ŻACZEK ANNA (z domu BIESIADECKA), urodzona 27 VII 1964 r. w Jarosławiu, córka Kazimierza i Kazimiery z domu Wołos. Absolwentka Liceum Zawodowego (specjalność: konserwator zabytków) w Przemyślu, maturę zdała w 1983 r. W klasie I tej szkoły rozpoczęła treningi w rzucie dyskiem i po kilku latach awansowała do ścisłej czołówki krajowej, najpierw juniorskiej i była reprezentantką Polski w tej kategorii wiekowej, a później seniorskiej. Startowała wówczas w barwach AZS AWF Kraków. M.in. na Lekkoatletycznych Mistrzostwach Polski Seniorów w Poznaniu w 1987 r. zdobyła brązowy medal, a w 1988 r. w Grudziądzu – srebrny. Studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie (kierunek: wychowanie fizyczne) ukończyła w 1988 r. z tytułem magistra wychowania fizycznego i uprawnieniami trenera II klasy w lekkiej atletyce. Po studiach przez krótki czas pracowała w AWF Kraków jako asystent stażysta, ale jeszcze w 1988 r. przeniosła się do Mielca, gdzie została zatrudniona w WSK i oddelegowana do prac sportowych w FKS Stal Mielec. Jako zawodniczka mieleckiego klubu osiągnęła największe sukcesy sportowe. W Lekkoatletycznych Mistrzostwach Polski w 1989 r. w Krakowie zdobyła srebrny medal, a w 1990 r. w Pile – złoty medal i tytuł mistrzyni Polski (54,88 m). W tym roku (12 V) na zawodach w Mielcu ustanowiła rekord życiowy – 55,08 m. Była reprezentantką Polski, m.in. brała udział w międzypaństwowym czwórmeczu Polska – RSRR – Ukraina – Bułgaria w Mielcu (30 VI – 1 VII). Od 1990 r. pracowała jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej nr 5, a od 1992 r. do 1996 r. w Zespole Szkół Technicznych w Mielcu. W tym czasie zakończyła wyczynowe uprawianie sportu. W 1996 r. przeniosła się do Suchej Beskidzkiej i podjęła pracę nauczyciela wychowania fizycznego w tamtejszym Zespole Szkół im. W. Witosa. Nie zaprzestała treningów sportowych i odnosiła kolejne sukcesy. W 2003 r. zajęła III miejsce na Ogólnopolskich Igrzyskach LZS, w 2005 i 2006 r. zdobyła I miejsce na Mistrzostwach Polski Weteranów w kategorii K-40 oraz w 2006 r. III miejsce w rzucie dyskiem na Mistrzostwach Europy Weteranów. Poza pracą zawodową angażuje się społecznie jako członek zarządu Oddziału PTTK w Suchej Beskidzkiej. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką „Zasłużony w Pracy PTTK wśród Młodzieży” oraz Srebrną Honorową Odznaką LZS.
ŻAKINADA, coroczny cykl imprez młodzieżowych (edukacyjnych, kulturalnych i sportowych) organizowany w Mielcu przez młodzież w latach 60. XX w. w maju i czerwcu.
ŻALA ADAM, urodzony 5 VIII 1950 r. w Mielcu, syn Józefa i Janiny z domu Furman. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu, maturę zdał w 1969 r. W 1971 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Rzeszowie – kierunek: matematyka i fizyka. Jeszcze w tym samym roku został zatrudniony jako wychowawca w Państwowym Domu Dziecka w Słocinie koło Rzeszowa. Od 1972 r. pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w Szkole Podstawowej w Błędowej Tyczyńskiej koło Tyczyna a od 1974 r. do 1982 r. w Szkole Podstawowej w Złotnikach. W 1982 r. ukończył Wydział Matematyczno-Fizyczny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i uzyskał tytuł magistra matematyki. W tym czasie ukończył też Studium Zarządzania Oświatą w Rzeszowie. W latach 1982-1984 pełnił funkcję zastępcy gminnego dyrektora szkół w Czerminie, pow. mielecki. Przed rokiem szkolnym 1984/1985 został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej im. H. Sienkiewicza w Rzochowie, od 1985 r., po przyłączeniu Rzochowa do Mielca, przemianowanej na Szkołę Podstawową nr 12 im. H. Sienkiewicza w Mielcu. Zaraz po objęciu funkcji podjął starania o budowę nowej szkoły i przy pomocy mieszkańców Rzochowa oraz władz miasta Mielca doprowadził do oddania jej do użytku w 1993 r. Kolejną inwestycją była sala gimnastyczna, której budowę ukończono w 1995 r. Stworzenie odpowiednich warunków do nauki pozytywnie wpłynęło na uaktywnienie się SP 12 w mieleckim środowisku, zwłaszcza w konkursach przedmiotowych i przeglądach artystycznych. Ponadto uczył matematyki i fizyki, a także prowadził „Uniwersytet dla rodziców” w ramach TWP. W 2000 r. zakończył pracę na stanowisku dyrektora SP 12. Przeniósł się do Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Mielcu i pracuje jako nauczyciel matematyki w Gimnazjum nr 3. Sporo czasu poświęcał działalności politycznej i związkowej. Przewodniczył Gminnej Radzie TPD w Czerminie, a w Rzochowie był członkiem Rady Sołeckiej. Przez około 20 lat pełnił funkcję kierownika kolonii i zimowisk dla dzieci z różnych zakładów pracy. Był współautorem serii Matematyka – jak badać kompetencje absolwenta szkoły podstawowej, wydanej przez CDP Rzeszów w latach 1997-1998. Przeszedł na emeryturę 31 VIII 2007 r.
ŻALA HALINA (z domu SKRZYNIARZ), urodzona 13 IX 1950 r. w Solcu Kujawskim, woj. kujawsko – pomorskie, córka Władysława i Karoliny z Głowackich. Uzyskała wykształcenie średnie z maturą w 1969 r. Pracę zawodową rozpoczęła w Zakładzie Doskonalenia Zawodowego Ośrodek Szkolenia Kursowego w Mielcu jako sekretarka, a od 1975 r. do 2000 r. pracowała w WSK PZL Mielec na stanowisku referenta ekonomicznego. W 2000 r. przeszła na emeryturę. Jej pozazawodową pasją był śpiew. Od 2001 r. śpiewa jako chórzystka w Chórze Mieszanym „Melodia” w Mielcu. Działała też w zarządzie Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia” w Mielcu, pełniąc funkcje sekretarza, a następnie skarbnika. We wrześniu 2021 r. została wybrana na funkcję prezesa Towarzystwa Śpiewaczego „Melodia”. Wyróżniona m.in. Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.
ŻARKOWSKA RYSZARDA, urodzona 31 I 1942 r. w Dzikowcu koło Kolbuszowej, córka Franciszka i Karoliny z Antoszów. Absolwentka Liceum Kulturalno-Oświatowego w Jarosławiu, maturę zdała w 1959 r. Studia w zakresie filologii polskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie ukończyła w 1965 r. i uzyskała tytuł magistra. Poza studiami wiele czasu poświęcała działalności społecznej, a zwłaszcza rekreacji i turystyce. Należała do Związku Studentów Polskich, Akademickiego Związku Sportowego i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. W latach 1965-1966 pracowała w Zakładowym Domu Kultury WSK w Mielcu jako instruktor. Od roku szkolnego 1966/1967 podjęła pracę w Technikum Ekonomicznym w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego, a później uczyła w Zespole Szkół Ekonomicznych i Zespole Szkół Zawodowych w Mielcu. Organizowała zbiorowe wyjścia młodzieży na spektakle teatralne i inne imprezy artystyczne oraz liczne wycieczki w góry. Zginęła tragicznie w Tatrach (okolice Przełęczy Pod Chłopkiem) 15 IX 1985 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻARÓW STEFAN MICHAŁ, urodzony 13 I 1959 r. w Borowej, pow. mielecki, syn Eugeniusza i Genowefy z domu Sałagaj. W 1980 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Mielcu. W latach 1980-1982 studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, a w latach 1983-1984 odbył służbę wojskową w TSWL w Zamościu i Pułku Lotniczym w Białej Podlaskiej. W 1984 r. został zatrudniony w Hufcu Pracy 34-2d przy WSK Mielec jako wychowawca, a w latach 1987-1990 pełnił funkcję komendanta tego Hufca. Następnie pracował jako zastępca komendanta Hufca Pracy 34-1 przy RPB w Rzeszowie (1990-1992), nauczyciel w Zbiorczej Szkole Gminnej w Borowej Filia w Łysakówku (1992) i starszy wychowawca w Hufcu Pracy 34-1 przy RPB w Rzeszowie (1993-1998). W latach 1999-2002 pełnił funkcję sekretarza Gminy Gawłuszowice, zajmując się ponadto sprawami kadrowymi i oświatą. W tym okresie uczestniczył w pozyskiwaniu zewnętrznych środków finansowych, dzięki czemu zrealizowano m.in. budowę Gimnazjum w Gawłuszowicach i sieć wodociągową w 4 miejscowościach. Od 2003 r. pracuje w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie na stanowiskach kierowniczych. Przyczynił się do pozyskania środków finansowych z UE na remont i doposażenie WDK. Ukończył studium pedagogiczne dla wychowawców w ODN w Lublinie (1989), Studium Menadżerskie (specjalność: zarządzanie marketingowe) RSM w Rzeszowie (1993), studia podyplomowe w zakresie europeistyki na UMCS Filia w Rzeszowie i Uniwersytecie Paris Nord (2001) oraz studia na Uniwersytecie Rzeszowskim (2002), a także szereg kursów specjalistycznych. Wiele czasu poświęca na działalność artystyczną i twórczą. W latach szkolnych śpiewał w chórze chłopięcym „Mieleckie Słowiki” i chórze kameralnym I LO im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 1984-1990 należał do Klubu Twórców i Sympatyków Kultury „Sęk” w Mielcu. W 1984 r. zadebiutował wierszem „Nokturn” w mieleckim „Głosie Załogi”, a w kolejnych latach uczestniczył z własnymi utworami w konkursach i imprezach poetyckich. Od 2004 r. do 2017 r. był członkiem Klubu Środowisk Twórczych, członkiem i wiceprezesem Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM im. W. Szafera w Mielcu (do 2017 r.) oraz członkiem TMZM od 2012 r. i Zarządu TMZM w Mielcu (2015-2017). Członek wielu innych organizacji i pełnione w nich funkcje: Mieleckiego Towarzystwa Literackiego (współtwórca i wiceprezes w kadencji 2017-2021), Rzeszowskiego Towarzystwa Muzycznego (nadal), Regionalnego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Rzeszowie (do 2016 r. wiceprezes), Ogólnopolskiego Forum Myśli Społecznej (koordynator podkarpacki 2015-2020). Od 2019 r. jest członkiem Związku Literatów Polskich oraz Klubu Promocji Twórczości Literackiej. Autor tomików poezji i książek: Itaka Odyseusza (2016), Na skraju podróży (2017), Inez (2018), Kurtyna kolorowych szkieł (Kraków 2018), Mensura Hominis (Rzeszów 2020), Podkarpackie ślady Pegaza (Rzeszów 2019) i Otwarci na Wolność (Rzeszów 2019). Członek redakcji kilku wydawnictw. Od 2005 r. jego utwory są systematycznie publikowane w wydawnictwach regionalnych i ogólnopolskich. Ważniejsze z nich to: Zapiski Mieleckie nr 5-6 (Mielec 2005), Mosty ponad czasem Katalog TMZM (Mielec 2006), Utrwalić siebie Almanach z okazji 25-lecia RSTK w Rzeszowie (Rzeszów 2006), Pędzlem, piórkiem, pasją Katalog twórców i animatorów kultury Ziemi Mieleckiej (Mielec 2007), Z podróży na wyspy słowa Pierwszy almanach Twórców Grupy Literackiej „Słowo” (Mielec 2007), W rytmie Słowa (Mielec 2009 r.), Zanurzeni w Słowie (Mielec 2011 r.), W dalszej i bliższej perspektywie, So fern wie nah, (Mielec-Löhne 2011 r.), XVII i XVIII Doroczne spotkania Poetów (2011 r. i 2012 r.), Szepty duszy (Mielec 2012 r.), A duch wieje kędy chce… XIII tom Polskiego Współczesnego Psałterza (Lublin 2012 r.), Lustra Almanach Poetów Polskich (Warszawa 2013), Osobowość nasza … Almanach XII Agonu Poetyckiego „O Wieniec Akantu” (Bydgoszcz 2013), Artefakty Mielecki Rocznik Literacki nr 1, 2, 3 i 4 (Mielec 2012, 2013, 2014 i 2015), Doroczne Spotkania Poetów Almanach (nr XIX/2013, XX/2014, XXI/2015), Kamerton nr 58/2014 Rocznik Rzeszowskiego Towarzystwa Muzycznego, Tworzą piękno katalog (Mielec 2014), Leszek Deptuła (1953-2010) – patron Publicznego Gimnazjum w Wadowicach Górnych (Wadowice Górne 2013), Podkarpacka Izba Poetów Almanach WDK w Rzeszowie (Rzeszów 2015), Gmina Gawłuszowice – kartki z historii (Gawłuszowice 2015), Przestrzenie Wyobraźni Almanach Regionalnego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Rzeszowie i Środowisk Twórczych Podkarpacia (Rzeszów 2015), Rocznik Historyczny Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego nr 31 (Warszawa 2015), Zeszyty Wiejskie t. 21 Uniwersytet Łódzki (Łódź 2015), Antologia Poetów Polskich (Warszawa 2017), Antologia Sekcji Literackiej RSTK w Rzeszowie (Rzeszów 2017), Na Drugim Brzegu (Mielec 2018), Antologia Wierszy Krakowskich (Krosno 2018), Wersy dla Niepodległej (Mielec 2018), Antologia Poetów Współczesnych (Wrocław 2018), Antologia na 40-lecie RSTK w Rzeszowie (Rzeszów 2020), Tramp Poeta Podkarpacki (Rzeszów 2020), Dziedzictwo (Rzeszów 2020), Ogrodowe Czytanie Czwartkowe Antologia Wierszy Polaków z Całego Świata (Warszawa 2021), Wiersze z szuflady (2021). Publikował też w prasie regionalnej i ogólnopolskiej, m.in. „Akant”, „Krajobrazy”, „Własnym Głosem”, „Semper Fidelis”, „Nadwisłocze”, „Nasz dom Rzeszów”, „Wers”, „Croscena” i „Podkarpacka Historia”. Ponadto jego utwory były zamieszczane w wydawnictwach elektronicznych oraz na portalach poetyckich. Brał udział w wielu spotkaniach literackich, m.in. Wieczorach Słowa i Muzyki w WDK w Rzeszowie, Podkarpackiej Izbie Poezji, Przemyskich Spotkania Poetów, wieczorach poezji w Mielcu, Stalowej Woli i Łańcucie. Od czasów studenckich angażował się politycznie. Był współtwórcą Klubu Myśli Społecznej „Rzeczywistość” we Wrocławiu (1981) i uczestniczył w strajkach na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2000 r. wstąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Pełnił m.in. funkcje: prezesa Zarządu Gminnego w Gawłuszowicach, sekretarza Zarządu Powiatowego w Mielcu, przewodniczącego PKR w Mielcu, sekretarza i wiceprzewodniczącego w kadencji 2016-2021 WKR w Rzeszowie. Za działalność w ruchu ludowym odznaczony Złotą Koniczynką. Od wielu lat uczestniczy aktywnie w wielu formach działalności społecznej, był m.in. wiceprzewodniczącym Koła Naukowego Studentów Filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim, ławnikiem Wojskowego Sądu Garnizonowego, sekretarzem Zarządu Stowarzyszenia Jednostek Samorządu Terytorialnego Powiatu Mieleckiego i członkiem Rady Ławniczej przy Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu. Od 2011 r. należy do Koła nr 2 Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w Rzeszowie, a od 2012 r. jest członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. W. Szafera w Mielcu. W 2013 r. na Zjeździe Krajowym Rejonowych Stowarzyszeń Twórców Kultury został wybrany na członka Zarządu Rady Krajowej. Od 2014 r. należy do Rzeszowskiego Towarzystwa Muzycznego. Wyróżniony m.in.: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”, Brązowym Krzyżem ZŻWP, Złotym Medalem XL-lecia ZŻWP, Medalem „Za Zasługi dla ZŻWP, Medalami: „120 lat Polskiego Ruchu Ludowego 1895-2015” i „125 Rocznica Powstania Polskiego Ruchu Ludowego”, Medalem im. Wincentego Witosa, Złotą Odznaką Jubileuszową TMZM w Mielcu, nagrodą Zarządu Województwa Podkarpackiego w dziedzinie kultury oraz nagrodami i dyplomami stowarzyszeń i redakcji. Jego biogram zamieszczono m.in. w 7. wydaniu leksykonu Who is Who w Polsce i leksykonie Sylwetki Rzeszowian część IV (Rzeszów 2015).
