. w Mielcu, syn Karola i Janiny z domu Boroń. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, technik administracji. Pracował w wielu firmach prywatnych. Jego pasją jest działalność społeczna, zwłaszcza w zakresie promowania walorów turystycznych Polski, w tym szczególnie ziemi mieleckiej. Należy do kilku organizacji: Polskiego Związku Filatelistów – Koła nr 38 w Mielcu (od 1987 r.), Polskiego Związku Wędkarskiego – Koła Miejskiego nr 22 w Mielcu (od 1988 r.), Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego – Oddziału Miejskiego w Mielcu (od 2004 r.) i Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera w Mielcu (od 2004 r.) Pełnił funkcje m.in.: przewodniczącego Komisji Rewizyjnej i gospodarza Zarządu Koła nr 38 PZF, sekretarza Zarządu Koła PZW, skarbnika i prezesa OM PTTK (2013-2017). Aktualnie członek Zarządu TMZM oraz prezes i pilot wycieczek Klubu Turystyczno-Krajoznawczego TMZM (jest jego założycielem). Organizator, współorganizator lub koordynator m.in.: wystaw i pokazów filatelistycznych, zawodów i memoriałów wędkarskich, wycieczek, rajdów pieszych i rowerowych, konkursów i wystaw na tematy turystyczne. Od wielu lat dokumentuje działalność wymienionych stowarzyszeń w postaci kronik, sprawozdań i relacji oraz zdjęć. Inicjator i prowadzący stronę internetową Koła PZW do 2012 r., współautor strony internetowej OM PTTK (2013-2017). Jeden z inicjatorów lub autorów wydawnictw o wymienionych stowarzyszeniach, m.in.: monografii „40 lat działalności Koła nr 38 PZF w Mielcu”, „Kalendarium 2004-2015” tegoż Koła, „40 lat Oddziału Miejskiego PTTK w Mielcu” i „Księgi Jubileuszowej 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej oraz autor wielu artykułów i zdjęć w Tygodniku Regionalnym „Korso”, Kwartalniku „Nadwisłocze”, wydawnictwie TMZM „Mieleckie Zapiski” i na portalach internetowych. Uczestnik i laureat ogólnopolskich konkursów fotograficznych. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki”, Srebrną Odznaką PZW „Za Zasługi dla Wędkarstwa Polskiego”, Złotą Odznaką Jubileuszową 50-lecia Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Turystyki”, Srebrną Honorową Odznaką ZG PTTK, Złotą Odznaką „Zasłużony w Pracy PTTK wśród Młodzieży”, mieleckim Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości, Dyplomem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Srebrnym Herbem Marszałka Województwa Podkarpackiego.
WYŻSZA SZKOŁA GOSPODARKI I ZARZĄDZANIA (WSGiZ), pierwsza w historii Mielca samodzielna wyższa uczelnia. Została założona przez Mieleckie Centrum Edukacji i Przedsiębiorczości w 1999 r. Na jej siedzibę przeznaczono budynek przy ul. S. Sękowskiego 1, a następnie w latach 2000-2006 – także budynek szkolny w Wojsławiu. Uprawnienia szkoły wyższej nadał jej Minister Edukacji Narodowej w marcu 1999 r. Pierwszym rektorem został prof. dr hab. Andrzej Prusek i funkcję tę sprawował do końca roku akademickiego 2007/2008. Działalność dydaktyczno-naukową rozpoczęto od roku akademickiego 1999/2000. Prowadzono 3-letnie studia licencjackie stacjonarne i niestacjonarne na kierunku ekonomia – w specjalnościach: rachunkowość i ubezpieczenia, euro-gospodarka i strategie rozwoju oraz ekonomika i zarządzanie firmą. Ponadto organizowano studia podyplomowe. Kadrę naukową stanowili profesorowie i wykładowcy w większości wywodzący się z Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Ponadto do prowadzenia zajęć zapraszano naukowców z innych uczelni oraz przedstawicieli biznesu. Nawiązano kontakty z uczelniami zagranicznymi, m.in. w Niemczech, Francji, Włoszech, Słowacji i na Ukrainie. W latach 1999-2007 wykształcono 830 licencjatów. Dla zapewnienia im możliwości kontynuowania nauki na uzupełniających studiach magisterskich zawarto porozumienie z Akademią Ekonomiczną w Krakowie. Mielecka WSGiZ była organizatorem konferencji naukowych oraz aktywnie uczestniczyła w życiu społeczno-gospodarczym Mielca i jego subregionu. Uczelnia była organizatorem lub współorganizatorem cykli wykładów, sesji i konferencji: m.in. „Strategiczne kierunki współpracy polsko-ukraińskiej. Wyzwania i szanse dla małych i średnich przedsiębiorstw“ (2001 r.), „Życie i działalność Ignacego Łukasiewicza 1822-1882„ (2002 r.), „Szanse polskich samorządów w warunkach integracji europejskiej” (2005 r.), „Polityka spójności w polskich regionach” (2008 r.), „Funkcje i