ŻĄDŁO JACEK, urodzony 17 V 1991 r. w Mielcu, syn Mariusza i Danuty z domu Halada. Absolwent Zespołu Szkół Budowlanych im. Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu. Maturę zdał w 2011 r. Od 2005 r. trenuje lekkoatletykę w LKS Stal Mielec, a w biegu na 3 km z przeszkodami startuje od 2010 r. Jest wielokrotnym mistrzem okręgu podkarpackiego. Posiada I klasę sportową. Największe sukcesy: 2. miejsce – Mistrzostwa Polski Juniorów (2010, Białystok), 1. miejsce i tytuł mistrza Polski – Młodzieżowe Mistrzostwa Polski (2011, Gdańsk) z bardzo dobrym wynikiem 8:49,68. Reprezentował Polskę na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy – 2011 w Lekkoatletyce w Ostrawie (Czechy) i zajął 15. miejsce. W 2012 r. wywalczył srebrny medal na Młodzieżowych Mistrzostwa Polski w Radomiu (8.53,23). W 2013 r. zdobył srebrny medal na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Bydgoszczy w biegu 3 km z przeszkodami (8.54,86), a następnie reprezentował Polskę na tym dystansie na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Tempere (Finalandia) i zajął 11. miejsce (9.01,78).
ŻEBRO ERWIN, urodzony 16 IV 1983 r. w Strzyżowie, syn Mirosława i Józefy z Bobowskich. Absolwent Liceum Muzycznego w Rzeszowie z maturą w 2002 r. oraz Akademii Muzycznej w Katowicach (klasa trąbki Piotra Wojtasika). Pracuje jako nauczyciel gry na trąbce w Szkole Muzycznej I stopnia w Ropczycach i Szkole Muzycznej I stopnia w Radomyślu Wielkim. Pełni funkcję dyrygenta Orkiestry Dętej Gminy Dębica w Pustkowie Osiedlu. Jest członkiem zespołu muzycznego Piersi. Jako muzyk – trębacz współpracuje z orkiestrami i wieloma innymi zespołami muzycznymi oraz wybitnymi muzykami poprzez udział w projektach koncertowych i nagraniach płytowych: Mielecką Orkiestrą Symfoniczną, Filharmonią Podkarpacką, Orkiestrą Symfoniczną im. Karola Namysłowskiego w Zamościu, Siemianowicką Orkiestrą Rozrywkową (2. miejsce na festiwalu Big Bandów w Berlinie, udział w programie „Mam Talent” i nagranie płyty ze Zbigniewem Wodeckim), Silesian Jazz Orchestra z Marią Schneider na 14. Bielskiej Zadymce Jazzowej, Zbigniewem Namysłowskim (Jazz Camping Kalatówki), A Spectacular Night of Queen (europejska trasa koncertowa), The Transgress (nagroda główna na Blues Rock Jazz Warsaw Festival 2009), Leszkiem Możdżerem (nagranie muzyki fo filmu „Wszystkie kobiety Mateusza”, Grzegorzem Bukałą, Nikolą Kołodziejczyk Orchestra (Suita Chord Nation i nagroda Muzyczny Fryderyk 2015), eMBand Orchestra, Orkiestrą Kameralną Auxo, Big Contest Band Tarnów, Leliwa Jazz Band, Brass Standard Jazz Orchestra Brzozów, Mateusz Wallach Big Band, Paul Dunlea Big Band (Irlandia), Zespołem Lachersi (finaliści programu Must Be The Music), Zespołem Ravel, Coco Dixie, Alex Band – Aleksander Maliszewski, Daj To Głośniej, Krzysztofem Kiljańskim, Andrzejem Nowakiem – Złe Psy, Czarno Czarnymi i Zespołem Big Cyc. Jest laureatem nagród indywidualnych, m.in. Nagrody Głównej na X Baszta Jazz Festival w Czchowie (2009 r.), Nagrody dla Najlepszego Instrumentalisty na XVII Big Band Festival w Nowym Tomyślu (2012 r.) oraz Wyróżnienie Indywidualne dla Trębacza na Festivalu Old Jazz Meting Złota Tarka w Iławie. W 2023 r. został uhonorowany Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
ŻEGOTY (ULICA), ulica miejska na osiedlu Wojsław. Biegnie od ul. Wojsławskiej, pomiędzy polami, do ul. Majowej. Powstała jako droga dojazdowa do dawnych zabudowań dworu wojsławskiego, a po II wojnie światowej do Państwowego Ośrodka Maszynowego. Ma asfaltową nawierzchnię. Ulicą miejską stała się i otrzymała patrona 27 III 1985 r., po przyłączeniu Wojsławia do miasta Mielca. W 2008 r. położono nową nawierzchnię asfaltową. Przy tej ulicy w 2021 r. w hali pod numerem 7b otwarto najnowocześniejszy na Podkarpaciu park trampolin Jump Planet.
Patron ulicy: ŻEGOTA to rycerz żyjący w XIII w. i właściciel wsi Wojsław. W 1269 r. zamienił z klasztorem na Łysej Górze Wojsław za wieś Grzegorzowice.
ŻELASKO STANISŁAW, urodzony 27 VI 1925 r. w Woli Pławskiej, pow. mielecki, syn Stanisława i Karoliny z domu Seiler. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował najpierw w gospodarstwie ojca, a następnie w spółdzielni spożywców w Wadowicach Dolnych. Po wojnie podjął naukę w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1947 r. Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1952 r. i otrzymał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii. Równocześnie od IX 1951 r. został zatrudniony w Zakładach Tworzyw Sztucznych w Pustkowie na stanowisku kierownika produkcji. Po studiach otrzymał nakaz pracy do WSK Mielec, gdzie kierował sekcją w laboratorium analitycznym, a w latach 1959-1967 był kierownikiem wydziału. Równocześnie od 1959 r. był nauczycielem dochodzącym – wykładowcą materiałoznawstwa w Zasadniczej Szkole Metalowej MPC w Mielcu, a od 1961 r. – także w Zasadniczej Szkole Zawodowej dla Pracujących WSK w Mielcu. W 1967 r. został oddelegowany do organizacji Zespołu Szkół Zawodowych MPC w Mielcu i pełnienia funkcji jego dyrektora. W 1973 r. powierzono mu stanowisko głównego specjalisty d.s. szkolenia zawodowego, a od 1976 r. do przejścia na emeryturę w 1983 r. był kierownikiem sekcji. Od 1984 r. do 1986 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin jako nauczyciel chemii w ZST, a w roku szkolnym 1985/1986 – także w Zespole Szkół Ekonomicznych w Mielcu. Posiadał stopień porucznika rezerwy. Angażował się do wielu prac społecznych, m.in. w PTTK, TPPR, TNOiK, SIMP, FKS „Stal” i Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej. Wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Odznaką Honorową ZIW. Zmarł 5 III 1986 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻELAZKO MARIAN JÓZEF, urodzony 21 V 1960 r. w Trzcianie, pow. mielecki, syn Józefa i Michaliny z domu Rembiś. Absolwent Liceum Zawodowego ZST w Mielcu, maturę zdał w 1979 r. W latach 1979-1986 pracował w WSK Mielec jako starszy referent techniczny. Od 1986 r. prowadził własną działalność gospodarczą (ślusarstwo, mechanika pojazdowa). Na początku lat 90. wspólnie z T. Działo i K. Lesiem założył Spółkę „Reg Benz” (stacja paliw, motel, salon sprzedaży samochodów, autoryzowany punkt obsługi), a w 1994 r. – Spółkę Cywilną „Reg Form”, produkującą formy, wykrojniki, tłoczniki i oprzyrządowanie. Od 2003 r. jest także udziałowcem firmy „Reg-Benz – MKS” Sp. z o.o. Udziela się społecznie, m.in. jest członkiem Automobilklubu Mieleckiego. Był też członkiem Rady Osiedla J. Kilińskiego w kadencji 2007-2011.
ŻELAZKO WIOLETTA ANETA (z domu GRANICZKA), urodzona 28 VI 1975 r. w Hrubieszowie, córka Edwarda i Zofii z Bernackich. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego (profil: biologiczno-chemiczny) im . Stanisława Konarskiego w Mielcu z maturą w 1994 r. Ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Medyczny) w 2000 r. z wynikiem bardzo dobrym i tytułem lekarza medycyny oraz studia podyplomowe w zakresie zarządzania systemem ochrony zdrowia na Wydziale Prawa I Administracji Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie w 2001 r. Pracę zawodową rozpoczęła stażem podyplomowym w Szpitalu Powiatowym w Mielcu (2000-2001), a następnie była zatrudniona jako młodszy asystent w Pogotowiu Ratunkowym w Mielcu (2001-2003). Od 2003 r. pracuje w Szpitalu Powiatowym im. E. Biernackiego w Mielcu na stanowisku starszego asystenta w Oddziale Gruźlicy i Chorób Płuc oraz Poradni Gruźlicy i Chorób Płuc, a także w Oddziale Chorób Wewnętrznych i Kardiologii (w trakcie specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych). Odbyła staże specjalizacyjne m.in. w klinikach Państwowych Szpitali Klinicznych nr 1 I nr 4 w Lublinie, Wojewódzkich Szpitali Klinicznych w Rzeszowie, Centralnego Szpitala Klinicznego przy ul. Banacha w Warszawie, Instytutu Gruźlicy i Chorób Płucnych w Warszawie i Rabce, Podkarpackiego Centrum Chorób Płuc w Rzeszowie oraz Centrum Pulmunologii i Alergologii w Karpaczu. W latach 2007-2011 była asystentem w V Oddziale Kardiologii Inwazyjnej Polsko-Amerykańskich Klinik Serca w Mielcu. W 2009 r. uzyskała tytuł lekarza specjalisty chorób wewnętrznych, a w 2012 r. – tytuł lekarz specjalista chorób płuc. Od 2010 r. pracowała w Hospicjum Domowym Trio-Med, a w 2017 r. została zatrudniona w Podkarpackim Centrum Leczenia Chorób Cywilizacyjnych Medicarpathia w Rzeszowie. Ponadto prowadzi Specjalistyczną Praktykę Lekarską w Mielcu. W latach 2017-2019 pełniła funkcję zastępcy dyrektora ds. lecznictwa Szpitala Powiatowego w Mielcu. Angażuje się społecznie jako członek: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc (jest skarbnikiem Oddziału Podkarpackiego) i European Respiratory Society oraz Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
ŻEROMSKIEGO STEFANA (OSIEDLE), osiedle domów wielorodzinnych Mieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w środkowej części miasta. Ulice: Kazimierza Jagiellończyka, Kędziora, Leśna, K. Pułaskiego, Torowa (od wiaduktu do ul. S. Żeromskiego), Wolności (numery nieparzyste od 13 do 23), S. Żeromskiego (od ul. St. Wyspiańskiego do torów kolejowych). Powstało w latach 70. i 80. XX w. na dawnych polach mieszczańskich i terenach z bazą transportową i luźną zabudową parterowymi domami prywatnymi, które wykupiono i rozebrano. Tu w 1975 r. zbudowano pierwszy w Mielcu budynek średniowysoki 11-piętrowy przy ul. K. Pułaskiego. Aktualnie ważniejszymi obiektami są: 2 pawilony handlowo-usługowe, sklep „Tęcza” PSS „Społem”, budynek Banku Przemysłowo-Handlowego i Przedszkole nr 7. Na obrzeżach osiedla znajdują się m.in. Urząd Skarbowy, hipermarket Tesco, Zespół Szkół Technicznych, Szpital Powiatowy, budynek byłego Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego, Urząd Miejski (drugi budynek), Policja i Starostwo Powiatowe (główna siedziba). Osiedle zamieszkuje około 2 060 osób.
ŻEROMSKIEGO STEFANA (ULICA), ulica powiatowa na osiedlach S. Żeromskiego i Niepodległości. Biegnie od ul. Wolności do skrzyżowania z ulicami: Kazimierza Wielkiego i Parkową, krzyżując się z ulicami: Leśną, Kazimierza Jagiellończyka, S. Wyspiańskiego, J. Kochanowskiego i ks. H. Arczewskiego. Ma 950 m długości. Posiada asfaltową nawierzchnię i chodniki z płytek po obu stronach. Wielokrotnie remontowana. Powstała w okresie międzywojennym i wtedy też otrzymała patrona S. ŻEROMSKIEGO. Nie odrywała większej roli, bowiem poza kilkunastoma domami po obu stronach funkcjonowała tu tylko Fabryka Pieców Kaflowych Spółki Kaflarzy, zwana popularnie kaflarnią. W czasie okupacji hitlerowskiej nadano ulicy nazwę „Fabrikstrasse”, ale po odejściu Niemców przywrócono patronat S. ŻEROMSKIEGO. Po II wojnie światowej rola ulicy systematycznie rosła. Do budynku kaflarni wprowadziła się dyrekcja Mieleckich Zakładów Przemysłu Terenowego. Wybudowano inne obiekty: bazy transportowej, stacji paliw, Szpitala Powiatowego i Przychodni Zdrowia, Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego, Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych, Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Naftowego, II Liceum Ogólnokształcącego i Szkoły Podstawowej nr 3. W 1975 r. do biurowca po przeniesionym z Mielca do Krosna PKN wprowadził się Urząd Miejski, a w latach 80., po generalnym remoncie budynku byłej kaflarni wprowadzono doń Miejski Zespół Administracyjny Szkół i później Urząd Skarbowy. Rozebrano też baraki z czasów II wojny światowej, zamieszkiwane m.in. przez Romów (Cyganów). Po obu stronach wyrosły drzewa, a w ostatniej części ulicy, przechodzącej przez lasek komunalny, uporządkowano zbocza i alejki oraz ustawiono dwie znakomite rzeźby: „Requiem dla poległych” i „Rodzina”. Naprzeciwko nich, u zbiegu ulic Żeromskiego i Ks. H. Arczewskiego wznosi się okazała bryła kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz budynek parafialny z mieszczącym się tu Katolickim Centrum Edukacji Młodzieży „Kana”. W latach 2010-2011 została wyremontowana i zmodernizowana, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową. W listopadzie 2018 r., po kolejnym remoncie, oddano do użytku rondo przy skrzyżowaniu ul. S. Żeromskiego i ks. H. Arczewskiego.
Patron ulicy: ŻEROMSKI STEFAN (1864–1925), jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich, publicysta, bibliotekarz, działacz oświatowy i niepodległościowy. Autor m.in. powieści: Syzyfowe prace, Ludzie bezdomni, Popioły, Wierna rzeka, Dzieje grzechu i Przedwiośnie, trylogii Walka z szatanem, dramatu Turoń, komedii Uciekła mi przepióreczka, licznych opowiadań, Dzienników i bogatej publicystyki. Był inicjatorem Polskiej Akademii Literatury oraz współzałożycielem i pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich w 1920 r.
ŻĘDZIANOWSKI JAN, urodzony 15 V 1889 r. w Buczaczu, syn Józefa i Henryki z Kossowskich. W 1914 r. został wcielony do wojska austriackiego. Brałudział w I wojnie światowej i w czasie jednej z bitew został ranny. Losy wojenne rzuciły go do Bremen w Niemczech i stamtąd po wojnie przybył do Mielca. Uczył się w Mielcu i Krakowie w zakresie mechaniki. W okresie międzywojennym pracował w różnych zawodach, m.in. nadzorował prace na podmieleckich torfach, prowadził młyn i cegielnię Ascheima w Mielcu oraz pracował w elektrowni Zygmunta Rymanowskiego i wykonywał aparaty radiowe. Pomagał w wielu sprawach technicznych proboszczowi mieleckiej parafii. Przez kilka lat starał się o uruchomienie fabryki lemoniady, ale bezskutecznie. Pod koniec lat 30. wszedł do Spółki Akcyjnej Zjednoczonych Browarów Warszawskich, w której większość udziałów mieli Niemcy Haberbusch i Schiele. Uruchomił w Mielcu rozlewnię piwa, restaurację i sklep, który przekazał synowi Zygmuntowi. W czasie okupacji hitlerowskiej wielokrotnie pomagał mieleckim Żydom. W 1947 r. został aresztowany przez UB i oskarżony o współpracę z Niemcami. Więziono go w Tarnowie, a następnie w Mielcu i w czasie przesłuchań wielokrotnie torturowano. Dzięki staraniom żony Bronisławy u ministra Grosa w Warszawie, został po dwóch tygodniach zwolniony z aresztu. (Minister spowodował zwolnienie z wdzięczności za ratowanie Żydów, w tym członków jego rodziny, przez Jana Żędzianowskiego w czasie okupacji.) Wkrótce po wyjściu z więzienia w 1947 r. zmarł na skutek obrażeń odniesionych w czasie brutalnych przesłuchań. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŻĘDZIANOWSKI ZYGMUNT MARIAN, urodzony 20 IV 1920 r. w Mielcu, syn Jana i Bronisławy z domu Matyka. Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum Koedukacyjnego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1939 r. Należał do chóru gimnazjalnego „Melodia”. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Należał do ZWZ-AK. Jako jeden z polskich zakładników został aresztowany w 1943 r. przez funkcjonariuszy gestapo (w tym Rudolfa Zimmermana – byłego ucznia mieleckiego gimnazjum), a następnie więziony i torturowany w Mielcu, Krakowie (3 miesiące na Montelupich) i Tarnowie. W listopadzie 1943 r. wraz z grupą 65 Polaków – zakładników (głównie inteligencji) został przewieziony do Rozwadowa. Przy tamtejszym cmentarzu hitlerowcy rozstrzelali wszystkich zakładników. Ostatnimi słowami Zygmunta Żędzianowskiego były: „Niech żyje Polska!” Spoczywa na cmentarzu w Rozwadowie, a tabliczka z jego nazwiskiem i ziemią z miejsca stracenia znajdują się na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŻŁOBKI, placówki opiekuńczo-wychowawcze dla dzieci do 3 lat, czynne w godzinach pracy rodziców, tworzono w Mielcu od lat 50. XX w. Wtedy to na Osiedlu Fabrycznym WSK powstały: Żłobek nr 1 przy ul. M. Skłodowskiej-Curie, Żłobek nr 2 przy ul. I. Łukasiewicza i Żłobek (później nr 5) przy ul. M. Konopnickiej. Podlegały one WSK Mielec i służbie zdrowia. Po przekazaniu osiedla przez WSK administracji miasta Mielca – kolejne żłobki miały status miejski. 8 IV 1974 r. oddano do użytku Żłobek nr 3 przy ul. Spółdzielczej, 1 IX 1977 r. – Żłobek nr 4 przy ul. przy ul. ks. P. Skargi, 1 IX 1981 r. – Żłobek nr 6 przy ul. A. Kocjana i 20 XI 1989 r. – Żłobek nr 7 przy ul. Botanicznej. W latach 1975-1990 żłobki prowadzone były przez Zespół Opieki Zdrowotnej. W 1982 r. Żłobek nr 3 przeniesiono do budynku przy ul. M. Pisarka, a w obiekcie przy ul. Spółdzielczej umieszczono szpitalny Oddział Dermatologiczny. 31 XII 1990 r. w Mielcu funkcjonowało 7 żłobków z 525. miejscami. 1 I 1991 r. placówki te zostały przekazane Gminie Miejskiej Mielec, która odtąd prowadzi żłobki jako zadanie własne. W latach 1991-1992, w związku z przemianami ustrojowymi i grupowymi zwolnieniami z pracy, gwałtownie spadło zapotrzebowanie na usługi opiekuńczo-wychowawcze żłobków i władze miasta zlikwidowały 4 placówki: nr 1, nr 2, nr 4 i nr 6. Do budynków przy ul. M. Skłodowskiej-Curie i ul. ks. P. Skargi wprowadzono placówki służby zdrowia. W obiekcie przy ul. I. Łukasiewicza umieszczono Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, a w budynku przy ul. A. Kocjana powstał Warsztat Terapii Zajęciowej i Dom Dziennego Pobytu. Dla prowadzenia żłobków Rada Miejska Uchwałą nr IV/23/94 z dnia 21 IX 1994 r. utworzyła Zespół Żłobków Miejskich, który rozpoczął funkcjonowanie od 1 I 1995 r. Kierownictwo i organizację Zespołu powierzono Wandzie Bargiel, a obsługę finansowo-księgową zlecono Miejskiemu Zarządowi Przedszkoli i Żłobków. Według danych na 31 X 2008 r. w 3 czynnych żłobkach, które dysponowały 180 miejscami w 8 oddziałach, zatrudnionych było 52 pracowników. Po 2010 r. zwiększenie możliwości zatrudnienia kobiet spowodowało potrzebę zwiększenia ilości miejsc w żłobkach. Staraniem Dyrekcji Zespołu Żłobków Miejskich, przy wsparciu samorządu miasta Mielca i pomocy finansowej zewnętrznej (UE, programy rządowe, programy „Maluch”) utworzono Filię Żłobka nr 3 na osiedlu Lotników i Filię Żłobka nr 7 na osiedlu Smoczka. Tym samym w Mielcu w 2020 r. funkcjonowały 3 żłobki miejskie i 2 filie z 430 miejscami. Ponadto powstało 7 żłobków niepublicznych: „Mistrzowie Zabawy” przy ul. Budowlanej 12 i ul. Jadernych 5, „Bajkowa Akademia” przy ul. Wojsławskiej 23, „Świętego Józefa” przy ul. ks. P. Skargi 4 i ul. E. Kahla 47, „Mieleckie Smerfy” przy ul. J. Kilińskiego 91a i „Bajkowy Żłobek” przy al. Ducha Świętego 38a. W 2020 r. liczba miejsc w żłobkach publicznych wzrosła do 430, a w niepublicznych – do 240. W kolejnych latach rosła nadal (choć w niewielkim stopniu) ilość żłobków i miejsc. Co prawda zawiesił działalność Niepubliczny Żłobek Św. Józefa przy ul. Piotra Skargi, ale w 2022 r. rozpoczęły działalność: Niepubliczny Żłobek „U cioci Lidzi” przy ul. Warneńczyka i Dwujęzyczny Żłobek Niepubliczny „Mistrzowie Zabawy” przy ul. F. Chopina. Tak więc w 2022 r. działało 13 żłobków, w tym 5 miejskich i 8 niepublicznych, z 685 miejscami (430 w miejskich i 255 w niepublicznych).
Kierownicy żłobków w latach 1952-2008: *Żłobek nr 1 (1952–1991) – Krystyna Biegocka, Halina Kaptur, Anna Strączek; *Żłobek nr 2 (1966-1992) – Stanisława Gazdowicz, Cecylia Kalicka, Janina Bujak; *Żłobek nr 3 (1974-nadal) – Zofia Janusz, Maria Czenczek; *Żłobek nr 4 (1977-1991) – Barbara Ostolska, Anna Jeleń; *Żłobek nr 5 (1979-nadal) – Maria Krawiec, Danuta Sieńko; *Żłobek nr 6 (1981-1992) – Krystyna Lasko; *Żłobek nr 7 (1989-nadal) – Maria Krawiec, Janina Bujak.
ŻMUDA STANISŁAW, urodzony 1 I 1957 r. w Mielcu, syn Franciszka i Krystyny z domu Stec. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Po studiach w Politechnice w Budapeszcie pracował jako przedstawiciel WSK „PZL-Mielec” w Győr. W 1990 r. powrócił do Mielca i był dyrektorem ds. produkcji. W czerwcu 1991 r. powierzono mu funkcję tymczasowego kierownika WSK „PZL-Mielec”. Decyzją ministra przemysłu i handlu z 18 X 1991 r. mianowany został zarządca komisarycznym mieleckiej WSK i pełnił tę funkcję do końca lutego 1993 r. W latach 90. wyjechał za granicę.
ŻOCHOWSKI PAWEŁ, bakałarz, wymieniony w metryce uniwersyteckiej w Krakowie w 1618 r.