znaczenie systemu samorządu powiatowego w Polsce” (2009 r.), „Wyzwania rozwoju społeczno-gospodarczego Polski do roku 2020“ (2011 r.), „Ekonomiczno-finansowy kryzys w Unii Europejskiej i jego implikacje dla Polski“ (2013 r.). Na podstawie decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 2008 r., siedzibę Wyższej Szkoły Gospodarki i Zarządzania przeniesiono do Krakowa, a w Mielcu utworzono Zamiejscowy Wydział Ekonomii. Przed rokiem akademickim 2012/2013 przeniesiono siedzibę mieleckiego Wydziału do budynku Zespołu Szkół Ekonomicznych im. Bł. Ks. Romana Sitki przy ul. Warszawskiej 3. Dziekanem został dr Andrzej Skowron. Prowadzono studia z zakresu: rachunkowości i bankowości, ekonomiki i zarządzania produkcją, ekonomiki i zarządzania firmą, ekonomiki turystyki międzynarodowej, gospodarki i administracji publicznej. Prowadzono też dwusemestralne studia podyplomowe z zakresu: zarządzania środowiskiem, zarządzania zasobami ludzkimi, organizacji i zarządzania oświata, organizacji i zarządzania sportem, zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy oraz zdrowia publicznego i środowiskowego. Ponadto w ramach podpisanej umowy z Uniwersytetem Ekonomicznym w Krakowie wprowadzono dwusemestralne studia podyplomowe z zakresu: zarządzania audytem wewnętrznym w jednostkach finansów publicznych, zarządzania audytem wewnętrznym w jednostkach i organizacjach gospodarczych, zarządzania przedsiębiorstwem (studia menedżerskie typu MBA), pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, szacowania nieruchomości, rachunkowości i finansów (dla zaawansowanych) oraz strategii rozwoju regionalnego i lokalnego. Stworzono też możliwość kontynuowania studiów drugiego stopnia (magisterskich) na Uniwersytecie Ekonomicznym. Od roku akademickiego 2018/2019 dziekanem Zamiejscowego Wydziału Ekonomii w Mielcu był dr Tadeusz Matuszkiewicz, który w 2020 r. objął funkcję rektora. W 2020 r. przeniesiono siedzibę uczelni do budynku szkolnego przy ul. E. Biernackiego 6. Po okresowej zmianie siedziby i nazwy na WSGiZ w Krakowie, staraniem rektora Tadeusza Matuszkiewicza, powrócono do nazwy: WSGiZ w Mielcu Wydział Ekonomii. Aktualnie prowadzone są studia licencjackie na kierunku Ekonomia, w specjalnościach: Rachunkowość i bankowość, Ekonomika i zarządzanie firmą, Ekonomika i zarządzanie produkcją, Gospodarka i administracja publiczna, Ekonomika transportu, spedycji i usług logistycznych. Prowadzone są też studia magisterskie na kierunku administracyjno-ekonomicznym, w specjalnościach: Menadżer biznesu oraz Administracja i gospodarka terytorialna oraz studia podyplomowe: Zarządzanie oświatą z elementami wdrażania projektów unijnych, Zarządzanie bezpieczeństwem i higieną pracy, Zarządzanie przedsiębiorstwem (studia menadżerskie typu MBA), Rachunkowość i finanse (dla zaawansowanych) i Przygotowanie pedagogiczne. Mielecka uczelnia jest organizatorem konferencji naukowych, m.in. 24 VI 2022 r. zorganizowano w Mielcu konferencję na temat: „Współczesne wyzwania rozwojowe w okresie turbulencji w gospodarce światowej”.
Rektorzy: prof. dr hab. Andrzej Prusek (1999-2008), dr Wacław Nelec (2008-2016), prof. dr hab. Andrzej Prusek (2016-2020), dr Tadeusz Matuszkiewicz (2020-nadal).
Prorektorzy: dr Stanisław Stąpor, dr Zygmunt Nowak, dr hab. Józef Sala, prof. dr hab. Andrzej Prusek.
Pracownicy naukowo-dydaktyczni w latach 1999-2015: prof. dr hab. Józef Banaś, dr hab. Krzysztof Broński, dr Paulina Filip, dr Danuta Golik, dr Mariola Grzebyk, prof. dr hab. Aleksander Gugnin, dr Halina Guzik, dr Grażyna Holik, dr Maria Koniusz, dr hab. Tadeusz Kudłacz, dr Józef Lewczak, dr hab. Marek Lisiński, dr Tadeusz Matuszkiewicz, dr Mieczysław Mazur, dr Marek Mróz, dr Wacław Nelec, dr Zygmunt Nowak, dr Marta Pomykała, prof. dr hab. Andrzej Prusek, dr hab. Józef Sala, dr Wiktor Serda, dr Andrzej Skowron, dr hab. Andrzej Sokołowski, dr hab. Kazimierz Sosenko, dr Stanisław Stąpor, dr Zofia Szafrańska, dr hab. Kazimierz Zieliński, prof. dr hab. Zbigniew Zioło.
Kadra naukowo-dydaktyczna (2021/2022): prof. dr hab. Andrzej Prusek, prof. dr hab. Andrzej Sokołowski, prof. dr hab. Kazimierz Zieliński, prof. dr hab. Zbigniew Zioło, dr hab. Krzysztof Broński, dr hab. Maria Pomykała, dr Paulina Filip, dr Tadeusz Matuszkiewicz, dr Marek Mróz, dr Wacław Nelec, dr Bogdan Ostrowski, dr Wojciech Pająk, dr Andrzej Skowron.