ŻOK ZDZISŁAW MACIEJ, urodzony 10 I 1930 r. w Kowalewie koło Pleszewa, syn Macieja i Marii z Boruckich. Ukończył Państwowe Gimnazjum Ogólnokształcące im. S. Staszica w Pleszewie (1948) i Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego nr 1 w Poznaniu z maturą w 1950 r. W 1946 r. ukończył kurs pilotażu szybowcowego w Ostrowie Wielkopolskim, a w 1947 r. kurs do p-kat. „C” pilota szybowcowego w Jeżowie koło Jeleniej Góry. W latach 1948-1956 został odsunięty od latania z przyczyn od niego niezależnych. Studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej we Wrocławiu (kierunek: konstrukcja płatowców) ukończył w 1954 r. z tytułem inżyniera lotnictwa. W marcu 1954 r. przybył do Mielca ze skierowaniem do pracy w WSK i został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym (TK) na stanowisku kierownika sekcji, przy obsłudze konstruktorskiej samolotów MIG-15, MIG-15 bis i MIG-17. W 1956 r. uczestniczył w opracowaniu dokumentacji konstrukcyjnej prototypu samolotu S-4 „Kania 2”. Po powstaniu biura konstrukcyjnego prototypów (TOKL) przeniósł się do tej placówki i jako konstruktor prowadzący brał udział w opracowaniu założeń i konstrukcji pierwszego polskiego szybowca metalowego M-3 „Pliszka” i jego wersji rozwojowej M-3A „Pliszka-bis”. Następnym etapem było opracowanie (na zamówienie Aeroklubu PRL) projektu dwumiejscowego szybowca metalowego M-8 „Pelikan”. Od 1957 r. powrócił do latania jako członek Aeroklubu Mieleckiego i w 1960 r. uzyskał świadectwo samolotowego pilota sportowego. W latach 60. był także członkiem zarządu AM. W 1962 r. powrócił na stanowisko kierownika sekcji i uczestniczył w opracowaniu konstrukcji dwusilnikowego samolotu rolniczego M-12 oraz dokumentacji seryjnej śmigłowca W-2. Po likwidacji biura konstrukcyjnego prototypów w 1965 r. przeszedł do działu prób w locie na stanowisko inżyniera obliczeniowego – pilota i następnie inżyniera prowadzącego próby – pilota. Równocześnie uzyskał licencję pilota samolotowego zawodowego II kl. oraz uprawnienia instruktora samolotowego II kl. na kursach w Centrum Wyszkolenia Lotniczego w Krośnie i Aeroklubie Mieleckim. W latach 1967-1968 brał udział – jako pilot – w akcji agrolotniczej w Sudanie przy opryskiwaniu upraw bawełny, a w latach 1974-1976 został delegowany do Przedsiębiorstwa Badań Geofizycznych w Warszawie i jako pilot uczestniczył w badaniach aerogeofizycznych na terenie Nigerii i Czadu. Z końcem sierpnia 1976 r. przeniósł się do WSK „PZL Warszawa-Okęcie” Oddział ZUA Mielec i pracował jako specjalista pilot. W wyniku zmian organizacyjnych od stycznia 1980 r. powrócił do WSK „PZL-Mielec” i w charakterze pilota pracował do przejścia na emeryturę w październiku 1990 r. Otrzymał licencję pilota samolotowego liniowego z uprawnieniami: instruktora I klasy, na samoloty wielosilnikowe, do lotów „agro” w kraju i za granicą, „radio międzynarodowe” i na samolot An-28. Ogółem na samolotach wylatał 6890 godzin, w tym 3181 godz. lotów zagranicznych, 825 godz. w aerogeofizyce, 436 godz. w lotach instruktorskich i 390 godz. w „agro”. Jako pilot wykonywał usługi lotnicze i przebywał w następujących krajach: Algieria, Austria, Bułgaria, Cypr, Czad, Czechosłowacja, Dania, Egipt, Emiraty Arabskie, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Indie, Irak, Iran, Jugosławia, Kuwejt, Luksemburg, Nigeria, Pakistan, Portugalia, Rumunia, Sudan, Syria, Turcja, Węgry, Włochy i ZSRR. Od 1960 r. latał, rzadko z powodu braku czasu, na szybowcach (nalot: 183 godz.) i uzyskał m.in. II klasę pilota szybowcowego oraz Srebrną Odznakę Szybowcową. Po przejściu na emeryturę pracował na pół etatu w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym SK Mielec (5 X 1990 r. – 30 VI 1992 r.) na stanowisku konstruktora. Wyróżniony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za udział w opracowaniu metodyki lotniczych zdjęć geofizycznych do poszukiwań geologicznych oraz wdrożenie jej w pracach eksportowych. Zmarł 21 XII 2016 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻOLA EMILIA (z domu ŚMIST), urodzona 29 IV 1956 r. w Mielcu, córka Antoniego i Ireny z domu Skoczylas. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1975 r. W 1969 r. rozpoczęła treningi w sekcji szermierczej GKS „Gryf” pod kierunkiem instruktora Emilii Drabik, a od 1970 r. jej trenerem był Zbigniew Żola (późniejszy mąż). Od 1973 r. plasowała się w ścisłej czołówce okręgu rzeszowskiego, zdobywając m.in. mistrzostwo okręgu seniorek we florecie (1973) i wicemistrzostwo juniorek (1974, 1975 i 1976). Reprezentowała województwo rzeszowskie w II Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Katowicach (1971) i III OSM w Krakowie (1973), gdzie drużynowo (z Marią Rajcą i Anną Bańką) wywalczyła 4. miejsce. W 1974 r. została powołana do kadry narodowej juniorek, a w Mistrzostwach Polski zdobyła 8. miejsce wśród juniorek i 12. w konkurencji seniorek. Ze względów rodzinnych zrezygnowała z dalszej kariery wyczynowej. W 1976 r. podjęła pracę w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mielcu jako młodszy bibliotekarz w czytelni głównej. W kolejnych latach pracowała na różnych stanowiskach w filiach bibliotecznych nr 3, 2, 4 i 6. Tę ostatnią (przy ul. S. Moniuszki) tworzyła od podstaw i była jej kierownikiem. W 1986 r. ukończyła Policealne Studium Bibliotekarskie w Rzeszowie. Od 1987 r. do 1990 r. pełniła funkcję kierownika Działu Udostępniania Zbiorów MBP w Mielcu. W tym czasie przyczyniła się do rozwoju sieci bibliotek poprzez organizację nowych filii. Od 1993 r. prowadziła filię nr 4 dla dzieci w budynku Szkoły Podstawowej nr 2 przy ul. T. Kościuszki. Brała udział w różnych formach doskonalenia zawodowego. Wprowadza ła nowatorskie i urozmaicone formy propagowania książki i biblioteki, organizowała różne imprezy kulturalno-oświatowe dla dzieci w oparciu o opracowywane przez siebie scenariusze. Jeden z nich został nagrodzony przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną w Rzeszowie w 1994 r. w konkursie „Popularyzujmy Książkę Dziecięca w Środowisku” i opublikowany w wydawnictwie WiMBP w Rzeszowie w 1995 r. Angażowała się społecznie jako członek (od 1985 r.) i przewodnicząca Koła Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (SBP) w Mielcu (od 1993 r.). W latach 1993-2001 była także członkiem zarządu okręgu. Jest współautorką publikacji okolicznościowej „50 lat Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu” (Mielec 1998). 25 X 2017 r. przeszła na emeryturę. Pełni funkcję wiceprezesa w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym Sokół 1893. Zabiega o środki finansowe na działalność Towarzystwa. Z jej inicjatywy powołano sekcję kolarską i grupę seniora, której jest opiekunką. Organizuje szkolenia, kursy i ćwiczenia gimnastyczne. Sama też prowadzi różne zajęcia i warsztaty manualne. Jest pomysłodawczynią i współorganizatorką powiatowego konkursu poezji i piosenki „Barwy Mojej Ojczyzny” dla uczniów szkół średnich oraz klas VII i VIII szkół podstawowych z powiatu mieleckiego. Opracowuje prezentacje multimedialne dokumentujące i popularyzujące działalność Towarzystwa, m.in. w 2020 r. opracowała prezentację 50 lat pracy trenerskiej Zbigniewa Żoli, przedstawiającą bogatą historię i sukcesy mieleckiej szermierki. Jest autorem scenariuszy i współorganizatorem uroczystości i imprez oraz kronikarzem Towarzystwa.Udziela się społecznie w działalności samorządowej, m.in. jako członek Zarządu Rady Osiedla Wojsław (od 2018 r.), członek Mieleckiej Rady Działalności Pożytku Publicznego i ekspert przy realizacji projektu „Podkarpackie Inicjatywy Lokalne” w ramach Programu FIO. Wyróżniona m.in. Medalem Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SBP oraz Honorową Nagrodą „Albertus” Funduszu Kulturalno-Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego Brata Alberta (2012), Brązowym Znakiem Sokoła oraz nagrodami Starosty Powiatu Mieleckiego i Prezydenta Miasta Mielca.
ŻOLA IGNACY, urodzony 8 III 1900 r. w Podleszanach, syn Jana i Małgorzaty z domu Tobiasz Uczył się w Szkole Podstawowej w Podleszanach. W młodości pomagał rodzicom w gospodarstwie, a następnie przejął gospodarstwo i był wyróżniającym się rolnikiem. W 1931 r. wstąpił do Stronnictwa Ludowego i przejawiał dużą aktywność polityczną. W niedługim czasie wybrano go na prezesa koła w Podleszanach. Pełniąc tę funkcję nie tylko popularyzował idee SL wśród dorosłych, ale także wspierał działalność Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w konspiracyjnej organizacji Stronnictwo Ludowe „Roch”, m.in. pełnił funkcję łącznika przewodniczącego ROCh w powiecie mieleckim Władysława Gwizdaka. Po II wojnie światowej należął do Polskiego Stronnictwa Ludowego Stanisława Mikołajczyka i delegowany przez niego pełnił funkcję pierwszego powojennego wójta gminy Mielec-wieś. Po połączeniu lewicowego Stronnictwa Ludowego i PSL w Zjednoczone Stronnictwo Ludowe w 1949 r. zaprzestał działalności publicznej. Wznowił ją po „odwilży październikowej” w 1956 r., głównie w organizacjach społecznych, m.in. w OSP Podleszany. Zmarł 16 VII 1985 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Książnicach.
ŻOLA JAROSŁAW SYLWESTER, urodzony 29 VIII 1977 r. w Mielcu, syn Zbigniewa i Emilii z domu Śmist. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu, maturę zdał w 1996 r. Studiował informatykę na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Informatyki (specjalność – inżynieria oprogramowania i systemy informatyczne) Politechniki Częstochowskiej i w Institut National Polytechnique de Grenoble (Francja), uzyskując tytuł magistra inżyniera (z wyróżnieniem). Tytuł pracy: Biblioteki do obliczeń ewolucyjnych i ich zastosowanie w problemach optymalizacji kombinatorycznej. W czasie studiów rozpoczął pracę naukową w zespole prof. Romana Wyrzykowskiego. Studia doktoranckie odbył w Laboratoire ID-IMAG (Francja) w grupie prof. Denisa Trystrama i w 2005 r. na podstawie rozprawy Parallel server for multiple sequence alignment otrzymał stopień doktora w zakresie informatyki. Od czerwca 2006 r. pracował w zespole biologii obliczeniowej prof. Srinivasa Aluru w Iowa State University (USA), a od 2012 r. pracował na stanowisku profesora w Rutgers University (USA). W 2014 r. rozpoczął pracę jako profesor w University at Buffalo (USA) i powierzono mu funkcję dyrektora zespołu badawczego zajmującego się skalowalnością obliczeń. (Badania te są finansowane przez agencje rządowe i prywatne firmy.) Jest autorem licznych publikacji z zakresu zastosowań przetwarzania równoległego w biologii obliczeniowej, opublikowanych w czasopismach międzynarodowych, książkach i materiałach konferencyjnych. Cytowano je dotąd ponad 1200 razy. Jest także współtwórcą kilku szeroko stosowanych narzędzi programistycznych do analizy danych w genetyce. Zainicjował „Workshop on Parallel Computational Biology” – serię warsztatów poświęconych najnowszym badaniom nad przetwarzaniem równoległym i biologią obliczeniową, a także „BigLS” – serię warsztatów poświęconych tematowi „Big Data” w biologii obliczeniowej. Jako członek redakcji naukowej oraz recenzent jest stałym współpracownikiem wiodących czasopism naukowych: „Journal of Parallel and Distributed Computing”, „IEEE Transactions on Parallel and Distributed Systems” i “IEEE/ACM Transactions on Computational Biology and Bioinformatics”. Wyróżniony m.in. wieloma nagrodami, w tym NSF CAREER (2018 r.) i Meyerson Award dla wybitnych mentorów (2020 r.).
ŻOLA KAZIMIERZ, urodzony 25 III 1916 r. w Woli Mieleckiej koło Mielca, syn Wojciecha i Jadwigi z domu Buś. Ukończył szkołę powszechną i w 1936 r. Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową w Mielcu, uzyskując zawód mechanika samochodowego. Służbę wojskową odbył w jednostce wojsk samochodowych w Krakowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. Po zakończeniu kampanii udało mu się uniknąć niewoli i powrócić w rodzinne strony. Tu został zatrudniony w niemieckiej firmie budowlanej Jana Henniga jako kierowca mechanik. Wykorzystując możliwość korzystania z samochodu służbowego, wykonywał różne zadania dla oddziału partyzanckiego Władysława Jasińskiego, m.in. kolportował gazetkę „Odwet” oraz przewoził broń i amunicję. Duże zużycie paliwa wzbudziło podejrzenia Niemców i w tej sprawie przesłuchiwany był przez żandarmerię. Przewidując dalsze kłopoty, wyrwał karabin pilnującemu go żandarmowi, wyskoczył przez okno i uciekł. Odtąd działał w konspiracji. Zgłosił się z bronią do „Jędrusiów” i w tym oddziale walczył do końca jego działalności, m.in. brał udział w rozbiciu więzień w Opatowie i Mielcu. Wyróżniał się szaleńczą odwagą. Często wykonywał zadania na motorze „Zindap” (taki przyjął też pseudonim partyzancki) i w mundurze niemieckim. Posługiwał się przy tym swobodnie językiem niemieckim i w ten sposób wielokrotnie wprowadzał zamieszanie wśród Niemców. Brał udział w akcji „Burza” i współpracował z oddziałami radzieckimi w czasie walk o ziemie nadwiślańskie. Po wojnie wrócił do Mielca, ale nie ujawnił się. Mimo to funkcjonariuszom UB w Mielcu udało się udowodnić mu działalność w partyzantce i nielegalne posiadanie broni, a następnie doprowadzić do skazania go na więzienie. Po pięciu latach został wypuszczony na wolność i powrócił do Mielca, ale nie mógł otrzymać pracy. Znalazł ją w Bydgoszczy i tam pracował do emerytury. Raz jeszcze powrócił do Mielca i zamieszkał u rodziny. Wyróżniony został m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Honorową Odznaką Żołnierza Armii Krajowej Korpusu „Jodła” i Odznaką Tajnej Organizacji „Odwet”. Zmarł 23 IX 1993 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻOLA MONIKA (po mężu BRZECZKOWSKA), urodzona 19 III 1987 r. w Mielcu, córka Zbigniewa i Emilii z domu Śmist. Absolwentka VII Liceum Ogólnokształcącego im. Z. Nałkowskiej w Krakowie, maturę zdała w 2006 r. Treningi szermiercze rozpoczęła w październiku 1996 r. w SKS Radomyśl Wielki pod kierunkiem swojego ojca i trenera – Zbigniewa Żoli. Startując jako zawodniczka SKS Radomyśl Wielki, odnosiła najpierw sukcesy na szczeblu Makroregionu Małopolska, zdobywając trzykrotnie (przez kolejne lata) złoty medal w szpadzie młodzików. Wygrywała też prestiżowe turnieje międzynarodowe w Toruniu i Gliwicach. a w 2002 r. zdobyła złoty medal w szpadzie na VIII Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Zielonej Górze. Był to pierwszy w historii i jak dotychczas jedyny złoty medal indywidualny w szermierce w okręgu rzeszowskim w ogólnopolskich zawodach o randze mistrzowskiej. W 2003 r. zmieniła barwy klubowe i rozpoczęła treningi w Krakowskim Klubie Szermierzy. W 2004 r. zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski Juniorów, a w 2005 r. zajęła 6. miejsce indywidualnie i wywalczyła drużynowe wicemistrzostwo Polski w MP seniorek. Została powołana do kadry narodowej. Brała udział w serii turniejów Pucharu Świata, a w 2008 r. reprezentowała Polskę na Mistrzostwach Europy w Monza (Włochy). W 2007 r. w Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Radlinie zdobyła tytuł wicemistrzyni Polski w szpadzie i drużynowe mistrzostwo Polski w szpadzie (w drużynie KKS Kraków). W 2009 r. na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Szermierce zdobyła w szpadzie brązowy medal indywidualnie i brązowy medal drużynowo. Studiowała na Wydziale Stosunków Międzynarodowych (kierunek – Amerykanistyka) Krakowskiej Szkoły Wyższej im. A. F. Modrzewskiego w Krakowie i w 2011 r. uzyskała tytuł magistra. W czasie studiów trenowała szermierkę nadal w Krakowskim Klubie Szermierzy. Po poważnej kontuzji zrezygnowała z dalszego wyczynowego uprawiania sportu. W 2013 r. ukończyła studia podyplomowe i otrzymała tytuł menadżera sportu i turystyki. Ponadto posiada dyplom instruktora szermierki i uprawnienia sędziego związkowego Polskiego Związku Szermierczego. W latach 2010-2019 pracowała w Krakowskim Klubie Szermierzy.
ŻOLA ZBIGNIEW, urodzony 21 I 1949 r. w Mielcu, syn Franciszka i Emilii z domu Koczot. Absolwent Technikum Mechanicznego MPC w Mielcu z maturą w 1968 r. Pracę zawodową rozpoczął jako mechanik silnikowy w Dziale Prób i Badań Silników Wysokoprężnych na Licencji Leylanda w Zakładzie Silnikowym WSK Mielec. Studia na AWF w Warszawie ukończył w 1978 r., uzyskując tytuł magistra, uprawnienia nauczyciela wychowania fizycznego i specjalizację trenera II klasy szermierki. (Tytuł pracy magisterskiej: Analiza działalności organizacyjno-szkoleniowej sekcji szermierczej GKS Gryf Mielec w latach 1966-1977.) W 1980 r. był współorganizatorem robotniczego protestu w Dziale Prób i Badań Silników Zakładu Silnikowego WSK Mielec, a następnie NSZZ „Solidarność”. W latach 1984-1986 przebywał na kontrakcie zagranicznym w Abu Ghraib koło Bagdadu w Iraku. Po powrocie w 1986 r. podjął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej w Radomyślu Wielkim. Równocześnie doskonalił i uzupełniał kwalifikacje pedagogiczne, kończąc m.in. kurs w zakresie profilaktyki uzależnień oraz studia podyplomowe w zakresie zarządzania i przedsiębiorczości w oświacie (WSB Tarnów). W latach 1994-1999 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Radomyślu Wielkim. Od 1999 r., po przejęciu szkół średnich przez starostwo powiatowe w Mielcu i utworzeniu Zespołu Szkół w Radomyślu Wielkim, pracował w tej szkole jako nauczyciel wychowania fizycznego. Poza nauką i pracą zawodową od 1966 r. wiele czasu przeznaczał na działalność sportową i społeczną w różnych dziedzinach życia. Treningi szermiercze rozpoczął w GKS Gryf Mielec pod kierunkiem Emilii Drabik. W Drużynowych Mistrzostwach Polski Juniorów w 1968 i 1969 r. dwukrotnie wywalczył (z F. Drożdżowskim, L. Lechocińskim i J. Młynkiem) 7. miejsce. Reprezentował woj. rzeszowskie w finale I Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży we Wrocławiu i z drużyną zdobył 5. miejsce w szpadzie. Należał do ścisłej czołówki juniorów okręgu rzeszowskiego w szpadzie, a w 1970 r. zdobył mistrzostwo okręgu w szpadzie. Wkrótce potem został czołowym seniorem okręgu i wielokrotnym medalistą mistrzostw, w tym również mistrzem (1974), po czym zakończył karierę zawodniczą. Od 1970 r. pracował jako instruktor, a po studiach jako trener szermierki w GKS Gryf Mielec. W 1986 r. założył SKS w Radomyślu Wielkim, a w 2001 r. Osiedlowy Klub Sportowy „Zorro” w Mielcu, włączony w 2003 r. w struktury TG Sokół. Wychował wielu liczących się szermierzy, w tym medalistów indywidualnych i drużynowych w okręgu, makroregionie i kraju. Jest sędzią związkowym klasy A. W latach 1976-1984 był członkiem Zarządu Okręgu Związku Szermierczego w Rzeszowie, w latach 1987-1999 członkiem Okręgowego Związku Szermierczego w Tarnowie, a od 1999 r. – sekretarzem Podkarpackiego Okręgowego Związku Szermierczego. Jako gminny organizator sportu szkolnego w Radomyślu W. organizował współzawodnictwo sportowe i rozwijał bazę sportową w ramach konkursu „Zrobimy To Sami”. Od 2003 r. był aktywnym działaczem Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w Mielcu. W 1991 r. został wybrany do Rady Osiedla Wojsław i pełnił funkcję jej przewodniczącego przez trzy kolejne kadencje. Przyczynił się do budowy sieci telefonicznej, wodociągowej i kanalizacyjnej oraz budowy i remontu ulic osiedlowych. Po przejściu na emeryturę w 2007 r. był nadal trenerem szermierzy SKS Radomyśl Wielki. Jego zawodnicy wywalczyli wiele czołowych miejsc na planszach krajowych i zagranicznych, a Natalia Bytnar reprezentowała Polskę w Pucharach Europy. W 2011 r. jego podopieczne zdobyły srebrny medal w drużynowych Mistrzostwach Polski Młodzików w szpadzie i w 2013 r. brązowy medal Mistrzostw Polski Juniorów Młodszych podczas XIX OOM w Łodzi. Paulina Wilaszek była rezerwową na Mistrzostwach Europy w 2013 r w Budapeszcie i została objęta szkoleniem przed Mistrzostwami Europy 2014 r. Równolegle z pracą w Radomyślu Wielkim prowadził szkolenie w PTG Sokół 1893 Mielec. Jego wychowanek Wojciech Lubieniecki zdobył wiele medali MP w kategoriach młodzieżowych w szpadzie i był wielokrotnym reprezentantem Polski. (Szerzej w haśle: Lubieniecki Grzegorz.) Ponadto zawodnicy PTG Sokół 1893 startowali w Pucharach Europy, zawodach w ramach Pucharu Polski oraz okolicznościowych zawodach krajowych i zagranicznych i wielokrotnie zdobywali czołowe lokaty. W 2010 r. Zbigniew Żola został wybrany na wiceprezesa ds. sportowych Podkarpackiego Okręgowego Związku Szermierczego. W 2018 r. zawiesił działalność w SKS Radomyśl Wielki, a w 2021 r. zlikwidował go. W Mielcu wychował kolejnych szermierzy, którzy należeli lub należą do czołówki krajowej w swoich kategoriach wiekowych. Ich liderem jest aktualnie Stanisław Dziura – medalista Mistrzostw Polski młodzików i reprezentant Polski w kategorii kadetów. Sukcesy zawodnicze i szkoleniowe Z. Żoli zostały uhonorowane m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Platynową Odznaką Polskiego Związku Szermierczego, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Polskiej Szermierki”, Medalem „Za Zasługi w Rozwoju Sportu Szkolnego”, Brązowym Znakiem Sokoła, Honorową Odznaką ZG SZS oraz Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej II stopnia i Nagrodą ZG SZS za udział w finale konkursu „Zrobimy To Sami”, dwukrotnie tytułem „Trenera Roku” (2014, 2017) i tytułem „Trenera Wychowawcy Młodzieży” (2021) w Plebiscycie Tygodnika Regionalnego „Korso”, tytułem „Trenera Powiatu” (2016) w plebiscycie dziennika „Nowiny” oraz nagrodami Prezydenta Miasta Mielca.
ŻOLA – ŚLĘCZEK EMILIA, urodzona 5 I 1933 r. w Wojsławiu koło Mielca, córka Franciszka i Karoliny z domu Midura. Absolwentka Państwowej Koedukacyjnej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego im. S. Konarskiego w Mielcu (później I LO), maturę zdała w 1951 r. Studiowała w Akademii Medycznej w Krakowie i w 1961 r. uzyskała dyplom lekarza. Po zakończeniu stażu pracowała jako wolontariusz w II Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Krakowie. W latach 1964-1985 pracowała w Studium Doktoranckim w I Klinice Chorób Wewnętrznych AM, w 1970 r. przemianowanej na I Klinikę Kardiologii Instytutu Kardiologii AM. W tym czasie uzyskała I stopień (1965) i II stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych (1969). Także w 1969 r. otrzymała stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy Badania nad układem krzepnięcia krwi w miażdżycy, a w latach 70. kontynuowała działalność naukowo-badawczą w tej dziedzinie. Wyniki badań opublikowała w 37 artykułach w polskich i zagranicznych czasopismach specjalistycznych. Pracowała też przy chorych na salach i w przyklinicznej Poradni Kardiologicznej oraz uczestniczyła w okresowych konsultacjach w różnych klinikach AM. Po raz pierwszy w Polsce zastosowała leczenie trombolityczne streptokinezą ostrych zawałów serca, niedrożności tętnic obwodowych, zatorów płucnych i zakrzepów żylnych. (Metoda ta, zastosowana w określonych warunkach, jest aktualnie powszechnie stosowana.) W ramach działalności dydaktycznej przez 6 lat opiekowała się Studenckim Kołem Naukowym, a jej podopieczni osiągali sukcesy na ogólnopolskich studenckich konferencjach naukowych. W 1981 r. uczestniczyła w szkoleniu w Leuven (Belgia) jako stypendystka w Centrum Badań Zakrzepowych i Chorób Naczyń Uniwersytetu Katolickiego. W latach 1985-1989, w ramach urlopu bezpłatnego z UM w Krakowie, pracowała w Zliten (Libia) na kontrakcie zespołowym z Akademii Medycznej w Białymstoku. Po powrocie do kraju zastała zatrudniona w Centrum Medycyny Profilaktycznej w Krakowie. Udzielała się m.in. w organizacji kombatanckiej byłych członków Szarych Szeregów, NSZZ „Solidarność” i Ogólnopolskim Związku Zawodowym Lekarzy przy CMP jako przewodnicząca oddziału terenowego. Wyróżniona m.in. Srebrną Odznaką „Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”, Honorową Odznaką Związku Inwalidów Wojennych i „Złotym Indeksem” (2005). W 2006 r. została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarła 5 X 2023 r. i została pochowana na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.
ŻÓŁKIEWICZ ZBIGNIEW RYSZARD, urodzony 25 III 1935 r. we Lwowie (aktualnie Ukraina), syn Stefana i Heleny z Zawalińskich. Absolwent Technikum Mechanicznego MPM w Mielcu, maturę zdał w 1955 r. Po wakacjach tego roku został zatrudniony w WSK, ale wkrótce potem został powołany do zasadniczej służby wojskowej. W 1957 r. powrócił do pracy w WSK. Pracował w probierni, a następnie w kontroli jakości (brakarz, kontroler, st. kontroler) i jako kierownik Sekcji Wyrobów Hutniczych. Jego pasją pozazawodową był sport. Od 1952 r. trenował lekkoatletykę w Stali Mielec, specjalizując się w sprintach (100 m, 200 m) i skoku w dal. Był czołowym zawodnikiem klubu i znacząco przyczynił się do jego sukcesów drużynowych, m.in. awansu do II ligi. W 1954 r. po raz pierwszy ustanowił rekord województwa rzeszowskiego w kategorii juniorów i seniorów w biegu na 100 m – 11,0 sek. Później kilkakrotnie poprawiał rekordy województwa (okręgu), osiągając rezultaty: 50 m – 5,9 sek., 100 m – 10,6 sek. i 200 m – 22,1 sek. Wielokrotnie zwyciężał w mistrzostwach okręgu. Przez szereg lat plasował się na czele tabel okręgu na 100 m i 200 m oraz w bezpośrednim zapleczu czołówki w tabelach krajowych. Uczestniczył w obozach kadry CRZZ, był m.in. wicemistrzem CRZZ w biegu na 100 m (Zabrze, 1959). W Halowych Mistrzostwach Polski, przeprowadzonych w hali AWF Warszawa w 1960 r., zdobył 4. miejsce w biegu na 80 m. Był także srebrnym medalistą w skoku w dal w Dzielnicowych Mistrzostwach Polski (Skarżysko-Kamienna, 1959). Na zawodach w Rzeszowie w 1959 r. był członkiem sztafety Stali (Jacek Jakubowski, Witold Baran, Zbigniew Żółkiewicz i Janusz Peterkowski), która ustanowiła rekord Polski w sztafecie olimpijskiej (3;15,0). W 1964 r. zakończył karierę wyczynową. Równocześnie od 1960 r. do 1970 r. pracował jako trener w Stali Mielec. W tym celu ukończył kurs instruktorski (1959) oraz Studium Doskonalenia i Kształcenia Kadr WSWF w Poznaniu, uzyskując tytuł trenera II klasy lekkoatletyki. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką Honorową PZLA i Złotą Odznaką FKS PZL-Stal Mielec.
ŻÓŁKIEWSKIEGO STEFANA (ULICA), niewielka (162 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Biegnie od ul. J. Kilińskiego do ul. Ogrodowej i tworzy z nimi klasyczny trójkąt równoboczny, w polu którego wybudowano po II wojnie światowej małe osiedle domów jednorodzinnych. Po jej drugiej stronie znajdują się obiekty MOSiR. Od 2006 r. ma nową asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. Teren ten ma ciekawą historię. Kilkaset lat temu na tym terenie rozciągały się błonia miejskie, w niektórych miejscach podmokłe i pełne żab. Jeszcze w latach 60. XX w. miejsce to nazywano „Żabieńcem“. Ulicę Żółkiewskiego zbudowano w 1963 r. i wówczas nadano jej patrona.
Patron ulicy: STANISŁAW ŻÓŁKIEWSKI (1547? – 1620) to wybitny wódz, hetman polny koronny od 1588 r., hetman wielki koronny i kanclerz wielki koronny od 1618 r. Przeciwnik prohabsburskiej i antyrosyjskiej polityki Zygmunta III Wazy, ale w 1610 r. zwyciężył wojska rosyjskie pod Kłuszynem i zajął Moskwę. Nie udało mu się jednak przeforsować kandydatury królewicza Władysława na tron moskiewski. Przeciwdziałając kolejnemu najazdowi wojsk tureckich w 1620 r., stoczył z nimi bitwę pod Cecorą i zginął w czasie odwrotu.
„ŻUBR” – samochód chłodnia produkowany seryjnie przez WSK Mielec w latach 60. XX w. W pierwszych latach produkcji wykonywano go bez agregatu chłodniczego, a następnie montowano w nim agregat importowany. Od 1967 r. rozpoczęto produkcję własnego agregatu chłodniczego. Samochód-chłodnia „Żubr-Mielec” został wykonany na podwoziu samochodu „Żubr” z Jelczańskich Zakładów Samochodowych. Konstrukcję wykonał Stanisław Panczakiewicz z BKPMot. Inżynierem prowadzącym budowę prototypu i badania WSK Mielec był Jerzy Dębicki. Prototyp wyposażono w agregat chłodniczy „TERMOKING” produkcji angielskiej. Po ukończeniu prototypu został wystawiony na wystawie przemysłowej w Warszawie w dniach 17-24 IX 1961 r. Samochody seryjne zostały wyposażone w agregaty francuskie „TERMOBIL”. W późniejszych latach opracowano w WSK Mielec samochód-chłodnię Ms-5 na podwoziu „Żubr 315”.
ŻUKOWSKA – KUŚMIERSKA MARIA, urodzona 18 XI 1912 r. w Mielcu, córka Szymona i Zofii z Kułackich. Była harcerką. W latach 30. pracowała jako nauczycielka jednej ze szkół powszechnych w Chorzowie. Angażowała się do działalności społecznej, m.in. w Polskim Związku Zachodnim. W czasie okupacji hitlerowskiej, od 1941 r. pracowała w Świnnej Porębie i Zagórniku, pow. wadowicki. Brała udział w tworzeniu komórki ZWZ w Zagórniku. Została aresztowana i uwięziona w Mysłowicach, a później skierowana do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr obozowy: 9141). Tam zmarła (została zamordowana?) w 1942 r.
ŻURAWSKI LELIWA WŁADYSŁAW, ziemianin z terenu Królestwa Kongresowego. Uczestnik powstania styczniowego 1863 r., walczył m.in. pod Małogoszczą, Miechowem i Opatowem. Po upadku powstania musiał emigrować i w 1872 r. zamieszkał w Mielcu. Zmarł w 1886 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŻURAWSKI MARIAN, urodzony 22 III 1931 r. w Brandwicy, pow. tarnobrzeski, syn Stanisława i Agnieszki z domu Szwedo. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rozwadowie. Po maturze w 1949 r. pracował przez rok w leśnictwie. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie ukończył w 1955 r. z tytułem lekarza medycyny. W 1955 r. został zatrudniony w Szpitalu Powiatowym w Mielcu. Po stażu specjalizował się w chirurgii ogólnej, uzyskując w 1961 r. I stopień specjalizacji i w 1968 r. II stopień. Ukończył też szkolenie specjalistyczne w Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie (1959). Pełnił funkcje dyrektora Szpitala Rejonowego (Powiatowego?) oraz ordynatora Oddziału Chirurgicznego. Znacząco przyczynił się do rozwoju Szpitala i jego wyposażenia. Posiadał stopień majora rezerwy. Był członkiem Klubu Oficerów Rezerwy LOK w Mielcu i Koła Łowieckiego. Na emeryturę przeszedł w 1997 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Złotą Odznaką Związkową ZZ Pracowników Służby Zdrowia, Odznaką Honorową PCK, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Brązowym Medalem Zasługi Łowieckiej oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1989 r. Zmarł 16 III 1997 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻURAWSKI WŁADYSŁAW, urodzony 9 IX 1888 r. w Stryju, syn Pawła i Eufrozyny ze Stypniowskich. Absolwent miejscowych szkół. Studia na Wydziale Malarstwa Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych ukończył w 1912 r., a następnie przez niecały rok przebywał w Paryżu. Po powrocie w rodzinne strony pracował od 1 IX 1913 r. jako nauczyciel rysunku w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Sokalu. W wolnym czasie intensywnie tworzył, a tematami jego prac były: pejzaże, martwe matury, studia portretowe, sceny rodzajowe, kompozycje figuralne i domowe zwierzęta. Wykonywał też exlibrisy, głównie dla przyjaciół i znajomych. Fascynował się pięknem Huculszczyzny, co zaowocowało cyklem drzeworytów „Teka Huculska” oraz obrazami olejnymi i akwarelowymi. Od 1918 r. eksponował swoje prace na wystawach, m.in. we Lwowie, Krakowie, Wilnie, Warszawie i Poznaniu. Udzielał się też w Związku Polskich Artystów Plastyków i Związku Lwowskich Artystów Grafików. Pod koniec lat 20. malował głównie akwarelą i specjalizował się w drzeworytach. W 1931 uzyskał nagrodę warszawskiego Salonu „Zachęty” za cykl drzeworytów „Miesiące w przysłowiach ludowych”, a w 1932 r. za drzeworyt „Madonna z królikiem” otrzymał srebrny medal na Światowej Wystawie Sztuki Religijnej w Padwie ( Esposizione Internazionale D’Arte Sacra Cristiana Moderna). W latach 30. duży zbiór drzeworytów podarował Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Brał udział w wystawach międzynarodowych, organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej TOSSPO. Jego prace eksponowano w 1935 r. na Wystawie Sztuki Polskiej w Berlinie, gdzie otrzymał srebrny medal i Hamburgu, a w 1939 r. na Międzynarodowej Wystawie Grafików w Chicago i Nowym Yorku. Był to szczytowy okres jego twórczości, którą także wysoko oceniano w prasie krajowej i zagranicznej. Wyrazem uznania władz oświatowych we Lwowie było przyznanie dyplomu i Srebrnego Medalu „Za długoletnią służbę” (1938). W 1944 r. przeniósł się z rodziną z Sokala do Mielca, gdzie mieszkała rodzina żony. W czasie przeprowadzki spora część dorobku artystycznego zaginęła. W latach 1944–1950 pracował w Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W tym okresie tematami jego twórczości były: motywy z okolic Sokala, pejzaże, zabytki i postacie z Mielca i okolic oraz ilustracje do utworów literackich. W tych latach uczestniczył w wystawach w: Mielcu, Rzeszowie, Poznaniu i Łańcucie oraz w „Ekspozycji Grafiki Książki” (NRD, 1949). W 1950 r. przeniósł się do Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu. Udzielał się w Oddziale Związku Polskich Artystów Plastyków w Lublinie, biorąc udział w wystawach w Krakowie, Warszawie, Radomiu, Zamościu i wielokrotnie w Lublinie. Przyniosły one artyście duże uznanie i spory rozgłos. Wtedy też został wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi za całokształt pracy artystycznej. Po przejściu na emeryturę w 1958 r. powrócił do Mielca. W latach 60. eksponował prace na wystawach w Radomiu, Warszawie, Krakowie, Lublinie i Zamościu. Zmarł 25 II 1963 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. Pozostawił po sobie kilkaset drzeworytów i akwarel, z których część znalazło się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Mielcu. Ponadto prace prof. Żurawskiego znajdują się m.in.: w Galerii ASP w Krakowie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Gabinecie rycin Biblioteki Jagiellońskiej oraz Muzeach Okręgowych w Zamościu, Rzeszowie, Krośnie, Przemyślu, Tarnowie i Siedlcach, a prawdopodobnie także w muzeach lwowskich. Ostatnimi ekspozycjami jego prac były: wystawa w Mielcu w 1988 r. z okazji 100. rocznicy Jego urodzin oraz wystawa „Władysław Żurawski – malarz, grafik, rysownik ” w Muzeum Regionalnym w Mielcu (26 I – 5 V 2018 r.).
ŻUROWSKI WŁADYSŁAW ERAZM STANISŁAW, herbu Leliwa, urodzony 31 V 1833 r. Absolwent szkoły średniej w Therestianum w Wiedniu. Służył w wojsku austriackim w stopniu porucznika, ale po kilku latach zrezygnował z dalszej służby. W 1863 r. walczył w powstaniu styczniowym. Po powstaniu dzierżawił majątek Rżyska koło Wojsławia (dziś osiedle w Mielcu, rejon ul. Żegoty). Prowadzone przezeń gospodarstwo było jednym z najlepiej zarządzanych w okolicach Mielca. Potwierdzeniem uznania dla działalności politycznej, społecznej i gospodarczej Władysław Żurowskiego było m.in. wielokrotne wybieranie go do Rady Powiatowej w Mielcu (od 1870 r.) oraz powierzenie mu funkcji członka Wydziału Powiatowego i zastępcy przewodniczącego tegoż Wydziału (1874-1877). Zmarł 13 VII 1892 r. w Krakowie. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu-Rzochowie przy ul. Rzochowskiej.
ŻURAWSKIEGO WŁADYSŁAWA (ULICA), ulica miejska (ok. 777 m) na osiedlu Smoczka w rejonie ul. W. Witosa. Ma nawierzchnię gruntową. Planuje się przy niej zabudowę jednorodzinną. Rada Miejska nadała jej patrona na sesji w dniu 5 XI 2008 r.
Patron: Władysław Żurawski (1888-1963) był wybitnym malarzem i grafikiem. Przez kilkanaście lat mieszkał w Mielcu i po śmierci został pochowany na mieleckim cmentarzu parafialnym. (Szerzej w biogramie powyżej.)
ŻUREK EDWARD, urodzony 22 XII 1924 r. w Wokowicach, powiat brzeski, syn Stanisława i Anny z domu Sądel. Naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Brzesku przerwała w 1939 r. wojna. W czasie okupacji niemieckiej w 1943 r. pracował przymusowo jako junak w jednostce „Baudienstu”, a następnie został zatrudniony jako pracownik budowlany w Tarnowie. Jednocześnie uczył się na tajnych kompletach i dzięki temu maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Brzesku zdał już w 1946 r. Studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1951 r. i uzyskał tytuł magistra filologii polskiej. W czasie studiów pełnił funkcje wiceprezesa Koła Polonistów Studentów UJ oraz prezesa Krakowskiego Chóru Akademickiego. Na podstawie nakazu pracy 1 X 1951 r. podjął pracę w Liceum Pedagogicznym w Mielcu jako nauczyciel języka polskiego. W 1959 r. przeniósł się do Liceum Ogólnokształcącego nr 26 w Mielcu, a w 1964 r. powołany został na stanowisko dyrektora w Liceum Ogólnokształcącym nr 27 w Mielcu. Doskonalił swoją wiedzę poprzez uczestnictwo w kursach dla nauczycieli języka polskiego (1952 – Malbork, 1955 – Toruń, 1959 – Sopot) i dyrektorów liceów ogólnokształcących (1964). Jako dyrektor znacząco przyczynił się do uzyskania przez LO 27 wysokiego poziomu nauczania oraz wielu sukcesów uczniów w konkursach przedmiotowych. W 1972 r. powierzono mu funkcję inspektora szkolnego w Wydziale Oświaty i Wychowania, Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Powiatowego w Mielcu, a w 1973 r. został dodatkowo mianowany zastępcą naczelnika powiatu mieleckiego. W 1975 r., po likwidacji powiatów, przeszedł na stanowisko inspektora szkolnego w Wydziale Oświaty i Wychowania, Kultury, Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Miejskiego w Mielcu i zajmował je do przejścia na emeryturę (1 VI 1985 r.). Kierując przez 13 lat mielecką oświatą, przyczynił się do jej wszechstronnego rozwoju oraz tworzył sprzyjające warunki dla powszechnego podnoszenia kwalifikacji zawodowych kadry nauczycielskiej. Wiele czasu poświęcał pracy społecznej. Był współautorem kilku mieleckich publikacji o regionie, m.in. Jednodniówki Komitetu Obchodu 500-lecia Mielca (Mielec 1957), Mielec i okolice (Warszawa 1960) i Powiat mielecki w XXX-leciu PRL (Mielec, 1974). Był także współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej (1964). Wyróżniony m.in.: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Medalem im. dr. Henryka Jordana, Złotą Odznaką ZNP i tytułem „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” oraz wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1984 r. Zmarł 24 VII 1991 r. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻUREK JÓZEFA (z domu Żurek), urodzona 19 III 1929 r. w Przyborowie, córka Józefa i Melanii z domu Gładysz. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1943 r. uczęszczała na tajne komplety z zakresu gimnazjum. Absolwentka Państwowego Liceum im. J. Hoene Wrońskiego w Krakowie, maturę zdała w 1947 r. W 1950 r. ukończyła studia w Akademii Handlowej (przekształconej na Wyższą Szkołę Ekonomiczną) w Krakowie. W 1951 r. została zatrudniona jako księgowa w Miejskim Handlu Detalicznym w Krakowie, a następnie w 1952 r. przeniesiono ją służbowo do PSS „Społem” w Krakowie. Po wyjściu za mąż w 1953 r. przeniosła się do Mielca i w 1954 r. podjęła pracę w miejscowej PSS „Społem”. W wyniku reorganizacji handlu została przeniesiona do WPHS (później PHS) Mielec, gdzie pracowała na stanowiskach: kierownika działu, zastępcy dyrektora ds. handlowych (od 1957 r.) i później także administracyjnych. W 1982 r. została powołana na stanowisko dyrektora PHS Mielec. Doprowadziła m.in. do rozbudowy bazy administracyjno – magazynowej przy ul. Wolności – Bocznej. Systematycznie doskonaliła swoją wiedzę, kończąc kursy specjalistyczne w Gliwicach, Warszawie i Rzeszowie. Angażowała się do działalności społecznej. Przez 3 kadencje była radną Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i m.in. pełniła funkcję przewodniczącej komisji. Przewodniczyła Radzie Powiatowej Kobiet, była działaczką Ligi Kobiet i członkiem organów samorządowych PSS „Społem”. Za efektywną i ofiarną pracę zawodową i społeczną została wyróżniona m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką 1000-lecia i Odznaką „Zasłużony Pracownik Handlu” oraz wpisana do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1983 r. W 1990 r. przeszła na emeryturę.
ŻUREK STANISŁAW, urodzony 11 IX 1946 r. w Chrzanowie, syn Władysława i Rozalii z domu Strojek. Absolwent Technikum Mechanicznego w Chrzanowie Fabloku, maturę zdał w 1965 r. Studiował na Wydziale Mechanicznym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie (kierunek: budowa samolotów i silników lotniczych) uzyskując w 1971 r. tytuł magistra inżyniera i stopień podporucznika. W latach 1971-1975 służył w 11. Pułku Myśliwskim Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu (11 PLM) jako dowódca klucza lotniczego, a następnie dowódca klucza eskadry technicznej i w latach 1975-1978 dowódca eskadry technicznej w stopniu kapitana. W 1978 r. pracował w Szefostwie Techniki Lotniczej w Warszawie. W 1979 r. został skierowany do 21. Przedstawicielstwa Wojskowego w Mielcu. Od 28 XII 1990 r. do 31 I 1998 r. pełnił funkcję starszego przedstawiciela (21 PW, 43 RPW i 149 RPW), awansując do stopnia pułkownika (1993). Oblatywał samoloty jako inżynier pokładowy. W 1983 r. ukończył studia podyplomowe dla oficerów Przedstawicielstw Wojskowych w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. 31 I 1998 r. odszedł do rezerwy. Poza pracą zawodową sporo czasu przeznaczał na działalność społeczną. W latach szkolnych uprawiał żeglarstwo w LOK Chrzanów, zdobywając uprawnienia sternika jachtowego i instruktora żeglarstwa. W 1980 r. został członkiem Klubu Żeglarskiego „Orkan” w Mielcu i w latach 80. był jego prezesem. Wielokrotnie pełnił funkcję kierownika wyszkolenia wojskowego na obozach wojskowych. Wyszkolił kilkudziesięciu żeglarzy jachtowych. W 1984 r. został wybrany na radnego Miejskiej Rady Narodowej w Mielcu na kadencję 1984-1988 i pracował w Komisji Oświaty, Kultury i Kultury Fizycznej. Wyróżniony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Zmarł 27 III 2024 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻUROWSKI TADEUSZ, herbu Leliwa, urodzony w 1839 r. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863 r. W czasie powstania został poważnie raniony, co miało duży wpływ na dalsze jego życie i pogorszyło stan zdrowia. Po powstaniu zamieszkał u brata Władysława – dzierżawcy majątku Rżyska koło Wojsławia (dziś osiedle w Mielcu, rejon ul. Żegoty). Pracował jako rzeczoznawca ds. bydła. Zmarł 8 III 1885 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
ŻUROWSKI WŁADYSŁAW ERAZM STANISŁAW, herbu Leliwa, urodzony 31 V 1833 r. Absolwent szkoły średniej w Therestianum w Wiedniu. Służył w wojsku austriackim w stopniu porucznika, ale po kilku latach zrezygnował z dalszej służby. W 1863 r. walczył w powstaniu styczniowym. Po powstaniu dzierżawił majątek Rżyska koło Wojsławia (dziś osiedle w Mielcu, rejon ul. Żegoty). Prowadzone przezeń gospodarstwo było jednym z najlepiej zarządzanych w okolicach Mielca. Potwierdzeniem uznania dla działalności politycznej, społecznej i gospodarczej Władysław Żurowskiego było m.in. wielokrotne wybieranie go do Rady Powiatowej w Mielcu (od 1870 r.) oraz powierzenie mu funkcji członka Wydziału Powiatowego i zastępcy przewodniczącego tegoż Wydziału (1874-1877). Zmarł 13 VII 1892 r. w Krakowie. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu-Rzochowie przy ul. Rzochowskiej.
ŻWIRKI I WIGURY (ULICA), niedługa (126 m) ulica miejska na osiedlu J. Kilińskiego. Prowadzi od ul. S. Sękowskiego do ul. Warszawskiej. Powstała na początku XX w. i otrzymała wówczas za patrona Kazimierza Brodzińskiego. W okresie międzywojennym wybudowano w tej okolicy nowe domy oraz stadion sportowy. 5 I 1933 r. zmieniono nazwę ulicy na Żwirki i Wigury, „gdyż ta prowadzi do stadionu im. Żwirki i Wigury”. W latach okupacji nie używano tej nazwy, a później powrócono do patronatu lotników. Od strony wschodniej wybudowano domy prywatne, a po stronie zachodniej urządzono w parku ogródek jordanowski. Od lat 60. miała asfaltową nawierzchnię i chodniki po obu stronach. W 2012 r. przeprowadzono jej remont, m.in. położono nową nawierzchnię asfaltową i przebudowano chodniki.
Patroni ulicy: FRANCISZEK ŻWIRKO (1895–1932) i STANISŁAW WIGURA (1901–1932) to znakomici polscy piloci. W 1929 r. odbyli na samolocie RWD2 lot dookoła Europy, a w 1932 r. zwyciężyli w prestiżowym Challange’u. To uczyniło ich bohaterami narodowymi. Zginęli razem w katastrofie lotniczej.
ŻYDZI, pojawili się w Mielcu w 2. połowie XVI w. Potwierdzeniem tego jest wzmianka w księdze wójtowskiej w 1573 r. o Żydzie Izraelu i jego żonie Barbarze. W XVII w. pisze się o kolejnych osobach narodowości żydowskiej mieszkających w Mielcu: Mojżeszu (1601), Joachimie (1602), Łazarzu i Szymonowej (lata 40.). Przeprowadzony w 1662 r. w celach podatkowych spis Żydów wykazał, że w Mielcu mieszkało 20 osób narodowości żydowskiej (nie licząc dzieci i starców). Zajmowali się oni najczęściej handlem i w zdecydowanej większości bogacili się. Nie mieli wówczas większych zatargów z ludnością katolicką i prawdopodobnie solidnie wywiązywali się z umów, skoro proboszczowie mieleccy ks. Wojciech Karol Waśniowski i ks. Wojciech Morsztyn powierzali im pobór należnego myta drogowego i mostowego. Z pewnością powstał wówczas pierwszy dom modlitwy i w jego pobliżu cmentarz. W XVIII w. wiele miast polskich przechodziło kryzys demograficzny, toteż ich właściciele zachęcali Żydów do osiedlania się. Napływ ludności żydowskiej do Mielca spowodował, że około 1720 r. zbudowano drewnianą bożnicę, korzystając m.in. z pożyczki w wysokości 300 złp udzielonej przez proboszcza Sebastiana Głębockiego. W tym czasie zorganizowano szkółkę wyznaniową (cheder). Żydzi uczestniczyli też w wybieraniu samorządu miejskiego. Szybki rozwój gmin żydowskich w XVIII w. spowodował wprawdzie wzrost liczby mieszkańców i wpłynął w pewnym stopniu na aktywność gospodarczą miast (także Mielca i Rzochowa), ale równocześnie wprowadził konflikty z ludnością katolicką i nawet wśród samych Żydów, głównie poprzez szerzące się lichwiarstwo. Sytuację utrudniały częste przypadki niepodporządkowania się przez ludność żydowską polskiemu prawu i urzędom. Z reguły dokonywała ona transakcji majątkowych z pominięciem zapisu w księgach miejskich, unikała dokładnych spisów i przynależności do cechów, nie wypełniała niektórych obowiązków mieszkańców miasta, tłumacząc się zasadami i ograniczeniami religijnymi, a w sprawach spornych zwracała się do nieformalnych sądów rabinackich. Po I rozbiorze Polski (1772) władze austriackie wydały szereg przepisów dotyczących funkcjonowania ludności żydowskiej. Wtedy też prawdopodobnie, zgodnie z nakazem austriackim, zamknięto cmentarz przy bożnicy i urządzono nowy przy drodze do Cyranki. W XIX w. stosunki pomiędzy ludnością katolicką i starozakonną z wolna się unormowały. Założono i utrzymywano wspólnie szpital fundacji Pinkasa Kranza (przytułek dla ubogich, starców i kalek). W czasie rabacji chłopskiej w 1846 r. mieleccy Żydzi solidarnie z katolikami skutecznie przeciwdziałali atakowi chłopów na miasto. Także zgodnie rozpoczęto współrządzenie Mielcem od reformy usamodzielniającej miasta w 1867 r. Do 24-osobowej Rady Gminnej wybrano 8 Żydów, a do 8-osobowej Zwierzchności Gminnej – 3. Podobnie było w kolejnych wyborach, a nawet zdarzało się, że Żydzi mieli liczebną przewagę w Radzie. Szczególną aktywnością wyróżniali się radni: Marcus Horowitz, Marcus Kleinmann, Ozer Kanner, Markus Storch, Izrael Reicher, Alter Blattberg, Akiwa Kleinmann, Henoch Nusbaum, Nathan Gross, Leisor Salpeter, Oscar Isenberg, Juda Köhn, Józef Padawer, Izrael Hermele, Beniamin Hermele, Chaim Klein, Mozes Aschhaim, Leisor Verstandig, Ascher Reich i Stanisław Schabus. Ten ostatni – lekarz z zawodu – jako jeden z nielicznych mieleckich Żydów przeszedł z całą rodziną na katolicyzm. W latach 1900-1901 funkcję zastępcy burmistrza pełnił M. Horowitz. (Był to jedyny od 1867 r. przypadek sprawowania tak wysokiej funkcji miejskiej przez przedstawiciela mieleckiej społeczności żydowskiej.) Obok Rady Gminnej funkcjonowała Wyznaniowa Rada Gminy Izraelickiej, która zarządzała sprawami wewnętrznymi ludności żydowskiej. Ta rozwijała się żywiołowo i w latach 90. XIX w. osiągnęła przewagę ilościową nad ludnością katolicką. W 1898 r. spośród 4733 mieszkańców Mielca 2602 było izraelitami. Dominującymi zawodami u Żydów były kupiectwo i rzemiosło, a spora grupa inteligencji żydowskiej należała do znaczących w mieście osób, m.in. właściciele realności ziemskich, lekarze, nauczyciele i adwokaci. Nadal w miarę zgodnie współpracowano, np. wiele uchwał Rady Gminnej podejmowano jednogłośnie, wspólnie sfinansowano prace przy regulacji rzeki Wisłoki i przydzielano jednakowe zasiłki dla najuboższych z obu społeczności. Zdarzały się też zatargi, np. o podział błonia miejskiego oraz liczne problemy z handlem, bowiem w tej dziedzinie Żydzi coraz bardziej dominowali. Niebezpieczne dla kupców żydowskich, a pośrednio także dla miasta, były w 1895 r. ostre protesty okolicznych chłopów przeciwko lichwiarskim metodom niektórych Żydów w obrocie towarami. Porządek w mieście przywróciło wojsko, a później pilnowała go wspólna straż mieszczan katolickich i żydowskich. Ważnym wydarzeniem pod koniec XIX w. było wybudowanie okazałej bożnicy przy ul. Sandomierskiej. W jej pobliżu umieszczono też dom modlitwy (hamidrasz), rzeźnię rytualną i łaźnię (mykwę). Prawdopodobnie wówczas Żydzi wyznaczyli drutem dla celów rytualnych getto. Miało ono jednak w Mielcu zaledwie charakter symboliczny, bowiem w jego obrębie mieszkała zarówno ludność żydowska jak i katolicka. W 1892 r., dzięki fundacji żydowskiego barona Maurycego Hirscha, wybudowano budynek szkolny dla dzieci żydowskich i od 1892/1893 prowadzono w nim naukę. (Z fundacji tej zbudowano ponad 30 takich budynków na terenie Galicji.) Ze względu na niewielkie zainteresowanie Żydów taką formą edukacji i znacznymi kosztami utrzymania – w 1913 r. zakończono działalność szkoły i przekazano budynek władzom miejskim. Pozytywny wpływ na relacje młodzieży obu społeczności miało natomiast wspólne uczęszczanie do szkół, zwłaszcza do gimnazjum otwartego w 1905 r. i szkoły przemysłowej czynnej od 1912 r. W pierwszych dniach wojny 1914 r., kiedy zawieszono działalność samorządu miejskiego i powołano komisarza wojennego, adwokat Lejzor Salpeter wszedł w skład Rady Przybocznej komisarza, a ponadto zaangażował się w prace Komitetu Obywatelskiego Legionów Piłsudskiego. Przepłacił to czteroletnim więzieniem w Rosji. Drugi z mieleckich liderów żydowskich – Izrael Hermele został członkiem Polskiego Komitetu Narodowego, powstałego w 1914 r. Część żydowskiej młodzieży została powołana do austriackiego wojska i brała udział w I wojnie światowej. Ogólne zamieszanie w związku z zakończeniem I wojny światowej i odzyskaniem przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r., powrót wielu mężczyzn z frontu, brak podstawowych towarów oraz ustalanie wysokich cen za sprzedawane artykuły spowodowały kolejne zamieszki w wielu miastach, także i w Mielcu. Ucierpiało przy tym wiele sklepów, w zdecydowanej większości żydowskich, zginął policjant miejski, a wiele osób zostało poturbowanych. W latach międzywojennych sytuacja unormowała się i dwunarodowościowe społeczeństwo Mielca na ogół współdziałało zgodnie. W Radzie Gminnej Przybocznej (okresowo Radzie Autonomicznej), a od 1927 r. – Radzie Gminnej aktywnie pracowali radni żydowscy: Leisor Verstandig (przełożony gminy izraelickiej), Beniamin Hermele, Izrael Hermele, Leisor Salpeter, Elias Reich, Józef Padawer, Aleksander Stempler, Oscar Isenberg, Markus Horowitz, Mozes Aschhaim, Alter Fortgang, Tobias Ehrenreich, Juda Kohn, Efraim Semmel, Izrael Berger, Beniamin Berger, Chaim Keller, Hersch Tannenbaum, Leisor Kartagener, Leib Blatberg, Chaim Hermele, Psachie Honig, Markus Neuman, Leib Schreier, Joachim Taffler, Samuel Weksler, Süssel Schmidt, Aleksander Atlas, Herman Seiden, Szulim Blattberg, Chaim Friedman (przywódca ortodoksyjnych Żydów), Józef Fink i Zygmunt Neustein. Cenionymi w swoich zawodach byli m.in. lekarze: Emil Czortkower, Oskar Donner, Salomon Kaufman i Norbert Obrowicz oraz adwokaci: A. Atlas, J. Fink, O. Isenberg, Z. Neustein, L. Salpeter i J. Taffler, a także sędzia N. Pohorylec. Nadal dominującymi zawodami ludności izraelickiej pozostały kupiectwo i rzemiosło. W Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego uczyli m.in.: Adolf Brenner (religia mojżeszowa, gimnastyka, gry i zabawy, roboty ręczne), Reisel Blattberg (język niemiecki), Joel Leib Czortkower (matematyka, fizyka, język niemiecki), Jehuda Glücksman (religia mojżeszowa) i Joachim Metallman (j. niemiecki, geografia, historia, psychologia, biologia, fizyka z chemią, propedeutyka filozofii). Zainteresowanie Żydów nauką szkolną było niewielkie, toteż liczba młodzieży wyznania mojżeszowego uczęszczającej do renomowanego mieleckiego gimnazjum nie przekraczała 10 % ilości uczniów. Życie towarzyskie żydowskiej młodzieży ogniskowało się w klubie sportowym „Makkabi”, który miał swój stadion przy ul. Kolbuszowskiej (później ul. Wolności). Poza uprawianiem sportu organizowano przedstawienia teatralne i spotkania towarzyskie. Funkcjonowały też młodzieżowe organizacje polityczne, m.in. „Bejtar”, „Bnej-Akiba” i „Haszomer Hacair”. W latach 1937-1939, kiedy w związku z budową fabryki samolotów i jej infrastruktury liczba mieszkańców Mielca gwałtownie wzrosła i w 1939 r. przekroczyła 13 tysięcy, wzrosła także ilość Żydów i wynosiła około 5 400. Stało się to na skutek przybycia do Mielca wielu rodzin żydowskich uciekających z Niemiec, Austrii i Czechosłowacji przed represjami hitlerowców. Dalsze losy mieleckiej ludności żydowskiej opisane są w haśle: „Eksterminacja ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej”. Aktualnie na terenie Mielca znajduje się szereg pamiątek po dawnej ludności żydowskiej: obelisk na miejscu spalonej bóżnicy, cmentarze przy ulicach: Jadernych, Z. Nałkowskiej i Świerkowej, część zabudowy Starego Mielca i eksponaty w Muzeum Regionalnym. Miejsca te, a szczególnie cmentarze, odwiedzane są przez Żydów, najczęściej z USA i Izraela.
ŻYŁA IWONA ELŻBIETA (z domu KĘPA), urodzona 11 I 1976 r. w Mielcu, córka Mieczysława i Krystyny z domu Zych. Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdała w 1995 r. Od lutego 1995 r. do grudnia 1996 r. pracowała jako dziennikarz Tygodnika Mieleckiego „Korso”, a od stycznia 1997 r. do grudnia 1997 r. pracowała jako dziennikarz Tygodnika „Głos Mielecki”. W grudniu 1997 r. podjęła współpracę z Telewizją Kablową „Gosat Media”, a w październiku 1998 r. powierzono jej funkcję redaktora naczelnego mieleckiego Oddziału tejże TVK. W 2001 r. ukończyła studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (specjalność nauczycielska). W latach szkolnych trenowała biegi w Lekkoatletycznym Klubie Sportowym Stal Mielec. Współpracowała z „Dziennikiem Polskim” i Radiem Puls FM. W latach 2004-2008 pracowała w USA, a później w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do kraju nawiązała współpracę z Tygodnikiem Regionalnym „Korso”. W okresie X 2011 r. – II 2012 r. pełniła obowiązki dyrektora Agencji Wydawniczo-Reklamowej KORSO Sp. z o.o. w Mielcu, a od II 2012 r. była dyrektorem tej Agencji. W tej roli była współorganizatorem sztandarowych imprez AWR „Korso”: Miss Mielca, Mielczanin Roku i Sportowiec Roku, Kolbuszowianin Roku i Korso Cup. W 2012 r. ukończyła studia podyplomowe w zakresie „Zarządzanie kompetencjami pracowników” na Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Brała także udział w szeregu szkoleń i kursów z zakresu public relations i marketingu.
ŻYŁA ZOFIA GRAŻYNA (z domu POSŁUSZNY), urodzona 9 I 1957 r. w Mielcu, córka Stanisława i Wiktorii z domu Piechota. Absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego im. S. Konarskiego w Mielcu z maturą w 1976 r. Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie ukończyła w 1982 r. z tytułem lekarza medycyny. W latach 1982-1998 pracowała w Szpitalu Rejonowym w Mielcu na Oddziale Wewnętrznym jako asystent, a następnie starszy asystent. W tym czasie uzyskała specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych (1994) i specjalizację z endokrynologii (z wyróżnieniem, 1998). W latach 1998-2007 prowadziła Poradnię Endokrynologiczną w Mielcu. W 2004 r. uzyskała doktorat na Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu pod kierunkiem prof. Władysłąwa Grzeszczaka nt. Występowanie zaburzeń gospodarki węglowodanowej wśród młodych mężczyzn z okolic Zabrza i Mielca. Od 2007 r. pracuje w Wojewódzkim Zespole Specjalistycznym w Rzeszowie oraz prowadzi NZOZ Endokrynologia i Metabolizm w Rzeszowie. Ponadto jest wykładowcą na Wydziale Kosmetologii Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Opublikowała szereg prac naukowych z zakresu endokrynologii, m.in. w czasopismach Przegląd Diabetologiczny oraz Diabetologia Doświadczalna i Kliniczna. Angażowała się społecznie, m.in. jako współorganizator trzech Konferencji Endokrynologiczno Diabetologicznych w Mielcu (2001, 2002, 2003) oraz IV Konferencji w Przemyślu (2006) i V Konferencji w Sandomierzu (2007), we współpracy z Kliniką Endokrynologii i Chorób Metabolicznych z Łodzi. Uczestniczy w krajowych i międzynarodowych konferencjach i sympozjach. W 2002 r. została wybrana na radną do Rady Powiatu Mieleckiego w kadencji 2002-2006. Należy do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego i Polskiego Towarzystwa Tyreologicznego.
ŻYRKOWSKI EDWARD MIECZYSŁAW, urodzony 9 XII 1929 r. w Żyrakowie koło Dębicy, syn Stanisława i Rozalii z domu Darłak. Absolwent Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, maturę zdał w 1949 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kończąc w 1952 r. I stopień z tytułem prawnika i w 1959 r. II stopień z tytułem magistra praw. W latach 1952-1955 pracował w Zakładach Mięsnych w Dębicy (Dział Planowania i Statystyki, Dział Księgowości). W 1955 r. został zatrudniony w Prokuraturze Powiatowej w Mielcu i pracował na stanowiskach: aplikanta, asesora, podprokuratora, wiceprokuratora i prokuratora. 11 III 1994 r. został powołany na stanowisko prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w Rzeszowie. Od 1996 r. pozostaje prokuratorem Prokuratury Okręgowej w stanie spoczynku. Wiele czasu poświęcał działalności politycznej i społecznej, zwłaszcza w dziedzinie kultury. Jako członek Stronnictwa Demokratycznego pełnił szereg funkcji, m.in.: przewodniczącego Miejskiego Komitetu w Mielcu (1960-1981), członka Centralnego Komitetu i Wojewódzkiego Komitetu. Był także wiceprzewodniczącym Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu oraz radnym Powiatowej Rady Narodowej w Mielcu i przewodniczącym Komisji Ochrony Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego. W 1989 r. musiał zrezygnować z członkostwa w SD z powodu zarządzenia o wycofaniu wszystkich pracowników wymiaru sprawiedliwości z życia politycznego. Uczestniczył w założeniu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej w Mielcu (5 VI 1964 r.) i został jego pierwszym prezesem (1966-1969). W 1981 r. zainicjował powstanie Klubu Środowisk Twórczych przy TMZM, był jego pierwszym przewodniczącym i współorganizatorem szeregu form działalności, m.in. wystaw i plenerów. W latach 80. pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma MK SD w Mielcu „Nad Wisłoką”. Jest członkiem Zarządu Funduszu Kulturalno-Charytatywnego im. Adama Chmielowskiego – św. Brata Alberta w Mielcu i członkiem Stowarzyszenia Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie – Oddział przy Parafii MBNP w Mielcu. Wyróżniony m.in: Krzyżem Oficerskim OOP, Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Medalem 40-lecia SD, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Honorową Odznaką Rzemiosła i wpisem do Księgi Zasłużonych dla Miasta Mielca w 1979 r. i 1981 r. oraz Honorową Nagrodę „Albertus” (2011).
ŻYWIECKI EDWARD JERZY, urodzony 8 VI 1917 r. w Rzeszówku, powiat jędrzejowski, syn Stanisława i Stefanii. Absolwent gimnazjum? i Szkoły Podchorążych. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako podchorąży plutonowy w 5 pułku strzelców podhalańskich. W czasie jednej z potyczek w lasach świętokrzyskich został wzięty do niewoli przez Niemców i uwięziony w obozie jenieckim XXI w rejonie Tomaszowa Mazowieckiego. 3 VIII 1940 r. zwolniono go z powodu złego stanu zdrowia i zamieszkał w Szczekocinach. Pod koniec 1940 r. został przyjęty w szeregi ZWZ. Przyjął pseudonim „Pol”. Zorganizował w Dąbrowicy k/Szczekocin 20-osobową drużynę, wyszkolił ją i brał udział w akcjach zbrojnych i sabotażowych. M.in. w potyczce z żandarmerią niemiecką w Teresinie k/Koniecpola zabito 10 żandarmów, zaś „Pol” i jeden z jego podkomendnych zostali ranni. W 1944 r. podjął pracę w młynie w Łąkietce. W 1944 r. został przeniesiony do placówki AK w Irządzach. 28 VIII 1944 r. wstąpił ochotniczo do organizowanego 74 pułku piechoty „Chrobry” i został mianowany dowódcą plutonu (w randze podporucznika) w 4 kompanii. W listopadzie 1944 r. otrzymał Krzyż Walecznych z rąk głównego komendanta AK gen. Leopolda Okulickiego. Po wojnie, 10 VII 1945 r. złożył posiadaną broń w PUBP we Włoszczowej, a 13 X tego roku ujawnił swoją przeszłość AK-owską przed Komisją Likwidacyjną b. AK Obszar Południowy Okręg Śląsk. Od 1945 r. pracował w przemyśle zbożowo-młynarskim na Śląsku. W latach 1946-54 zaangażował się w budowę nowego ustroju i pełnił funkcje partyjne (PPR, PZPR) i społeczne, m.in. był przewodniczącym Komitetu Obrońców Pokoju w Głogówku. W 1954 r. został usunięty z PZPR, a w 1957 r. wstąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) i później do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). W latach 60. przeniósł się do Mielca i pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego (WSK). Zmarł 28 I 1990 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mielcu przy ul. Królowej Jadwigi.
ŻYWOCKI CZESŁAW, urodzony 24 V 1957 r. w Złotowie, syn Eugeniusza i Honoraty z Janickich. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Mielcu, maturę zdał w 1976 r. Studia na Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie (specjalność: automatyka i metrologia) ukończył w 1981 r. z dyplomem magistra inżyniera. W 1976 r. otrzymał licencję pilota szybowcowego, a w 1980 r. – licencję pilota samolotowego turystycznego. Od 1981 r. podjął pracę w WSK PZL Mielec jako konstruktor lotniczy. Po uzyskaniu licencji pilota samolotowego zawodowego w 1984 r. został przeniesiony na stanowisko pilota zawodowego. W latach 1984-1988 brał czynny udział w akcjach badawczo-rozwojowych i promocyjnych w zakresie zastosowania samolotu M18 przy gaszeniu pożarów. W 1987 r. otrzymał uprawnienia pilota doświadczalnego. Odtąd oblatywał samoloty produkowane w WSK Mielec: An-2, M18 Dromader, M20 Mewa, M26 Iskierka, An-28, M28 Skytruck i M28 Bryza. W 1999 r. został zatrudniony w nowo powstałych Polskich Zakładach Lotniczych w Mielcu Sp. z o.o. i uzyskał uprawnienia instruktora, a w 2004 r. powierzono mu funkcję szefa Personelu Lotniczego PZL i kierownika szkolenia HT. Ponadto od 1992 r., kiedy otrzymał uprawnienia pilota samolotowego liniowego, mógł wykonywać także loty liniowe przewozu poczty w Firmie AEROGRYF. Uczestniczył w próbach fabryczno-państwowych i modyfikacji samolotów M26 Iskierka, M18 AS (wersja szkolna), M18 B, M18 C, M18 BS (wersja szkolna), M18 B/K9, An28 BryzaB1R, An28 Bryza B2RF, Skytruck wersja 02 i 05 oraz M28B/PT. Brał udział w przebazowywaniu samolotów: An-2, M18, M20, An-28 i M28 m.in. do byłego ZSRR, byłej NRD, Portugalii, Hiszpanii, Turcji, Jugosławii, byłej Czechosłowacji, Węgier, Kolumbii, Wenezueli, USA, Indonezji i Wietnamu. Brał udział w akcjach promocyjnych samolotów produkcji WSK Mielec, a później Polskich Zakładów Lotniczych w Mielcu, m.in. w Turcji, USA, Wenezueli, Kolumbii, RPA, Indiach, Nepalu i Brazylii. Uczestniczył w pokazach i wystawach lotniczych, m.in. w Ankarze (IDEA 91), Moskwie (MOSAEROSHOW 93), El Libertador – Wenezuela (AERO-EXPO 95), Johannesburgu – RPA (AFRICA AVIATION 96), Farnoborought 97, Bangalore – Indie (YELAHANKA 2001) oraz w wystawach i pokazach w Polsce. Jako instruktor przeprowadził wiele szkoleń pilotów na różnych typach samolotów produkowanych w Mielcu, m.in. w 2005 r. wykonał szkolenie na samolot M28 Skytruck dla pilotów amerykańskiego organu nadzoru FAA. Sam również uczestniczył w różnych kursach i szkoleniach doskonalących kwalifikacje lotnicze. Od 2005 r. jest egzaminatorem państwowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego (ULC) w zakresie uprawnień pilota samolotowego liniowego oraz pilota doświadczalnego. Do końca 2006 r. wykonał około 7 700 lotów w czasie 5 300 godzin, w tym jako dowódca 4 450 godzin oraz 1 900 godzin w lotach doświadczalnych. W 2007 r. przeszedł do PLL LOT i po przeszkoleniu w Zurichu od września tego roku pracował jako pilot komunikacyjny. Trasy jego lotów to cała Europa, Północna Afryka i Bliski Wschód. Jest kapitanem samolotu. Do XII 2021 r. wylatał ponad 16 000 godzin, w tym 10 000 godzin na samolotach odrzutowych w lotach pasażerskich. Równocześnie współpracował z PZL Mielec, uczestnicząc w programach badawczych prób w locie samolotów produkowanych w Mielcu. W 2017 r. uczestniczył w akcji promocyjnej samolotu M28 Skutruck w Ameryce Południowej „Latin America Tour” (Karaiby, Brazylia, Argentyna, Ekwador, Kolumbia, Panama i Meksyk). Prowadzi szkolenia pilotów jako kierownik szkolenia w Ośrodku ATO PZL Mielec oraz pełni funkcję szefa personelu latającego PZL Mielec.